၀ါ စိမ္း နီ ဦးေ႐ႊအိုးဘုရား

ဧ၀ံ အစိႏိၱယာ ဗုဒၶါ ဗုဒၶ ဂုဏာ အစိႏိၱယာ

အစိႏၱိေယ ပသႏၷနံ ၀ိပါေကာ ေဟာတု မမ အစိႏိၱေယာ။

အင္း၀ေခတ္ တြင္ျဖစ္၏။ အင္း၀ဘုရင္သည္ ဗားမဲ့ဆရာေတာ္ကို လြန္စြာယုံႀကည္ ကိုးကြယ္၏။ ထိုအတူ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား မင္းညီမင္းသား ၀န္ႀကီး ၀န္ကေလး ၊ အမတ္ ၊ ကလန္ ၊ သံပ်င္မွအစ တိုင္း
သူျပည္သား ဆင္းရဲသား မိလကၡဴတို ့ပါမက်န္ ဆရာေတာ္အား လြန္စြာ ႀကည္ညိုႀကကုန္၏။

ဆရာ
ေတာ္လည္း ရဟန္းအျဖစ္ ႏွင့္လည္း ႀကည္ညိုႀကကုန္၏။ ထို ့အတူ မိမိတို ့၌ရွိေသာ အခက္ အခဲမ်ား ကိုလည္း ၎တတ္ႀကြမ္းေသာ ေလာကီပညာရပ္ျဖင့္ အကူအညီ ေပးသည္ျဖစ္္ရာ တတိုင္းျပည္လံုးက ေရွြေတာင္ႀကီး သဖြယ္ အားထား ႀကရကုန္၏။

ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသည္ လြန္စြာမွ လြန္စြာမွ ႀကီးက်ယ္၍ လြန္စြာမွလည္း ခမ္းးနားသည္။ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္း က်က္သေရခန္း၌ လွဴဖြယ္ ပစၥည္းအျပည့္ရွိ၏။ ဆရာေတာ္သည္ လာသမွ်ေသာ ဒါယကာ
ဒါယိကာမ ဧည့္ပရိသတ္တို ့ကို တတ္ႀကြမ္းေသာ ပညာျဖင့္ ကယ္မသည္ျဖစ္ရာ အစဥ္သျဖင ့္ ေညာင္းညာ
ကိုက္ခဲ ေနတတ္၏။

အင္း၀ မန္က်ဥ္းတန္းေန ဦးေရွြအိုး ဆိုေသာ သူဆင္းရဲႀကီး တစ္ဦးသည္ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းသို ့အစဥ္သျဖင့္ သြားေရာက္၍ အစဥ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ ခႏၵာကိုယ္ကို ႏိွပ္နယ္ ေပးရေလ၏။ ဆရာေတာ္၏
ခါႏွင့္ ေျခသလံုး မ်ားသည္ ေတာင့္တင္း ေနသည္ျဖစ္ရာ ႏိွပ္ရံုျဖင့္ မေပါက္ပဲ တေတာင္ျဖင့္ ေထာင္းရေလ၏။ ႀကာေသာအခါ ဦးေရွြအိုး၏ တံေတာင္သည္ ကြ်ဲပခံုးမ်ား ထ၍ေနေပေတာ့၏။

ဆရာေတာ္သည္ မင္းညီမင္းသား သူေဌး ကုန္သည္တို ့အား လိုအပ္ေသာ အဆီအမံမ်ား လုပ္ေပးေနသည္ကို သူဆင္းရဲ ဦးေရွြအိုးသည္ ဆရာေတာ္အား တံေတာင္ျဖင့္ ေထာင္းေပးရင္း ႀကား သိ ျမင္ ေတြ ့ေနရေလ၏။ တေန ့သ၌ မင္းသားတစ္ပါးသည္ ဆရာေတာ္ထံသို ့ေရာက္လာျပီးလွ်င္

ဆရာေတာ္ဘုရား အခုအခါမွာ ျမိဳ ့စားႀကီးရာထူး လစ္လပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို ့မင္းသားက သံုးပါးရွိပါတယ္။ သူရမလို ကိုယ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ေနရာကို တပည့္ေတာ္ လိုခ်င္ပါတယ္ဘုရား ဟု ေလ်ွာက္ထား လိုက္လွ်င္ ေကာင္းျပီ ဒကာ ဟုဆိုကာ ကြမ္းရြက္ေပၚတြင္ ထုံးျဖင့္ စမေရး၍ ထိုမင္းသားအား ေပးလိုက္ေလ၏။ ထိုသို ့ေပးျပီးေနာက္ “သုံးရက္ အတြင္း ဒကာ လိုခ်င္တဲ့ ရာထူးကို ရလိမ့္မယ္” ဟုလည္းမိန္ ့မွာေတာ္မူ လိုက္ေလ၏။

ထိုမင္းသားသြားလွ်င္ အမတ္တဦး ေရာက္လာျပန္၏။ ထိုအမတ္ကလည္း ဆရာေတာ္အား၀တ္ျပဳျပီးလွ်င္ ဆရာေတာ္ ဘုရား အမတ္ခ်ဳပ္ရာထူး လစ္လပ္ေနပါျပီ။ တပည့္ေတာ္တို ့ငါးဦးဟာ အဲဒီေနရာကို ခ်ိန္ရြယ္ ေနႀကပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ဟာ အဲဒီေနရာကို အလြန္ပဲ လိုခ်င္ပါတယ္ ဘုရား”ဟု ေလ်ာက္ထားလွ်င္ ဆရာေတာ္သည္ ထိုအမတ္အား သေျပညြန္ ့ခုႏွစ္ညြန္က္္ို ဂါထာ ခုႏွစ္အုပ္ စုပ္၍ေပးလိုက္၏။ ထို ့ေနာက္ “ဒါယကာအမတ္ ငါးရက္အတြင္း အမတ္ခ်ဳပ္ရာထူးရလိမ့္မယ္။ သြားေပေတာ့” ဟုေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအမတ္ ဆင္းသြားျပီး မႀကာမီ၌ပင္ ကုန္သည္တစ္ဦး ေရာက္လာေလ၏။ ထိုကုန္သည္ သည္လည္း ဆရာေတာ္အား ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ဟာ ကုန္သည္ေလး ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ဟာ လံုးလ၀ီရိယလည္း ရွိပါတယ္။ ကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္လိုိိိလို ့ဆရာေတာ္ဘုရား ကယ္မေတာ္မူပါ” ဟုေလ်ာက္ထား ျပန္ေလ၏။ ဆရာေတာ္က ထိုကုန္သည္အား အင္းတစ္ခ်ပ္ ခ်ီးျမင့္လိုက္ျပီးလွ်င္ “ကဲ ကုန္သည္ ဒါယကာေလးေရ ဒီတပတ္အတြင္းမွာပဲ ကုန္ေတြ အဆမတန္ ျမတ္စြန္းျပီး ကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”ဟုမိန္ ့မွာေတာ္မူကာ လြတ္လိုက္ေလ၏။ ကုန္သည္ေလးသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႏွင့္ ျပန္သြားေလ၏။

ရက္မႀကာမီ၌ မင္းသား သည္လည္းေကာင္း အမတ္ သည္လည္းေကာင္း ကုန္သည္ သည္လည္းေကာင္း လွဴဖြယ္ပစၥည္း အစုစုျဖင့္ ဗားမဲ့ ဆရာေတာ္ေက်င္းသို ့ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာႀကေလ၏။ မင္းသားကလည္း ျမိဳ ့စားႀကီးျဖစ္ေႀကာင္း အမတ္ကလည္း အမတ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သြာျပီ ျဖစ္ေႀကာင္း ကုန္သည္ ေလးကလည္း ဆရာေတာ္ ေျပာသည့္အတိုင္း တစ္ေခါက္ထဲ၌ပင္ ကုန္သည္ႀကီးဘ၀သို ့ေရာက္သြားျပီ ျဖစ္ေႀကာင္း ေျပာေလ၏။ ထို ့ေနာက္ ဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့၍ ျပန္သြား ႀကေလ၏။

ထိုအခါ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာကို တေတာင္ျဖင့္ က်ိတ္ေပးေနေသာ ဦးေရွြအိုးက“အရွင္ဘုရား လုပ္တာကိုင္တာေတြ ႀကည္ေနတာ ႀကာျပီ ။ အရွင္ဘုရားရဲ ့ပညာက အားကိုးဖို ့ အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ တပည့္ေတာ္ေတြ ့ သေလာက္ဆိုရင္ သာမန္ မင္းသားငယ္တစ္ပါးကို ျမိဳ ့စားႀကီးျဖစ္သြားေအာင္ အမတ္ငယ ္ေလးတစ္ဦးကို အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္သြားေအာင္ ကုန္သည္ေလးကို ကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္တဲ ပညာမ်ိဳးပဲ။

ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ ပညာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ” ဟုေလ်ာက္ထား လိုက္ေလရာ ဆရာေတာ္သည္ အံႀသသြားေလ၏။ ထို ့ေနာက္ ဆရာေတာ္က “ဟဲ ငေရွြအိုး နင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာတုန္း ။ ငါ့ပညာဟာ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္လဲ အားကိုးေလာက္တဲ့ ပညာျဖစ္တယ္”ဟုေျပာလိုက္ရာ

ဦးေရွြအိုးက အရွင္ဘုရားကို တေတာင္နဲ ့က်ိတ္ေပးလို ့ တပည့္ေတာ္ တံေတာင္ဟာ က်ြဲ ပုခံုးေတ ြျဖစ္ေနပါျပီ။ တပည့္ေတာ္ေလာက္ ဆင္းရဲတဲ့လူဟာ အင္း၀ တစ္ျပည္လံုးမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ မန္က်ည္းတန္း တစ္တန္းလံုးမွာလည္း တပည့္ေတာ္ အဆင္းရဲ ဆံုးပါပဲ။ ဆန္ကြဲနဲ ့ မန္က်ည္းရြက္နဲ ့ ျပဳတ္ေသာက္ ေနရတာႀကာပါျပီဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေအာင္ ဘာလို ့ မလုပ္ ေပးတာလဲဘုရား”ဟု ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေလ်ွက္တင္ေလ၏။

ထိုအခါ ဗားမဲ့ ဆရာေတာ္က နင္က ဒီလ ိုေျပာသလား။ နင္ ငါ့ဆီမွာ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ေတာင္းဖူးသလဲ။ နင့္ဟာနင္ နင္းေပးတယ္။ ႏွိပ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္ နင္ ကုသိုလ္ေတြ ရေနျပီပဲ ။ တို ့ေလာကီ ပညာက မေတာင္းရင္ မေပးရဘူး။ နင္ မေတာင္းေတာ့ ငါက မေပးဘူးေပါ့။ ”ဟု မိန္ ့လိုက္လ်င္ ဦးေရြွအိုးက“ေတာင္းမွ ေပးမယ္ဆိုရင္လည္း အခုေပးပါ။ တပည့္ေတာ္ ငတ္လွပါျပီဘုရား”ေျပာေလ၏။

ထိုအခါ ဗားမဲ့ဆရာေတာ္က ျပဲဳးရယ္လ်က္ နင္ ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာျပီကိုး ငေရွြအိုးရဲ ့...ဟုမိန္ ့ေတာ္မူေလ၏။ တပည့္ေတာ္က ငတ္လို ့ခ်မ္းသာခ်င္တာ ပါဘရား။ ေလာကမွာ မခ်မ္းသာခ်င္သူ ရွိပါမလား.... ဟု>ဦးေရွြအိုးက ျပန္ေလ်ာက္ထားရာ ဆရာေတာ္ဘုရားက“ေအး ေအး နင့္ဘုရားစင္မွာ ဆင္းတုေတာ္ ရွိရဲ ့လား..... ဟုေမးလိုက္ေလ၏။ ရွိပါတယ္ဘုရား ကြ်န္းသားနဲ ့ ထုလုပ္ထားတဲ့ ေျခာက္လက္မ ကိုယ္ေတာ္ရွိပါတယ ္ဟုဦးေရွအိုးက ျပန္ေလ်ာက္ေလ၏။

ထိုအခါ ဗားမဲ့ဆရာေတာ္က နင္ အခု ျပန္သြား ... အဲဒီ ဆင္းတုေတာ္မွာ သကၤန္းေတာ္ကို အနီရဲရဲ ေဆးျပန္ခ်ယ္။ ပလႅင္ ေတာ္ကိုေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ေဆးခ်ယ္။ ေခါင္းေတာ္ မ်က္ႏွာေတာ္ လက္၀ါးေတာ္ ကိုေတာ့ တတ္နိုင္ရင္ ေရွြခ် ။ မတတ္ႏိုင္ရင္ အ၀ါေရာင္ ေတာက္ေတာက္ကို ခ်ယ္ ။

ျပီေတာ့ ဒီဂါထာနဲ ့ ေန ့စဥ္ေရခ်မ္း ဆြမ္းေတာ္ အေမွြး ပန္းမာလ္စသည္တို ့ကို ကပ္လွဴျပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ဆုေတာင္းေပေတာ့ ဟုမိန္ ့လိုက္ေလ၏။ ဦးေရွြအိုးလည္း ထိုစကားကိုႀကားလွ်င္ ဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ ့ဦးခ်၍ အိမ္သို ့ျပန္ေျပးေလ၏ ။ အိမ္သို ့ျပန္ေရာက္လ်င္ ဆရာေတာ္မွာလိုက္သည့္ အတိုင္း အ၀ါ ၊ အစိမ္း ၊ အနီ တို ့ကိုခ်ယ္ရန္ ေဆးခ်ယ္တတ္သူထံသို ့ သြားေရာက္၍ အကူအညီ ေတာင္းေလ၏။ ေဆးခ်ယ္တတ္သူလည္း ဦးေရွြအိုးအား သနား၍ အခမဲ့ခ်ယ္သ ေပးလိုက္ေလ၏။

ထိုေန ့မွစ၍ ဦးေရွြအိုးသည္ ဆရာေတာ္မွာသည့္အတိုင္းျပဳလုပ္၍ဆင္းတုေတာ္ကို ကိုးကြယ္ ခဲေလသည္။ တစ္ပါတ္မွ်ႀကာေသာအခါ မည္သို ့ျဖစ္သည္မသိ။ ေငြေႀကးရွိသူတို ့သည္ ဦးေရွြအိုးႀကီးအား ယုံႀကည္ စိတ္ခ်ရသည္ ဆိုကာ ေငြမ်ားေပး၍ အလုပ္မ်ား ေစခိုင္းႀကေလ၏။ ဤသို ့ႏွင့္ပင္ ဦးေရွြအိုးႀကီးသည္ အလုပ္ႏွင့္ ေငြမ်ား ရရွိလာေလ၏။ အက်ိဳးေပးကား ျမန္လွ၏။

သံုးႏွစ္မွ် ႀကာေသာအခါ အင္း၀မန္က်ည္းတန္းတြင္ ဆန္ကြဲႀကိဳ၍ ေသာက္ေနရေသာ သူဆင္းရဲႀကီး ငေရွြအိုးအား သူႀကြယ္ႀကီးဦးေရွြအိုးဘြဲ ့က အင္း၀ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ခ်ီျမင့္ခဲ့ေလ၏။ ဦးေရွြအိုးမွ ဆင္းသက္ေသာ မ်ိဳးဆက္ ခုႏွစ္ဆက္တိုင္တိုင္ ထိုဆင္းတုေတာ္ကို ကိုးကြယ္ခဲႀကေလ၏။။ ထိုခုႏွစ္ဆက္လံုးအားလည္း ဘုရင္မင္ျမတ္သည္ သူႀကြယ္ဘြဲ ့ကို ခ်ီးျမင့္ခဲ့ ရသည္ ခ်ည္း ျဖစ္ ၏။
အဘမင္းသိခၤ၏ မေနာမယလက္ေဆာင္ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုႀကပါေစ