က်န္းမာျခင္းဟာ လာဘ္တစ္ပါး

ဓာတ္စာစားရျခင္း

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီး၍ (၅)လခန္႔အၾကာတြင္ ( K-L )ဟု အမည္ရေသာအရပ္တြင္ ေဗဒင္ေဟာခန္း ဖြင့္လွစ္ေနထိုင္ခဲ့၏။ ထိုေနရာတြင္ အခန္းတစ္ခန္းငွား၍ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရေလ၏။ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းဟူ၍လည္း မ်ားမ်ားစားစာမရွိေသးေပ။ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေဗဒင္ေမးမည့္လူ လာလွ်င္ ေဗဒင္ထိုင္ေဟာေပးရ၏။ ေဗဒင္ေမးမည့္သူမလာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ေနထိုင္ခဲ့ရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အစပထမတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေၾကာက္စိတ္၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပ်င္းရိေသာစိတ္မ်ား၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္အထီးက်န္သလို ခံစားရ၍ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္မူ ေအးခ်မ္းသလိုလို ခံစားရျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ပုတီးထိုင္စိပ္၍ ေပ်ာ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ ေနရာေျပာင္းေသာ သူမ်ား၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း တက္လိုက္က်လိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ပ်င္းလိုက္ ၀မ္းနည္းလိုက္၀မ္းသာလိုက္ျဖင့္ မအီမလည္ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ရာသီဥတုေျပာင္း၍ အျပင္းဖ်ားေလေတာ့၏။ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေတာ့၏။ ထိုင္းစကားလည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ မတတ္ေသးေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုေဆးခန္းကို သြားဖို႔အတြက္ပင္ မသြားတတ္ ျဖစ္ေန၏။ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးသြား၀ယ္ဖို႔ပင္ မေျပာတတ္မဆို တတ္ရွိေနေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ယာထဲတြင္ လဲလွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိေသာ မိဘမ်ားကိုလည္း လြမ္းမိ၏။ အကိုအမမ်ားကိုလည္း လြန္စြာ သတိယမိေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ အပူရွိန္ျပင္းထန္လြန္းရကား အတန္တန္သတိထားေနသည့္ ၾကားမွပင္ ကြ်န္ုပ္၏သတိသည္ လစ္တစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အိပ္မက္မက္သလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ေကာင္းကင္တြင္ ေမွ်ာေနသလို ျဖစ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ငါသည္ကား ဒီေနရာတြင္ မိမသိဘမသိ ေသဆံုးရေတာ့မွာပါလား။ ငါ ေသသြားရင္ေတာ့ ငါ့မိဘေတြကို ဘယ္သူ အေၾကာင္းၾကားေပးမွာလဲ။ ငါ့ မိဘေတြကေတာ့ ငါ့ကို ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ထင္ၿပီး ငါဆီက ဖုန္းဆက္တာေတြ ၊ ေငြပို႔ေပးတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ သြားတဲ့အခါက်ရင္ သူတို႔ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ အစရွိသည္ျဖင့္ အေတြး၀င္လာေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏စိတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀မ္းနည္းအားငယ္ေသာ စိတ္မ်ား ၀င္လာေလရာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြက်ဆင္းလာေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းအတြင္းသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အခန္းတံခါးေခါက္ရင္း ဖြင့္၍ ၀င္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လြန္စြာ အားနည္းေနသည့္ၾကားမွပင္ မ်က္လံုးကို အနိုင္နိုင္ဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုက္တြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ငွားထားေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ေလ၏။ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီသည္ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေနေသာကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ ေကာင္ကေလး ေနမေကာင္းဘူးလားဟု ေမးရင္း ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ၀င္ေရာက္လာရင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏နဖူးအား လာေရာက္စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အပူျပင္းထန္လွ်က္ ရွိေနေလ၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ဂ႐ုဏာသက္သြားရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေဆး၀ယ္ေပးျခင္း ၊ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္၊ မားမားအစရွိသည္မ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးျခင္း၊ ေရပတ္တိုက္ေပးျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို သူ၏ သားအရင္းတစ္ဦးပမာ ျပဳစုေလ၏။ ေနာင္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ တကယ့္သားအမိအရင္းအျခာမ်ားပမာ ရင္းႏွီခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ႕အား အမိုးဟုေခၚေလ၏။

အမိုး၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာေလ၏။ နလန္ျပန္ထလာ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါတစ္ခုသည္ က်န္ခဲ့ေလ၏။ ထိုေခ်င္းဆိုးေရာဂါသည္ မည္သည့္ေဆးကိုေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ပဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုေခ်ာင္းဆိုးေသာ ေ၀ဒနာသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာႏွိပ္စက္ေလ၏။ ႐ိုး႐ိုးေခ်ာင္းဆိုးျခင္းႏွင့္ မတူပဲ ေခ်ာင္းေျခာက္ႀကီးဆိုးသည္ျဖစ္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔မအိပ္ႏိုင္ညမအိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လြန္စြာပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနရေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္၌ ေအာ္... ငါ့ရဲ့ ေရာဂါဟာ ဘာေဆးေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ဘူး ျဖစ္ေနပါလား။ ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေပဘူး။ ငါတို႔ သင္ထားတဲ့ ေဗဒင္ပညာမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေခ်တဲ့ ယၾတာေတြ ရွိတာပဲ။ ငါကလဲ ေယာင္းမလိုလူပါလား။ နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနလိုက္တာ။ အဘ ငါတို႔ကို သင္ေပးတဲ့ ပညာေတြထဲမွာ အဂၤ၀ိဇၨာမွာ ေနမေကာင္းရင္ ဓာတ္စာစားၿပီး ကုတဲ့နည္းရွိေနတာပဲ။

အဂၤ၀ိဇၨာမွာ အသက္ဓာတ္တိုင္နဲ႔ အသက္ဓာတ္စာ ဆိုတာရွိတာပဲ။ အသက္ဓာတ္တိုင္ဆိုတာကလည္း ခက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေရာက္တဲ့အသက္ကို (၇)နဲ႔စားရင္ ရတာပဲ။ အၾကြင္းဟာ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ပဲ။ အခု ငါ့အသက္က (၃၂)ဆိုေတာ့ (၇)နဲ႔ စားလိုက္ရင္ (၄) ၾကြင္းတာပဲ။ (၄) ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးပဲ။ အဲဒီေတာ့ (၄)ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ဟာ ငါ့ရဲ့ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ ျဖစ္သလို ဓာတ္စာၿဂိဳဟ္လဲ ျဖစ္တယ္။ ငါ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ကို စားရမယ္။ ၀က္သားဟင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဓာတ္စာဟင္းပဲ။ လဘက္ရည္ဟာ ငါ့အတြက္ဓာတ္စာပဲ။ ေရေႏြးၾကမ္းလဲ ရတာပဲ။

စားရမယ့္ေန႔ဟာ ဆပြတ္ေန႔ဆိုေတာ့ (၆)ခုေျမာက္ေန႔ဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ဆပြတ္ေန႔ဟာ စေနေန႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ စေနေန႔မွာ ငါ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္ေန႔ကုန္စားမယ္။ လဘက္ရည္ ေသာက္မယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္မယ္။ စားရမယ့္အခါက ပဥၥပြတ္အခါဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ပဥၥပြတ္အခါဟာ ေသာၾကာပဲ။ ေသာၾကာအခါမွာ ဓာတ္စာေတြ ဖိစားလိုက္ရင္ ငါ့ရဲ့ ေခ်င္းဆိုးတဲ့ေရ၈ါဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္သြားေစမယ္ဟုေတြး၍ စေနေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ အမိုးအား ၀က္သားဟင္းကို ခ်က္ခိုင္း၍ စား၏။ လဘက္ရည္ကို ေသာက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားကိုလည္း တစ္ေန႔ကုန္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ႏွိပ္စက္ေသာ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ေသာ ဇယားေလးကို သင္၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ကူးယူသိမ္းထားလိုက္ပါ။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သင့္အတြက္ေသာ္၎ ၊ သင္၏ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ေသာ္၎ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါက ဤဓာတ္စာ စားေသာနည္းကေလးသည္ မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳေပလိမ့္မည္။

ေအာ္... တစ္ခုေမ့ေတာ့မလို႔။ ပဥၥပြတ္အခါ ဆိုတာေလးေနာ္။

တနဂၤေႏြ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနဂၤေႏြေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
တနလၤာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနလၤာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
အဂၤါ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ အဂၤါေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ဗုဒၶဟူး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ဗုဒၶဟူးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ၾကာသပေတး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ၾကာသပေတးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ေသာၾကာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ေသာၾကာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
စေန၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ စေနေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကုိထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္

က်န္းမာျခင္းဟာ လာဘ္တစ္ပါး

ဓာတ္စာစားရျခင္း

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီး၍ (၅)လခန္႔အၾကာတြင္ ( K-L )ဟု အမည္ရေသာအရပ္တြင္ ေဗဒင္ေဟာခန္း ဖြင့္လွစ္ေနထိုင္ခဲ့၏။ ထိုေနရာတြင္ အခန္းတစ္ခန္းငွား၍ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရေလ၏။ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းဟူ၍လည္း မ်ားမ်ားစားစာမရွိေသးေပ။ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေဗဒင္ေမးမည့္လူ လာလွ်င္ ေဗဒင္ထိုင္ေဟာေပးရ၏။ ေဗဒင္ေမးမည့္သူမလာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ေနထိုင္ခဲ့ရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အစပထမတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေၾကာက္စိတ္၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပ်င္းရိေသာစိတ္မ်ား၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္အထီးက်န္သလို ခံစားရ၍ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္မူ ေအးခ်မ္းသလိုလို ခံစားရျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ပုတီးထိုင္စိပ္၍ ေပ်ာ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ ေနရာေျပာင္းေသာ သူမ်ား၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း တက္လိုက္က်လိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ပ်င္းလိုက္ ၀မ္းနည္းလိုက္၀မ္းသာလိုက္ျဖင့္ မအီမလည္ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ရာသီဥတုေျပာင္း၍ အျပင္းဖ်ားေလေတာ့၏။ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေတာ့၏။ ထိုင္းစကားလည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ မတတ္ေသးေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုေဆးခန္းကို သြားဖို႔အတြက္ပင္ မသြားတတ္ ျဖစ္ေန၏။ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးသြား၀ယ္ဖို႔ပင္ မေျပာတတ္မဆို တတ္ရွိေနေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ယာထဲတြင္ လဲလွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိေသာ မိဘမ်ားကိုလည္း လြမ္းမိ၏။ အကိုအမမ်ားကိုလည္း လြန္စြာ သတိယမိေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ အပူရွိန္ျပင္းထန္လြန္းရကား အတန္တန္သတိထားေနသည့္ ၾကားမွပင္ ကြ်န္ုပ္၏သတိသည္ လစ္တစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အိပ္မက္မက္သလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ေကာင္းကင္တြင္ ေမွ်ာေနသလို ျဖစ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ငါသည္ကား ဒီေနရာတြင္ မိမသိဘမသိ ေသဆံုးရေတာ့မွာပါလား။ ငါ ေသသြားရင္ေတာ့ ငါ့မိဘေတြကို ဘယ္သူ အေၾကာင္းၾကားေပးမွာလဲ။ ငါ့ မိဘေတြကေတာ့ ငါ့ကို ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ထင္ၿပီး ငါဆီက ဖုန္းဆက္တာေတြ ၊ ေငြပို႔ေပးတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ သြားတဲ့အခါက်ရင္ သူတို႔ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ အစရွိသည္ျဖင့္ အေတြး၀င္လာေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏စိတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀မ္းနည္းအားငယ္ေသာ စိတ္မ်ား ၀င္လာေလရာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြက်ဆင္းလာေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းအတြင္းသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အခန္းတံခါးေခါက္ရင္း ဖြင့္၍ ၀င္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လြန္စြာ အားနည္းေနသည့္ၾကားမွပင္ မ်က္လံုးကို အနိုင္နိုင္ဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုက္တြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ငွားထားေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ေလ၏။ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီသည္ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေနေသာကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ ေကာင္ကေလး ေနမေကာင္းဘူးလားဟု ေမးရင္း ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ၀င္ေရာက္လာရင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏နဖူးအား လာေရာက္စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အပူျပင္းထန္လွ်က္ ရွိေနေလ၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ဂ႐ုဏာသက္သြားရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေဆး၀ယ္ေပးျခင္း ၊ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္၊ မားမားအစရွိသည္မ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးျခင္း၊ ေရပတ္တိုက္ေပးျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို သူ၏ သားအရင္းတစ္ဦးပမာ ျပဳစုေလ၏။ ေနာင္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ တကယ့္သားအမိအရင္းအျခာမ်ားပမာ ရင္းႏွီခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ႕အား အမိုးဟုေခၚေလ၏။

အမိုး၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာေလ၏။ နလန္ျပန္ထလာ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါတစ္ခုသည္ က်န္ခဲ့ေလ၏။ ထိုေခ်င္းဆိုးေရာဂါသည္ မည္သည့္ေဆးကိုေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ပဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုေခ်ာင္းဆိုးေသာ ေ၀ဒနာသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာႏွိပ္စက္ေလ၏။ ႐ိုး႐ိုးေခ်ာင္းဆိုးျခင္းႏွင့္ မတူပဲ ေခ်ာင္းေျခာက္ႀကီးဆိုးသည္ျဖစ္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔မအိပ္ႏိုင္ညမအိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လြန္စြာပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနရေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္၌ ေအာ္... ငါ့ရဲ့ ေရာဂါဟာ ဘာေဆးေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ဘူး ျဖစ္ေနပါလား။ ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေပဘူး။ ငါတို႔ သင္ထားတဲ့ ေဗဒင္ပညာမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေခ်တဲ့ ယၾတာေတြ ရွိတာပဲ။ ငါကလဲ ေယာင္းမလိုလူပါလား။ နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနလိုက္တာ။ အဘ ငါတို႔ကို သင္ေပးတဲ့ ပညာေတြထဲမွာ အဂၤ၀ိဇၨာမွာ ေနမေကာင္းရင္ ဓာတ္စာစားၿပီး ကုတဲ့နည္းရွိေနတာပဲ။

အဂၤ၀ိဇၨာမွာ အသက္ဓာတ္တိုင္နဲ႔ အသက္ဓာတ္စာ ဆိုတာရွိတာပဲ။ အသက္ဓာတ္တိုင္ဆိုတာကလည္း ခက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေရာက္တဲ့အသက္ကို (၇)နဲ႔စားရင္ ရတာပဲ။ အၾကြင္းဟာ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ပဲ။ အခု ငါ့အသက္က (၃၂)ဆိုေတာ့ (၇)နဲ႔ စားလိုက္ရင္ (၄) ၾကြင္းတာပဲ။ (၄) ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးပဲ။ အဲဒီေတာ့ (၄)ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ဟာ ငါ့ရဲ့ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ ျဖစ္သလို ဓာတ္စာၿဂိဳဟ္လဲ ျဖစ္တယ္။ ငါ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ကို စားရမယ္။ ၀က္သားဟင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဓာတ္စာဟင္းပဲ။ လဘက္ရည္ဟာ ငါ့အတြက္ဓာတ္စာပဲ။ ေရေႏြးၾကမ္းလဲ ရတာပဲ။

စားရမယ့္ေန႔ဟာ ဆပြတ္ေန႔ဆိုေတာ့ (၆)ခုေျမာက္ေန႔ဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ဆပြတ္ေန႔ဟာ စေနေန႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ စေနေန႔မွာ ငါ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္ေန႔ကုန္စားမယ္။ လဘက္ရည္ ေသာက္မယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္မယ္။ စားရမယ့္အခါက ပဥၥပြတ္အခါဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ပဥၥပြတ္အခါဟာ ေသာၾကာပဲ။ ေသာၾကာအခါမွာ ဓာတ္စာေတြ ဖိစားလိုက္ရင္ ငါ့ရဲ့ ေခ်င္းဆိုးတဲ့ေရ၈ါဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္သြားေစမယ္ဟုေတြး၍ စေနေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ အမိုးအား ၀က္သားဟင္းကို ခ်က္ခိုင္း၍ စား၏။ လဘက္ရည္ကို ေသာက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားကိုလည္း တစ္ေန႔ကုန္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ႏွိပ္စက္ေသာ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ေသာ ဇယားေလးကို သင္၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ကူးယူသိမ္းထားလိုက္ပါ။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သင့္အတြက္ေသာ္၎ ၊ သင္၏ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ေသာ္၎ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါက ဤဓာတ္စာ စားေသာနည္းကေလးသည္ မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳေပလိမ့္မည္။

ေအာ္... တစ္ခုေမ့ေတာ့မလို႔။ ပဥၥပြတ္အခါ ဆိုတာေလးေနာ္။

တနဂၤေႏြ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနဂၤေႏြေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
တနလၤာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနလၤာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
အဂၤါ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ အဂၤါေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ဗုဒၶဟူး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ဗုဒၶဟူးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ၾကာသပေတး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ၾကာသပေတးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ေသာၾကာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ေသာၾကာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
စေန၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ စေနေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကုိထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္

ႏိုင္ငံျခားမွာလည္း ယၾတာက စြမ္းတာပဲ...

ရာထူးတိုးေစေသာယၾတာ

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကို ေန၀စ္လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ေခၚတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငပိသံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္တာေန၀စ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေန၀က္တဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကျပန္ေတာ့ ေန၀ပ္တဲ့။ ေန၀စ္ပဲေျပာေျပာ ေန၀က္ပဲဆိုဆို ေန၀ပ္လို႔ပဲေခၚေခၚ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မဟာခ်ိဳင္ေန၀စ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္နားလည္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္ေပးကေတာ့ အရမ္းျမန္ၾကတာပဲ။ အရမ္းလဲ ေတာ္ၾကတယ္ေနာ္။ ဥပမာ ၾကက္ေတြမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ဘုရားကို ေတာင္ျပဳန္းတဲ့။ ေတာင္ျပဳန္းသြားမယ္။ လိုက္မလားတဲ့။ ပန္းေရာင္းတိုက္မွာေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္မွာေနလဲဆိုရင္ ေန၀စ္ပန္းေရာင္တိုက္တဲ့။ တိုက္အ၀ါေရာင္မွာ ေနတဲ့လူေတြက အ၀ါတိုက္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုက္ကိုက်ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာတိုက္တဲ့။ အဲလို သူတို႔က သူတို႔နားလည္သလိုမ်ိဳး နာမည္ေပးၿပီး ေခၚၾကတာ။ အစတုန္းကေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္သိမလဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ အမယ္ သူတို႔ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြေခၚသလိုမ်ိဳး လိုက္ေခၚေနၾကေလရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြက အဲဒီေလာက္ေတာ္တာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြကိုၾကေတာ့ သူတို႔ေတြက ဖမတဲ့။ သူမ်ားေတြ ေျပာသလို ဖာမဖာမဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ အရင္တုန္းက ဘားမားကေန ဖမျဖစ္သြားတယ္ထင္တာပဲ။ လူမ်ိဳးေရး ႏွိမ့္ခ်တာေတြကေတာ့ ဟိုးအရင္တုန္းကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ ရွိတာေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ သူတို႔က ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အေမစုလြတ္တဲ့ ေန႔တုန္းက သူတို႔ကလည္း တီဗီၾကည့္ရင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ေပ်ာ္ေနၾကတာ။

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမာ္ လို႔႔သိၾကတယ္။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းလိုေပါ့။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ ဆရာလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ထင္တာပဲ။ ဆရာ၀န္ကိုလဲ ေမာ္ပဲ။ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း ေမာ္လို႔ပဲ ေခၚၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေမာ္ဒူ တဲ့။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ဆရာေပါ့။ ဒူ ဆိုတာၾကေတာ့ ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၾကည့္တဲ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ။

အဲ... တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္ရိွလာတယ္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေမးတဲ့ေမးခြန္းက အကုန္လံုးေပါင္းလိုက္ရင္ (၃)ခု။ ပထမဆံုးေမးတာက သူ႕ကို ေယာကၤ်ားေတြႀကိဳက္လားတဲ့။ သူမွာလဲ ေယာကၤ်ားရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ကို ေယာက္်ားေလးေတြ ႀကိဳက္တာကို သူတို႔က အရမ္းသေဘာက်တာ။ ဂုဏ္ယူတာ။ အလွအပကိုလည္း အရမ္းဂ႐ုစိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အရမ္း ဂ႐ုစိုက္တယ္။ အသက္က (၅၀) ေလာက္ရွိေနၿပီ မထင္ရဘူး။ မသိရင္ (၃၀)ေက်ာ္ပဲထင္ရတယ္။ ျပင္တာဆင္တာရယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္တာရယ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္တာပဲ။

သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြ လန္ဆန္းေနတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း သူတို႔ေတြ လိုက္စားၾကတယ္။ ညေနဆို ရပ္ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ စုၿပီး ျမဴးဇစ္ဖြင့္ၿပီး ကၾကၿပီ။ ေရွ႕မွာေတာ့ ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ နည္းျပတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ေနာက္ကေန လိုက္ကၾကေပါ့။ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ႔။ လွခ်င္လို႔ က-တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ေကာင္းပါတယ္။ အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္တယ္ေနာ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ နမ္းစေတာ့ က-တာ။

ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကေလးေတြက သူ႔အေပၚေကာင္းမွာလားတဲ့။ သူ႕သား သမီးအေပၚမွာ သူ႔ရဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခု သူေမးတာက လက္ရွိသူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ သူရာထူးတက္ကိန္းရွိလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီးသူက ရာထူးလည္းအရမ္းတက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ အေဆာင္ေလး ယၾတာေလးလဲ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရာထူးတက္ဖို႔ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အက်ာ္အၾကားယၾတာဆိုတာ ကို ကြ်န္ေတာ္က သိပ္အားကိုးတာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကဆိုရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာထူးတိုးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ အေက်ာ္အၾကားယၾတာကိုပဲ ေပးခဲ့တာ။ လူတိုင္းလည္း အဆင္ေျပၾကတာမ်ားတယ္။ အခု ထိုင္းမွာဆိုေတာ့ အဆင္မေျပမွာကို စိုးရိမ္တယ္။ အဆင္မေျပမွာဆိုတာက တစ္ျခားဟာမဟုတ္ဘူး။ အေက်ာ္ေတြ လိုသေလာက္၀ယ္လို႔မရမွာကိုပဲ စိုးရိမ္တာ။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခုစဥ္းစားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ အေက်ာ္သည္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို ေအာ္ဒါမွာေပးလိုက္တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔နံက္မွာ အေက်ာ္ေလးပါးပြဲကို တန္ခိုးႀကီးဘုရား တစ္ဆူမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။

အေၾကာ္ေလးပါးပြဲဆိုတာ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ထဲမွာ အလယ္မွာ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ တစ္ခြက္ထည့္။ ေဘးကေန ၾကက္သြန္ေက်ာ္(၄)ခု၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ (၄)ခု၊ ဗူးသီးေက်ာ္ (၄)ခု၊ ဗယာေက်ာ္ (၄)ခု ထည့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ဘုရားမွာလဲလွဴလို႔ရပါတယ္။ ထိုင္းမွာက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘုရားစင္မရိွလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက အမ်ိဳးသားေတြဆိုရင္ ေၾကးစည္တၤး အမွ်ေ၀၇တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဆို၇င္ ေခါင္းေလာင္းထိုး အမွ်ေ၀ရတယ္။ ဒီယၾတာကို အေက်ာ္အၾကားယၾတာ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရာထူးတိုးကိစၥေတြဆိုရင္ ရဲရဲႀကီး အားကိုးလိုက္စမ္းပါ။

ထိုင္းလူမိ်ဳး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ကုမၸဏီမွာ ရာထူးအမွန္အကန္ တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက ေအာ္.... ဒို႔ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယၾတာေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ စြမ္းပါလားလို႔..........

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ႏိုင္ငံျခားမွာလည္း ယၾတာက စြမ္းတာပဲ...

ရာထူးတိုးေစေသာယၾတာ

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကို ေန၀စ္လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ေခၚတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငပိသံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္တာေန၀စ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေန၀က္တဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကျပန္ေတာ့ ေန၀ပ္တဲ့။ ေန၀စ္ပဲေျပာေျပာ ေန၀က္ပဲဆိုဆို ေန၀ပ္လို႔ပဲေခၚေခၚ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မဟာခ်ိဳင္ေန၀စ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္နားလည္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္ေပးကေတာ့ အရမ္းျမန္ၾကတာပဲ။ အရမ္းလဲ ေတာ္ၾကတယ္ေနာ္။ ဥပမာ ၾကက္ေတြမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ဘုရားကို ေတာင္ျပဳန္းတဲ့။ ေတာင္ျပဳန္းသြားမယ္။ လိုက္မလားတဲ့။ ပန္းေရာင္းတိုက္မွာေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္မွာေနလဲဆိုရင္ ေန၀စ္ပန္းေရာင္တိုက္တဲ့။ တိုက္အ၀ါေရာင္မွာ ေနတဲ့လူေတြက အ၀ါတိုက္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုက္ကိုက်ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာတိုက္တဲ့။ အဲလို သူတို႔က သူတို႔နားလည္သလိုမ်ိဳး နာမည္ေပးၿပီး ေခၚၾကတာ။ အစတုန္းကေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္သိမလဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ အမယ္ သူတို႔ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြေခၚသလိုမ်ိဳး လိုက္ေခၚေနၾကေလရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြက အဲဒီေလာက္ေတာ္တာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြကိုၾကေတာ့ သူတို႔ေတြက ဖမတဲ့။ သူမ်ားေတြ ေျပာသလို ဖာမဖာမဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ အရင္တုန္းက ဘားမားကေန ဖမျဖစ္သြားတယ္ထင္တာပဲ။ လူမ်ိဳးေရး ႏွိမ့္ခ်တာေတြကေတာ့ ဟိုးအရင္တုန္းကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ ရွိတာေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ သူတို႔က ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အေမစုလြတ္တဲ့ ေန႔တုန္းက သူတို႔ကလည္း တီဗီၾကည့္ရင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ေပ်ာ္ေနၾကတာ။

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမာ္ လို႔႔သိၾကတယ္။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းလိုေပါ့။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ ဆရာလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ထင္တာပဲ။ ဆရာ၀န္ကိုလဲ ေမာ္ပဲ။ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း ေမာ္လို႔ပဲ ေခၚၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေမာ္ဒူ တဲ့။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ဆရာေပါ့။ ဒူ ဆိုတာၾကေတာ့ ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၾကည့္တဲ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ။

အဲ... တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္ရိွလာတယ္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေမးတဲ့ေမးခြန္းက အကုန္လံုးေပါင္းလိုက္ရင္ (၃)ခု။ ပထမဆံုးေမးတာက သူ႕ကို ေယာကၤ်ားေတြႀကိဳက္လားတဲ့။ သူမွာလဲ ေယာကၤ်ားရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ကို ေယာက္်ားေလးေတြ ႀကိဳက္တာကို သူတို႔က အရမ္းသေဘာက်တာ။ ဂုဏ္ယူတာ။ အလွအပကိုလည္း အရမ္းဂ႐ုစိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အရမ္း ဂ႐ုစိုက္တယ္။ အသက္က (၅၀) ေလာက္ရွိေနၿပီ မထင္ရဘူး။ မသိရင္ (၃၀)ေက်ာ္ပဲထင္ရတယ္။ ျပင္တာဆင္တာရယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္တာရယ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္တာပဲ။

သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြ လန္ဆန္းေနတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း သူတို႔ေတြ လိုက္စားၾကတယ္။ ညေနဆို ရပ္ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ စုၿပီး ျမဴးဇစ္ဖြင့္ၿပီး ကၾကၿပီ။ ေရွ႕မွာေတာ့ ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ နည္းျပတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ေနာက္ကေန လိုက္ကၾကေပါ့။ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ႔။ လွခ်င္လို႔ က-တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ေကာင္းပါတယ္။ အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္တယ္ေနာ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ နမ္းစေတာ့ က-တာ။

ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကေလးေတြက သူ႔အေပၚေကာင္းမွာလားတဲ့။ သူ႕သား သမီးအေပၚမွာ သူ႔ရဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခု သူေမးတာက လက္ရွိသူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ သူရာထူးတက္ကိန္းရွိလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီးသူက ရာထူးလည္းအရမ္းတက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ အေဆာင္ေလး ယၾတာေလးလဲ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရာထူးတက္ဖို႔ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အက်ာ္အၾကားယၾတာဆိုတာ ကို ကြ်န္ေတာ္က သိပ္အားကိုးတာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကဆိုရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာထူးတိုးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ အေက်ာ္အၾကားယၾတာကိုပဲ ေပးခဲ့တာ။ လူတိုင္းလည္း အဆင္ေျပၾကတာမ်ားတယ္။ အခု ထိုင္းမွာဆိုေတာ့ အဆင္မေျပမွာကို စိုးရိမ္တယ္။ အဆင္မေျပမွာဆိုတာက တစ္ျခားဟာမဟုတ္ဘူး။ အေက်ာ္ေတြ လိုသေလာက္၀ယ္လို႔မရမွာကိုပဲ စိုးရိမ္တာ။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခုစဥ္းစားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ အေက်ာ္သည္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို ေအာ္ဒါမွာေပးလိုက္တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔နံက္မွာ အေက်ာ္ေလးပါးပြဲကို တန္ခိုးႀကီးဘုရား တစ္ဆူမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။

အေၾကာ္ေလးပါးပြဲဆိုတာ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ထဲမွာ အလယ္မွာ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ တစ္ခြက္ထည့္။ ေဘးကေန ၾကက္သြန္ေက်ာ္(၄)ခု၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ (၄)ခု၊ ဗူးသီးေက်ာ္ (၄)ခု၊ ဗယာေက်ာ္ (၄)ခု ထည့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ဘုရားမွာလဲလွဴလို႔ရပါတယ္။ ထိုင္းမွာက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘုရားစင္မရိွလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက အမ်ိဳးသားေတြဆိုရင္ ေၾကးစည္တၤး အမွ်ေ၀၇တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဆို၇င္ ေခါင္းေလာင္းထိုး အမွ်ေ၀ရတယ္။ ဒီယၾတာကို အေက်ာ္အၾကားယၾတာ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရာထူးတိုးကိစၥေတြဆိုရင္ ရဲရဲႀကီး အားကိုးလိုက္စမ္းပါ။

ထိုင္းလူမိ်ဳး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ကုမၸဏီမွာ ရာထူးအမွန္အကန္ တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက ေအာ္.... ဒို႔ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယၾတာေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ စြမ္းပါလားလို႔..........

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္တဲေျမကြက္

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က အဘမင္းသိခၤ၏ ေမွာ္ဘီမရမ္းတလင္း အယူေတာ္မဂၤလာၿခံကေန ေခတၱခဏ ခြင့္ယူၿပီး ဇာတိသို႔ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ မိဘေတြကနဲ႔ မေတြ႕ရတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီဆို ေတာ့ မိဘေတြကို လြမ္းတာက တေၾကာင္း ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွာ ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားခဲ့ တဲ့ ေရႊဘံုသာဘုရားမွာ အဓိ႒ာန္၀င္ခ်င္တာကတေၾကာင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဇာတိသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အဘဆရာႀကီး မင္းသိခၤေပးတဲ့ အဓိ႒ာန္က ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီး ပါတယ္။ ရက္ကေတာ့ (၄၉) ရက္ ၀င္ရတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို အဓိ႒ာန္ ပုတီးစိပ္ရတာကိုက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္။ မနက္ (၅)နာရီ ေလာက္ကေနထၿပီး ပုတီးစိပ္လိုက္တာ မနက္ပိုင္း(၈)ေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ ညေနဆိုရင္လည္း (ညေန(၇)နာရီ ေလာက္ကစၿပီး ပုတီးစိပ္တာ ည(၁၀)နာရီေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအဓိ႒ာန္ႀကီးကို ၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့စားေရးေသာက္ေရး ကလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ဇာတိကိုျပန္တာပဲ ေကာင္းမယ္ေပါ့။

ကိုယ္ဇာတိဆိုေတာ့ ကိုရဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္ပံ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြဒီေလာက္မ်ားတာ တစ္အိမ္ကိုထမင္းတစ္နပ္ စားရင္ေတာင္ (၄၉)ရက္ေလာက္ ကေတာ့ ေအးေအးေဆးပဲေပါ့။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကူးပါ။ အဲ... ရြာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးၾကဘူး။ မခ်ီးမြမ္းတဲ့အျပင္း ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ေတာင္ ကဲ့ရဲ့ၾကေသးတယ္။

သူတို႔ေျပာတာက “ မိုးညိဳရယ္... နင္ အဲဒီလို ပုတီးလိုလိုဘာလိုလိုေတြ လုပ္ေနမယ့္အစား ကိုယ့္အိမ္က လယ္ထဲမွာ အေဖနဲ႔၀ိုင္းလုပ္တာကမွ ေကာင္းအုန္းမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရနဲ႔တဲ့။ ဆံပင္ကလည္း အရွည္နဲ႔ ၊ လမ္းသရဲပံု ေပါက္ေနတာပဲ။ နင္ပံုက ဘာပံုလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာရဦးမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလးနွစ္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ။ အိမ္ကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ပို႔ေပးေဖာ္မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္။ နင့္ကို ထမင္းလဲ မေၾကြးႏိုင္ဘူး ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွမရွိပဲ ပုတီးေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္လုပ္ေနတဲ့ နင့္အလုပ္ကိုလဲ မေထာက္ခံႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ဘာမွအျပစ္မေျပာ ၾကဘူး။ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဘမင္းသိခၤ တပည့္ပီပီ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟ... ငါက အခု ပညာသြားသင္ေနတာ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးညိဳဆိုတဲ့ ေကာင္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ေသးတာ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္တို႔ အားလံုးကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့လူ ျဖစ္လာေစရမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ေန။ အခု ငါလုပ္ေနတဲ့ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ နင္တို႔ေတြကိုေထာက္ပံ့ဖို႔အတြက္ လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႔မွာ နင္တို႔အားလံုးကို အိမ္ေပၚတင္ေကြ်းထားမယ္ဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ (မွတ္ခ်က္- ထိုကဲသို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာခ်င္မွာ မိမိေျပာေသာစကားကို မိမိလိုက္လုပ္ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ စကား ႏွင့္ ခ်ဥ္ေသာနည္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုနည္းမွာ အဘမင္းသိခၤ၏ နည္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုနည္းကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းလဲ အသံုးျပဳခဲ့ပါသည္။)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ျမန္ေအာင္မွာ အဓိ႒ာန္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြဆို ရင္ေတာ့ လာတဲ့ဧည္သည္ေတြကို ေဗဒင္ဟာေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ ေဗဒင္လာေမးတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုျမႀကီးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္လာတယ္။ သူက သူ႔ရဲ့ေျမကြက္ကုိ ေရာင္းခ်င္တာ။ ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာက ယၾတာလုပ္ေပးပါတဲ့။

ေျမကြက္အျမန္ေရာင္းထြက္ေစေသာယၾတာ

သင္ေရာင္းခ်င္ေသာ ေျမကြက္ထဲမွာ မာလကာပင္တစ္ပင္ စိုက္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မာလကာပင္ကို ရြံ႕ေရ ေလာင္းၿပီး ေျမကြက္အျမန္ ေရာင္းထြက္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါ။

ကြ်န္ေတာ္က အေပၚကယၾတာကို ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အဓိ႒ာန္ (၄၉)ရက္မျပည့္ခင္ ကိုျမႀကီးရဲ ေျမကြက္ ေရာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဓိ႒ာန္ရဲ့ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ မပူမပင္မေၾကာင့္မက် အဓိ႒ာန္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုျမႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးပါ။ ျမန္ေအာင္က ကိုျမႀကီးေရ... ဒီေနရာေလးကေန ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။


သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္တဲေျမကြက္

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က အဘမင္းသိခၤ၏ ေမွာ္ဘီမရမ္းတလင္း အယူေတာ္မဂၤလာၿခံကေန ေခတၱခဏ ခြင့္ယူၿပီး ဇာတိသို႔ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ မိဘေတြကနဲ႔ မေတြ႕ရတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီဆို ေတာ့ မိဘေတြကို လြမ္းတာက တေၾကာင္း ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွာ ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားခဲ့ တဲ့ ေရႊဘံုသာဘုရားမွာ အဓိ႒ာန္၀င္ခ်င္တာကတေၾကာင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဇာတိသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အဘဆရာႀကီး မင္းသိခၤေပးတဲ့ အဓိ႒ာန္က ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီး ပါတယ္။ ရက္ကေတာ့ (၄၉) ရက္ ၀င္ရတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို အဓိ႒ာန္ ပုတီးစိပ္ရတာကိုက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္။ မနက္ (၅)နာရီ ေလာက္ကေနထၿပီး ပုတီးစိပ္လိုက္တာ မနက္ပိုင္း(၈)ေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ ညေနဆိုရင္လည္း (ညေန(၇)နာရီ ေလာက္ကစၿပီး ပုတီးစိပ္တာ ည(၁၀)နာရီေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအဓိ႒ာန္ႀကီးကို ၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့စားေရးေသာက္ေရး ကလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ဇာတိကိုျပန္တာပဲ ေကာင္းမယ္ေပါ့။

ကိုယ္ဇာတိဆိုေတာ့ ကိုရဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္ပံ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြဒီေလာက္မ်ားတာ တစ္အိမ္ကိုထမင္းတစ္နပ္ စားရင္ေတာင္ (၄၉)ရက္ေလာက္ ကေတာ့ ေအးေအးေဆးပဲေပါ့။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကူးပါ။ အဲ... ရြာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးၾကဘူး။ မခ်ီးမြမ္းတဲ့အျပင္း ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ေတာင္ ကဲ့ရဲ့ၾကေသးတယ္။

သူတို႔ေျပာတာက “ မိုးညိဳရယ္... နင္ အဲဒီလို ပုတီးလိုလိုဘာလိုလိုေတြ လုပ္ေနမယ့္အစား ကိုယ့္အိမ္က လယ္ထဲမွာ အေဖနဲ႔၀ိုင္းလုပ္တာကမွ ေကာင္းအုန္းမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရနဲ႔တဲ့။ ဆံပင္ကလည္း အရွည္နဲ႔ ၊ လမ္းသရဲပံု ေပါက္ေနတာပဲ။ နင္ပံုက ဘာပံုလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာရဦးမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလးနွစ္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ။ အိမ္ကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ပို႔ေပးေဖာ္မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္။ နင့္ကို ထမင္းလဲ မေၾကြးႏိုင္ဘူး ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွမရွိပဲ ပုတီးေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္လုပ္ေနတဲ့ နင့္အလုပ္ကိုလဲ မေထာက္ခံႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ဘာမွအျပစ္မေျပာ ၾကဘူး။ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဘမင္းသိခၤ တပည့္ပီပီ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟ... ငါက အခု ပညာသြားသင္ေနတာ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးညိဳဆိုတဲ့ ေကာင္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ေသးတာ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္တို႔ အားလံုးကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့လူ ျဖစ္လာေစရမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ေန။ အခု ငါလုပ္ေနတဲ့ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ နင္တို႔ေတြကိုေထာက္ပံ့ဖို႔အတြက္ လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႔မွာ နင္တို႔အားလံုးကို အိမ္ေပၚတင္ေကြ်းထားမယ္ဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ (မွတ္ခ်က္- ထိုကဲသို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာခ်င္မွာ မိမိေျပာေသာစကားကို မိမိလိုက္လုပ္ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ စကား ႏွင့္ ခ်ဥ္ေသာနည္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုနည္းမွာ အဘမင္းသိခၤ၏ နည္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုနည္းကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းလဲ အသံုးျပဳခဲ့ပါသည္။)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ျမန္ေအာင္မွာ အဓိ႒ာန္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြဆို ရင္ေတာ့ လာတဲ့ဧည္သည္ေတြကို ေဗဒင္ဟာေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ ေဗဒင္လာေမးတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုျမႀကီးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္လာတယ္။ သူက သူ႔ရဲ့ေျမကြက္ကုိ ေရာင္းခ်င္တာ။ ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာက ယၾတာလုပ္ေပးပါတဲ့။

ေျမကြက္အျမန္ေရာင္းထြက္ေစေသာယၾတာ

သင္ေရာင္းခ်င္ေသာ ေျမကြက္ထဲမွာ မာလကာပင္တစ္ပင္ စိုက္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မာလကာပင္ကို ရြံ႕ေရ ေလာင္းၿပီး ေျမကြက္အျမန္ ေရာင္းထြက္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါ။

ကြ်န္ေတာ္က အေပၚကယၾတာကို ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အဓိ႒ာန္ (၄၉)ရက္မျပည့္ခင္ ကိုျမႀကီးရဲ ေျမကြက္ ေရာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဓိ႒ာန္ရဲ့ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ မပူမပင္မေၾကာင့္မက် အဓိ႒ာန္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုျမႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးပါ။ ျမန္ေအာင္က ကိုျမႀကီးေရ... ဒီေနရာေလးကေန ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။


သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ေျခၿငိမ္ေစေသာယၾတာမ်ား

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာေဟာခန္း အတြင္းသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၄၅)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သားအမိ အရင္းအျခာပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ေဒၚေအးသာဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ ဦး ေရာက္ရိွလာေလ၏။ ထိုေဒၚေအးသာႏွင့္အတူ သူႏွင့္သက္တူ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးလည္း အတူ ပါလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒၚေအးသာသည္ လြန္စြာရင္းႏွီးခင္မင္ရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဆရာဟူ၍ မေခၚပဲ သားဟူ၍ ပင္ ေဒၚေအးသာက ေခၚေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ေဒၚေအးသာအား အေမဟူ၍ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေခၚေလ၏။ ေဒၚေအးသာတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းထဲတြင္ ေခတၱခဏမွ် ထိုင္နားေနၿပီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။


ဒီလိုပါသားရယ္။ အခုလာတဲ့ ကိစၥက အေမ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကိစၥနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ သူနာမည္က ေဒၚစေနမတဲ့။ စေနမဆိုတဲ့အတိုင္း သူျဖစ္ေနတာေတြကလည္း အပူေတြခ်ဥ္းပဲ။ အဲဒါ သားက ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးဖို႔ရယ္၊ ေနာက္သူ႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြ ေျပေျပာက္ေစမယ့္ ယၾတာလည္း ေဆာင္ရြက္ေပး လို႔ရေအာင္ ေခၚလာခဲ့တာပါပဲဟု ေျပာေလ၏။


ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေဒၚစေနမအား အရင္ဆံုး ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ယခုႏွစ္ပိုင္းအရေရာ ဘ၀တစ္သက္စာ အတြက္ပါ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားကိုပါ တြက္၍ ေဟာေပးၿပီးေနာက္ ကဲ... ေဒၚစေနမေရ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါဟု ေျပာလိုက္၏။


အဓိကကေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ေယာကၤ်ားနဲ႔ သားသမီးေတြ အခုတေလာ အိမ္ကို ကပ္တယ္ကို မရွိဘူးဆရာေလး။ အိမ္မကပ္ေတာ့ ကြ်န္မက စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္။ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့ ဒင္းတို႔က နားပူတယ္ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မေနခ်င္ၾကျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္တာက ကြ်န္မ ေယာက္်ားနဲ႔ ကေလးေတြ အိမ္ကပ္ေစခ်င္တယ္။ အိမ္ၿမဲေစခ်င္တယ္။ ေျခမမ်ား ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါကို ကူညီေပးပါဟု ေျပာေလ၏။


အင္း... အဲဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔အေဒၚေရ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုေျပာလိုက္တဲ့ ယၾတာကိုသာ ေဆာင္ရြက္လိုက္ပါ။ လင္ေရာ သားသမီးေတြေရာ တစ္ေယာက္မက်န္ အေဒၚစကားေတြကိုလည္း နားေထာင္သြားမယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာလဲ ကပ္ေနေစတယ္။ ေျခလည္း ၿငိမ္သြားမယ္ အေဒၚေရဟု ဆိုကာ ေအာက္ပါ (၇)ရက္သားသမီး ေျခၿငိမ္ေစေသာ အိမ္ၿမဲေစေသာ ယၾတာမ်ားကို ေျပာျပလုိက္ရေလေတာ့ သတည္း။


တနဂၤေႏြသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သေျပရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ထန္းရြက္ေပၚမွာ (န) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (န)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ထန္းရြက္ကို တနဂၤေႏြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


တနလၤာသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနလၤာေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းကိုနင္းထားၿပီး ၊ အုန္းရြက္ေပၚမွာ (အ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (အ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ အုန္းရြက္ကို တနလၤာသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


အဂၤါသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


အဂၤါေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္ေတာင္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ကြမ္းရြက္ေပၚမွာ (က) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (က)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ကြမ္းးရြက္ကို အဂၤါြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ဗုဒၶဟူးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ကို နင္းထားၿပီး ၊ ဇီးရြက္ေပၚမွာ (ဆ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (ဆ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ဇီးရြက္ကို ဗုဒၶဟူးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ၾကာသပေတးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇီးရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ၀ါးရြက္ေပၚမွာ (လ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (လ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ၀ါးရြက္ကို ၾကာသပေတးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


စေနသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


စေနေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေတာင္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳ႕ ပန္းကို နင္းထားၿပီး ၊ သီဟိုဠ္ရြက္ေပၚမွာ (သ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (သ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ သီဟိုဠ္ရြက္ကို စေနသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။

ေျခၿငိမ္ေစေသာယၾတာမ်ား

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာေဟာခန္း အတြင္းသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၄၅)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သားအမိ အရင္းအျခာပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ေဒၚေအးသာဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ ဦး ေရာက္ရိွလာေလ၏။ ထိုေဒၚေအးသာႏွင့္အတူ သူႏွင့္သက္တူ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးလည္း အတူ ပါလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒၚေအးသာသည္ လြန္စြာရင္းႏွီးခင္မင္ရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဆရာဟူ၍ မေခၚပဲ သားဟူ၍ ပင္ ေဒၚေအးသာက ေခၚေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ေဒၚေအးသာအား အေမဟူ၍ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေခၚေလ၏။ ေဒၚေအးသာတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းထဲတြင္ ေခတၱခဏမွ် ထိုင္နားေနၿပီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။


ဒီလိုပါသားရယ္။ အခုလာတဲ့ ကိစၥက အေမ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကိစၥနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ သူနာမည္က ေဒၚစေနမတဲ့။ စေနမဆိုတဲ့အတိုင္း သူျဖစ္ေနတာေတြကလည္း အပူေတြခ်ဥ္းပဲ။ အဲဒါ သားက ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးဖို႔ရယ္၊ ေနာက္သူ႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြ ေျပေျပာက္ေစမယ့္ ယၾတာလည္း ေဆာင္ရြက္ေပး လို႔ရေအာင္ ေခၚလာခဲ့တာပါပဲဟု ေျပာေလ၏။


ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေဒၚစေနမအား အရင္ဆံုး ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ယခုႏွစ္ပိုင္းအရေရာ ဘ၀တစ္သက္စာ အတြက္ပါ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားကိုပါ တြက္၍ ေဟာေပးၿပီးေနာက္ ကဲ... ေဒၚစေနမေရ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါဟု ေျပာလိုက္၏။


အဓိကကေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ေယာကၤ်ားနဲ႔ သားသမီးေတြ အခုတေလာ အိမ္ကို ကပ္တယ္ကို မရွိဘူးဆရာေလး။ အိမ္မကပ္ေတာ့ ကြ်န္မက စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္။ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့ ဒင္းတို႔က နားပူတယ္ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မေနခ်င္ၾကျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္တာက ကြ်န္မ ေယာက္်ားနဲ႔ ကေလးေတြ အိမ္ကပ္ေစခ်င္တယ္။ အိမ္ၿမဲေစခ်င္တယ္။ ေျခမမ်ား ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါကို ကူညီေပးပါဟု ေျပာေလ၏။


အင္း... အဲဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔အေဒၚေရ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုေျပာလိုက္တဲ့ ယၾတာကိုသာ ေဆာင္ရြက္လိုက္ပါ။ လင္ေရာ သားသမီးေတြေရာ တစ္ေယာက္မက်န္ အေဒၚစကားေတြကိုလည္း နားေထာင္သြားမယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာလဲ ကပ္ေနေစတယ္။ ေျခလည္း ၿငိမ္သြားမယ္ အေဒၚေရဟု ဆိုကာ ေအာက္ပါ (၇)ရက္သားသမီး ေျခၿငိမ္ေစေသာ အိမ္ၿမဲေစေသာ ယၾတာမ်ားကို ေျပာျပလုိက္ရေလေတာ့ သတည္း။


တနဂၤေႏြသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သေျပရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ထန္းရြက္ေပၚမွာ (န) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (န)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ထန္းရြက္ကို တနဂၤေႏြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


တနလၤာသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနလၤာေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းကိုနင္းထားၿပီး ၊ အုန္းရြက္ေပၚမွာ (အ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (အ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ အုန္းရြက္ကို တနလၤာသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


အဂၤါသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


အဂၤါေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္ေတာင္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ကြမ္းရြက္ေပၚမွာ (က) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (က)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ကြမ္းးရြက္ကို အဂၤါြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ဗုဒၶဟူးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ကို နင္းထားၿပီး ၊ ဇီးရြက္ေပၚမွာ (ဆ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (ဆ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ဇီးရြက္ကို ဗုဒၶဟူးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ၾကာသပေတးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇီးရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ၀ါးရြက္ေပၚမွာ (လ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (လ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ၀ါးရြက္ကို ၾကာသပေတးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


စေနသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


စေနေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေတာင္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳ႕ ပန္းကို နင္းထားၿပီး ၊ သီဟိုဠ္ရြက္ေပၚမွာ (သ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (သ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ သီဟိုဠ္ရြက္ကို စေနသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။

ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ္ေလးစားရမယ္ (မင္းသိခၤ)

စိတ္ပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုေတာ့ မိမိနာမည္ကို မိမိအေလးအနက္ထားရမယ္ကြ။ မိဘကေပးတဲ့ နာမည္ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကို နာမည္ အသစ္တစ္ခု ေျပာင္းၿပီး ေပးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ ကိုယ့္နာမည္ မဟုတ္လား ”

အဲဒီလို လုပ္လို ေတာ္ပါမလားဗ်ာ။ နာမည္ရင္းကို ေဖ်ာက္ၿပီး နာမည္သစ္ေပးတယ္ဆိုတာ လုပ္ေကာင္းရဲ့လား”

လုပ္ေကင္းတဲ့ ဟိုဘက္ေတာင္ လြန္ေနေသးတယ္။ မင္းကို တစ္ခုေျပာျပမယ္။ ငါတို႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လတ္ေရးရ ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ဟာ နာမည္ရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးကြ။ အကုန္လံုး ေနာက္ထပ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြႀကီးပဲ။ အဲဒီေတာ့ မူရင္းနာမည္ကို ႀကိဳက္ရင္လည္း မူရင္း နာမည္ထား။ မႀကိဳက္ရင္လဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သာ ေျပာင္းပစ္လိုက္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိ ေျပာင္းပစ္တဲ့ နာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ အဲဒိနာမည္ဟာ မင္းရဲ့ ဘ၀မွာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္မယ့္ နာမည္လို ခံယူရမယ္ ”

ငယ္နာမည္ - ထီးလွိဳင္ရွင္ ၊ ႀကီးေတာ့ က်န္စစ္သား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ျခတက္၊ ႀကီးေတာ့ -ဘုရင့္ေနာင္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္လြင္၊ ႀကီးေတာ့- မင္းတုန္းမင္းတရား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ရစ္၊ ႀကီးေတာ့ - မဟာဗႏၶဳလ။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္ထိန္လင္း၊ ႀကီးေတာ့ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္မာ၊ ႀကီးေတာ့- မာန္လည္ ဆရာေတာ္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ထက္ေခါင္၊ ႀကီးေတာ့- လယ္တီဆရာေတာ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ငယ္နာမည္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ သူတို႔ရဲ့ ဘုန္းကံနဲ႔ အလိုလို ေျပာင္းလဲၿပီး ေခၚလာခဲ့ၾကတာ။

အဲဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ နာမည္ရင္းကို မႀကိဳက္လို႔ ေျပာင္းမယ္ဆိိုရင္လည္း ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သဲလြန္စေတြကို ေျပာျပတာပါကြာ။ သမိုင္းမွာလဲ အဲဒီလို နာမည္ ေျပာင္းသြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တမင္တကာ ေျပာင္းတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလိုအေလွ်ာက္ေျပာင္းတာ၊ ငယ္နာမည္က ဗညားႏြဲ႕ကြာ၊ ဘုရင္ ျဖစ္လာေတာ့ ရာဇာဓိ ရာဇ္ လို႔ ေျပာင္းတယ္။ အဲဒိေတာ့ ေျပာခ်င္တာက နာမည္ေျပာင္းရမယ္ မေျပာင္းရဘူးဆိုတာက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္နာမည္ကို အေလးအနက္ထားရမယ္။ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာကို ေျပာေနတာ။

အကယ္၍ သင္သည္ မိမိ၏ အမည္ကို အသံုးမျပဳလိုေတာ့ဘဲ နာမည္ အသစ္ ေပးလိုပါက ဒီေနရာတြင္ အဘမင္းသိခၤ၏ နာမည္ေပးနည္းကို တင္ျပထားပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္ေဟာင္းကို စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္နဲ႔ လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ငါ့ဆီမွာ ေရထမ္းေနတဲ့ ဦးပုဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ရဟန္း၀တ္သြားတဲ့အခါ ဦးပုဆိုတဲ့ နာမည္ကို စြန္႔ၿပီး ဦးပညာဓိပ ျဖစ္သြားတယ္ကြ။ နာမည္ေျပာင္းသြားသလို လူကလည္း အေတာ္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အရင္က သူက ငါ့ကို ဆရာလို႔ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ ငါက သူ႕ကို ဆရာေတာ္လို႔ ေခၚရတယ္။ သူ႕ကို ငါက ကိုးကြယ္ရတယ္။ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။

နာမည္ရင္းက ကိုေက်ာ္ဒင္တဲ့။ ရဟန္း၀တ္တဲ့အခါမွာ ဦးကိတၱိျဖစ္သြားတယ္.။ ေနာင္ေတာ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ နာမည္ရင္းကိုစြန္႔ၿပီး နာမည္ရင္းနဲ႔ လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားၿပီ မဟုတ္လား။ မ်ိဳးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြဟာ နာမည္ေဟာင္းေတြ စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးဆရာေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း (၉၀)ေလာက္ နာမည္ရင္းနဲ႔ မေရးဘဲ ကေလာင္နာမည္ဆိုၿပီး သီးျခားနာမည္ တစ္ခုယူၿပီး ေရးသားေလ့ ရွိၾကတယ္။

ေနာက္ငါတို႔ ဂမၻီရလမ္းမွာလဲ နာမည္ရင္းကို စြန္႔ၿပီး ဂမၻီရအမည္ဆိုတာ မွည့္ေလ့ရွိတယ္။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေအာင္၊ ဂမၻီရအမည္က ဘိုးဘုိးေအာင္။ နာမည္ရင္းက မင္းေခါင္။ ဂမၻီရအမည္က - ေအာင္မင္းေခါင္။ နာမည္ရင္းက ဆရာဆိုင္၊ ဂမၻီရအမည္က ေဗာဓိပင္ဆရာဆိုင္။ နာမည္ရင္းက ဦးၾသဘာသ၊ ဂမၻီရအမည္က - ရကၠန္းစင္ေတာင္ ဆရာေတာ္။ အခုေလာက္ ေျပာျပရရင္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ႕ကိိုရဖို႔ နာမည္သစ္တစ္လံုး ဒါမွမဟုတ္ ဂမၻီရအမည္တစ္လံုး ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္။

နာမည္သစ္ရွာၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ

ေငြျပား၊ ေၾကးျပား၊ သံျပား၊ သစ္သားျပား၊ ပလပ္စတစ္ျပား ႀကိဳက္တဲ့ အျပားတစ္ျပားေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ကို ခမ္းခမ္းနားနားေရးၿပီး ဘုရားစင္ေအာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္ခန္းမွာ အက်အန ခ်ိပ္ဆြဲရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ စိတ္ဓာတ္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေလ့က်င့္တဲ့အခါတို္င္းမွာ မင္းဟာ အဲဒီနာမည္သစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေအာင္ အာ႐ံုျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထိုင္ၿပီး မင္းရဲ့ နာမည္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီး ေခၚေနၿပီ။ အဲဒီ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆိုတာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ တင္စားခ်င္ တင္စား။ မေနာမယဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား။ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား ၊ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ဘိုးေတာ္တို႔ မယ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား တင္စားခြင့္ရွိတယ္။

သူက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးလို႔ မင္းနာမည္ကို ေခၚၿပီးရင္ သူတို႔က မင္းအတြက္ ဘာျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေကာင္းခ်ီးေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေျပာလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္လို လုပ္လိုက္ပါလားလို႔ ညြန္ၾကားတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္။ အဲဒိေတာ့ ကိုယ္ကမွ ကိုယ္နာမည္ကို ကိုယ့္နာမည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔က ဘယ္ေခဴမလဲ၊ ဘယ္ ဂ႐ုစိုက္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နာမည္ကို သိဒၶိဓာတ္ႀကီးက ေေခၚတဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ “ ဂရန္တီလက္မွတ္” ရၿပီလို႔ သေဘာေပါက္ လိုက္ေပေတာ့။ အဲဒီအသံဟာ အျပင္က အသံျဖစ္ဖို႔ထက္ မင္းကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပါရမီ ႐ုပ္လႊာက လွမ္းၿပီး ေခၚလိုက္ တဲ့ “ တိတ္ဆိပ္တဲ့ အသံ ” ( ဗိြဳက္ေအာ့ဖ္ဆိုင္းလင့္) VOICE OF SILENCE ” ျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္။ အသံတကာ အသံထဲမွာ က်က္သေရမဂၤလာ အရွိဆံုး အသံျဖစ္တယ္။ အဲဒီအသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာ “ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိ ” သလို ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးသြားလိမ့္မယ္။

အားလံုးေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ္ေလးစားရမယ္ (မင္းသိခၤ)

စိတ္ပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုေတာ့ မိမိနာမည္ကို မိမိအေလးအနက္ထားရမယ္ကြ။ မိဘကေပးတဲ့ နာမည္ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကို နာမည္ အသစ္တစ္ခု ေျပာင္းၿပီး ေပးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ ကိုယ့္နာမည္ မဟုတ္လား ”

အဲဒီလို လုပ္လို ေတာ္ပါမလားဗ်ာ။ နာမည္ရင္းကို ေဖ်ာက္ၿပီး နာမည္သစ္ေပးတယ္ဆိုတာ လုပ္ေကာင္းရဲ့လား”

လုပ္ေကင္းတဲ့ ဟိုဘက္ေတာင္ လြန္ေနေသးတယ္။ မင္းကို တစ္ခုေျပာျပမယ္။ ငါတို႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လတ္ေရးရ ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ဟာ နာမည္ရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးကြ။ အကုန္လံုး ေနာက္ထပ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြႀကီးပဲ။ အဲဒီေတာ့ မူရင္းနာမည္ကို ႀကိဳက္ရင္လည္း မူရင္း နာမည္ထား။ မႀကိဳက္ရင္လဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သာ ေျပာင္းပစ္လိုက္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိ ေျပာင္းပစ္တဲ့ နာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ အဲဒိနာမည္ဟာ မင္းရဲ့ ဘ၀မွာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္မယ့္ နာမည္လို ခံယူရမယ္ ”

ငယ္နာမည္ - ထီးလွိဳင္ရွင္ ၊ ႀကီးေတာ့ က်န္စစ္သား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ျခတက္၊ ႀကီးေတာ့ -ဘုရင့္ေနာင္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္လြင္၊ ႀကီးေတာ့- မင္းတုန္းမင္းတရား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ရစ္၊ ႀကီးေတာ့ - မဟာဗႏၶဳလ။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္ထိန္လင္း၊ ႀကီးေတာ့ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္မာ၊ ႀကီးေတာ့- မာန္လည္ ဆရာေတာ္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ထက္ေခါင္၊ ႀကီးေတာ့- လယ္တီဆရာေတာ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ငယ္နာမည္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ သူတို႔ရဲ့ ဘုန္းကံနဲ႔ အလိုလို ေျပာင္းလဲၿပီး ေခၚလာခဲ့ၾကတာ။

အဲဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ နာမည္ရင္းကို မႀကိဳက္လို႔ ေျပာင္းမယ္ဆိိုရင္လည္း ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သဲလြန္စေတြကို ေျပာျပတာပါကြာ။ သမိုင္းမွာလဲ အဲဒီလို နာမည္ ေျပာင္းသြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တမင္တကာ ေျပာင္းတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလိုအေလွ်ာက္ေျပာင္းတာ၊ ငယ္နာမည္က ဗညားႏြဲ႕ကြာ၊ ဘုရင္ ျဖစ္လာေတာ့ ရာဇာဓိ ရာဇ္ လို႔ ေျပာင္းတယ္။ အဲဒိေတာ့ ေျပာခ်င္တာက နာမည္ေျပာင္းရမယ္ မေျပာင္းရဘူးဆိုတာက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္နာမည္ကို အေလးအနက္ထားရမယ္။ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာကို ေျပာေနတာ။

အကယ္၍ သင္သည္ မိမိ၏ အမည္ကို အသံုးမျပဳလိုေတာ့ဘဲ နာမည္ အသစ္ ေပးလိုပါက ဒီေနရာတြင္ အဘမင္းသိခၤ၏ နာမည္ေပးနည္းကို တင္ျပထားပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္ေဟာင္းကို စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္နဲ႔ လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ငါ့ဆီမွာ ေရထမ္းေနတဲ့ ဦးပုဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ရဟန္း၀တ္သြားတဲ့အခါ ဦးပုဆိုတဲ့ နာမည္ကို စြန္႔ၿပီး ဦးပညာဓိပ ျဖစ္သြားတယ္ကြ။ နာမည္ေျပာင္းသြားသလို လူကလည္း အေတာ္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အရင္က သူက ငါ့ကို ဆရာလို႔ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ ငါက သူ႕ကို ဆရာေတာ္လို႔ ေခၚရတယ္။ သူ႕ကို ငါက ကိုးကြယ္ရတယ္။ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။

နာမည္ရင္းက ကိုေက်ာ္ဒင္တဲ့။ ရဟန္း၀တ္တဲ့အခါမွာ ဦးကိတၱိျဖစ္သြားတယ္.။ ေနာင္ေတာ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ နာမည္ရင္းကိုစြန္႔ၿပီး နာမည္ရင္းနဲ႔ လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားၿပီ မဟုတ္လား။ မ်ိဳးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြဟာ နာမည္ေဟာင္းေတြ စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးဆရာေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း (၉၀)ေလာက္ နာမည္ရင္းနဲ႔ မေရးဘဲ ကေလာင္နာမည္ဆိုၿပီး သီးျခားနာမည္ တစ္ခုယူၿပီး ေရးသားေလ့ ရွိၾကတယ္။

ေနာက္ငါတို႔ ဂမၻီရလမ္းမွာလဲ နာမည္ရင္းကို စြန္႔ၿပီး ဂမၻီရအမည္ဆိုတာ မွည့္ေလ့ရွိတယ္။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေအာင္၊ ဂမၻီရအမည္က ဘိုးဘုိးေအာင္။ နာမည္ရင္းက မင္းေခါင္။ ဂမၻီရအမည္က - ေအာင္မင္းေခါင္။ နာမည္ရင္းက ဆရာဆိုင္၊ ဂမၻီရအမည္က ေဗာဓိပင္ဆရာဆိုင္။ နာမည္ရင္းက ဦးၾသဘာသ၊ ဂမၻီရအမည္က - ရကၠန္းစင္ေတာင္ ဆရာေတာ္။ အခုေလာက္ ေျပာျပရရင္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ႕ကိိုရဖို႔ နာမည္သစ္တစ္လံုး ဒါမွမဟုတ္ ဂမၻီရအမည္တစ္လံုး ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္။

နာမည္သစ္ရွာၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ

ေငြျပား၊ ေၾကးျပား၊ သံျပား၊ သစ္သားျပား၊ ပလပ္စတစ္ျပား ႀကိဳက္တဲ့ အျပားတစ္ျပားေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ကို ခမ္းခမ္းနားနားေရးၿပီး ဘုရားစင္ေအာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္ခန္းမွာ အက်အန ခ်ိပ္ဆြဲရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ စိတ္ဓာတ္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေလ့က်င့္တဲ့အခါတို္င္းမွာ မင္းဟာ အဲဒီနာမည္သစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေအာင္ အာ႐ံုျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထိုင္ၿပီး မင္းရဲ့ နာမည္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီး ေခၚေနၿပီ။ အဲဒီ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆိုတာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ တင္စားခ်င္ တင္စား။ မေနာမယဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား။ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား ၊ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ဘိုးေတာ္တို႔ မယ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား တင္စားခြင့္ရွိတယ္။

သူက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးလို႔ မင္းနာမည္ကို ေခၚၿပီးရင္ သူတို႔က မင္းအတြက္ ဘာျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေကာင္းခ်ီးေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေျပာလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္လို လုပ္လိုက္ပါလားလို႔ ညြန္ၾကားတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္။ အဲဒိေတာ့ ကိုယ္ကမွ ကိုယ္နာမည္ကို ကိုယ့္နာမည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔က ဘယ္ေခဴမလဲ၊ ဘယ္ ဂ႐ုစိုက္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နာမည္ကို သိဒၶိဓာတ္ႀကီးက ေေခၚတဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ “ ဂရန္တီလက္မွတ္” ရၿပီလို႔ သေဘာေပါက္ လိုက္ေပေတာ့။ အဲဒီအသံဟာ အျပင္က အသံျဖစ္ဖို႔ထက္ မင္းကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပါရမီ ႐ုပ္လႊာက လွမ္းၿပီး ေခၚလိုက္ တဲ့ “ တိတ္ဆိပ္တဲ့ အသံ ” ( ဗိြဳက္ေအာ့ဖ္ဆိုင္းလင့္) VOICE OF SILENCE ” ျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္။ အသံတကာ အသံထဲမွာ က်က္သေရမဂၤလာ အရွိဆံုး အသံျဖစ္တယ္။ အဲဒီအသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာ “ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိ ” သလို ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးသြားလိမ့္မယ္။

အားလံုးေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၇)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) (၆) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

အဲဒီ ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ လွ်ပ္စားကို စား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္း ပူေႏြးေႏြးရွိတဲ့ ဖေယာင္းခ်က္ကို အဲဒီအစာအိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ နံ႐ိုးေအာက္ေျခကို လိမ္းၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ဟိုလႈပ္ရွား၊ ဒီလႈပ္ရွား လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ သရက္ရြက္ ျပန္လႈပ္ခတ္ၿပီးေတာ့ အသက္ဓာတ္ျပန္၀င္လာၿပီး ေ၀းဒနာတန္ခိုးေတြ ျပန္ထလာတာပါပဲ။

အဲဒီေ၀ဒနာ ထုတ္လုပ္ရာ စက္႐ုံ ခ်မး္သာႂကြယ္၀မႈ ေတြကို ေပးေနတဲ့စက္႐ုံဟာ ဘယ္ဘက္နံ႐ိုးရဲ႕ ေအာက္ဆံုး ေက်ာ့႐ိုးရဲ႕ အတြင္းဘက္ေက်ာ့႐ိုးၾကားထဲမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ တည္ရာဌာနေလးကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ စိတ္ဆိုတဲ့ ေစာေစာတုန္းကေျပာတဲ့ ရွာလို႔မရဘူး။ စိတ္ဆိုတဲ့ မေနာေလးလညး္ပဲ ရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီက်မ္း၊ ဒီမွာရွင္းျပမွာကေတာ့ အဲဲဒီမွာပဲ ေ၀ဒနာရွိတဲ့၊ အဲဒီ ေနရာေလးမွာပဲ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေနာအၾကည္ ဓာတ္ေလးလည္းရွိတယ္လို႔ နားလည္ပါ။ အဲဒီေနရာေလးကို အာ႐ုံျပဳပါ။ ဒီေနရာေလးကေန ထုတ္လုပ္ေပးမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္ပါ။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္မွပဲလည္း ဒီလိုက္ငန္းက ဆက္ၿပီးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးကို သိၿပီး။

အဲဒီေတာ့ ခံယူရမွာက ငါ့ခႏၶာအတြင္းမွာ သရက္ရြက္လို႔ေခၚတဲ့ေနရာနားမွာ ငါ့ကို သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့စက္႐ုံႀကီးရွိ ေနၿပီ။ အဲဒီလိုခံယူထား။ အဲဒီစက္႐ုံကေန ဘာေတြေပးမလဲဆိုေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာေငြေတြ၊ ကုေ႗ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ၿခံေတြ အိမ္ေတြ၊ တိုက္တာေတြ၊ ကိုယ္ အလိုရွိတာမွန္သမွ် ေအာင္ ျမင္မႈေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ အကုန္လံုးကို ရယူႏိုင္တဲ့ေနရာဟာ အဲဒီေနရာပဲ။ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ေနၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာထဲမွာရွိတဲ့ ဒီဓာတ္႐ုံကေတာင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆို ကိုယ္လည္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလို ခံယူထားရမယ္။ အဲဒီလိုခံယူၿပီးေတာ့ စိတ္ကို လမ္းေျပာင္းရာ တတိယအခန္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို တစ္သမက္တည္း လိုက္နာေနရမယ္။

နည္းနည္းေလး စိတ္ဆိုးလာတာနဲ႔ အဲဒီစိတ္ဆိုးတာဟာ ငါအလိုရွိတဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းရဖို႔၊ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔၊ ေၾကာက္လာရင္ ငါအခုေၾကာက္တာဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ေၾကာက္တာ။ မေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ ငါခ်မ္းသာဖို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီလို စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ေပါေပါမ်ားမ်ားႀကီးသံုးရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၀စီကံမႈလည္း ထည့္ရမယ္။ စိတ္လမ္းေျပာင္းတာနဲဲ႔ ၀စီကံမႈတစ္ခါတည္း စကားထဲကို ထည့္ရမယ္။

ဒါဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ျဖစ္တာ။ ဘာေျပာေျပာ။ စိတ္ညစ္လား အဲဒါခ်မ္းသာမလို႔၊ ေအာင္ျမင္မလို႔၊ ေဒါသ ထြက္လား၊ ေဒါသထြက္လာရင္ ခ်မ္းသာမလို႔ ငါေဒါသထြက္တာ၊ အဲဒါေတြ ငါမ်ိဳခ်လိုက္မယ္။ ကာယကံမႈကလည္း လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းရမယ္။ လြင့္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အလီလီျပန္ေခၚရမယ္၊ ပါးစပ္နဲ႔လည္း ေခၚရမယ္။ လက္ယပ္လည္းေခၚရမယ္။ လက္ပါလႈပ္ၿပီးေခၚရမယ္။ အာ႐ုံယူၿပီး တစ္သမတ္တည္း အဲဒီစိတ္ကို စိုက္ထားရမယ္။ အဲ . . . အဲဒါ အယူသည္းသလို အထင္းသည္းတာလို႔ နားလည္ပါ။

ကဲ . . . အထင္သည္းတာ နားလည္ၿပီးရင္ ခန္း၀င္နည္းကို ေျပာမယ္။ ခန္း၀င္နည္းဆိုတာ အခန္းထဲကို၀င္ၿပီး က်င့္တဲ့နည္းကို ေဖာ္ျပေတာ့မယ္။ ေျပာျပေတာ့မယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ဖို႔ အတြက္ မိမိခႏၶာထဲမွာ ရွိတဲ့ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံ၊ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ ဓာတ္႐ုံရွိတယ္ေနာ္။ ဓာတ္႐ုံဆိုတာ အလုပ္႐ုံပါပဲ။ အခန္း မက်ဥ္းမက်ယ္ တစ္ခုကို ေရြးျခယ္ရမယ္။ ရာသီဥတု အပူအေအး မွ်တရမယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခန္းထဲ၀င္ၿပီးေတာ့ ထိုင္မယ္။ ႀကိဳက္သလိုထိုင္ပါ။ တင္ပလႅင္ေခြ ခ်ိတ္ထိုင္လို႔လညး္ ရတယ္။ ဘာမွမလုပ္ ေသးဘဲနဲ႕သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သိဒိၶတန္ခိုးနဲ႕လုပ္မယ့္လူဟာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သူ အလုပ္လုပ္ေတာ့ မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ထိုင္မိတာနဲ႔ ဆံဖ်ားကေနၿပီး ေျခဖ်ားအထိ အေၾကာေတြကို စိတ္နဲ႔ ေလ်ာ့သြားၿပီးလို႔ ေလွ်ာ့ရမယ္။ အေၾကာေလွ်ာ့တာလညး္ အဓိကက်ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီးထိုင္ရမယ္။

အဲဒီလို ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီး ထိုင္တဲ့အခါ အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရမယ္။ ၀မ္းဗိုက္ကိုကားၿပီးေတာ့ အုတ္ဆက္တို႔ လည္ပင္း တို႔လည္း မတ္ေနရမယ္။ ႏွာေခါင္းကေတာ့ အလိုက္သင့္ ရွဴလို႔ေကာင္းေအာင္ ေမာ့လိုကေမာ့၊ ေစာင္းလိုက ေစာင္း၊ နည္းနညး္ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အသက္ကို ေလးေလးမွန္ မွန္ ရွဴရမယ္။ ခ်က္အထိ ရွဴသြင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ကိုယ္ လံုးမွာရွိတဲ့ ေသြးေၾကာေတြထဲကို အဲဒီေလက ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္ လို႔ အာ႐ုံျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့တစ္ခါ အသကိ၀ေတာ့ ျပန္ထုတ္ရမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အံ့ၾသေလာက္တဲ့ စည္းစိမ္း ခ်မ္းသာေတြကို ငါေတာ့ရၿပီ၊ ဒီတစ္သက္မွာ ေနရာက်ၿပီလို႔ အက်အန ခံယူလိုက္ရမယ္။ ၀င္ေငြေတြလည္း အေျမာက္ ျမား၀င္ေနၿပီ။ ဘယ္လို ဘယ္လို ၀င္ေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္လထက္တစ္လ၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္၊ တစ္နာရီထက္ တစ္နာရီ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ေငြေတြရၿပီ။

ေ၀ဒနာနားမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ဆႏၵေတြက အညြန္႔ အေညွာင့္ေတြေပါက္ၿပီးေတာ့ အကိုင္းအခက္ေတြ ထြက္လာ ၿပီး . . ၊ အဲဒီလို ခံယူရမယ္။ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္၊ ငါေတာ့ မခ်မ္းသာေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္ဟာ ရွာလို႔ ေတာင္မေတြ႕ဘူး၊ ျမဴမႈန္ေလာက္ ေတာင္မရွိဘူး။ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားၿပီ၊ ငါဟာ ယံုၾကည္ေစာင့္စားၿပီးဆႏၵ ဓာတ္ကို ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို ႀကံစည္လိုက္တာဟာ အခု ေတာ့ရၿပီ။ တစ္စတစ္စ၊ တစ္စတစ္စ၊ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တစ္နာရီထက္တစ္နာရီ ငါအလုိရွိတာေတြ မရဘဲေနႏိုင္ရိုး လား။ ရၿပီ . . .။

ကဲ . . . ရေတာ့ ဘယ္သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးလို႔ရတာ လဲ။ ဒီစၾက၀႗ာမွရွိတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ၊ သူတို႔တင္မဟုတ္ဘူး တိရစၦာန္ေတြ၊ ရွိရွိသမွ်တိရစာၦန္ေတြ၊ သက္ရွိေတြေရာ၊ သက္မဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ၊ ေနလ၊ နကၡတာရာ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ကို ေက်နပ္လို႔ေပးေနၾကၿပီ။ သူတိုက ငါ့ကို ၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ သက္ရွိသက္မဲ့မွန္သမွ် ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြျဖစ္တယ္။ ငါ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေငြေၾကးဓနေတြ ခ်မ္းသာဖို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ ကေနၿပီးေတာ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာေတြ၊ တိရစာၦန္ ေပါင္းစံု ေတာေတာင္ေရေျမ၊ သမုဒၵရာ၊ေနလ၊ နကၡတာရာ ေတြကပါမက်န္ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြမို႔လား။ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ပို႔ေနၾကၿပီ။ ငါအလုိရွိတဲ့ ေငြေတြဟာ၀င္လာ မစဲ တသဲသဲနဲ႔၀င္လာၿပီ။

၀င္လာတဲ့အခါ ဘယ္ကေန၀င္လာ သလဲဆို ေခါင္းေပၚကေန၀င္လာတာ။ ေလေပြႀကီးလို၊ ကန္ေတာ့ႀကီးလို ငယ္ထိပ္တည့္ တည့္ကေနၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ကြန္ႀကီးနဲ႔ခံထား သလို ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ကေန ေကာင္းကင္အထိ ျမင့္မား တဲ့ ပိုက္ကြန္ႀကီး၊ ကန္ေတာ့ႀကီး၊ အဲဒီအထဲကို တသဲသဲ၀င္ လာၿပီလို႔ အာ႐ုံျပဳမယ္။ အဲဒီမွာ အာရုံျပဳတယ္ဆိုတာ စိတ္ိအလုပ္မဟုတ္ လား။ စိတ္အလုပ္ . . . စိတ္အလုပ္။ အခုတစ္ခါ စကား အလုပ္၊ ၀စီအလုပ္ လားဦးမယ္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၇)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) (၆) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

အဲဒီ ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ လွ်ပ္စားကို စား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္း ပူေႏြးေႏြးရွိတဲ့ ဖေယာင္းခ်က္ကို အဲဒီအစာအိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ နံ႐ိုးေအာက္ေျခကို လိမ္းၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ဟိုလႈပ္ရွား၊ ဒီလႈပ္ရွား လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ သရက္ရြက္ ျပန္လႈပ္ခတ္ၿပီးေတာ့ အသက္ဓာတ္ျပန္၀င္လာၿပီး ေ၀းဒနာတန္ခိုးေတြ ျပန္ထလာတာပါပဲ။

အဲဒီေ၀ဒနာ ထုတ္လုပ္ရာ စက္႐ုံ ခ်မး္သာႂကြယ္၀မႈ ေတြကို ေပးေနတဲ့စက္႐ုံဟာ ဘယ္ဘက္နံ႐ိုးရဲ႕ ေအာက္ဆံုး ေက်ာ့႐ိုးရဲ႕ အတြင္းဘက္ေက်ာ့႐ိုးၾကားထဲမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ တည္ရာဌာနေလးကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ စိတ္ဆိုတဲ့ ေစာေစာတုန္းကေျပာတဲ့ ရွာလို႔မရဘူး။ စိတ္ဆိုတဲ့ မေနာေလးလညး္ပဲ ရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီက်မ္း၊ ဒီမွာရွင္းျပမွာကေတာ့ အဲဲဒီမွာပဲ ေ၀ဒနာရွိတဲ့၊ အဲဒီ ေနရာေလးမွာပဲ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေနာအၾကည္ ဓာတ္ေလးလည္းရွိတယ္လို႔ နားလည္ပါ။ အဲဒီေနရာေလးကို အာ႐ုံျပဳပါ။ ဒီေနရာေလးကေန ထုတ္လုပ္ေပးမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္ပါ။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္မွပဲလည္း ဒီလိုက္ငန္းက ဆက္ၿပီးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးကို သိၿပီး။

အဲဒီေတာ့ ခံယူရမွာက ငါ့ခႏၶာအတြင္းမွာ သရက္ရြက္လို႔ေခၚတဲ့ေနရာနားမွာ ငါ့ကို သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့စက္႐ုံႀကီးရွိ ေနၿပီ။ အဲဒီလိုခံယူထား။ အဲဒီစက္႐ုံကေန ဘာေတြေပးမလဲဆိုေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာေငြေတြ၊ ကုေ႗ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ၿခံေတြ အိမ္ေတြ၊ တိုက္တာေတြ၊ ကိုယ္ အလိုရွိတာမွန္သမွ် ေအာင္ ျမင္မႈေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ အကုန္လံုးကို ရယူႏိုင္တဲ့ေနရာဟာ အဲဒီေနရာပဲ။ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ေနၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာထဲမွာရွိတဲ့ ဒီဓာတ္႐ုံကေတာင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆို ကိုယ္လည္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလို ခံယူထားရမယ္။ အဲဒီလိုခံယူၿပီးေတာ့ စိတ္ကို လမ္းေျပာင္းရာ တတိယအခန္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို တစ္သမက္တည္း လိုက္နာေနရမယ္။

နည္းနည္းေလး စိတ္ဆိုးလာတာနဲ႔ အဲဒီစိတ္ဆိုးတာဟာ ငါအလိုရွိတဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းရဖို႔၊ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔၊ ေၾကာက္လာရင္ ငါအခုေၾကာက္တာဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ေၾကာက္တာ။ မေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ ငါခ်မ္းသာဖို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီလို စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ေပါေပါမ်ားမ်ားႀကီးသံုးရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၀စီကံမႈလည္း ထည့္ရမယ္။ စိတ္လမ္းေျပာင္းတာနဲဲ႔ ၀စီကံမႈတစ္ခါတည္း စကားထဲကို ထည့္ရမယ္။

ဒါဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ျဖစ္တာ။ ဘာေျပာေျပာ။ စိတ္ညစ္လား အဲဒါခ်မ္းသာမလို႔၊ ေအာင္ျမင္မလို႔၊ ေဒါသ ထြက္လား၊ ေဒါသထြက္လာရင္ ခ်မ္းသာမလို႔ ငါေဒါသထြက္တာ၊ အဲဒါေတြ ငါမ်ိဳခ်လိုက္မယ္။ ကာယကံမႈကလည္း လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းရမယ္။ လြင့္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အလီလီျပန္ေခၚရမယ္၊ ပါးစပ္နဲ႔လည္း ေခၚရမယ္။ လက္ယပ္လည္းေခၚရမယ္။ လက္ပါလႈပ္ၿပီးေခၚရမယ္။ အာ႐ုံယူၿပီး တစ္သမတ္တည္း အဲဒီစိတ္ကို စိုက္ထားရမယ္။ အဲ . . . အဲဒါ အယူသည္းသလို အထင္းသည္းတာလို႔ နားလည္ပါ။

ကဲ . . . အထင္သည္းတာ နားလည္ၿပီးရင္ ခန္း၀င္နည္းကို ေျပာမယ္။ ခန္း၀င္နည္းဆိုတာ အခန္းထဲကို၀င္ၿပီး က်င့္တဲ့နည္းကို ေဖာ္ျပေတာ့မယ္။ ေျပာျပေတာ့မယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ဖို႔ အတြက္ မိမိခႏၶာထဲမွာ ရွိတဲ့ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံ၊ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ ဓာတ္႐ုံရွိတယ္ေနာ္။ ဓာတ္႐ုံဆိုတာ အလုပ္႐ုံပါပဲ။ အခန္း မက်ဥ္းမက်ယ္ တစ္ခုကို ေရြးျခယ္ရမယ္။ ရာသီဥတု အပူအေအး မွ်တရမယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခန္းထဲ၀င္ၿပီးေတာ့ ထိုင္မယ္။ ႀကိဳက္သလိုထိုင္ပါ။ တင္ပလႅင္ေခြ ခ်ိတ္ထိုင္လို႔လညး္ ရတယ္။ ဘာမွမလုပ္ ေသးဘဲနဲ႕သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သိဒိၶတန္ခိုးနဲ႕လုပ္မယ့္လူဟာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သူ အလုပ္လုပ္ေတာ့ မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ထိုင္မိတာနဲ႔ ဆံဖ်ားကေနၿပီး ေျခဖ်ားအထိ အေၾကာေတြကို စိတ္နဲ႔ ေလ်ာ့သြားၿပီးလို႔ ေလွ်ာ့ရမယ္။ အေၾကာေလွ်ာ့တာလညး္ အဓိကက်ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီးထိုင္ရမယ္။

အဲဒီလို ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီး ထိုင္တဲ့အခါ အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရမယ္။ ၀မ္းဗိုက္ကိုကားၿပီးေတာ့ အုတ္ဆက္တို႔ လည္ပင္း တို႔လည္း မတ္ေနရမယ္။ ႏွာေခါင္းကေတာ့ အလိုက္သင့္ ရွဴလို႔ေကာင္းေအာင္ ေမာ့လိုကေမာ့၊ ေစာင္းလိုက ေစာင္း၊ နည္းနညး္ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အသက္ကို ေလးေလးမွန္ မွန္ ရွဴရမယ္။ ခ်က္အထိ ရွဴသြင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ကိုယ္ လံုးမွာရွိတဲ့ ေသြးေၾကာေတြထဲကို အဲဒီေလက ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္ လို႔ အာ႐ုံျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့တစ္ခါ အသကိ၀ေတာ့ ျပန္ထုတ္ရမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အံ့ၾသေလာက္တဲ့ စည္းစိမ္း ခ်မ္းသာေတြကို ငါေတာ့ရၿပီ၊ ဒီတစ္သက္မွာ ေနရာက်ၿပီလို႔ အက်အန ခံယူလိုက္ရမယ္။ ၀င္ေငြေတြလည္း အေျမာက္ ျမား၀င္ေနၿပီ။ ဘယ္လို ဘယ္လို ၀င္ေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္လထက္တစ္လ၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္၊ တစ္နာရီထက္ တစ္နာရီ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ေငြေတြရၿပီ။

ေ၀ဒနာနားမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ဆႏၵေတြက အညြန္႔ အေညွာင့္ေတြေပါက္ၿပီးေတာ့ အကိုင္းအခက္ေတြ ထြက္လာ ၿပီး . . ၊ အဲဒီလို ခံယူရမယ္။ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္၊ ငါေတာ့ မခ်မ္းသာေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္ဟာ ရွာလို႔ ေတာင္မေတြ႕ဘူး၊ ျမဴမႈန္ေလာက္ ေတာင္မရွိဘူး။ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားၿပီ၊ ငါဟာ ယံုၾကည္ေစာင့္စားၿပီးဆႏၵ ဓာတ္ကို ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို ႀကံစည္လိုက္တာဟာ အခု ေတာ့ရၿပီ။ တစ္စတစ္စ၊ တစ္စတစ္စ၊ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တစ္နာရီထက္တစ္နာရီ ငါအလုိရွိတာေတြ မရဘဲေနႏိုင္ရိုး လား။ ရၿပီ . . .။

ကဲ . . . ရေတာ့ ဘယ္သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးလို႔ရတာ လဲ။ ဒီစၾက၀႗ာမွရွိတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ၊ သူတို႔တင္မဟုတ္ဘူး တိရစၦာန္ေတြ၊ ရွိရွိသမွ်တိရစာၦန္ေတြ၊ သက္ရွိေတြေရာ၊ သက္မဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ၊ ေနလ၊ နကၡတာရာ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ကို ေက်နပ္လို႔ေပးေနၾကၿပီ။ သူတိုက ငါ့ကို ၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ သက္ရွိသက္မဲ့မွန္သမွ် ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြျဖစ္တယ္။ ငါ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေငြေၾကးဓနေတြ ခ်မ္းသာဖို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ ကေနၿပီးေတာ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာေတြ၊ တိရစာၦန္ ေပါင္းစံု ေတာေတာင္ေရေျမ၊ သမုဒၵရာ၊ေနလ၊ နကၡတာရာ ေတြကပါမက်န္ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြမို႔လား။ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ပို႔ေနၾကၿပီ။ ငါအလုိရွိတဲ့ ေငြေတြဟာ၀င္လာ မစဲ တသဲသဲနဲ႔၀င္လာၿပီ။

၀င္လာတဲ့အခါ ဘယ္ကေန၀င္လာ သလဲဆို ေခါင္းေပၚကေန၀င္လာတာ။ ေလေပြႀကီးလို၊ ကန္ေတာ့ႀကီးလို ငယ္ထိပ္တည့္ တည့္ကေနၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ကြန္ႀကီးနဲ႔ခံထား သလို ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ကေန ေကာင္းကင္အထိ ျမင့္မား တဲ့ ပိုက္ကြန္ႀကီး၊ ကန္ေတာ့ႀကီး၊ အဲဒီအထဲကို တသဲသဲ၀င္ လာၿပီလို႔ အာ႐ုံျပဳမယ္။ အဲဒီမွာ အာရုံျပဳတယ္ဆိုတာ စိတ္ိအလုပ္မဟုတ္ လား။ စိတ္အလုပ္ . . . စိတ္အလုပ္။ အခုတစ္ခါ စကား အလုပ္၊ ၀စီအလုပ္ လားဦးမယ္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၆)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္း

အခုေျပာမယ့္ဟာက အခန္း(၄) ပဲ။ ဒီအခန္းဟာ သိဒိၶက်င့္စဥ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခန္းပဲ။ ဒီအခန္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶနည္းျဖင့္ ရယူျခင္းတဲ့။ သိဒိၶက်င့္စဥ္နဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ျခင္းကို ရယူမယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒါကို မယံုၾကပါဘူး။ ယံုတာမယံုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ က်င့္စဥ္ရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာျပမွာ။ တန္ခိုးသိဒိၶ ရရာရေၾကာင္းႀကံစည္တာ ဒါ လူသာမာန္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ့္ကို စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္ရမယ္။

အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုး သိထားဖို႔က လုူ႕ေလာကႀကီးမွာ ဘာလုပ္လို႔မွမျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား လူရာမ၀င္ စီးပြားေရးအရလည္း က်႐ႈံး၊ ဘာမွ ႀကံလို႔စည္လို႔မရေတာ့မွ ဘုန္းႀကီး၀တ္တဲ့ လူတို႔၊ ရေသ့လိုလို လုပ္တဲ့လူတို႕၊ ေယာဂီလုပ္တဲ့လူတို႔၊ ဂႏၶာရီထြက္တဲ့လူတို႔ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းစဥ္မွာလည္း သူတို႔ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ စထြက္လာကတည္း ကိုကလည္း သူတို႔က ဒီဘက္က ႐ုပ္ေလာကမွာ က်ဆံုးၿပီး၊ ဒုကၡေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ႀကံရာမရ ေတာ့လို႕ . . . . . ။

သိဒိၶလမ္းစဥ္ဟာ ႀကံရာမရတဲ့ လူေတြလုပ္တဲ့ လမ္းစဥ္ မဟုတ္ဘူး၊ အႀကံ ဥာဏ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ ဇြဲသတၱိရွိတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို တကယ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ လုိက္မယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမွ လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ ၊ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀ အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ကေန၊ တကယ္လို႔ စည္းစိမ္ဥစၥာကို စြန္႔စရာရွိရင္လည္း သူ႕မွာရွိမွ စြန္႔တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမွာေပါ့။ စားစရာမရွိတဲ့လူက သူက ဘာစြန္႕ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆိုတာ၊ ဒါဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ။ တစ္ျပားမ ွမရွိတဲ့လူ စြန္႔လို႕ မရဘူး။ ပထမ ရွိေအာင္လုပ္ရမယ္။

ဒီလမ္းစဥ္မွာ သိဒိၶက်င့္စဥ္ကို လုပ္္တဲ့လူဟာ ပထမဦးဆံုး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို မရမေန ရွာမွီးရမယ္။ ဒါဟာ လမ္းစဥ္ရဲ႕ သေဘာထားပဲ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ ပထမလုပ္ရမယ္။ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ လူ႕ေလာကထဲမွာ ဒီလူဟာ မြဲေတေနတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိတယ္၊ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိတယ္။ ေနစရာအိမ္၊ စီးစရာ ယာဥ္ရထား၊ ေနာက္ သူ႔မွာ အပိုအလွ်ံ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြရွိေနတဲ့ လူေတြလုပ္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္မွလည္း တင့္တယ္တယ္။ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ အဲဒီလို သြားရတယ္။

ေရွးတုန္းကေတာ့ ဒီလိုရေအာင္လုပ္တာကို ရေသ့ရိကၡာ ေထာက္လို႔ေခၚတယ္။ ဘာပဲေခၚေခၚ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို လုပ္ရမယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတဲ့အတြင္းမွာ ဟိုနားေလးထြက္ၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဒီနားေလးကို ဘုရားတည္မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ အလွဴခံၿပီး စားေနလို႔ မၿပီးဘူး ကိုယ္ကလည္း လွဴရဦးမွာ။ ကိုယ္က ႂကြယ္၀ဖို႔လိုတယ္။ ခ်မ္းသာဖို႔လိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶက်င့္စဥ္မွာ အတိအက် ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒါဘာလဲ၊ သိဒိၶက်င့္စဥ္နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ရယူျခင္း . . . . ။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ရမယ္ထင္တဲ့ အရာေတြ မရယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အရာေတြလည္း ရထားၾကတာ၊ ရမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုတဲ့ အရာေတြဟာ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္မလာပါဘူး။

တကယ္လို႔ ဆိုးတဲ့ အရာေတြ ကိုယ့္ဆီေရာက္ေနရင္လည္း ဒါ နဂို ကတည္းက မသိလို႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာ၊ ေကာင္းတဲ့ အရာေတြဟာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သေဘာထားကိုက ေရာက္လာတဲ့ပစၥည္း ေတြဟာ ကိုယ္က လက္ခံထားတာ။ စိတ္သေဘာထား အရ ကိုက ဒါေတြရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ လက္ခံထား သေလာက္ပဲရတယ္။

ဒဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶလမ္းနဲ႔ လိုက္တဲ့အခါမွာ ဆႏၵဓာတ္ ျပင္းထန္ဖို႔လိုတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ . . . ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စိတ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ ကိုယ္ အမူအရာေတြနဲ႕။ မရဘဲမေနဘူး၊ ဒါကို ရေအာင္လုပ္မယ္။ ဘာလဲအခုဟာ သိဒိၶနည္းနဲ႕ ဘာကိုလုပ္မွာလဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကိုလုပ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့ ၀င္ေငြနဲ႕မျပည့္စံုဘူး၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ အရင္လုပ္ရမယ္။ သိဒိၶထက္ အေရးႀကီးေသးတယ္။

လူ႕ေလာကႀကီးမွာ တင့္တင့္တယ္ တယ္ေနၿပီးမွ သိဒိၶလမ္းကိုသြားၿပီးေတာ့ တကယ္လို႔ေပါက္ ေျမာက္သြား လည္း ေပါက္ေျမာက္တဲ့ အတိုင္း ဆက္ၿပီးခ်ီတက္ သြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဗမာစကားမွာ အယူသည္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ အဲဒီစကားေတာ့ ၾကားဖူးၾကတယ္။ အယူ သည္းတယ္ဆိုတာ ယူထားတဲ့ အယူကို ခပ္သည္းသည္းေလး ယူထားတာ အယူသည္းတာ။

အခုေျပာမယ့္ စကားဟာ အထင္သည္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဒီစကားကေတာ့ သံုးတာ နည္းပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တန္ခိုးရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆို တာလညး္ အခုနက ေ၀ဒနာ . . . ၊ေ၀ဒနာ နားမွာ ရွာမယ္။ ေ၀ဒနာနားမွာ ခံစားဖို႔ဆႏၵ၊ အဲဒါေတြေဖာ္စပ္ရင္ သိဒိၶေတြျဖစ္ တယ္ဆိုတာကို အထင္သည္းထားရတယ္။ အယူသည္းတာထက္ ပိုတာေပါ့။ ထင္ထားတာကိုး။ စိတ္က ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ဖက္ကေန ေတြးၿပီး ေျမွာက္ပင့္ ေပးထားမွလည္း သူက လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြန္၀ီရိယေကာင္းတယ္။

အဲဒါ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ ထၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သူဟာ ၀ီရိယေကာင္းလာတာ ေပါ့။ ဟာ . . . ဒီလူတစ္ေယာက္က လုပ္လိုက္တာ အံ့မခန္းပဲ၊ ၀ီရိယေတြ ေကာင္းေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။ သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ သူ လုပ္ေနတာ။ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ ႀကီး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အထင္သည္းစိတ္ေပါ့။

ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္လည္း မၾကာခဏ ေစ့ေစာ္ေပးရတယ္။ ေ၀ဒနနာေတြ၊ ေပၚထလာရင္ ငါလိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ရၿပီ၊ ေရႊလည္းရမယ္၊ စိန္လည္းရမယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြလည္း ရမယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ရမယ္လို႔ နားလည္ထားရမယ္။ ဒါ က်ိန္းေသႀကီးလို႔ကို နားလည္ထားရမယ္။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္မယ့္စက္႐ုံႀကီး တစ္ခုရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ။ အဲဒီစက္႐ုံႀကီးဟာ ေ၀ဒနာေတြ ကို စုေ၀းၿပီးေတာ့ ျပင္းထန္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာႀကီး။ ညိွဳ႕ ဓာတ္တို႔ရဲ႕တည္ရာလည္းပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ဘယ္နားမွာလဲဆို လူရဲ႕အစာအိမ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္ နံ႐ိုး၊ အစြန္ ဆံုးနံ႐ိုးေအာက္မွာ ေက်ာ႐ိုးရဲ႕အတြင္းဘက္မွာ၊ အဲဒါ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေထြးလို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သံလိုက္ဓာတ္လို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေ၀ဒနာထရာလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ့္ စက္႐ုံႀကီးပါပဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးလို႔ နားလည္ပါ။

အဲဒီမွာ ဘာေတြလုပ္သလဲလို႔ဆိုရင္ ဒီေနရာကေန ေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာအခ်ဥ္ေပါင္းစုံ သူကေန ဒိုင္ခံျဖန္႔ေပးတဲ့ ျဖန္ျဖဴးေရး ဌာနႀကီးပဲ။ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီးလို႔ပဲ နားလည္လိုက္ပါ။ အျခားသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ဒီဓာတ္႐ံုႀကီးကေန ထုတ္လုပ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကေန လႊမ္းမိုးေအာင္ သူက အၿမဲ တမ္းႀကိဳးစားတယ္။

လက္၀ဲဘက္ ၀မ္းဗိုက္ရဲ႕ အစာအိမ္ရဲ႕ ေအာက္နားမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ကေနၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားလာတာနဲ႔ ဒဲဒီဓာတ္႐ုံကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေပးတာပဲ။ အဲဒီသရက္ ရြက္ဆိုတာဟာ ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ ေ၀ဒနာေတြကို လႈပ္ခတ္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ အရာလို႔ေခၚတယ္။ အဂၤလိပ္လို စပလင္းလို႔ေခၚတယ္။ က်ဳပ္တို႔လူမွာ အသက္ရွင္တဲ့ ဓာတ္ေပါ့။ လႈပ္ရွားေစတဲ့ ဓာတ္ဟာ အဲဒီသရက္ရြက္နားမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါ အသက္ဓာတ္ပဲ။ အသက္ ဘယ္နားမွာရွိလဲလို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရင္ သရက္ရြက္လို႔သာေျပာ။ အဲဒီသရက္ရြက္ဟာ အသက္၀င္တဲ့ ဓာတ္ပဲ။

အဲဒါ ျပင္းထန္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ အသက္၀င္လာၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ကူးလာပါတယ္။ ေ၀ဒနာအျဖစ္နဲ႔ ကူးသန္းသြား ၿပီးေတာ့ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို အဲဒီသရက္ ရြက္ေနရာကေန ျဖန္႔တယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ရြက္ လႈပ္ ခတ္မႈနည္းလာၿပီ၊ လႈပ္ခတ္မႈေႏွးလာတယ္ဆိုရင္ အသက္ ရွင္တဲ့ဓာတ္လည္း နည္းလာတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ေ၀ဒနာ လည္း မကူးေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။ မကြန္ျမဴးေတာ့ဘူး။ ဦးေႏွာက္ က က်စ္သြားတယ္။ မလႈပ္ရွားေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ လူဟာ မအီမသာျဖစ္တယ္၊ ပ်င္းရိေလးလံတယ္။ ေရာဂါဖိစီး သလို ခံစားရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီး သို႔မဟုတ္ ေ၀ဒနာအလုပ္႐ုံႀကီး နားက သရက္ရြက္ရဲ႕ အေျခအေနေပၚမွာျဖစ္တယ္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၆)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္း

အခုေျပာမယ့္ဟာက အခန္း(၄) ပဲ။ ဒီအခန္းဟာ သိဒိၶက်င့္စဥ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခန္းပဲ။ ဒီအခန္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶနည္းျဖင့္ ရယူျခင္းတဲ့။ သိဒိၶက်င့္စဥ္နဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ျခင္းကို ရယူမယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒါကို မယံုၾကပါဘူး။ ယံုတာမယံုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ က်င့္စဥ္ရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာျပမွာ။ တန္ခိုးသိဒိၶ ရရာရေၾကာင္းႀကံစည္တာ ဒါ လူသာမာန္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ့္ကို စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္ရမယ္။

အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုး သိထားဖို႔က လုူ႕ေလာကႀကီးမွာ ဘာလုပ္လို႔မွမျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား လူရာမ၀င္ စီးပြားေရးအရလည္း က်႐ႈံး၊ ဘာမွ ႀကံလို႔စည္လို႔မရေတာ့မွ ဘုန္းႀကီး၀တ္တဲ့ လူတို႔၊ ရေသ့လိုလို လုပ္တဲ့လူတို႕၊ ေယာဂီလုပ္တဲ့လူတို႔၊ ဂႏၶာရီထြက္တဲ့လူတို႔ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းစဥ္မွာလည္း သူတို႔ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ စထြက္လာကတည္း ကိုကလည္း သူတို႔က ဒီဘက္က ႐ုပ္ေလာကမွာ က်ဆံုးၿပီး၊ ဒုကၡေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ႀကံရာမရ ေတာ့လို႕ . . . . . ။

သိဒိၶလမ္းစဥ္ဟာ ႀကံရာမရတဲ့ လူေတြလုပ္တဲ့ လမ္းစဥ္ မဟုတ္ဘူး၊ အႀကံ ဥာဏ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ ဇြဲသတၱိရွိတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို တကယ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ လုိက္မယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမွ လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ ၊ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀ အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ကေန၊ တကယ္လို႔ စည္းစိမ္ဥစၥာကို စြန္႔စရာရွိရင္လည္း သူ႕မွာရွိမွ စြန္႔တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမွာေပါ့။ စားစရာမရွိတဲ့လူက သူက ဘာစြန္႕ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆိုတာ၊ ဒါဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ။ တစ္ျပားမ ွမရွိတဲ့လူ စြန္႔လို႕ မရဘူး။ ပထမ ရွိေအာင္လုပ္ရမယ္။

ဒီလမ္းစဥ္မွာ သိဒိၶက်င့္စဥ္ကို လုပ္္တဲ့လူဟာ ပထမဦးဆံုး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို မရမေန ရွာမွီးရမယ္။ ဒါဟာ လမ္းစဥ္ရဲ႕ သေဘာထားပဲ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ ပထမလုပ္ရမယ္။ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ လူ႕ေလာကထဲမွာ ဒီလူဟာ မြဲေတေနတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိတယ္၊ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိတယ္။ ေနစရာအိမ္၊ စီးစရာ ယာဥ္ရထား၊ ေနာက္ သူ႔မွာ အပိုအလွ်ံ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြရွိေနတဲ့ လူေတြလုပ္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္မွလည္း တင့္တယ္တယ္။ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ အဲဒီလို သြားရတယ္။

ေရွးတုန္းကေတာ့ ဒီလိုရေအာင္လုပ္တာကို ရေသ့ရိကၡာ ေထာက္လို႔ေခၚတယ္။ ဘာပဲေခၚေခၚ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို လုပ္ရမယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတဲ့အတြင္းမွာ ဟိုနားေလးထြက္ၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဒီနားေလးကို ဘုရားတည္မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ အလွဴခံၿပီး စားေနလို႔ မၿပီးဘူး ကိုယ္ကလည္း လွဴရဦးမွာ။ ကိုယ္က ႂကြယ္၀ဖို႔လိုတယ္။ ခ်မ္းသာဖို႔လိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶက်င့္စဥ္မွာ အတိအက် ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒါဘာလဲ၊ သိဒိၶက်င့္စဥ္နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ရယူျခင္း . . . . ။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ရမယ္ထင္တဲ့ အရာေတြ မရယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အရာေတြလည္း ရထားၾကတာ၊ ရမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုတဲ့ အရာေတြဟာ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္မလာပါဘူး။

တကယ္လို႔ ဆိုးတဲ့ အရာေတြ ကိုယ့္ဆီေရာက္ေနရင္လည္း ဒါ နဂို ကတည္းက မသိလို႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာ၊ ေကာင္းတဲ့ အရာေတြဟာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သေဘာထားကိုက ေရာက္လာတဲ့ပစၥည္း ေတြဟာ ကိုယ္က လက္ခံထားတာ။ စိတ္သေဘာထား အရ ကိုက ဒါေတြရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ လက္ခံထား သေလာက္ပဲရတယ္။

ဒဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶလမ္းနဲ႔ လိုက္တဲ့အခါမွာ ဆႏၵဓာတ္ ျပင္းထန္ဖို႔လိုတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ . . . ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စိတ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ ကိုယ္ အမူအရာေတြနဲ႕။ မရဘဲမေနဘူး၊ ဒါကို ရေအာင္လုပ္မယ္။ ဘာလဲအခုဟာ သိဒိၶနည္းနဲ႕ ဘာကိုလုပ္မွာလဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကိုလုပ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့ ၀င္ေငြနဲ႕မျပည့္စံုဘူး၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ အရင္လုပ္ရမယ္။ သိဒိၶထက္ အေရးႀကီးေသးတယ္။

လူ႕ေလာကႀကီးမွာ တင့္တင့္တယ္ တယ္ေနၿပီးမွ သိဒိၶလမ္းကိုသြားၿပီးေတာ့ တကယ္လို႔ေပါက္ ေျမာက္သြား လည္း ေပါက္ေျမာက္တဲ့ အတိုင္း ဆက္ၿပီးခ်ီတက္ သြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဗမာစကားမွာ အယူသည္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ အဲဒီစကားေတာ့ ၾကားဖူးၾကတယ္။ အယူ သည္းတယ္ဆိုတာ ယူထားတဲ့ အယူကို ခပ္သည္းသည္းေလး ယူထားတာ အယူသည္းတာ။

အခုေျပာမယ့္ စကားဟာ အထင္သည္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဒီစကားကေတာ့ သံုးတာ နည္းပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တန္ခိုးရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆို တာလညး္ အခုနက ေ၀ဒနာ . . . ၊ေ၀ဒနာ နားမွာ ရွာမယ္။ ေ၀ဒနာနားမွာ ခံစားဖို႔ဆႏၵ၊ အဲဒါေတြေဖာ္စပ္ရင္ သိဒိၶေတြျဖစ္ တယ္ဆိုတာကို အထင္သည္းထားရတယ္။ အယူသည္းတာထက္ ပိုတာေပါ့။ ထင္ထားတာကိုး။ စိတ္က ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ဖက္ကေန ေတြးၿပီး ေျမွာက္ပင့္ ေပးထားမွလည္း သူက လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြန္၀ီရိယေကာင္းတယ္။

အဲဒါ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ ထၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သူဟာ ၀ီရိယေကာင္းလာတာ ေပါ့။ ဟာ . . . ဒီလူတစ္ေယာက္က လုပ္လိုက္တာ အံ့မခန္းပဲ၊ ၀ီရိယေတြ ေကာင္းေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။ သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ သူ လုပ္ေနတာ။ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ ႀကီး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အထင္သည္းစိတ္ေပါ့။

ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္လည္း မၾကာခဏ ေစ့ေစာ္ေပးရတယ္။ ေ၀ဒနနာေတြ၊ ေပၚထလာရင္ ငါလိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ရၿပီ၊ ေရႊလည္းရမယ္၊ စိန္လည္းရမယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြလည္း ရမယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ရမယ္လို႔ နားလည္ထားရမယ္။ ဒါ က်ိန္းေသႀကီးလို႔ကို နားလည္ထားရမယ္။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္မယ့္စက္႐ုံႀကီး တစ္ခုရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ။ အဲဒီစက္႐ုံႀကီးဟာ ေ၀ဒနာေတြ ကို စုေ၀းၿပီးေတာ့ ျပင္းထန္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာႀကီး။ ညိွဳ႕ ဓာတ္တို႔ရဲ႕တည္ရာလည္းပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ဘယ္နားမွာလဲဆို လူရဲ႕အစာအိမ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္ နံ႐ိုး၊ အစြန္ ဆံုးနံ႐ိုးေအာက္မွာ ေက်ာ႐ိုးရဲ႕အတြင္းဘက္မွာ၊ အဲဒါ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေထြးလို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သံလိုက္ဓာတ္လို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေ၀ဒနာထရာလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ့္ စက္႐ုံႀကီးပါပဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးလို႔ နားလည္ပါ။

အဲဒီမွာ ဘာေတြလုပ္သလဲလို႔ဆိုရင္ ဒီေနရာကေန ေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာအခ်ဥ္ေပါင္းစုံ သူကေန ဒိုင္ခံျဖန္႔ေပးတဲ့ ျဖန္ျဖဴးေရး ဌာနႀကီးပဲ။ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီးလို႔ပဲ နားလည္လိုက္ပါ။ အျခားသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ဒီဓာတ္႐ံုႀကီးကေန ထုတ္လုပ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကေန လႊမ္းမိုးေအာင္ သူက အၿမဲ တမ္းႀကိဳးစားတယ္။

လက္၀ဲဘက္ ၀မ္းဗိုက္ရဲ႕ အစာအိမ္ရဲ႕ ေအာက္နားမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ကေနၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားလာတာနဲ႔ ဒဲဒီဓာတ္႐ုံကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေပးတာပဲ။ အဲဒီသရက္ ရြက္ဆိုတာဟာ ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ ေ၀ဒနာေတြကို လႈပ္ခတ္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ အရာလို႔ေခၚတယ္။ အဂၤလိပ္လို စပလင္းလို႔ေခၚတယ္။ က်ဳပ္တို႔လူမွာ အသက္ရွင္တဲ့ ဓာတ္ေပါ့။ လႈပ္ရွားေစတဲ့ ဓာတ္ဟာ အဲဒီသရက္ရြက္နားမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါ အသက္ဓာတ္ပဲ။ အသက္ ဘယ္နားမွာရွိလဲလို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရင္ သရက္ရြက္လို႔သာေျပာ။ အဲဒီသရက္ရြက္ဟာ အသက္၀င္တဲ့ ဓာတ္ပဲ။

အဲဒါ ျပင္းထန္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ အသက္၀င္လာၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ကူးလာပါတယ္။ ေ၀ဒနာအျဖစ္နဲ႔ ကူးသန္းသြား ၿပီးေတာ့ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို အဲဒီသရက္ ရြက္ေနရာကေန ျဖန္႔တယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ရြက္ လႈပ္ ခတ္မႈနည္းလာၿပီ၊ လႈပ္ခတ္မႈေႏွးလာတယ္ဆိုရင္ အသက္ ရွင္တဲ့ဓာတ္လည္း နည္းလာတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ေ၀ဒနာ လည္း မကူးေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။ မကြန္ျမဴးေတာ့ဘူး။ ဦးေႏွာက္ က က်စ္သြားတယ္။ မလႈပ္ရွားေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ လူဟာ မအီမသာျဖစ္တယ္၊ ပ်င္းရိေလးလံတယ္။ ေရာဂါဖိစီး သလို ခံစားရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီး သို႔မဟုတ္ ေ၀ဒနာအလုပ္႐ုံႀကီး နားက သရက္ရြက္ရဲ႕ အေျခအေနေပၚမွာျဖစ္တယ္။

ကြ်ႏ္ုပ္အား လာဘ္ရႊင္ေစခဲ့ေသာ ပစၥည္းေရာင္းနည္း(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ေဗဒင္မေဟာေတာ့ပဲ မိဘေနအိမ္၌ပင္ ေဗဒင္ေဟာေျပာရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရန္အတြက္ ေငြအရင္းအႏွီး လိုေန၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္” ၀တၳဳမ်ားကို တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေဆး႐ံုတက္ေနစဥ္အတြင္း “ ပုဏၰားဘကြန္း ” ပထမတြဲ၊ ဒုတိယတြဲပင္ ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို၀တၳဳသည္ ကြ်ႏိုပ္၏ စာေရးဆရာ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေစေသာ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာ ဘ၀ ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးမွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရေသးေပ။

ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာခကိုလည္း ၁၀ မွ ၂၅ က်ပ္သို႔ တိုးျမင့္လိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားစီးခ်င္ ေသာ စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာေသာေၾကာင့္ ဟီလမင္ကား တစ္ပတ္ရစ္ကေလးကို ၀ယ္၍ စီး၏။ ထိုကားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာ ဒုကၡေပး၏။ မၾကာခဏ ပ်က္ေလေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္ေဟာခသည္ ကြ်ႏ္ုပ္စားရသည္ မရွိပဲ ကားျပင္သည္ထဲသို႔ သာ ၀င္သြားတတ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကမူ....

“ ဆရာမင္းသိခၤ၊ ေမာ္ေတာ္ကားအပ်က္တစ္စီး ၀ယ္စီးတာ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူတဲ့ စရိတ္ထက္ ႀကီးတယ္ဗ်။ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူမိရင္လည္း ရွာလို႔ေဖြလို႔ ရသမွ် သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ကားအပ်က္စီးရင္လဲ အဲဒီလိုပဲဗ်။ အေကာင္းဆံုး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့့ ေရာင္းပစ္လိုက္ပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဟီလမင္ကားေလးအား ပြဲစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွာေဖြကာ စပ္၍ ေရာင္ခိုင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ေရာင္း၍ မထြက္ပဲ ရွိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း စိတ္၌ ေျပာမိေလ၏။

“ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံုေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားမွာ အခု ငါေတြ႕ေနတဲ့ အခက္အခဲလည္း ပါတယ္။ ငါ့ရဲ့ ကားေလးကို ငါက ေရာင္းပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မထြက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ အဲဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္လြန္နိုင္တာ ဘာရွိသလဲ။ ပညာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ပညာဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာပဲ ” ဟု အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာကို ျပန္၍ စဥ္းစားလိုက္ရာ ေအာက္ပါ ေခါင္းစဥ္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့၏။

“ ေရာင္းလိုၾကျပန္ ဆပြတ္ႀကံ အမွန္ ဆပြတ္႐ိုက္ ”

ထိုေခါင္းစဥ္သည္ မိမိေရာင္းလိုေသာ ပစၥည္းအား “ ဆပြတ္ ” ႀကံစည္ရမည္ဟု ဆိုထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားဟူေသာ တနလၤာနံ၏ ဆပြတ္မွာ စေနျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စေနေန႔တြင္ စေနသား ေမာင္ထြန္းၾကည္အား ႏွီးဆယ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား ေနာက္ၿမီးကို “ ထြက္ထြက္ ” ဟုဆိုကာ ႐ိုက္ခိုင္း၏။ ႐ိုက္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္မွာလဲ စေနအခါျဖစ္ေသာ စေနေန႔ ၄-နာရီခြဲမွ ၆-နာရီ အတြင္းျဖစ္၏။

ထိုသို႔ ႐ိုက္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၃- ရက္အတြင္း၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြႀကီး သခင္ၾကည္ရွိန္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဟီလမင္ ကားစုတ္ကေလးသည္ ေရာင္း၍ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏိုပ္သည္ လြန္စြာ ေပ်ာ္သြား၏။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၌ ဟသၤာတဘက္မွ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ၏ ဆန္စက္ကို ေရာင္းလိုသျဖင့္ ကြ်ႏိုပ္အား လာေရာက္ အကူအညီေတာင္းရာ ကါ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းႏွင့္ပင္ ဓာတ္႐ိုက္ေပးလိုက္၏။

စက္ဟူေသာေၾကာင့္ ဆပြတ္ျဖစ္သည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ၊ တနဂၤေႏြ အခါျဖစ္ေသာ ညေန (၄)နာရီ ခြဲမွ (၆)နာရီ အတြင္း တနဂၤေႏြသားကို တနဂၤေႏြနံ ျဖစ္ေသာ အုန္လက္ျဖင့္ စက္ကို (၆)ခ်က္ ႐ိုက္ခိုင္းလိုက္၏။ ထိုစက္လည္း ထြက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ အသက္ငယ္ေပမယ့္ . ပညာကို ကန္ေတာ့တာပါ ” ဟုဆိုကာ ေငြမ်ား ပစၥည္းမ်ား လာကန္ေတာ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းျဖင့္ တိုက္မ်ား၊ ၿခံေျမမ်ား၊ စက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ သေဘၤာမ်ား၊ စီဘီသမၺန္ႀကီးမ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏိုပ္၏ ေဗဒင္လကၡ ဏာ ဆရာ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤနည္းသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားထမင္းေကာင္းစြာ ေကြ်းခဲ့ေသာ နည္းျဖစ္၏။ ထိုဓာတ္႐ိုက္ဓာတ္ဆင္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နာမည္ ဂုဏ္သတင္းသည္လည္း ႀကီးမားခဲ့ရေလ ေတာ့သတည္း။

မွတ္ခ်က္။.....။ မိတ္ေဆြ သင္သည္ ဤနည္းကေလးကို စဥ္းစားထားပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဤနည္းကေလးသည္ သင့္အား မ်ားစြာ အက်ိုးျပဳေပလိမ့္မည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပေသာ ဇယား ကေလးကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ မွတ္သားထား႐ံုမွ်ျဖင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာင္းခ်ရမည့္ သင္၏ ပစၥည္မ်ား အား လြယ္လင့္တကူ ေရာင္ခ်ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္ေပလတၱံ႕။

ကြ်ႏ္ုပ္အား လာဘ္ရႊင္ေစခဲ့ေသာ ပစၥည္းေရာင္းနည္း(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ေဗဒင္မေဟာေတာ့ပဲ မိဘေနအိမ္၌ပင္ ေဗဒင္ေဟာေျပာရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရန္အတြက္ ေငြအရင္းအႏွီး လိုေန၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္” ၀တၳဳမ်ားကို တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေဆး႐ံုတက္ေနစဥ္အတြင္း “ ပုဏၰားဘကြန္း ” ပထမတြဲ၊ ဒုတိယတြဲပင္ ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို၀တၳဳသည္ ကြ်ႏိုပ္၏ စာေရးဆရာ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေစေသာ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာ ဘ၀ ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးမွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရေသးေပ။

ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာခကိုလည္း ၁၀ မွ ၂၅ က်ပ္သို႔ တိုးျမင့္လိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားစီးခ်င္ ေသာ စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာေသာေၾကာင့္ ဟီလမင္ကား တစ္ပတ္ရစ္ကေလးကို ၀ယ္၍ စီး၏။ ထိုကားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာ ဒုကၡေပး၏။ မၾကာခဏ ပ်က္ေလေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္ေဟာခသည္ ကြ်ႏ္ုပ္စားရသည္ မရွိပဲ ကားျပင္သည္ထဲသို႔ သာ ၀င္သြားတတ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကမူ....

“ ဆရာမင္းသိခၤ၊ ေမာ္ေတာ္ကားအပ်က္တစ္စီး ၀ယ္စီးတာ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူတဲ့ စရိတ္ထက္ ႀကီးတယ္ဗ်။ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူမိရင္လည္း ရွာလို႔ေဖြလို႔ ရသမွ် သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ကားအပ်က္စီးရင္လဲ အဲဒီလိုပဲဗ်။ အေကာင္းဆံုး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့့ ေရာင္းပစ္လိုက္ပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဟီလမင္ကားေလးအား ပြဲစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွာေဖြကာ စပ္၍ ေရာင္ခိုင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ေရာင္း၍ မထြက္ပဲ ရွိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း စိတ္၌ ေျပာမိေလ၏။

“ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံုေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားမွာ အခု ငါေတြ႕ေနတဲ့ အခက္အခဲလည္း ပါတယ္။ ငါ့ရဲ့ ကားေလးကို ငါက ေရာင္းပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မထြက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ အဲဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္လြန္နိုင္တာ ဘာရွိသလဲ။ ပညာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ပညာဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာပဲ ” ဟု အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာကို ျပန္၍ စဥ္းစားလိုက္ရာ ေအာက္ပါ ေခါင္းစဥ္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့၏။

“ ေရာင္းလိုၾကျပန္ ဆပြတ္ႀကံ အမွန္ ဆပြတ္႐ိုက္ ”

ထိုေခါင္းစဥ္သည္ မိမိေရာင္းလိုေသာ ပစၥည္းအား “ ဆပြတ္ ” ႀကံစည္ရမည္ဟု ဆိုထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားဟူေသာ တနလၤာနံ၏ ဆပြတ္မွာ စေနျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စေနေန႔တြင္ စေနသား ေမာင္ထြန္းၾကည္အား ႏွီးဆယ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား ေနာက္ၿမီးကို “ ထြက္ထြက္ ” ဟုဆိုကာ ႐ိုက္ခိုင္း၏။ ႐ိုက္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္မွာလဲ စေနအခါျဖစ္ေသာ စေနေန႔ ၄-နာရီခြဲမွ ၆-နာရီ အတြင္းျဖစ္၏။

ထိုသို႔ ႐ိုက္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၃- ရက္အတြင္း၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြႀကီး သခင္ၾကည္ရွိန္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဟီလမင္ ကားစုတ္ကေလးသည္ ေရာင္း၍ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏိုပ္သည္ လြန္စြာ ေပ်ာ္သြား၏။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၌ ဟသၤာတဘက္မွ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ၏ ဆန္စက္ကို ေရာင္းလိုသျဖင့္ ကြ်ႏိုပ္အား လာေရာက္ အကူအညီေတာင္းရာ ကါ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းႏွင့္ပင္ ဓာတ္႐ိုက္ေပးလိုက္၏။

စက္ဟူေသာေၾကာင့္ ဆပြတ္ျဖစ္သည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ၊ တနဂၤေႏြ အခါျဖစ္ေသာ ညေန (၄)နာရီ ခြဲမွ (၆)နာရီ အတြင္း တနဂၤေႏြသားကို တနဂၤေႏြနံ ျဖစ္ေသာ အုန္လက္ျဖင့္ စက္ကို (၆)ခ်က္ ႐ိုက္ခိုင္းလိုက္၏။ ထိုစက္လည္း ထြက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ အသက္ငယ္ေပမယ့္ . ပညာကို ကန္ေတာ့တာပါ ” ဟုဆိုကာ ေငြမ်ား ပစၥည္းမ်ား လာကန္ေတာ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းျဖင့္ တိုက္မ်ား၊ ၿခံေျမမ်ား၊ စက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ သေဘၤာမ်ား၊ စီဘီသမၺန္ႀကီးမ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏိုပ္၏ ေဗဒင္လကၡ ဏာ ဆရာ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤနည္းသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားထမင္းေကာင္းစြာ ေကြ်းခဲ့ေသာ နည္းျဖစ္၏။ ထိုဓာတ္႐ိုက္ဓာတ္ဆင္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နာမည္ ဂုဏ္သတင္းသည္လည္း ႀကီးမားခဲ့ရေလ ေတာ့သတည္း။

မွတ္ခ်က္။.....။ မိတ္ေဆြ သင္သည္ ဤနည္းကေလးကို စဥ္းစားထားပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဤနည္းကေလးသည္ သင့္အား မ်ားစြာ အက်ိုးျပဳေပလိမ့္မည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပေသာ ဇယား ကေလးကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ မွတ္သားထား႐ံုမွ်ျဖင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာင္းခ်ရမည့္ သင္၏ ပစၥည္မ်ား အား လြယ္လင့္တကူ ေရာင္ခ်ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္ေပလတၱံ႕။

ငါအုိသြားေသာအခါ ကဗ်ာ၏ သဲလြန္စ

ဆရာေရ သိခ်င္လို႕ပါ..
ေဗဒင္နဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါ..
ေအာက္က ကဗ်ာေလးကို ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာလို႕ သိရပါတယ္..
ဒါေပမဲ့ ဆိုဒ္တခုမွာ ခရစ္ယာန္တေယာက္က
လားရိႈးက်မ္းစာေက်ာင္းက
ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ေရးထားတာ ဆိုျပီးေျပာေနလို႔
အမွန္ကို သိရင္ျဖင့္ ဆရာ ကူညီပါလို႕
အဲဒါ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာ အမွန္ပါလားဆရာ သိရင္ျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာျပပါလို႕
ဆရာရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားလ်က္
ေအးမင္းေဇာ္


♥ငါအုိသြားေသာအခါ

ငါဟာအရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ငါကုိနားလည္ေပးပါ။စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။

♥ခ်ည့္နဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ထမင္းဟင္းေတြအကၤ်ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ၊အကၤ်ီ လုံၿခည္ေတြဖုိသီဖတ္သီ ၿဖစိေနတဲ ့အခါ ငါ့ကုိမရြံ ့ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကုိ အမွတ္ရေပးပါ။

♥အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေၿပာခဲ့ဘူးတဲ ့စကားေတြကုိၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါတုိင္းလဲစကားမၿဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးၿပဳ၍သတိရေပးပါ၊
ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံၿပင္ေတြ၊ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘဲြ ့ေတြ၊နိပါတ္ေတြ ကုိမရုိးႏုိင္ေအာင္ ေၿပာပီးေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြ ကုိသတိရေပးပါ။

♥မလွဳပ္ရွားႏုိင္လုိ ့ေရမခ်ိဳးႏုိင္တဲ ့အခါငါ့ကုိမၿငိဳၿငင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေၿခာက္တစ္ခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ ၿပန္ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။

♥ေခတ္သစ္နည္းပညသစ္ေတြကုိ မသိနားမလည္ခဲ့ရင္မေလွာင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းကဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိ္တ္ရွည္စြာၿပန္ေၿဖေပးခဲ့တာေတြကုိအမွတ္ရေပးပါ။

♥စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ ့အခါ သားတုိ ့သမီးတုိ ့ရဲ ့ ခြန္အားပါတဲ ့လက္တစ္စုံနဲ ့ ကူတဲြေပးၾကပါ၊သားတုိ ့သမီးတုိ ့လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ အရြယ္တုန္းကေဘးကေန လို္က္ပီး လမ္းေလွ်ာက္သင္ေပးခဲ့ပုံ ေလးေတြကုိ ၿပန္လည္အမွတ္္ရေပးပါ။

♥တစ္ေန ့တစ္ေန ့အုိစာသြားတဲ ့ငါ့ကုိၾကည့္ပီး၀မ္းမနည္းပါနဲ ့၊နားလည္ေပးပါ။အရင္တုန္းကလူ ့ဘ၀တတ္လမ္းအတြက္ငါလမ္းညြန္ခဲ့သလုိ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့အတြက္ေဘးနားကေနပီးေတာ့သားတုိ ့ရဲ ့ေမတၱာေတြနဲ ့အေဖာ္ၿပဳေပးပါ။

♥ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲ ့ေအးၿမမူ ့ေတြကုိငါၿပဳံးၿပဳံးေလးလက္ခံေနမွာပါ၊အဲ့ဒီအၿပဳံးေတြထဲမွာမဆုံးႏုိ္င္တဲ ့ငါ့ေမတၱာေတြ ပါ၀င္ေနမွာပါ သားတုိ ့ သမီးတုိ ့ရယ္။



ကိုေအးမင္းေဇာ္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္........

ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ငါအုိသြားေသာအခါ ကဗ်ာ၏ သဲလြန္စ

ဆရာေရ သိခ်င္လို႕ပါ..
ေဗဒင္နဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါ..
ေအာက္က ကဗ်ာေလးကို ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာလို႕ သိရပါတယ္..
ဒါေပမဲ့ ဆိုဒ္တခုမွာ ခရစ္ယာန္တေယာက္က
လားရိႈးက်မ္းစာေက်ာင္းက
ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ေရးထားတာ ဆိုျပီးေျပာေနလို႔
အမွန္ကို သိရင္ျဖင့္ ဆရာ ကူညီပါလို႕
အဲဒါ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာ အမွန္ပါလားဆရာ သိရင္ျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာျပပါလို႕
ဆရာရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားလ်က္
ေအးမင္းေဇာ္


♥ငါအုိသြားေသာအခါ

ငါဟာအရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ငါကုိနားလည္ေပးပါ။စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။

♥ခ်ည့္နဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ထမင္းဟင္းေတြအကၤ်ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ၊အကၤ်ီ လုံၿခည္ေတြဖုိသီဖတ္သီ ၿဖစိေနတဲ ့အခါ ငါ့ကုိမရြံ ့ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကုိ အမွတ္ရေပးပါ။

♥အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေၿပာခဲ့ဘူးတဲ ့စကားေတြကုိၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါတုိင္းလဲစကားမၿဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးၿပဳ၍သတိရေပးပါ၊
ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံၿပင္ေတြ၊ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘဲြ ့ေတြ၊နိပါတ္ေတြ ကုိမရုိးႏုိင္ေအာင္ ေၿပာပီးေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြ ကုိသတိရေပးပါ။

♥မလွဳပ္ရွားႏုိင္လုိ ့ေရမခ်ိဳးႏုိင္တဲ ့အခါငါ့ကုိမၿငိဳၿငင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေၿခာက္တစ္ခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ ၿပန္ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။

♥ေခတ္သစ္နည္းပညသစ္ေတြကုိ မသိနားမလည္ခဲ့ရင္မေလွာင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းကဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိ္တ္ရွည္စြာၿပန္ေၿဖေပးခဲ့တာေတြကုိအမွတ္ရေပးပါ။

♥စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ ့အခါ သားတုိ ့သမီးတုိ ့ရဲ ့ ခြန္အားပါတဲ ့လက္တစ္စုံနဲ ့ ကူတဲြေပးၾကပါ၊သားတုိ ့သမီးတုိ ့လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ အရြယ္တုန္းကေဘးကေန လို္က္ပီး လမ္းေလွ်ာက္သင္ေပးခဲ့ပုံ ေလးေတြကုိ ၿပန္လည္အမွတ္္ရေပးပါ။

♥တစ္ေန ့တစ္ေန ့အုိစာသြားတဲ ့ငါ့ကုိၾကည့္ပီး၀မ္းမနည္းပါနဲ ့၊နားလည္ေပးပါ။အရင္တုန္းကလူ ့ဘ၀တတ္လမ္းအတြက္ငါလမ္းညြန္ခဲ့သလုိ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့အတြက္ေဘးနားကေနပီးေတာ့သားတုိ ့ရဲ ့ေမတၱာေတြနဲ ့အေဖာ္ၿပဳေပးပါ။

♥ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲ ့ေအးၿမမူ ့ေတြကုိငါၿပဳံးၿပဳံးေလးလက္ခံေနမွာပါ၊အဲ့ဒီအၿပဳံးေတြထဲမွာမဆုံးႏုိ္င္တဲ ့ငါ့ေမတၱာေတြ ပါ၀င္ေနမွာပါ သားတုိ ့ သမီးတုိ ့ရယ္။



ကိုေအးမင္းေဇာ္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္........

ဟိန္းတင့္ေဇာ္

မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္း-ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ( မင္းသိခၤ )

အပိုင္း (၁) ၊ အပိုင္း (၂)

အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ငါ့အတြက္ေတာ့ နည္းရွိတယ္။ သူေ႒းျဖစ္တဲ့နည္း၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားတဲ့နည္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္နည္း၊ အားလံုးရွိတယ္။ အဲဒီနည္းကို ေျပာျပပါလို႔ ငါ့ကို မေျပာနဲ႔။ ငါ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ့နည္းဟာ နည္းမဟုတ္တဲ့နည္း ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ အနာဂါတ္မွာ ငါေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းဟာလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အဲဒီလမ္းကိုလည္း မေမးနဲ႔။ အဲဒါကလည္း လမ္းမဟုတ္တဲ့ လမ္းပဲ။ ရွိေတာ့ ရွိတယ္။ ေျပာလို႔လည္း မရဘူး။ ျပလို႔လည္း မရဘူး ” လို႔ ျမေသြးက ေျပာျပန္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မင္းေျပာသလိုဆိုရင္ မိုးေကာင္းကင္လိုပဲ ရွိေတာရွိတယ္။ ကိုင္လို႔ တြယ္လို႔ မရဘူးဆိုပါ ေတာ့ ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျမေသြးက ရယ္ျပန္တယ္။ “ မင္းေျပာသလို မိုးေကာင္းကင္လိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္လိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ နည္းမဟုတ္တဲ့ နည္း၊ လမ္း မဟုတ္တဲ့ လမ္းနဲ႔ ငါ အလုပ္လုပ္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ငါ ခ်မ္းသာရမယ္။ အဲဒီအခါမွာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ငါၾကည့္႐ႈ႕မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ...

“ စီးပြားေရး လုပ္တယ္ဆိုတာ နည္းစနစ္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ အတိုင္း မင္း မလုပ္ဘူးလားလို႔ ” ေမးလိုက္တယ္။ “ မင္းေျပာတာေတြက ငါ့အတြက္ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းပါတယ္။ ငါက လြတ္လြတ္လတ္လတ္မွ ႀကိဳက္တာ။ ငါ့ဟာ မွန္မမွန္ မင္းေစာင့္ႀကည့္ေပါ့ ” လို႔ သူက ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္တိုကို ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲခ့ဲၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ၾကတာ ၾကာတဲ့အခါမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနတဲ့ ျမေသြးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ႐ံုးကို ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႔ ႐ံုးက အျပငကို ထြက္လို႔ ရသလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီေကာင္ကို ျမင္ေတာ့ အေတာ့္ကို အံ့ၾသသြားတယ္။ အေကာင္းစား သကၠလတ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဥေရာပ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ သေရအိပ္ႀကီး တစ္လံုး ဆြဲထားတယ္။ သူရဲ့ လက္၀၀ဲဘက္လက္မွာ “႐ိုးလက္” နာရီ တစ္လံုး ပတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရည္အေသြးေကာ္းတဲ့ ျမေက်ာက္ တစ္ခုက္ု လက္စြတ္ကြင္းၿပီး ၀တ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေကာင္ေတာ့ ဒိေကာင္ေတာ့ အေတာ့္ကို စီးပြားျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။

“ တို႔ ႐ံုးက အျပင္ေတြ ဘာေတြ ထြက္လို႔ ရပါတယ္ကြ။ မင္းက တို႔႐ံုးကို ေထာင္မ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ “ လြတ္လတ္တယ္ဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲကြာ။ ငါက မလြတ္လတ္မွာ စိုးလို႔ ” လို႔ သူက ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကို ထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ေခၚသြားတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကို ထမင္းေတြ ဘာေတြ ေၿကြးတယ္။ ထမင္းေကြ်းရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို... “ လုပ္စမ္းပါဦး သူငယ္ခ်င္း မိုးေကာင္းကင္ရဲ့... ဘယ္လုိကေန ဘယ္လို ႀကီးပြား ခ်မ္းသာလာျပန္တာတုန္း ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ “ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း၊ မင္းကို ငါ တစ္ခု ေျပာမယ္။ မင္း ယံုမလား မသိဘူး ” လို႔ စကားစလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ ေျပာေလကြာ.. နားေထာင္ရတာေပါ့ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက သူ႕ရဲ့ ကုတ္အက်ႌထဲက ပလက္တၤနံနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ စီးကရက္ဘူး ကေလးကို ထုပ္ယူလိုက္ ၿပီး အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေကာင္းဆံုး “ရြန္ဆင္” မီးျခစ္နဲ႔ စီးကရက္ကို မီးညႇိ႐ႈိက္ဖြာ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို မ်က္ႏွာၾကက္ဆီကို မႈတ္ထုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားကၿပီး ေျပာတယ္။

“ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းဟာ ႏွစ္ခု မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လည္း မဟုတ္ဘူ ” သူ႕ စကား မရပ္ခင္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္က “ ေတာ္ကြာ” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက ၿပံဳးတယ္။

“ မင္း ငါေျပာတာကို မယံုဘူး မဟုတ္လား ” လို႔ ညင္ညင္သာသာ ကေလး ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

“မင္း ေျပာတဲ့ စကားကို ငါတစ္ေယာက္ထဲ မယံုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸာယ္လည္း မရွိဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက ထမင္းဆိုင္ရဲ့ နံရံမွာ ခ်ိပ္ထားတဲ့ အပူအေအးျပတဲ့ ျပဒါးတိုင္ေလးကို လက္ညႇိဳး ညြန္ျပလိုက္တယ္။

“ ေအာင္ထြန္း... ဟို သာမို မီတာေလးကို ၾကည့္စမ္း။ ရာသီဥတု အပူခ်ိန္ (၇၅) လို႔ ျပထားတယ္။ ဒီထက္ ပူလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပဒါးေလးဟာ အေ႔ၚကို တက္လာမယ္.။ (၇၅)ကေန (၈၀) (၈၅) တက္လာမွာေပါ့ကြာ။ အပူခ်ိန္ (၁၀၀) ဆိုရင္ ငါတို႔ အားလံုး ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေအာင္ ပူေနၾကၿပီေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ရာသီဥတုေအးလာမယ္ဆိုရင္ ျပဒါးေလးဟာ ေအာက္ကို နိမ့္က်လာမယ္။ အဲဒီလိုပဲ ရာသီဥတု ေအးလာမယ္ဆိုရင္ ျပဒါးေလးဟာ ေအာက္ကို နိမ့္က်လာမယ္။ (၇၅) ကေန (၆၀) (၅၅) (၅၀) အဲဒီလို နိမ့္ၿပီး က်လာမွာေပါ့။ (၃၀) ေလာက္ထိ က်သြားမယ္ဆိုရင္ ေရေတြေတာင္ ခဲေနၿပီ။ အေတာ့္ကို ေအးေနၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ေအာင္ထြန္း။ အေအးနဲ႔ အပူဆိုတာ တစ္ခုေသာ သာမိုမီတာရဲ့ ျပခ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္။ သီးျခား မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အပူနဲ႔ အေအးဟာ ရာသီဥတုဆိုင္ရာ ခံစားမႈ႔ကို ေဖာ္ျပေနတာ ခ်ဥ္းပဲ မဟုတ္လား။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ မဟုတ္ဘူးကြာ။ အဲဒီလိုပဲ။ ခ်မ္းသာနဲ႔ ဆင္းရဲဟာလည္း တစ္ခုတည္း တေပါင္းတစည္းတည္းပဲ။ သီးျခား မဟုတ္ဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ...

မင္းေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ဘူး။ ဆင္းရဲတာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာလည္း အတူတူ မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကို ထပ္ၿပီး ရွင္းျပဦး ” အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက စီးကရက္ မီးခိုးကို မႈတ္ထုပ္လိုက္ရင္း...

ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း ။ မင္း ခ်မ္းသာျခင္းကို လိုခ်င္သလား၊ မလိုခ်င္ဘူးလား

“ လိုခ်င္တာေပါ့ကြ ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ လိုခ်င္ေတာ့ ရသလား ”လို႔ ျပန္ၿပီး ေမးတယ္။

“ မရဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျဖတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက စီးကရက္တိုကို ခ်ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေခ်ရင္း...

“ လိုခ်င္တာကို မရတာဟာ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား၊ မင္းဟာမင္း စဥ္းစား” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က...

“ လိုခ်င္တာကို မရတာဟာ ဆင္းရဲေပါ့ကြာ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက ...

“ မင္းရဲ့ အေျဖကို မင္းျပန္ စဥ္းစားပါဦး။ ခ်မ္းသာနဲ႔ ၊ ဆင္းရဲ ဘာမ်ား ကြဲျပားေနလို႔လဲ ” လို႔ ဒီေကာင္ ေျပာျပန္တယ္။

“ ဒါေတြ မေျပာနဲ႔ကြာ၊ နား ႐ႈပ္တယ္။ မင္း ဘယ္လို ခ်မ္းသာလာတာလဲ ငါ့ကိုေျပာ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ပူဆာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထမင္းစားၿပီး သြားၾကၿပီးျဖစ္လို႔ စာပြဲထိုးေလးက ပန္းကန္ေတြ လာၿပီး သိမ္းေနတယ္။ ျမေသြးကလည္း ထမင္းဖိုး ရွင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားေရအိပ္ထဲက အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ႏႈိုက္ယူၿပီး

“ ေဟာဒီမွာ ေငြငါးေထာင္၊ မင္းကိုေပးတာ၊ မိန္းမ ယူလိုက္ေတာ့လို႔ ” ေျပာၿပီး ဆို္င္ထဲက ထြက္လာၾကတယ္။ ဆိုင္အျပင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကို ေျပာခဲ့ပါဦးကြ ၊ မင္း ဘယ္လို ခ်မ္းသာလာသလဲ ဆိုတာ ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို “ေဒါင္ကနဲ႔” ေခါက္လိုက္တယ္။

“ အသူရကာယ္လိုေကာင္၊ ...နားေထာင္၊ ေစာေစာက မင္းကို ငါေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ ကိုး႐ိုးကားယားေတြေလ။ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာဟာ ႏွစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ အတူတူပဲလို႔။ အဲဒီ ကို႐ိုးကားယား စကား ေတြဟာ ငါ့ရဲ့ ဓမၼေတြပဲ။ အဲဒီ ဓမၼေတြ အရင္က ငါ့မွာ မရွိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေအာင္းလာ တယ္။ အဲဒီ ဓမၼေတြ ကိန္းေအာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ့ စိတ္ဟာ မင္းေျပာသလိုပဲဲ။ ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ပပူပငါမဲ့ အၾကာင္းၾကမဲ့ ျဖစ္လာတယ္။

အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ အလုပ္လုပ္တယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ ထမင္းစားတယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါေရေသာက္တယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ ခရီးသြားတယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ စီးပြားရွာတယ္။

“ ဒါပဲ သူငယ္ခ်င္း”

ျမေသြးသည္ ကြ်န္ေတာ္အနီးမွ ထြက္ခြါသြားၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာကား သူေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ နားလည္ေအာင္ စဥ္းစားရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ငူငူႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္တကား။

သေဗၺသတၱာကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ