တကၠစီကားေမာင္းေသာဦးဗိုက္ပူအတြက္ယၾတာ

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ဘန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေဗဒင္ေမးဖို႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔လာတာက တကၠစီကားငွားၿပီး လာၾကတာျဖစ္တယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ မဟာခ်ိဳင္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔ေလးကေတာ့ ဘန္ေကာက္နဲ႔ မနီးမေ၀း ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ ဘန္ေကာက္ကေန လိုင္းကားနဲ႔လည္း လာလို႔ရတယ္။ အထူးမွန္လံု ေသးေသးေလးေတြနဲ႔လည္း လာလို႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တကၠစီမီတာနဲ႔ လာရင္လည္း ရပါတယ္။

လိုင္းကားနဲ႔ဆိုရင္ (၃း၀၀) ေလာက္ၾကာေပမယ့္ အထူးမွန္လံု ဒါမွမဟုတ္ တကၠစီမီတာနဲ႔ လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္နာရီခြဲေလာက္နဲ႔ ေရာက္ပါတယ္။ အခုလာၾကတဲ့ လူေတြက ကြ်န္ေတာ္ဆီကို တစ္ခါဘူးမွ မေရာက္ဘူး ၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဖံုးနံပါတ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး ေနရာေမးၿပီး လာၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကားသမားကို ထိုင္းစကားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ေနရာကို ေျပာျပရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အခု ေနထိုင္တဲ့ မဟာခ်ိဳင္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ၿမိဳ႕ကေလးဆိုတဲ့အတိုင္း ေရလုပ္ငန္းေတြကို အဓိက လုပ္ကိုင္ရတဲ့ ေနရာပါ။ ငါးေတြ ၊ ပုဇြန္လုပ္ငန္းေတြက အဓိကမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားေတြ မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သား ေရြ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီ ငါးပုဇြန္ လုပ္ငန္းေတြမွာပဲ လုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။

အရမ္းလည္း ပင္ပန္းပါတယ္။ မနက္ အလုပ္၀င္တဲ့ အခ်ိန္ကေနစၿပီး ညေန အလုပ္သိမ္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ မတ္တတ္ရပ္ေနရတာ။ လံုး၀ကို ထိုင္ရတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ခနေလးပဲ ထိုင္ၾက ရတာ။ အလုပ္ စ၀င္ကာစ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဆိုရင္ မူးၿပီး လဲက်တဲ့လူတို႔ ၾကြက္တက္တဲ့လူတို႔ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်င့္သားရသြားတာနဲ႔တူပါတယ္။

အိုဘာတိုင္ေတြ ဆင္းရတဲ့ ေန႔ေတြဆို အရမ္း သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ညဘက္ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္မွ အလုပ္က ျပန္ရတယ္။ အိုဘာတိုင္ဆိုတာက မဆင္းခ်င္လို႔ မရပါဘူး။ အကုန္လံုး ဆင္းရတာ။ မဆင္းမေနရေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ မိုးရာသီမွာ ငါးပုဇြန္ေတြ ေပါလို႔ ထင္တယ္။ အလုပ္႐ံုတိုင္း အိုဘာတိုင္ မ်ားပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္လည္း အလုပ္မဆင္းခ်င္လို႔ မရဘူး။ ဒီမွာက (၃)ရက္နားရင္ ေအာ္တိုမစ္တစ္ အလုပ္ျဖဳတ္တယ္ ေလ။

က်န္းမာေရး ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ ရပါတယ္။ ကိုယ္သြားတဲ့ ေဆးခန္းက ဆရာ၀န္က ေထာက္ခံစာေရးေပးမွ ရပါတယ္။ ဒီတိုင္းႀကီး ေနမေကာင္းလို႔ပါ ဆိုၿပီး သြားနားလို႔ မရဘူး။ ဒီမွာ က်န္မာေရး ကိစၥနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ တစ္ခုေကာင္းတာက ေဆး႐ံုဘတ္ေတြ လုပ္ထားေပးတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမား ကဒ္ျပားေတြ သက္တမ္းတိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးစစ္ရတယ္။ ေရာဂါေတြ စစ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသြးစစ္ခရယ္ ေဆး႐ံုဘတ္ရယ္ကို (၁၉၀၀)ေပးရတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုး ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆး႐ံုသြားရင္ (ဘတ္-၃၀)ပဲ ေပးရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ကေလးေမြးရင္လည္း ဘတ္-၃၀ ပဲ ကုန္တယ္။ ျမန္မာေငြဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ဘာေရာဂါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေဆး႐ံုဘတ္ လုပ္ထားတဲ့ ေဆး႐ံုသြား။ ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြား ဘတ္(၃၀)ပဲ ။ အဲဒါကေတာ့ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေရာဂါႀကီးႀကီး မားမားျဖစ္လို႔ ခြဲစိပ္ျဖတ္ေတာက္ရတဲ့ လူနာေတြဆိုရင္ ပိုက္ဆံအေၾက မေပးႏိုင္လို႔ အေၾကြးေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ လစဥ္ ပံုမွန္ လာေပးတဲ့။ ေဆး႐ံုဘတ္ အလုပ္သမားကဒ္ မရွိတဲ့ လူေတြကို ေျပာတာပါ။

ဒါက စကားစပ္မိလို႔ ေျပာမိတာပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကလူေတြ ေဗဒင္လာေမးေတာ့ သူတို႔ အသြားအျပန္ ငွားလာတဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဳး ကားသမားကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းထဲမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဘာေတြလုပ္လဲဆိုေတာ့ ပံုနဲ႔။ ကြ်န္ေတာကလည္း လာတဲ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေဗဒင္ေဟာတဲ့။ ယၾတာေခ်ေပးရမယ့္ လူကို ယၾတာေခ်ေပးတယ္။ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ ေတာင္းတဲ့လူကိုလည္း လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ သူကလည္း ဆက္တိုက္ ထိုင္ၾကည့္ေနတာ။

အားလံုးလဲ ၿပီးသြားေရာ သူက ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕မွာ လာထိုင္ၿပီး သူ႕ကိုလည္း တြက္ေပးတဲ့။ အေဆာင္ေပးပါတဲ့။ အဲဒါန႔ဲ ထိုင္းစကားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္တဲ့ လူရဲ့ အကူအညီကို ယူၿပီး အဲဒီ ကားသမား ဦးဗိုက္ပူႀကီးကို (ထိုင္းနာမည္ေတာ့ ရွိပါတယ္ မေခၚတတ္ေသာေၾကာင့္ ) ေဗဒင္တြက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ သူက တကၠစီကား လူမ်ားမ်ား ေခၚေအာင္တဲ့ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္တဲ့ ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ အေဆာင္ေပးပါဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာကို လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႕ရဲ့လက္မကို ေထာင္ျပရင္း ဒီး ဒီး လို႔ (ထိုင္းလို ေကာင္းတယ္)လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာပါေလ၏။

တကၠစီကားသမားမ်ားအတြက္ ေအာင္ျမင္ေစေသာယၾတာ

ပန္အိုးတစ္လံုးႏွင့္ ကားေခါင္းခန္းတြင္ ဂႏၶမာပန္းအိုးေလး တစ္လံုးကို အၿမဲ ထိုးထားပါ။ ေမာ္ေတာ္ကား၏ ကက္ကင္းမွာ ဂႏၶမာပင္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ေစတနာေကာင္းျဖင့္
ဟိန္းတင့္ေဇာ္