tag:blogger.com,1999:blog-37975803794541795002024-03-05T15:33:31.936-08:00bbbbbAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.comBlogger901125tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-49931607603973835452011-08-23T10:52:00.001-07:002012-08-13T09:13:39.730-07:00ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္ တူေသာ မိန္းမ<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ညြန္႔ျပမႈေၾကာင့္ တရားထိုင္ရန္အလို႔ငွာ လြန္ခ်မ္းေအးေသာ ေတာင္ကုန္းၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႔ မီးရထားျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးထိုင္ခုံ၌မူ အဘိုးႀကီးတစ္ဦး လာေရာက္ထုိင္ေလ၏။ သူ၌ ပစၥည္းပစၥယဟူ၍ မယ္မယ္ရရမ ပါရွိေပ။ လြန္စြာႀကီးမားေသာ လြယ္အိတ္ႀကီး တစ္လံုးႏွင့္ လြန္စြာႀကီးမားေသာ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းသာ ပါေလ၏။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ အသားအလြန္ျဖဴ၏။ ထို႔အျပင္ လြန္စြာရွည္လ်ား၍ ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိကုန္ေသာ မုတ္ဆိတ္တို႔သည္လည္း ရွိ၏။ တိုက္ပံုအကၤ်ီႏွင့္ တူေသာ အကၤ်ီပြႀကီး၊ ရွမ္းေဘာင္းဘီကဲ့သို႔ေသာ ေဘာင္းဘီပြႀကီးကိုလည္း ဝတ္ဆင္ထား၏။ ထိုအဝတ္အစားတို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအဘိုးအိုတစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္၏။<br /><span id="fullpost"><br />ကြ်ႏ္ု္ပ္သည္ ထိုင္ခံု၌ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ လြယ္အိတ္တြင္းမွ တရားထိုင္နည္း စာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖတ္႐ႈေနေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘုိးႀကီးမွာမူ ကြ်ႏ္ုပ္၏နံေဘး၌ လာ၍ထိုင္ေနသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အိတ္တြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ျခင္း၊ ၿပီးလွ်င္ျပန္ထည့္ျခင္းစေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔၏ အၿငိမ္မေနတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးသည္ သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ မုန္႔ထုပ္ကိုထုတ္၍ မုန္႔တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူစားေသာက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာဖတ္ေနရာမွ ၎၏မုန္႔ကိုလွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ မုန္႔မွာ ဓားလွီးမုန္႔ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ဓားလွီးမုန္႔ကို စားၿပီးေနာက္ ေရဘူးကို ထုတ္၍ ေရေသာက္ျပန္၏။ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ၌ ေဆးတံကေလးကိုထုတ္၍ ေဆးအိုး၌ ေဆးျဖည့္ကာ ေဆးတံဖြာရင္ ၿငိမ္၍သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ထိရထားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေသး။ ခရီးသည္မ်ားမွာမူ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ပစၥည္းမ်ားကို ခံုေအာက္ထိုးသူထိုး၊ တန္းေပၚတင္သူတင္ ႏႈတ္ဆက္သူႏႈတ္ဆက္ စသည္ျဖင့္ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ ရွိေလေတာ့၏။<br /><br />ထို႔ေနာက္တြင္ကား ခရီးသည္အားလံုးလိုလို ေနသားတက်ျဖစ္သြားေသာေ ၾကာင့္ ၿငိမ္၍ သြားေလေတာ့၏။ လိုက္ပို႔သူ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ခရီးသည္အခ်ိဳ႕သည္ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စုဆိုသလို စႀကၤလမ္းေပၚ၌ စကားေျပာလ်က္ ရွိၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ျပတင္းေပါက္၌မူ တစ္ဘက္ခံုမွခရီးသည္ လာေရာက္၍ ကို္ယ္တစ္ပိုင္းကို ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ကာ ကုန္းတိကုန္းကြ အေနအထားျဖင့္ ၎အားလိုက္ပို႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွလူအား မွာတမ္းရွည္ႀကီး တစ္ခုကို မွာၾကားေနေလ၏။ ထိုမွာတမ္းထဲတြင္ အမ္ဒီအိမ္သို႔ ပို႔ရန ္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ သာေကတမွ အႏွိပ္သည္ႀကီး တစ္ဦးလည္းပါ၏။ အမ္ဒီႀကီး၏ ကေတာ္မွာေသာ သစ္ခြပန္းအေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ေအာက္မွလိုက္ပို႔သူက ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္၍ ေျပာေနသံကိုလည္း ၾကားရ၏။<br /><br />ႏိုင္ငံျခားသို႔ထက္မည့္ သူ၏သားအတြက္ ပါတ္စ္ပို႔ကိစၥ မည္သ႔ထံသို႔ေျပာထားေၾကာင္း၊ ထိုကိစဎစအတြက္ အဆင္ေျပမေျပ သြားေရာက္ေမးျမန္းရန္လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူက ဟုတ္ကဲ၊ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖသံကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ၾကားရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္၌ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလေအးစက္မွာ ေကာင္းစြာမေအးေတာ့ဘဲ ေရမ်ား ယိုက်ေနျခင္းသာလွ်င္ အဖတ္တင္ေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ႐ုံးမွေလေအးစက္မ်ားက ိုျပင္ေလ့ရွိသူအားေခၚ၍ လက္ဖက္ရည္ေလး ဘာေလးတိုက္ကာ ျပင္ခိုင္းထားဖို႔လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူကလညး္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖေနေလ၏။<br /><br />ထို႔အျပင္ ၎၏ ႐ုံးခန္းအတြင္းရွိ ဗီ႐ိုအတြင္းမွ ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ သံုးရန္ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျပကၡဒိန္ မ်ားကိုပို႔ရမည့္ စာရင္းမ်ားလည္းပါ၏။ ထိုစာရင္းမ်ားထဲတြင္ ႐ုံးက လူေတြေတာင္းမည္ မေပးနဲ႔ဟုလည္းပါ၏။ ေအာက္ကလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ျပန္၍ေျဖေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ကားကို ယူသြားၿပီး ေရေဆးျခင္း ဆီထိုးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဂိုေထာင္အတြင္း၌ ထည့္သိမ္းထားရန္ မွာၾကားလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေအာက္မွလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေျပာကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။<br /><br />ထိုအခါ၌ ထိုခရီးသည္သည္ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းမိေလေတာ့၏။ ေျခေထာက္အဖ်ားကို နင္းမိေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အေတာ္ကေလး နာက်င္သြားသည္ျဖစ္ရာ “အား” ဟု ေအာ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာၿပီး ၎၏ ထိုင္ခံုဆီသို႔ ျပန္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ နံေဘးမွ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ၎၏ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ထားေၾကာင္းေတြ႕ရေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၿပံဳးျပလိုက္ေလ၏။ “ဒီလူမ်ိဳးေတြက ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေျခေထာက္ကို နဂိုကတည္းက ခံုေပၚတင္ထားတာ၊ ကိုယ့္လူက သေဘာမေပါက္ေတာ့ အနင္းခံရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္လူဖတ္တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ကို နင္းမိရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းမ်ားပါေသးသလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က…“က်ဳပ္ဖတ္ေနတာ ေရွးဦးသူနာျပဳစာအုပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတြဘယ္ပါမလဲ” ဟု ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား လွမ္းေပးရင္း… “နည္းနည္း ပြတ္ထားလိုက္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အနင္းခံရေသာ ေျခေထာက္ကို ပ႐ုပ္ဆီပြတ္မည္ဟု ခံုေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္ရာ ေသြးျခည္မ်ား ဥသြားေၾကာင္း ေတြ႕ရေလေတာ့၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက… “ေသြးျခည္ဥသြားၿပီ ထင္တယ္၊ အ႐ိုးအက္ မသြားတာဘဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္၊ ဒီလူက ေတာ္ေတာ္စားတဲ့လူနဲ႔ တူတယ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အနင္းခံရတာခ်င္း တူေပမယ့္ သိပ္ၿပီးမစားတဲ့ လူနင္းတာနဲ႔ စားတဲ့လူနင္းတာ ကြာတယ္ငါ့လူ၊ သိပ္ၿပီးစားတဲ့သူနင္းရင္ ပိုၿပီးအီတယ္ကြယ့္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆိပုလင္းကိုဖြင့္၍ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ေကာ္ကာနင္းမိေသာ ေနရာသို႔ ပြတ္လိုက္ေလ၏ ပရုပ္ဆီမွာ အေတာ္ကေလးေကာင္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပြတ္လိက္သည္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ေသာေနရာမွာ ပူေႏြး၍သြားေသာေၾကာင့္ အနာသည္ သက္သာသြားေလ၏။ “အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပရုပ္ဆီပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ ဒီကမၻာမွာ မေပၚေသးဘူးကြ၊ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ နည္းနည္းပါးပါး ထိမိခိုက္မိရင္ပြတ္လိုက္၊ လိမ္းလိုက္တာနဲ႔ ပူခနဲေႏြးခနဲ႕ျဖစ္ၿပီး သက္သာသလိုရွိေပမယ့္ ဘယ္ေရာဂါကိုမွ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ ေရာဂါလဲမေပ်ာက္ဘူး၊ လူေတြလဲသံုးေနတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးကို ေျပာပါဆို၍ ပရုပ္ဆီကိုပဲေျပာရမယ္၊<br /><br />ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေရွးေဟာင္း အဘိ္ုး အဘြား တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြက ခဏပန္း ေကာင္းၿပီး ေရရွည္မေကာင္းတဲ့လူကို စိတ္ဆိုးလို႔ဆဲရင္ “ပ႐ုပ္ဆီ” လို႔ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အခဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီးနာတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပရုပ္ဆီကလဲ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးကြ။ ႏွာေလးဘာေလးမႊန္ရင္ ႏွာေခါင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခါင္းေလးဘာေလး ကိုက္တဲ့အခါ နားထင္မွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခ်ာင္းေလးဘာေလးဆိုးရင္ လည္ပင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ အသက္ရွဴ က်ပ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ရင္ လက္ထဲမွာပြတ္ၿပီး ရွဴရတယ္၊ ေခြ်းငုပ္ေနရင္ ေရေႏြးပူပူထဲခတ္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့အခါမ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္၊ အခု ကိုယ့္လူလက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ပ႐ုပ္ဆီက ေရွးေခတ္က ေပၚဖူးတဲ့ က်ားဘမ္းပရုပ္ဆီကြယ့္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ပုလင္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ပုလင္းမွာ မတ္ေစ့ပံုသဏၭာန္ ေထာင့္ကေလးမ်ားပါ၏။ အေရာင္မွာ နီညိဳေရာင္ျဖစ္၏။ နဖာေခ်း၏ အေရာင္ႏွင့္တူ၏။ ေရွးတုန္းကေတာ့ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ အဝတ္ႀကီးပတ္ၿပီး ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ “ ကိုက္လိုက္တဲ့ေခါင္း၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဘမ္း” ဆိုၿပီး ေၾကာ္ညာခဲ့တဲ့ က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီေပါ့ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လို သိမ္းထားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ အခါအခါမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပရုတ္ဆီ၊ ဟိုနားဒီနားမွာ တစ္ပုလင္းစ ႏွစ္ပုလင္းစ ဝယ္လို႔ရေနၿပီ။ ပုလင္းႀကီးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ ပုလင္းေသးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ သံဘူးကေလးနဲ႔လဲ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာျပေလ၏။<br /><br />“အေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊ အခု မပူေတာ့ဘူး၊ ေအးသလိုျဖစ္ျပန္ၿပီ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ညြန္ျပရင္း ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္တယ္၊ ပူတစ္ခါ၊ ေအးတစ္လွည့္ပဲ ကိုယ့္လူေရ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အဘိုးအဘြားေတြက ခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး လုပ္တတ္သူေတြကို “ပရုပ္ဆီ” လို႔ ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အဆဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီး နာတာကြ၊ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ပရုဆီကို သေဘာက်တယ္၊ ပရုပ္ဆီက မိတ္ေဆြ တိုးေစတယ္ကြယ့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုး ေတာင္တက္တုန္းက ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္ ေရႊစက္ေတာ္ကို သြားတုန္းကလဲ ပရုပ္ဆီကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတယ္။ ေဟာ.. ၾကည့္စမ္း၊ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ၊ မင္းဘာအလုပ္ လုပ္စားတဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါ အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး၊ အသည္းငယ္တဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ကို နင္းမိတုန္းက ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံဟာ အသည္းေကာင္းတဲ့လူ ဆိုရင္ အေျမာက္မွန္မွ အဲဒီေလာက္ ေအာ္မွာကြ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎၏ စကားကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ ၿပံဳးလုိက္ေလ၏။<br /><br />ထို႔ေနာက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေအာ္တာ တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ကို အသည္းငယ္တယ္လို႔ အတတ္ေျပာတာေတာ့ နည္းနည္းလြန္တယ္ထင္တယ္” ဟု ျပန္၍ ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေအာ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး နာရင္ ေအာ္တာဟာ သဘာဝပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ ္ဒီေလာက္နာေနၿပီပဲ၊ နင္းတဲ့လူကို ေဆာင့္ၿပီး တြန္းလုိက္ပါလား၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုလဲ မတြန္းခဲ့ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ မတြန္းလဲဆိုေတာ့ ဟိုလူေျပာတဲ့ စကားေတြကို ကိုယ့္လူၾကားလိုက္တာကိုး၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူရဲ့ မသိစိတ္မွာ ဟိုလူကို အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ လူႀကီးအျဖစ္ အမွတ္ေပးထားလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မတြန္းဝ့ံတာ၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ လူတစ္ေယာက္သာ ကိုယ့္လူကို နင္းမိစမ္း၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုေအာ္႐ုံေအာ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ဟိုလူက ေဆာရီး၊ ေဆာရီးဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္လူ ေက်နပ္လိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္၍ေျပာဆိုျခင္း မျပဳဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားပ႐ုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ” ဟု ေျပာလုိက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ဟိုတုန္းက မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမဟာ က်ိဳက္ထီး႐ိုး တတ္လာတယ္၊ ေရႊရင္ဆို႔ အတက္လဲေရာက္ေရာ အေမလုပ္တဲ့လူဟာ ေျခသလံုးႂကြက္သားေတြ တက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးလဲ အခက္ႀကံဳေနတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားဖူးလမ္းႀကံဳ လူငယ္တစ္ဦးက ပရုပ္ဆ ီပုလင္းထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ အဘြားႀကီးက အဲဒီပ႐ုပ္ဆီလဲလိမ္းေရာ ေဝဒနာကသက္သာခြင့္ ရသြားတယ္၊ အဲဒါကေန အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမပ်ိဳကေလးနဲ႔ လူငယ္ကေလးဟာ ရင္းႏွီးသြားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး ညားသြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္၊<br /><br />အဲဒီလို ဝတၳဳသြားမ်ိဳးေတြ ေရွ႕တုန္းကထုတ္တဲ့ ဒီဇူဇာသက္ေစာင့္ မဂၢဇင္းမွာ အမ်ားႀကီးပါဖူးတယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ပ႐ုပ္ဆီတစ္ပုလင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမရခ်င္လဲ ရသြားႏိုင္တယ္၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္လူဟာ ဒီအရြယ္ထိေအာင္ အၿမီးမေပါက္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ပရုပ္ဆီေကာင္းေကာင္း တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္ၿပီးေဆာင္ထားသင့္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျပန္၍မေျပာဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အိမ္ေထာင္ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ရရွိထားေသာ မိန္းမသည္ပင္လွ်င္ ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရရိွထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ ပရုပ္ဆီကိုအလြန္ႀကိဳက္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ အိပ္ရာဝင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကိုဖြင့္ကာ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာ ေနရာအႏွ႔ံအျပားသို႔ ပြတ္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ျခင္ေထာင္တြင္းသို႔ ဝင္သည့္အခါတိုင္း၌ ပ႐ုပ္ဆီဂိုေဒါင္းတြင္းသို႔ ဝင္သကဲ့သို႔ ခံစားရမိေလ၏။ ဤကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အိမ္ေထာင္က်ခါစက မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ျဖစ္ေလသည္မသိ၊ ေနာင္အခါမ်ား၌ ပ႐ုပ္ဆီနံ႕မရလွ်င္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္ခုခုလိုေနသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီးလွ်င္ မေပ်ာ္သကဲ့သို႔ ရွိေလေတာ့၏။ ထို႔အျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ လြန္စြာနားပူးနားဆာႏိုင္၏။ ျပႆနာမရွီလွ်င္ ျပႆနာရွာ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို.. “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလိုပဲ၊ အလြန္ကို ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမပဲ” ဟု ေျပာရေလ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏မိ္န္းသည္ ၿငိမ္၍ မေနတတ္၊ “ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ရင္ မေပါင္းနဲ႔ ေရခဲတံုးလို မိန္းမရွာၿပီး ေပါင္းေပေတာ့ ရွင့္လိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္မိန္းမမွ ကြ်န္မလို သည္းညည္းခံၿပီး ေပါင္းမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ျပန္၍ရန္ေတြ႕တတ္ေလ၏။ ထို႔ျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမမွာ နတ္ကို လြန္စြာ ယံုသူျဖစ္၏။ ၎ယံုေသာ နတ္မ်ားမွာလည္ ဝက္သားေၾကာက္ေသာ နတ္မ်ားျဖစ္၏၊ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ လာေရာက္၍ ယေန႔ေခတ္ အသံုးျပဳေနေသာ ပရုပ္ဆီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဆပ္ျပာတို႔မွာ ဝက္ဆီကို သံုးေၾကာင္း ေျပာဖူးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ၏ စကားကို အယံုအၾကည္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးကို ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္ နတ္အၾကားတြင္ ေဝခဲြမရ ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ေပါင္းခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီကို ေပါင္းရမည္ေလာ၊ ႀကီးမွ ေပါင္းရေသာနတ္ကို ေပါင္းရမည္ေလာဟု ဗ်ာမ်ားရေလေတာ့၏။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းကိုက္ေသာအခါ နတ္သည္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္၊ ပရုပ္ဆီကသာ တတ္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ နတ္သည္ တန္ခိုးမရွိ၊ ပ႐ုပ္ဆီကသာ တန္ခိုးရွိ၏။ ကိုယ္လက္ကိုက္ခဲေသ ာအခါ၌လည္း သူ၏ နတ္မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾက၊ ပ႐ုပ္ဆီးကသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၏။<br /><br />ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေတြးၾကည့္ေသာအခါ၌ သူကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားသည္ သူအသံုးျပဳေသာ ပ႐ုပ္ဆီေလာက္ပင္ တန္ခိုးမႀကီးေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာေလေတာ့၏။ မည္သို႔ သေဘာေပါက္ေသာ္လည္း အစြဲအလမ္းဟူသည္ကာ စြန္႔လႊတ္ရန္ ခက္ခဲ၏။ အစြဲအလမ္းတစ္ခု ရွိၿပီဆိုလွ်င္ စြန္႔လႊတ္ရန္အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လို၏။ သတၱိလို၏။ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ နံျပားကိုလည္း မစြန္႔ရဲ၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုလည္း မသံုးဘဲ မေနႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပရုပ္ဆီသံုးခါနီး၌.. “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ပ႐ုပ္ဆီထဲမွာ အမဲဆီေတြပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ” ဟု ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ အေလ့တစ္ခု ေပၚေပါက္ေလေတာ့၏။<br /><br />ေနာင္တြင္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ စကားမေျပာဘဲ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ခါ အေပၚသို႔ ေျမွာက္ေလေတာ့၏။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္ေသာေတာမွ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက.. “စားစရာေသာက္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဘိုးကို အေဒၚတို႔ဆီမွာလဲ ေျမွာက္တဲ့အေလ့အထ ရွိပါတယ္၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုေတာ့ မေျမွာက္ပါဘူး၊ မိန္းကေလးရယ္” ဟု ေျပာဖူးေလ၏။<br /><br />ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားထြက္ရန္ ဥၾသဆြဲေလ၏။ ထိုဥၾသဆြဲသံ၏ မေရွးမေႏွာင္း၌ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ထိုင္ေလ၏။ ထိုမိန္းမမွာ အသက္(၃၀) ေက်ာ္အရြယ္ခန္႔ ရွိ၏။ ထိုမိန္းမအား အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက လိုက္ပို႔၏။ ထိုမိန္းမသည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား “ေဒၚသိန္းရယ္၊ ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တာ ပ႐ုပ္ဆီေတာင္ပါမလာဘူး၊ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္တယ္။ အခုလဲ မနက္အေစာႀကီး ေရခ်ိဳးတာ ေခါင္းထဲမွာ အံုတုန္တုန္နဲ႔” ဟုေျပာစဥ္၌ပင္ ရထားသည္ ဘီးလိမ့္စ ျပဳ၏။ ထိုမိန္းမလည္း လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား လက္ျပၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ဣေႁႏၵရရထိုင္ေန၏။ ထိုသို႔ ထိုင္လိုက္စဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏လက္ထဲမွာ ပ႐ုတ္ဆီပုလင္းကို ျမင္ေတြ႕သြားေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား လွမ္း၍ေပးရင္း… “ေခါင္းကိုက္ရင္ နဲနဲပြတ္ထားလိုက္ပါလား က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီအစစ္ကေလး” ဟုေျပာၿပီးေပးလိုက္ရာ ထိုမိန္းမလည္း အငန္းမရလွမ္းယူရင္.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာရင္း ပ႐ုပ္ဆီကို အားရပါးရ ေကာ္ကာ နားထင္ကို ပြတ္၏။ ဇက္ကို ပြတ္၏။ ထို႔ျပင္ လက္ထဲတြင္ ပြတ္၍လည္း အားရပါရ ရွဴေလ၏။ ထိုသို႔ ရွဴလိုက္ၿပီး.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာကာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ မေပးဘဲ ကိုင္ၿမဲကိုင္ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္သာဘက္သို႔ ထသြားေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား… “ကိုယ့္လူက ကိုယ့္ပစၥည္းလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုကေတာင္းမေတာင္းေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာကြတ္သြားလုပ္ေနရတာတုန္း” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က… “သူ႔ခမ်ား၊ ေခါင္းကိုက္ေနရွာတယ္ဗ်ာ” ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />“သူ ေခါင္းကိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္လူက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သိသတုန္း” ဟု ေမးေလ၏။ “ေစာေစာက ဟိုမိန္းမႀကီးကို ေျပာလိုက္တာ ၾကားတယ္ေလ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေျပာလွ်င္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “အဲဒီလိုၾကားတာနဲ႔ဘဲ သူေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုတာ တကယ္ ယံုလိုက္ေရာလား ကိုယ့္လူရဲ႕ မိန္းမေတြဆိုတာ သူတို႔ေျပာတာနဲ႔ သူတို႔ျဖစ္တာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စကားကို မယံုရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ ကိုယ့္လူ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ က်ဳပ္ရဲ႕ပ႐ုပ္ဆီဘူးေလး မဆံုးရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟုေျပာေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမထံမွ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းျပန္ရရွိေရးမွာ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ တာဝန္တစ္ခု ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကို ျပန္၍ေပး၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံသို႔ ထိုပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ ေပးလိုက္ေတာ့၏။ ထိုအခါ ထိုမိန္းမက.. “အစ္ကိုႀကီး ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကလဲ ရထားတစ္စင္းလံုး လိုက္ၿပီး ငွားေနတာ့တာပဲလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ မ်က္လံုးျပဴးျပလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမႏွင့္ပါစတင္ ခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ဇက္ပိုး၌ အနည္းငယ္ပြတ္၍ ပုလင္းကို လြယ္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္ကာ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမက ကြ်ႏ္ုပ္အား…“မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ အဘိုးႀကီးက ရွင့္ပ႐ုပ္ဆီဘူးကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ၿပီး သူနဲ႔ပါသြားလိမ့္မယ္” ဟု သတိေပးေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဲဒီပ႐ုပ္ဆီဟာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးဟာ” ဟု ေျပာလိုက္မွပင္ မိန္းကေလးလည္း သေဘာက်၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေလ၏။ ထိုသုိ႔ ရယ္ၿပီးေနာက္... “ကြ်န္မကလဲ မဆီမဆိုင္ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားေနလိုက္တာ” ဟု ေျပာေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ျပန္လည္ေရာက္ ရွိလာၿပီးေနရာ၌ ထိုင္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ညြန္ျပမူေၾကာင့္ တရားထိုင္ရန္ အလိုငွာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ သြားျခင္းေၾကာင္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ရထားသည္ ဘူတာတစ္ခု၌ ရပ္ရန္ စက္ရွိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ေလ၏။ မိန္းကေလးက.. “ဘာဘူတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း မသိေသာေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား.. “ဘာ ဘူတာလဲ” ဟု ထပ္၍ ေမးေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ၾကည့္လိုမရဘူးလား” ဟု ျပန္၍ ေမးေလ၏။ “က်ဳပ္ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္က ဘူတာခရီးစဥ္ စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက…“အခုရပ္တာ ပဲခူးဘူတာ” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br />ထိုအခါက်မွပင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ရထားအနိးသို႔ လာေရာက္ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းသည္မ်ားထံမွ တစ္စံုတစ္ခုေသာ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကို ဝယ္ရန္အတြက္ ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ထိုေနာက္ ၾကက္ဥႏွင့္ ေၾကာ္ထားေသာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕မွ မိန္းမကလည္း ပုဇြန္ေၾကာ္တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ရထားထြက္ေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ကို စားၾကည့္၏။ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္မွာ အက်န္ကို ေႏြးားေသာေၾကာင့္ စား၍ မေကာင္းဘဲ ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာကို လြႊင့္ပစ္လိုက္၏။ မိန္းကေလး၏ ပုစြန္ေၾကာ္မွလည္း အက်န္ပင္ျဖစ္၏။ မိန္းကေလးသည္ က်ိတ္မွိတ္၍ စားေသာလည္း ေနာက္ဆံုး၌ လြင့္ပစ္လိုက္ရေလ၏။<br /><br />မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးမွာမူ ဌက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးကို အခြံႏြာကာ စားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေကာင္းပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “က်ဳပ္ဝယ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ ႀကီးက အက်န္ကို ျပန္ေႏြးထားတာဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ လံုးဝကို စားလို႔မရဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ သဘာဝပစၥည္း ကြာ တယ္၊ တကယ္လို႔လိမ္စရာရွိရင္ လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းမွ လိမ္လို႔ လြယ္တယ္၊ သဘာဝပစၥည္းမ်ားမွာ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေသခ်ာတဲ့ေနရာမွာ ဝယ္ျပဳစားေသာက္မယ္ဆိုရင္ သဘာဝ အစားအေသာက္ကို ဝယ္ၿပီးစားက်ဳပ္ဟာ အၿမဲလိုလို ခရီးသြားေနသူတစ္ဦးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ထမင္သုပ္အသိုးတို႔ ဘာလီရည္အတုတို႔ ေသးသၾကားေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္တို႔ တစ္ခါမွ မဝယ္မိဖူးဘူး၊ ကြ်ႏ္ုပ္ ဝယ္စားရင္ ဌက္ေပ်ာသီးတို႔ သေဘာၤသီးတို႔ အဲဒါမ်ိဳးဝယ္စားတာ၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ဝယ္စားရင္ အက်န္နဲ႔ မိေနမယ္ဆိုတာ မပါဘူးလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေမးလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္.. “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဖတေနတဲ့ စာအုပ္က မုန္႔ဝယ္စားနည္း စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို သံုးဦးသားသည္း ရင္ႏွီးသိကြ်မ္းၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ ေရာက္လာၾကေလေတာ့၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းကေလးမွာမူ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွ ၎၏ အစ္မထံသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ တရားထိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာေၾကာင့္ ပဲငပိေၾကာ္မ်ား၊ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္မ်ား လွဴဒါန္းပါရေစဟု ခြင့္ေတာင္းကာ ကြ်ႏ္ုပ္ထံ လာေရာက္၍ လွဴဒါန္းေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြညြန္ျပေသာ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ (၄၅) ရက္တိုင္တုိင္ တရားထိုင္ေလေတာ့၏။ (၄၅) ရက္ျပည့္ေသာ အခါ၌ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ျပန္မည့္ေန႔တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုမွ မိန္းကေလးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ဆံုေနခဲ့ေလ၏။ ဘူတာတြင္ ေတြ႕သျဖင့္ လက္မွတ္ကို အတူယူၾကရာ ထိုင္ခံုခ်င္း အတူက်ေလေတာ့၏။<br /><br />လမ္းတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က ေခါင္းကိုက္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ သူက ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကေလးကို ထုတ္ေပး၏။ ဘူတာ တစ္ခုသို႔ ေရာက္၍ မုန္႔ဝယ္ခါနီး၌ သူကပင္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဒီတစ္ခါဝယ္ရင္ သဘာပဲဝယ္ေနာ္” ဟု သတိေပးသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဌက္ေပ်ာသီး၊ သေဘာၤသီး၊ လိေမၼာ္သီးတို႔ကို ဝယ္ယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ၾကေလေတာ့ ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရင္းႏွီးသြားၾကေလေတာ့၏။ ရင္းႏွီးသည္ဆိုျခင္းထက္ နီးစပ္သြားၾကသည္ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သူကလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သြား၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူက ကြ်ႏ္ုပ္အားေမာင္ဟုေခၚလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ႔အား ခင္ဟု ေခၚျဖစ္လာေလေတာ့၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမႀကီး မသိေအာင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင္ထံသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လူပ်ိဳမဟုတ္၊ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္၏၊ ထို႔အတူ ခင့္မွာလည္း မပ်ိဳမဟုတ္၊ တစ္ခုလပ္မကေလးျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရးသည္ ၾကာေလေလ ခိုင္ၿမဲေလေလ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မျမင္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာၾက၏။ ထိုအျဖစ္မွာ ပ႐ုပ္ဆီဖူးစာဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေလ၏။ တစ္ညတြင္ ကြ်ႏုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားေလ၏။ ထိုေနာက္ ခင္၏ အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ေလ၏။ အတြင္းမွ ခင္က…“ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ပါ” ဟု ျပန္၍ ေျဖ ေသာ္လည္း ခင္သည္ တံခါးဖြင္မေပးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ေလကြာ တံခါးဖြင့္ေလကြာ” ဟု ဆိုေသာ္လည္း တံခါးမဖြင့္ေပးေပ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ႏွစ္နာရီနီးပါး တံခါးအျပင္ဘက္၌ရပ္ေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြက္ လက္ေလွ်ာ့၍ ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အေတြးတစ္ခု ေပၚလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ ျပန္လာၿပီး တံခါးကိုေခါက္ျပန္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟုေမးျပန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေမာင္ဟု မေျဖေေတာ့ဘဲ.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ အတြင္းမွ ခင္သည္ တံခါးဆီသို႔ အူလ်ားဖားလ်ာ းေျပးလာၿပီးလွ်င္ တံခါးကို ကပ်ာကယာဖြင့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လည္တိုက္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ေလေတာ့၏။<br /><br />ၿပီးလွ်င္…“ ေမာင္က သိပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ လြယ္တာပဲ၊ ခင္ေလတစ္ခု စဥ္းစားေနတာ၊ ေမာင္ရယ္၊ ခင္ရယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိေနသမွ် တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သပ္သပ္စီ ျဖစ္ေနမယ္၊ တစ္ေပါင္းတည္းတစ္စည္းတည္း မျဖစ္ႏိုင္းဘူးလို႔ စဥ္းစားေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ခင့္ အဖို႔ေတာ့ ေမာင္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ခင္ပဲရွိရမယ္၊ ခင္ဟာလဲ ခင္ပဲ၊ ေမာင္ဟာလဲ ခင္ပဲ ျဖစ္ေနရမယ္၊ အဲဒါကို ေမာင္ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္ကလဲ.. “ဒီေလာကႀကီးမွာ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ခင္ပဲရွိေတာ့တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္သည္ သေဘာက်လြန္း၍ တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းရႈံ႕ေလ၏။<br /><br />အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အိမ္မွဇနီးႏွင့္ ခင္တို႔၏ အၾကားတြင္ ေကာင္းစြာ ေနတတ္လာၿပီျဖစ္၏။ အိမ္က ဇနီးလည္း ေျပာမရသည့္အဆံုး၌ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ ေျဗာင္သြားခြင့္ ရလာၿပီ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားခဲ့၏။ တံခါးကို ေခါက္လိုက္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးလိုက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္၏၊ သို႔ရာတြင္ တံခါးမဖြင့္ဘဲ ရွိျပန္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တံခါး အျပင္ဘက္တြင္ တစ္နာရီခဲြခန္႔ ရပ္ေစာင္ေနၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ေလ၏ သို႔ရာတြင္ ႐ိုး႐ိုးမထြက္ခဲ့ဘဲ အျပင္မွ ကလန္႔ထုိးခဲ့ေလ၏။<br /><br />ထို႔ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ဝင္ကာ အိမ္ခန္းကို မမွိတ္ေသာ မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ေလ၏။ အေတာ္အတန္ၾကာေသာ အခါ၌ ခင္၏ အခန္း၌ကပ္လ်က္အခန္းမွ မိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုးခဲ့ေသာ ကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေနၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္းမွ မုန္႔ထည့္ထားေသာ မုန္႕ဘီ႐ိုကို ကြယ္ကာ ၾကည့္ေနေလ၏။ အခ်ိန္မွာည (၉) နာရီထိုးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဤညမွာ တနလၤလာေန႔ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ လာေလ့မရွိဘဲ ဘုရားသို႔တက္ကာ ဘုရားေပၚတြင္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ညမ်ိဳးျဖစ္၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ တံခါးကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေသာ မိန္းမႀကီးသည္ သူ၏အခန္းသို႔ ျပန္သြားကာ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခင္သည္ ဝဲယာသို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ ႐ႈလိုက္၏။ ထိုသို႔ ၾကည့္႐ႈၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ သူ၏ အခန္းတြင္းမွ ေယာက္်ားတစ္ဦး ထြက္လာေလ၏။<br /><br />ထိုသူမွာ ကိုယ္ခႏၶာ အလြန္ႀကီးမ်ားေၾကာင္းလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ သတိျပဳမိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းမွ ေျပးထြက္ကာ ထိုသူ၏ ဂုတ္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ေလ၏။ ထိုသူကို ကြ်ႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိ၏။ ထိုသူသည္ တစ္ခါက ရထားေပၚတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေျခေထာက္ကို နင္းသြားဖူးေသာသူ ျဖစ္၏။ ထိုသူသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ႐ုန္းကာ ကြ်ႏ္ပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းကာ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ခင့္အား…“နင့္ မိန္းမယုတ္ပဲ၊ ဟိုေကာင္ႀကီးဟာ နင့္လင္ငယ္မဟုတ္လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရာ ခင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏စကားကို အေလးအနက္မထားဘဲ ေျမႀကီးေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေန၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေတြ႕ရွိသြားကာ ေကာက္ယူလိုက္ေလ၏။ ေကာက္လိုက္ေသာ အရာမွာ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကေလးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလို မိန္းမမ်ိဳးပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္က.. “အဲဒီေတာ့ ရွင္က မေပါင္းခ်င္ဘူးေပါံ မေပါင္းခင္ရင္ ေဂ်ာင္းေပေတာ့” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ၏ပါးကို လွမ္း၍႐ိုက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္မ်ားဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္လာ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦးက ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕တြင္ တရားျပေသာ ဆရာတစ္ဦးရွိေၾကာင္း တရားသြား၍ ထိုင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုေတာင္ေပၚမွ ဆရာထုတ္ထားေသာ တရားစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသို႔ သြားရန္အတြက္ ဘူတာ႐ုံသို႔ ထြက္ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ရထားေပၚသို႔ တက္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံ၌ ထုိင္လိုက္ေလ၏။ ခရီးသည္မ်ားသည္ တက္သူ တက္၊ ဆင္းသူဆင္းျပဳေနၾကေလ၏။ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လိုက္ပို႔သူအခ်ိဳ႕သည္ စႀကၤလမ္းေပၚတြင္ စကားေျပာေနၾကေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ေဆာင္ရထားေသာ တရားစာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖက္႐ႈေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ လာ၍ထုိင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ႔ကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ထိုသူမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဤအတိုင္း ဆံုခဲ့ဖူးေသာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီး ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေကာင္းစြာ မွတ္မိသြားေလ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အျခားေသာခံုမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျပတင္းေပါက္သို႔ လာေရာက္ကာ ၎ကို လုိက္ပို႔သူႏွင့္ စကားေျပာေလတာ့၏။ ၎ေျပာေသာ စကားထဲတြင္ အမ္ဒီႀကီးထံ သို႔ ပို႔ရန္ပစၥည္းမ်ား စာရင္းလည့္းပါ၏။<br /><br />ထိုစာရင္းထဲတြင္ ဗီြဒီယိုအေခြမ်ား၏ အမည္မ်ားလည္းပါ၏။ အမ္ဒီ ကေတာ္ႀကီးမွာထားေသာ ေခြးမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေကာင္၏ အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ၎၏ အိမ္မွ ေရခဲေသတၱာ ပ်က္ေနသည္ကို ႐ုံးမွ ခိုင္းေနက်လူကို ေခၚ၍ ျပင္ခိုင္းရန္လည္း ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ဓါတ္ဆီကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ထုတ္၍ ထားရန္လည္း ပါ၏။ ထိုသူသည္ အလံုးစံုမွာၿပီးေသာအခါ၌ လိုက္ပို႔သူ ျပန္သြား၏။ထိုသူက ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ ကိုနင္းမိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုသူအား ေဆာင့္၍ တြန္းလိုက္၏။ ထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာ၏ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီမွာ ကိုယ့္လူ၊ ကိုယ့္လူေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ေဆာရီး ေဆာရီးလို႔ (၁၅) ခါ ေျပာမယ္၊ ေက်နပ္မလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ကာ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္သြားေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နင္းမိေသာေျခေထာက္ကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေျခဖ်ားကေလးမ်ား ေသြးျခည္ဥသြားေၾကာ္း ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မယူဝံမယူရဲျဖစေနေလ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေျခေထာက္က နာလြန္းသျဖင့္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကို ယူကာ ဒဏ္ရာေပၚတြင္ ပ႐ုပ္ဆီကို သုတ္လိမ္းလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား ယခင္က ဤေနရာ၌ ဤသို႔ေတြ႕ႀကံဳရပံုမွ အစ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကံဳအထိ ေျပာျပလိုကေလေတာ့၏။<br /><br />ထိုအခ်ိန္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦး ေရာက္လာေလ၏။ ထိုမိန္းမသည္ သူ႔အား လိုက္ပို႔ေသာ မိန္းမႀကီးအား အိမ္၌ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္း က်န္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။ ထို႔ျပင္ ေခါင္းကိုက္ေနၾကာင္းကိုလည္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားသည္ ဥၾသဆြဲ၍ စတင္ထြက္ခြာေနၿပီ ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လက္ထဲမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို အဖံုးပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ လက္သို႔ ျပန္၍ေပးလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုသုိ႔ ေပးလိုက္ရင္း.. “ပ႐ုပ္ဆီေကာင္းသိပ္ ရွားတယ္၊ လူေတြ႕တိုင္း ေလွ်ာက္ၿပီးေဝမေနနဲ႔” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူ တရားထိုင္ဖို႔ သြားဦးမွာ မဟုတ္လား၊ မသြားနဲ႔ ကိုယ့္လူ အပိုပဲ၊ ကိုယ့္လူတရားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္လူရင္ထဲမွာ အေတးအမွတ္ေတြ ရွိေနတယ္၊ ကိုယ့္လူရဲ႕ စိတ္ဟာ အေတးအမွတ္ေတြရဲ႕ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မိေနတယ္၊ စိတ္ဆိုတာက တိမ္ကေလးလို လြင့္ၿပီး စမ္းေရကေလးကို စီးေနမွ ေကာင္းတာ၊ အဲဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ရွိေနမွ လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ပိုၿပီး နီးစပ္ လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ အခုအခါမွာေတာ့ ကိုယ့္လူဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘးူ၊ ပရုပ္ဆီကို မုန္းေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမကိုလည္း မုန္းေနၿပီ၊။<br /><br />အမွန္က ေလာကႀကီးဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘအတြက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ရမၼက္ထူေျပာတဲ့ သူေတြ၊ လွ်ပ္ေပၚေလာလီတဲ့သူေတြ၊ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမေတြလည္းရွိမွ ျပည့္စံုမွာေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘေတြ ရမၼက္ေတြ၊ ေလာလီေဖာက္ျပားမႈေတြ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဝါမႈေတြေၾကာင့္ အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတာ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအရာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ေလာကႀကီးဟာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ တံုဏိွေဘာႀကီး အျဖစ္ကိုေရာက္သြားမွာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ စကားကို ေကာင္းစြာ နားလည္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ေပါ့သြား၏။ “က်ဳပ္ ပဲခူးဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ကြ်ႏ္ုပ္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ခင္ (သို႔မဟုတ္) ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္တူေသာ မိန္းမထံသို႔ လည္း မည္သည့္ အခါမွ် မသြားေတာ့ေပ၊ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုမိန္းမအား မုန္းတီးျခငး္ မရွိပါ၊ ထို႔အတူ ခ်စ္ျခင္းလည္း မရွိပါ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ထုိမိန္းမအေပၚ၌သာ မဟုတ္၊ အရာရာတိုင္း၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၏ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ၿပီး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံမွ ရခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ဘုရားစင္ေပၚသို႔ အျမတ္တႏိုး တင္ထားလိုက္ေလေတာ့ သတည္း။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ ဤဝတၳဳ၌ပါေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုသည္မွာ စာေရးသူ မဟုတ္၊ ထို႔အတူ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်လည္း မဟုတ္ပါ။ တစ္ဖန္ ထိုကြ်ႏ္ုပ္သည္… စာရးသူကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနျပန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ အျခားေသာသူ ဟူေသာ စည္းေၾကာင္းသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္နွင့္အမွ် ထိုစည္းေၾကာင္းသည္လည္း မွိန္သည္ထက္ မွိန္၍ သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စာေရးသူ<br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-23725353859445241322011-08-21T12:56:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.214-07:00ပုစြန္ထုပ္အစိမ္းသုပ္ႏွင့္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။<br /><br /><br /><br />၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက ကိုယ့္လူ ေဆး႐ုံတက္ရေသးတယ္ဆို..” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္ပါ့ ကိုပီတာႀကီးေရ..ဟိုး..တာေမြဘက္က ေရႊဗဟိုေဆးခန္းဆိုတာမွာ ရွစ္ရက္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဆီးခ်ိဳက ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ တက္တယ္ဗ်ာ၊ ေသြးတိုးကလည္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ တက္တယ္ဗ်ာ၊ ေခါင္းကအနာကလည္း အေပါက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မက်က္ဘူးဗ်၊ စကၠန္႔မလပ္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနေတာ့ ေသလုေမ်ာပါးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒါနဲ႔ အေျပးအလႊာတက္ရဗ်၊ အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီေဆးခန္းဟာ ဖြင့္ပြဲေတာင္မလုပ္ရေသးဘူး က်ဳပ္က ေစ်းဦးသြားေဖာက္တာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ဘဲရီးဘတ္ဒ္ရျပန္တာတံုး၊” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />“ေဆး႐ုံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တက္ေရာက္ကုသတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ့ အဲဒီလိုကုသမွလည္း ေပ်ာက္မွာမို႔လား၊ ဘဲရီးဂြတ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္က ေဆး႐ုံကလည္း ဆင္းေရာ မတည့္တာေတြ စားမွာမို႔လား၊ အဲဒါကေတာ့ ဘဲရီးဘတ္ဒ္ ေပါ” ဟုေျပာကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ တဟဲဟဲရယ္ေနျပန္၏။ “ကဲပါ.. ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ဒီေန႔ မနက္စာကို ဘာဟင္းနဲ႔ စားခ်င္သလဲ ေျပာစမး္ပါ၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြ်းစမ္းပါရေစ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက..<br /><br /><br /><br />“အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ့ဘဝဟာ သူမ်ားေကြ်းမွ စားရတာပါကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာလည္း မစားတတ္ပါဘူး အဆီအအိမ့္ေတြလည္း သိပ္ၿပီးမႀကိဳက္ပါဘူးကြာ ေတာ္သလို ေရာ္သလိုပဲ စားတ္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အုန္းႏို႔ပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ခ်က္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေထာပတ္ထမင္းလည္းခ်က္၊ ပုစြန္တုပ္ကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ဟင္းခါးပူပူေလး ပါမွျဖစ္မယ္ကြ၊ အတို႔အျမွဳပ္ကေလးလည္း စားခ်င္ရင္ စားလို႔ရေအာင္ ငါးပိေၾကာ္ကြာ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ေတာ့ နတ္စ္ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေတာ့တိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္လည္း ပါမွျဖစ္မယ္ကြ၊ လက္ဖက္သုပ္မွာေတာ့ ပိုးေကာင္ေၾကာ္ မပါလို႔မျဖစ္ဘူးကြ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ တစ္လိပ္ေလာက္ေတာ့ တိုက္ဦး၊<br /><br /><br /><br />အဲဒါေတြ အားလံုးၿပီးတဲ့အခါမွာငါ့မွာ ျပန္ဖို႔လမ္းစရိတ္မရွိဘူး၊ လမ္းစရိတ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္ၿပီးမေပးနဲ႔ကြာ ပိုပိုသာသာေလးေပးကြာ သံုးစရာ တစ္ျပားမွမရွိဘူးကြ၊ အဲဒီလို ေျပာလို႔ ေစတနာမပ်က္နဲ႔ေနာ္၊ ငါ့ကိုေကြ်းဖို႔မင္းမွာက ကံပါလို႔ေနာ္၊ တခ်ိဳ႕ ေကြ်းခ်င္လ်က္မေကြ်းရတဲ့လူေတြ တစ္ပံုႀကီးကြ၊ ဟု ေျပာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဟုတ္ပဲလား ကိုပီတာႀကီး” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ.. “ဟုတ္မလားကြ၊ ေကြ်းမယ့္လူကို တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊ နည္းနည္းႂကြားတာေပါ့ကြာ၊ ႂကြားတယ္ဆိုတာ မင္းကို ယံုလြယ္တဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း ျမတ္ေပါ့၊ မယံုတဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း အရင္းပါပဲကြာ၊ အ႐ႈံးမရိွပါဘူး၊ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပထား၊ နည္းနည္းပါးပါး လူရွိန္ေအာင္ေတာ့ေျပာရတာေပါ့ကြ၊ ဟဲ…ဟဲ..” ဟု ေျပာဆိုရယ္ေမာ၏။<br /><br /><br /><br />“အေတာ္လာတဲ့ ကိုပီတာႀကီးပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေရရြတ္လိုက္ရာ ၎က… “လာတာေပါ့ကြာ လာလို႔ပဲ အခု မင္းဆီေရာက္ေနၿပီေလ” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎ႏွင့္ ဆက္စကားမေျပာေတာ့ဘဲ တပည့္ေလးတစ္ဦးအား ေစ်းသို႔လႊတ္ကာ ေစ်းဝယ္ခိုင္းရေလ၏။ ၎တပည့္ကေလး ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အုန္းႏို႔ႏွင့္ခ်က္ရေလ၏။ ပုစြန္တုပ္မာ်းကို ေရွာက္ရည္ညွစ္၍ သုပ္ရေလ၏။ ေထာပတ္ထမင္းခ်က္ရေလ၏။ ဟင္းခါးႏွင့္ ငါးပိေၾကာ္ကို စီမံရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုပီတာႀကီးအတြက္ ထမင္းပြဲျပင္၍.. “ကဲ..ကိုပီတာႀကီးေရ.. စားေပးဦးေတာ့” ဟုဆိုကာ ထမင္းေကြ်းရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးထမင္းစားေနစဥ္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားေနမိေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါကိုပီတာႀကီးက.. “ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားေနတာလဲ ကိုယ့္လူရဲ႕..” ဟု ေမးေလ၏။ “ေရွ႕လာမယ့္ အေျခအေနေတြအတြက္ စဥ္းစားေတြးေခၚေနရတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏။ ေက်နပ္ေအာင္ရယ္ၿပီးေနာက္..“ ငါၾကားဖူးတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံုေျပာျပမယ္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီေတာရဲ႕အစပ္မွာ အဲဒီ့လူဟာ ဖိုးသူေတာ္တစ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ အဲဒီဖိုးသူေတာ္က အဲဒီ့လူကို “ဒီမွာမိတ္ေဆြ၊ ဒီေတာအုပ္ထဲ ဝင္သြာတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမယ္၊<br /><br /><br /><br />တစ္ခုေတာ့ မွာခ်င္တယ္၊ ဒီေတာထဲကို ဝင္မယ္ဆိုရင္ ဘာမွစဥ္းစားေတြးေတာျခင္းမလုပ္ပါနဲ႔၊ အဲဒါတစ္ခုပဲလိုက္နာပါ၊ ဒီေတာရဲ႕နာမည္ကိုက မစဥ္းစားေတာတဲ့ လို႔ မွာလိုက္ေသးတယ္၊ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ထမင္းမစားရတဲ့လူဟာ ဖိုးသူေတာ္ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းညိတ္ၿပီး မစဥ္းစားဘဲ ေတာထဲကို ဝင္သြားေတာ့တာပဲ၊ အလြန္အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္လည္းေရာက္ေရာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အေမာအပန္းေျဖလိုက္တယ္၊ အေမာလည္းေျပသြားေတရာ အဲဒီ့လူက “အခုေန စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ တစ္ခုခုစားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ” လို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္၊ သူ႔ရဲဗိုက္လည္း အစာမရွိလို႔ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေနတယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီလို တစ္ခုခုစားရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔လည္း စဥ္းစားလိုက္ေရာ ထမင္းစားစားပြဲခံုဝိုင္းတစ္ခုဟာ ေလထဲမွာေမ်ာၿပီး သူေရွ႕ေရာက္လာတယ္ အဲဒီစားပြဲေပၚမွာလည္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြ ပါလာတယ္၊ အဲဒီမွာ သူဟာ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ေကာက္ၿပီးစားပစ္လိုက္တယ္၊ တကယ္ငတ္လာရင္ စဥ္းစားတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ စားတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ေနာ္၊ အဲဒီ့လူဟာ စားပြဲေပၚမွာပါလာတဲ့ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြကိုစားၿပီး အေတာ့္ကို ေက်နပ္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ေက်နပ္တဲ့ အခ်ိန္ိမွာပဲ အဲဒီစားပြဲခံုႀကီးဟာ သူ႔ေရွ႕ကေန ေမ်ာထြက္သြားတယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီအခါမွာ ဒီလူဟာ ဘာကိုစဥ္းစားမိျပန္သလဲဆိုေတာ့ “အခုေနမ်ား ေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ ေသာက္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားမိျပန္တယ္၊ အဲဒီလိုစဥ္းစားမိတာနဲ႔ ဖန္ခြက္ႀကီးတစ္လံုးဟာ ေရအျပည့္နဲ႔ ေလထဲမ်ာေမ်ာၿပီး သူ႔ဆီေရာက္လာျပန္တယ္၊ အဲဒီမွာ ဖန္ခြက္ကိုယူၿပီး သူက ေမာ့ခ်လိက္တယ္၊ ေရကလည္း ေအးေနတာ၊ ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အဲဒီမွာ သူဟာ အစားအေသာက္ေတြလည္း၊ စားၿပီးၿပီ၊ ေရေအးေအးလည္း ေသာက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပည့္စံုသြားၿပီးေပါ့၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီလိုျပည့္စံုျပန္ေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး မေနႏိုင္ဘူး၊ စဥ္းစားျပန္ေရာ၊ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ငါ့ကစားခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ ထမင္းစားပြဲႀကီး ေမ်ာလာတယ္၊ ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ ေရအျပည့္နဲ႔ ဖန္ခြက္ႀကီးေမ်ာလာတယ္၊ ဒါဟာ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေတာေျခာက္တာလား၊ သရဲတစၦေတြက ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႔တာလား၊ အဲဒီလို လွည့္စားၿပီးေတာ့ အဲဒီသရဲ တေစၦေတြက ငါ့ကို ဂုတ္ခ်ိဳး ၿပီး သတ္ၾကမွာလား” လို႔လည္း စဥ္းစားလိုက္ေရာ သူ႔အနားကို သရဲတေစၦေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဂုတ္ကိုခ်ိဳးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီ့လူဟာ ေသသြားတယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေစာေစာ ဖိုးသူေတာ္ေရာက္လာၿပီး “ ေၾသာ္.. ဒီလူ႔ႏွယ္.. မစဥ္းစားပါနဲ႔ဆိုတာ ေလွ်ာက္ၿပီးစဥ္းစားတာကို၊ ဒီေတာဟာ သိပ္ၿပီးဆန္းတယ္၊ စဥ္းစားသမွ် အေကာင္းအဆိုး မေရြးဘူး၊ အကုန္လိုက္ၿပီးျဖစ္တာ” လို႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္” ကိုပီတာႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕စကားဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းစားလို႔ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ လက္ေဆးရင္း၊ လက္သုပ္ရင္း ကြ်ႏ္ုပ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ခင္ဗ်ားရဲ႕ပံုကို ဆက္စမ္းပါဦးဗ်” လို႔ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ဒီလို ဖိုးေအာင္ထြန္းရဲ႕၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ အခုျဖစ္ပ်က္ရရွိေနတာေတြအားလံုးဟာ ဟိုးေရွးမဆြက စဥ္းစားခဲ့တဲ့အရာေတြပဲကြ၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက စဥ္းစားရတာဟာ သိပ္ၿပီးေဝးေနေတာ့ ျပန္ၿပီးဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ေတာင္မရဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲဒီရရွိမႈေတြဟာ စဥ္းစားခဲ့တာေတြပါပဲ၊ အခုငါေျပာတဲ့ ပံုျပင္ထဲက ေတာကလည္း တို႔ဘဝနဲ႔ အတူတူပါပဲ၊ တစ္ခုျခား နားတာကေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာက စဥ္းစားတာေတြ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္လာဘူး၊ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္၊ အခ်ိန္ေတြၾကာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူ႔ရဲ႕သဘာဝအတိုင္း အေကာင္းေတြခ်ည္း မစဥ္းစားမိဘူးကြ၊ အဆိုးေတြလည္း စဥ္းစားမိတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ သူ႔အက် ကေလးအတိုင္း အျဖစ္ကေလးအတိုင္း ေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ<br /><br /><br /><br />ပံုျပင္ထဲက လူအေတာ့ စိတ္ကူးတာေတြ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေလေတာ့ သရဲတေစၦေတြက သူ႔ကို ဂုတ္ခ်ိဳးၿပီး သတ္မယ္လို႔လည္း စဥ္းစားမိေရာ တကယ္ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလိုပဲကြ၊ အျပင္မွာလည္း ငါတို႔စဥ္းစားမႈေတြ မေတာ္မတည့္ေတြျဖစ္ရင္ ပံုျပင္ထဲကေလာက္အက်ိဳးေပးမျမန္ေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီစဥ္းစားမႈေတြဟာ ဘဝမွာလာၿပီး သ႐ုပ္ေပၚတတ္တယ္” ဟု ေျပာကာ တဟဲဟဲရယ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္၎ကပင္.. “အဲဒါေၾကာင့္ ဖိုးေအာင္ထြန္းေရ၊ ေတာစဥ္းစားေတာင္စဥ္းစားေတြ မစဥ္းစားစမ္းပါနဲ႔” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ အံုးကနဲထုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခးလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-75594038590573299592011-08-19T09:45:00.002-07:002012-06-15T21:45:54.870-07:00ေသာၾကာသား သမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ ကံေကာင္း ေစေသာ အခ်ိန္မ်ား<div style="text-align: justify;">“ေဗဒင္ေဟာပါ - သင္မပါေစနဲ႔ဟု ဆရာသခင္က ဆံုးမခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္....”<br /><br /><br /><br />တစ္ေန႔သ၌ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဟာခ်ိဳင္ေန၀စ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အသက္အရြယ္ အားျဖင့္ ၂၂- ႏွစ္အရြယ္ရွိေသာ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပေသာ မစံပယ္ဟု အမည္ရေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးသည္ လြန္စြာေလးလံေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀င္ေရာက္ လာေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထိုမိန္းကေလးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံတြင္ ေဗဒင္ေမးျမန္းလို၍ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္၏။ ေဗဒင္ေမးသည္ ဆိုရာ၌ အဓိကအားျဖင့္ သူမ၏ အိမ္ေထာင္ေရးကို သိရွိလို၍ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဤေနရာ၌ မစံပယ္၏ အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္မွ် ေျပာျပရန္ လိုအပ္ပါသည္။ မစံပယ္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီးဘက္မွ ျဖစ္၏။ သူမ၏ အသားအရည္သည္ ၀င္းပ၏။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္း၏။ ႏွာတံေပၚ၏။ တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ေလးေဒါင့္ ဆန္၏။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရပါမူ ထိုမိန္းကေလးသည္ လြန္စြာ ၾကည့္၍ေကာင္း၏။ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပ၍ တင့္တယ္ေသာ ထိုမိန္းကေလးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ သူမ၏ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကို သိရွိလိုေသာေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလ၏။ သူမ၏အသက္သည္ (၂၂)ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္၏။ အသက္ ၂၁ႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့၍ အိမ္ေထာင္သက္ (၈)လေလာက္ အေရာက္တြင္ သူမ၏ အမ်ိဳးသားသည္ သူမအား ထားပစ္ခဲ့၍ အိမ္မွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားခဲ့သည္ဟု သိရ၏။ သူမ၏ အေၾကာင္းကို ထိုကဲ့သို႔ ေျပာျပေလေသာ အခိုက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္ ဤမွ်ေလာက္ ေခ်ာေမာလွပေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို စြန္ပစ္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ၎၏ အမ်ိဳးသားကို နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္မိေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ စြန္႔ထားခံခဲ့ရေသာ မိန္းကေလးကိုပင္ ဂ႐ုဏာ သက္မိေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မစံပယ္က ...<br /><br /><br /><br />သူ အိမ္က ထြက္သြားတာ တစ္လေလာက္ ရွိၿပီဆရာ။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ျဖစ္သလို ျဖတ္သန္းေနရတာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ကြ်န္မကို အထင္ေသးၿပီး အတင္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္မျဖင့္ အရမ္း အားငယ္တာပဲ ဆရာရယ္ဟု မ်က္လံုး၌ မ်က္ရည္စမ်ား ရစ္၀ဲလွ်က္ ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္အစဥ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေညာင္ဗုဒၶေဟပင္ကို ေလျပင္းတိုက္ခတ္သကဲ့သို႔၎၊ တည္ၿငိမ္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ကို ခဲႀကီးႀကီး ပစ္ခ်လိုက္သကဲ့သို႔၎ သနားစရာ ေကာင္းေသာ မစံပယ္ဟူေသာ အမ်ိဳးသမီးကို လြနိစြာသနားဂ႐ုဏာ ျဖစ္မိသြားေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုမိန္းကေလးအား တားေရာ့ကဒ္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေပးလိုက္ေလ၏။ အိမ္ေထာင္ေရး ကံဇာတာမွာ လြန္စြာ မေကာင္းေၾကာင္း အိမ္ေထာင္ဘက္ အမ်ိဳးသားမွာ ျပန္လာမည္ဟု မျမင္ေၾကာင္း ။ သူမအား အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္သြားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဒီလို မေျပာခ်င္ေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ေျပာရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဟာေပးလိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၎မစံပယ္၏ ရစ္၀ဲေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာေသာ စာပြဲခံုေပၚသို႔ တစ္ေပါက္ျခင္း က်လာေလေတာ့၏။ သူမ၏ ငိုသံသည္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းတြင္းတြင္ တေျဖးေျဖး ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ မစံပယ္ႏွင့္ အေဖာ္ပါလာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ မစံပယ္အား အနားသို႔ကပ္ခါ သတိေပး အားေပးရွာေလ၏။<br /><br /><br /><br />မစံပယ္က ဆရာရယ္။ ကြ်န္မကေလ အိမ္ေထာင္ေရး ကံဇာတာ မေကာင္းဘူး ထင္ပါတယ္။ အရင္ တစ္ေယာက္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ကြ်ႏ္ုပ္မကို ဘာမေျပာညာမေျပာ ပစ္သြားခဲ့တာ။ အခု တစ္ေယာက္မေကာင္း လို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာာင္ ျပဳျပန္ေတာ့လည္း အရင္ တစ္ေယာက္လိုပဲ ကြ်န္မကို ပစ္သြားျပန္ၿပီ။ ကြ်န္မရဲ့ ကံကိုက မေကာင္းတာပါရွင္။ အခုေတာ့ ကြ်န္မဘ၀ကို ကြ်န္မ ဘယ္လို ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ေနထိုင္ သြားရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အားမငယ္ပါနဲ႔ မစံပယ္ရယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ရည္ရြယ္သလို မျဖစ္တတ္ဘူးေလ။ လူ႔ေလာကကို ၀င္ေရာက္လာၿပီဆိုကတည္းက ငိုေၾကြးတဲ့ အသံေတြနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာေလ။ ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္လည္း ငိုသံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့၊ ဒီလူ႔ေလာက ႀကီးကိုက ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ စတင္ၿပီး ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရတာကိုပဲ ဘ၀လို႔ဆိုသလား မသိပါဘူးမစံပယ္ရယ္ဟု မဆီမဆိုင္ စကားမ်ားကို ေျပာရင္ း အားေပးလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ မစံပယ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းထဲတြင္ ေခတၱခဏမွ် ထိုင္ေနၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္လွ်က္ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါသြားေသာ မစံပယ္၏ ေက်ာျပင္အား ေငးေမာၾကည့္မိရင္း အနာဂါတ္မွာ ကံေကာင္းပါေစ မိန္းကေလးေရဟု စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းမွ မစံပယ္လည္း ျပန္သြားၿပီျဖစ္၏။ က်န္ေနေသးေသာ ဧည့္သည္ သံုးေလးေယာက္ကို ကြ်န္ုပ္လည္း ဆက္လက္၍ ေဗဒင္ေဟာေပးလိုက္၏။ ထိုဧည့္သည္ သံုးေလးေယာက္ ျပန္သြားေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လြန္စြာ သနားဖြယ္ေကာင္း ေသာ မစံပယ္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အာ႐ုံထဲတြင္ ျပန္ေပၚလာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ေတြးေနမိေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ေအာ္... မစံပယ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ဘယ္မွာ ေနတာလဲ မသိဘူး။ ေယာက်္ားက စြန္ပစ္သြားတာ ဆိုေတာ့ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေတာ္ အႏၱရာယ္မ်ားမွာပဲ။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း အထင္ေသးၿပီး အတင္းေတြေျပာတာ ခံေနရမွာပဲ။ လူေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတာပဲ။ အားနည္းတဲ့လူကို အားေပးမယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ေရနစ္သူ၀ါးကူလို႔ ထိုးဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ။ သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ မစံပယ္ကို မေကာင္းမေျပာပါဘူး။ လိုအပ္တာကိုေတာင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးဦးမွာ။ အင္း တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း သတိေတြ ဘာေတြ လစ္ေနရင္ လူမသိ သူမသိဘဲ ဒုကၡျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ အင္း ငါကလည္း သတိေမ့တတ္လိုက္တာ။ ဖံုးနံပါတ္ေလး ေတာင္ မေတာင္းထားလိုက္ရဘူး... စသည္ျဖင့္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနမိေလေတာ့၏။ ထိုအေတြးမ်ားႏွင့္ အတူ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္အစဥ္သည္ ေလးလံသြားေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ညေနငါးနာရီေလာက္တြင္ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို ေခတၱနားလိုက္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေနကုန္ ၀တ္ထားေသာ ေဗဒင္ေဟာေသာ နီညိဳေရာင္ ယူနီေဖာင္းကို လဲ၀တ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳး၏။ အ၀တ္အစားလဲ၏။ ညေနဘက္ အေလ့အက်င့္အရ ဘုရားစင္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၏။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ လဲ၏။ ျမတ္ဘုရားအား ဆီမီးထြန္းျခင္း၊ အေမြးနံ႔သာမ်ား ကပ္လွဴပူေဇာ္ျခင္း ဘုရားပန္းလဲျခင္း စေသာ ဘုရား ေ၀ယ်ာ ေ၀စၥမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီးလွ်င္ ဘုရားရွိခိုး အဓိ႒ာန္ပုတီးစိတ္ရန္အတြက္ ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အာ႐ံုထဲသိ္ု႔ မစံပယ္၏ ညွိဳးငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ျဖတ္ခနဲ႔ မဖိတ္ေခၚရပါဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆက္လက္၍ ဘုရားရွိခိုးရန္ အတြက္ စိတ္ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းစုစည္းလိုက္ ျပန္၍ မစပယ္ထံသို႔ လြင့္သြားလိုက္ ျဖစ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္မကပ္ဘဲ ဘုရားရွိခိုး ၿပီးသြားေလေတာ့၏။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ပါမူ ဘုရားရွိခိုးေသာ အခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္အစဥ္သည္ ျမတ္ဘုရားထံတြင္ အာ႐ံုကပ္မေနဘဲ ႏႈတ္ကသာ ဘုရားစာမ်ားကို ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ကဲ့သို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆို ၿပီးသြားျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ဘုရား ၀တ္တက္၍ ၿပီးေသာအခါတြင္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွ မထႏိုင္ေသးဘဲ ပုတီးကို ေရွ႕တြင္ ခ်ကာ ငူငူႀကီးထိုင္လွ်က္ မစံပယ္၏ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္၍ ေတြးေနမိေလေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ စားခ်ိန္တြင္လည္း မစံပယ္အေၾကာင္း အိပ္ခ်ိန္တြင္လည္း ေကာင္းမြန္စြာ မအိပ္စက္ႏိုင္ေသးပဲ မစံပယ္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေတာလွ်က္ မအိပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိေလေတာ့၏။ ျမင္သာထင္သာေအာင္ ေျပာျပရပါမူ သတိနဲ႔ကိုယ္ မကပ္ျခင္းပင္ျဖစ္၍ သမာဓိဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ တည္ၿငိမ္ျခင္း ပ်က္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။<br /><br /><br /><br />ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ မစံပယ္အေၾကာင္းကို ေတြးေတာပူပန္လွ်က္ စိတ္ႏွလံုး ညွိဳးႏြမ္းစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ နာရီမွ ရက္ ၊ ရက္မ်ားမွ လတိုင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲမွ မေပ်ာက္သြားဘဲ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေကာင္းစြာ ႏွိပ္စက္ေလေတာ့၏။ လုပ္ေနက် အလုပ္မ်ားကိုလည္း စိတ္မပါေတာ့သလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ပ်င္းသလိုလို စိတ္ေလသလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေနထိုင္လာခဲ့ရာမွ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ မစံပယ္ဟု အမည္ရေသာ လြန္စြာေခ်ာေမာေသာ မိန္းကေလးသည္ အေဖာ္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္အတူ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br /><br /><br />ဆရာေရ....။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ဟိုအေကာင္ကိုေတာ့ လံုး၀ မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူးေလ။ အခု က်န္ေနေသးတဲ့ အနာဂါတ္အတြက္ ကြ်န္မ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွာထားတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ ေကာင္းမေကာင္း ကိုက္မကိုက္ တြက္ၾကည့္ေပးပါဦး။ ဘ၀ဆိုတာ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္း အားငယ္စရာေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမ့ထားၿပီး ရသသေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားရမွာ မဟုတ္လား ဆရာရယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာရင္း တစ္ဘက္မွ အတူထိုင္ေနေသာ အေဖာ္အမ်ိဳးသားဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ရွင္လည္း အရင္ လူေတြလို ကြ်န္မကို ပစ္ထားခဲ့မွာလားဟု လွည့္၍ ေမးေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ အေဖာ္အမ်ိုးသားက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သြားမ်ားကို အကုန္ ၿဖဲလွ်က္ မျပစ္ပါဘူး စံပယ္ရယ္။ ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ပါ။ မယံုဘူးလား။ ရင္ထဲကစကားပါ။ မယံုရင္ နားေထာင္ၾကည့္ဟု ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့၍ ျပလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မစံပယ္တို႔ ႏွစ္ဦးအား ေကာင္းမြန္စြာ ေဗဒင္တြက္ေပးလိုက္ေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားၾကေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုင္၍ စဥ္းစားမိသည္မွာ ....<br /><br /><br /><br />ေအာ္.... ငါ့ႏွယ္။ ငါက စံပယ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပူပန္ေနလိုက္တာ။ စားခ်ိန္လည္း ေကာင္းေကာင္း စားမရ၊ အိပ္ခ်ိန္လည္း ေကာင္းေကာင္း အိပ္မရ။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားရွိခိုး တရားထိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း စိတ္မေျဖာင့္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ပူပန္ေနလိုက္တာ။ ငါနဲ႔ ဘာမွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္၊ ဘာမွလည္း မပါတ္သက္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ငါ့ဆီမွာ ေဗဒင္ၾကည့္တာ တစ္ခုေလးနဲ႔ ငါက လိုက္ၿပီး ပူပန္ေနလိုက္တာ။<br /><br /><br /><br />သူကေတာ့ ေနာက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႔။ ရီရီေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပါလား။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ အလိုလိုလိုက္ၿပီး ပူပန္ေနမိတဲ့ငါက သက္သက္ အပို အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနမိတာပါလား။ အမွန္က ေဗဒင္ဆရာဆိုတာ ေဗဒင္ေဟာဖို႔ တစ္ခုပဲေလ။ ေဗဒင္ေဟာၿပီးရင္ ငါ့အလုပ္က ၿပီးသြားၿပီပဲ။ သူ႔ဆီကို ငါ့စိတ္က ေ၇ာက္ေနတာကိုက ငါမွားေနတာဟု တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စဥ္းစားရင္း ေခါင္းရင္းဘက္ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဆရာသခင္ အဘမင္းသိခၤ၏ ဓာတ္ပံုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အဘအား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္မိေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘေရ... အဘကေတာ့ တပည့္ေတြကို ေဗဒင္ေဟာပါ။ သင္...မပါေစနဲ႔လို႔ ဆံုးမထားခဲ့တယ္ေနာ္။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဗဒင္ေဟာတဲ့ အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ပါေနမိလိုက္ၿပီ အဘေရ.. ဟု ေျပာလိုက္မိေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />ေသာၾကာသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာအခ်ိန္မ်ား<br /><br /><br /><br /><table style="background-color: transparent; width: 600px;" border="2" bordercolor="#ffcc00" cellpadding="3" cellspacing="3"><tbody><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: red; font-weight: bold;">တနဂၤေႏြေန႔</td><td style="color: red;">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">တနလၤာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">အဂၤါေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ဗုဒၶဟူးေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">ၾကာသပေတးေန</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ေသာၾကာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">စေနေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr></tbody></table><br /><br /><br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-45391084226950867142011-08-16T19:59:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.214-07:00ဌက္ေပ်ာသီးျဖင့္ခ်က္ေသာဝက္သားဆီျပန္<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံ အတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံေသာ လူႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ ၎က.. “ေဟ့ ဖိုးေအာင္ထြန္း ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ႏိုက္” ဟူ၍ သူ၏ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အလုပ္မ်ားသည့္ၾကားမွ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံကို ျပင္ေနရ၏။ ဌက္ေပ်ာပင္မ်ား အတန္းလိုက္ စိုက္ေနရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ေနေသာ တပည့္ကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ကေလးမ်ား ေဆာက္လုပ္ေပးေရ၏။<br /><br /><br /><br />ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးလွ်င္.. “ အလုပ္ေတြမ်ားလွေခ်လား၊ ဘဲရီးဂြတ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဘက္ဒ္ျဖစ္ရတာလဲ၊ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕..” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ၎းက.. “အလုပ္လုပ္တာကြာ ေကာင္းတာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ၊ အလုပ္မ်ားေတာ့လည္း အရမ္းပင္ပန္းတာေပါ့၊ ၾကာရင္ ပင္ပန္းနာက်ၿပီး ဘဝမွာ ထံုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္ကြ၊ မေကာင္းဘူး အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဘတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ ” ဟု ရယ္ေမာလ်က္ ျပန္၍ေျဖေလ၏။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><br /><br />“ကဲပါဗ်ာ ဒီမနက္စာ ဘာခ်က္ရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဝက္သားကို ဌက္ေပ်ာသီးနဲ႔ ဆီျပန္ခ်က္ကြာ၊ ၾကက္အ႐ိုးႏဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္ကြာ၊ ပုစြန္ေလးကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ ငါးပိေၾကာ္ေလးလည္းပါရင္ ေကာင္းတယ္ကြ” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေမွာ္ဘီေစ်းသုိ႔ တပည့္ကေလးတစ္ဦးအား ေစလႊတ္ရေလေတာ့၏။ ထိုတပည့္ကေလး ျပန္လာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာစာမူမ်ား လာ၍ယူၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿပီးမသတ္ရေသးသည္မ်ားကို အၿပီးသတ္ရေလ၏။ ထိုအလုပ္ မ်ားၿပီးေသာအခါ၌ ၿခံတြင္းေနတပည့္ကေလးမ်ားကို ေဗဒင္ လကၡဏာ၊ ဂမၻီရ စေသာပညာရပ္မ်ားကို သင္ျပေပးရျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာဟိုက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးမွာမူ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ နႏြင္းမကင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အခ်ိဳတည္း၍ ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ ငါးသံုးလံုး စီးကရတ္တစ္လိပ္ကို ေတာင္းယူၿပီးလွ်င္ ေက်နပ္စြာ ႐ိႈက္ဖြာေနေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏု္ပ္က.. “ကိုပီတာႀကီး စားရေသာက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးလိုက္ရာ ၎က.. “ မစားရရင္ အငတ္ခံေန မယ္၊ စားရရင္ေတာ့ အခုလိုေကာင္းေကာင္းေလး စားရမွကြ၊ ခံတြင္းေတြ႕လွတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ နဂိုအေနမွာ စိုျပည္ၿပီး အိုေကျဖစ္ေနပါၿပီကြာ” ဟု ေျပာဆိုကာ တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္၍ေနေလ၏။ “ေကာင္းပါေလရဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “လူမွာက ပ႗ိသႏၶာရ ႏွစ္မ်ိုဳးကို က်င္းသံုးရတယ္ကြ၊ ပ႗ိသႏၶာရ ဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေမတၱာမပ်က္ရေအာင္ အဆက္အစပ္ျပဳတဲ့ သေဘာပဲကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပ႗ိသႏၶာရကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္တယ္၊ ကိုယ့္လူ၊<br /><br /><br /><br />မမွားသင့္တာ မမွားရေအာင္ သြန္သင္ ဆံုးမတဲ့အေနနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ပ႗ိသႏၶာရကို ဓမၼပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေငြေၾကး အစားအေသာက္ေပးကမ္း ေကြ်းေမြးၿပီး အဆက္အစပ္ ျပဳတဲ့သေဘာကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္ကြ၊ မင္းက ငါ့ကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရ ျပဳတယ္၊ ငါက မင္းကို မလုပ္သင့္တာ မလုပ္မိဖို႔၊ လုပ္သင့္တာ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ ေျပာဆိုျပတယ္၊ ငါ့ဘက္က ဓမၼပ႗ိသႏၶာရ ျပဳလုပ္တယ္၊ ႏွစ္ ေယာက္စလံုး ပ႗ိသႏၶာရေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္ေပါ့ကြာ၊ မေကာင္းဘူးလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ကိုပီတာႀကီး ပါဠိေတြ ဘာေတြနဲ႔ကို အက်အန ေျပာေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္တတ္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီလိုတတ္တဲ့ အေၾကာင္း က်ုဳပ္ကို အရင္က ဘာျပဳလို႔ မေျပာတာလဲ” ဟု အားမလိုအားမရေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ငါက ဂမီၻရပညာေတြကို လုိက္စားေနတဲ့ ဂမီၻရသမားအစစ္ကြ၊ မင္းက တကယ္လိုက္စားတာမွ မဟုတ္တာ၊ လိုက္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ ဂမီၻရသမားမွာက အရည္အခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ ငါ့လူရဲ႕၊ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ မႂကြားဝါျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ နံပါတ္တစ္ ေနရာမွာေတာင္ ေရာက္ေနတယ္၊ ဥပမာကြာ- လူစံုၿပီးဆိုရင္ က်ဳပ္က ဘြဲ႕ဘယ္ႏွစ္ခုရတာ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတာ၊ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တာဆိုၿပီး ႂကြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း က်ဳပ္ ပုတီးစိပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ေတာင္ၾကမ္း၊ ေတာၾကမ္းေတြမွာ အဓိ႒ာန္ ဝင္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ၊ သက္သတ္လြတ္စားတာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္၊<br /><br /><br /><br />တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ဳပ္က လက္႐ိုးေဗဒင္ကိုလည္ ကြ်မ္းတယ္၊ လက္ဆန္းေဗဒင္လည္း တတ္တယ္၊ အဂၤဝိဇၹာ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အင္းအတတ္၊ ေဆးအတတ္မွာလည္း က်ဳပ္ေလာက္တတ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္၊ အထက္ေဆးဝါးေတြ ဘယ္ေလာက္ အထိထိုးခဲႏွံခဲ့တယ္၊ ေသာက္ခဲ့မ်ိဳးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီ အေျပာအဆိုေတြဟာ ႂကြားဝါျခင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ႂကြားဝါျခင္းဆိုတာ မာန္မာနက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သားသမီးပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳး မွတ္သလဲဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ မေျပာဘဲ ပါေနတတ္စၿမဲပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းကို ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေန ျခင္းဆိုတဲ့ လက္နက္ပဲ၊ အေနာက္တိုင္း ဂမီၻရပညာမွာ “To Keep Silent” ဆိတ္ဆိတ္ေနရမယ္ လို႔ အတိအက် ညြန္ျပထားတယ္၊<br /><br /><br /><br />တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ႏွိမ္ခ်ျခင္း စိတ္ဓါတ္နဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ဒါဟာ ႏွိမ့္ခ်မႈထဲကို ထည့္ရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေလ၏။<br /><br /><br /><br />“တယ္ဟုတ္ပါလား ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတိုလည္း ဂမီၻရလိုက္စား အခုမွသိပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏.<br /><br /><br /><br />“ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာရဦးမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပဲ တာစူေနၾကတယ္ကြ၊ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုျဖစ္ေနၾကသလဲဆိုေတာ့ လူ႕ရဲ႕အဆင့္အတန္းကို သူ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ေျမာက္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာကိုး အဲဒီေတာ့ သူထက္ငါ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ တတ္သိနားလည္ မႈအားလံုးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ပါတယ္ကြ၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕အသက္ဟာ ေကာင္းစြာ အနားယူျခင္းအေပၚမွာလည္း တည္ မွီေနတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းစြာအနားမယူဘဲ အလုပ္ကိုခ်ည္း၊ မေနမနား လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္တိုသြားလိမ့္မယ္၊ အသက္တိုသြား မယ္ဆိုတာက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အနားမယူတတ္တဲ့လူကို သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စကားဟာ အဟုတ္ပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ ထြန္း မင္းက ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေလေတာ့ မင္းဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုသြားၿပီ၊ ငါကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ အနားယူျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း မင္းကိုသတိေပးတာပါ၊ အဲဒီလို သတိေပးမွလည္း ငါ့ဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ့မွာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />“ကိုပီတာႀကီးတို႔ကေတာ့ စကားေျပာရင္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္နဲ႔ အေတာ့္ကိုတတ္တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်ီးမြမ္း လိုက္မိေလ၏။ “ဂမီၻရသမားကိုးကြ၊ ဂမီၻရသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းမွာ ေကာင္းစြာေျပာတတ္ ျခင္းလည္းပါတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာ အသံၾသဇာဓာတ္နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လည္း လိုေသးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက လာတဲ့အသံနဲ႔ မေျပာဘဲ ရင္ေခါင္းကလာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရတယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ မင္းကို ေျပာျပရဥိးမယ္၊ လူတိုင္း စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ လူတိုင္း နားမေထာင္တတ္ဘူးကြ၊ ဂမီၻရ သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ဖို႔လိုသလို သူတစ္ပါးေျပာရင္လည္း ကိုယ္က နားေထာင္တတ္ရမတယ္” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဒီလိုရွီပါတယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္က အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြ ႁပြတ္သိပ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ၊ ဧည့္သည္ကို ထမင္းခ်က္ေကြ်းတယ္၊ ၿခံထဲမွာေနတဲ့ တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စကားေျပာတယ္။ တပည့္ေလးေတြ မမီလိုက္တဲ့ ေခတ္ကာလေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတေလ သရဲအေၾကာင္း ထိုင္ၿပီးေျပာခ်င္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္…<br /><br /><br /><br />“အို.. ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ အပ်င္းေျပ ကဗ်ာစပ္ တာတို႔၊ ကဗ်ာရြတ္တာတို႔၊ သီခ်င္းဆိုတာတုိ႔၊ အပ်င္းေျပာသေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာတို႔၊ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး ႐ႈခင္းေတြ ၾကည့္တာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ မုန္႔လုပ္စားတာတို႔ဟာ မလိုအပ္တဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အသံုးဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ အႀကံညာဏ္ေကာင္းေတြဟာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အသံုးမဝင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား သိစိတ္ကို အနားေပးလိုက္ေတာ့ သိစိတ္ဟာ ေက်နပ္ၿပီး အထဲမွာ ရွိတဲ့ မသိစိတ္ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့အရာေတြ ႏိႈက္ယူလိုက္တာ ကိုယ့္လူရဲ႕ ဒါေၾကာင့္ အသံုးမဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္သလို အသံုးမဝင္ဘူးဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ဖို႔ အလိုအပ္ပါတယ္၊ ငါ့လူရယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အနားေပ၊ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္စမ္းပါ၊ ဘာမွမပူဘဲ အနားယူတတ္စမ္းပါ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုအနားမယူရင္ သဘာဝတရားႀကးက အနားေပးလိုက္လိမ့္မယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးတယ္ဆိုတာ ေသတာကိုေျပာတာ ကိုယ့္လူရ..ကဲ ငါသြားမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘန္းကနဲ႔ ထုကာ အေၾကာင့္ၾကမဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /><br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-17972125841142795552011-08-14T04:02:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.215-07:00ၾကာသပေတးသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာ အခ်ိန္မ်ား<div style="text-align: justify;">ေဗဒင္ဆရာႏွင့္ iPhone ႐ူးေရာဂါ<br /><br /><br /><br />တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အြန္လိုင္းေပၚမွ တဆင့္ ေဗဒင္ေဟာေျပာရင္းျဖင့္ မညိဳျမဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ရ ေလေတာ့၏။ အစပထမပိုင္းတြင္ ေဗဒင္ေဟာရင္းျဖင့္ သိၾကြမ္းၾကေသာ္ျငားလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ အလႅာပသလႅာပ ေျပာၾက ဆိုၾကမိေလေသာေၾကာင့္ တစ္စထက္တစ္စ ပိုမို၍ ရင္းႏွီးခင္မင္လာေလသည္။<br /><br /><br /><br />ထိုမညိဳျမဟုဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေလ၏။ အားနည္းေနေသာအခါ အားငယ္ေနေသာ အခါမ်ားတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိခင္တစ္ဦး အမႀကီးတစ္ဦး အေနႏ်င့္ အၿမဲတမ္း အားေပးစကားေျပာေလ့ ရွိေလ၏။ သူတ္ပါးအားလည္း အၿမဲတမ္း ကူညီေပးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပ ေလ့ရွေသာေၾကာင့္ သူမသည္ အားငယ္ေနေသာသူမ်ား အားနည္းေနသူမ်ားကိုလည္း အၿမဲတမ္း ကူညီေပးေလ့ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာမွလည္း အခက္အခဲရွိခဲ့ပါက သူမအား မိခင္တစ္ေယာက္ အမႀကီး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ သေဘာထား အကူအညီေတာင္းႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း အားေပးစကား ေျပာခဲ့ေလ၏။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အကူအညီ မလိုေၾကာင္း အရမ္းႀကီး မခ်မ္းသာေပမယ့္ အဆင္ေျပေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့၏ ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ မညိဳျမသည္ အြန္လိုင္းေပၚမွ တဆင့္ အၿမဲတမ္းစကားေျပာရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးစကား ေျပာရင္းျဖင့္ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ့သည္မွာ လအေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ေလ၏။<br /><br /><br /><br />တစ္ေန႔တြင္ မညိဳျမက ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ဖံုးဆက္လာခဲ့ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ဆရာေရ.... ဒီလကုန္ရင္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ထိုင္းကို ဆင္းလာဖို႔ ရွိတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ဆရာ့အတြက္ iPhone တစ္လံုး ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္မလို႔ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ ကြ်န္မအတြက္ ကူညီေပးတဲ့ ယၾတာေတြက လည္း ကြ်န္မအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္လို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မက ဆရာ့ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ အေနႏွင့္ လက္ေဆာင္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္မလို႔။ ဆရာ လက္ခံပါေနာ္ဟု ဖံုးဆက္ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ iPhpne ဟူေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္ေန႔မွ စ၍ စားသည့္အခ်ိန္ သြားသည့္အခ်ိန္ စေသာ အခ်ိန္တိုင္း အားလံုးတြင္ iPhone ဟူ၍ အေတြးမ်ား ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္မူ အိပ္မက္ထဲတြင္ ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အိပ္မက္မက္ေလ၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဖံုးႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ မိဘမ်ားကို စကားေျပာေနသည္ဟု အိပ္မက္ မက္ေလေတာ့၏။ ထိုမွ်ေလာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အိုင္ဖုန္းကို စြဲလန္းေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အားျဖင့္ လြန္စြာ အႀကြားသန္လွသူ ျဖစ္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား တပည့္မ်ား အသိမ်ား ေဗဒင္ေမးသူမ်ားအား အိုင္ဖုန္းအေၾကာင္းကို ၾကားဖူးနား၀ျဖင့္ အိုင္ဖံုးဆိုသည္မွာ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း ကြ်န္ျပဴတာ ေသးေသးေလး တစ္လံုးကဲ့သို႔ လြန္စြာ အသံုး၀င္ေၾကာင္း လူတိုင္း မကိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေငြေၾကးျပည့္စံုသူမ်ားသာ ကိုင္ႏိုင္ၾကေၾကာင္း ထိုအိုင္ဖံုးကို အေမရိကမွ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မွ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း လူႀကံဳျဖင့္ ပို႔ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းအား ခပ္ၾကြားၾကြား ေျပာလွ်က္ရွိေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ တပည့္မ်ား အသိမိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ထိုအိုင္ဖုန္းႀကီး ေရာက္လာတဲ့ေန႔က်ရင္ သူတို႔အား ဖုန္းဆက္ ေျပာပါရန္ႏွင့္ မျမင္ဘူး၍ လာေရာက္ ၾကည့္လိုေၾကာင္း အစဥ္ေျပပါက ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားပန္းစား အလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံစု၍ အိုင္ဖုန္း ၀ယ္ကိုင္မည့္အေၾကာင္းကို ျပန္၍ ေျပာေလၾကေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ေရာက္တဲ့ေန႔က်ရင္ ဖံုးဆက္လိုက္မယ္ဟု ျပန္လည္ ဂတိေပးရေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုကဲ့သို႔ မၾကာမီအခ်ိန္ကာလ၌ မညိဳျမေျပာထားေသာ ရက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုေန႔တြင္ မညိဳျမႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ေတြ႕ၾကရာ မညိဳျမက အိုင္ဖုန္းထည့္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သြားခါနီးတြင္ မေတြ႕လိုက္ရေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ မထည့္ေပးလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း သူမကိုယ္တိုင္ ဒီဇင္ဘာလေလာက္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ အလည္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ သူလာမွယူလာမည္ဟု ကြ်န္ုပ္အားေျပာျပန္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္အား အိုင္ဖုန္းအေၾကာင္း တေမးတည္းေမးေနၾကေသာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအားလည္း ထိုအမ်ိဳးသမီး ေျပာသကဲ့သို႔ ျပန္ေျပာရေလ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္အား မညိဳျမက ရက္ေရြ႕ေျပာလိုက္ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ရက္ေရြ႕ေျပာလိုက္ျဖင့္ ထိုအိုင္ဖုန္းဆိုေသာ အရာသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ေရာက္မည္ဟုေျပာေသာ ေန႔မွစ၍ ယခုဆိုလွ်င္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ျဖစ္ေနေလ၏။ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ဆိုသကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ စြဲကပ္ေနေသာ အိုင္ဖုန္းေရာဂါသည္လည္း တစ္ေန႔တျခား ပိုပို၍ ဆိုးရြားလာေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ လံုး၀မျမင္ဘူး မကိုင္ဘူးေသာ အိုင္ဖုန္းဆိုေသာအရာကို မညိဳျမဟုဆိုေသာ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးက ကြ်ႏ္ုပ္၏ အေတြးထဲသို႔ လာေရာက္ ထည့္ေပးခဲ့ေလ၏။ ထိုမျမင္ဘူး မကိုင္ဘူးေသာ အိုင္ဖုန္းကို ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အစြဲႀကီး စြဲလန္းလွ်က္ရွိရကား မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ မအိပ္ႏိုင္ပင္ျဖစ္လွ်က္ က်န္းမာေရးပင္ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာေလေတာ့၏။ ရမည္ဟု ေျပာထားေသာေန႔ကို ေရာက္လာလိုက္ ေနာက္တစ္ရက္ကို ေရြ႕ဆိုင္းသြားလိုက္ ေနာက္တစ္လကို ေက်ာ္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ လြန္စြာ အသဲယားစရာေကာင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရ လြန္စြာ အၾကြားသန္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ေလလံုးထြားထားေသာ စကားမ်ားကိုလည္း တပည့္မ်ားကိုေတြ႕တုိင္း လြန္စြာ ရွက္မိေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တပည့္မ်ားကိုပင္ မေတြ႕ရဲေတာ့ေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိရေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထိုကဲ့သို႔႔ ေနလာခဲ့ရာမွ တစ္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ေခတၱ အလည္အပတ္ ျပန္သြားခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ခိုက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဧရာ၀တီေျမသို႔ ေရာက္ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်းရြာတြင္ ငယ္သူငယ္ ခ်င္း အရင္းအျခာႀကီး ျဖစ္ေသာ ေရႊတုိးဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးေနသည္ကို အံ့ၾသ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအ၀င္ မည္သူကိုမွ် မမွတ္မိေတာ့ေပ။ အားလံုကို ေမ့သြားေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ဒီေနရာ၌ အ႐ူးႀကီး ေရႊတိုးအေၾကာင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင္ အနည္းငယ္ေျပာျပရန္ သင့္၏။ ေရႊတိုႀကီး၏ တကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားမ်ားမွာ စုတ္ျပတ္လွ်က္ ရွိ၏။ အ႐ူးေရႊတိုးသည္ ႀကိဳးေခြတစ္ေခြကို ပုခံုးထက္တြင္ စလြယ္သိုင္းထားေလ၏။ လက္တစ္ဖက္တြင္လည္း တစ္လံေလာက္ရွိေသာ ၀ါးစိမ္းကိုင္း တစ္ကိုင္းကို ကိုင္ထား၍ အသံခ်ဲ႕စက္သံၾကားေသာ အရပ္ေဒသမ်ားသို႔ သြာေရာက္၍ ၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းေလ၏။ သူ ေကာင္းေကာင္း သိေသာ အၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ အလွဴအိမ္မ်ားမွ ဖြင့္ေသာ အသံခ်က္စက္သံကိုမူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္ထားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းအျခာႀကီး ျဖစ္ေသာ ေရႊတိုးတစ္ေယာက္ မည္ကဲ့သို႔ ႐ူးသြတ္သြားရသနည္းဟု ရြာမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံတြင္ စံုစမ္းႀကည့္ေလရာ ရြာမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလ၏။<br /><br /><br /><br />ေရႊတိုႀကီးက အရမ္းသနားဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြ။ အ႐ူးတကာ့ အ႐ူးထဲမွာ ဥစၥာ႐ူး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၄-ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဒီေကာင္က ျမင္း႐ူး႐ူးတယ္ေလကြာ။ ဧရာ၀တီျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ သူ႔ဦးေလး ဆီကို ဒီေကာင္ အလည္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ဦးေလးက သူ႔ကို သီတင္းကြ်တ္ရင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ ၀ယ္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္ကြ။ အဲဒီေကာင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းက ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ျမင္း႐ူး ႐ူးေတာ့တာပဲ ။ အခ်ိန္ျပည့္ ျမင္းအေၾကာင္း ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ သူ႔ဦးေလးက ျမင္းတစ္ေကာင္ ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ ေၾကာင္း အဲဒီျမင္း ၀ယ္တဲ့ေန႔က်ရင္ ဘယ္လို စီးမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ျမင္းကို သူဘယ္လို ဂ႐ုစိုက္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ဒါေတြဘဲ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။<br /><br /><br /><br />ဒါေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးကလည္း အေတာ္ရက္စက္တယ္ကြာ။ တစ္ေခါက္သြားရင္ တစ္ခါရက္ေရြ႕တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ရက္ေရြ႕တယ္။ သီတင္းကြ်တ္သြားရင္ တန္ေဆာင္မုန္း ကို ေရြ႕တယ္ကြာ။ တန္ေဆာင္မုန္းမွာသြားရင္ သႀကၤန္ကို ရက္ေရြ႕တယ္ကြာ။ သူ႔ဦးေလးကလည္း အေတာ္ရက္စက္တယ္ကြာ။ အေစာႀကီးကတည္းက မ၀ယ္ေပးခ်င္ရင္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေပါ့ကြ။ အခုေတာ့ ဟုတ္တာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေရႊတုိးႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးေပးၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရႊတိုးႀကီးဟာ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္း သြက္သြက္ခါခါ ေအာင္ ႐ူးသြားေတာ့တာပဲေဟ့။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ေရႊတိုးတစ္ေယာက္ ျမင္းကလြဲရင္ ဘာမွကို မသိေတာ့ဘူးဟု ကြ်ႏ္ုပ္ အား ေျပာျပေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးတစ္စ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ အ႐ူးေရႊတုိးႀကီးက ျမင္းကို လိုခ်င္တာ မရေသာေၾကာင့္ သြက္သြက္ခါခါေအာင္ ႐ူးသြားရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ iPhone ကို မရေသာေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏ်င့္ ေရႊတိုးႀကီးသည္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အ႐ူးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ မရႏိုင္သည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ တမ္းတရင္း ႐ူးသြတ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ေရႊတိုးႀကီးက သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြတ္ေန၍ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ယဥ္ယဥ္ေလး ႐ူးေနျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အ႐ူးမ်ား သာ ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုေန႔မွစ၍ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ အျပင္မွာ တစ္ခါတစ္ရံမွ် ေတြ႕ဘူးျမင္ဘူးျခင္း မရွိေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္း၍ အေျပာခ်ိဳေသာ မညိဳျမဟူေသာ အေမရိကမွ အမ်ိဳးသမီး လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးမည္ဟု ဆိုေသာ အိုင္ဖုန္းဟူေသာအရာကို ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားအတြင္းမွ အၿပီးအပိုင္ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />ၾကာသပေတးသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာအခ်ိန္မ်ား<br /><br /><br /><br /><table style="background-color: transparent; width: 600px; text-align: left; margin-left: 0px; margin-right: 0px;" border="2" bordercolor="#ffcc00" cellpadding="3" cellspacing="3"><tbody><br /><br /><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: red; font-weight: bold;">တနဂၤေႏြေန႔</td><td style="color: red;">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">တနလၤာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">အဂၤါေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ဗုဒၶဟူးေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">ၾကာသပေတးေန</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ေသာၾကာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">စေနေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /></tbody></table><br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-77456035133549550872011-08-10T19:58:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.215-07:00တတိယအိမ္နီးခ်င္း<div style="text-align: justify;">တတိယအိမ္နီးခ်င္း အေၾကာင္းကို ေျပာျပရန္ လိုပါသည္။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္အိမ္ကို ဝယ္ၿပီး အိမ္သစ္ျပင္ေဆာက္၍ ေနေသာသူ ျဖစ္၏။ သူ၏အမည္မွာ ကိုစိန္ေဖဟူ၍ ျဖစ္၏။ သူသည္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု သိရ၏ စကားေျပာလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ “ဆရာတို႔က” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္၍ ေျပာေလ့ရွိ၏။ သူသည္ အိမ္ျပင္၍ ေဆာက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေျမကို ေျခာက္လက္မ ခိုး၍ ေဆာက္ေလ၏။ သူ၏ အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္လာ၍ ေဆာက္သူကလည္း သူ႔ထံမွ ေျမေျခာက္လက္မကို ခိုးယူ ျပန္၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ၌ ဦးစိန္ေဖသည္ မခံမရပ္ျဖင့္ကာ ေျမတိုင္းစာေရးကို ေခၚ၍ ေျမတိုင္းေလေတာ့၏။ ေျခာက္လက္မ ခိုးယူထာေၾကာင္း ထင္ရွားလွ်င္ ဦးစိန္ေဖက ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားကို ျပသတိုင္းတန္းေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္သူ၏ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ လူသည္ ေရတံေလွ်ာက္ ႀကီးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရ၏။ ျပတင္းေပါက္မွ တံခါးမ်ားကို အေသပိတ္ပစ္လိုက္ရ၏။ ျပတင္းေပါက္ေပၚတြင္ လုပ္ထားေသာ ဆန္းရွိတ္ပင္ ၿဖိဳခ်ပစ္လိုက္ရ၏။ ထိုကိစၥမ်ား ၿပီးသြားေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္မွာလည္း ဖဲဝိုင္း မရွိေသာေၾကာင့္ အားလပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္စံုတစ္ ေယာက္ကို ျပႆနာရွာဦးမွပဲဟု ေတြးကာ ေျမတိုင္းစာေရးကို ေခၚ၍ ေျမတိုင္းခိုးေလေတာ့၏။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ထိုအခါ ဆရာဦးစိန္ေဖသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထင္သကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျမကို ေျခာက္လက္မ ခိုးထားျခင္းမဟုတ္ တစ္ေပတိတိ ခိုးထားေၾကာင္းေတြ႕ရလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ရပ္ကြက္ လူႀကီးမ်ားကို ျပသ၍ တိုင္းတန္းရေလ၏။ ဓာတ္ပံုမ်ား ႐ိုက္ကူး၍ မွတ္တမ္းတင္ရေလ၏။ ဆရာဦးစိန္ေဖသည္ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ သူ၏ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ လူကို လုပ္သကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္က သူအား လုပ္ရပါမူသူ၏ အိမ္နံရံ တစ္ခ်ပ္လံုး ၿဖိဳခ်ပစ္ရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိအျဖစ္ကို ၾကားလွ်င္ ဦးစိန္ေဖ၏ ေခါင္းရင္းအိမ္မွလူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အိမ္သို႔ မဖိတ္ေခၚ ရပါပဲလ်က္ လာ၍လည္၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ ထိုသူက “မိတ္ေဆြႀကီး အမႈကို က်ဳပ္ဝယ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလူႀကီးကို ႏွိပ္စက္ခ်င္လို႔ပါ” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ထိုလူႀကီးအား “ဆရာတို႔က ဆရာတို႔က ” ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္ကို နားကေလာေနရကား ကြ်ႏု္ပ္အမႈကို မေရာင္းႏိုင္ေပ၊ ႐ႈိးသမား စကားျဖင့္ ေျပာရပါမူ ဒီတစ္လွည့္တြင္ ရွိသမွ်ပံု၍ ႐ႈိးရမည့္အလွည့္ ျဖစ္၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဦးစိန္ေဖႀကီးအား.. “ ဘယ္လိုလဲ ဆရာႀကီး” ဟု ေမးလိုက္ရာ ဦးစိန္ေဖႀကီးက “က်ဳပ္လဲ မတိုင္းမိဘဲ ေဆာက္လိုက္မိပါတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြပဲ ေျမကေလး တစ္ထြာတစ္မိုက္အတြက္ နင္လား ငါလား ေျပာၾကဆိုၾကဖို႔ မရွိပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ေတာမွာဆိုရင္ သူ႔ေျမကိုယ့္ေျမ တစ္လံႏွစ္လံဝင္ၿပီး ေဆာက္ၾကတာ” ဟု ေျပာေလ ေတာ့၏။ “ေတာမွာေတာ့ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ ဆရာႀကီး ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ မရဘူ၊ ေျခာက္လက္မေလာက္ ကိုယ့္ေျမထဲ ေရာက္ေနရင္ တခ်ိဳ႕ ဆိုေ ရတံေလွ်ာက္ေတြ ျဖတ္ခိုင္း၊ ျပင္းေပါက္မိုးေတြ ၿဖိဳခိုင္းလုပ္ၾကတာ မဟုတ္လား၊<br /><br /><br /><br />ေျခာက္လက္မဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ဘာမွ မေျပာပါဘူး၊ အခုဟာက တစ္ေပခင္ဗ်၊ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ မတရားလဲ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ဆရာႀကီး လုပ္တဲ့နည္းအတိုင္းပဲ ကြ်န္ ေတာ့္ေျမ ကြ်န္ေတာ္ လိုခ်င္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေျမထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေဆာက္အဦး ဖ်က္ေပးဖို႔ပါပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာ လိုက္ရာ ဦးစိန္ေဖ၏ မ်က္ႏွာသည္ ဝါအဝင္၌ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရေသာ နတ္အုပ္သီးကဲ့သို ႐ႈံ႕တြ၍ သြားေလေတာ့၏။ အိမ္ကို ဖ်က္ပစ္ရန္ အခက္အခဲရွိေသာ ဆရာဦးစိန္ေဖသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေငြသံုးေသာင္း အေလွ်ာ္ေပးရေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ေျမတစ္ကြက္လံုး ဝယ္လွ်င္ပင္ သံုး ေသာင္းႏွင့္ပင္ ရႏိုင္၏။ ယခုမူ ေျမတစ္ေပအတြက္ ေငြသံုးေသာင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္က လက္ေျဖာက္တီး၍ ယူလိုက္ေလ၏။ ဦးစိန္ေဖႀကီး ကား ကစားလိုက္သည္ႏွင့္ ခါးက်ိဳးသြားေသာ ရွစ္သံုးလံုး ဖဲထုပ္ႏွင့္ တူ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူကား ကုလားဖန္ ထိုးရခက္ေသာ ေအဝမ္းဖဲထုပ္ႏွင့္တူ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသာတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-31405178654801855962011-08-08T08:48:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.215-07:00ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာ အခ်ိန္မ်ား<div style="text-align: justify;">ဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အသက္ (၃၄)ႏွစ္ျပည့္ၿပီး (၃၅)ႏွစ္ထဲကို ၀င္တဲ့ ေမြးေန႔ေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ၈.၈.၁၉၇၇ တနလၤာသားဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔ေလးက ေမြးရက္ ေမြးလ ေမြးေန႔ အားလံုးတိုက္ဆိုင္တဲ့ ေန႔ေလးပါ။ ေမြးေန႔မွာ ဘာေတြ အမွတ္တရ လုပ္ျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းတုန္းက ေအာ္ မနက္ျဖန္ ငါ့ေမြးေန႔ပါလား ဆိုတာ တစ္ခ်က္ သတိယတယ္။<br /><br /><br /><br />မိုိးလင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ မိုးလင္းကတည္းက ေဗဒင္ေမးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေဟာစာတမ္း ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာ ေမြးေန႔ဆိုတာကိုေတာင္ ေမ့ေနမိတယ္။ ညေနေလာက္ ေရာက္ေတာ့မွ သတိယျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပြဲမွ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္းေလးပဲ တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္စြာ ေမြးေန႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ဒီေန႔ည ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာအိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အာလံုးပဲ ဂြတ္ႏိုက္ပါ။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာအခ်ိန္မ်ား<br /><br /><table style="background-color: transparent; width: 600px;" border="2" bordercolor="#ffcc00" cellpadding="3" cellspacing="3"><tbody><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: red;">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: red; font-weight: bold;">တနဂၤေႏြေန႔</td><td style="color: red;">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: red;"></td><td style="color: red;">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">တနလၤာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)အတြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">အဂၤါေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၀၀)ခြဲ၊ညေန(၄း၀၀)မွ(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)အတြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၉း၀၀)မွ၁၀း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ဗုဒၶဟူးေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းတည္း(၁၂း၀၀)မွ (၁း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td><span class="Apple-style-span">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</span></td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">ၾကာသပေတးေန</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၁၀</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ေသာၾကာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)၊ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td><span class="Apple-style-span">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)၊ညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</span></td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">စေနေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းတည့္(၁၂)မွ(၁း၃၀)တြင္း</td></tr></tbody></table><br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-52121151912834592882011-08-06T01:34:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.215-07:00ဖားသားဆီျပန္ဟင္း<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံ အတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႕ေသာ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္မွ လူမ်ားသည္ ၎ကိုပီတာႀကီးအား အ႐ူးပီတာဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ေခၚၾကေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ထို႔သို႔ မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာဟုပင္ ေခၚေဝၚခဲ့ေလ၏။<br /><br /><br /><br /><br /><br />ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္..“ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္…” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကမူ.. “ ကဲပါ.. ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ဒီေန႔မနက္စာ ဘာဟင္းနဲ႔စားမလဲ ေျပာစ္းပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ခ်က္ေကြ်းစမ္းပါရေစ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြလည္း မစားတတ္ပါဘူးကြာ၊ ေစ်းထဲမွာ စားဖားေတြရေနၿပီ၊ ဖားသားဆီျပန္ တစ္ခြက္ရယ္၊ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္ ကေလးတစ္မယ္ရယ္၊ ဟင္းခါးပူပူရယ္၊ မုန္လာဥသုပ္ရယ္ ငါးပိရည္တို႔စရာေပါ့ကြာ၊ ဒီ့ထက္လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဂ်ေလဘီ ေမာင္ဆုဟုေခၚေသာ တပည့္ေလးအား ေစ်းသို႔ လႊတ္ရေလေတာ့၏။ ေမာင္ေစ်းမွ ျပန္လာေသာအခါ၌ သီဟိုဠ္ပင္ေအာက္တြင္ မီးေသြးဖိုကေလးကိုခ်၍ ကိုပီတာႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရင္း ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ရေလေတာ့၏။ ကိုပီတာႀကီးႏွင့္ စကား လက္စျပတ္သြားေသာ အခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကို ဆက္၍ ဖတ္ေနေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ စာဖတ္ေနသည္ကို အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေငးေမာၾကည့္ရႈေနေလ၏။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ႀကီးမွာ လြန္စြာထူ၏။ လြန္စြာမွလည္း ခန္႔ညား၏။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ စာအုပ္လည္း မဟုတ္ေပ။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ စာအုပ္ႀကီးျဖစ္၏။ ထုိစာအုပ္ႀကီးမွာ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းစြာ တတ္ကြ်မ္း၍ အနက္အဓိပၸါယ္ကို အရသာ ခံႏိုင္ေသာသူတို႔ အေရးတယူ ဖတ္ေလ့ရွိေသာ စာအုပ္ႀကိးျဖစ္၏။ ထိုစာအုပ္ႀကီးကို မဖတ္ဖူးလွ်င္ပင္ အဂၤလိပ္စာကို ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ ဖတ္ဖူးသည္ဟု ေျပာရန္ ခက္ေပလိမ့္မည္။ တိုတိုႏွင့္ လိုရင္းဆိုရပါမူ တကယ္တတ္ကြ်မ္းေသာ အဂၤလိပ္ စာသမားတို႔၏ အသည္းစြဲ စာအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္ျဖစ္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ေငြတစ္ပဲႏွင့္ ငါးၾကင္းေခါင္းထက္ကိုင္” ဆိုေသာ စကားပံုကံသို႔ ထိုစာအုပ္ႀကီးကို တက္၍ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္၏။ အမွန္စင္စင္အားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တက္ကြ်မ္းေသာ အဂၤလိပ္စာအဆင့္ အတန္းမွာ သူငယ္တန္းမွ်ေလာက္သာရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ အဆင့္မမီေသာ ထိုစာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ေနရသနည္းဆိုမူ “က်ဳပ္လည္း အဲဒါႀကီးကို ဖတ္ဖူးပါတယ္ဗ်ာ..” ဟု မုသားမပါဘဲ ဂိုက္ထုတ္ႂကြားဝါ လိုေသာေၾကာင့္ ဖတ္ေနရျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ေနရေသာ ခဏ၌ ႀကီးမားေသာ ဝ႗္ဒုကၡတစ္ခုကို ခံစားေနရသကဲ့သို႔ရွိ၏။<br /><br /><br /><br />သို႔ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က “ဒီစာအုပ္ႀကီး ဖတ္ရတာ ဘယ့္နဲ႔လဲ” ဟုေမးပါမူ “ေကာင္းသဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ အလြန္ကို ႀကိဳက္တာပဲ” ဟူ၍ ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ျပန္၍ေျဖမိေပလိမ့္မည္။ “ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိ” ဆိုသကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤမွ်ခက္ခဲ ေလးနက္ေသာ စာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ေနျငားေသာ္လည္း အမွန္အားျဖင့္ ေကာင္းစြာနားမလည္ေပ။ သို႔မဟုတ္ လံုနားမလည္ေပ၊။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုစာအုပ္ႀကီးကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဖတ္ေန၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ အံ့ၾသသကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၾကည့္ေန၏။ သို႔ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ရာေျပာဆိုျခင္း မျပဳရွာေပ။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္ခ်က္ေသာ ဖားသားဟင္းဆီျပန္၊ မုန္လာဥသုပ္၊ ပိန္း႐ိုးဟင္းခါးစသည္တို႔မွာ က်က္သြားၿပ ီျဖစ္ေသာေၾကာင္း ထိုအနား၌ပင္ ထမင္းစား စားပြဲဝိုင္းကေလးကိုခ်၍ ထမင္းပြဲျပင္ကာ ကိုပီတာႀကီးအား ေကြ်းေမြးရေလေတာ့၏။ ကိုပိတာႀကီးသည္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာစားေန၏။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ၌ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ထန္းလ်က္ျဖဴ ဆုပ္တို႕ျဖင့္ အခ်ိဳပြဲ တည္းလ်က္ရွိေလ၏။ အခ်ိဳပြဲကို လက္စသပ္ၿပီးေသာ အခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ေတာင္းယူကာ ႐ိႈက္ဖြာ၍ ေနျပန္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဖိုးေအာင္ထြန္းေရ..မင္းကို နာေရာပဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္” ဟု စကားစလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေျပာပါဗ်ာ.. ေျပာပါ၊ နားေထာင္ပါ့မယ္” ဟု ျပန္၍ေျပာလိုက္မိေလ၏။ “ဒီလိုကြ..ေရွးအခါတုန္းက အိႏိၵယျပည္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နာေရာပဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အလြန္ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတယ္၊ အဲဒီက်မ္းစာအုပ္ႀကီးကလည္း ေရွးေဟာင္း စာအုပ္ႀကီးဆိုေတာ့ သကၠတ ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာကြ၊ နာေရာပဟာ တျခားဘာသာရပ္ ေတြကိုေတာ့ ေကာင္းစြာ တတ္ကြ်မ္းခ်င္ တတ္ကြ်မ္းေပမေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ သကၠတဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဟန္က်ပန္က်တတ္တာ မဟုတ္ဘူးကြ၊<br /><br /><br /><br />မင္းအေနနဲ႔ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ နာေရာပတတ္တဲ့ အဆင့္က သူငယ္တန္းေလာက္ တတ္တာကြ၊ သူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ႀကိးရဲ႕ အဆင့္က သကၠတဘာသာမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ေလာက္ ရတဲ့လူေလာက္မွ ဖတ္ႏိုင္၊ နားလည္ႏိုင္မွာကြ၊ ဒါေပမဲ့သူက အဲဒီက်မ္းႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ဖတ္ေနသလဲဆိုေတာ့ “က်ဳပ္လည္း ဒီက်မ္းႀကီးကို ဖတ္ၿပီးေနပါၿပီဗ်ာ” လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္ ဖတ္ေနတာကြ၊ အမွန္က သူ႔အေနနဲ႔ ဖတ္သာ ဖတ္ေနတာ၊ တစ္လံုးမွ နားမလည္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့လည္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ အိပ္ငိုက္လာတာေပါ့ကြာ၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီေတာ့ က်မ္းႀကီးကို ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ပါေလေရာ အဲဒီမွာ အိပ္မက္မက္ေတာ့တာပဲ” ဟု ကိုပီတာႀကိးက ျဖည္းညွင္းစြာေျပာရင္း ေျပာလိုသည့္အေၾကာင္းအရာကို အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္လိုက္ေလ၏။ “ အေတာ့္ကို စိတ္ဝင္းစားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ ဆက္ၿပီး ေျပာပါဥိး ကိုပီတာႀကီးရဲ႕” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာရေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးသည္ ဆက္၍ေျပာျပန္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />“နာေရာပရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ အဝတ္စုတ္ေတြဝတ္ထားတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔ေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္၊ အဲဒီအဘြားႀကီးဟာ ႐ုပ္ဆိုလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး နာေရာပဟာ လန္႔ေနတယ္၊ အဘြားႀကီးက နာေရာပကို “ဘာေတြဖတ္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးတယ္၊ နာေရာပက “ေရွးေဟာင္းသကၠတ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ဖတေနတာပါ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျဖတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အဘြားႀကီးက “ဖတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီး နားေရာလည္ရဲ႕လား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ နာေရာပက “ဘာျဖစ္လို႔ နားမလည္ရမလဲဗ် နားလည္လို႔ဖတ္တာေပါ့” လို႔ ျပန္ၿပီးေျဖလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အဘြားႀကီးက “နားလည္တယ္ဆိုတာ အဲဒီက်မ္းထဲမွာပါတဲ့ စကားလံုးေတြကို နားလည္တာလား က်မ္းရဲ႕ဆိုလိုခ်က္ အႏွစ္သာရကိုနားလည္တာလား” လို႔ ထပ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္၊ အဘြားႀကီးက ေမး႐ုံတင္ေမးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊နာေရာပရဲ႕မ်က္လံုးကို သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ စိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီေတာ့ နာေရာပဟာ မလိမ့္ဝံ့ေတာ့ဘူး “တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ စကားလံုးေတြကိုေတာင္ မနားနားလည္ေအာင္လုပ္ေနပါတယ္ဗ်ာ၊ သူ႔ရဲ႕အဓိပၸါယ္အႏွစ္သာရကိုေတာ့ နားမလည္ပါဘူး” လို႔ နာေရာပက အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီလို အမွန္ကိုလည္း ေျပာလုိက္ေရာ အဘြားႀကီးဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္စုတ္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အလြန္လွပသစ္လြင္တဲ့ အဝတ္အစားေတြျဖစ္သြားတယ္၊ အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ အဘြားႀကီးလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီး ငယ္ရြယ္လွပတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္သြားတယ္၊<br /><br /><br /><br />တိုတိုေျပာရရင္ နာေရာပဟာအမွန္ကိုေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တာေပ်ာက္ၿပိး အလွအပေပၚလာတာ၊ အဲဒီလွပတဲ့ မိန္းကေလးဟာ နာေရာပရဲ႕ေရွ႕မွာ ဝမ္းသာတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ကေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ နာေရာပက အံၾသၿပိး “ဘယ္လိုျဖစ္သြား တာလဲ ”လို႔ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အဘြားႀကီး ဘဝေျပာင္းၿပီး မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္သြားတဲ့သူက “ဘယ္လိုမွျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေဟ့ နင္ဟာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးပဲ၊ နင္ဟာ ပညာရွိႀကီးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နင္ဟာမလိမ္ဘူး၊ နာေရာပေရ၊ မတတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ခ်င္ ေယာင္မေဆာင္ဘူး၊ မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ဘူး၊ မႂကြားဘူး၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း ဟန္ေဆာင္လိမ္လည္ျခင္းမျပဳဘူး၊ နင့္ကိုယ္နင္လည္း မလိမ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အက်ည္းတန္မႈ၊ အ႐ုပ္ဆိုးမႈေတြေပ်ာက္ၿပီး အလွတရားေတြ ေပၚလာတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းသာၿပီး ငါက ကေနတာ” လို႔ ျပန္ၿပီးေျပာတယ္။<br /><br /><br /><br />အဲဒီမွာ နာေရာပက အဓိပၸာယ္ အေကာင္လြဲၿပီး “ငါက မတတ္ပါဘူး၊ နားမလည္ပါဘူးလို႔ ေျပာတာေတာင္ ဒီမိန္းမႀကီး ဒီေလာက္ေပ်ာ္သြားရင္ တတ္ပါတယ္၊ နားလည္ပါတယ္လို႔ မ်ားေျပာရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္ရွာႏိုင္မယ္မသိဘူး” ဆိုၿပီး သူရဲ႕စကားကို ျပင္ၿပီးေျပာတယ္။ “ ဒီလိုဗ်… က်ဳပ္ဟာ ဒိက်မ္းစာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ေတာ့ဖတ္တယ္၊ အဓိပၸါယ္အႏွစ္သာရကို မသိပါဘူး၊ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဖတ္ေနတာပါလို႔ ဆိုတဲ့စကား အလကားေျပာတာဗ်၊ က်ဳပ္ဟာ ဒီက်မ္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖတ္တတ္တယ္၊ အနက္အဓိပၸာယ္နဲ႔ တကြ သူ႔ရဲ႕ဆိုလိုခ်က္ အႏွစ္သာရကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီအခါမွာ ကေနတဲ့ မိန္းကေလးဟာ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ငိုေတာ့တာပဲ၊ သူဝတ္ထားတဲ့ လွပသစ္လြင္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဟာလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အဝတ္စုတ္ေတြျဖစ္သြားတယ္၊ လွပတဲ့မိန္းကေလးဟာလည္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ မိန္းကေလးျဖစ္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နာေရာပဟာ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကို သူ အၿပီးအပိုင္ သေဘာေပါက္သြားတယ္”<br /><br /><br /><br />ကိုပီတာႀကီးသည္ သူစကားကို အဆံုးသတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို ေမာ့ လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုပီတာႀကိးရဲ႕ ရွင္းျပပါဦး” ဟု ေမးလိုက္ရေလ၏။ “ နာေရာပဟာ သူတကယ္မတတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္တယ္ေလကြာ၊ သူ တကယ္မသိဘဲနဲ႔ သိခ်င္ဟန္ေဆာင္တယ္ေလကြာ၊ အဲဒီအလုပ္ေတြဟာ လိပ္ျပာက သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာက္ၿပီး အိပ္မက္ မက္တာေပါ့၊ အခု ငါေျပာတဲ့ လိပ္ျပာဆိုတဲ့စကားက သူ႔ရဲ႕ ပကတိစိတ္ကို ေျပာတာ၊ အိပ္ရာကလည္း ႏိုးေရာ သူဟာ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိ လႊတ္ခ်လိုက္တယ္၊ မတတ္ဘဲနဲ႔ လူအထင္ႀကီးောအင္ သိခ်င္ေယာင္ မေဆာင္ေတာ့ဘူး၊ ပကတိအတိုင္းေနမယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ကထြက္သြားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အမွန္တကယ္ တတ္သိနားလည္တဲ့ ႐ိုးသားနဲ႔ ပ႑ိတ္နာေရာပ ျဖစ္သြားတယ္” ဟု ေျပာဆိုရယ္ေမာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ရယ္ေမာလိုက္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုပီတာႀကီးက … “သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေမာင္ေအာင္ထြန္းေရ.. အသက္လည္း ေျခာက္ဆယ္ငါးႏွစ္ေရာက္ေနၿပီ၊ ခုအခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ဦးမလို႔လား၊ သူတစ္ပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ကိုယ္တကယ္မတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စအုပ္ႀကီးေတြ ကိုယ္ျပဦးမလို႔လား နာေရာပကိုေတာ့ လိပ္ျပာက ေခ်ာက္တယ္ေနာ္၊ မငိးကိုေတာ့ လိပ္ျပာထက္ဆိုးတဲ့ ဘီလူးက လာၿပီးေခ်ာက္လိမ့္မယ္ ရပ္တန္းက ရပ္ေပေတာ့“ ဟုေျပာကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို သူ၏ လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘန္းကနဲ႔ ထုကာ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံအတြင္းမွ ပကတိ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာအမူအရာျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္တြင္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စာအုပ္စင္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ တကယ္ မဖတ္တတ္ေသာ လူအထင္ႀကီး႐ုံမွ် သက္သက္ တင္ထားေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ေျမႀကီးေပၚသို႔ ပံု၍ခ်ကာ ဒီဇယ္တစ္ပံုး ေလာင္း၍ မီး႐ႈိ႕လိုက္ေလေတာ့၏။ မီးခိုးမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ လိပ္၍တက္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာသည္ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ေမာ့၍ၾကည့္ကာ မီးခိုးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနမိေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လူအထင္ႀကီး ခံခ်င္ေသာ အက်ဥ္းေထာင္မွ အၿပီးအပိုင္ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။ စိတ္မႏွံ႕ေသာ ကိုပီတာႀကီးအား ေက်းဇူးတင္မဆံုး….။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-5900999432826152902011-08-04T20:51:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.216-07:00အဂၤါသားသမီးမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းေသာ အခါေရြးခ်ယ္ေပးျခင္း<div style="text-align: justify;">တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လြန္စြာရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြလင္မယားႏွစ္ဦးမွ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ကေလးကင္ပြန္းတပ္ တစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ သြားေရာက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆြမ္းကပ္ေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ အတူ ၀င္ေရာက္၍ ကုသိုလ္ယူရင္း ၀ိုင္း၀န္း၍ ဆြမ္းကပ္၏။ အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္အတူ အလွဴေတာ္ေငြမ်ား ထည့္၀င္၏။ ထို႔ေနာက္ အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္အတူ ေရစက္အတူခ် တရားအတူနာ အမွ်အတန္းေပးေ၀၏။ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းဘုန္းေပး တရားေတာ္မ်ားကို ခ်ီးျမင့္ ေရစက္ခ်ၿပီး ျပန္ၾကြသြားေလ၏။<br /><br /><br /><br /><br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကိုလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ဆြမ္း၀ိုင္းအက်မ်ားကို အိမ္ရွင္မ်ားမွ ေၾကြးေမြးဧည့္ခံေလ၏။ အလွဴရွင္ လင္မယားႏွစ္ဦးမွ ကိုဟိန္းတင့္ေဇာ္ ေနဦေနာ္ ေအးေဆးေပါ့ဟု ေအးေဆးမွ ျပန္ေနာ္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ရပါတယ္ဗ်ာ။ လုပ္ပါလုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါနဲ႔ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကြ်န္ုပ္တို႔ ေခါင္းရင္းဘက္၀ိုင္းတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ တစ္၀ိုင္းတည္း ထိုင္ေနၾကေသာ သူ ၄-ဦးရွိ၏။ အသက္၄၅-ႏွစ္ခန္ရွိေသာ လင္မယားႏွစ္ဦးႏွင့္ အသက္ ၃၀ေလာက္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးျဖစ္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအ၀င္ လူေလးဦး ၀ိုင္းထိုင္ေနျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ လင္မယားႏွစ္ဦးအနက္မွ အမ်ိဳးသား ျဖစ္သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား မၾကာခန ဆိုသလို လွမ္းလွမ္း၍ အကဲခပ္ၾကည္ေလ၏။ အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါတြင္လည္း အလွဴရွင္အိိမ္တြင္ လူအနည္းငယ္ ရွင္းသြားၿပီျဖစ္၏။ တရားနာလာေသာ သူမ်ားသည္လည္း အလုပ္ဆင္းမီ ျပန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္အိမ္တြင္ အလွဴရွင္မိသားစုႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအ၀င္ ဧည့္သည္ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ သာ ရွိေလ၏။ အလွဴရွင္ျဖစ္သူလည္း အခုမွ အနည္းငယ္ အားလပ္သျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ၀ိုင္းသို႔ လာေရာက္ထိုင္ရေလ၏။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />အလွဴရွင္ ကိုေအာင္၀င္းက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ၀ိုင္းသို႔ လာေရာက္ထိုင္ရင္း ကြ်ႏ္ုပ္ေရွ႕မွ လင္မယားႏွစ္ဦးအား ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင္ ့မိတ္ဆက္ေပးေလ၏။ ဒါက ဆရာႀကီးမင္းသိခၤတပည့္ ေဗဒင္ဆရာ ကိုဟိန္းတင့္ေဇာ္ေလဟု မိတ္ဆက္ေပးေလ ၏။ အေစာနကတည္းက ကြ်ႏ္ုပ္အား မၾကာမၾကာ အကဲခတ္ေနေသာ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေဗဒင္ဆရာျဖစ္ သည္ဟု ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ၎၏ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္သည္ အနည္းငယ္ ျမင့္တက္သြားၿပီး အံ့ၾသ သြားပံုရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ၎အား ေဖာ္ေရႊစြာျဖင့္ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ မဟာခ်ိဳင္ေန၀စ္မွာ ေနပါတယ္။ ေန၀စ္ဘက္ကို ေရာက္ရင္ ၀င္လည္လို႔ ရပါတယ္။ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ဟု ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။<br /><br /><br /><br />၎အမ်ိဳးသားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္က ခင္မင္စြာျဖင့္ ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ကာ ေအးဗ်.... ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဗဒင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါဘူးမွ မေမးဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အသိေတြ ေဗဒင္ေတြဘာေတြ သြားေမးရင္းနဲ႔ေတာ့ အေဖာ္လိုက္သြားဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္ မွာေနတုန္းကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ဆရာမင္းသိခၤရဲ့ တပည့္ေတြဆီကို လိုက္သြာလို႔ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က ေမးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖာ္လိုက္သြားရင္း ေရာက္ျဖစ္တာပါဟု ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ ၎က ဆက္လက္၍ ကြ်န္ေတာ္ ေဗဒ္ဆရာေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ နည္းနည္း အစာမေၾကတဲ့ဟာေလး ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေတြ႕တုန္း နည္းနည္ေလာက္ ေျပာလို႔ရမလားဟု ျပန္ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က မိတ္ေဆြႀကီးက ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ ေဗဒင္လာေမးဘူးလို႔လားဟု ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ ၎က မေမးဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္ဆရာေတြနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကို ေျပာတာ ပိုေကာင္းမလားလို႔ဗ်။ ေျပာလို႔ ရရ မရရ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာမယ္ဗ်ာဟု အားမနာတမ္း ေျပာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ အလွဴရွင္ ကိုေအာင္၀င္းကလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား အားနာေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္လာတာက ကိုေအာင္၀င္းတို႔ အလွဴကို လာတာပါဗ်ာ။ မိတ္ေဆြႀကီး စကားေျပာခ်င္တယ္ ေမးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းကို လာခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္တိုက္ၿပီး ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ေပးပါ့မယ္ဟု ျပန္ေျပာလိုက္လွ်င္ ၎ မသိဆိုး၀ါးလွေသာ ဧည့္သည္က. ကြ်ႏ္ုပ္ ျပန္ေျပာသည္ကို အေရး မစိုက္ေသာ အမူအယာျဖင့္ ဆက္လက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း တရစတ္ ေျပာခ်ေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာေတြဆီကိုသြားရင္ သူတို႔ဘာေတြေျပာတာလဲ နားေထာင္ၾကည့္ တယ္။ ဘာေတြ ေျပာၾကလဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ ယၾတာေတြကို ေျပာျပၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို.႔ရတယ္ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုရတယ္ဆိုျပီးေတာ့ ေျပာတာေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ဘာသူေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကိုလည္း လုပ္လု္ိ႔ ရတာဘဲလား။ ဆရာႀကီးရဲ့ တစ္ခ်ဳိ႔တပည့္ေတြနဲ႔ လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားေဗဒင္ေမး ယၾတာေခ်နဲ႔လုပ္ေတာ့ လိုက္သြားရင္း ေတြ႔ဘူးတဲ့ ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ လည္း ရိွခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေတြ.ဖူးတဲ့သူ အားလံုးနည္းပါးက မွားျခင္း မွန္ျခင္းဆိုတာထက္ ေဗဒင္လာေမးသူ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပးေလ့ရိွတာကို ေတြ႕ဘူးပါတယ္။</span><br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ငါ့ကိုလာ မၿပိဳင္နဲ. ငါ့ပညာနဲ႔ လုပ္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတြ မ်ားပါတယ္။ အားလံုးက အၿပိဳင္ျဖစ္ရင္ အႏိုင္လိုခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြႀကီး ပါ။ လာေမးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ထဲရဲ့ အေျပာမွာ ေဗဒင္ဆရာေတြက အမွန္လို႔ အတည္ယူၿပီး အႏိုင္ရေအာင္ လုပ္ေပးၾကတာ တကယ ္တရားမွ်တပါရဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဗဒင္ဆရာေတြဆိုတာ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေဗဒင္ဆရာေတြရဲ့ စကားတစ္ခြန္းက စိတ္ဓါတ္က်သြားႏိုင္ေစသလို စိတ္ဓါတ္ကုိုျမႇင့္တင္ၿပီးေပးၿပီး ဘ၀ခြန္အားကိုလည္း တက္ေစတယ္ မဟုတ္လားဟု</span> ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎၏စကားကို မည္သို႔ ျပန္လည္ေခ်ပေျပာဆိုရမည္ကို မသိေအာင္ ျဖစ္သြားမိ၏။ မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္ကို နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္မိ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ စကားလံုးမ်ားသည္ မရွင္းလင္းတာကပင္ ေကာင္းေသး၏။ ရွင္းျပလိုက္ကာမွ ပိုမို၍ ႐ႈပ္ေထြးသြားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုလူအားမည္သို႔ ျပန္ေျပာရမည္ကို လံုး၀မတတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးႀကီး အေၾကာင္သားျဖင့္ ၾကည္ေနမိေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ု္ပ္တို႔ ၀ိုင္းထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္၍ ထိုင္နားေထာင္ေနေသာ အမ်ိဳးသားက ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ စကား၀ိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အားေျပာေသာ အမ်ိဳးသားႀကီးကို ေအာက္ပါအတိုင္း လွမ္းေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ေအာ္... ခင္ဗ်ားမလဲ ေဗဒင္ဆရာကို ဘာေတြ သြားေျပာေနတာတံုး။ ေဗဒင္ဆရာလဲ ဆရာ၀န္လိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း တစ္ခါတေလ လူနာေတြကို မေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ေျပာရတာပဲမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ မေတြ႕ဘူးလား။ လံုး၀ေသေတာ့မယ့္ လူနာတစ္ဦးကို ဆရာ၀န္က ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ ေသခ်ာေပါက္ ခင္ဗ်ာ အသက္ရာေက်ာ္ ေနရမယ္လို႔ ေျပာတာ ေတြ႕ဘူးလို႔လား။ မသိမသာေလး ေခါင္းခါျပလိုက္တာ မဟုတ္လား။ ေဗဒင္ဆရာေတြလည္း ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလၾကေတာ့လည္း မေကာင္းတဲ့ စကားေတြကို ေတာ့ ဘယ္ေျပာခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္ဆရာဘက္ကလည္း ၾကည့္ၾကည့္ဦးေလ။ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္ရတာပဲ မဟုတ္လား။<br /><br /><br /><br />ေနာက္ယၾတာကေတာ့ ဆရာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ တစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္ရမွာက ေဗဒင္ဆရာေတြက အိမ္တကာ လွည့္ၿပီး မဟုတ္တာေတြ လိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ဆရာေတြၾကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ။့ ကိုယ္ရဲ့ ေဗဒင္ေဟာခန္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီး လာၿပီးအကူအညီေတာင္း ၾကတာေလ။ သူက ကိုယ့္ဆီကို အကူအညီလာေတာင္းတာ။ ေဗဒင္ဆရာရယ္ လုပ္ေပးပါလို႔လာၿပီး အကူအညီေတာင္းၾက တာ။<br /><br /><br /><br />ေဗဒင္ဆရာက ေဗဒင္ဆရာပဲေလ။ တန္ခိုးရွင္မွ မဟုတ္တာ။ ကိစၥမွန္သမွ် ျဖစ္ေစ ေအာင္ေစဆိုၿပီး လုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ လူတိုင္းကိုလည္း လိုက္လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြေလာက္ကိုသာ လုပ္လို႔ရတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေဗဒင္ဆရာေတြဟာ ေတြ.ဖူးတဲ့သူ အားလံုးနည္းပါးက မွားျခင္း မွန္ျခင္းဆိုတာထက္ ေဗဒင္လာေမးသူ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပးေလ့ရိွတာကို ေတြ႕ဘူးတယ္။ ငါ့ကိုလာ မၿပိဳင္နဲ. ငါ့ပညာနဲ႔ လုပ္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတြ မ်ားပါတယ္။ အားလံုးက အၿပိဳင္ျဖစ္ရင္ အႏိုင္လိုခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြႀကီးပါ။<br /><br /><br /><br />လာေမးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ထဲရဲ့ အေျပာမွာ ေဗဒင္ဆရာေတြက အမွန္လို႔ အတည္ယူၿပီး အႏိုင္ရေအာင္ လုပ္ေပးၾကတာ တကယ္ တရားမွ်တပါရဲ့လားဆိုတာကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာတိုင္း အဲလို မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေဗဒင္ဆရာေတြဆိုတာကလည္း ဘာသာေရးကို တန္ဖိုးထားတဲ့ လိုက္စားတဲ့ ဆရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခု လာတိုင္ပင္တာနဲ႔ ဒါဟာ သင့္ေတာ္သလား မသင့္ေတာ္တဲ့ ကိစၥလားဆိုတာ မစဥ္းစားပဲ ေနပါ့မလား။ သူတို႔လည္း စဥ္းစားမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာရယ္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ စစ္ကူေတာင္းရင္း ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕မွ လူႀကီးအားလွမ္း၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ ဗ်ာ ....... ေအာ္ .... ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ ျပန္လည္၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းတြင္ ဧည့္သည္ေတြ ေစာင့္ေနၾကေၾကာင္း ဖံုးဆက္လာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အလွဴရွင္ လင္မယားအား၎ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၀ိုင္း၀န္းကူညီ၍ ေျပာေပးေသာ မိတ္ေဆြအား၎ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ကြ်န္ုပ္၏ မိတ္ေဆြႀကီးအား၎ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />အျပန္တြင္ အလွဴရွင္ ျဖစ္ေသာ ကိုေအာင္၀င္းက စိတ္မရွိပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ ဒိလူက ဒီလိုပါပဲ။ စိတ္ရင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ စကားအေျပာအဆို မတတ္တာေလး တစ္ခုပါပဲဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က သူေမးတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျဖတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက မိတ္ေဆြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္စား ၀င္ေျပာေပးလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိလို႔ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ထျပန္ရမလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူလည္း သူျမင္တာကို သူေျပာတာ သူလည္း မမွားပါဘူးဗ်ာ။ မွန္ပါတယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ျပန္ေျပာ၍ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီငွားကာ ျပန္လာခဲ့ေလ၏။<br /><br /><br /><br />အခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဧည့္သည္မ်ားကို ေဗဒင္ေဟာျခင္း ၊ ယၾတာေပးျခင္း စေသာအလုပ္မ်ား ၿပီးေသာအခါ ေရးလက္စ အဂၤါသားသမီးမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းေသာ အခါေရြးခ်ယ္ေပးျခင္းစသည္ကို ဆက္လက္ ေရးသားေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />အဂၤါသားသမီးမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ကံေကာင္းေစေသာအခ်ိန္မ်ား<table style="background-color: transparent; width: 600px;" border="2" bordercolor="#ffcc00" cellpadding="3" cellspacing="3"><tbody><br /><br /><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: red; font-weight: bold;">တနဂၤေႏြေန႔</td><td style="color: red;">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">နံနက္(၁၀း၃၀) မွ (၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: red;"><br /><br /></td><td style="color: red;">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: red;">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">တနလၤာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံနက္(၆း၀၀) မွ (၇း၃၀)တြင္းညေန(၄း၃၀)မွ ည(၇း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၉း၀၀)မွ(၁၀း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">အဂၤါေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းတည့္ (၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ဗုဒၶဟူးေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံနက္(၇း၃၀) မွ (၉း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၁၀း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၁း၃၀)မွ(၁၂း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">ၾကာသပေတးေန</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းလြဲ(၁း၃၀)မွ(၃း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);">႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)တြင္းညေန(၄း၃၀)မွ ည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံက္(၆း၀၀)မွ(၇း၃၀)တြင္းညေန(၄း၃၀)မွည(၇း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ေသာၾကာေန႔</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">နံနက္(၉း၀၀) မွ (၁၀း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ကံအျမင့္ဆံုးအခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">မြန္းတည့္(၁၂း၀၀)မွ(၁း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">စေနေန႔</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ဒုတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">ညေန(၃း၀၀)မွ(၄း၃၀)တြင္း</td></tr><br /><br /><tr><td style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /></td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">တတိယကံျမင့္ခ်ိန္</td><td style="color: rgb(204, 0, 0);">နံက္(၇း၃၀)မွ(၉း၀၀)တြင္း</td></tr><br /><br /></tbody></table><br /><br /></span><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-58781049073785032022011-08-02T20:16:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.216-07:00တနလၤာသားသမီးမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းေသာအခါေရြးခ်ယ္ေပးျခင္း<div style="text-align: justify;">ဒီတစ္ခါလာတဲ့ သူ႔နာမည္က ကိုေက်ာ္ေခါင္တဲ့။ အဘမင္းသိခၤ ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာ ေရႊျမသာဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ကိုေက်ာ္ေခါင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေျမေလွ်ာက္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ကိုေက်ာ္ေခါင္ပါ။ သူ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္တာ အခုဆိုရင္ (၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အခုေတာ့ သူက အလုပ္႐ံုက အလုပ္သမားတစ္ဦး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ရဲ့ ဇြဲလံုးလ၀ိရိယနဲ႔ သူ႕ရဲ့ ႀကိိဳးစားအားထုပ္မႈ႔ေၾကာင့္ ပြဲစားဆိုတဲ့ နာမည္တစ္ခုကို အပိုင္စားရထားၿပီး အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။<br /><br /><br /><br />သူလည္း ပြဲစားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ေတာ္ေတာ္အလုပ္မ်ားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့ အထဲမွာ မိန္းမမ်ားလို႔ အလုပ္မ်ားတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက မယားအငယ္ေလးက လဘက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလို႔ သူကသြား၀ယ္ေပးရတယ္။ ေနာက္မယားအလတ္က ကုန္တိုက္မွာ အလွကုန္ ပစၥည္း သြား၀ယ္ေပးရမယ္ဆိုလို႔ ကုန္တိုက္ကို လိုက္ပို႔ေပးရတယ္။ ေနာက္ မယားႀကီးက အိမ္လခ ၊ ကားလခသြင္း ေဘေတြ သြားသြင္းရမယ္ဆိုလို႔ သြားရေသးတယ္။ ေနာက္ ကေလးကိစၥ ေခြးကိစၥ အစံုပါပဲေလ။<br /><br /><br /><br />ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြမ်ားမ်ား ကိုေက်ာ္ေခါင္ဆိုတဲ့လူက အၿပံဳးမပ်က္ဘူးေလ။ သူ႕ကိုယ္သူေတာင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ေသြး အျပည့္ပါတဲ့လူဆိုၿပီး ဂုဏ္ေတာင္ယူေနေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတာက ဒီလူကိုျမင္လိုက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ အလိုလိုေပ်ာ္လာမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကကို အလိုလို ၿပံဳးေနတာ။ သူ႔မိန္းမေတြကိုလည္း သူကသိပ္ခ်စ္တတ္တာ။ သိပ္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္တတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေျပာရရင္ သူ႕မိန္းမေတြကလည္း သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ပါရမီေကာင္း တယ္ထင္ပါရဲ့။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />အဲဒီကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္ဆီကို မၾကာခနလာၿပီး ေဗဒင္ေမးေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အတြက္ ေဗဒင္ေမးတာ ကေတာ့ တစ္ခါတည္းပါ။ မၾကာခနဆိုသလို ေကာင္မေလးေတြ ေခၚေခၚလာၿပီး ေဗဒင္ေမးခိုင္းေလ့ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူေခၚလာတဲ့ ေကာင္မေလးတိုင္းကိုလည္း ကိုေက်ာ္ေခါင္နဲ႔ ဘာေတာ္လည္းလို႔ ေမးတယ္။ အဲဒီမွာ သူေခၚလာတဲ့ ေကာင္မေလးတိုင္းက လင္မယားလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီးမွာ မိန္းမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိလဲလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးေတြက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။<br /><br /><br /><br />ခင္ဗ်ားတို႔က မနာလိုမျဖစ္ဘူးလား၊ သ၀န္မတိုဘူးလားလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြက ဘာျပန္ေျပာလဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္မေယာက်ၤားကို သ၀န္လဲမတိုဘူး။ မနာလိုလဲမျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မေယာက္်ား ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီးက ႐ိုးသားတယ္။ မလိမ္ညာတတ္ဘူး။ အစသိတဲ့အခ်ိန္တုန္းကတည္းက သူ႔မွာ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ေျပာၿပီးမွ ခ်စ္ခြင့္ပန္တာ။ အဲဒါကလည္း ေလးစားစရာတစ္ခုပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက သူက ယူၿပီးသြားရင္ ပစ္မထားဘူးဆရာရဲ့။ အားလံုးကို တေျပးညီတည္း အိမ္ေထာင္ဦးစီး တာ၀န္ေၾကေအာင္ လုပ္ေကြ်းတာဆိုေတာ့ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်္ားတစ္ဦးပါ ဆရာရယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မေယာက္်ားက သမာသမတ္လည္း ရွိတယ္ဆရာရဲ့။ ဘက္မလိုက္တတ္ဘူး။ အားလံုးကို မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံတတ္တယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုေက်ာ္ေခါင္က သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါ ဆရာရယ္ အစရွိသည္ျဖင့္ ကိုေက်ာ္ေခါင္၏ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကိုထိုင္ၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးနဲ႔ေပါ့။<br /><br /><br /><br />အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားေယာက္်ား ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီး လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီး မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ အသက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ။ အဲဒီအခါၾကရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္တို႔ ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီးကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပစ္သြားၾကမွာပဲ မဟုတ္လားဟု အတည္ေပါက္ႏွင့္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုေက်ာ္ေခါင္၏ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မယားမွန္းမသိေသာ အမ်ိဳးသမီးက အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ တကယ္လို႔ ကိုေက်ာ္ေခါင္ႀကီး မလုပ္ႏုိငမကိုင္ႏိုင္တဲ့ ေန႔ေတြကို ေရာက္ရင္ ကြ်န္မတို႔က တလွည့္ ျပန္လုပ္ေကြ်းဖို႔ စုၿပီး တိုင္ပင္ထားၿပီးသားပါဆရာရယ္။ အထင္မေသးပါနဲ႔ ဆရာရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />ကိုေက်ာ္ေခါင္ကို ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ခင္ဗ်ားက ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာ အေဆာင္ေလး ေဆးေလးေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဘာေတြေဆာင္ထားၿပီး ဘာေဆးေတြမ်ား ေသာက္ထားလို႔တုန္းဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေမးေတာ့ ကိုေက်ာ္ေခါင္က ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ ေဆးေတြ အေဆာင္ေတြကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး ဆရာသမားရယ္။ ေမတၱာေပါ့။ ေမတၱာတရားက အရာရာကို အႏိုင္ရေစတာပဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးအေပၚမွာ ေမတၱာထားလိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ အားလံုးက လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ ။ ေမတၱာရွိၾကတယ္ေပါ့ ဆရာရယ္။ ဟားဟားဟား လို႔ ရီေမာရင္း ျပန္ေျပာတယ္။<br /><br /><br /><br />ကဲ... ကိုေက်ာ္ေခါင္ ... ဒီတစ္ခါေကာ က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔အတြက္ ေဗဒင္ၾကည့္ေပးရမွလဲ၊ ေျပာပါဦးဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလရာ ကိုေက်ာ္ေခါင္က ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ေဗဒင္မၾကည့္ပါဘူး ဆရာသမားရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အကူအညီတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ။ ဆရာသမားလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ပြဲစားဆိုေတာ့ အလုပ္ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္း အခါေကာင္း နကၡတ္ေကာင္းဆိုတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္က အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ တနလၤာသား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကံဇာတာ ပြင့္လန္းတိုးတက္ ေကာင္းမြန္ေစမယ့္ အခ်ိန္ေကာင္းေလးေတြ ေရြးေပးေစခ်င္တယ္။ ေရြးေပးရင္လည္း တစ္ရက္စာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အၿမဲတမ္း ေန႔တိုင္း သံုးလို႔ ရေအာင္ (၇)ရက္စာ ေရြးေပးေစခ်င္ တယ္။<br /><br /><br /><br />ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီစာရြက္ေလးကို အခန္းမွာကပ္ထားၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကံဇာတာအခြင့္အလန္း ေကာင္းမြန္ေစမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ေရြးၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ ဆရာသမားရဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ တနလၤာသားသမီးမ်ားအတြက္ အခါေပးစာရြက္ေလးကို ပရင့္ထုပ္၍ ေပးလိုက္ေလေတာ့၏။ ကိုေက်ာ္ေခါင္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္ေပးလိုက္ေသာ စာရြက္ေလးကိုရ၍ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားၿပီးလွ်င္ ျပန္ေတာမယ္ဆရာေရ... ေႏြေရာက္ရင္ မိန္းမေတြကို သီလရွင္၀တ္ေပးမယ္။ အေဖတူ အေမကြဲ သားသမီးေတြ အားလံုးကို စုေပါင္းရွင္ျပဳေပးမယ္။ ပြဲစားႀကီးဦးေက်ာ္ေခါင္ မိသားစုသီးသန္႔ စုေပါင္းနားသ အလွဴေတာ္ မဂၤလာေပါ့။ အဲဒီအခါၾကရင္ ဆရာ့ကို ဖိတ္လိုက္ဦးမယ္ ဆရာေရဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းမွ တဟားဟား ေအာ္ရီကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br /><a href="https://sites.google.com/site/sayaheintintzaw/mon.jpg"><img alt="" src="https://sites.google.com/site/sayaheintintzaw/mon.jpg" style="cursor: pointer; height: 1163px; width: 547px;" border="0" /></a><br /><br /></span></div><br /><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-4006662947186772262011-08-01T01:16:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.216-07:00တနဂၤေႏြသားသမီးမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းေသာအခါေရြးခ်ယ္ေပးျခင္း<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ထိုင္းနိုင္ငံ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၂၇-ႏွစ္ခန္ရွိေသာ မေအးေအးမိုးဟု အမည္ရေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုမိန္းကေလးသည္ အင္မတန္မွ အလုပ္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ ေလာဘႀကီးလွေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး ျဖစ္ေလ၏။ အလုပ္႐ံုတြင္လည္း အလုပ္လုပ္၏။ ထိုအလုပ္႐ံုတြင္ သူမ ေစ်းလည္းေရာင္း၏။ အလုပ္႐ံုတြင္ လူလိုအပ္လာလွ်င္လည္း သူမသည္ ထိုအလုပ္႐ံုတြင္ အလုပ္သမားမ်ား သြင္းေပးေလ၏။ ထိုအတူ မမ်ားေသာ ေငြေၾကးမ်ားကိုလည္း ေန႔ျပန္တိုးေပးေလ၏။ ထို႔အတူ အိမ္တြင္လည္း အလကားမေန အေခြငွား၏။ ထမင္းလခ ခ်က္ေကြ်း၏။ ထိုကဲ့သို႔ မ်ားျပားလွေသာ အလုပ္မ်ားကို အလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္ေအာင္ တရစပ္လုပ္သူ ျဖစ္ေလ၏။ သူမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။<br /><br /><br /><br />သူမသည္ လြန္စြာအလုပ္မ်ားလွသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ကြ်ႏ္ုပ္ထံတြင္လည္း ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို တရစပ္ေမး ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူမေမးသမွ် ေမးခြန္းတိုင္းကို ေျဖေပးရေလ၏။ ဒီႏွစ္ ကံဇာတာေကာင္း မေကာင္း ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သံုးတန္ေပၚနိစ္ေဗဒင္ပညာႏွင့္ ဂဏန္းေဗဒင္ပညာတို႔ျဖင့္ တြက္ခ်က္၍ ေဟာေပးလိုက္၏။ သူမသည္လည္း ေက်နပ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေပးထားေသာေငြမ်ား ျပန္ရမလား မရဘူးလား ဟု ေမးျပန္ေလ၏။ ကြ်န္ုပ္ကလည္း တားေရာ့ပညာျဖင့္ ရ-မရ ၾကည့္ေပးလိုက္၏။ တားေရာ့ကဒ္သည္ နံပါတ္(၁၅) တေစၧကဒ္က်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ႀကန္႔ၾကာေနမည္ မရေသးဟု ေဟာေပးလိုက္၏။ သူမသည္လည္း မအီမလည္ႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ထို႔ေနာက္ သူမကဆက္လက္၍ လက္ရွိသူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ေနသူ (၃)ဦးရွိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဘ၀တစ္သက္စာ ေရြးခ်ယ္ေပးရမလဲဟု ထပ္မံ၍ ေမးျပန္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ၎တို႔ သံုးဦးစလံုး၏ ေန႔နံကို ေမးျမန္းၿပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္မွ အက်ိဳးမေပးေၾကာင္း အကုန္လံုး လူလိမ္မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ဆံုး ေက်ာ္ေအာင္ဆိုေသာ တစ္ေယာက္မွာ လက္ရွိ အိမ္ေထာင္ရွိေနေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္ျခင္း မေရြးခ်ယ္ျခင္းမွာ သင္၏ သေဘာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေပးလိုက္၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာႀကီးသည္ ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးကဲ့သို႔ ခ်က္ခ်င္း မဲေမွာင္သြားေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္ သူမ ဘာပဲေမးေမး အဆင္မေျပဘူးဟု ေဟာေပးေသာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေဒါသ ျဖစ္လာပံု ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ရန္ေတြ႕ေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />ဘယ္လိုလည္း ဆရာသမားရယ္ စိတ္ညစ္လို႔ ေဗဒင္လာေမးတာ ဆရာ့ဆီမွာ ေဗဒင္ေမးလိုက္မွ ကိုယ့္ကိုကို သတ္ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး စိတ္ခ်မ္းသာစရာေလးေတြ ေျပာပါဦးဆရာရဲ့့ ။ အခုေတာ့ ဘာေမးေမး စိတ္ခ်မ္းသာစရာကို မရွိဘူးဟု ကြ်ႏ္ုပ္အားရန္ေတြ႕သံျဖင့္ ေျပာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ...<br /><br /><br /><br />ဒီမွာ မေအးေအးမိုးရဲ့။ ခင္ဗ်ားက အခုလာတာ ေဗဒင္လာေမးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ လာတာဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား လာတဲ့ေနရာ မွားေနၿပီထင္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ယံုသက္သက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဗဒင္ေမးဖို႔ေတာင္ လာစရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီကို သြားလိုက္ရင္ ရၿပီပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ မိန္းကေလး။ က်ဳပ္ကလည္း မိန္းကေလးကို ေဗဒင္ေဟာေနတာေနာ္။ အားေပးစကားေျပာေနတ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ရဲ့ မူရင္း စိတ္အမွန္ကို ေျပာရရင္ မိန္းကေလးကို ေကာင္းတဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္ စကားေတြ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္က ေဗဒင္ေဟာတဲ့ အခ်ိန္ေလ။<br /><br /><br /><br />က်ဳပ္တို႔ ေဗဒင္ဆရာေတြအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ေဗဒင္ေဟာပါ သင္မပါေစနဲ႔တဲ့။ ဆိုလိုတာက ေတာ့ ေဗဒင္ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ေဗဒင္ေဟာတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စိတ္ခံစားခ်က္ ေတြ မပါေစရဘူး။ သနားျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း ၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ၊ ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၊ တက္ၾကြျခင္း စတဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ မပါရဘူး။<br /><br /><br /><br />ဥပမာ ကိုယ္အရမ္းမုန္းေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေဗဒင္လာေမးတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ သူ႔ကိုလည္း ေဗဒင္ေဟာေပးရ မယ္။ ဒါတာ၀န္ပဲ။ သူ႔ကို ကိုယ္က အရမ္းမုန္းေနတာမို႔လို႔ မေကာင္းတာေတြခ်ဥ္းပဲ ေဟာမယ္လို႔ လုပ္လို႔ မရဘူးေလ။ ကိုယ္အသံုးျပဳတဲ့ တြက္ကိန္းအရ ျမင္တာေတြကို ေျပာျပရမွာ။ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ ျမင္ျမင္ ၊ မေကာင္းတာေတြကိုပဲ ျမင္ျမင္ အကုန္ေျပာျပရမွာ။ ခ်စ္လို႔ ေကာင္းတာေတြကို ေျပာမယ္၊ မုန္းလို႔ မေကာင္းတာ ေတြကို ေျပာမယ္ အဲဒီလို လုပ္လို႔ မွ မရတာ။ အဲဒီလိုလုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ဒါကို ေဗဒင္ေဟာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလားဟု ကြ်န္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလလွ်င္....မေအးေအးမိုးက<br /><br /><br /><br />ဟုတ္ပါၿပီဆရာရယ္ ကြ်န္မက ကြ်န္မရဲ့ ကံၾကမမာကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိလို႔ အမွတ္တမဲ့ ေျပာလိုက္မိတာပါ။ ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မရဲ့ ကံၾကမၼာကို အမွန္အတိုင္း သိရလို႔လည္း ေက်နပ္ပါတယ္။ အခု ကြ်န္မက ဆရာ့ကို အျပစ္ျမင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မေအးေအးမိုးက ဆက္လက္၍<br /><br /><br /><br />ဒီလိုပါဆရာ။ ကြ်န္မက အလုပ္ေတြ တအားမ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔ အလုပ္ေတြကိုၾကေတာ့ အခ်ိန္ေလး အခါေလးေရြးၿပီး လုပ္ခ်င္တာ။ ကြ်န္မက တနဂၤေႏြသမီးဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြသားသမီးေတြ အတြက္ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ဘယ္အခ်ိန္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မေကာင္းဘူး အဆင္သင့္ ေရြးခ်ယ္လို႔ရေအာင္ ေျပာေပးေစခ်င္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကြ်န္မက အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတိုင္း အခ်ိန္ကိုၾကည့္ ၿပီးရင္ ေကာင္းမေကာင္း ၾကည့္မယ္။ ေကာင္းရင္လုပ္မယ္။ မေကာင္းရင္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကို ေျပာင္းေစာင့္မယ္ေပါ့။ မေကာင္းဘူးလားဆ၇ာဟု ျပန္ေျပာေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပလည္း တနဂၤေႏြ သားသမီးမ်ားအားလံုးအတြက္ ေန႔စဥ္ ကံဇာတာေကာင္းေသာ ေအာက္ပါအခ်ိန္ဇယားကို မေအးေအးမိုးအား စာရြက္ထုပ္၍ ေပးလိုက္ေလေတာ့ သတည္း။ မေအးေအးမိုးလည္း ကြ်န္ုပ္ေပးလိုက္ေသာ အခါေပး ဇယားကို ယူ၍ ကြ်န္မ ကံဇာတာမေကာင္းလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္- ဆရာ့ဆီကို သိခ်င္တာေတြ လိုခ်င္တာေတြ ရလိုက္လို႔ ၀မ္းသာတယ္ ။ ျပန္ဦးမယ္ - ေနာက္ျပန္လာခဲ့ဦးမယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ဦးပီတာႀကီးစတိုင္ ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br /><img src="https://sites.google.com/site/sayaheintintzaw/sun.jpg" /><br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-65659975346846122272011-07-29T21:57:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.217-07:00အုန္းႏို႔ ႏွင့္ခ်က္ေသာ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဟင္း<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္မရမး္တလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔ေသာလူႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟူ၍ ကိုး႐ိုးကားရားႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ “အလုိ.. ကိုပီတာႀကီး ေရာက္လာၿပီကိုး ဒီေန႔မနက္စာ ဘာဟင္းနဲ႔ စားခ်င္သလဲ ေျပာဗ်ာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ခ်က္မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎ကိုပီတာႀကီးက..<br /><br /><br /><br />“ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဟင္းခ်က္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ႐ုိး႐ိုးမခ်က္နဲ႔ကြာ၊ အုန္းႏို႔ထည့္ခ်က္ကြာ၊ အုန္းႏို႔နဲ႔ခ်က္တဲ့ ငါးဆုပ္ဟင္းက သိပ္ၿပီးစားလို႔ အရသာရွိတယ္၊ ေသြးတိုးတဲ့လူဆိုရင္ ဘယ္စားရမလဲကြ၊ ငါ့မွာက ေသြးတိုးေတြဘာေတြ မရွိပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္၊ ဆားေပါ့ငါးပိေကာင္ေလးလည္း ေၾကာ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ မုန္လာဥကို ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး သုပ္ကြာ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ေတာ့ အခ်ိဳတည္းဖို႔လိုေသးတယ္၊ အခ်ိဳပြဲကိုေတာ့ အက်အန မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းပဲ လုပ္စမ္းပါ လက္ဖက္ရည္ကို ႏြားႏို႔နဲ႔မေဖ်ာ္နဲ႔ကြာ၊ အုန္းႏို႔နဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးတိုက္စမ္းပါ…” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဂ်ေလဘီ ေမာင္ဆုေခၚေသာ တပည့္ကေလးႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ကိုပီတာႀကီး စားရန္အတြက္ ငါးဖယ္ျခစ္မ်ား၊ အုန္းႏို႔မ်ား၊ စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ရေလေတာ့၏။ အလံုးစံုက်က္ေသာအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးအား ထမင္းပြဲျပင္ကာ ေကြ်းေမြးရေလေတာ့၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းကို အၿမိန္ရွက္စြာစားရင္း ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဟု ေမးရေလေတာ့၏။ ထိုအခါကိုပီတာႀကီးက “မင္းေကြ်းတာေတြက ေကာင္းတယ္ေလကြာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္လို႔ေျပာတာ၊ ဒါေပမဲ့ ေန႔တိုင္းမစားႏိုင္ဘူးကြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဘတ္ဒ္လို႔ေျပာတာ” ဟု ျပန္၍ေျဖေလ၏။<br /><br /><br /><br />“ေန႔တိုင္းစားခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုပီတာႀကီး၊ ေန႔တိုင္းလာခဲ့ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ရမ္း၍.. “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ငါ့လူရာ၊ ငါ့မွာက ေခါငးစဥ္တပ္လို႔မရတဲ့ အလုပ္ေတြက အမ်ားႀကီးကြ၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရတယ္ကြာ၊ တို႔အဘိုးႀကီး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ စုၿပီး တရားျငင္းတယ္ကြာ” ဟု ေျပာေလ၏။ “တရားထိုင္တာ မဟုတ္ဘူးလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ.. “တရားထိုင္တာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ တရားထိုင္တာက ဘာမွျပႆနာမရွိဘူးကြ၊ ကိုယ့္ဘာသာကို တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္႐ုံပဲ၊ အခုဟာက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါတို႔ အဘိုးႀကီး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ဟာ သူလည္း တရားမရေသး ကိုယ္လည္း တရားမရေသးဘဲ လူရွင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၿပီး သူတရားမွန္တယ္၊ ကိုယ့္တရားမွန္တယ္ ျငင္းၾကတာကြ၊ မြဲေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ငါ ခ်မ္းသာၾကတယ္လို႔ ေျပာေနၾကသလိုပါပဲကြာ၊ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ျဖစ္သြားေတာ့ ျဖတ္လို႔မရေတာ့ဘူးကြ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ၊ လူစံုရင္ ျငင္းၾကေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီစားပြဲကို တျခားလူေတြက မထိုင္ဘူးကြ၊ တို႔အဘိုးႀကီး ေျခာက္ေယာက္အတြက္ ခ်န္ထားတယ္၊ အဲဒီစားပြဲကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လာေနက် ကေလးေတြက “ဓမၼဖိုက္တင္စားပြဲ” လို႔နာမည္ေပးထားၾကတယ္ကြ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေမာ၍ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />“အဘိုးႀကီးေတြဆံုၿပီး တရားေဆြးေႏြးတာ မဟုတ္ဘူးလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ.. “ဘယ္ကလာ ေဆြးေႏြးရမလဲကြာ၊ ျငင္းၾကတာကြ၊ တစ္ခါတေလ ရန္ေတာင္ျဖစ္ေသးတယ္၊ တစ္ေန႔က အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာရင္းနဲ႔ စိတ္က မထိန္းႏိုင္လို႔ ထိုးမယ္ ႀကိတ္မယ္ဆိုၿပီး အက်ီေတာင္ခြ်တ္တယ္၊ အဲဒီလို အက်ီခြ်တ္လိုက္ေတာ့မွ ငယ္ငယ္တုနး္က ရင္ဘတ္မွာ ထိုးတားတဲံ စာနဲ႔ အ႐ုပ္က ေပၚလာတာကိုးကြ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဘာစာနဲ႔ ဘာအ႐ုပ္လဲ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတဲ့ပံုက ဂ်စ္ကားပံုကြ၊ စာကေတာ့ “ဒီေမာင့္အခ်စ္ ေလဒီဂ်စ္” ဆိုတဲ့စာကြ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာစမွာ ဂ်စ္ကားေတြက သိပ္ၿပီးေခတ္စားတာ၊ ဗဟန္းဘက္မွာက ႐ုပ္ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဂ်စ္ကား တစ္ဝီဝီနဲ႔ကြ၊ လူတိုင္းသူ႔ကိုသိတယ္၊ သူ႔ကို ေလဒီဂ်စ္လို႔ေခၚၾကတယ္၊ ေစာေစာက ငါေျပာတဲ့အဘိုးႀကီးက အဲဒီတုန္းက ေလဒီဂ်စ္ကို တစ္ဖက္သတ္ စြဲလန္းခဲ့ပံုရတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရင္ဘတ္မွာ အဲဒီစာနဲ႔ အဲဒီပံု ထိုးထားတာေပါ့ကြာ၊ အသက္ႀကီးေတာ့လည္း တရားေတြဘာေတြ လုိက္စားၿပီေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမဲ့အခုလိုစိတ္ဆိုၿပီး အက်ီခြ်တ္လိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ကိစၥက ျပန္ေပၚေလေရာကြာ၊ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြက ေတာင္းပန္ၿပီး အက်ီျပန္ဝတ္ခိုင္းရတယ္ကြ၊<br /><br /><br /><br />အဲဒီမွာ သူနဲ႔ရန္ျဖစ္တဲ့ အဘိုးႀကီးက “ခင္ဗ်ား အပိုေတြမေျပာနဲ႔ သကၠာရဒိ႒ိျပဳတ္ၿပီးလည္း မေျပာနဲ႔၊ ရင္ဘတ္က အဲဒီစာနဲ႔ အဲဒီဂ်စ္ကားပံုႀကီး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ဦး ၿပီးမွ က်ဳပ္နဲ႔စကားေျပာ” လို႔ အႏိုင္တြယ္တာေပါ့၊ ငါတို႔လည္း ငိုအားထက္ရယ္အားသန္တာေပါ့ကြာ၊ မနည္းေတာင္းပန္ၿပီး ဖ်န္ေပးလိုက္ရတယ္၊ ကေလးေတြေျပာသလိုပဲ၊ ငါတို႔ရဲ႕ စားပြဲဟားလည္းတရားစာပြဲမဟုေတာ့ဘူး၊ ဓမၼဖိုက္တင္စားပြဲ ျဖစ္ေနၿပီး ဒါေပမဲ့လည္း အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ မသြားဘဲ မေနႏိုင္ဘူးေဟ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအား ျငင္းခံုျခင္းမျပဳဘဲ ရယ္ေမာ၍ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေနပါဦး ကိုပီတာႀကီးရယ္..ခင္ဗ်ားတို႔ အုပ္စုကလည္း တရားဝိုင္းမွာ ျငင္းတာ မေကာင္းဘူး ရန္ျဖစ္တာမေကာင္းဆိုတာ သိပါလ်က္ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒါကိုဆက္ၿပီးလုပ္ေနၾကတာလဲဗ်ာ” ဟု ေမးလုိက္ေလ၏။<br /><br /><br /><br />“ဟ.. ဖိုး ေအာင္ထြန္းရ၊ င႐ုပ္သီးဆိုတာ စပ္တယ္ကြာ၊ ဒီအရသာကို အျခားဟာမပါဘဲ သူ႔ခ်ည္းဘယ္လိုလုပ္လက္ခံမလဲကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားတဲ့ အခါမွာ ပူတာစပ္တာေလ၊ စားလိုက္ရမွ လွ်ာႏိုးတာကြ၊ လွ်ာႏိုးမွ ႏႈတ္ၿမိန္တာကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ပူပါလ်က္ စပ္ပါလ်က္ င႐ုပ္သီးကို တို႔ခ်စ္ေနရတာမဟုတ္လား၊ အဲဒီလိုပဲေဟ့.. ငါတို႔မွာလည္း ျငင္းလိုက္ၾက၊ ခုန္လိုက္ၾကလုပ္ရင္ ညာဏ္က ႏိုးႏိုးသြားတယ္ကြ၊ ေဘးကၾကည့္ရင္ေတာ အရသာေတြ႕ေနတာကြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ဓမၼဖိုက္တင္ဝိုင္းေလးကို ငါတို႔လူႀကီး ေျခာက္ေယာက္က စြဲေနၾကတာ” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /><br /><br />“ဟုတ္ပါ့မလားဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “မင္းလည္းပဲ ေန႔စဥ္လူေတြနဲ႔ေတြ႕ ယၾတာေတြလုပ္ေပး၊ သူတို႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာ မင္းအဖို႔ မသက္သာဘူးဆိုတာ မင္းကိုယ္တိုင္ သိပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ ျပႆနာတစ္ခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားလိုက္တဲ့ အခါတိုင္း မင္းေခါင္းထဲမွာ ပညာႏိုးသြားတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ့ အႏိုးကေလးကို မင္းစြဲေနတာပါ၊ ဟုတ္မဟုတ္ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ ငါသြားမယ္ေဟ့” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ႔ ထုကာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံအတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-26965176380706945532011-07-25T16:02:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.217-07:00ဒုတိယအိမ္နီးခ်င္း<div style="text-align: justify;">ဒုတိယအိမ္နီးခ်င္း အေၾကာင္းကိုေျပာရန္ လုိပါသည္။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အိမ္၏ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္တြင္ ေန၏။ သူသည္ လြန္စြာ ကုန္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏိုင္ေသာ လူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူ႔ထက္ပို၍ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေသာ သူမွာ သူ၏မိန္းမပင္ျဖစ္၏။ ထိုမိန္းမသည္ အရပ္အေမာင္းေကာင္း၏ ေပါင္လံုးႀကီးမ်ားႀကီး၏။ ထိုေပါင္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အတူ အျခားေသာကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားလည္း ႀကီးလွ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေျခတံကို ပစ္၍ပစ္၍ ေလွ်ာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္း ေရွ႕တည့္တည့္ ေနရာေလာက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ထိုမိန္းမ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ ဆင္မႀကီးတစ္ေကာင္ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းလာသည္ႏွင့္တူ၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးလူႀကီးမ်ားေျပာေသာ ဆင္မယဥ္သာ ဆိုသည္မ်ိဳးေပေလာ မေျပာတတ္ေပ။ ထိုမိန္းမသည္ လူေကာင္ ထြားသေလာက္ အသံမွာလည္း အလြန္ေသး၏။ သူ၏ အသံသည္ ပတၱာက်ပ္ေနေသာ တံခါးကို တြန္း၍ ဖြင့္သည္အခါ၌ ျမည္ေသာအသံကဲ့သို႔ ညွစ္သံပါ၏။ ၎တို႔ လင္မယားလည္း အိမ္တက္မဂၤလာ လုပ္၏။ ၎တို႔ ၏ အိမ္တက္မဂၤလာမွာ ငါးပူတင္း၏ အိမ္တက္မဂၤလာႏွင့္ ကြာ၏။ ဆင္မယဥ္သာ၏ ခင္ပြန္း ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ငတိသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ လူမ်ားကိုေခၚ၍.. “ကြ်န္ေတာ္ အိမ္တက္မဂၤလာ လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ ကူညီၾကပါဦး ” ဟု ဆိုကာ ေငြထုပ္ကိုခ်၍ေပး၏။ “လူေတြဖိတ္ဖို႔ ကိစၥလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္တိုင္းက်ပဲ ဖိတ္ပါဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီရပ္က လူေတြပဲ ေကြ်းခ်င္တာပါ၊ တျခားက ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြလဲ မဖိတ္ေတာ့ပါဘူး” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />ထိုအခါ ကိုျမစိန္ႀကီးသည္ ေငြထုပ္ကိုေကာက္၍ ကိုင္ၿပီးေနာက္.. “ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေတာ့ ေအာင္မဂၤလာ ေက်ာင္းတိုက္ရယ္၊ ပါ႒ိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းရယ္ ေပါင္းၿပီးပင့္လိုက္မယ္၊ ေကြ်းတာကေတာ့ မႏၱေလးၾကာဇံခ်က္ ေကာင္းတယ္” ဟုဆိုကာ က်န္ေသာသူမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္၍ စတင္စီစဥ္ေတာ့၏။ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းလူကမူ … “ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္သလိုသာ လုပ္ၾကပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ကြက္သားမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔လမ္းထဲမွ လူမ်ားသည္ မိမိအိမ္ကဲ့သို႔ သေဘာထားကာ ထိုအိမ္သို႔ ဝင္ၾက၏၊ ထြက္ၾက၏၊ ခ်က္ၾက၏၊ ျပဳတ္ၾက၏၊ လုပ္ၾက၏၊ ကိုင္ၾက၏။<br /><br /><br /><br />ဆင္မယဥ္သာမႀကီးကလည္း အေျပာအဆို ညက္လွ၏။ အားလံုးကို အဆင္ေျပေအာင္ ေခၚေျပာဆက္ဆံ၏။ သူ၏ ဦးေလး အရြယ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုပင္ ဦးေလးဟုမေခၚဘဲ “အစ္ကို” ဟု ေခၚ၏။ သူ၏ အစ္ကိုဟူေသာ ေခၚသံမွာလည္း အစ္ကို အစစ္မဟုတ္၊ ေဆာင္းဇာတ္ကားတြင္ ကရင္မေလးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရေသာ စံရွားတင္က ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရေသာ ထြန္းေဝအား ေခၚသကဲ့သို႔ “အပ္ကို” ဟု အသံထြက္ေလ၏။ “အပ္ကို ညီမတို႔အိမ္ကို ေန႔တိုင္းလာလည္ရမယ္ေနာ္၊ ညီမတို႔က အေဖာ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး ပ်င္းေနမွာ” ဟု သူမ၏ မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးမ်ားကိုဝင့္၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တစ္ကိုယ္လံုးသည္ ဌက္ေပ်ာသီးေျခာက္ ကဲ့သို႔ ႐ႈံ႕၍သြားေလ၏။<br /><br /><br /><br />ဆင္မယဥ္သာႀကီးသည္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကြ်ႏ္ုပ္ကို “အပ္ကို” ေနေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လမ္းထဲမွ သန္းသန္းဆို ေသာမိန္းမက ကြ်ႏ္ုပ္၏နံေဘးမွကပ္၍ ထင္းမ်ားကိုသယ္သြားရင္း.. “အပ္ကို ထင္းကေလးဘာကေလး ဝိုင္းသယ္ပါဦး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေနာက္ေျပာင္သြားေလေတာ့၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ငတိႏွင့္ ့္ဆင္မယဥ္သာတို႔၏ အိမ္တက္မဂၤလာသည္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ ၿပီးဆံုးသြားေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ၎တို႔ႏွစ္ဦးသည္လည္ ဤရပ္ကြက္တြင္ ေျမဂရမ္ေပးစ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္ကပင္ ေနခဲ့ ၾကသည့္အလား ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား စစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။<br /><br /><br /><br />အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး သံုးလခန္႔ၾကာေသာအခါ၌ သန္းသန္းဆိုေသာ မိန္းကေလးက ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဆိုင္သို႔ဝင္လာၿပီး “အပ္ကို ဟိုစံုတြဲအေၾကာင္း သိၿပီးၿပီလား” ဟု ေမးေလ၏။ “ဟင္အင္း၊ ငါမသိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေမးလိုက္၏။ “ေယာက်ာ္းလုပ္တဲ့လူက အဓိပတိဇိမ္ပြဲစားႀကီးဆိုပဲ၊ ေကာင္မကလဲ မူးယစ္ေဆးဝါး ကယ္ရီလို႔ေျပာတယ္၊ အရင္က တ႐ုတ္သူေဌးတစ္ဦးရဲ႕ မယားငယ္တဲ့၊ ေကာင္မေကာ အေကာင္ေကာ မႏၱေလးမွာ အဖမ္းခံေနရၿပီ” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ “အင္း ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ သန္းသန္းက.. “ကဲသြားမယ္ အပ္ကို” ဟုေျပာကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လုပ္သြား၏။<br /><br /><br /><br />ထို႔ေနာက္တြင္လည္ ထိုစံုတြဲ၏ သတင္းသည္ ဟိုမွဒီမွ အနံ႔ထြက္လာေလ၏။ အမွန္စင္စစ္လည္း ထိုစံုတြဲသည္ အိမ္ကို ေသာ့ပိတ္၍ တစ္လခန္႔ ေပ်ာက္ေန၏။ ျပန္၍လာေသာအခါ၌ ပစၥည္းမ်ား ကားအျပည့္တင္၍ ျပန္လာခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ ပုန္းရည္ႀကီးထုပ္မ်ား သနပ္ခါးတံုးမ်ား၊ ပ်ားရည္ပုလင္းမ်ားမွအစ အေတာ္ကေလး စံုစံုလင္လင္ ပါလာၾက၏။ “အပ္ကိုေရ သာဓုသာ ေခၚေပေတာ့ ၊ ညီမတို႔လင္မယား အညာမွာ သဲပံုေစတီေတာင္ မက်န္ေအာင္ ဘုရားေတြ လုိက္ဖူးေနတာ” ဟု ေျပာကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ပုန္းရည္ႀကီးႏွစ္ထုပ္ႏွင့္ ထိုးမုန္႔ႏွစ္ထုပ္ေပ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေက်နပ္၍သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဓုေခၚ၏။<br /><br /><br /><br />သန္းသန္းမွာ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတံုး ႏွစ္တံုးရ၏။ သူလည္း ေက်နပ္သြားပံုရ၏။ ကိုျမစိန္ႀကီးမွာမူ ပုန္းရည္ႀကီး၊ ထိုးမုန္႔၊ ပ်ားရည္အျပင္၊ ေညာင္ဦးမွ ဝယ္လာေသာ ေရႊင္ေရာင္ ယြန္စီးကရက္ဘူးကေလး တစ္ဘူးကိုပင္ ရေသာေၾကာင့္ သာဓုေခၚ၏။ ဤအိမ္နီးခ်င္းကား ကိုး႐ိုးကားရား ႐ုပ္ပံုမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ပလပ္စတစ္ ဖဲထုပ္ႏွင့္ တူ၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထိုဖဲထုပ္သည္ အကစားခံေသာေၾကာင့္ ဖဲသမားတုိ႔ ႏွစ္သက္ၾကသည္သာတည္း။<br /><br /><br /><br />အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-17933625395317844672011-07-24T08:20:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.217-07:00မေနာမယပန္ကာပံုမေတြ.ဘူးဆရာ ျပန္တင္ေပးပါလား<div style="text-align: justify;">ဤထူးျမတ္ေသာ က်င့္စဥ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤ၏ မေနာမယ လက္ေဆာင္ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တြင္ပါေသာ စာမူတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းအတိုင္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ တစ္ေန႔မွာ ငါ့ဆီကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူနဲ႔ ငါနဲ႔က မသိပါဘူး။ သူ႕ေျပာျပခ်က္အရ သူဟာ ေတာင္ဥကၠလာ (၃)ရပ္ကြက္ ၊ ေငြၾကာယံရိပ္သာ ၊ ႏွင္းဆီလမ္း ၊ အမွတ္(၈)မွာ ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္ကြယ့္။ သူ႕နာမည္က ေအာင္ေက်ာ္ေဇာတဲ့။ သူဟာ တစ္ေန႔မွာ ငါ့ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္လာတာကလည္း မနက္အေစာႀကီးပဲကြ။ သူ႕ကို ငါကေတြ႕ေတာ့ ဘာကိစၥလည္းလို႔ ေမးလိုက္တယ္။<br /><a name='more'></a><br /><div style="text-align: center;"><img height="752" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgDJJrx19kPLRp-Ial52lu9_Lbhzj6FtJZpaadGXEQT50LZGro-_tXo9R44fsCICZodyd2GIAo1rhguvnDiaBeGLPysSKy9e8gmSSkM4P3UWTW-objOn2qu7TGYCsAcubRgso-8BN7m3Us/s800/pankar1.jpg" width="512" /></div><br />အဲဒီအခါမွာ သူက ဆရာံကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ေပးခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႕စကားကိုလည္းၾကားေရာ ငါဟာ သိပ္ၿပီးအံ့ၾသသြားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ငါ့ဆီလာရင္ ဘာေလးညာေလး ေပးပါဆိုၿပီး လာေတာင္းတဲ့ သူမ်ားတယ္။ သူကေတာ့ လာေပးတဲ့ လူ ျဖစ္ေနတယ္။<br /><br />အဲဒီေတာ့ ငါက လုပ္စမ္းပါဦး ေအာင္ေက်ာ္ေဇာရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဒီစာအုပ္က ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့ကိုေတာ့ အပိုင္ေပးလို႔ မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အမ အေမရိကားသြားတုန္းက ၀ယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒီစာအုပ္ကို ဆရာ့ဆီ ငွားမယ္။ ဆရာဖတ္ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ကို ျပန္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ သူဟာ ငါ့ကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ေပးသြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက စာမ်က္ႏွာ ၂၂ မ်က္ႏွာပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ့နာမည္က တယ္လီကပ္ပါ၀ါ ( TELE-CULT POWER) လို႔ေခၚတယ္။ စာအုပ္ရဲ့ အဖံုးမွာ အုပ္ေရ သံုး သိန္းေက်ာ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ခဲ့ရသည္လို႔ ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ ဒါမွမဟုတ္ က်မ္းျပဳဆရာရဲ့နာမည္ က ရီဆီးပီက်ဴးဗင္းလို႔ ဆိုတယ္။<br /><br />သူဟာ စာအုပ္ရဲ့ တစ္ေနရာမွာ ပန္ကာပံုေလးတစ္ခု ေဖာ္ျပထားတယ္ကြယ့္။ ေဟာဒီ ပန္ကာေလးမ်ိဳးပါပဲ ဟုဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာအုပ္၏ တစ္ေနရာမွ ပန္ကာပံုေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ေလ၏။<br /><br /><div style="text-align: center;"><img height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvmdHjP1StaTM6kDZVYYhNWD_99YaNkyV1jrm6EQgBEQiq9v-0uawyJcP82MSTciWVRsUPZfe_5o1Qon5rX-2MZ1E60eiPURpnkAKekRbKHkmE72UgrNUjcaUpcXUb6usqiLjvogA4IyZ5/s800/pankar%252520%25252023.jpg" width="437" /></div><br />ဒါေလးကို က်မ္းျပဳဆရာက ဟစ္ႏိုစကုတ္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဟစ္ႏိုဆိုတာ စိတ္ညိႇ႔တဲ့ ကိရိယာေပါ့ကြာ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ အယ္ဒိတာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးက<br /><br />စာအုပ္နာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ ဆရာရဲ့။ တယ္လီကပ္ပါ၀ါလို႔ ေရးထားတယ္ဆို ။ တယ္လီကပ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္ စကားမွာ မေတြ႕ဘူးသေလာက္ပါပဲဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က<br /><br />မင္း... ဘယ္ေတြ႕ဘူဖူးပါ့မလဲကြ။ တယ္လီနဲ႔ ကပ္နဲ႔ကို ေပါင္းထားတာ။ တယ္လီဆိုတာက မင္းသိတဲ့အတိုင္း တယ္လီဖုန္း တယ္လီေဗးရွင္းလို႔ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ တယ္လီဆိုတဲ့ စကားလံုးက အေ၀းကို ေျပာတာကြ။ ကပ္ဆိုတာက ၾသကပ္တစ္ကေန လာတာ။ ေလာကီပညာကို ေျပာခ်င္တာေပါ့။ ပါ၀ါဆိုတာက စြမ္းရည္တန္ခိုးကို ေခၚတာ။ အဲဒီေတာ့ အေ၀းကေန လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ ေလာကီပညာရဲ့ စြမ္းရည္ေပါ့။<br /><br />အဲဒီမွာ သူက နမူနာအျဖစ္ ေရးျပထားတာကေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ကို မေနာမယ ပန္ကာကိုၾကည့္ၿပီး ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကုတာကို ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ္းျပဳဆရာက ပန္ကာေလးရဲ့ ဗဟိုခ်က္ကို ၈-လက္မ ဒါမွမဟုတ္ ၁၅-လက္မ အကြာကေန ေသေသခ်ာခ်ာထိုင္ၿပီး ၾကည့္ပါတဲ့။<br /><br />ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အေၾကာ ေတြကို ေလ်ာ့ပါတဲ့။ ဘာကိုမွ ေတြးႀကံမေနပါနဲ႔တဲ့။ စိတ္ဟာ လံုးလံုးႀကီး ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနပါေစတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာကို ပါးစပ္က ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ရြတ္ဆိုေပးပါတဲ့။ ဥပမာ အိမ္ပိုင္မရွိေသးတဲ့လူက ရြတ္မယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒါကို နမူနာအျဖစ္ ေျပာျပမယ္။ ေဟာဒီလို ရြတ္ရင္ ရတာေပါ့ကြယ္။<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="color: #6600cc; font-size: 130%;">ငါဟာ မၾကာခင္အခ်ိန္ကာလ အတြင္းမွာ<br />အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ရေတာ့မယ္။<br />ငါ့မွာ အိမ္၀ယ္စရာ ေငြမရွိေပမဲ့<br />ေဟာဒီ မေနာမယပန္ကာေလးရဲ့အစြမ္းေၾကာင့္<br />တစ္နည္းနည္း တစ္ဖံုဖံုနဲ႔<br />အိမ္ပိုင္ေလးတစ္လံုး ရရမယ္။<br />အိမ္ပိုင္ေလးတစ္လံုးရဖို႔ ေသခ်ာေနၿပီ။<br />တစ္နာရီထက္ တစ္နာရီ<br />တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔<br />ရဖို႔ နီးကပ္လာၿပီ။<br />မလြဲမေသြ ရကိုရရမယ္။</span></div><br />ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးေရ... ဒီစာက နမူနာအျဖစ္ ေရးျပထားတာ။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ေ၇းႏိုင္ရင္လဲ ေရးေပါ့ ကြာ။ ဒါက အိမ္အတြက္ ေရးျပထားတာ။ အိမ္မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားပစၥည္း လိုခ်င္ရင္လည္းကြယ္။ ဒီလိုပဲ မေနာမယ ပန္ကာေလးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ အယ္ဒိတာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးက<br /><br />ဆရာႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္ဟာ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္တဲ့အလုပ္နဲ႔ အတူတူ ပါပဲလား။ အဲအဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကသိုဏ္းၾကည့္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ တူေနပါလား။ ဆရာႀကီးေျပာသလို ဒီပန္ကာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရြတ္ဆိုလို႔ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ရမယ္ဆိုရင္ ဆင္းရဲတဲ့လူ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ အကုန္လံုး လုပ္ကုန္ၾကေတာ့မွာ ေပါ့ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br />ဒီလိုရွိတယ္ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးရဲ့။ ငါတို႔ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားက နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ ေဟာေျပာခဲ့တာပဲ။ အဲဒီနိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြကို ဆရာေတာ္ႀကီးေတြလည္း ေဟာေျပာေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲကြယ္။<br /><br />အဲဒီလိုပဲ။ ဒါေလးၾကည့္ၿပီး ဒီဟာေလးကို ရြတ္ဆိုပါဆိုေတာ့ အေျပာကေတာ့ လြယ္တယ္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ရြတ္ဆိုရမယ္ ဆိုတာ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္လေလာက္လုပ္ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရတဲ့အခါမွာ လူဟာ စိတ္ပ်က္လာတာပဲ။<br /><br />အဲဒီမွာ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးကြာ ဆိုၿပီး ရပ္ပစ္လိုက္တတ္တယ္။ မင္းကို ငါတစ္ခု ေျပာမယ္။ မင္း ၀င္ေငြအေနနဲ႔ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ရႏိုင္ပါ့မလားဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးက သူ၏ နဖူးႀကီးကို လက္၀ါးျဖင့္ ပုတ္ရင္း...<br />ကြ်န္ေတာ့္ ၀င္ေငြနဲ႔ မရႏိုင္ပါဘူး ဆရာရယ္ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။<br /><br />ေအး... ငါ မင္းကို ေျပာျပမယ္။ ဒီမေနာမယ ပန္ကာေလးကို တစ္ေန႔ကို တစ္နာရီၾကည့္ၿပီး ငါေျပာသလို ရြတ္ဆို။ မင္း တစ္ႏွစ္အတြင္း ရလိမ့္မယ္။ၾကားထဲမွာ ပ်က္ရက္ေတြ ဘာေတြ မလိုဘူး။ ဆက္တိုက္ ရြတ္ရမယ္။ အဲဒီလို လုပ္ရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔မွာမင္းလိုခ်င္တဲ့ ကားကို ရႏိုင္မဲ့နည္းေတြ မင္းေခါင္းထဲကို ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတိုင္းသာ လုပ္။<br /><br />လုပ္မၾကည့္ေသးဘဲ မရပါဘူးဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး မေျပာနဲ႔။ မင္းကို ငါ နည္းေပးတာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ လုပ္မၾကည့္ဘဲ ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ကိုယ္တိုင္ စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီ။ အေတာ့္ကို ထူးျခားတယ္။ ဒီ မေနာမယ ပန္ကာေလးက မင္းဘ၀ကို အျမစ္ကေန ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္မယ္ေဟ့။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ငါ စာအုပ္ တစ္အုပ္ ေရးေနတယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးက...<br /><br />ဆရာႀကီးက ဒီေလာက္ အာမခံေနမွေတာ့ စမ္းၾကည့္ရတာေပါ့ ဆရာႀကီးရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာတဲ့ ဒီ အေၾကာင္းအရာေလးကို ၀ါသနာပါတဲ့လူေတြ စမ္းၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ေရာင္ျပန္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ထည့္လိုက္မယ္။ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၿပံဳးျပ၍ ထြက္သြားေလ၏။<br /><br />ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအး၏ အၿပံဳးသည္ ေမာ္ေတာ္ကား ရတာ မရတာ အပထား။ မဂၢဇင္းအတြက္ေတာ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ေတာ့ ရၿပီဟူေသာ အဓိပၸာယ္မ်ား ပါ၀င္ေနသည္တကား။<br />မွတ္ခ်က္။........။၎ မေနာမယ ပန္ကာပံုေလးအား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အဘမင္းသိခၤ တရားက်င့္ရာ အခန္းတြင္း၌ အၿမဲမျပတ္ ခ်ိပ္ဆြဲထားေၾကာင္းႏွင့္။<br /><br />ယခု ကြ်ႏ္ုပ္ဘ၀၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုပ္ရာ၌ အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤ အေမြေပး ထားခဲ့ေသာ မေနာမယ ပန္ကာက်င့္စဥ္ႏွင့္ပင္ အၿမဲမျပတ္ ကိစၥႀကီးငယ္ ႀကံဳတိုင္း ႀကိဳးစားအားထုပ္ေနပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္.....................<br />ဟိန္းတင့္ေဇာ္</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-91237336858799958452011-07-22T09:13:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.217-07:00ဌက္ေပ်ာသီးျဖင့္ခ်က္ေသာဝက္သားဆီျပန္<div style="color: red; text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္းမရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံေသာလူႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွီလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ ၎က.. “ေဟ့ ဖိုးေအာင္ထြန္း ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ႏိုက္” ဟူ၍ သူ၏ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အလုပ္မ်ားသည့္ၾကားမွ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံကိုျပင္ေနရ၏။ ဌက္ေပ်ာ ပင္မ်ား အတန္းလိုက္စိုက္ေနရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ေနေသာ တပည့္ကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ကေလးမ်ား ေဆာက္လုပ္ေပးေရ၏။<br /><a name='more'></a><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: blue; text-align: justify;">ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးလွ်င္.. “ အလုပ္ေတြ်ားလွေခ်လား၊ ဘဲရီးဂြတ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ဘဲရီးဘက္ဒ္ျဖစ္ရတလဲ၊ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕..” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ ရာ ၎းက.. “အလုပ္လုပ္တာကြာ ေကာင္းတာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ၊ အလုပ္မ်ားေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ပန္းတာ ေပါ့၊ ၾကာင္ ပင္ပန္းနာက်ၿပီး ဘဝမွာ ထံုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္ကြ၊ မေကာင္းဘူး အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဘတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ ” ဟု ရယ္ေမာလ်က္ ျပန္၍ေျဖေလ၏။ “<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: purple; text-align: justify;">ကဲပါဗ်ာ ဒီမနက္စာ ဘာခ်က္ရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဝက္သားကို ဌက္ေပ်ာသီးနဲ႔ ဆီျပန္ခ်က္ကြာ၊ ၾကက္အ႐ိုးႏဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္ကြာ၊ ပုစြန္ေလးကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ ငါးပိေၾကာ္ေလးလည္းပါရင္ ေကာင္းတယ္ကြ” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /></div><div style="color: purple; text-align: justify;"></div><div style="color: #38761d; text-align: justify;">ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေမွာ္ဘီေစ်းသုိ႔ တပည့္ကေလးတစ္ဦးအား ေစလႊတ္ရေလေတာ့၏။ ထိုတပည့္ကေလးျပန္လာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ မွာပင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာစာမူမ်ား လာ၍ယူၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿပီးမသတ္ရေသးသည္မ်ားကို အၿပီးသတ္ရေလ၏။ ထိုအလုပ္ မ်ားၿပီးေသာအခါ၌ ၿခံတြင္းေနတပည့္ကေလးမ်ားကို ေဗဒင္ လကၡဏာ၊ ဂမၻီရ စေသာပညာရပ္မ်ားကို သင္ျပေပးရျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာဟိုက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးမွာမူ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္း၊လက္ဖက္ရည္၊ နႏြင္းမကင္း စသည္တို႔ ျဖင့္ အခ်ိဳတည္း၍ေနေလေတာ့၏။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #351c75; text-align: justify;">ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ ငါးသံုးလံုးစီးကရတ္တစ္လိပ္ကိုေတာင္းယူၿပီးလွ်င္ ေက်နပ္စြာ ႐ိႈက္ဖြာေနေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ကိုပီတာႀကီး စားရေသာက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးလိုက္ရာ ၎က.. “ မစားရရင္ အငတ္ခံေန မယ္၊ စားရရင္ေတာ့ အခုလိုေကာင္းေကာင္းေလး စားရမွကြ၊ ခံတြင္းေတြ႕လွတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ နဂို အေနမွာ စိုျပည္ၿပီး အိုေကျဖစ္ေနပါၿပီကြာ” ဟု ေျပာဆိုကာ တဟဲဟဲႏွင့္ရယ္၍ေနေလ၏။ “ေကာင္းပါေလရဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာ လိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “လူမွာက ပ႗ိသႏၶာရႏွစ္မ်ိုဳးကို က်င္းသံုးရတယ္ကြ၊ ပ႗ိသႏၶာရဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေမတၱာ မပ်က္ရေအာင္ အဆက္အစပ္ျပဳတဲ့ သေဘာပဲကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပ႗ိသႏၶာရကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္တယ္၊ ကိုယ့္လူ၊ မမွားသင့္တာ မမွားရေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမတဲ့ အေနနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ပ႗ိသႏၶာရကို ဓမၼပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္၊<br /><br />ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေငြေၾကး အစားအေသာက္ေပးကမ္း ေကြ်းေမြးၿပီး အဆက္အစပ္ျပဳတဲ့ သေဘာကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရလို ႔ေခၚတယ္ကြ၊ မင္းက ငါ့ကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရ ျပဳတယ္၊ ငါက မင္းကို မလုပ္သင့္တာမလုပ္မိဖို႔၊ လုပ္သင့္တာလုပ္ျဖစ္ဖို႔ ေျပာဆိုျပတယ္၊ ငါ့ဘက္က ဓမၼပ႗ိသႏၶာရျပဳလုပ္တယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပ႗ိသႏၶာရေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္ေပါ့ကြာ၊ မေကာင္းဘူးလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ကိုပီတာႀကီး ပါဠိေတြ ဘာေတြနဲ႔ကို အက်အနေျပာေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္တတ္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီလိုတတ္တဲ့အေၾကာင္း က်ုဳပ္ကို အရင္က ဘာျပဳလို႔ မေျပာတာလဲ” ဟု အားမလိုအားမရေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #741b47; text-align: justify;">ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ငါက ဂမီၻရပညာေတြကို လုိက္စားေနတဲ့ ဂမီၻရသမားအစစ္ကြ၊ မင္းက တကယ္လိုက္စားတာမွမဟုတ္တာ၊ လိုက္စားခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနတာ၊ ဂမီၻရသမားမွာက အရည္အခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ ငါ့လူရဲ႕၊ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ မႂကြားဝါျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ နံပါတ္တစ္ေနရာမွာေတာင္ ေရာက္ေနတယ္၊ ဥပမာကြာ- လူစံုၿပီးဆိုရင္ က်ဳပ္က ဘြဲ႕ဘယ္ႏွစ္ခုရတာ၊ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ တာ၊ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ႀကီး က်ယ္တာဆိုၿပီး ႂကြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း က်ဳပ္ ပုတီးစိပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ေတာင္ၾကမ္း၊ ေတာၾကမ္းေတြမွာ အဓိ႒ာန္ဝင္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ၊ သက္သတ္လြတ္စားတာ ဘယ္ ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ဳပ္က လက္႐ိုးေဗဒင္ကိုလည္ ကြ်မ္းတယ္၊ လက္ဆန္းေဗဒင္လည္း တတ္တယ္၊ အဂၤဝိဇၹာဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အင္းအတတ္၊ ေဆးအတတ္မွာလည္း က်ဳပ္ေလာက္တတ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္၊ အထက္ေဆးဝါးေတြ ဘယ္ေလာက္ အထိထိုးခဲႏွံခဲ့တယ္၊ ေသာက္ခဲ့မ်ိဳးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #660000; text-align: justify;">အဲဒီ အေျပာအဆိုေတြဟာ ႂကြားဝါျခင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ႂကြားဝါျခင္းဆိုတာ မာန္မာနက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သားသမီးပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳး မွတ္သလဲဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ မေျပာဘဲ ပါေနတတ္စၿမဲပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းကို ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေန ျခင္းဆိုတဲ့ လက္နက္ပဲ၊ အေနာက္တိုင္း ဂမီၻရပညာမွာ “To Keep Silent” ဆိတ္ဆိတ္ေနရမယ္ လို႔ အတိအက် ညြန္ျပထားတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ႏွိမ္ခ်ျခင္း စိတ္ဓါတ္နဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ဒါဟာ ႏွိမ့္ခ်မႈထဲကို ထည့္ရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေလ၏။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #351c75; text-align: justify;">“တယ္ဟုတ္ပါလား ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတိုလည္း ဂမီၻရလိုက္စား အခုမွသိပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏. “ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူကို အေရးႀကီးတဲ့စကားေျပာရဦးမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပဲ တာစူေနၾကတယ္ကြ၊ ဘာေၾကာင့္အဲသလိုျဖစ္ေနၾကသလဲဆိုေတာ့ လူ႕ရဲ႕အဆင့္အတန္းကို သူ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ေျမာက္သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာကိုး အဲဒီေတာ့ သူထက္ငါႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ တတ္သိနားလည္ မႈအားလံုးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ပါတယ္ကြ၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕အသက္ဟာ ေကာင္းစြာ အနားယူျခင္းအေပၚမွာလည္း တည္ မွီေနတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းစြာအနားမယူဘဲ အလုပ္ကိုခ်ည္း၊ မေနမနား လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္တိုသြားလိမ့္မယ္၊<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #38761d; text-align: justify;">အသက္တိုသြား မယ္ဆိုတာက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အနားမယူတတ္တဲ့လူကို သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့စကားဟာ အဟုတ္ပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ ထြန္း မင္းက ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေလေတာ့ မင္းဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုသြားၿပီ၊ ငါကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းအနနဲ႔ အနားယူျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းမင္းကို သတိေပးတာပါ၊ အဲဒီလို သတိေပးမွ လည္း ငါ့ဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ့မွာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: blue; text-align: justify;">“ကိုပီတာႀကီးတို႔ကေတာ့ စကားေျပာရင္ အဖြင့္နဲ႔အပိတ္နဲ႔ အေတာ့္ကို တတ္တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်ီးမြမ္းလိုက္မိေလ၏။ “ဂမီၻရသမားကိုးကြ၊ ဂမီၻရသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းမွာ ေကာင္းစြာေျပာတတ္ ျခင္းလည္းပါတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ အသံၾသဇာဓာတ္နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လည္း လိုေသးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း ဖ်ားကလာတဲ့အသံနဲ႔ မေျပာဘဲ ရင္ေခါင္းကလာတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရတယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ မင္းကို ေျပာျပရဥိးမယ္၊ လူတိုင္း စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ လူတိုင္း နားမေထာင္တတ္ဘူးကြ၊ ဂမီၻရ သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ဖို႔ လိုသလို သူတစ္ပါးေျပာရင္လည္း ကိုယ္က နားေထာင္တတ္ရမတယ္” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: purple; text-align: justify;">“ဒီလိုရွီပါတယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္က အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုေပမယ့္ အုလပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြႁပြတ္ သိပ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ၊ ဧည့္သည္ကို ထမင္းခ်က္ေကြ်းတယ္၊ ၿခံထဲမွာေနတဲ့ တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စကားေျပာတယ္ု၊ တပည့္ေလးေတြ မမီလိုက္တဲ့ ေခတ္ကာလေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတေလသရဲအေၾကာင္း ထိုင္ၿပီးေျပာ ခ်င္ေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္… “အို.. ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ အပ်င္းေျပ ကဗ်ာစပ္ တာတို႔၊ ကဗ်ာရြတ္တာတို႔၊ သီခ်င္းဆိုတာတုိ႔၊ အပ်င္းေျပာသေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာတို႔၊ အပ်င္းေျပ သေဘာနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး ႐ႈခင္းေတြၾကည့္တာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ မုန္႔လုပ္စားတာတို႔ဟာ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အသံုးဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ အႀကံညာဏ္ေကာင္းေတြဟာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အသံုးမဝင္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္၊<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="color: #274e13; text-align: justify;">ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား သိစိတ္ကို အနားေပးလိုက္ေတာ့ သိစိတ္ဟာ ေက်နပ္ၿပီး အထဲမွာရွိတဲ့ မသိစိတ္ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့အရာေတြ ႏိႈက္ယူလိုက္တာ ကိုယ့္လူရဲ႕ ဒါေၾကာင့္အသံုးမဝင္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္သလို အသံုးမဝင္ဘူးဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ဖို႔ အလိုအပ္ပါတယ္၊ ငါ့လူရယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အနားေပ၊ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္စမ္းပါ၊ ဘာမွမပူဘဲ အနားယူတတ္စမ္းပါ၊ ကိုယ့္ဘာသာကို အနားမယူရင္ သဘာဝတရားႀကးက အနားေပးလိုက္လိမ့္မယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးတယ္ဆိုတာ ေသတာကို ေျပာ ကိုယ့္လူရ..ကဲ ငါသြားမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏ လက္သီးႀကီးျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘန္းကနဲ႔ ထုကာ အေၾကာင့္ၾကမဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><span style="color: blue;">ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္</span><br /><span style="color: blue;">ထိုင္းႏိုင္ငံ- မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔</span><br /><span style="color: blue;">sayaheintintzaw@gmail.com</span><br /><span style="color: blue;">+6687 415 0022</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-62741720322152958342011-07-21T11:47:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.218-07:00အခ်စ္ေရး-အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာယၾတာမ်ား<div style="color: purple; text-align: justify;">သက္ဆိုင္ရာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး(သို႔) ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး၏ ေမြးနံပန္းမ်ားကို (ႏွစ္နံတြဲ ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါ၏) မိမိတို႔၏ ေမြးနံႏွင့္ ဘုမၼိအရပ္ လြတ္ေသာ အရပ္ေဒသရွိ ဘုရား၀င္း၊ ဓမၼာ႐ံု၊ သီလရွင္ေက်ာင္း၊ ရိပ္သာ၊ အစရွိတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ သြားၿပီး တစ္သက္တာ ေအးခ်မ္းၿမဲၿမံ ရင္သန္ျပည့္စံုၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္ရပါတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="color: #cc0000; text-align: justify;">မေတာ္တဆ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ စိတ္သေဘာထားျခင္ မတိုက္ဆိုင္လို႔ သေဘာထားကြဲလြဲမယ္ အဆင္မေျပဘူး မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္လို႔ မရဘူးဆိုရင္ ႏွစ္ဦးစလံုးရဲ့ဓာတ္ပံု တစ္ေယာက္တစ္ပံုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကပ္ကာ ဓာတ္ဗူးအသစ္တစ္ခုထဲမွာ ထည့္ၿပီး ေမတၱာသုတ္ပရိတ္ေတာ္ ရြတ္ဖတ္ေပးျခင္း အားျဖင့္ ကာယကံႏွစ္ဦး၏ ေမတၱာဓာတ္မ်ား ေပါင္းစည္းကာ ေကာင္းျမတ္ေသာ၊ မဂၤလာရွိေသာ အင္အားဓာတ္ လွိဳင္းမ်ား ျပန္႔ႏွံ စိမ့္၀င္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးရပါတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="color: blue; text-align: justify;">သဲအိုးတို႔ ေသာက္ေရအိုးတို႔ကို ( သဲအိုး-ေသာက္ေရအိုး ဆိုတာ ေသာၾကာႏွင့္ တနဂၤေႏြ၊ ေဗဒင္အလိုဆိုေတာ့ ဦးသာဓာတ္၊ အိမ္ေထာင္မိတ္ဓာတ္ပါ) ေမြးနံႏွင့္ ဘုမၼိအရပ္ကို လြတ္ေသာ အရပ္ေဒသရွိ ဘုရား၀င္း၊ ဓမၼာ႐ံု၊ သီလရွင္ေက်ာင္း၊ ရိပ္သာ၊ အစရွိတဲ့ေနရာေလးေတြမွာ သြားၿပီး လွဴဒါန္းၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး ေမတၱာေရးမ်ား ကံေကာင္းပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရပါတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="color: magenta; text-align: justify;">သပိတ္ေျခ (၃)ခုကို ရတနာသံုးပါးကို ရည္မွန္းကန္ေတာ့ၿပီး သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔အား လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ၿပီး မိမိတို႔၏ လက္ရွိပစၥကၡ ျပႆနာမ်ား ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရပါမယ္။</div><div style="color: #351c75; text-align: justify;"><br /></div><div style="color: #351c75; text-align: justify;">မ်က္မွန္ကို သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔အား လွဴဒါန္းဆက္ကပ္၍ မိမိတို႔၏ အယူမွား အထင္မွာ သံသယမွားမ်ား ကင္းစင္လြင္ေပ်ာ္က္ၿပီး အျမင္မွန္မ်ား ျပန္လည္ ရရွိပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရပါမယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="color: red; text-align: justify;">ေနာက္ၿပီး ေၾကြပုဂံ တစ္ခ်ပ္ထဲမွာ ႏွစ္ဦးရဲ့ ဓာတ္ပံုကို ေမွာက္ထည့္ ၿပီးရင္ အဲဒီအေပၚက ကြာေစ့ကို ျပည့္ေအာင္ ထည့္ၿပီး လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ၿပီး ကြာဟေနေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ား ၊ ျပန္လည္ေစစပ္ ႏိုင္ၾက၍ ႏွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းၾက၇ပါမယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="color: #38761d; text-align: justify;">ႏွစ္ဦးသား၏ အညြန္႔နံပန္း (မိမိေမြးနံမွ စင္၍ေရတြက္ေသာ ႏွစ္ခုေျမာက္နံပန္း) မ်ားကို ဖန္ခြက္ (ဂေဗၻ-ခိုင္ၿမဲေစေသာဓာတ္) ထဲတြင္ ထည့္ကာ မိမိအိမ္၏ အိမ္ဘုရားစင္တြင္ လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ထား၍ မိမိတို႔၏ အိမ္ေထာင္ရး။ အခ်စ္ေရး သာယာ ခိုင္ၿမဲေစေၾကာင္း ဆုေတာင္း၇ပါမယ္။</div><div style="color: #38761d; text-align: justify;"><br /></div><div style="color: magenta; text-align: justify;">စာကေလးအသိုက္ေလးေတြကို ႏွစ္ဦးအတူတကြ ျပဳလုပ္ခ်ိပ္စြဲ၍ ဘ၀ခရီး အတူတကြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနထိုင္နိုင္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရပါမယ္။</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-80697908850436170092011-07-21T11:39:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.218-07:00ႏိုင္ငံရပ္ျခား-အျမန္သြား<div style="text-align: justify;">အီးေမးလ္ပို႔၍ ေမးလာေသာ သူအတြက္ ပို႔အေဟာင္းေလးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္ရြက္ ၾကည့္ၾကပါကုန္.... <br /><br />ကဲ... အရင္ဆံုး ဘယ္က စရင္ေကာင္းမလဲ။ အိုေခ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ယၾတာမ်ားဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံျခားကို စတင္ၿပီး သြားခ်င္ၿပီ။ ႀကံစည္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားကို အျမန္သြားရေအာင္ ဘယ္လို ယၾတာလုပ္မလဲေပါ့။ မသြားခင္ကတည္းက ထစ္ေငါ့ေနၿပီ။ ၾကန္႔ၾကာေနၿပီဆိုရင္ မေကာင္းေပဘူး။ မဟုတ္ဘူးလား ဗ်ာ။ ကဲ... စလိုက္ၾကရေအာင္။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၁)</span><br /><br />ကိုယ္အိပ္ခါနီးဆိုရင္ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကို တီးၿပီး ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံကို အာ႐ံုျပဳ ဆုေတာင္းရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။<br /><br /><a name='more'></a><br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၂)</span><br /><br />အျပာေရာင္မိုးပ်ံေဘာလံုး တစ္လံုးမွာ နာမည္၊ ေမြးေန႔၊ အသက္၊ ပတ္စပို႔နံပါတ္၊ သြားမယ့္ႏိုင္ငံ၊ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အလုပ္၊ ေက်ာင္း၊ အဲဒါေတြေရး။ အားလံုးကို အဂၤလိပ္လို ေရးရမယ္ေနာ္။ ေသာၾကာေန႔ည (၁၂)နာရီ တိတိမွာ အိမ္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းၿပီး လႊတ္တင္လိုက္ရမယ္။ အဲဒီ မိုးပ်ံဗူေဘာင္းမွာေတာ့ တားေရာ့နံပါတ္ (၂၁) ကဒ္ျပားကို ခ်ဥ္ၿပီး လႊတ္တင္လိုက္ပါ။ ဒါလည္း ေအာင္ျမင္ေစေသာယၾတာ တစ္ခု ျဖစ္ပါေၾကာင္း။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၃)</span><br /><br />ေနာက္တစ္ခုက ကမၻာေျမပံု ကားခ်ပ္ႀကီး တစ္ခု၀ယ္။ ၿပီးရင္ ကိုယ္အခန္း အိပ္ယာေဘးမွာကပ္။ ၿပီးရင္ ကိုယ္သြားမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ့ အမည္ေပၚမွာ ကိုယ့္ရဲ့ ပတ္စပို႔ ဓာတ္ပံုေလးကပ္ၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို ကိုယ္သြားမယ့္ ႏိုင္ငံကို ေရာက္ၿပီလို႔ အာ႐ံုျပဳ ဆုေတာင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၄)</span><br /><br />ခံုဖိနပ္တစ္ရံကို ၀ယ္စီးထားလိုက္ပါ။ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ စီးထားရင္ ရပါၿပီ။ သံုးရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ အဲဒီ ခံုဖိနပ္နဲ႔ ယၾတာေခ်မယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ ေျမႀကီးမွာ စည္းတစ္ခု ဆြဲထားပါ။ ကိုယ္က စည္းရဲ့ အတြင္းဘက္ကေန ခံုဖိနပ္ စီးထားၿပီး ရပ္ေနပါ။ ၿပီးရင္ ခံုဖိနပ္ကို ခြ်တ္ၿပီး ခံုဖိနပ္ေပၚမွာ တက္ရပ္ေနပါ။ စည္းရဲ့ အျပင္ဘက္မွာကေတာ့ ဖိနပ္အသစ္ တစ္ရံ ခ်ထားပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ေဘးတိုက္ ခုန္ေက်ာ္လိုက္ပါ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ခံုဖိနပ္ အေဟာင္းႀကီးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဓားတဲ႔ ခုတ္ထစ္ၿပီး မီး႐ႈိ႕ ပစ္လိုက္ပါ။ ဒါလည္း အေကာင္းဆံုး ယၾတာပါပဲ။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၅)</span><br /><br />ေနာက္တစ္နည္း ကိုယ့္ရဲ့ ေမြးေန႔ နံက္ (၉း၄၅)မွာ ေအာင္သေျပပန္း သက္ေစ့နဲ႔ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျမာက္ဘက္မုခ္ (ေျခေတာ္ရာ)ဘုရားမွာ လွဴဒါန္းၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္၇င္ မၾကာခဏ သြားလွဴၿပီး ဆုေတာင္းပါ။ လမ္းစရိတ္ျပတ္ေနသူေတြက္ု ဒါနျပဳပါ။ လမ္းျပင္ တံတားေဆာက္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အလွဴေပးပါ။<br /><br />ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၆)<br /><br />မတ္ေတာ္ရပ္ ဘုရားတစ္ဆူဆူကိုသြားၿပီး ေျခဖမိုးကို ေရႊခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခား အျမန္သြားရပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါ။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားအျမန္သြားခ်င္ရင္ ...ယၾတာအမွတ္စဥ္(၇)</span><br /><br />စကၠဴေပၚမွာ မိမိနာမည္၊ ေမြးသကၠရာဇ္ အျပည့္အစံုေရးပါ။ သေဘၤာသီးတစ္လံုးရဲ့ ေဘးမွာကပ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး အနီေရာင္ တံခြန္လံုး (၇)လံုးကို သေဘၤာသီး ထိပ္တည့္တည့္ကေန ၀ိုင္း၀ိုင္းေလး စိုက္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔ နံက္ (၉း၄၅)မွာ တစ္ႀကိမ္။ ည( ၉း၄၅) မွာ တစ္ႀကိ္မ္ သေဘၤာ အညွာေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းပါဗ်။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ဗီဇာကိစၥ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစရန္။</span><br /><br />သံ႐ံုူသြားကာနည္း စံပယ္ပန္ရွစ္ကံုုးကို ဆက္ၿပီး ျမတ္ဘုရားအား စလြယ္သိုင္း ကပ္လွဴၿပီး အဆင္ေျပဖို႔ ဆုေတာင္းသြားပါ။ ေနာက္ ကိုင္းပါတဲ့ ေရခြက္တစ္ခြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကို ကပ္လွဴဆုေတာင္းသြားပါ။<br /><br /><span style="color: red; font-weight: bold;">ႏိုင္ငံျခားက ေငြအျမန္ပို႔ေပးေစရန္...</span><br /><br />စပယ္ယာျပန္အမ္းေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ ေငြပို႔ေပးေစလိုေသာသူ၏ ဓာတ္ပံုကို အိပ္ခါနီးတိုင္း ယပ္ခပ္ၿပီး ေငြအျမန္ ပို႔ေပးေစလို႔ ေျပာပါ။ ေန႔တိုင္း လုပ္ပါက တစ္ပါတ္ ဆယ္ရက္အတြင္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။<br /><br />ကဲဗ်ာ..။ ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေတာ္ေလးလည္း စံုေနပါၿပီ။ ညလည္း (၂း၀၀) ထိုးၿပီ။ မနက္လည္း ေစာေစာေလး ထရဦးမယ္ဆိုေတာ့ .... ဂြတ္နိုက္လို႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ <br /><br /><span style="color: #3366ff;">သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ</span><br /><span style="color: #3366ff;">ဟိန္းတင့္ေဇာ္</span><br /><span style="color: #3366ff;">ထိုင္းနိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-38545816983472551142011-07-20T10:09:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.218-07:00ဖဲထုတ္ႏွင့္တူေသာ အိမ္နီးနားခ်င္း<div style="color: rgb(0, 51, 0); text-align: justify;">ဖဲထုတ္၏ မူလအစ၌ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ခုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခ်ပ္ပါေလ၏။ ထို ဖဲခုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခ်ပ္တြင္ ေမဂ်ာဟု ေခၚေသာ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ မိုင္နာဟုဟုေခၚေသာ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ငါးဆယ့္ေျခာက္ခ်ပ္ ေပါင္းစပ္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေမဂ်ာ ဖဲခ်ပ္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္မွာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ားျဖစ္၏။ ထို႐ုပ္ပံုမ်ားမွာလည္း ေမွာ္ဆရာပံု၊ ဘုရင္မပံု၊ လူပ်ံေတာ္ပံု၊ စစ္ရထားပံု၊ အ႐ူးပံု စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မ်ိဳးေသာ ပံုတို႔ျဖင့္ ၿပီး၏။ မိုင္နာဖဲခ်ပ္ ငါးဆယ့္ေျခာက္ခ်ပ္မွာမူ အုစုအားျဖင့္ ေလးစုခြဲထား၏။<br /><br />ထိုအုပ္စုေလးစုမွာ တုတ္အုပ္စု၊ ဓားအုပ္စု၊ ခြက္အုပ္စု၊ ၾကယ္အုပ္စုဟူ၍ ျဖစ္၏။ တုတ္အုပ္စုတြင္လည္း တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ တုတ္သံုးေခ်ာင္းမွစ၍ တုတ္ဆယ္ေခ်ာင္းပါဝင္ၿပီး တုတ္ဆယ္ေခ်ာင္း၏ အထက္တြင္မူ တုတ္မင္းေစဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုတုတ္မင္းေစကို အဂၤလိပ္ဘာသာအား ျဖင့္ (Paga of Wands ) ဟူ၍ေခၚ၏။ ထိုတုတ္မင္းေစ၏ အထက္တြင္မူ တုတ္သူရဲေကာင္း၊ တုတ္ဘုရင္မ၊ တုတ္ဘုရင္ ဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုအတူပင္ ဓားအုပ္စုတြင္လည္း ဓားတစ္၊ ဓားႏွစ္၊ ဓားသံုး၊ ဓားတစ္ဆယ္အထိရွိၿပီး၊ ထိုအထက္တြင္ ဓားမင္းေစ၊ ဓားသူရဲေကာင္း၊ ဓားဘုရင္မ၊ ဓားဘုရင္ဟူ၍ ရွိ၏။<br /><a name='more'></a><br />ထို႔အတူခြက္အုပ္စုတြင္လည္း ခြက္တစ္မွ ခြက္တစ္ဆယ္ အထိရွၿိပီး၊ ခြက္မင္းေစ၊ ခြက္သူရဲေကာင္း၊ ခြက္ဘုရင္မ၊ ခြက္ဘုရင္ဟူ၍ရွိေလ၏။ ၾကယ္၌လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုဖဲခ်ပ္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေသာအခါ၌ အစဦးတြင္ တိရစာၦန္၏ သားေရမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက၏။ ထိုဖဲခ်ပ္တို႔သည္ အစဦးကာလက ေလာင္းကစား ျပဳလုပ္သူတို႔၏ ကိရိယာမဟုတ္။ အေနာက္တိုင္း ေရွးဦးဂမီၻရပညာရွင္မ်ား အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ဂမီၻရပညာကို “ၾသကာတစ္ဇင္း” ဟု ေခၚ၏။ ထိုပညာရွင္တို႔သည္ ၎တို႔၏ပညာကို ကမၻာတည္သေရြ႕ တည္စိမ့္ေသာဌာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္မည့္ သူတို႔ကို ရွာေဖြရာ ေလာင္းကစား သမားတို႔ကို ေတြ႕ေလ၏။<br /><br />ထိုပညာရွင္တို႔၏ အယူအဆအရ လူ၏မူလစိတ္တြင္ ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္၊ ေလာဘစိတ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕လို ေသာစိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ စသည္တို႔သည္ ကိန္းဝပ္ေနသည္။ ထိုစိတ္တို႔ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ေသာ အရာမွာ ေလာင္းကစားျခင္း သာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္၎တို႔၏ ပညာကို ေလာင္းကစား ပညာအျဖစ္ဖန္တီးကာ ကမၻာဦး ေလာင္းကစားသမားတို႔၏ လက္သို႕ ဝကြက္၍အပ္ခဲ့ေလ၏။ ထိုသုိ႔အပ္ေသာအခါ၌ တုတ္အုပ္စု ဖဲခ်ပ္အား ညွင္းဖဲအျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ ညွင္းတစ္မွ ညွင္းတစ္ဆယ္ အထိထားၿပီး တစ္ဆယ္၏ အထက္တြင္ မင္းေစဖဲခ်ပ္ကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၏။ မင္းေစ၏ အထက္တြင္ ရွိေသာ သူရဲေကာင္းဖဲခ်ပ္ကို မူဂ်က္ဖဲခ်ပ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္လိုက္၏။ က်န္ေသာ ဘုရင္မႏွင့္ ဘုရင္ကိုမူ နဂိုအတိုင္း ထားလိုက္၏။<br /><br />ေရွးေဟာင္း ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္မ်ားသည္ တစ္မွတစ္ဆယ္အထိ တိုင္းသူျပည္သားဟု သေဘာထား၏။ သူရဲေကာင္း ဘုရင္မႏွင့္ ဘုရင္ကိုမူ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဟု သေဘာထား၏။ တိုင္းသူျပည္သား ဖဲခ်ပ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အၾကား ဆက္စပ္ေပးေသာ ဖဲခ်ပ္မွာ မင္းေစဖဲခ်ပ္ျဖစ္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေလာင္းကစားအျဖစ္ ပံုေျပာင္းလိုက္ေသာ အခါ မင္းေစဖဲခ်ပ္အား ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္ကိုမူ သတိျပဳရန္လိုေပသည္။ အထက္က ဆိုခဲ့သည္အတို္င္း တုတ္ဖဲကို ညွင္းဖဲအျဖစ္ ျပဳလုပ္လုိက္သကဲ့သို႔ ဓားဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း စပိတ္ဖဲခ်ပ္မ်ားအျဖစ္ ျပဳလုပ္လိုက္၏။<br /><br />ခြက္ဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း ဟတ္ဖဲခ်ပ္မ်ားအျဖစ္ ျပဳလုပ္၏။ ၾကယ္ဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း ဒိုင္းမြန္ဖဲခ်ပ္မ်ား အျဖစ္ျပဳလုပ္လိုက္၏။ ထို႔အျပင္ ေမဂ်ာဖဲခ်ပ္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုလည္း ထုတ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ အနက္မွ (Foll) ဖူးလ္ဟု ေခၚသည့္ အ႐ူးဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ကိုမူ ဂ်ိဳကာဟု နာမည္ေျပာင္းကာ ေလာင္းကစားကိရိယာ ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္၌ သြတ္သြင္းေပးလိုက္၏။ အုပ္စုေလးစု ခြဲထားေသာ တုတ္၊ ဓား၊ ခြက္၊ ၾကယ္၊ သို႔မဟုတ္ ညွင္း၊ စပိတ္၊ ဟတ္၊ ဒိုင္းမြန္ ဟူေသာ ဖဲခ်ပ္တို႔တြင္ တိုင္းသူျပည္သား ဖဲခ်ပ္ေလးဆယ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဖဲခ်ပ္ ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္သာလွ်င္ ရွိေတာ့၏။<br /><br />တိုင္းသူျပည္သားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအၾကားတြင္ ဆက္စပ္ေပးေသာ မင္းေစဖဲခ်ပ္ကိုမူ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထုတ္ပစ္ရသည္ကို “ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္”တို႔က ဤသို႔ဆို၏။ ဘုရင္ဆိုသည္မွာ လာဘ္မစား၊ ထို႔အတူ မိဖုရားႀကီးလည္း လာဘ္မစား၊ ထို႔အတူ သူရဲေကာင္းလည္း လာဘ္မစား၊ လာဘတ္စားႏိုင္သူမွာ ထိုသံုးဦးႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သား အၾကားတြင္ရွိေသာ မင္းေစသာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖဲခ်ပ္ကို မထားသင့္ဟု ယူဆၾက၏။<br /><br />မူလ ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာ၏ ကိရိယာအျဖစ္ သံုးစဥ္က ဖဲထုပ္တြင္ (Page) ဖဲကို အသံုးျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ေလာင္းကစားကိရိယာအျဖစ္ သံုးေသာအခါ၌ ထုတ္ပစ္လိုက္ျခင္းမွာ လာဘ္စားျခင္းသည္ ေလာင္းကစားျခင္း ထက္ ဆိုးဝါးသည္ဟု ယူဆသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္း ေလာင္းကစားသမားသည္ အရွည္သျဖင့္ တည္တံ့ ႏိုင္ေသာ္လည္း လာဘ္စားသူမွာမူ အရွည္သျဖင့္ မတည္တံ့ႏိုင္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ဖဲထုပ္မွ အၿပီးအပိုင္ ထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။<br /><br />ေရွးေဟာင္း ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္တို႔သည္ သူတို႔၏ပညာ သူတို႔၏ အေမြျဖစ္ေသာ ဖဲထုပ္ကို ကမၻာတည္သေရြ႕ တည္စိမ့္ေသာဌာ လာဘ္စားသူ၏ သေဘာသ႐ုပ္ပါေသာ မင္းကပ္စိုးေျမွာင္ ဖဲေလးခ်ပ္ကို ထုပ္ပစ္ခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိ၏။ ၎တို႔ အယူအဆ မည္မွ်မွန္သည္ကို မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဖဲထုပ္ေပၚခဲ့သည္မွာမူ ႏွစ္ ေပါင္း ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလၿပီ၊ ဤမွ်သက္တမ္းရွည္ျခင္းမွာ လာဘ္စားသူေလးဦး ထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာ သည္ဟု ယူဆလိုကလည္း ယူဆႏိုင္၏။ ထိုမဟုတ္လွ်င္လည္း ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္၊ ေလာဘစိတ္ ေၾကာင္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စိတ္၊ မနာလိုစိတ္တို႔သည္ လူ၏ မူလစိတ္၌ တြယ္ကပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုစိတ္တို႔ကို ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ေသာ ေလာင္ကစားျခင္းသည္ လူ၏ သည္းေျခႀကိဳက္ေသာ အရာတြင္ တစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ႏွစ္ေပါင္းၾကာေအာင္ တည္ခဲ့သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္၏။<br /><br />မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ ဖဲထုတ္မ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ တည္ရွိေန၏။ ကစားသူမ်ားလည္း ရွိေနၾက၏။ ထိုသူမ်ား ေသသြားလွ်င္လည္း အသစ္သစ္ေသာ ကစားသူမ်ား ေပၚေပါက္လာဦးမည္ျဖစ္၏။ ဖဲကစားျခင္းကို လူတို႔ႏွစ္သက္သည္မွာ ေငြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ ယွဥ္ၿပီဳင္ခြင့္ရျခင္း၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ရျခင္း၊ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေတာ္တာပဲဟုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တိုက္အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္ခြင့္ရျခင္း၊ တစ္ဘက္လူ ႏိုင္သြားသည္ကို မနာလိုေၾကာင္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာခြင့္ (သို႔မဟုတ္) အမူအရာျဖင့္ ျပခြင့္ရျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာ၏။<br /><br />ဖဲကစားသူတို႔သည္ ဒီအတိုင္း လွန္၍ ၾကည့္လွ်င္လည္း ဒီဖဲခ်ပ္ - ပြတ္၍ ၾကည့္လွ်င္လည္း ဒီဖဲခ်ပ္ဟု သိလ်က္ႏွင့္ပင္ လွန္၍ ၾကည့္သူနည္း၏။ ပြတ္၍ၾကည့္သူမ်ား၏၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ပြတ္ၾကည့္သနည္းဟူမူ တခ်က္တည္း လွန္၍ၾကည့္ပါမူ အေျဖကိုခ်က္ခ်င္းသိရ၏။ ထိုသို႔မၾကည့္ဘဲ ပြတ္၍ၾကည့္လွ်င္ အေျဖမွန္ကို မသိမီစပ္ၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ယူဆခြင့္ရွိ၏။ ထိုယူဆခြင့္သည္ ဖဲသမား၏ အရသာမ်ားအနက္ တစ္ခုေသာ အရသာျဖစ္၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဖဲသမားတစ္ဦးျဖစ္၏ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ႀကိဳေခတ္တြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ပိတုန္းဖဲထုပ္၊ ေအဝမ္းဖဲထုပ္၊ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ဂဏန္းသံုးလံုးတူ ဖဲထုပ္မ်ား သံုးသံုးလံုး၊ ကိုးသံုးလံုး၊ ရွစ္သံုးလံုး စသည့္ဖဲထုပ္မ်ား၊ ေၾကာင္နက္တံဆိပ္ဖဲထုပ္၊ ကိုး႐ိုးကားရား အမ်ိဳးသမီးပံုမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ပလတ္စတစ္ဖဲထုပ္၊ နာရီတံဆိပ္ ဖဲထုပ္စသည္ျဖင့္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ဖဲထုပ္တို႔ကို ကစားခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားသည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္၍ ကုလားဖန္ ထိုးလိုက္လွ်င္ “ရႊမ္း”ခနဲ ျမည္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ “ခ်ပ္ခ်ပ္… ခ်ပ္ခ်ပ္” ျမည္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မွာ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လုိက္လွ်င္ စီးစီးပုိင္ပုိင္ရွိ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ ကိုင္လိုက္လွ်င္ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္ျခင္း သာလွ်င္ျဖစ္၏။<br /><br />အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ ကစားခံ၏။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏြမ္းေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာမူ အကစားမခံေပ။ တစ္လွည့္ႏွစ္လွည့္ ကစားလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကသြား၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုလိုသည္မွာ ဖဲထုပ္တို႔တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ သဘာဝတို႔သည္ ရွိကုန္၏ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအေၾကာင္းကို လူတိုင္းလက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဖဲကစားဖူးေသာ ဖဲသမားတို႔သာလွ်င္ လက္ခံေပလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ ကြ်ႏ္ုပ္၌လည္း အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ ရွိ၏။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းတို႔သည္လည္း သဘာဝအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကကုန္၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကေပ ထိုအေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနသူမ်ားသည္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနသူမ်ားသည္ မိမိအခန္းေဘးတြင္ ေနသူသည္ မည္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျဖင့္ အသက္ေမြးသည္ကိုပင္ အခ်ိဳ႔သည္ မသိႏိုင္ၾက၊ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေန၊ သြားစရာရွိလွ်င္ ကိုယ္အခန္း ကိုယ္ပိတ္၍ ထြက္သြားၾက၏ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္လည္းရွိ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာမ်ိဳး၌ အိမ္နီးခ်င္းဟူေသာ စကားသည္တိတိက်က် အက်ံဴးမဝင္လွေခ်၊ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အိမ္ဌား၍ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ဝယ္၍ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေဆာက္၍ျဖစ္ေစ ေနသူမ်ား၌ကား အိမ္နီးခ်င္းဟူသည္ ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္း၌ ေနခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ရွိခဲ့၏။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းတို႔သည္ သဘာဝ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကို ေပါင္းရသည္မွာ စီးစီးပိုင္ပုိင္ ရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္ခါ ဆက္ဆံလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ဆယ္ခါလန္၍သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကစားဖူးေသာ ဖဲထုပ္မ်ားႏွင့္ တူ၏ဟု ကြႏ္ုပ္ကဆိုရျခင္းျဖစ္၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္၏ အမည္မွာ ဘသိန္းျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေစ်းတစ္ေစ်းတြင္ အုန္းသီး၊ ဌက္ေပ်ာသီး ေရာင္းေသာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ေစ်းမွာ နံနက္ခုႏွစ္နာရီ မွ ဆယ္တစ္နာရီခန္႔ သာလွ်င္ လူစည္ကား၏။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္သည္မွ ေစ်းပိတ္သည္အထိ လြန္စြာလူပါးေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ားသည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ သည္ႏွင့္ “အိပ္ခ်ိန္” ဟု တစ္ဦးကို တစ္ဦး လွမ္း၍ေနာက္ တတ္ၾက၏။ အမွန္တကယ္လည္း အခ်ိဳ႔ေသာ ေစ်းသည္မ်ားသည္ အိပ္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕သည္ လူစု၍ လက္ဖက္စားျဖင္း၊ ဂ်င္းသုတ္စားျခင္း၊ စကားေျပာျခင္း၊ က်ားထိုးျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾက၏။ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား၍ ဝယ္သူတစ္ဦးတစ္ေလ လာလွ်င္မူထ၍ ေရာင္းၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အိပ္သူ ျပန္၍အိပ္၏။ စားသူျပန္၍စား၏။ က်ားထိုးသူျပန္၍ ထိုး၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ဆိုင္ကိုမူ မူတူးဟုေခၚေသာ ကုလားေလျဖင့္ လႊဲကာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ အခ်ိန္းအခ်က္ရွိေသာ ဖဲဝိုင္းမ်ားသို႔ သြားေလေတာ့၏။ ဖဲဝိုင္းေစာေစာၿပီးလွ်င္လည္း ဆိုင္သို႔မသြားဘဲ အိမ္သို႔သာ ျပန္လာ၏။ ကုလားမူတူးက အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဆိုင္သိမ္း၍ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ေရာက္လာၿမဲျဖစ္၏။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဖဲဝိုင္းမ်ား မရွိသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း ဆယ့္ႏွစ္ရီထိုးသည္ႏွင့္ ေစ်းမွအိမ္သို႔သာ တိုက္႐ိုက္ျပန္လာတတ္၏။ အိမ္၌ အေနမ်ား လာေသာအခါ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို သတိျပဳမိလာ၏။ ဤသို႔ သတိျပဳမိလာသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ယခင္က သတိမျပဳသေဘာဟု ဆိုဖြယ္ရာရွိ၏။ အမွန္စင္စစ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ လူသစ္မ်ားျဖစ္၏။ ယခင္က လူေဟာင္းမ်ား မရွိၾကေတာ့ေပ၊ အားလံုးလိုလိုေျပာင္းသြား ၾကၿပီျဖစ္၏။<br /><br />ေစ်းေကာင္းရေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ အိမ္မ်ား ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ကာ ၿမိဳ႕စြန္႔ ဆင္ေျခဖံုးမ်ားဆီသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ယခုဆက္ဆံရသည္မွာ လူသစ္မ်ား ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္အိမ္မွ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးဆိုသူမွာ မရွိေတာ့ၿပီ။ ၎၏ အိမ္ေဟာင္းႀကီးကို တျခားလူတစ္ေယာက္ လာ၍ ဝယ္သျဖင့္ ၎က ၿမိဳ႕စြန္သို႔ ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္၏။ ထိုအိမ္ကို လာ၍ ဝယ္သူမွာလည္း ကိုဝႀကီးကဲ့သို႔ပင္ လူဝႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုသူသည္ ကိုဝႀကီးထက္ အရပ္ျမင့္၏။ ကိုဝႀကီးသည္ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္း၏ ထို႔ျပင္ ကိုဝႀကီးထက္ ေငြေၾကးတက္ႏိုင္၏။ သူသည္ ကိုဝႀကီး၏ အိမ္ေဟာင္းႀကီးကို ဝယ္ကာ ဖ်က္ခ်ၿပီးတိုက္ ေဆာက္၏။<br /><br />၎၏တိုက္မွာ လြန္စြာလွပ၏။ ထိုတိုက္ကို “ပုလဲေဂဟာ” ဟု ထိုသူက အမည္ေပးကာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး တစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ထိုသူသည္ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေသာ အခါ၌ မိသားစုႏွင့္ အတူေျပာင္းေရြ႕လာ၏။ ေျပာင္းေရြ႕လာၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ အိမ္တက္မဂၤလာလုပ္၏။ ထိုအိမ္တက္မဂၤလာသို႔ ထိုသူ၏မိတ္ေဆြ အေျမာက္အျမားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားျဖင့္ ေရာက္၍လာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္ တြင္းမွ လူမ်ားကိုလည္း ထိုအိမ္တက္ မဂၤလာသို႔ ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း ေရာက္ရွိသြား၏။<br /><br />ထိုသူသည္ ကားမ်ားျဖင့္ ေရာက္လာေသာ သူ၏မိတ္ေဆြမ်ားကို ဦးစားေပး၍ တည္ခင္းဧည့္ခံ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားမ်ားကိုမူ ေကာင္းမြန္စြာလည္း ဧည့္မခံ။ ေကြ်းေမြးျခင္းလည္း မျပဳေသာေၾကာင့္ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔အား မေကာင္းတတ္၍သာ ဖိတ္ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္လိုပံု မရေၾကာင္း အားလံုးလိုလိုက ရိပ္မိၾက၏။ ထိုသူႏွင့္ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆိုၾက၏။ ရယ္ေမာၾက၏။ ေနာက္ေျပာင္ၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားမွာမူ ပါးစပ္အေဟာင္း သားျဖင့္ ေငး၍ၾကည့္ေနၾကရ၏။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ပြဲက်ေသာ ျပက္လံုးမ်ားမွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ရယ္၍လည္းမျဖစ္၊ မရယ္ဘဲငုတ္တုတ္ႀကီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ထိုင္ေနရသည္မွာ လည္း ခက္လွေတာ့၏။<br /><br />ထိုသူသည္ ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနမွ အရာရွိဟုသိရ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္စိထဲတြင္မူ ထိုသူသည္ ပုလဲႏွင့္မတူ၊ ငါးႏွင့္သာ တူေန၏ ငါးမွာလည္း ငါပူတင္းႏွင့္သာ တူေန၏။ ေဖာင္းကားေသာ သူ၏ဗိုက္ႀကီးမွာ အေတာ္စားထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပေန၏။ ရပ္ကြက္တြင္းမွ သူမ်ားသည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထ၍ျပန္သြားၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္ဆိုေသာ သူႏွစ္ဦးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ၎ကိုျမစိန္က ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “မျပန္နဲ႔ဗ်ာ၊ စားေသာက္ၿပီးမွကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာၿပီးမွ ျပန္မယ္” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br />ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ခဲ့ရာ ဧည့္သည္မ်ား အေတာ္အတန္ ရွင္းသြားေသာအခါ ထိုသူက.. “ေဟ့.. ဒီမွာ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ေဟ့၊ မုန္႔ႏွစ္ပန္းကန္ျပင္ပါဦးဟ” ဟု ေနာက္ဘက္သို႔ လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ မုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပန္းကန္ ေရာက္လာ၏။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာ္မ်ား မပါေတာ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သည္ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားၾက၏။ ထိုအခါ ထိုသူက.. “တစ္လမ္းလံုး ဖိတ္ထားတာပဲ၊ မလာၾကေသးပါလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္တိုအား ေမးသလိုလို ေျပာသလိုလို စကားျဖင့္ စတင္ႏႈတ္ခြန္း ဆက္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “လာၾကပါတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္ေစ့တက္ေစ့ လာၾကပါတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဦးစားေပး ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ ျပန္သြားၾကတယ္၊ မိတ္ေဆြႀကီး မၾကားလို႔ပါ၊ အျပင္မွာ ကမၻာမေက် သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားၾကေသးတယ္” ဟု ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။<br /><br />ထိုအခါ ထိုသူသည္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြား၏။ ထို႔ေနာက္မွ ငါးပုတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူသည္ ဣေႁႏၵဆည္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူက “ဟုတ္မွာပါဗ်ာ၊၊ က်ဳပ္ကလဲ ႐ုံးကမိတ္ေဆြေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာက လူေတြ မလစ္ဟင္းေအာင္ ဧည့္ခံေနရတယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထုိအခါ ကိုျမစိန္က.. “ျပန္သြားတဲ့ လူေတြကလဲ မိတ္ေဆြႀကီးကို မွာသြားပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ အားမနာပါနဲ႔တဲ့၊ သူတို႔အစား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ အေၾကာ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ က်က်နနေကြ်း လိုက္ပါတဲ့” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ စားပြဲကို ဂရုတစိုက္ ၾကည့္လိုက္ရာ အေၾကာ္မပါေၾကာင္း ေတြ႕ရွိသြားေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ေနာက္သို႔ လွည့္ကာ..“ ေဟ့.. ဒီမွာ အေၾကာ္ေတြဘာေတြ လာခ်ေပးေလ” ဟု ေျပာလိုက္မွပင္ ပဲေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ တစ္ျခမ္းေလာက္ကို ေျခ၍ထားေသာ ပန္းကန္ကေလး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အနီးတြင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူက.. “ဒီရပ္ကြက္ကေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းလာတာ၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီမွာက အစိုးရဝန္ထမ္း နည္းတယ္ေနာ္၊ ပ်ံက်လုပ္စားတဲ့ လူေတြ မ်ားတယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊ ေဟာ ဒီလူႀကီးက ကိုဘသိန္းတဲ့၊ ေစ်းထဲမွာ အုန္းသီး၊ ဌက္ေပ်ာသီး ေရာင္းတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ေဟာဒီ ေစ်းထဲက ေယာက်ာ္းငါးစိမ္းသည္ ပါပဲ။ ငါးလုပ္ငန္းေပါဗ်ာ၊ ပုလဲေတာ့မပါဘူး၊ မိတ္ေဆြႀကီးက ပုလဲနဲ႔ငါးလုပ္ငန္း က်ဳပ္က ႐ိုး႐ိုးငါးလုပ္ငန္းဟဲ..ဟဲ.. မႏွစ္တုန္းက က်ဳပ္လဲ အိမ္ျပင္ေဆာက္တယ္။ က်ဳပ္အိမ္ကိုေတာ့ “ငါးေဂဟာ” လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုသူသည္ စိတ္အညစ္ႀကီး ညစ္ေနပံုရ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ “ခုေခတ္မွာကေတာ့ ပြဲေတာ္ေတာ္ ထိုးၾကတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာမည္ ဟန္ျပင္စဥ္ပင္ ကိုျမစိန္က.. “သိပ္ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေခတ္မွာ လူေတြကလဲ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ မသိဘူး၊ အိမ္တိုင္းလိုလို ကန္ေတာ့ပြဲေတြနဲ႔ဗ်” ဟု ၾကားျဖတ္၍ အေျဖေပးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ငါးပူတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူက.. “ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္လို လူခ်ည္းပဲဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႕ ဌက္ေပ်ာသီး အုန္းဆိုင္ေတြ ပိတ္ထားရလိမ့္မယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု သူသည္ အယံုအၾကည္ မရွိေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိတ္ေဆြႀကီးလို မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဟိုအတြက္ပူရ၊ ဒီအတြက္ပူရနဲ႔၊ ပူရပါမ်ားလာေတာ့ အားငယ္လာၾကတယ္၊ အဲဒီလို အားငယ္လာေတာ့ အားကိုးရွာၾကတယ္၊ အားကိုးရွာေတာ့ ဟိုနတ္ မ ႏိုးႏိုး၊ ဟို ဘုိးေတာ္ မႏိုးႏိုးနဲ႔ ပြဲထိုးၾကတာေပါ့၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ယံုၾကည္လို႔ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးတဲ့ လူကိုေတာ့ အျပစ္မေျပာပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ အက်ပ္အတည္းေတြ႕လို႔ အားကိုးရွာတဲ့ သေဘာနဲ႔ နတ္ -မ ႏိုးႏိုး၊ ဘိုးေတာ္ မ ႏိုးႏိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ သနားမိတယ္ဗ်ာ၊ မရွိရတဲ့ ၾကားထဲ ကန္ေတာ့ပြဲဖိုးက ကုန္ရဦးမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ငါးပူတင္းႏွင့္တူေသာသူက.. “ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ မပါပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ရပ္ကြက္က လူေတြဟာ နဲနဲေလးေတာ့ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ စ႐ိုက္ခ်င္းကြာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ဗ်ာ ကိုယ္က ဒီရပ္ကြက္ထဲ ေနတာပဲ၊ အိမ္ရွင္ေပါ့၊ တျခားက ကားနဲ႔လာတဲ့ လူေတြက ဧည့္သည္ေပါ့ဗ်ာ၊ အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့၊ ဒီလို သေဘာမထားဘဲ ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမလားဆိုၿပီး ျပန္သြားၾကတာကေတာ့ ႐ိုင္းတာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း မုန္႔ဟင္းခါး စား၍ ၿပီးၿပီျဖစ္ရာ ေနရာမွထၾက၏။ ကိုျမစိန္က.. “ဒီမွာ မိတ္ေဆြႀကီး၊ ဒီရပ္ ကြက္က တစ္မ်ိဳးဗ်၊ အဲဒီလို အဆင္မေျပ ျဖစ္ၿပီးရင္ အသုဘက်ရင္ လိုက္မပို႔ၾကဘူး၊ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီးတို႔ အိမ္မွာ အဲဒီလိုကိစၥမ်ား ႀကံဳရင္ေတာ့ လိုက္ပို႔ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြကိုပဲ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မွာထားေပးေတာ့” ဟု ဆို၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ၾကေလ၏။<br /><br />ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ငါးပူတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူသည္ မည္သည့္အလွဴတန္း လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ရပ္ ကြက္တြင္းမွ လူမ်ားအား ဖိတ္ၾကားျခင္း မရွိေတာ့ေပ၊ ၎၏ ကားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၾကား၏။ ရပ္ကြက္တြင္းမွ လူမ်ားကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖတ္မွ်ပင္ မလုပ္ေတာ့ေပ။ တိုက္ဆိုင္၍လား မဆိုႏိုင္ေပ၊ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ထိုသူ၏ ေယာကၡမႀကီး ကြယ္လြန္ေလ၏။ ထိုသူ၏ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ လာေရာက္ေမးျမန္းၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဖင္ပူေအာင္ပင္ မထိုင္ၾက၊ ျပန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္မွ လူမ်ားလည္ လာေရာက္ေမးျမန္းေဖာ္ပင္ မရ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသုဘအိမ္မွာ အေလာင္းႏွင့္ အိမ္သားမ်ားသာ ရွိေလ၏။ အျပင္လူဆို၍ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သာ ရွိ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သည္ ကြာစိကို တေျဖာက္ေျဖာက္ဝါးရင္း စကားစျမည္ ေျပာေနၾက၏။ ညဥ္႔နက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်မ္းေအးလြန္းသျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ႏွပ္ေလ၏။ ကိုျမစိန္သာလွ်င္ ကြာစိ တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ က်န္ေနခဲ့၏။ ကိုျမစိန္သည္ ငါးပူတင္းႏွင့္ တစ္ညလံုး စကားေျပာေန၏။ နံနက္ မိုးလင္းေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွုင့္ ကိုျမစိန္သည္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္တြင္ ဆံုေလ၏။ “ဘယ္လိုလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ား ညက မိုးအလင္းပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုျမစိန္ “မိုးလင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုမွကို အသုဘအိမ္က ထၿပီးျပန္လာခဲ့တာ၊ အိမ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ညကတစ္ညလံုး ဟိုလူကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ဆံုးမ ေနရတယ္၊ ဒီလူဟာ ေလာကအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ မသိဘူးဗ်၊ သနားစရာ အေတာ္ေကာင္းတဲ့လူ” ဟု ေျပာေလ၏။ “<br /><br />သူက ေလာက အေၾကာင္း မသိေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေတြ သိလဲ ကိုျမစိန္ရဲ႕” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိ္န္က လက္ဖက္ရည္ကို အၿပီးသတ္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ရင္း.. “ဒီလူ ေမာ္ေတာ္ကား အေၾကာင္း၊ တိုက္အိမ္ေတြအေၾကာင္း၊ အဖိုးတန္တဲ့ ၿခံႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ႏိုင္ငံျခားကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း သြားရမယ့္ အေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ်” ဟု ေျပာေလ၏။ သူသိတာေတြက သူ႔ဘဝအတြက္ လံုေလာက္သားပဲဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဝင္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />“အဲဒါအေရးမႀကီးဘူးဗ်၊ ဒီလူကလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ ေယာက်္ားဆိုလို႔ က်ဳပ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ေခါင္းဝယ္ၿပီး သူ႔ေယာကၡမကို ေခါင္းထဲထည့္ဖို႔ ကိစၥရွိေသးတယ္၊ သူကလဲ မသာဆိုရင္ အလြန္ရြံဆိုပဲဗ်၊ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တည္းေတာ့ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို အကူညီ ေတာင္းမလို႔၊ ခင္ဗ်ားက ဖဲသမားဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ႏွီးမွာေပါ့” ဟု ကိုျမစိန္က ေျပာေလ၏။<br /><br />“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က သိပ္ၿပီး ေၾကာက္တတ္တာဗ်၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က ဖဲသမားဆိုေပမယ့္ မသာအိမ္မွာ ႐ိုက္တဲ့ ဖဲသမားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ပစ္ပစ္ခါခါ ျငင္းဆိုလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုျမစိန္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ေလ၏။ ကိုျမစိန္သာ ထိုအသုဘအိမ္ ၌ ရက္လည္သည္အထိ ဝိုင္း၍ လုပ္ကိုင္ေပးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ငါးပူတင္း၏ ေယာကၡမ အေလာင္းကိုမူ ေခါင္းအတြင္း သို႔ မည္သို႔မည္ပံု သြင္းလိုက္သည္ကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုအဘြားႀကီး ရက္လည္ေသာေန႔၌ ရပ္လည္ဆြမ္းသြပ္ကို သြား၍ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ငါးပူတင္းႏွင့္တူေသာ အိမ္သို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထိုသူကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြ မျဖစ္လိုပါ၊ ထိုသူသည္ အေပါစား ဖဲထုတ္ႏွင့္တူ၏။ အေပါစား ဖဲထုပ္သည္ တစ္ဝိုင္းေလာက္ ကစားသည္ႏွင့္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေက်ေလ၏။ ထိုသူသည္လည္း တစ္ခါ ဆက္ဆံသည္ႏွင့္ ဆယ္ခါလန္၍ သြားေလာက္ေအာင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္ေပသည္တကား။ <br /><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....<br /><br /></span>ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္<br />ထိုင္းႏိုင္ငံ- မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔<br />sayaheintintzaw@gmail.com<br />+6687 415 0022<br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-77286905816490105522011-07-19T04:44:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.218-07:00မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာလာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာအေဆာင္<div style="text-align: justify;"><span style="color: #006600;">ကြ်န္ေတာ္ အရင္တုန္းက မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာအေၾကာင္း ပို႔ေလးေတြ တင္ေပးထားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေဗဒင္အခ်ဳတ္ မဟာဘုတ္ တြက္နည္း ကိုလည္း တင္ေပးထားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ဘယ္နည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံက နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒင္ပညာရွင္ ဆရာႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီမဟာဘုတ္ဆိုတဲ့ ေဗဒင္ပညာရပ္ေလးကို ဘယ္ဆရာႀကီးေတြကမွ လက္မလႊတ္ခဲ့ ၾကပါဘူး။ အဲဒါဟာ ဒီမဟာဘုတ္ ေဗဒင္ပညာရဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုပါ။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ေကာင္းလို႔ လက္မလြတ္ၾကတာေပါ့။ မေကာင္းရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ၾကာၿပီထင္ပါတယ္။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက ဘာေတြေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္။ ဘာေတြ အသံုးျပဳလို႔ ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ တြင္ၾကယ္တယ္ဆိုတာေတြကို နက္နက္နဲနဲ သိေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ကို ျမည္းၾကည့္႐ံုနဲ႔ေတာင္ ေကာင္းမွန္းသိရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေလး စားသံုးၾကည့္လိုက္ ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမွန္း အရသာရွိမွန္း သိလိုက္မလဲ။ အဲဒီလိုပါပဲ။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ေပါက္ေဗဒင္ဆရာေတြကို မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာကို မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ရွိတဲ့ၾကားထဲက ဆရာသခင္အဘမင္းသိခၤ မဟာဘုတ္ဦးၾကာျမင့္တို႔ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ၾကည္တို႔ ဆရာႀကီးဒဂုန္တို႔ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို နည္းေပးလမ္းျပေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆက္လက္ ေလ့လာဖို႔ သင္ယူဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးေဒါက္တာဒဂုန္ ေရးသားတဲ့ ျမန္မာ႐ိုးရာမဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာ စာအုပ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါၾကမွ မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာရဲ့ က်ယ္၀န္းပံု နက္႐ိႈင္းပံုေတြကို အံ့မခန္းေတြ႕ရတာပါပဲ။</span><br /><a name='more'></a><span style="color: #006600;">အခု ကြ်န္ေတာ္ေရးမွာက မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာမွာလာတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အေဆာင္အေၾကာင္းပါ။ လူသားတိုင္း လူသားတိုင္းဟာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာကို အေဆာင္အျဖစ္ ေဆာင္လိုၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မဟာဘုတ္ေဗဒင္ပညာနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး အေဆာင္ေပးတဲ့ နည္းပါ။ လူတိုင္းလဲ တြက္လို႔ရတဲ့ နည္းပါ။ လြယ္ပါတယ္။ အရင္ဆံုးမိတ္ေဆြက မိမိရဲ့ ျမန္မာေမြးသကၠရာဇ္ကို (၇)ႏွင့္ စားၾကည့္လိုက္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကြင္း လဲဆိုၿပီး ေအာက္မွာ ၾကည့္လိုက္ပါ။ မဟာဘုတ္ (၁)ၾကြင္းကေန (၇) ၾကြင္းအထိ ေရးျပထားပါတယ္။ ေအာက္မွာ ၾကည္ၾကည့္လိုက္ပါ။</span><br /><div style="text-align: center;"><img height="696" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu3dGxztYXabQwehrFsc5_gIxNjyKVyhourD4-U-doq-Nlnw4NNebCd96mcd9-33A6vWbEGti2nqlFQLpl5jVvai8z-QXE9YrxdhgyB3vaF6hdTBDZDQ1stKODBvrgSmYmTQArX8dNP8QU/s800/ma%252520har%252520boat.jpg" width="595" /></div><br /><div style="text-align: justify;">ကိုယ့္မဟာဘုတ္ ဘာၾကြင္းလဲဆိုတာကို သိၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ့ မဟာဘုတ္ခြင္ေတြမွာ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ေတြက အားေကာင္းသလဲေပါ့။ အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားရမွာက အေပၚက အထြန္းရယ္၊ သိုက္ရယ္၊ ရာဇရယ္၊ အဓိပတိရယ္က ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ေအာက္က ပုတိရယ္၊ ဘဂၤရယ္၊ မရဏရယ္က မေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါက အၾကမ္းဖ်င္းပါ။</div><br /><div style="text-align: center;"><img height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_K6X8DMTeyWYhG9it2fdpEDHPpmNtFXvwiBkFFJfD9XjUyuYRUb3cHjGft0fT8RVyD9hzPZKdaU2wXZ0QY0EjdQsASHXo6U1sTc5DLrRHdhKV8oQDcS4JNqa55MrS7pD2rtYIVp9kcEK4/s800/maharboat.%252520%2525203.jpg" width="251" /></div><br /><span style="color: #006600;">အဲဒီေနာက္မွာ ထပ္သိေစခ်င္တာက ဂဏန္းနဲ႔ ၇တနာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္မွာ ၇တနာေတြနဲ႔ စိုးမိုးၿဂိဳဟ္ကို ထပ္ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒါမွသာ ၇တနာေတြထဲမွာ ဘယ္ရတနာေတြ ေကာင္းတယ္။ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို ကိုယ္သိရမွာေပါ့ေနာ။</span><br /><br /><span style="color: red;">တနဂၤေႏြၿ၈ိဳဟ္(၁)ဂဏန္း- ေရႊ ၊ စိန္</span><br /><span style="color: red;">တနလၤာၿ၈ိဳဟ္(၂)ဂဏန္း- ပုလဲ ၊ ေငြ</span><br /><span style="color: red;">အဂၤါၿ၈ိဳဟ္(၃)ဂဏန္း- ပတၱျမား၊ ေက်ာက္နီ</span><br /><span style="color: red;">ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္(၄)ဂဏန္း-ျမ</span><br /><span style="color: red;">ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္(၅)ဂဏန္း-နီလာ</span><br /><span style="color: red;">ေသာၾကာၿဂိဳဟ္(၆)ဂဏန္း-ပုလဲျဖဴ</span><br /><span style="color: red;">စေနၿဂိဳဟ္(၀)ဂဏန္း-မဟူရာ။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဟုတ္ၿပီေနာ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္ရဲ႔ မဟာဘုတ္ကို တြက္ၿပီး ဘယ္ၿဂိဳဟ္ေတြက ေကာင္းတယ္ ။ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုတာကို သိရၿပီေပါ့။ သိၿပီဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့ၿဂိဳဟ္က ၇တနာေတြက ေဆာင္ေပါ့။ မေကာင္းတဲ့ ၿဂိဳဟ္ရတနာေတြကို ေရွာင္ေပါ့ေနာ။ အခုေအာက္မွာ ဆက္လက္ သိရဖို႔အတြက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက ဘာအတြက္ ဒီရနာအေဆာင္ကို ေဆာင္မွာလဲ။ အလွဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွ တြက္စရာမလိုဘူးေနာ္။ ကိုယ္မ်က္လံုးထဲမွာ လွတဲ့ အေဆာင္ေလးတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ေဆာင္လိုက္႐ံုပါပဲ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က ဘာအတြက္ေဆာင္မွာလဲ ဆိုတာကို အရင္ စဥ္းစားၿပီးမွ အေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ေဆာင္တာပါ။ အဲဒါေလးကို ကြ်န္ေတာ္က အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ မွာ ေဗဒင္ေမးၾကတဲ့ လူေတြက ေမးၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ပုလဲေဆာင္တာ ဘာေကာင္းလဲတဲ့။ နီလာေဆာင္ထား တာ ဘာအက်ိဳးရွိလဲတဲ့။ အဲဒီလို ေမးခြန္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္က ဒီနည္းေလးနဲ႔ တြက္ေပးလိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က အရမ္းႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာရတာပါ။ </span><br /><br /><span style="color: #000099;">ပုတိ ။........။ </span><br /><span style="color: #000099;">အ႐ႈပ္အရွင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အၿမဲတေစ ေျဖရွင္းေနရမယ္။ လုပ္သမွ်အေပၚ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုမပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လို႔ မရျဖစ္မယ္။ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မယ္။ အနာေရာဂါမ်ားမယ္။ တိတိက်က် ေျပာထားလုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြအားလံုး လုပ္လက္စနဲ႔ က်က္စီးကုန္မယ္။ရည္မွန္းထားတာတို႔ ျဖစ္မလာတတ္ပါ။ ကပ္ေစးနဲ႔မယ္။ ဘယ္ေနရာမွ မၿမဲတတ္ပါ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနမယ္။ စိတ္အားငယ္စရာ ကိစၥမ်ား မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ေနရမယ္။ လုပ္ရကိုင္ရတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ သတၱိရွိမေယာင္နဲ႔ ေၾကာက္ေနမယ္။ အတြက္အခ်က္ေတြ မွားမယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနမယ္။ စိတ္ေသာက္ ေရာက္ၿပီးမွ ကိစၥတစ္ခု ေအာင္ျမင္မယ္။</span><br /><br /><span style="color: red;">ဘဂၤ။......။</span><br /><span style="color: red;">စိတ္ႏွလံုး ပူပန္ရတတ္တယ္။ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မယ္။ စီးပြားဥစၥာ တျဖည္းျဖည္း ပ်က္လာတတ္တယ္။ ဥစၥာဓန မခိုင္ၿမဲတတ္ပါ။ ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္ေနတတ္တယ္။ ရင္ထဲမွာ မရွင္းမလင္း ျဖစ္ေနမယ္။ ခပ္လြယ္လြယ္ ကိစၥေလး ေတြအားလံုး ခက္ခဲေနမယ္။ ခပ္လြယ္လြယ္ ကိစၥေတြအားလံုး ခက္ခဲေနမယ္။ စိတ္ထဲ ညိဳးမိႈင္းၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနမယ္။ စိတ္ႏွလံုးကို အစိုးမရ ျဖစ္ေနမယ္။ မခိုင္ၿမဲတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္မိမယ္။ ၿပီးၿပီးသား ျပႆနာေတြ ၿပန္ၿပီး အစေပၚေနမယ္။ စိတ္ကို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္မယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမယ္။ ရန္ျပဳခံရမယ္။ ရန္မူတတ္တယ္။</span><br /><br /><br /><span style="color: #003300;">မရဏ။.......။</span><br /><span style="color: #003300;">ဘယ္ဟာကို လုပ္လုပ္ အမ်ားရဲ့ အဖ်က္ခံရမယ္။ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မယ္။ ခ်ဴခ်ာေနမယ္။ ေဘးဥပၸါဒ္ တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ အၿမဲတမ္းႀကံဳေတြ႕မယ္။ ထိခိုက္မႈ႕မ်ားမယ္။ ထိခိုက္မႈ႕မ်ားမယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ အႏၲရာယ္ေတြကို မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ရမယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ လူေတြအတြက္ စိတ္ညစ္ေနရမယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆို အမွားအယြင္းေတြ ရွိၿပီး ကိုယ့္ရဲ့ တာ၀န္မကင္း ျဖစ္ေနမယ္။ ပ်က္စီးလြယ္မယ္။ ျဖစ္လိုက္ရင္ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မယ္။ အပူအပင္တစ္ခုက အၿမဲတမ္း ကိုယ့္ဘ၀မွာ ၀င္တိုးေနေလ့မယ္။</span><br /><br /><span style="color: #660000;">အထြန္း။.......။</span><br /><span style="color: #660000;">ရန္သူေတြအေပၚ အႏိုင္ယူရမယ္။ ၾသဇာအာဏာရွိမယ္။ ထက္ျမက္မယ္။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆို ထြန္းထြန္းကားကား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္။ ဦးေဆာင္မႈ႔ေပးႏိုင္မယ္။ တက္ၾကြမယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥကို မေအာင္ျမင္မခ်င္း ဇြဲနဲ႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ႕ အႏွစ္သာရကို ခံစားရမယ္။ ညာဏ္ပညာ ႀကီးတယ္။ ရဲစြမ္းသတၱိရွိတယ္။ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို မွန္ကန္စြာ အသံုးျပဳတတ္မယ္။ သတၱိရွိတယ္။ စြန္႔စား၀ံ့တယ္။ ေဘးဥပၸါဒ္ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ လက္ရဲဇက္ရဲ ရွိတယ္။ ကတိတည္တယ္။ အၿမဲတမ္း တစ္ခုခုကို လုပ္ေနရမွ ေက်နပ္တယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိမယ္။ အေပါင္းအသင္း ဆံ့တယ္။ မိတ္ေဆြေပါတယ္။</span><br /><br /><span style="color: #330033;">သိုက္။.......။</span><br /><span style="color: #330033;">လုပ္ငန္းႀကီးေတြ လုပ္တတ္တယ္။ အႀကံႀကီး ႀကံတတ္တယ္။ ပိုင္မွ လုပ္တတ္မယ္။ တိက်ခိုင္မာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရွမယ္။ အမ်ားတကာရဲ့ ၾကည္ညိဳမႈ႕ ႐ိုေသမႈ႕ ကိုးစားခံရမႈ႕ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမယ္။ အမ်ားခ်ီးေျမာက္ခံရမယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆို တေလးတစား လုပ္တတ္မယ္။ တည္ၾကည္မယ္။ တက္ၾကြမယ္။ ႐ိုးသားတယ္။ ပြင့္လင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသတယ္။ ခ်မ္းသာလြယ္တယ္။ အခြင့္အေရး ရလြယ္တယ္။ ကိစၥတစ္ခု ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးတတ္မယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ေတြကို ပရိယာယ္ၾကြယ္၀စြာ အႏိုင္ယူတတ္တယ္။ စိတ္မွတ္ႀကီးတယ္။ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းတယ္။ အထင္ႀကီးေအာင္ ေနတတ္တယ္။ စကားေျပာေကာင္းတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ တည့္ေအာင္ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။</span><br /><br /><span style="color: #990000;">ရာဇ။........။</span><br /><span style="color: #990000;">အခြင့္အေရး ရလြယ္မယ္။ လူႀကီးသူမရဲ့ ေလးစားျခင္း အားကိုးျခင္းခံရမယ္။ ေျပာတဲ့အတိုင္း မျဖစ္မေန လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ကတိတည္တယ္။ တက္ၾကြတယ္။ ႐ိုးသားတယ္။ ပြင့္လင္းတယ္။ ဟန္ပန္မရွိတတ္ပါ။ ပီျပင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုပဲ လုပအ္တတ္မယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လုပ္တတ္လို႔ ေအာင္ျမင္လြယ္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ပ်င္းထန္တယ္။ ရာထူးတက္လြယ္တယ္။ ေနရာေပးျခင္း ခံရမယ္။ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ အတတ္ညာနဲ႔ ေကာင္းစြာ ထြန္းကားမယ္။ မင္းရဲ့ ခ်ီးေျမာက္ျခင္း ခံရမယ္။ တပည့္တပန္းမ်ားမယ္။ လက္လြယ္မယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္း ေပါမ်ားမယ္။ ခ်စ္ခင္သူေပါ့မယ္။။ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေပးမွာ ေစတနာထားမယ္။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">အဓိပတိ။.......။</span><br /><span style="color: #006600;">ပရိသတ္ရဲ့ အးေပးခ်ီးေျမာက္ျခင္း ခံရမယ္။ ေက်ာ္ၾကားလြယ္တယ္။ အႏုပညာလုပ္ငန္းနဲ႔ အက်ိဳးေပးတယ္။ စကားေျပာျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ ေကာင္းစားမယ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ႏုိင္မယ္။ စကားေျပာေကာင္းမယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈ႔ ရွိတယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းမယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္တယ္။ ပရိသတ္ရွိတယ္။ သီခ်င္းဆိုျခင္း ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ျခင္း၊ အႏုပညာလုပ္ျခင္းမွာ ထြန္းကားတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္။။ လုပ္ရဲတယ္။ ၇ထားတဲ့ေနရာမွာ အပိုင္လုပ္တတ္တယ္။ ေကာင္းစားမယ္။ ေအာင္ျမင္မယ္။အပူအပင္နည္းမယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္မယ္။ သူမ်ားကို အားနာတတ္မယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို ဇြတ္လုပ္ေနမယ္။ ကိစၥတစ္ခု မၿပီးခင္ ေနာက္တစ္ခု လုပ္ေလ့ရွိမယ္။ </span><br /><br />ဟုတ္ၿပီေနာ္။ မဟာဘုတ္အၾကြင္း (၇) ခုစလံုးရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ႔ေတြကို ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ျမန္မာေမြးသကၠရာဇ္ကို (၇)နဲ႔ စားလိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ဘာၾကြင္းလဲ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ ရတနာေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္လို႔ ရပါၿပီ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္ေဆာင္တဲ့ ရတနာေတြရဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကိုလည္း တစ္ပါတည္း သိေအာင္ ၾကည့္လို႔ရပါၿပီ။ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ အားလံုးရဲ့ အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး အေနနဲ႔ မဟာဘုတ္ႏွင့္အေဆာင္ေက်ာက္မ်က္ရတနာ တြက္နည္းေလးကို တင္ေပးလိုက္ ရပါတယ္။<br /><br />အခုတေလာ ေဟာစာတမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနပါသျဖင့္ အြန္လိုင္းတက္ျခင္း ပို႔အသစ္တင္ျခင္း အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနသည္ကို အားလံုး နားလည္ေပးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေတာင္းပန္းလိုက္ပါတယ္။<br /><br />ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္<br />ထိုင္းႏိုင္ငံ- မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔<br />sayaheintintzaw@gmail.com<br />+6687 415 0022<br /><br /><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-86371609600546571352011-07-15T05:04:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.219-07:00ဒညင္းသီးႏွင့္ ဝက္ႏို႔အံုသား<div style="color: #006600; text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ဦးျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာရပ္ကြက္ မွ လူမ်ားသည္ ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကမူထိုသို႔မေခၚရက္ပါ။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို လြန္စြာခင္မင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္႐ိွ ရာအရပ္သို႔ ေရာက္လာတတ္ၿမဲလည္းျဖစ္၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏု္ပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ေဟ့..ဖိုးေအာင္ထြန္း၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္” ဟု သူ၏ ထံုးစံအတိုင္း ကိုး႐ိုးကားရား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎အား ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံမွ ေဖ်ာ္ေသာ မေနာမယ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္တိုက္လိုက္၏။ ၎က မေသာက္မိကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဘာလဲ..” ဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေသာကရ တက္ မေပြရေအာ ခင္ဗ်ားကို မေနာမယ လက္ဖက္ရည္တိုက္တာ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တိုက္ေကြ်းေသာ လက္ဖက္ ရည္ကို တစ္ငံုမွ်ေသာက္ၿပီးေနာက္.. “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ “ေနစမ္းပါဥိး ကိုပီတာႀကီးရဲ႕၊ ဘာေတြဂြတ္ဒ္ၿပီး ဘာေတြဘတ္ဒ္ေနျပန္တာတံုး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္လွ်င္ ၎က.. “ေသာကရတက္မေပြရေအာင္ မေနာမယလက္ဖက္ရည္ဆို တာ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္က ခါးတယ္၊ စကားက ေကာင္းတယ္၊ လက္ဖက္ရည္က ခါးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေသာကရ တက္ပြားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခါးလို႔ ေျပာရင္ေကာင္းတယ္” ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာေလေတာ့၏။<br /><a name='more'></a><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကိုပီတာႀကီးမွာ အားနာတယ္ဆိုတာ မရွိဘူးေနာ္၊ ေျပာခ်လိုက္တာပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “အားနာတယ္ဆိုတာ ဘာျဖစ္တာလဲ သိလား၊ ေျပာခ်င္ပါလ်က္ အေျပာရခက္ေနတာကို အားနာတယ္လို႔ ေခၚတာကြ၊ ငါက ဘယ္ေတာ့မွ အေျပာရမခက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ အားနာတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ အေျပာရခက္မွာ လည္းကြာ၊ မႀကိဳက္တာကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္၊ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာမယ္၊ ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ့္ရဲ႕အတြင္းစိတ္နဲ႔ပဲ မွတ္ေက်ာက္တင္မယ္၊ သူမ်ားႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္က လိုက္ၿပီးႀကိဳက္စ ရာမလိုပါဘူး” ဟု ေျပာေလ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေနစမ္းပါဦး ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ကိုယ္ကမႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားႀကိဳက္တာနဲ႔ လိုက္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးရွိၾကလို႔လား” ဟု ေမးလိုက္ရာ.. “ရွိတယ္ကြ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ ပညာတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ တတ္သိနားလည္တဲ့ လူေတြက အရမ္းႀကိဳက္ၾကတယ္၊ ငါ့အိမ္နားက ဂြတိုဆိုတဲ့ေကာင္က သူလည္း ဘာမွနားမလည္ဘဲ အဲဒီစာအုပ္ ကို အရမ္းႀကိဳက္ျပေနတယ္၊ ငါသိပါတယ္ကြာ၊ အဲဒါကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကို လူေတြက အထင္ေသးသြားလိမ့္မယ္ထင္ၿပီး သူက ခပ္သည္းသည္းေလး ႀကိဳက္ျပေနတာ၊ အဲဒီလိုပဲကြ ဟန္ဘာဂါဆိုတဲ့ ေပါင္မုန္႔အသား ညွပ္မုန္႔ေတြ ေပၚကာစမွာ ဂြတိုဟာ သူလည္း တကယ္ မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ဟန္ဘာဂါကို ေန႔တိုင္း ဝယ္စားျပေနတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပီဇာဆုိတဲ့ မုန္႔တစ္မ်ိဳးေပၚျပန္ေရာ၊ အဲဒီအခါမွာလည္း သူဟာ ပီဇာမုန္႔ကို တကယ္မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ဝယ္စားျပန္ေနရရွာတယ္၊ ႀကိဳက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပေနရရွာတယ္၊ အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြရွိ တယ္ ငါ့လူ၊<br /><br />ငါကေတာ့ အဲဒီအထဲ ဘယ္ေတာ့မွမပါဘူး၊ ငါတကယ္ႀကိဳက္တာကိုမွ ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာတာ၊ ငါမႀကိဳက္တာဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔တူေအာင္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွလိုက္ၿပီး မႀကိဳက္ဖူးဘူး” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ကဲပါဗ်ာ ဒါေတြထားလိုုက္ပါေတာ့ ဒီေန႔မနက္စာခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာကိုပဲ ေျပာပါ၊ က်ဳပ္ ခ်က္ၿပီးေကြ်းပါမယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ေစ်းထဲမွာ တညင္းသီးႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ျခမ္းခြာ ဝက္ႏွိ႔အံုသားကို အဲဒီတညင္းသီး ႏွစ္ျခမ္းထဲမွာထည့္၊ ျပဳတ္ၿပီး ထြက္မသြားေအာင္ ႏွီးနဲ႔တုပ္၊ ၿပီး ေတာ့ ဝက္သားေရာတညင္းသီးပါ ႏူးအိေနေအာင္ ဆီျပန္ခ်က္စမ္းပါကြာ၊ အဲဒါက ဟင္းကိုေျပာတာ၊ ဟင္းခ်ိဳကေတာ့ သခြာသီးဟင္း ခ်ိဳေလးခ်က္ပါကြာ၊ ငါးပိရည္ကိုေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ေလးေဖ်ာ္ကြ၊ အဲဒီငါးပိရည္ထဲမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီ၊ ဂ်င္းလည္းေထာင္းၿပီး ထည့္ကြာ၊ ငါးမီးဖုတ္ကေလးပါ ထည့္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္၊ တို႔စရာကေတာ့ မ်ားမ်ားမလုပ္နဲ႔ကြာ၊ ပဲတီခ်ဥ္ေလာက္ဆို ေတာ္ပါၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ မင္းကို ေျပာရဦးမယ္။<br /><br />ငါ့ဘဝက သူမ်ားေကြ်းမွစားရတဲ့ ဘဝကြ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ထမင္းစား ၿပီးရင္ အခ်ိဳတည္းဖို႔ ကေတာ့ ဘံုသီလို႔ေခၚတဲ့ ကုလားအခ်ိဳမုန္႔အလံုးေလးေတြနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာင္းဆို လံုေလာက္ပါၿပီး အဲ ဒါေတြ စားၿပီးရင္ေတာ့ ငါးသံုးလံုး တစ္လိပ္တိုက္ဦးေနာ္၊ သိပ္လည္းအစားအေသာက္ေပၚမွာ ဇီဇာမေၾကာင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေလာက္ဆို ရင္ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာေလ၏။ “ကိုပီတာႀကီး ခင္ဗ်ားကေတာ့ တကယ့္ကိုပါပဲဗ်ာ၊ အားကိုမနာတတ္ဘူး၊ စိတ္ထဲရွိ တာ အကုန္ေျပာေတာ့တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက..<br /><br />“ဟေကာင္ရ၊ ငါတို႔က ႐ိုးတယ္ကြ၊ ေတြးရင္လည္း အ ေျဖာင့္ပဲေတြးတယ္၊ ေျပာစရာရွိလည္း အေျဖာင့္ပဲ ေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ အားနာတာေတြဘာေတြ မရွိပါဘူးကြာ အားနာတယ္ ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္း ငါ့မွာ ရွိကိုမရွိဘူး” ဟု တြင္းတြင္းႀကီး ေျပာေလေတာ့၏။ “က်ဳပ္ျဖင့္ဗ်ာ၊ ကိုပီတာႀကီး ေနပံု၊ ထိုင္ပံု၊ ေျပာပံု ဆိုပံု ကို အားက်လိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ိုးသားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပြင့္လင္းသလဲ တကယ္ပါဗ်ာ၊ တကယ့္ကို အားက်တာ…” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမိေလ၏။<br /><br />ထုိအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးက.. “တစ္ခါက ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းကို လူႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္သန္းခရီးႏွင္ခဲ့ဖူးတယ္၊ တစ္ေယာက္က အေတြးအေခၚသမား၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွမေတြးတတ္ရွာဘူး၊ သူကလုပ္စရာရွိတာကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူစား၊ ဘာမွကို မစဥ္းစားတတ္ဘူး၊ ေတာနက္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး လမ္းေပ်ာက္ သြားၾကတယ္ကြဲ႕ အဲသည္လို လမ္းေပ်ာက္သြားေပမဲ့ လွ်ပ္စီးက ဖ်န္းကနဲ႔ ဖ်န္းကနဲ႔ လက္တာေပါ့ကြယ္၊ အဲသည္လို လွ်ပ္စီးလက္တဲ့ အခါအခါမွာ အေတြးအေခၚသမားက ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး “လွ်ပ္စီး ဘာေၾကာင့္ လက္တယ္၊ လွ်ပ္စီးလက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္ောလက္လင္းသြားတယ္၊ လွ်ပ္စီးတစ္ႀကိမ္လက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လက္ တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္” ဆိုတာေတြကို တြက္ခ်က္ၿပီး စဥ္းစားတယ္ကြဲ႕ ေရွ႕ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ဘူး၊<br /><br />လက္ေတြ႕လုပ္ တတ္တဲ့လူကေတာ့ လွ်ပ္စီးလက္တဲ့အခါတိုင္းမွာ လမ္းကိုရွာၿပီး လမ္းျမင္တာနဲ႔ အတင္းေျပးသြားတာပဲ၊ သူကေတာ့ လွ်ပ္စီးတစ္ခါ လက္တိုင္း လမ္းကိုေတြ႕တယ္၊ ေတြ႕တဲ့လမ္းအတိုင္း ေျပးသြားတယ္၊ အေတြးအေခၚသမားကေတာ့ ရပ္ေနတယ္ကြဲ႕၊ လွ်ပ္စီးလက္ တဲ့အခါမွာ လွ်ပ္စီးအေၾကာင္းကို ေတြးေခၚေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ကြာ လွ်ပ္စီးလက္လို႔ လမ္းကိုျမင္တာနဲ႔ အဲဒီလမ္းအတိုင္းေျပးသြားတဲ့ လူက ေတာအုပ္ႀကီးက ထြက္သြားႏိုင္တာေပါ့၊ လွ်ပ္စီးလက္တာကို သေဘာက်ၿပီး လွ်ပ္စီးလက္တဲ့ အလင္းေရာင္ကို ေက်နပ္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚသမားကေတာ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက မထြက္ႏိုင္ရွာဘူး၊<br /><br />အဲဒီလိုပဲကြာ ဒီကမၻာႀကီးမွာ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ဆရာသခင္ေတြက လွ်ပ္စီးေပါင္းမ်ားစြာ လက္ျၿပီးပါၿပီကြာ၊ ဥပမာ ေလာက္ဇူးတို႔၊ ေခ်ာင္ဖူးတို႔၊ ကြ်န္ျဖဴးရွပ္စ္တို႔ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဟာ ကမၻာေလာကႀကီးကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့အရာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီးတိုေတာင္း လြန္းပါတယ္၊ ကမၻာေလာကႀကီးကို လွ်ပ္စီးလက္သလို အလင္းေရာင္း လွစ္ျပခဲ့ တဲ့ပဂၢိဳလ္ထူးႀကီးေတြပါပဲ၊ အဲဒီအလင္းေရာင္ကိုျမင္ တာနဲ႔ လမ္းေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အလင္းေရာင္မွာ ေက်နပ္ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ျပတဲ့ အလင္းေရာင္မွာ ေတြ႕ရတဲ့လမ္းအတိုင္း အတင္း ေျပးသြားရမွာ မဟုတ္တား၊<br /><br />အခုေတာ့ မင္းက အဆိုးဆံုးပဲ၊ ငါလို အ႐ူးပီတာႀကီး လက္ျပတဲ့ မႈန္တိမႈန္ဝါး အလင္းေရာင္ကေလးကို အားက်ေနျပန္ၿပီ၊ ငါကေကာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လက္ျပႏုိင္မွာတုန္း၊ အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ ႀကီးမားတဲ့အရာႀကီးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ မ်က္စိတစ္မွိတ္ပဲရွိပါတယ္ကြာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးကို အားမက်ပါနဲ႔၊ ပီတာႀကီး လက္ျပတဲ့မျဖစ္စေလာက္ အလင္းေရာင္ကေလး မွာ မင္းအေနနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ မႈန္တိမႈန္ဝါးလမ္းကေလးမွာ အျမန္ဆံုးေျပးေလွ်ာက္သြားပါ ေမာင္ေအာင္ထြန္း” ဟုဆိုကာ ကြ်ႏု္ပ္၏ေက်ာ ကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ အုန္းကနဲ႔ ထုကာ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း သြက္လက္ လြတ္လပ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံအတြင္း မွထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-37213368077939768052011-07-13T12:53:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.219-07:00ကံပြင့္ ကံျမင့္လာဘ္ပြင္ျခင္းႏွင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာပြင့္လန္းမႈ႕မ်ားအတြက္<div style="text-align: justify;">နရသီဟပေတ့မင္း၏ အရီးဖြားေစာ ေက်ာက္စာရွိ သကၠရာဇ္ ၆၂၇-၆၃၇ ခုတည္ေသာ “ ဓမၼရာဇိကဘုရား” ေျမာက္ဘက္ရွိ “ ကုသသမုတိ” ဘုရားအာ႐ံုခံႏွင့္ တိုက္မအကူးမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ဇာတာေတာ္ေပါင္း (၅) ေစာင္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။<br /><br /></div><ul style="text-align: justify;"><li>အရွင္ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပဋိသေႏၶယူေသာ ဇာတာေတာ္။</li><li>ဖြားေတာ္မူေသာ ဇာတာေတာ္။</li><li>ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဇာတာေတာ္။</li><li>ပရိနိဗၺာန္စ့ေတာ္မူေသာဇာတာေတာ္။</li><li>အလယ္၌ မထင္မရွား ဖတ္၍မရေသာ ဇာတာေတာ္ဟူ၍ ဇာတာေတာ္ေပါင္း (၅) ေစာင္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ထိုဇာတာမ်ားအနက္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဇာတာေတာ္ကို အထက္တြင္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါတယ္။</li></ul><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSW2p1B5Ivh0wS3eiFZM5wTH2PlNytP60RNPtfZNfkofPwkSjwqVY_KTZL87u5GoJI2YLzTRgXQgcIj7DmpQ9h7JDjkrPa_fW5aqcdN5Kxv7DVdx27IIw8CjWAOvkd44l2Wsr_1lnQyccm/s800/pwe.jpg" style="height: 567px; width: 494px;" /></div><br /><br /><a name='more'></a>ပြင့္ေသာဟူ၍ ေရးထားေသာ ဇာတာေတာ္ကို ထိုေခတ္ထိုကာလစ၍ ယေန႔ထက္တိုင္ ကံပြင့္ ကံျမင့္ လာဘ္ပြင္ျခင္းႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ပြင့္လန္းမႈ႕ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ နိမိတ္ေဆာင္သည္ဟု ယူဆကာ ေဆာင္ယူေလ့ရွိပါသည္။ အလံုးစံုေသာေအာင္ျခင္းႏွင့္တကြ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူေသာ ၿဂိဳဟ္နကၡတ္ပံု ဇာတာေတာ္သည္ေလာကီလူသားတို႔ တ႐ိုတေသ တန္ဖိုးထား ေဆာင္ယူေသာ အေဆာင္အျဖစ္ ထိုေခတ္ကာလ ပုဂံမွသည္ ယေန႔တိုင္ သံုးစြဲျခင္းျပဳသည္။<br /><br />အညာေဒသမ်ားတြင္ ေနအိမ္ဘုရားစင္၊ ေစ်းဆိုင္ ၊ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳေသာေနရာ ၊ ေငြေၾကးကံပြင့္လိုေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ပြင့္ေသာဇာတာကို ေရးဆြဲပူေဇာ္ေလ့ရွိပါသည္။ ဤဇာတာေတာ္ ေရးဆြဲ ပူေဇာ္ထား ေသာေၾကာင့္ လာဘ္ပြင့္သည္။ ကံပြင့္သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ ေကာင္းသည္။ ေခတ္ကာလ အလိုက္ေလွ်ာ္ညီေသာ ေငြအစုလိုက္ အပံုလိုက္ ၀င္ျခင္းႏွင့္ ထီေပါက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘုရားစင္ ၊ အလုပ္ခန္း၊ အေရာင္းအ၀ယ္ေနရာ၊ ႐ံုးခန္း၊ ေငြသိမ္းေကာင္တာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာ မ်ားတြင္ ခ်ိတ္စြဲ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးထူး ရရွိေစသည္။<br /><br />ပညာသင္ၾကားသူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအဖို႔ လက္ကိုင္ပ၀ါ အျဖဴေပၚတြင္ ေရးကူးေဆာင္ယူ၍ စာေမးပြဲေျဖဆိုျခင္း ၊ စာက်က္ေလ့လာျခင္းမ်ား ျပဳေဆာင္၍ ထူးျခားစြာ ကံျမင့္မားျခင္း စိတ္အာ႐ံုလန္းဆန္း ၾကည္လင္၍ စူးစိုက္မႈအားေကာင္းျခင္းႏွင့္ ညာဏ္အလင္းပြင့္လန္းျခင္း ၊ ထူးခြ်န္စြာ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ား ရရွိႏိုင္သည္။ အတတ္ပညာ အေျခတည္၍ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားမႈ႔ကို ဖန္တီးလိုသူ မည္သူမဆို ေဆာင္ယူ၍ ညာဏ္အလင္းသစ ္ဖြင့္ကာ ႀကံစည္ ရည္ရြယ္သေလာက္ ေပါက္ေျမာက္မည္။<br /><br />အခ်ိဳ႕သည္ကား မဟိဒၶိလမ္းအတြက္ ဘာသာေရးအတြက္ ၊ ၀ိပႆနာအတြက္ နိိတ္ထူးေသာ ပြင့္ေသာဓာတ္ သက္ေရာက္သည့္ ဇာတာေတာ္ဟူ၍ ယူဆေဆာင္ယူျခင္း ျပဳၾကသည္။ အခ်ိဳ႕သည္ ပြင့္ေသာ ဇာတာေတာ္ပံုကို ေရႊျပား ၊ ေငြျပားတြင္ ေရးထိုးကာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ တကြ ကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ၾကသည္။<br /><br />အးလံုးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အစစအရာရာ ပြင့္လန္းေစျခင္း အက်ိဳးငွာ သင္တို႔၏ အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္ လိုလားေသာ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး အေနႏွင့္ ( ထိုင္းႏိုင္ငံစံေတာ္ခ်ိန္ - ညဘက္ (၃း၁၅) တိတိတြင္ ျပန္လည္ ညြန္ျပေပးလိုက္ရေပသည္။<br /><br />ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္<br />ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕<br />sayaheintintzaw@gmail.com<br />+6687 415 0022</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-70243769941941612522011-07-11T01:48:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.219-07:00ငါးပုတ္ေျခာက္ဆီဆမ္းႏွင့္ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ<div style="color: #006600; text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာဟု အမည္ေပးထားေသာ ၿခံႀကီးအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစဟ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ဦးျဖစ္၏။ အမ်ားသူ ငါက အ႐ူးဟုေခၚၾကေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ဤမွ်လာက္အထိရင့္ရင့္သီးသီး မေခၚရက္ရွာေပ။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို မ်ားစြာ ခင္မင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ၎အားခင္မင္ေလ၏။ ထို႔အတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား သနားမိေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္… “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္က.. “မနက္စာ ကိုပီတာႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ ေကြ်းရမယ္၊ ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ.. “ပီတာ့ဘဝက သူမ်ားေကြ်းမွစားရတဲ့ဘဝပါ ငါ့လူရာ၊ အဲဒီ ေတာ့ ဘာစားခ်င္တယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ပါဘူး ေကြ်းတာစားၿပီး ဝသြားရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကမ်ား ဘာစားရမလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါမွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စီကာပတ္ကံုး မေျပာတတ္႐ိုးအမွန္ပါ၊ အဲဒီေတာ့ စားခ်င္တာေလးေတြ ေျပာၾကည့္မယ္၊<br /><a name='more'></a><br /><br />ကဝက္ကင္းဘက္က ငါးသေလာက္ကိုရွာဝယ္ၿပး မန္က်ည္းမွည့္နဲ႔ အခ်ဥ္ဆီျပန္ခ်က္မယ္၊ ၿပီေးတာ့အရည္ ေသာက္အတြက္ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ ေရႊပဲသီးကို ပုစြန္ဆိတ္နဲ႔ ေၾကာ္မယ္၊ ဘူးသီးျပဳတ္ကို တို႔စရာလုပ္မယ္ ငံျပာရည္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ငံျပာရည္ခ်က္လုပ္မယ္၊ ပီတာတို႔က ဒီေလာက္ပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ျမည္းဖို႔က ေရႊၾကည္ရယ္၊ အုန္းႏွိ႔ ေက်ာက္ေက်ာရယ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္းရယ္..ဒါေလာက္ပဲ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ စီးက၇က္တစ္လိပ္ေလာက္ဖြာခ်င္တယ္” ဟု ေျပာေလေတာ့ ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္းေမွာ္ဘီေစ်းသို႔ ေျပးရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ၿခံအထြက္၌မွာပင္ မခ်ိဳဆိုေသာ ေဗဒင္ဆရာမေလးႏွင့္ ေတြ႕ေလ၏။ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သင္ေပးေသာပညာျဖင့္ ေဗဒင္ေဟာေျပာ လ်က္ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎အား ေစ်းဝယ္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရာ ၎က လိုလိုခ်င္ခ်င္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္စား ေစ်းဝယ္သြားေလေတာ့၏။ မခ်ိဳျပန္ေရာက္လာေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လိုက္ေသာဟင္းခ်က္စရာမ်ား ျပည့္စံုစြာပါလာေလ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ အက်အနခ်က္ျပဳတ္၍ ကိုပီတာႀကီးအား နံနက္စာေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ငါးသေလာက္အခ်ဥ့္ဆီျပန္ဟင္းျဖင့္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ေအာင္ေအာင္ဆိုသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တပည့္ကေလး ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ “အဘေရ..ႏွစ္ဦးတုန္းက အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီ အဘရဲ႕..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “တိုၿခံကိုလာေနက် ကေလးေတြထဲ ေအာင္ေက်ာ္စိုးက ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတာကြ၊ ဘယ္ေအာင္ေက်ာ္စိုးလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ ေအာင္ေအာင္က.. “သြားေခါေခါနဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္စိုးေလ” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။<br /><br />“ေၾသာ္..သိၿပီ..သိၿပီ ဒီေကာင္က အဆိုေတာ္႐ူးကြ၊ အဆိုေတာ္သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေျပာလို႔ လည္းမရဘူး သြားေခါရင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္တယ္ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ငါက သူ႔ကိုေျပာျပတယ္၊ သြားေခါလို႔ အဆိုေတာ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ တို႔အေဒၚႀကီးက သူ႔ထက္ေတာင္ ေခါေသးတယ္လို႔ ေျပာတာလည္း မရဘူး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေအာင္ေအာင္က..“ ဂီတာၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုက တေယာပထမဆုကိုေပးတဲ့ ေရႊတံဆိပ္၊ ေရႊအစစ္နဲ႔ လုပ္ထားတာ၊ ႏွစ္က်ပ္သားေလာက္ရွိတယ္ အဘရဲ႕ အဲဒါ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ရလာတယ္” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီလိုရွိတာေပါ့။ ေအာင္ေအာင္ရယ္၊ အဆိုဘက္က မျဖစ္ရင္လည္း အတီးအမႈတ္ဘက္ ခြ်န္ႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ တေယာၿပိဳင္ပြဲမ်ာ ပထမဆုရတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္လက္သံဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္း လိမ့္မယ္ကြ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကခ်ီးမြမ္းလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္က..<br /><br />“ၿပိဳင္ပြဲကရတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဘရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စာပြဲေပၚက သူမ်ား ေမ့က်န္ခဲံတာကို ေကာက္ရလာတာ၊ ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထုတ္ျပၿပီး ႂကြားပါလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမ့ က်န္ခဲ့မယ္၊ အဲဒီစားပြဲမွာ သူက ဝင္ေသာက္ေတာ့ ေကာက္ရလာခဲ့တာပါ” ဟု ေျပာလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ေဟ..” ဟု ေရရြတ္မိေလ၏။ ထမင္းစားေနေသာ ကိုပီတာႀကီးက တစ္ခစ္ခစ္ ရယ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ေရႊႏွစ္က်ပ္သားရခဲ့တာဆို ေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ကံေကာင္းတာေပါ့” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္မိေလ၏။<br /><br />ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ၿခံဝမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသံၾကားသျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ကို ၾကည့္႐ႈခိုင္းလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္လည္း သြား၍ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ၿပီးလွ်င္.. “ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က ရဲနဲ႔ လိုက္လာတာအဘေရ..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးသည္ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ျပန္ ေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏိုပ္က.. “ဒီေကာင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကံဆိုးတာေပါ့” ဟု ညည္းညဴလိုက္ေလ၏။ မ်ားမၾကာမွီ ၌ေအာင္ေက်ာ္စိုး ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။<br /><br />ထို႔ေနာက္ ေအာင္ေက်ာ္စိုးက.. “အဘေရ.. ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆို ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေငြငါးေသာင္း ဆုခ်သြားတယ္…” ဟုဆိုကာ ေငြမ်ားကို ေထာင္၍ျပေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကံေကာင္းတာေပါ့ ကြာ..” ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးကမူ လက္ေဆးရင္း တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ျပန္ေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က ကိုပီတာႀကီးအား.. “ကိုပီတာႀကီး ခင္ဗ်ားက ဘာေတြရယ္ေနတာလဲဗ်” ဟု ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကိုယ့္လူကို အႀကံတစ္ခုေပးခ်င္တယ္၊ အဲဒီ အႀကံက ဘာလဲဆိုရင္ ကိုယ့္လူက တစ္ခုခုၾကားလိုက္တာနဲ႔ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ သြားေနတာကိုး၊ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ မသြား မသြားစမ္းပါနဲ႔ အခုလည္း ကိုယ့္လူရဲ႕တပည့္ ေအာင္ေက်ာ္စိုးေလး တေယာေရႊတံဆိပ္ ႏွစ္က်ပ္သားေလာက္ ကေလးရတာနဲ႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ အဆံုးထိ သြားလိုက္တာကိုး၊<br /><br />အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေရႊတံဆိပ္က ေအာင္ေက်ာ္စိုး ရတာမဟုတ္ဘူး တျခားလူရတဲ့ တံဆိပ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္စားပြဲေပၚမ်ာရတဲ့လူက ေမ့က်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဟိုက ရဲေခၚၿပီးလိုက္လာတာေပါ့၊ အဲဒီလိုလည္း ၾကားလိုက္ေရာ ကိုယ့္လူက ေအာင္ေက်ာ္စိုးေတာ့ ကံဆိုးတာပဲဆိုၿပီး အဆံုးထိသြားလိုက္ျပန္ေရာ၊ ဒါေပမဲ့ ဟိုက ဘာမွဒုကၡေပးမသြားဘူး၊ ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုၿပီ ေငြငါးေသာင္းေပးသြားျပန္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ဘယ္မွာကံဆိုးလို႔တံုး၊ ကိုယ့္လူက ၾကားလိုက္တာနဲ႔ အဆံုးထိ သြားပစ္လိုက္တာကိုး အမွန္က ၾကားတဲ့ ေနရာေလာက္မွာတင္ ရပ္ထားသင့္တယ္၊ အဆံုးထိ မသြားလိုက္ပါနဲ႔” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။<br /><br />“ကိုပီတာႀကီးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီလိုၾကားတဲ့ေနရာမွာ မရပ္ဘဲ အဆံုးထိမသြားဖို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာ ကိုယ့္ရဲ႕စကား မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တ႐ုတ္ပညာရွိၿပီး ေလာင္ဖူးေျပာခဲ့တဲ့စကား ကိုယ့္လူရဲ႕ သူကေတာ့ ပံုျပင္ကေလးနဲ႔ ေျပာတာပဲ ကိုယ့္လူကို အဲဒီ့ပံုျပင္ ေျပာျပဖူးတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ကိုယ့္လူ ေမ့သြားလို႔ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့လည္း ထပ္ၿပီးေျပာျပရတာေပါ့့” ဟု ေျပာေလ၏။ “ ေျပာပါဗ်ာ.. ၾကားဖူးၿပီးသာဆိုလည္း ကိစၥမရွီပါဘူး ထပ္ၿပီးၾကားရေတာ့ လည္း မွတ္မိတာေပါ့” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “တစ္ခါက အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီအဘိုးႀကီးမွာ အလြန္လွပတဲ့ ျမင္းကေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ ျမင္းက ျမင္းျဖဴကေလး ျမင္းကေလးက ဘယ္ေလာက္လွသလဲဆို ရင္ ဘုရင္ကေတာင္ သေဘာက်ၿပီး အဘိုးႀကီးဆီမွာ ေတာင္းၿပီးဝယ္တယ္၊ အဲဒီ သတင္းလည္းၾကားေရာ လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး ဘုရင္က ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးမွာပဲလို႔ ၾကားတဲ့သတင္းေပၚမွာ အဆံုးထိသြားပစ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဘိုးႀကီးက ဘုရင္ကို မေရာင္းဘူး လူေတြက ျမင္းလို႔ထင္ေနၾကတာ၊ ျမင္းမဟုတ္ဘူး ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕သမီးပဲ၊ ဘာျပဳလို႔ေရာင္းရမွာလဲလို႔ အဘုိးႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ၾကားရတဲ့လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံဆိုးသြားၿပီး၊ ျမင္းကေလးကို ေရာင္းပစ္လိုက္ရင္ သူခ်မ္းသာသြားမွာ၊ အခုလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ မေနရဘူးလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညတစ္ညမွာ အဲဒီျမင္းျဖဴကေလးဟာ ေဇာင္းထဲကေန ေပ်ာက္သြားတယ္၊<br /><br />အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ လူေတြက ေရာင္းပစ္လိုက္ရင္ ေငြေတြရမွာ အခုေတာ့ ေငြလည္းမရဘူး၊ ျမငး္လည္းဆံုးၿပီး၊ အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံဆိုးၿပီလို႔ အဆံုးအထိ ေတြးၿပီး ေျပာၾကျပန္တယ္ ဒါေပမဲ့ ငါးရက္ေလာက္ၾကာ တဲ့အခါမွာ ျမင္းျဖဴကေလးဟ အဘိုးႀကီးဆိျပန္လာတယ္၊ ျပန္လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ႐ိုး႐ိုးမလာဘူး၊ ေတာထဲက ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္ ပါ ေခၚလာတယ္၊ အဲဒါကိုလည္းသိေရာ လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံေကာင္းျပန္ၿပီလို႔ အဆံုးထိုေတြးၿပီး ေျပာၾကျပန္ေရာ၊ ၿပီး.. သိပ္မၾကာလွပါူဘူး၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားလူပ်ိဳကေလးက ျမင္း႐ိုင္းကိုတက္ၿပီးစီးတာ ျမင္း႐ိုင္းကခါခ်လို႔ ျမင္းေပၚကလိမ့္က်ၿပီး ေျခာေထာက္က်ိဳးသြားပါေလေရာ၊ အဲဒီအခါမွာ လူေတြက အဘိုးႀကီးကို ကံဆိုးျပန္ၿပီလို႔ ေျပာၾကျပန္ေရာ၊<br /><br />အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ရန္သူေတြက ၿမိဳ႕ကိုလာဝိုင္းလို႔ လူငယ္လူရြယ္အားလံုး စစ္ထဲကိုဝင္ၾကရတယ္၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားေလးကိုေတာ့ ေျခ ေထာက္မသန္လို႔ဆိုၿပီး စစ္ထဲကို ဝင္ခြင့္မပးဘူး၊ စစ္ထဲဝင္တဲ့လူငယ္ေလးေတြအားလံုး အိမ္ကို ျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ စစ္ေျမျပင္ မွာ အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားရတယ္၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားေလးကေတာ့ မေသမေပ်ာက္ရွိေနတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လူေတြက အဘိုးႀကီးကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္၊<br /><br />အဲဒီပံုျပင္ဟာ ေလာက္ဇူး မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပံုျပင္ပဲ ၾကားတဲ့သိတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ထားလိုက္မွ ေတာ္မယ္ မသ္းသိခၤေရ..” ဟုေျပာကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ေက်ာကုန္းကို လက္သီးျဖင့္ ဘန္းကနဲ႔ထုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><span style="color: #3366ff;">အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-21585836355678616332011-07-07T09:41:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.219-07:00လိုအင္ျပည့္ရာ-ဆြမ္းပေဒသာကပ္လွဴပူေဇာ္နည္း<div style="text-align: justify;"><span style="color: #006600;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သားအမိအရင္းအခ်ာမ်ားပမာ ရင္းႏွီးေသာ ေဒၚေအးေမဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူႏွင့္အတူ အသက္အားျဖင့္ ေဒၚေအးေမႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းခန္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးလည္း ပါလာေလ၏။ ေဒၚေအးေမႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သားအမိအရင္းအျခာမ်ားပမာ လြန္စြာခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးၾကသည္ျဖစ္ရာ ေဒၚေအးေမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ဆရာဟုပင္ မေခၚပဲ ေႏြးေထြးစြာ ငါ့သားဟုပင္ ေခၚေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အေမဟုပင္ ေခၚမိ၏။ ထိုေဒၚေအးေမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ...</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဘယ္လိုလည္း ငါ့သား ေနေကာင္းရဲ့လား။ ဟုိတစ္ေန႔က သတင္းၾကားတယ္။ မင္းကို ရဲဖမ္းခံရတယ္ဆိုဟု ေမးေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က....</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဟုတ္ပါတယ္အေမ။ တနဂၤေႏြေန႔က ဆိုပါေတာ့ ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပုလိပ္၀င္ဖမ္းတာေလ။ တိုင္တဲ့လူရွိလို႔ ေျပာတာပဲဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေအးေမက....</span><br /><a name='more'></a><br /><br /><span style="color: #006600;">ငါ့သားကို ဘာအမႈ႔နဲ႔ဖမ္းတာလဲဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါကြ်ႏ္ုပ္က ေဗဒင္ေဟာတဲ့အမႈ႔ပါဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ လွ်င္ ေဒၚေအးေမက အမေလး ေဗဒင္ဆရာက ေဗဒင္မေဟာလို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္ ၊ ေဗဒင္ဆရာက ေဗဒင္ေဟာလို႔ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုလို႔ ၾကားၾကားဖူးေပါင္ေတာ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္ေျပာေလေတာ့၏။ </span><br /><br /><span style="color: #006600;">ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ေအာ္ အေမရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ဆိုရင္ေတာ့ အဲလို အဖမ္း ဘယ္ခံရပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုေတာ့ သူမ်ားဥပေဒေပါ့ အေမရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔ သိတာက ျမန္မာႏိုင္ငံကေန တရားမ၀င္ ခိုး၀င္လာတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားလို႔ပဲ သူတို႔က သိတာေလ။ ေဗဒင္ဆရာလို႔ေတာ့ ဘယ္သိပါမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အလုပ္သမား ယာယီပတ္စပို႔မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဗဒင္ဆရာလို႔ ေရးထားတာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေနထိုင္ခြင့္ကဒ္ထဲမွာ ပါတာက အလုပ္႐ံုတစ္႐ံုက အလုပ္သမားလို႔ပဲ ႐ိုက္ထားရတာ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရွိဘူးတဲ့။ ဥပေဒအရ စကားေျပာရင္ေတာ့ သူတို႔မွန္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတာပဲေလဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေအးေမက </span><br /><br /><span style="color: #006600;">အင္း .... အေမလည္း ငါ့သားသတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အခုေရာ ဘယ္လို ျဖစ္သြားၿပီလည္း။ ေနာက္တစ္ခါ လာဖမ္းေနဦးမယ္ေနာ္ဟု စိတ္ပူေသာေလသံျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာေလ၏။ </span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဟုတ္ကဲ့အေမ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ေနာက္တစ္ခါ သူတို႔လာမဖမ္းေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ သူတို႔နဲ႔ ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ပါၿပီဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေအးေမက ...</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာလဲ ငါ့သားရဲ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ေအာ္.. အေမကလည္း ဒါကေတာ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေလဟု ရီလွ်က္ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေအးေမက တစ္ခ်က္မွ် စဥ္းစားလိုက္၍ ဟုတ္ၿပီ ... သိၿပီ သိၿပီ၊ အေမ သေဘာေပါက္ၿပီ၊ အမေလး ေဗဒင္ဆရာေတာင္ ေဗဒင္ေဟာဖို႔ မလြယ္ပါလား ဟု ျပန္ေျပာေလေတာ့၏။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">(မွတ္ခ်က္- အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ျမန္မာျပည္သား ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား မည္သူမဆို ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး (မညသည့္အလုပ္ကိုမွ်) လုပ္ခြင့္မရွိဟု သိရပါသည္။ လုပ္ခ်င္ပါက သူတို႔ႏွင့္ .............ဟု သိရပါသည္။)</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ကဲပါ အေမရယ္။ ဒီေန႔ အေမတို႔လာတာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေအးေမက သူမႏွင့္ အတူလာေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဘက္သို႔ ညြန္ျပရင္း သူနာမည္က မေထြးရီလို႔ ေခၚတယ္သားေရ။ အေမတို႔နဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပဲ။ အခု သူက ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ငါ့သားဆီ ကို ေခၚလာခဲ့တာ။ အဲဒါ သူ႔ကို ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ေပးပါဦးဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေဒၚေထြးရီ၏ အမည္ ေမြးသကၠရာဇ္ ေမြးေန႔မ်ားကို ေမး၍ ေဗဒင္တြက္ ေဗဒင္ေဟာေပးလိုက္ေလေတာ့၏။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ထို႔ေနာက္ ေဒၚေထြးရီမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလေတာ့၏။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဒီလိုပါ ဆရာေလးရယ္။ ကြ်န္မက အသက္ကလည္း ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္႐ံုေတြ ဘာေတြလည္း ကြ်န္မတို႔ အသက္အရြယ္ကို လက္မခံေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္မက အလုပ္႐ံုမွာေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္း က ကေလးေလးေတြကို လခယူၿပီး ထိမ္းေပးပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ကြ်န္မကို လာအပ္ထားတဲ့ ကေလးေလးေတြ ၃-ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္ဆရာဟု ေျပာေလ၏။ </span><br /><br /><span style="color: #006600;">ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ဘယ္က ကေလးေလးေတြလည္း ေဒၚေထြးရီရဲ့ဟု ေမးလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚေထြးရီက</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဒီလိုေလ ဆရာရဲ့။ အခု ကြ်န္မတို႔ ထိုင္းနိုင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သား အိမ္ေထာင္သည္ေတြက ကေလးေမြးတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကေလးကို သူတို႔ ထိမ္းေနရမယ္ဆိုရင္ လစဥ္ အခန္းခနဲ႔ စားစရိတ္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးလာၿပီဆိုရင္ တစ္လေလာက္ပဲ အလုပ္နားႏိုင္တယ္။ ေနာက္လေတြၾကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဆီလာအပ္ထားၿပီး ကေလးအေမေတြက အလုပ္ဆင္း လုပ္ၾကတယ္ေလ ဆရာရဲ့။ အဲဒီေတာ့ မနက္ဆိုရင္ အလုပ္မသြားခင္ ကေလးကို လာပို႔ထားၾကတယ္။ ညေန အလုပ္က ျပန္လာမွ သူတို႔ကေလးကို ျပန္လာေခၚၾကရတာ ဆရာရဲ့။ ကြ်န္မက အဲဒီကေလးထိမ္းတဲ့ အလုပ္ေလးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လုပ္တာဟု ေျပာျပေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚေထြးရီက ဆက္လက္၍</span><br /><br /><span style="color: #006600;">အဲဒီေတာ့ ဆရာေလးရယ္...။ ကြ်န္မတို႔ အသက္အရြယ္က အသက္ေလးလည္း ရလာၿပီ။ အလုပ္အကိုင္က လည္း လက္မခံေတာ့ဘူး ၀င္ေငြေတြကလည္း က်ဆင္းလာၿပီဆိုေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ လိုအင္ဆႏၵေလးေတြက ေတာ့ က်န္ေနေသးတယ္ ဆရာေလးေရ။ ျမနမာျပည္ကို ျပန္ၿပီး ကိုယ့္အုိးကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္တာတို႔၊ သားေလးကို ရဟန္းျပဳေပးၿပီး ေျမးေလးကို ကိုရင္ ၀တ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေလးေရ။ အဲဒီလို လိုအင္ဆႏၵေလးေတြကို ေအာင္ျမင္ေစမယ့္ ယၾတာနည္းေလး အေဆာင္ေလးရွိရင္ ညြန္ျပေပးပါဦး ဆရာေလးရယ္ဟု ေဒၚေထြးေမက ေျပာေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ဣစၧာသယ ဆြမ္းကပ္နည္းအား သင္ျပေပးလိုက္ေလေတာ့၏။</span><br />္<br /><span style="color: #006600;">လင္ဗန္းအ၀ိုင္း တစ္ခ်ပ္အတြင္း ဆြမ္းကိုးပံုပံု၍ ဘုရားကပ္လွဴျခင္း ၊ ဘုရားမီးပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ တြင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္၏။ နံက္ပိုင္း ေနထြက္ခ်ိန္ကို ေဆာင္ရြက္ရန္ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန႔ နံက္(၆း၄၅) သည္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အခါေကာင္းျဖစ္၏။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္အတြင္း၌ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ေဆးေၾကာ၍ လင္ဗန္းအလယ္ တည့္တည့္မွာ ဆြမ္းအပံုႀကီးတစ္ပံု ပံုရမည္။ ေဘးမွ ပတ္ရံ၍ ဆြမ္းရွစ္ပံု ပံု၇မယ္။ အဲဒီ ဆြမ္းအသီးသီေပၚမွာေတာ့ အုန္းသီးစိပ္တစ္စိပ္ဆီ တင္ရမယ္။ ထန္းလွ်က္တစ္ခဲဆီ တင္၇မယ္။ ဆီစိမ္ထားေသာ လက္ဖက္သန္႔သန္႔ တစ္ပံုစီ တင္ရမယ္။ အခြံႏြာထားေသာ ငွက္ေပ်ာ္သီးမွည့္ တစ္လံုးစီ တင္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဆြမ္းက (၉) ပံုေနာ္။ အဲဒီကိုးပံုစလံုးေပၚမွာ အုန္းသီးစိပ္ ၊ ထန္းလွ်က္ ၊ လက္ဖက္ ၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးမွည့္ အားလံုးကို တင္ရမယ္။ ပိုၿပီးမ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေအာင္ ေအာက္တြင္ ပံုေလးနဲ႔ ျပေပးလိုက္ပါတယ္။</span><br /><br /><div style="color: #3333ff; text-align: center;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2rELVuLJbFNE9fyJROV6FJHu1Aw5UZKJRW8pzHOE1U3-puCYOsiGRU95y-G7HNvMevDZM6FLzKKdqz7AN472dIXC8R0jjG7dJdVJ6jJtzuQac0GxXNT7Fvd1N_b9dTZQamXdHLFy0DPD1/s800/yyy.jpg" style="height: 649px; width: 576px;" /></div><br /><span style="color: #006600;">အေပၚက ပံုေလးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ အလယ္သည္ ဘုရားအားရည္စူးျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပထမဦးဆံုး ဆြမ္းတင္ရမည္။ အုန္းသီးစိပ္ ၊ ထန္းလွ်က္ ၊ လက္ဖက္ ၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးမွည့္ အားလံုးကို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ တင္ရမယ္။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ထို႔ေနာက္ မည္သည့္ေန႔သားသမီးဆို တနဂၤေႏြမွစ၍ အထက္ပါအတိုင္း ျပည့္စံုစြာ တင္ရမည္။ ထို႔ေနာက္ နာရီ လက္တံ သြားသကဲ့သို႔ အစဥ္အတိုင္း တင္သြားရမည္။ တနလၤာ၊ အဂၤါ ၊ ဗုဒၶဟူး၊ စေန ၊ ၾကာသပေတး ၊ ရာဟု ၊ ေသာၾကာ အစ၇ွိသည္ျဖင့္ ျပည့္စံုစြာ တင္သြားရမယ္။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ဟုတ္ၿပီေနာ္။ အားလံုးဆြမ္းပြဲကို ျပင္ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ တနဂၤေႏြေန႔ နံက္ (၆း၄၅) တိတ္မွာ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ဆြမ္းလင္ဗန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ႐ိုေသစြာ မယူလွ်က္ ဘုရားတြင္ ဆြမ္းကပ္လွဴေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုးသတၱ၀ါတို႔ အား ေမတၱာပို႔ေပးျခင္း၊ မိမိ၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔အား အမွ်အတန္း ေပးေ၀ေပးျခင္း ျပဳရမယ္။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ေနာက္ ဖေယာင္းတိုင္ အႀကီးတစ္တိုင္ကို အလယ္မွာ ထြန္း၊ ေဘးႏွစ္ဘက္ကေန ပံုမွန္းဖေယာင္းတိုင္ တစ္ဘက္ေလးတိုင္ ထြန္းပါ။ အားလံုး (၉)တိုင္ ထြန္းညႇိပူေဇာ္ၿပီး လိုရာဆုေတာင္းေပါ့။ ယၾတာကေတာ့ ဒီေလာက္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အထက္ပါအတိုင္း ေဒၚေထြးရီအား ဣစၧာသယ ဆြမ္းကပ္နည္းအား သင္ေပးလိုက္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သားအမိအရင္း အခ်ာမ်ားပမာ လြန္စြာရင္းႏွီး ခင္မင္လွေသာ ေဒၚေအးေမႏွင့္ ေဒၚေထြးရီတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားကို ေျပာဆိုၾကၿပီးလွ်င္ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္သြားၾကေလ ေတာ့သတည္း။</span><br /><br /><span style="color: red;">မွတ္ခ်က္=</span><br /><br /><span style="color: #006600;">အထက္ပါ ဣစၧာသယ ဆြမ္းကပ္နည္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပုဂံေခတ္ကပင္ အင္မန္ေက်ာ္ၾကားသည့္ ပုဂံ တတိယမင္းဆက္ ပ်ဴေစာထီး၏ ဆရာရေသ့မွ စတင္ခဲ့ေသာနည္း ျဖစ္၏။ ထိုဆရာရေသ့သည္ ပ်ူေစာထီး (၇) ႏွစ္သားကပင္ မင္းျဖစ္ရမည့္သူဟု ေဟာကိန္းထုပ္ထားသူလည္း ျဖစ္ေလ၏။ ႐ူပနိကာယ္ ၊ သဒၵနိကာယ္ အေထြေထြ အထူးထူးေသာ ေလာကီပညာရပ္တို႔ကို ကြ်မ္းက်င္တတ္သိ နားလည္သူ ျဖစ္၏။ ဆရာရေသ့သည္ ပုဂံ ပထမဆံုး မင္းဆက္ ရေသ့ေၾကာင္မင္းအျဖစ္ နန္းစံခဲ့သူ ျဖစ္၏။ ရေသ့ေၾကာင္မင္းေနာက္မွ ပ်ဴေစာထီးမင္း နန္းတက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုဆရာရေသ့သည္ ေရွးအဆက္ဆက္မွ အတတ္ပညာမ်ားစြာကို တတ္သိခဲ့သူ ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ဣစၧာသယ ဆြမ္းကပ္နည္း အေၾကာင္းကို စီရင္ခဲ့သူတည္း။</span><br /><br /><span style="color: #006600;">ထိုနည္း၏ အမည္ကား ဣစၧာသယ ဆြမ္းကပ္နည္း ျဖစ္ေပရာ လိုတိုင္းျပည့္ေစေသာ ဓာတ္ေဆာင္သည္။ ပညာလိုလားေသာ သူတို႔အတြက္ ပညာဥာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုၾကကုန္၏။ ဥစၥာဓနကို လိုလားေသာ သူမ်ားအတြက္ ဥစၥာကို ရၾကကုန္၏။ လာဘ္လာဘ ေပါႀကြယ္၀ျခင္း၊ အလုပ္အႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းတို႔၌ ၊မေတာင့္မတ ရရွိၾကကုန္၏။ မေကာင္းေသာ ၿဂိဳဟ္စီးၿဂိဳဟ္နင္းမ်ား ၊ ေဘးဥပၸါဒ္မ်ား ကင္းေ၀းၾကကုန္၏။ ခရီးေ၀းသြားလို သူမ်ား ၊ ခရီးကိစၥ အဆင္ေျပေခ်ာေမာၾကကုန္၏။ ေနရာေကာင္း အလုပ္ေကာင္း ရလိုသူတို႔ သည္လည္း ေနရာေကာင္း အလုပ္ေကာင္းရရွိၾကကုန္၏။ ရာထူးတိုးလိုသူမ်ား ၊ ဘ၀အဆင့္ ျမင့္မားလိုသူတို႔သည္လည္း ျမင့္မားၾကကုန္၏။ အေထြေထြ အထူးထူးေသာ လူသားတို႔၏ ဆႏၵမွန္သမွ်တို႔ အား လြယ္ကူစြာ ေခ်ာေမာစြာ ျပည့္စံုၾကပါေစျခင္း အက်ိဳးငွာ သင္တို႔၏ အက်ိဳးစည္းပြားကို အမွန္တကယ္ လိုလားေသာ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး အေနႏွင့္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရေပသတည္း။</span><br /><br /><span style="color: red;">ေစတနာေကာင္းျဖင့္</span><br /><span style="color: red;">ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္</span><br /><span style="color: red;">ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔</span><br /><span style="color: red;">Ph- +6687 415 0022</span><br /><span style="color: red;">EMAIL- Sayaheintintzaw@gmail.com</span><br /><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-38546831876605784402011-07-03T13:10:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.220-07:00လက္ဖက္၊သရက္သီးႏွင့္ခ်က္ေသာ ဝက္သားဟင္း<div style="text-align: justify;">တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္းျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔သူ လူႀကီးတစ္ဦး ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္၍ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “လုပ္ၿပီ..” ဟု ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။<br /><br />“အၿမဲတမ္း ေမာနင္းမရွိဘူးေလ၊ အၿမဲတမ္းလည္း ႏိုက္မရွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္တာ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔” ဟု ၎ကေျပာေလ၏။ “ ကဲပါဗ်ာ.. ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့ မနက္စာ ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာေနာ္၊ ဓာတ္စာလိုလို ဘာလိုလိုမေျပာနဲ႔ ဝယ္ရခက္တယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎ကိုပီတာႀကီးက.. “ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြ မစားတတ္ပါဘူး ႐ိုး႐ိုး လြယ္လြယ္ပဲ စားတတ္တယ္၊ ဝက္သားဟင္းနဲ႔စားမယ္၊ ဝက္သားကိုတံုးၿပီး င႐ုတ္သီးၾကက္သြန္နဲ႔ အိုးထဲမွာလံုးမယ္၊ ဆီက က်က္ၿပီး ဆက္ရက္ (ဇရက္) ျမည္သံ ဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြ ထည့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ေမႊ မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးထဲက အခ်ိဳအဖန္ဓာတ္ေတြက ဝက္သားထဲကို ဝင္မယ္၊ ဝက္သားထဲက အအီေတြဟာ အႏွစ္ထဲကိုဝင္မယ္၊ အႏွစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သရက္သီးမွည့္ကို ေပါက္ၿပီးထည့္မယ္၊<a name='more'></a><br /><br />သရက္သီးေတြ ေက်သြားတဲ့အခါ လက္ဖတ္အသားခ်ည္း ထည့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရထည့္မယ္၊ ေရႏွစ္ခါ ခမ္းေအာက္ခ်က္မယ္၊ ဒါမွ ဝက္သားအေခါက္ပါ ႏူးမွာ၊ အသားမွာ ဝက္၊ အသီးမွာ သရက္၊ အရြက္မွာ လက္ဖက္၊ အေကာင္းဆံုး သံုးမ်ိဳးေပါင္းခ်က္ၿပီးသားျဖစ္မယ္၊ အဲဒါက တစ္ခြက္၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးကို ဘဲ႐ိုးနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ ၾကက္သည္းၾကက္ျမစ္နဲ႔ ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္မယ္၊ ဒီလိုဟင္းမ်ိဳးကငါးပိ ရည္နဲ႔စားလို႔ မေကာင္းဘူး၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေလာက္ေတာ့လုပ္မွ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ဥႀကီးေတြကို အကြင္းလိုက္လွီးၿပီး ဆားနဲ႔နယ္မယ္၊ ဒါမွ မႊန္တဲ့ဟာေတြ ထြက္သြားမွာ ၿပီးေတာ့ ေရေဆးၿပီး ရွာလကာရည္ဆမ္းမယ္၊ ပီတာ့အဖို႔ အဲဒီေလာက္စား ရရင္ အာဂပါးစပ္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ပါၿပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြလည္း မစားတတ္ပါဘူး” ဟုေျပာေလ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က. “မစားတတ္ေပလို႔ ေတာ္ေတာ့္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဝက္သားဟင္းကလည္း လက္ဖက္ေတြေရာ၊ သရက္သီးေတြေရာ၊ ငွက္ေပ်ာ သီးေတြေရာ.. စားေကာင္းရဲ႕လား ေသေၾကကုန္ပါဦးမယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလွ်င္ ၎က.. “ကိုယ္ရင္မစား ရဲရင္ မစားပါနဲ႔၊ အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္၊ ကိုပီတာႀကီးပဲ စားပါမယ္၊ အခ်က္မွာသာခ်က္စမ္းပါ၊ တယ္လည္း ေၾကာင့္က်တတ္သလို၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္<br /><br />ထမင္းစားၿပီးရင္ အခ်ိဳပြဲလိုတယ္ေလ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခြက္ဝယ္မယ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္က လက္ ဖက္ရည္ပန္းကန္လံုး ႏွစ္လံုးစာေလာက္ဆိုရင္ လံုေးလာက္ပါၿပီ၊ အဲဒီအထဲကို စေတာ္ဘယ္ရီယို ေႂကြဇြန္းႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ဇြန္းခပ္မယ္ သမေအာင္ ေခါက္မယ္ ၿပီးေတာ့မွ ေရခဲထည့္မယ္၊ အဲဒါေသာက္မယ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္ဟာ စေတာ္ဘယ္ရီ ယိုနဲ႔ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ပန္းႏုေရာင္ လဗ္ဘ္ကာလာေလး ျဖစ္သြားမယ္၊ ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အခ်ဥ္အရသာရယ္၊ အခ်ိဳအရသာရယ္ ေပါင္းၿပီးသြား ေတာ့ ေသာက္လို႔ သိပ္ၿပီးေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ၊ ပီတာႀကီးတို႔က ကတ္သီးကတ္သတ္လည္း မစားတတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္တယ္ မို႔လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ေပးေလ၏။<br /><br />“ဒီအခ်ိ္န္ဟာ ဝမ္းေရာဂါေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ ျဖစ္ပါ့မလား ဝမ္းေတြဘာေတြ ပ်က္ၿပီး ေသသြားဦးမယ္ေနာ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က သတိေပးလိုက္ရာ ၎က.. “ကိုယ္ရင္ မေသာက္ရဲရင္ မေသာက္ပါနဲ႔ ပီတာႀကီး ေသာက္မွာပါ၊ ကိုယ္ရင္ဟာ တယ္ၿပီး အေၾကာင့္အက် မ်ားတာကိုး..” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။ “စေတာ္ဘယ္ရီယိုေတြ ဘာေတြက အခန္႔မသင့္ရင္ တစ္ညလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေနတာဗ်..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကိးက.. “တစ္ညလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့ သူခိုးမလာဘူးေပါ့ ငါ့လူရာ၊ အေၾကာင့္အက် မမ်ားစမ္းပါနဲ႔..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ေျပာေလ၏။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္ ေမွာ္ဘီေစ်းသို႔ ေျပးရေလ၏။ ေက်ာက္ဖ႐ုံသိး၊ ဝက္သား ငွက္ေပ်ာသီး၊ လက္ဖက္ စသည့္တို႔ကို ဝယ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီး ေျပာသည့္အတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးေနာက္ စိတ္မႏွံ႔ေသာ ကိုပီတာႀကီးအား ဧည့္ေကာင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ သေဘာထားကာ တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ၿမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ေနေလ၏။ စားေနရင္းႏွင့္ လည္း “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာေနေလ၏။<br /><br />ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ.. “ေဟ့.. ဖိုးေအာင္ထြန္း၊ ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့ ဟိႏၵဴပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္၊ တစ္ခါက နာရာဒ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပဲ၊ အဲဒီလူဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့၊ တစ္ေန႔မ်ာ နာရာဒဟာ ေတာအုပ္ႀကီး တစ္ခုအတြင္းကို ျဖတ္ဝင္သြားတယ္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီႀကီးတစ္ဦး၊ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔ရဲ႕အက်င့္က ထိုင္ၿပီး က်င့္ရတဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေယာဂီႀကီးကို နာရာဒက “ဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖိုရွိတယ္ ဘာမွာဦးမလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊<br /><br />အဲဒီေတာ့ ေယာဂီႀကီးက “က်ဳပ္ ဒီလို ထိုင္ၿပီးက်င့္ေနတာ အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုတံခါးကို ဖြင့္ေပးမလဲလို႔ ေမးလိုက္စမ္းပါ” လို႔ျပန္ၿပီးေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာ နာရာဒက “ေကာင္းၿပီေလ ေမးေပးပါမယ့္” ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္၊ ေတာနက္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၿပီး ေယာဂီႀကီးေမးတဲ့ စကားကို ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမးေပးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေကာင္းကင္ဘံုက အသံတစ္သံ ၾကားရတယ္၊ အဲဒီ ေယာဂီထိုင္ေနတဲ့ သစ္ပင္မွာရွိတဲ့ သစ္ရြက္ အေရအတြက္ဟာ သူျဖည့္က်င့္ဖို႔ က်န္တဲ့ ဘဝအေရ အတြက္ပဲ” လို႔ျပန္ၿပီးေျဖတယ္၊<br /><br />အဲဒီအေျဖကို နာရာဒက ေယာဂီႀကီးထံျပန္လာၿပီး ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီမွာ ေယာဂီႀကီးက အေတာ့္ကို ေဒါပြသြားတယ္၊ အခုလုပ္လာတာလည္း အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဒါကလည္း မၿပီးေသးဘူး၊ ေနာက္လုပ္ရမယ့္ ဟာေတြကလည္း ႏွစ္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ဘဝေတြတဲ့၊ သစ္ရြက္အေရအတြက္ေလာက္ လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သစ္ရြက္အေရအတြက္လည္း မနည္းဘူး သစ္ပင္ကလည္း မက်ည္းပင္ဆိုေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး ျပန္မယ္” ဟု ဆိုၿပီး ထၿပီးျပန္သြားတယ္၊<br /><br />အဲဒီအခါမွာ နာရာဒဟာ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီလူငယ္ တစ္ေယာက္ ခုန္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒီေယာဂီေလးကို နာရာဒက ေကာင္းကင္ကို ဘာမွာခ်င္ေသးသလဲ သူဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာစရာ ဂွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီေယာဂီေလး က်င့္ေနတဲ့ က်င့္စဥ္က ခုန္ၿပီးက်င့္တဲ့ က်င့္စဥ္လို႔ဆိုတယ္၊ ေယာဂီေလးက “က်ဳပ္ကေတာ့ က်င့္ေနတာပါပဲ၊ ေကာင္းကင္ကို ေမးေပးေစခ်င္တာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ခုန္ရဦးမလဲ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊<br /><br />အဲဒီအခါမွာ နာရာဒက ေတာထဲကိုဝင္သြားျပန္တယ္၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၿပီးေတာ့ ေယာဂီေလးအတြက္ ေမးေပးျပန္တယ္၊ ေကာင္းကင္ဘံု ကလည္းျပန္ၿပီးေျဖတယ္၊ ဒီေတာထဲမွာရွိတဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြမွာ ရွိတဲ့ မန္က်ည္းရြက္ေလး တစ္ရြက္ဟာ ဘဝတစ္ခုပါ၊ အဲဒီဘဝေတြေလာက္ ခုန္ၿပီးရင္ တံခါးဖြင့္ေပးမယ္” လို႔ျပန္ၿပီးေျပာတယ္ အဲဒီေတာ့ နာရာဒဟာ ေယာဂီေလးဆီျပန္လာၿပီး အဲဒီအတိုင္း ျပန္ေျပာတယ္၊ ေယာဂီေလးဟာ နာရာဒရဲ႕ စကားကိုၾကားတာနဲ႔ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္၊<br /><br />ၿပီးေတာ့ “ေတာ္တာပဲ၊ အရင္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ရမွန္း မသိဘဲလုပ္ေနရတာ၊ အခုေတာ့ အေရအတြက္ကို သိရၿပီး ဒီအခ်က္ဟာ အားရွိစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ပဲ ဆက္ၿပီး ခုန္မယ္” လို႔ေျပာပီး ေပါ့ပါးသြက္လက္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ခုန္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာပဲ ေကာင္းကင္ဘံုက ေကာင္းခ်ီးေပးသံ ၾကားရေတာ့တယ္၊ တ့ခါးဖြင့္လိုက္ပါၿပီးတဲ့၊<br /><br />ဒီအခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ ေယာဂီအိုႀကီးဟာ အေတာ့္ကို အေၾကာင့္အက်မ်ားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ၊ အဲဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးဆို ခက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာညာေပါ့၊ ေယာဂီလူငယ္ ေလးကေတာ့ အေၾကာင့္အက် နည္းတယ္၊ အေရအတြက္ကို ေမးမယ့္ေမးတာပါ၊ သူ႔သေဘာထားကေတာ့ မပြင့္မခ်င္း၊ ခုန္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးရိွၿပီး ဟန္တူပါတယ္၊ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းကင္တံခါးဟာ အစဥ္သျဖင့္ ပြင့္ေနပါတယ္” ဟု ေျပာ၍ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏ပံုျပင္ကို အဆံုးသတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထမင္းကို ဆက္၍စားေနေလ၏။<br /><br />ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သူ၏ပံုျပင္ကို ျပန္၍ စဥ္းစားေနမိေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းစား၍ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိန္ခ်ဥ္ကို ေသာက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စီးကရက္ဗူး အတြင္းမွ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ႏိႈက္ယူ၍ မီးညွိ႐ႈိက္ဖြာကာ ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ေက်ာကုနး္ကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ႔ထုကာ.. “ေဟး.. မင္းသိခၤ အေၾကာင့္အက်ေတြ မ်ားေနတယ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၊ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ ေကာင္းကင္တံခါး မပြင့္ဘဲ ငရဲတံခါး ပြင့္သြားလိမ့္မယ္၊ ကိုင္း.. ကိုယ္သြားမယ္” ဟုဆိုကာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ာျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင့္မွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။<br /><br /><span style="color: #3333ff;">အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3797580379454179500.post-29703097545324086202011-07-02T04:07:00.000-07:002011-08-25T07:45:23.220-07:00ဘ၀တိုက္ပြဲအတြက္ ေအာင္လံ ထူယၾတာ<div style="text-align: justify;">ဟိုးေရွးေခတ္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားသည္ စစ္ခ်ီစစ္တက္ စစ္ထြက္ေတာ့မည္ ဆိုပါက မိမိတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ေလာကီပညာ ႏွံ႔စပ္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾက၍ အေဆာင္မ်ား အစီအရင္မ်ား ေတာင္းတတ္ၾကေလ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း စစ္ခ်ီမည့္စစ္တပ္ေရွ႔ အလံေတာ္တြင္ ေအာင္ပြဲ၀င္ အင္းစမေတာ္မ်ားကို စီရင္ေပးလိုက္ေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ေလာကီပညာႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ေရွးရာဇ၀င္မ်ားတြင္ ေလ့လာရ၏။ မင္းတိုင္ပင္ မင္းကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ စစ္တိုက္ထြက္မည့္ မိမိတို႔ တိုင္းႏိုင္ငံမွ စစ္သားမ်ား ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေစရန္ တိုက္ပြဲတြင္ ေအာင္ႏိုင္ေစရန္ စသည္ျဖင့္ အေဆာင္မ်ား အင္းမ်ား အစီအရင္မ်ားကို စီရင္ေပးလိုက္တယ္လို႔ ေလ့လာရတယ္။<br /><br />အခု ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ ယၾတာအေၾကာင္းကေတာ့ ဘ၀တိုက္ပြဲ အတြက္ပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လူသားတိုင္း လူသားတိုင္းဟာ အိမ္ေထာင္ေရး စီးပြားေရး လူမႈ႔ေရး ပညာေရး စတဲ့ တိုက္ပြဲမ်ိဳးစံုကို အခ်ိ္န္ျပည့္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရတယ္။ အဲဒီ ဘ၀တိုက္ပြဲႀကီးေတြမွာ တိုက္ပြဲတိုင္း ေအာင္ျမင္ေစရန္ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေစရန္ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေစရန္ အတြက္ ဒီယၾတာနည္းကို ေဆာင္ရြက္ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ထူးျခားလာပါလိမ့္မယ္။ အေထာက္အကူ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။<br /><br />ဒီယၾတာနည္းရဲ့ ျမစ္ဖ်ားခံရာမွာ သကၠရာဇ္ ၇၄၄၊ တစ္ခုေသာ ကာလတြင္ “ရာဇဓိရာဇ္”ဘြဲ႕ ခံယူမယ့္ ဗညားႏြဲ႔ မင္းသားဆီမွာ စတင္အမႈ႔ထမ္း ခစားမည့္ ေနာင္ေသာအခါတြင္ “ရာဇမႏု” ဘြဲ႕ရ မင္းတိုင္ပင္ပညာရွိ “မင္းကံစည္”၏ နည္းျဖစ္ပါသည္။ ၀ါကေမာ့ရြာဖြား သာမန္လူသားဘ၀မွ ထူးျခားေသာ ပညာပါရမီ အခံအားေကာင္းျခင္းႏွင့္တကြ “မတိုင္ဆရာ”ထံမွ ေဗဒင္အတတ္ကို ေလ့လာတတ္ေျမာက္၍ မင္းပြဲ၀င္ပညာရွိ ျဖစ္လာသူတည္း။<br /><br />မင္းကံစည္၏ နည္းေပါင္းမ်ားစြာအနက္ “ေအာင္လံထူ ေအာင္ဓာတ္ယူ”ေသာ နည္းသည္ကား အလြန္ထိေရာက္လွေသာ နည္းေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားေစရန္အတြက္လည္း ေကာင္း ။ ရန္အလံုးစံုကို ေအာင္ေစရန္အတြက္လည္းေကာင္း အထူးေကာင္းေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ပညာစာေမးပြဲ ၊ အလုပ္စာေမးပြဲ ၊ အင္တာဗ်ဴေျဖဆိုမည့္သူမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေအာင္ျမင္မႈ႕ ရေစသည္။ ရပ္ေ၀းခရီးသြား စြန္႔စားအလုပ္လုပ္ကိုင္ လိုသူမ်ား လိုရာခရီးေရာက္၍ အႀကံအစည္မ်ား အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေစေသာ နည္းျဖစ္သည္။<br /><br />လုပ္ပံုလုပ္နည္း အျပည့္အစံုမွာ ပိတ္အျဖဴစတစ္စကို သံုးေဒါင့္ႀတိဂံပံု အလံတစ္ခု ခ်ဳပ္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ အဲဒီ ၾကက္လ်ာအလံေပၚတြင္ မိမိတို႔ေန႔သားအလိုက္ ဂဏန္းေတြကို ေရးသြင္းရပါမယ္။ ေရးတဲ့အခါမွာ တနဂၤေႏြ၊ အဂၤါ ၊ စေန ၊ ရာဟုသားသမီးမ်ားက မွင္အနက္နဲ႔ ေရးရပါတယ္။ တနလၤာ ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး ၊ ေသာၾကာေန႔သားသမီးမ်ားက မွင္အနီနဲ႔ ေရးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီအလံေလးကို ေအာင္သေျပ(၃) ညြန္႔ႏွင့္တြဲကာ ေရႊေရာင္သုပ္ထားေသာ ေျမအအိုးတြင္ ထိုးစိုက္၍ ဘုရားလွဴဒါန္းျခင္း အျမင့္တစ္ေနရာမွာ တင္ထားျခင္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ထားႏိုင္ေလ၏။ အားလံုး ဘ၀တိုက္ပြဲမွာ တိုက္ပြဲတိုင္း တိုက္ပြဲတိုင္း အႏိုင္ရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။<br /><br /><div style="text-align: center;"><img style="width: 571px; height: 633px;" src="https://sites.google.com/site/sayaheintintzaw/chatcer.2222.jpg" /></div></div><br /><br /><div style="text-align: justify;">အေပၚပံုကို ၾကည့္ပါ။ ေန႔သားအားလံုးအတြက္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ေန႔သားႏွင့္သူ အားလံုးေရြးခ်ယ္၍ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါ ေၾကာင္း ေစနာေကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။<br /><br /><br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/04609288206596944865noreply@blogger.com0