နတ္မ်က္စိရွင္ အဂၢါေကစီ အပိုင္း(၁)

ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ နတ္မ်က္စိတန္ခိုး အၾကားအျမင္ရေသာ ကရာဇက္၊ ဗင္ဂါ၊ ပီတာဟာကိုး၊ ဂ်ိန္းဒစ္ဆင္တို႔ အနက္ လူေသသည့္တိုင္ေအာင္ နာမည္မေသဘဲ တစ္ေန႔တစ္ျခား ေက်ာ္သည္ထက္ေက်ာ္ လာသူမွာ အေမရိကန္မွ အဂၢါေကစီ ျဖစ္သည္။ ကရာဇက္သည္ ကမၻာ့မေနာ မယိဒိၶ ေဗဒပါရဂူ တို႔က စမ္းသပ္ခ်င္တိုင္း စမ္းသပ္သည္ကို ခံႏိုင္သူျဖစ္၏ ။ ဗင္ဂါသည္လည္း ၀င္လာသူ သူစိမ္းတစ္ဦးကိုပင္ အမည္ ေခၚႏုတ္ဆက္ႏိုင္ေသာ မ်က္မျမင္ ပုေရာဟိတ္ ျဖစ္ပါ၏ ။ ပီတာဟာကိုး သည္လည္း ကရာဇက္ကိုပင္ ရဲဌာနႏွင့္ မေနာ မယိဒိၶေဗဒတို႔ကို အကူအညီ ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါ၏ ။ဂ်ိန္းဒစ္ဆင္လည္း ေဗဒင္ေဟာရာတြင္ ေခသူမဟုတ္၊

ဤသို႔ တစ္ဦးလွ်င္ တစ္မ်ိဳးစီ ထူးခြ်န္ေသာ ပါရမီရွင္မ်ား ၾကားတြင္ ဓါတ္မွန္႐ုိက္ၾကည့္လိုက္သည့္ အတိုင္း လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာ အတြင္းရွိ အလြန္းေသးငယ္သည့္ မွန္ဘီလူးျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အာ႐ုံေၾကာကေလး
ကလပ္စည္း ကေလးတစ္ခု ခြ်တ္ယြင္း ပ်က္စီးေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္သူ တစ္ဦးတည္းေသာ နတ္မ်က္စိ တန္ခိုးရွင္မွာ အဂၢါေကစီပင္ျဖစ္သည္။ လူမ်ား၏ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကို ပထမဆံုး ေရာဂါ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ခြ်တ္ယြင္း ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကို နတ္မ်က္စိျဖင့္ ရွာသည္။ ေရာဂါကိုေတြ႕ ေသာအခါ မည္သည့္ ေဆးျဖင့္ ကုရမည္ကိုညြန္သည္။

ေဆး႐ုံႀကီးမ်ားမွ ပါရဂူႀကီးမ်ားပင္ ရွာေဖြ မေတြ႔ႏိုင္ေသာ ကလပ္စည္းနွင့္ အာ႐ုံေၾကာ ေလးမ်ားကို အဂၢါေကစီက နတ္မ်က္စိသံုး၍ ေဒါက္ကနဲ၊ ေဒါက္ကနဲ ေဟာေျပာႏိုင္သူျဖစ္သည္။ သူ၏ နတ္မ်က္စိကို အသံုးျပဳ၍ လူမ်ားစြာတို႔၏ အသက္ အႏၱရာယ္ကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင္ကမၻာ တစ္ခုလံုးက နတ္မ်က္စိရွင္ အဂၢါေကစီဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ခႏၶာကိုယ္ ေရာဂါရွင္ေပါင္း (၁၈၉၇၆)ဦး၊ စိတ္ႏွင့္ ပေယာဂ ေရာဂါရွင္ေပါင္း(၄၀၁) ဦး၊ ဘ၀ကံ အေၾကာင္း ေဟာေျပာခဲ့သူ(၂၅၀၁) ဦး၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၂၉၉) ဦး၊ အေထြေထြ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၈၇၉)ဦး အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၂၄) ဦး၊ အိပ္မက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၆၇၇) ဦးတို႔ကို နတ္မ်က္လံုး သံုး၍ ေဟာခဲ့သည္။ နတ္မ်က္စိ တန္ခိုးရွင္ အဂၢါေကစီကို ၁၈၇၇ မတ္လ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ကင္တပ္ကီနယ္ ေဟာ့ပတ္ဗီး အနီးတြင္ ေမြးဖြားသည္။

သူ၏ မိဘမ်ားမွာ သမရိုးက် ခရစ္ယာန္မ်ား ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ သူ၏ဖခင္ လက္စလီသည္ သမာဓိၿမိဳ႕၀န္ျဖစ္သည္။ အဂၢါေကစီ အေၾကာင္းကို စာအုပ္(၁၀) အုပ္ ေရးၿပီးျဖစ္သည္။ အတၱဳပၸတၱိ ေရးေသာ စာေရးဆရာမ်ားက အဂၢါေကစီတြင္ ရွိေသာ စိတ္တန္ခိုးမွာ မိဘမ်ိဳး႐ိုးမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤအဆို မည္မွ်မွန္ကန္သည္။ မွားသည္ကို အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဘာသာတရားကို အလြန္ ကိုင္းရႈိုင္း၍ မိ႐ိုးဖလာ အစဥ္အလာ အလြန္ႀကီးေသာ မိသားစုတြင္ အဂၢါေကစီ ေပါက္ဖြးလာသည္ကိုကား အတိအက် ေျပာႏိုင္ေလသည္။

အဂၢါေကစီ (၇)ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ စိတ္တန္ခိုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးအာ႐ုံကို ရရွိခဲ့သည္။ အိမ္ႏွင ့္မနီးမေ၀း တဲႀကီးတစ္ခု၏ ေခ်ာင္က်က် တစ္ခုသို႔ အဂၢါေကစီသည္ ကေလးသဘာ၀ ၀င္ေရာက္သြားသည္။ သူ၏နားထဲ တြင္ ပိတုန္းေကာင္ေတြ အုံလိုက္ႀကီး ပ်ံလာေသာ အသံကဲ့သို႔ တစ္၀ုန္း၀ုန္းၾကား ရသည္။ အလင္းေရာင္ တစ္ခုသည္ ၿပံဳးကနဲ႔ သူ႔မ်က္စိကို ထိုးလိုက္ရာ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္း မ်က္စိထဲ ၀င္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။ ထူးဆန္းလွ၍ အဂၢါေကစီက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါတြင္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ၿပီး မြန္းတည့္ေနကဲ့သို႔ အေရာင္ေတြ တ၀င္း၀င္း ေတာက္လ်က္ရွိသူက သူ႔အား ေျပာလိုက္သည္ကို ၾကားရသည္။

“မင္းရဲ႕၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းမႈေတြကို အကုန္ၾကားတယ္။ ငါ့ဆီက မင္းဘာဆုေတာင္းခ်င္သလဲ” ။

အဂၢါေကစီက “ သူမ်ားကို ကူညီႏိုင္တာမ်ိဳးကို လိုခ်င္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ကူညီခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာသည္။

ဤကား အဂၢါေကစီ ရရွိခဲ့ေသာ တန္ခိုး၏မူလ အစျဖစ္သည္။ အဂၢါေကစီသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ အိပ္မက္ ထူးထူး ဆန္းဆန္း မ်ားကိုမက္သည္။ ထူးဆန္းေသာ အာ႐ုံမ်ားကို ျမင္ရၾကားရ လာသျဖင့္ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းႀကီးမူဒီကို ထိုအေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပသည္။ ေဆြးေႏြးၾကည့္သည္။ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ေဆြေႏြးရေသာအခါ သူရခဲ့ေသာ အာ႐ုံအျမင္မ်ားကို ပို၍ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ လာေလသည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူ၏ စိတ္တန္ခိုးကို ေလးစားၾကေလရာ တေျဖးေျဖးခ်င္း အသက္ႀကီး လာသည္ႏွင့္အမွ် အဂၢါေကစီ အျမင္အာ႐ုံတို႔မွာလည္း တိုးတက္တိက် လာေလသည္။

တစ္ေန႔တြင္ အဂၢါေကစီသည္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေခါင္းႀကီးကိုက္ ေခၚ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းကိုက္ လာေလရာ လမ္းသြားရင္း သတိလစ္သြားေလသည္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားက အဂၢါေကစီကို အိမ္ျပန္ ပို႔ၾကၿပီးေနာက္ သတိလည္လာေသာအခါ အဂၢါေကစီသည္ အသံမထြက္ေတာ့ေခ်၊ အသံမထြက္ေတာ့သျဖင့္ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုအသံေပ်ာက္သြားေသာ ေရာဂါ ရခဲ့သည့္အျဖစ္မွာ အဂၢါေကစီ၏ ဘ၀အေကြ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းဘ၀ အေကြ႔သည္ပင္လွ်င္ အဂၢါေကစီ၏ ကံၾကမၼာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးရန္ ျဖစ္လာသည္။

သူ၏ေရာဂါကို ေဆး႐ုံမ်ိဳးစံု ထိပ္သီးပါရဂူ ဆရာ၀န္ ႀကီးမ်ားထံသို႔ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး ေျပာင္းလဲကုသခဲ့ ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၢါေကစီသည္ မိမိအလုပ္ ျဖစ္ေသာ ေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ အလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိဘမ်ားႏွင့္ ျပန္ေနထိုင္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူ႔အသက္(၂၁) ႏွစ္ရွိၿပီးလွ်င္ သူ႔ေရာဂါေၾကာင့္ (၁) ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိဘမ်ားထံ ကပ္ရပ္စားေသာက္ ေနရသည္။

ေနာက္ဆံုး မတတ္သာေတာ့ ေသာအခါ အသံထြက္၍ စကားမ်ားမ်ား မေျပာရေသာ ဓါတ္ပံုပညာျဖင့္ အသက္ေမြးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ နယ္လွည့္ မ်က္လွည့္ပညာမ်ားကို ျပသေနေသာ ဟတ္ဆိုသ ူစိတ္ညိဳ႕ ပညာသည္ တစ္ဦးသည္ ေကာ့ပက္ ဗီးဇာတ္႐ုံႀကီးတြင္ လာေရာက္ေဖ်ာ္ ေျဖသည္။ ဟတ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုၿပီး သူ႕ေရာဂါကို ကုသေပးရန္ ေျပာရာ မစၥတာဟတ္က အဂၢါေကစီ၏ အသံ၀င္သြားေသာ ေရာဂါကို စမ္းသပ္ ကုေပးရန္ သေဘာတူလိုက္ေလသည္။

မစၥတာဟတ္က အဂၢါေကစီအား စိညႇိဳ႕ၿပီး “အသံထြက္လာၿပီ နဂို အတိုင္း စကားျပန္ေျပာႏိုင္ၿပီ” စသည္ျဖင့္ စိညႇိဳ႕စကားမ်ား ေျပာၿပီး ကုသရာ စိတ္ညႇိဳ႕ခံေနစဥ္ ညႇိဳ႕ဓာတ္ မိေနစဥ္အတြင္း၌ အဂၢါေကစီသည္ အသံထြက္ လာၿပီး စကားေျပာ ႏိုင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ညႇိဳ႕ဓာတ္ကုန္ၿပီး ႏိုးလာေသာအခါ ခါတိုင္း လိုပင္ အသံမထြက္ဘ ဲျဖစ္ေနသည္။ တစ္ဖန္ ညႇိဳ႕ၿပီး ႏိုးလာေသာအခါ အသံထြက္လာသည္။ နကိုယ္အတိုင္း စကားေျပာ ႏိုင္ေတာ့မည္ စသည္ျဖင့္ ညႇိဳ႕ဓာတ္ေျပၿပီးသည့္ေနာက္ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ“ႏိုးစိတ္ ညႇိဳ႕စကားျဖင့္ ေျပာၿပီးကုသၾကည့္သည္၊ ဤသို႔ညႇိဳ႕ဓာတ္ေျပ“ႏိုးစိတ္စြဲ ညႇိဳ႕စကား” ျဖင့္ မ်ားစြာေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာ အစြဲအလမ္းမ်ားကို ကုသ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ေသာ ကုထံုးမ်ား အခိုင္မာရွိေသာ္လည္း ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အဂၢါေကစီအား ကုမရျဖစ္ေနသည္။ မစၥတာဟတ္သည္ လက္မေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္လက္ ကုသခိုက္တြင္ သူ႔လုပ္ငန္းမွာ အျခားၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ အခ်ိန္ ေရာက္ေလရာ အဂၢါေကစီ၏ ေရာဂါကို အဆံုးသတ္ေအာင္ မကုသႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထြက္ခြာသြားရေလ၏ ။

သို႔ေသာ္ တစ္ၿမိဳ႕ထဲေန မစၥတာ လိမ္းဆိုသူႏွင့္ အဂၢါေကစိတို႔ ဆက္သြက္ မိၾကသည္။ ညႇိဳ႕ထားစဥ္မွာ နဂိုအတိုင္း အသံထြက္လာေအာင္ မစၥတာဟတ္ ကုသခဲ့ရာ အသံမွာ အၿပီးအပိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မဟုတ္၊ စိတ္ညိႇဳ႕၍ ေဖာ္လွ်င္ ရေသးသည္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ အဂၢါေကစီသည္ စိတ္ညိႇဳ႕ ပညာကို အားကိုးဆဲပင္ျဖစ္သည္ ။ မစၥတာဟတ္ျဖစ္ေစ၊ အျခား စိတ္ညိႇဳ႕ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေစ ကုလွ်င္ရဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။ မစၥတာလိမ္းသည္ စိတ္ပညာကို ေလ့လာထားသူ ျဖစ္ရာ အဂၢါေကစီကို စမ္းသပ္ကုသရန္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ၾကသည္။

မစၥတာလိမ္း၏ စိတ္ကူးမွာ အဂၢါေကစီကို စမ္းသပ္ စိတ္ညိႇဳ႕ၿပီး သူ႕ေရာဂါကို ျပန္ျမင္ရၿပီ ၾကည့္ရင္ျမင္ ရတယ္ဟု ညႇိဳ႕စကား ေျပာကုျခင္းျဖစ္သည္။ မစၥတာလိမ္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အတိအက် ေအာင္ျမင္သြားသည္။ လည္းေခ်ာင္း အတြင္းရွိ အသံျဖစ္ေပၚေစ ႏိုင္ေစေသာ ႂကြက္သားမွ်င္ ကေလး၏ တစ္ေနရာတြင္ အေၾကာ ေသေနသည္ကို အဂၢါေကစီျမင္ရသည္။ ဤအေၾကာ ေသေနေသာ အစိတ္အပိုင္း ကေလးတ၀ိုက္ကို ေသြားမ်ား သြားလာ လည္ပတ္ လႈရွား လာေစလွ်င္ ျပန္လႈပ္ရွား ေကာင္းမြန္လာမည္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႂကြက္သားမွ်င္ ကေလး ျပန္လည္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေသြးလည္ပတ္ လာၿပီဟု ညိႇဳ႕စကား ေျပာ၍ လိမ္းက ကုေပးသည္။ ကုရင္းေျပာရင္း ကပင္ ရင္ဘတ္ လည္ပင္း တ၀ိုက္တြင္ ေသြးမ်ား လည္ပတ္လာမႈေၾကာင့္ နီရဲလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အဂၢါေကစီ၏ ေရာဂါေပ်ာက္ၿပီး မူလအတိုင္း အသံျပန္ထြက္ လာေလသည္။ မိမိေရာဂါ ေပ်ာက္၍ ၀မ္းသာသည္ထက္ စိတ္ညႇိဳ႕ၿပီး မသိစိတ္ ဘ၀င္စိတ္ ကေလးေပၚလာခိုက္ မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ျမင္ၿပီးမည္သည့္ အစိပ္အပိုင္း ခြ်တ္ယြင္းေသာေၾကာင့္ ေရာဂ ါျဖစ္ရသည္ကို သိႏိုင္လွ်င္ အျခားသူမ်ား၏ ေရာဂါကိုလည္း ဤနည္းျဖင့္ ရွာေဖြ ကုသေပးလွ်င္ ရႏိုင္သည္ဟူေသာ အသိတစ္ခု ရလာျခင္းျဖစ္သည္။

စိတ္ညိႇဳ႕ေပးသူ လိမ္းမွာ အစာအိမ္ေရာဂါရွိ သူျဖစ္ေလရာ အဂၢါေကစီက ေက်းဇူးလည္းဆပ္ သူ႔ပညာလည္း စမ္းသပ္သည့္ အေနျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္ညိႇဳ႕ၿပီး လိမ္း၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ေရာဂါရွာၾကည့္ရန္ လိမ္းႏွင့္ႏွစ္ဦး တိုင္ပင္ သေဘာတူၾကသည္။ အဂၢါေကစီသည္ မိမိကိုယ္ကို စိတ္ညွိဳ႕ၿပီး ၾကည့္ေသာ အခါ လိမ္း၏ အစာအိမ္ တစ္ေနရာတြင္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤခ်ိဳ႕ယြင္း ခ်က္ေၾကာင့္ ေရာဂါရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည္ ေဆးကိုစားရမည္။ မည္သည့္ ဓာတ္စာကို စား၍ မည္သို႔ေသာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ရမည္ကို ညႊန္ေလသည္။ မစၥတာ လိမ္းအေနျဖင့္ အစာအိမ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မွာ ယခင္ကလည္း ဆရာ၀န္မ်ားက ေျပာဖူးၿပီျဖစ္၍ အဂၢါေကစီ၏ အျမင္ကို လက္ခံသည္။

သို႔ေသာ္ ဓါတ္စာႏွင့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားမွာ ဆရာ၀န္ မေျပာဘူးေခ်။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ အဂၢါေကစီ၏ အညႊန္းအတိုင္း လိုက္နာခဲ႔ရာ(၃ပတ္) အၾကာတြင္ လိမ္း၏ အစာအိမ္ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း သြားေလသည္။ ဤကား အဂၢါေကစီ၏ နတ္မ်က္စိ အိပ္စ္ေရး မ်က္လံုး အစပင္ျဖစ္သည္၊ ဤနည္းျဖင့္ အျခား ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္မ်ားကို စမ္းသပ္ကုရန ္မစၥတာလိမ္းက အႀကံေပးေသာ္လည္း အဂၢါေကစီမွာ သူ႔ကိုသူ မယံုရဲယံုရဲ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ စမ္းၾကတာေပါ့ ဟုူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ မ်ားမွစ၍ အဂၢါေကစီသည္ သူ၏အိပ္စ္ေရး မ်က္လံုးကို အသံုးျပဳခဲ့သည္။

ကုလိုက္တိုင္ းေအာင္ျမင္သည္က မ်ားလာသျဖင့္ အဂၢါေကစီမွာ ရပ္နီးတြင္ သာမကေတာ့ဘဲ ရပ္ေ၀းမ်ားမွပင္ လာေရာက္ ကုသခံယူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အဂၢါေကစီ၏ နာမည္သည္ တစ္ျပည္လံုး တစတစ ေက်ာ္ၾကားလာ ေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေတာ့ပကင္စီးၿမိဳ႕ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ သမီးကေလး ေရာဂါကို ကုရန္ လာပင့္သည္။ ကေလးႏွစ္လည္ အရြယ္က ေလထိုးေရာဂါရသည္။ ၎ေရာဂါရၿပီး ေနာက္ ကေလးမွာ စိတ္မမွန ္ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္မၾကာ ခဏအန္သည္။ အလြန္ပင္ပန္းစြာ အန္ရျခင္းျဖစ္၍ ပါရဂူဆရာ၀န္ ႀကီးမ်ားထံ သြားျပ ေသာ္လည္း ေရာဂါမွာ မသက္သာေခ်။ ယခုငါးႏွစ္ အရြယ္ထိ ေ၀ဒနာ ခံစားလ်က္ ရွိသည္။

အဂၢါေကစီ၏ သတင္းၾကားသျဖင့္ သူ႕သမီးကို လာေရာက္ကုသရန္ ပင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ အဂၢါေကစီမွာ ထိုစဥ္က ေငြေရးေၾကးေရး ၾကပ္တည္း ေနခိုက္ျဖစ္၍ လူနာရွင္ထံမွ ခရီးစရိတ္ကို ပထမဆံုး လက္ခံရသည္။ ယခင္ လူနာမ်ားထံမွ အခေၾကးေငြ တစံုတရာ မေတာင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခရီးကေ၀းၿပီး လမ္းစရိတ္ကလည္း အေတာ္ ကုန္ကုမည္ ျဖစ္သျဖင့္ လက္ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒုတိယပိုင္းကိုဆက္လက္ဖတ္ရန္ ဒီေနရာမွာဖတ္ပါ
ဆရာေမာင္ေက်ာက္တိုင္၏စိတ္တန္ခိုးကိုေလ့လာျခင္းစာအုပ္တြင္အျပည့္အစံုေဖာ္ျပထားသည္။