အဘမင္းသိခၤ၏တားေရာ့ေဟာနည္း (အပိုင္း-၁)

ကြ်န္ေတာ္ဆီကို အြန္လိုင္းကေနေမးလိပို႔ၿပီး အကူအညီေတာင္းတဲ့ လူေတြထဲမွာ ေဗဒင္ေမးတဲ့ လူေတြလဲပါတယ္။ ေဟာစာတမ္း မွာတဲ့ လူေတြလဲရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ယၾတာ လွမ္းေတာင္းတဲ့ လူေတြရွိသလို သူတို႔ရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုပို႔ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ယၾတာလုပ္ခိုင္းတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ေဗဒင္၀ါသနာရွင္ေတြပါ။ ေဗဒင္ပညာကို သူတို႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တားေရာ့ပညာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀ါသနာပါၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ တားေရာ့ တစ္ထုပ္ လက္ထဲကိုေရာက္လာၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လို ေဟာရမလဲ။ ဘယ္လိုထားရမလဲ။ ဘယ္လို ေလ့လာရမလဲဆိုတာေတြက သူတို႔အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

အေရးႀကီးေနတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ပညာရပ္အေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ႕ေတြ အားနည္းေနတာပါပဲ။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ သေဘာသဘာ၀တစ္ခုပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မႈ႕ဆိုတာက လက္ေတြ႕ႀကံဳလာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေတြ႕အႀကံဳထဲကမွ ရလာတာမို႔ပါ။ မ်ားမ်ား ေဟာေလေလ မ်ားမ်ားအေတြ႕အႀကံဳရေလေလ မ်ားမ်ား ပညရေလေလပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဗဒင္ပညာကို စတင္ေလ့လာၿပီ ဆိုကတည္းက ေဗဒင္ကို ေဟာဖို႔၀န္မေလးပါနဲ႔လို႔ အႀကံညာဏ္ေပးခ်င္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အဘမင္းသိခၤဆီမွာ ေဗဒင္ပညာစသင္ၿပီ ဆိုကတည္းက တားေရာပညာကို အားသန္ခဲ့တာပါ။ ဘာကိစၥပဲ ေမးေမး တာေရာ့ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး အေျဖေပးခဲ့တာပါ။ ေဗဒင္စသင္တဲ့အခ်ိန္မွာကတည္းက တားေရာကို ရံံွ႕ႀကီဳးအိပ္ေလးထဲကိုထည့္။ သြားေလရာ အဲဒီအိပ္ေလးကို လြယ္ၿပီး သြားခဲ့တာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀ါသနာျခင္းမတူၾကဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က သံုးတန္ေပၚနိစ္မွ သံုးတန္ေပၚနိစ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဇာတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ မဟာဘုတ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဧကံသ အဲဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူၾကဘူး။ ဆရာတစ္ဦးတည္းမွာ ေဗဒင္ပညာသင္ေပးခဲ့တာ ေတာင္မွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေလးထားတဲ့ ပညာရပ္ျခင္းမတူညီၾကပါဘူး။

အဲဒီေတာ့ ေဗဒင္ပညာကို သင္ကာစတုန္းကဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို မယံုမၾကည္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ငါဒီလိုေဟာလိုက္လို႔ မွန္မွ မွန္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္လာခဲ့တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းၾကာလာမွ ကိုယ္ေဗဒင္ေဟာေပးလိုက္တဲ့ လူေတြက လာလာေျပာၾကတာ။ ဆရာေလးရယ္ ဆရာေလးေျပာလိုက္တာ ကြက္တိပဲ။ ပိုက္ဆံဆံုးမယ္ဆိုတာ ေလ။ အမွန္ပဲ ဆရာေလးေရေပါ့။ သူတို႔က တစ္ခါလာေျပာရင္ ကိုယ္က တားေရာ့ထုပ္ေလးကို တစ္ခါနမ္းလိုက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ခါလာေျပာရင္ တစ္ခါနမ္းလိုက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ့ တားေရာပညာရပ္ အေပၚ မွာေရာ၊ တားေရာ့ကဒ္ျပား ေလးေတြအေပၚမွာေရာ ယံုၾကည္မႈ႕က တိုးတိုးလာခဲ့တာပါ။ အဲဒီေတာ့ မ်ားမ်ားေဟာေလေလ မ်ားမ်ားပညာရေလေလေပါ့။

ေဗဒင္ပညာကိုေတာ့ သင္ေပးလို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္ေဟာနည္းရယ္လို႔ေတာ့ သင္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ ေဗဒင္ေဟာတာ ကြ်မ္းက်င္ခ်င္ရင္ ေဗဒင္မ်ားမ်ားေဟာရမယ္လို႔ အဘေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဗဒင္ပညာကို စတင္ေလ့လာ လိုုက္စားေနၾကတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးေတြေရာ အသက္ငယ္ငယ္ေတြေရာ ေယာကၤ်ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ သီလရွင္ေတြေရာ အားလံုးကို အႀကံညာဏ္ေပးခ်င္တာက ေဗဒင္ပညာေတြကို ကြ်မ္းက်င္ခ်င္ရင္ မ်ားမ်ားသာေဟာေပးပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ဘယ္ေဗဒင္ပညာကို စတင္ေလ့လာလိုက္စားရမလဲလို႔ ေမးတဲ့လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေဗဒင္ပညာကို ၀ါသနာပါတဲ လူေတြအတြက္ကေတာ့ ေဗဒင္ပညရပ္က ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ကိုယ့္ဘာသာ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္လုိက္ စာေစာင္ေလးေတြ ေလ့လာလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးၾကေတာ့ ဆရာရွိမွ ျဖစ္မွာ။ ဥပမာ ဇာတာတို႔ နကၡတ္တို႔ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ ဆရာမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို လက္ပူးလက္ၾကပ္ သင္ေပးမယ့္ ဆရာ မရွိလို႔ကေတာ့ ရြာလည္ေနၿပီလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေဗဒင္ပညာရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အကုန္လံုးကလည္း သူဟာနဲ႔ သူ အကုန္လံုး ေကာင္းတာခ်ဥ္းပါပဲ။ ကိုယ္က ၀ါသနာပါတဲ့ ပညာရပ္ကို ကိုယ္ကိုတိုင္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ အေပၚယံေလ့လာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ့္ကို ႏွိက္ႏွိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ေလ့လာၾကည့္ ပါ။ ေလ့လာ႐ံုတင္မကပဲ တကယ့္ကို လက္ေတြ႕ၾကၾက အသံုးခ်ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ဒါမွသာ မိမိရဲ့ လက္ထဲမွာရွိတဲ့ လက္ႏ်က္က ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုတင္ ပစ္ၾကည့္မွ သိမယ္ မဟုတ္လား။

အခု ကြ်န္ေတာ္က တားေရာ့ပညာအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ။ တားေရာ့ကို ၀ါသနာပါလို႔ မိမိလက္ထဲကို တားေရာ့တစ္ထုပ္ ေရာက္လာၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး ေလ့လာရမလဲဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးက ကိုယ့္တာေရာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ တစ္သားတည္းက်ေအာင္ အရင္ လုပ္ရမယ္။ တားေရာ့ကဒ္ေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ တစ္သားတည္း က်ဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ တားေရာ့နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အတူအိပ္ရမယ္။ အတူစားရမယ္။ အတူ သြားရမယ္။ ေန႔တိုင္းတားေရာထုပ္ကေလးကိုေရာ ၊ တားေရာကဒ္ျပားေလးေတြကိုေရာ ထုတ္ထုပ္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ပါ။

ၾကည့္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ၾကည့္႐ံုပဲ ၾကည့္ရမွာေနာ္။ မစဥ္းစားရဘူး။ မေတြးေခၚရဘူး။ ေအးေဆးတိပ္ဆိပ္တဲ့ ေနရာေလးမွာ စိတ္ေအးလက္ေအး ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနရမယ္။ ကိုယ္မ်က္လံုးထဲတင္မကဘူး ၊ ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲ အထိပါ စြဲေနေအာင္ ၾကည့္ရမွာေနာ္။ ဘာမွ မထူးျခားလာဘူးထင္ၿပီး ကိုယ္ၾကည့္ေနတာကို မရပ္ျပစ္ပါနဲ႔။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္က ဘာမွ မထူးဘူးထင္ေနတာ။ အလိုလို ထူးေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ပံုမွန္ ဆက္လုပ္ေန႐ံုပါပဲ။

ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာလည္း တားေရာတစ္ထုပ္လည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး တားေရာတစ္ထုပ္လံုးကို ေရာ၊ တားေရာတစ္ကဒ္ျခင္းကိုေရာ ၾကည့္လည္း ၾကည္ေနတယ္။ အတူေန အတူသြား အတူစားလဲ လုပ္တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ဆီကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဗဒင္လာေမးတဲ့ လူေတြကိုလည္း ကုိယ္က ေဟာေပးခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုေဟာရမွန္း မသိေသးဘူးဆိုရင္ အခု အဘမင္းသိခၤ၏ တားေရာေဟာနည္းကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းသာ ေဟာေပေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့လည္း တားေရာက ကိုယ့္ကို ျပန္သင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။

.............................................................................

၁။ေမွာ္ဆရာ

၁။ မၾကာခင္ ခရီးတစ္ခုသြားရလိမ့္မည္။ ထိုခရီးသည္ ေကာင္းေသာခရီးျဖစ္လိမ့္မည္။
၂။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမႈကို ခံရမည္။
၃။ ရပ္ေ၀းမွ ေဆြမ်ိဳးေရာက္လာမည္။
၄။ မိမိကို ေကာင္းက်ိဳးမပးေသာဆရာ မိမိထံေရာက္လာမည္။
၅။ ေငြအတြက္ ေသာကျဖစ္တတ္သည္။
၆။ အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ရလိမ့္မည္။
၇။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အမႈကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မည္။
၈။ ေရႊထည္ ပစၥည္းတစ္ခု၀င္မည္။
၉။ လက္တစ္ဘက္နာရန္ရွိသည္။
၁၀။ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ပါက လိမ္ေထာင္က်လိမ့္မည္။
၁၁။ လုပ္ငန္းအသစ္ေပၚလိမ့္မည္။
၁၂။ အိမ္ေနရာလည္း ေျပာင္းရတတ္သည္။ (သို႔မဟုတ္) အိိမ္ျပင္ရလိမ့္မည္။
လတ္တေလာကိစၥအတြက္ ေမးျမန္ပါမူ . . ထိုကိစၥမေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမႈ ကို ခံရမည္။

၂။ မယ္ေတာ္ႀကီး

၁။ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပျဖစ္မည္။
၂။ သားသမီးတစ္ဦး၏ ေအာင္ျမင္ေသာသတင္းကိုၾကားရ မည္။ ထို႔အတူ မက်န္းမာေသာသတင္းပါ ပါလာမည္။ ၃။ အိမ္သို႔ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာမည္။ ၎တို႔အတြက္ စိတ္ညစ္ရမည္။
၄။ မၾကာခဏဆိုသလို ခရီးထြက္ရမည္။ ၅။ အလုပ္အကိုင္တိုးတက္မည္။
၆။ အလုပ္ ေရႊ႕ေျပာင္းရမည္။
၇။ ေနအိမ္ျပင္ျခင္း၊ ေဆးသုတ္ျခင္း ျပဳလုပ္ရလိမ့္မည္။
၈။ ထူးျခားေသာပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ဓာတ္ပံု ေရာက္လာမည္။
၉။ ေငြအလံုးအရင္းႏွင့္၀င္မည္။
၁၀။ အိမ္နားတြင္ ပြဲလမ္းသဘင္ျဖစ္မည္။ ထို႔သို႔ျဖစ္ပါက သင့္အေနႏွင့္ စီးပြားတက္လိမ့္မည္။
၁၁။ ေယာက္်ားလ်ာ၊ မိန္းမလ်ာ အိမ္နားမွာရွိသည္။ မိမိအိမ္ သို႔အလာမခံပါႏွင့္။ လာဘ္တိတ္လိမ့္မည္။
၁၂။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ (သို႔မဟုတ္) ေခါင္းရင္ဘက္ အိမ္၌ အလွဴ (သို႔မဟုတ္) မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ သင့္အိမ္ စီးပြားတက္လိမ့္မည္။
လတ္တေလာကိစၥအတြက္ ေမးျမန္ပါမူ . . ထိုကိစၥသည္ မုခ်ေအာင္ျမင္မည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး ကူညီမည္။

၃။ ဧကရီ

၁။ မ်က္စိကို ဥပါဒ္ေပးလိမ့္မည္။
၂။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေႂကြးတင္ခံရမည္။ ေငြအတြက္ ႀကီးစြာ ေသာဒုကၡ ေတြ႕မည္။
၃။ အလုပ္တြင္ အခက္အခဲေတြ႕မည္။ အလုပ္မွ ထြက္ရ တတ္သည္။
၄။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လူတစ္ေယာက္၏အကူအညီကို ရရွိလိမ့္မည္။
၅။ ပညာတစ္ခုရတတ္သည္။
၆။ သူခိုးခိုးခံရတတ္သည္။ လမ္းခရီး၌ ျဖစ္လိမ့္မည္။
၇။ တန္ခိုးၾသဇာ ျမင့္မားလာလိမ့္မည္။
၈။ စက္ရွိက ထြက္လိမ့္မည္။
၉။ ႀကီးကဲသူၿငိဳျငင္မႈကို ခံရတတ္သည္။
၁၀။ အမႈမျဖစ္ရေအာင္ ေနပါ။ ျဖစ္က ၾကာမည္။ ေငြျဖင့္ မလိုက္ႏွင့္ ။ လိုက္လွ်င္ အမႈပါ႐ႈံးသြားလိမ့္မည္။
၁၁။ အစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္လိမ့္မည္။ ဂ႐ုစိုက္ပါ။
၁၂။ အလြန္ခင္မင္သူတစ္ဦးႏွင့္ အဆင္မေျပျဖစ္က လမ္း ခြဲရေတာ့မည္။

လတ္တေလာကိစၥအတြက္ ေမးျမန္ပါမူ . . ထိုကိစၥမွာ မုခ်ေအာင္ျမင္မည္။ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း၌ သိသာထင္ရွားစြာအက်ိဳေပးလိမ့္မည္ ။

၄။ ဧကရာဇ္

၁။ သတင္းေကာင္းၾကားရမည္။
၂။ စာခ်ဳပ္စာတမ္း၌ လက္မွတ္ေရးထိုးရမည္။
၃။ အစိုးရ၏ ခ်ီးျမွင့္မ စမႈ ရမည္။
၄။ မသြားေတာ့ဘူး လိုလိုႏွင့္ ခရီးသြားျဖစ္လိမ့္မည္။
၅။ ပညာရပ္တစ္ခု ရရွိမည္။ ေျဖဆိုထားေသာစာေမးပြဲ ေအာင္မည္။
၆။ အလုပ္တစ္ခုမွတစ္ခုသို႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္မည္။
၇။ ေငြအလြန္ကုန္မည္။
၈။ အိမ္တြင္းေရးအဆင္မေျပျဖစ္မည္။
၉။ ဓာတ္ပံုမ်ားေရာက္ရွိလာမည္။
၁၀။ လမ္းထဲမွာလူတစ္ဦး၏ အကူအညီကို ရရွိလိမ့္မည္။
၁၁။ သင္သည္ အထက္ဂိုဏ္းတစ္ခုခုကို ၀င္ၿပီးမွ ဂိုဏ္းပ်က္ လိမ့္မည္။

လတ္တေလာကိစၥအတြက္ ေမးျမန္ပါမူ . . ထိုကိစၥမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ။ လူႀကီးတစ္ဦး ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္လိမ့္မည္။

၅။ ဘုန္းႀကီး

၁။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး အိမ္သို႔ ႂကြလာမည္။
၂။ မိဘ က်န္းမာေရး ညံ့မည္။
၃။ ေခါင္းကိုက္မည္။
၄။ စိန္အပါအ၀င္ အဖိုးတန္ပစၥည္း၀င္မည္။
၅။ လာဘ္ အလြန္ရႊင္မည္။
၆။ အလုပ္၌ နာမည္ေကာင္းရမည္။
၇။ ေအာက္လက္ငယ္သား၏ အကူအညီကို ရမည္။
၈။ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ပါက ကိုယ္၀န္ရမည္။
၉။ ႐ုတ္တရက္ ခရီးထြက္ရလိမ့္မည္။
၁၀။ ေငြလိမ္ခံရတတ္သည္။
၁၁။ မိန္းမတစ္ဦး မိမိ၏ဂုဏ္သိကၡာကို ညိွဳးႏြမ္းေအာင္ လုပ္ လိမ့္မည္။
၁၂။ ေနအိမ္မသန္႔ပါ။ အခိုက္အညံ့ရွိေနသည္။ ေနရာအႏွံ အျပား ပရိတ္ေရႏွင့္ ျဖန္းလိုက္ပါ။

လတ္တေလာကိစၥအတြက္ ေမးျမန္ပါမူ . . ထိုကိစၥမွာ မုခ်ေအာင္ျမင္မည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ ရဲရဲတင္းတင္း ေဆာင္ရြက္ပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕
Sayaheintintzaw@gmail.com
(အီးေမးလ္အသစ္ကို ေျပာင္းလဲ၍ စတင္အသံုးျပဳေနပါၿပီ)

လွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္အတြက္

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ပဲခူးၿမိဳ႔က ကိုေအာင္ၿမိဳင္ဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ အဓိကသိခ်င္တာက ပဲခူးမွာ အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒိအိမ္က လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါ ဆရာက ဘယ္လို ကူညီေပးလို႔ ရမလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုအိမ္မ်ိဳးက အိမ္သားေတြကို အရမ္း ခိုက္ေစတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေစတယ္။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးကိုလည္း ထိခိုက္ေစတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေလးရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကို မခိုက္ေအာင္မညံ့ေအာင္ ဘာေတြ ေဆာင္ထာလို႔ရလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က

ဒီလိုရွိပါတယ္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရယ္။ ကိုေအာင္ၿမိဳင္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္ဆိုတာ ဒီလိုပံုမ်ိဳး မဟုတ္လားဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္က ေအာက္ပါ ပံုေလးကို စြဲျပလိုက္ေလ၏။



အမွန္ပါပဲ ဆရာေရ..။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က အဲဒီပံုစံအတိုင္း တစ္ပံုစံထဲပဲ။ အဲဒါ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား ဆရာဟု ျပန္ေမးေလ၏။

ဟုတ္တယ္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ အယူအဆကေတာ့ လွည္ဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္လို႔ ေခၚတာေပါ့ဗ်။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အဲဒီလို အယူအဆေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ဥပမာ ႏိုင္ငံျခားေတြမွာ ေခတ္စားတဲ့ ဖုန္းေရႊပညာရပ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ဖုန္းေရႊပညာရပ္ဆိုတာက ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀ အိမ္ယာထိုင္ခင္း အိမ္ယာ ေနထိုင္မႈ႔ေတြကို ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ မွ်တေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ပညာရပ္ဆိုရင္လဲ မမွားဘူးေပါ့ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရာ။

ဖုန္းေရႊဆရာေတါကေတာ့ အဲဒီလို အိမ္မ်ိဳးေတြရဲ့ ေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ လမ္းကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တင္စားထားတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီလမ္းထဲကို ေမာင္း၀င္လာတဲ့ ကားေတြကိုလည္း ဓားေတြတစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ေျပး၀င္လာသလိုပဲလို႔ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီလွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္ အိမ္မွာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လူစည္ကားေစတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္။

ဥပမာ ေစ်းဆိုင္တို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္တို႔၊ ကုန္စံုဆိုင္တို႔၊ စတဲ့ လူအမ်ားလာေစတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေနရာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ားမ်ားလာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာက အေကာင္းဆံုးပဲ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ေရ။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ကုန္စံုဆိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္အိမ္က မခိုက္မယ့္အျပင္ ခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုကို ပိုလို႔ေတာင္ အက်ိဳးေပးလိမ့္ဦးမယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္က...အေဆာင္ေတြ ဘာေတြေကာ ဘာလုပ္လို႔ရလဲဆရာဟု ျပန္ေမးေလ၏။

လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္အိမ္ေတြ ၿခံေတြကို မခိုက္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္ထားလို႔ ၇ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ မွန္၀ိုင္း ခ်ိ္ပ္ထားလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ားေသာက္ဖို႔ ေရအိုးစင္တစ္ခု တည္ထားတာလည္း ရပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ မခိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္သားဖူးပါေၾကာင္း ကိုေအာင္ၿမိဳင္ေရ..ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ရ ေလေတာ့သတည္း


သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕
Sayaheintintzaw@gmail.com
(အီးေမးလ္အသစ္ကို ေျပာင္းလဲ၍ စတင္အသံုးျပဳေနပါၿပီ)

လွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္အတြက္

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ပဲခူးၿမိဳ႔က ကိုေအာင္ၿမိဳင္ဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ အဓိကသိခ်င္တာက ပဲခူးမွာ အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒိအိမ္က လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါ ဆရာက ဘယ္လို ကူညီေပးလို႔ ရမလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုအိမ္မ်ိဳးက အိမ္သားေတြကို အရမ္း ခိုက္ေစတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေစတယ္။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးကိုလည္း ထိခိုက္ေစတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေလးရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကို မခိုက္ေအာင္မညံ့ေအာင္ ဘာေတြ ေဆာင္ထာလို႔ရလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က

ဒီလိုရွိပါတယ္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရယ္။ ကိုေအာင္ၿမိဳင္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္ဆိုတာ ဒီလိုပံုမ်ိဳး မဟုတ္လားဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္က ေအာက္ပါ ပံုေလးကို စြဲျပလိုက္ေလ၏။



အမွန္ပါပဲ ဆရာေရ..။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က အဲဒီပံုစံအတိုင္း တစ္ပံုစံထဲပဲ။ အဲဒါ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား ဆရာဟု ျပန္ေမးေလ၏။

ဟုတ္တယ္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ အယူအဆကေတာ့ လွည္ဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္လို႔ ေခၚတာေပါ့ဗ်။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အဲဒီလို အယူအဆေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ဥပမာ ႏိုင္ငံျခားေတြမွာ ေခတ္စားတဲ့ ဖုန္းေရႊပညာရပ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ဖုန္းေရႊပညာရပ္ဆိုတာက ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀ အိမ္ယာထိုင္ခင္း အိမ္ယာ ေနထိုင္မႈ႔ေတြကို ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ မွ်တေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ပညာရပ္ဆိုရင္လဲ မမွားဘူးေပါ့ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ရာ။

ဖုန္းေရႊဆရာေတါကေတာ့ အဲဒီလို အိမ္မ်ိဳးေတြရဲ့ ေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ လမ္းကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တင္စားထားတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီလမ္းထဲကို ေမာင္း၀င္လာတဲ့ ကားေတြကိုလည္း ဓားေတြတစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ေျပး၀င္လာသလိုပဲလို႔ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီလွည္းဦးတိုက္ေလွဦးတိုက္ အိမ္မွာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လူစည္ကားေစတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္။

ဥပမာ ေစ်းဆိုင္တို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္တို႔၊ ကုန္စံုဆိုင္တို႔၊ စတဲ့ လူအမ်ားလာေစတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေနရာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ားမ်ားလာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာက အေကာင္းဆံုးပဲ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ေရ။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ကုန္စံုဆိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္အိမ္က မခိုက္မယ့္အျပင္ ခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုကို ပိုလို႔ေတာင္ အက်ိဳးေပးလိမ့္ဦးမယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္က...အေဆာင္ေတြ ဘာေတြေကာ ဘာလုပ္လို႔ရလဲဆရာဟု ျပန္ေမးေလ၏။

လွည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္အိမ္ေတြ ၿခံေတြကို မခိုက္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္ထားလို႔ ၇ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ မွန္၀ိုင္း ခ်ိ္ပ္ထားလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ားေသာက္ဖို႔ ေရအိုးစင္တစ္ခု တည္ထားတာလည္း ရပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ မခိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္သားဖူးပါေၾကာင္း ကိုေအာင္ၿမိဳင္ေရ..ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ရ ေလေတာ့သတည္း


သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕
Sayaheintintzaw@gmail.com
(အီးေမးလ္အသစ္ကို ေျပာင္းလဲ၍ စတင္အသံုးျပဳေနပါၿပီ)

ခိုႏွင့္တူေသာလူတစ္ေယာက္အတြက္ယၾတာ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ဥဳမ္သဟာေဗဒင္ဟာခန္း ရွိရာသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၂၅)ႏွစ္ခန္႔မွ်သာ ရွိေသးေသာ ေမာင္ေအာင္စိုးဆိုေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိ လာေလ၏။ ထိုေမာင္ေအာင္စိုးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အုပ္နံရံကို မွီ၍ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေလေတာ့။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ၎က...

စိတ္ညစ္တယ္ဆရာေရ...။ စိတ္ညစ္လိုက္တာဟု စတင္၍ ခိုးသတၱ၀ါမ်ား အ႐ံႈးေပးရေလာက္ေအာင္ စတင္၍ ၿငီးတြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေမာင္ေအာင္စိုးရဟု ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္စိုးက...

ဒီလိုပါဆရာရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က အခုတေလာ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ အရမ္းပူေနတယ္။ အရာအားလံုးဟာ စိတ္ညစ္စရာေတြ။ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြ၊ စိတ္ပူေလာင္စရာေတြနဲ႔ခ်ဥ္း ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဘုန္းႀကီးေတာင္ ၀တ္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္ ဆရာရယ္။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဆရာတို႔လို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဘ၀ေတြဟာ လူ႕ေလာကႀကီးကို အပူခံ ငရဲခံမ်ား ေရာက္လာသလားမွတ္ရတယ္ ဆရာေရဟု ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ေနေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာေလေတာ့၏။

ေမာင္ေအာင္စိုးရဲ့။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာရွိတယ္လို႔ မင္းက ထင္ေနတာလား ေမာင္ရင္ရဲ့။ စိတ္ဆိုတာက ဘယ္မွာရွိတာလဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိတာလား။ ကိုယ္လူရင္ထဲမွာ ရွိတာလားဟု ကြ်န္ုပ္က ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္စိုးက ...။

စိတ္ဆိုတဲ့အရာကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘယ္ရွိပါ့မတုန္း ဆရာရဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာပဲ ရွိေတာ့မေပါ့ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က...

ေအးေလကြာ။ ကိုယ့္ကိုထဲမွာရွိတဲ့ စိတ္ဆိုတဲ့အရာကို ေအးၿငိမ္းေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရယ္လို မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေအးၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္ကြ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ၊ရိပ္သာမွ၊ ဘုရားမွ စိတ္ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတာကိုး။ အဲဒီေနရာေတြကို သြားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔မွာက ဃရာ၀ါသ ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတို႔ ေဘာင္ကိုးကြ။ သားေကြ်းမႈ႕ မယားေကြ်းမႈ႕ေတြကလဲ မျဖစ္မေန ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ တာ၀န္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ေလကြာ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ ေနရာေတြကိုေတာ့ အၿမဲမျပတ္ ဘယ္သြားေနႏိုင္ပါ့မလဲဟု ျပန္ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက...

အေရးႀကီးတာက စိတ္ေအးခ်မ္းခ်င္တယ္ ဆရာ။ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္မယ့္ နည္းေလးမ်ားရွိရင္ မ-စ စမ္းပါ ဆရာသမားရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ုပ္က

ရွိတာေပါ့ကြာ။ မင္းက ေျပာဆိုေတာ့လည္း ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာခင္ မင္းကို ဥပမာေလးတစ္ခု အရင္ေျပာျပရဦးမယ္ကြ။ မင္း ပန္းပုထုတဲ့ ဆိုင္ေတြဘာေတြေရာက္ဖူးလား။ ျမင္ဘူး၊ ေတြ႕ဘူးလားဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက..

ေတြ႕ဘူးယံုတင္ ဘယ္ကမလဲ ဆရာသမားရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳး႐ိုးကိုက ပန္းပုမ်ိဳး႐ိုးပဲ။ ပန္းပုအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖလည္း ပန္းပုဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ အဘိ္ုးလည္း ပန္းပုဆရာ။ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးရဲ့ အေဖလည္း ပန္းပုပညာရွင္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကိုေတြအမေတြလည္း ပန္းပုဆိုင္နဲ႔ စီးပြားရွာေနၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ေနတာဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

မင္းက သစ္သားတံုးတစ္တံုး ယူသြား။ ၿပီးရင္ ပန္းပုထုတတ္တဲ့ လူကို ယုန္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ထုခိုင္းကြာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုေနတာကို မင္းက ေဘးကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေန။ အဲဒီမွာ ပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုလိမ့္မယ္ကြ။

အမွန္က ပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ယုန္႐ုပ္မျဖစ္မယ့္ အသားေတြကို ဖဲ့ခ်ေနတာ မဟုတ္လား။ ေဆာက္နဲ႔ လက္႐ိုက္နဲ႔ ဖဲ့ခ်ေနတာ။ အဲဒီလို မလိုတာေတြ ပိုေနတာေတြကို ဖဲ့ခ်ေနရင္းကေန တေျဖးေျဖးနဲ႔ မင္းအလိုရွိတဲ့ ယုန္႐ုပ္က ေပၚလာတာမဟုတ္လား။

အဲဒိလိုပဲ ကိုယ္လူေရ...။ မင္းက စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းကို တကူးတက အပင္ပန္းခံၿပီး ရွာေဖြေနစရာ မလိုဘူးကြ။ စိတ္ပူပန္စရာေတြကို တေျဖးေျဖးျခင္း ဖဲ့ထုပ္ပစ္ရမွာ။ အဲဒီမွာ မင္းအလိုရွိေနတဲ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းက အလိုလိုေပၚလာမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ မင္းရဲ့ စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ အရာေတြကို တေျဖးေျဖးျခင္း ဖဲ့ထုပ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ ေမာင္ေအာင္စိုးရယ္။ စိတ္အးခ်မ္းသာျခင္းကို အျပင္မွာ ရွိမယ္ထင္ၿပီး လိုက္မရွာနဲ႔ကြ။ လိုက္ရွာေနရင္ေတာ့ ရွာေဖြျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡတစ္ခု တိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက..

သေဘာေပါက္ၿပီဆရာေရ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ အရာေတြကိ္ုတေျဖးေျဖးျခင္းနဲ႔ ဖဲ့ထုပ္ပစ္မယ္ဆရာေရ။ မေ၀းတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အလိုရွိေနတဲ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသာမႈ႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲကို အလုိလိုေနရင္း ေရာက္လာမွာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ယၾတာေကာမရွိဘူးလား ဆရာရယ္။ ယၾတာရွိရင္ ယၾတာလည္း ေခ်ခ်င္ပါတယ္ဟု အထြန္႔တက္ေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘ၀၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ထိမ္းခ်ဳပ္ေစေသာ ေအာက္ပါ အင္းစမေတာ္ကို ေမာင္ေအာင္စိုးအား ေပးလုိက္ေလေတာ့သတည္း။

(ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား။ သင္၏ စိတ္မ်ားသည္ လြန္စြာ ပူေလာင္ေလာင္ၿမိဳက္ေနပါက အထက္ပါ အင္းစမေတာ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မွာ ပတ္၍ မီးထြႏ္းဆုေတာင္းပါေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္ေနေသာ သူမ်ားကို အထက္ပါ စမေတာ္ျဖင့္ အင္းဖေယာင္းတိုင္လုပ္၍ မီးထြန္းေပးဖူးေသာ အႀကိမ္မ်ားလွၿပီ။ ေအးခ်မ္းသြားသည္ကို သင္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရပါမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္ပါေလ။)

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕
Sayaheintintzaw@gmail.com(အီးေမးလ္အသစ္ကို ေျပာင္းလဲ၍ စတင္အသံုးျပဳေနပါၿပီ)

ခိုႏွင့္တူေသာလူတစ္ေယာက္အတြက္ယၾတာ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ဥဳမ္သဟာေဗဒင္ဟာခန္း ရွိရာသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၂၅)ႏွစ္ခန္႔မွ်သာ ရွိေသးေသာ ေမာင္ေအာင္စိုးဆိုေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိ လာေလ၏။ ထိုေမာင္ေအာင္စိုးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အုပ္နံရံကို မွီ၍ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေလေတာ့။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ၎က...

စိတ္ညစ္တယ္ဆရာေရ...။ စိတ္ညစ္လိုက္တာဟု စတင္၍ ခိုးသတၱ၀ါမ်ား အ႐ံႈးေပးရေလာက္ေအာင္ စတင္၍ ၿငီးတြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေမာင္ေအာင္စိုးရဟု ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္စိုးက...

ဒီလိုပါဆရာရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က အခုတေလာ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ အရမ္းပူေနတယ္။ အရာအားလံုးဟာ စိတ္ညစ္စရာေတြ။ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြ၊ စိတ္ပူေလာင္စရာေတြနဲ႔ခ်ဥ္း ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဘုန္းႀကီးေတာင္ ၀တ္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္ ဆရာရယ္။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဆရာတို႔လို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဘ၀ေတြဟာ လူ႕ေလာကႀကီးကို အပူခံ ငရဲခံမ်ား ေရာက္လာသလားမွတ္ရတယ္ ဆရာေရဟု ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ေနေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာေလေတာ့၏။

ေမာင္ေအာင္စိုးရဲ့။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာရွိတယ္လို႔ မင္းက ထင္ေနတာလား ေမာင္ရင္ရဲ့။ စိတ္ဆိုတာက ဘယ္မွာရွိတာလဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိတာလား။ ကိုယ္လူရင္ထဲမွာ ရွိတာလားဟု ကြ်န္ုပ္က ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္စိုးက ...။

စိတ္ဆိုတဲ့အရာကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘယ္ရွိပါ့မတုန္း ဆရာရဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာပဲ ရွိေတာ့မေပါ့ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က...

ေအးေလကြာ။ ကိုယ့္ကိုထဲမွာရွိတဲ့ စိတ္ဆိုတဲ့အရာကို ေအးၿငိမ္းေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရယ္လို မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေအးၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္ကြ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ၊ရိပ္သာမွ၊ ဘုရားမွ စိတ္ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတာကိုး။ အဲဒီေနရာေတြကို သြားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔မွာက ဃရာ၀ါသ ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတို႔ ေဘာင္ကိုးကြ။ သားေကြ်းမႈ႕ မယားေကြ်းမႈ႕ေတြကလဲ မျဖစ္မေန ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ တာ၀န္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ေလကြာ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ ေနရာေတြကိုေတာ့ အၿမဲမျပတ္ ဘယ္သြားေနႏိုင္ပါ့မလဲဟု ျပန္ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက...

အေရးႀကီးတာက စိတ္ေအးခ်မ္းခ်င္တယ္ ဆရာ။ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္မယ့္ နည္းေလးမ်ားရွိရင္ မ-စ စမ္းပါ ဆရာသမားရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ုပ္က

ရွိတာေပါ့ကြာ။ မင္းက ေျပာဆိုေတာ့လည္း ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာခင္ မင္းကို ဥပမာေလးတစ္ခု အရင္ေျပာျပရဦးမယ္ကြ။ မင္း ပန္းပုထုတဲ့ ဆိုင္ေတြဘာေတြေရာက္ဖူးလား။ ျမင္ဘူး၊ ေတြ႕ဘူးလားဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက..

ေတြ႕ဘူးယံုတင္ ဘယ္ကမလဲ ဆရာသမားရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳး႐ိုးကိုက ပန္းပုမ်ိဳး႐ိုးပဲ။ ပန္းပုအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖလည္း ပန္းပုဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ အဘိ္ုးလည္း ပန္းပုဆရာ။ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးရဲ့ အေဖလည္း ပန္းပုပညာရွင္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကိုေတြအမေတြလည္း ပန္းပုဆိုင္နဲ႔ စီးပြားရွာေနၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ေနတာဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

မင္းက သစ္သားတံုးတစ္တံုး ယူသြား။ ၿပီးရင္ ပန္းပုထုတတ္တဲ့ လူကို ယုန္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ထုခိုင္းကြာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုေနတာကို မင္းက ေဘးကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေန။ အဲဒီမွာ ပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုလိမ့္မယ္ကြ။

အမွန္က ပန္းပုဆရာက ယုန္႐ုပ္ထုေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ယုန္႐ုပ္မျဖစ္မယ့္ အသားေတြကို ဖဲ့ခ်ေနတာ မဟုတ္လား။ ေဆာက္နဲ႔ လက္႐ိုက္နဲ႔ ဖဲ့ခ်ေနတာ။ အဲဒီလို မလိုတာေတြ ပိုေနတာေတြကို ဖဲ့ခ်ေနရင္းကေန တေျဖးေျဖးနဲ႔ မင္းအလိုရွိတဲ့ ယုန္႐ုပ္က ေပၚလာတာမဟုတ္လား။

အဲဒိလိုပဲ ကိုယ္လူေရ...။ မင္းက စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းကို တကူးတက အပင္ပန္းခံၿပီး ရွာေဖြေနစရာ မလိုဘူးကြ။ စိတ္ပူပန္စရာေတြကို တေျဖးေျဖးျခင္း ဖဲ့ထုပ္ပစ္ရမွာ။ အဲဒီမွာ မင္းအလိုရွိေနတဲ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းက အလိုလိုေပၚလာမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ မင္းရဲ့ စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ အရာေတြကို တေျဖးေျဖးျခင္း ဖဲ့ထုပ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ ေမာင္ေအာင္စိုးရယ္။ စိတ္အးခ်မ္းသာျခင္းကို အျပင္မွာ ရွိမယ္ထင္ၿပီး လိုက္မရွာနဲ႔ကြ။ လိုက္ရွာေနရင္ေတာ့ ရွာေဖြျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡတစ္ခု တိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ေအာင္စိုးက..

သေဘာေပါက္ၿပီဆရာေရ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ အရာေတြကိ္ုတေျဖးေျဖးျခင္းနဲ႔ ဖဲ့ထုပ္ပစ္မယ္ဆရာေရ။ မေ၀းတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အလိုရွိေနတဲ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသာမႈ႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲကို အလုိလိုေနရင္း ေရာက္လာမွာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ယၾတာေကာမရွိဘူးလား ဆရာရယ္။ ယၾတာရွိရင္ ယၾတာလည္း ေခ်ခ်င္ပါတယ္ဟု အထြန္႔တက္ေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘ၀၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ထိမ္းခ်ဳပ္ေစေသာ ေအာက္ပါ အင္းစမေတာ္ကို ေမာင္ေအာင္စိုးအား ေပးလုိက္ေလေတာ့သတည္း။

(ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား။ သင္၏ စိတ္မ်ားသည္ လြန္စြာ ပူေလာင္ေလာင္ၿမိဳက္ေနပါက အထက္ပါ အင္းစမေတာ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မွာ ပတ္၍ မီးထြႏ္းဆုေတာင္းပါေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္ေနေသာ သူမ်ားကို အထက္ပါ စမေတာ္ျဖင့္ အင္းဖေယာင္းတိုင္လုပ္၍ မီးထြန္းေပးဖူးေသာ အႀကိမ္မ်ားလွၿပီ။ ေအးခ်မ္းသြားသည္ကို သင္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရပါမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္ပါေလ။)

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕
Sayaheintintzaw@gmail.com(အီးေမးလ္အသစ္ကို ေျပာင္းလဲ၍ စတင္အသံုးျပဳေနပါၿပီ)

မေငြခင္ႏွင့္အလုပ္ပ်င္းေသာလင္ေယာကၤ်ား

တစ္ေန႔သ၌ မေငြခင္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က နာမည္ေျပာင္ေပးထားေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အလုပ္လြန္စြာျပင္းေသာ သူ၏ လင္ေယာကၤ်ာအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္အား မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဘယ္လိုလင္ကို ရထားမွန္းကို မသိပါဘူးဆရာရယ္။ အားကိုးေလးမ်ား ရမလားဆိုၿပီး လင္ယူမိပါတယ္။ အားကိုးမရတဲ့အျပင္ ကိုယ္ကေတာင္ ျပန္လုပ္ေကြ်းေနရေသးတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို ဒီလင္တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ကိုမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပ်င္းေနရတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အျပင္းၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္မလားဆိုတာကို ၿပိဳင္ရမွာ ပ်င္းလြန္းလို႔ ၀င္မၿပိဳင္ဘူးလို႔ေျပာလို႔ အပ်င္းၿပိဳင္ပြဲမ်ာ ပထမရတဲ့ လူထက္ေတာင္ ပိုျပင္းေသးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ ေျပာေနရတာ။ ၾကာေတာ့လဲ ေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ဆရာေရဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဒီလိုရွိတယ္ မေငြခင္ရဲ့။ အလုပ္ျပင္းတာဟာ ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးဗ်။ က်န္တဲ့ အလုပ္လုပ္ရမွာ ျပင္းတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြကို လူပ်င္းေတြလို႔ ထင္ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ဟာ လူပ်င္းေတြ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အလုပ္ဆိုတဲ့ အရာေပၚမွာ သေဘာမေပါက္ၾကတာ။ ခင္ဗ်ားက သေဘာေပါက္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပရင္ေတာ့ ရပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာျပႀကည့္ပါဦးဗ်ာဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ မေငြခင္က...

ဟုတ္ပါ့မလား ဆရာရယ္။ အလုပ္ကို ဘယ္လိုမ်ား သေဘာေပါက္ရမွာလဲဆရာရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ဒီလိုရွိပါတယ္ မေငြခင္ရယ္။ သဘာ၀တရားႀကီးက ဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ငွက္ေတြအားလံုးအတြက္ အစာေတြ ဖန္တီးေပးထားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ငွက္အတြက္မွ အသိုက္ထဲကို အစာထည့္မေပးဘူး။ ငွက္ျဖစ္လာတာနဲ႔ အစာရွာတဲ့အလုပ္ဟာတြဲၿပီး ပါၿပီးသားကြ။ မရွာရင္ေတာ့ ငတ္ေပေတာ့ ။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥဟာ အရာသံုးခုုကို ဖ်က္စီးပစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီအရာသံုးခုဟာ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ (တစ္) ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ျခင္း။ (ႏွစ္) ဆင္းရဲေမြေတျခင္း။ (သံုုး) ကေမာက္ကမျဖစ္ျခင္း ဆိုတာေတြပဲ။ အလုပ္မလုပ္တဲ့ လူေတြမွာေတာ့ အဲဒီအရာေတြ အားလံုး ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကံေကာင္းၿပီလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။ ေနာက္ထပ္ ကံေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ေတာင္းေပါ့ဗ်ာဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ မေငြခင္က ...

ဟုတ္တယ္ေနာ္ဆရာဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က အလုပ္ကိုမလုပ္တတ္ဘူးလို႔ ဆင္ေျခေပးၾကတယ္ဗ်။ အလုပ္က သိပ္ၿပီး ထူးဆန္းတာ။ လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ မတတ္ရင္ သူက သင္ေပးသြား တာ မေငြခင္ရဲ့။ ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္။ အလုပ္လုပ္လို႔ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာက မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ အလုပ္ကို ၿငီးေငြ႕လို႔ ပင္ပန္းတာက ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ လူဆိုတာကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္၊ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ အလုပ္ကိုမ်ား လုပ္ေနရရင္ ေမာတယ္၊ ပန္းတယ္လို႔ကို မရွိဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။

ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲဆရာ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ၿပီးေတာ့လဲ ရွိေသးတယ္ဗ်။ အလုပ္လုပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ကိစၥမွာ တစ္ျခားအစားထိုးစရာရယ္လို႔ ဘာမွ မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္ျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းပဲဗ်။ တကယ္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ သူဟာ အလုပ္က ရလာမယ့္အက်ိဳးအျမတ္ကိုေတာင္ မစဥ္းစားဖူးဗ်။ လုပ္ေနရတာကိုက အက်ိဳးတရားပဲလို႔ ယူဆတယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ မေငြခင္က...

ဆရာေျပာတာေတြ အကုန္လံုးက အမွန္ေတြခ်ဥ္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေရ။ ကြ်န္မကေတာ့ ဆရာလို စကားေျပာတာ မကြ်မ္းဘူးေလ။ အဲဒိေတာ့ ေနာက္တစ္ခါက်မွ ဆရာဆီကို အိမ္က ငပ်င္းကို ေခၚလာခဲ့မယ္ဆရာေရ။ အဲဒီအခါက်မွ ဆရာ အလုပ္အဘိဓမၼာေတြ က်မကိုယ္စား ေဟာေပးေပေတာ့။ အခုေတာ့ ကြ်န္မေယာကၤ်ားငပ်င္းကို အလုပ္အျမန္လုပ္ေအာင္ ယၾတာေပးပါဆရာရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလေတာ့၏။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စမေတာ္တစ္ခု ခင္ဗ်ားကို ေပးလိုက္မယ္။ အဲဒီစမေတာ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မွာပတ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ေၾကြပုဂံကို ေအာက္မွာခံထားၿပီး မီးထြႏ္းၿပီး ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒါဆိုရင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ခင္ဗ်ား ေယာကၤ်ား အလုပ္လုပ္လြန္းလို႔ မနည္း တားယူေနရဦးမယ္ဟု ေျပာ၍ ေအာက္ပါ စမေတာ္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

မေငြခင္ႏွင့္အလုပ္ပ်င္းေသာလင္ေယာကၤ်ား

တစ္ေန႔သ၌ မေငြခင္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က နာမည္ေျပာင္ေပးထားေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အလုပ္လြန္စြာျပင္းေသာ သူ၏ လင္ေယာကၤ်ာအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္အား မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဘယ္လိုလင္ကို ရထားမွန္းကို မသိပါဘူးဆရာရယ္။ အားကိုးေလးမ်ား ရမလားဆိုၿပီး လင္ယူမိပါတယ္။ အားကိုးမရတဲ့အျပင္ ကိုယ္ကေတာင္ ျပန္လုပ္ေကြ်းေနရေသးတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို ဒီလင္တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ကိုမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပ်င္းေနရတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အျပင္းၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္မလားဆိုတာကို ၿပိဳင္ရမွာ ပ်င္းလြန္းလို႔ ၀င္မၿပိဳင္ဘူးလို႔ေျပာလို႔ အပ်င္းၿပိဳင္ပြဲမ်ာ ပထမရတဲ့ လူထက္ေတာင္ ပိုျပင္းေသးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ ေျပာေနရတာ။ ၾကာေတာ့လဲ ေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ဆရာေရဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဒီလိုရွိတယ္ မေငြခင္ရဲ့။ အလုပ္ျပင္းတာဟာ ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးဗ်။ က်န္တဲ့ အလုပ္လုပ္ရမွာ ျပင္းတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြကို လူပ်င္းေတြလို႔ ထင္ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ဟာ လူပ်င္းေတြ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အလုပ္ဆိုတဲ့ အရာေပၚမွာ သေဘာမေပါက္ၾကတာ။ ခင္ဗ်ားက သေဘာေပါက္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပရင္ေတာ့ ရပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာျပႀကည့္ပါဦးဗ်ာဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ မေငြခင္က...

ဟုတ္ပါ့မလား ဆရာရယ္။ အလုပ္ကို ဘယ္လိုမ်ား သေဘာေပါက္ရမွာလဲဆရာရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ဒီလိုရွိပါတယ္ မေငြခင္ရယ္။ သဘာ၀တရားႀကီးက ဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ငွက္ေတြအားလံုးအတြက္ အစာေတြ ဖန္တီးေပးထားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ငွက္အတြက္မွ အသိုက္ထဲကို အစာထည့္မေပးဘူး။ ငွက္ျဖစ္လာတာနဲ႔ အစာရွာတဲ့အလုပ္ဟာတြဲၿပီး ပါၿပီးသားကြ။ မရွာရင္ေတာ့ ငတ္ေပေတာ့ ။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥဟာ အရာသံုးခုုကို ဖ်က္စီးပစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီအရာသံုးခုဟာ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ (တစ္) ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ျခင္း။ (ႏွစ္) ဆင္းရဲေမြေတျခင္း။ (သံုုး) ကေမာက္ကမျဖစ္ျခင္း ဆိုတာေတြပဲ။ အလုပ္မလုပ္တဲ့ လူေတြမွာေတာ့ အဲဒီအရာေတြ အားလံုး ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကံေကာင္းၿပီလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။ ေနာက္ထပ္ ကံေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ေတာင္းေပါ့ဗ်ာဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ မေငြခင္က ...

ဟုတ္တယ္ေနာ္ဆရာဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က အလုပ္ကိုမလုပ္တတ္ဘူးလို႔ ဆင္ေျခေပးၾကတယ္ဗ်။ အလုပ္က သိပ္ၿပီး ထူးဆန္းတာ။ လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ မတတ္ရင္ သူက သင္ေပးသြား တာ မေငြခင္ရဲ့။ ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္။ အလုပ္လုပ္လို႔ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာက မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ အလုပ္ကို ၿငီးေငြ႕လို႔ ပင္ပန္းတာက ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ လူဆိုတာကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္၊ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ အလုပ္ကိုမ်ား လုပ္ေနရရင္ ေမာတယ္၊ ပန္းတယ္လို႔ကို မရွိဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။

ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲဆရာ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ၿပီးေတာ့လဲ ရွိေသးတယ္ဗ်။ အလုပ္လုပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ကိစၥမွာ တစ္ျခားအစားထိုးစရာရယ္လို႔ ဘာမွ မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္ျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းပဲဗ်။ တကယ္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ သူဟာ အလုပ္က ရလာမယ့္အက်ိဳးအျမတ္ကိုေတာင္ မစဥ္းစားဖူးဗ်။ လုပ္ေနရတာကိုက အက်ိဳးတရားပဲလို႔ ယူဆတယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ မေငြခင္က...

ဆရာေျပာတာေတြ အကုန္လံုးက အမွန္ေတြခ်ဥ္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေရ။ ကြ်န္မကေတာ့ ဆရာလို စကားေျပာတာ မကြ်မ္းဘူးေလ။ အဲဒိေတာ့ ေနာက္တစ္ခါက်မွ ဆရာဆီကို အိမ္က ငပ်င္းကို ေခၚလာခဲ့မယ္ဆရာေရ။ အဲဒီအခါက်မွ ဆရာ အလုပ္အဘိဓမၼာေတြ က်မကိုယ္စား ေဟာေပးေပေတာ့။ အခုေတာ့ ကြ်န္မေယာကၤ်ားငပ်င္းကို အလုပ္အျမန္လုပ္ေအာင္ ယၾတာေပးပါဆရာရယ္ဟု ျပန္ေျပာေလေတာ့၏။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စမေတာ္တစ္ခု ခင္ဗ်ားကို ေပးလိုက္မယ္။ အဲဒီစမေတာ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မွာပတ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ေၾကြပုဂံကို ေအာက္မွာခံထားၿပီး မီးထြႏ္းၿပီး ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒါဆိုရင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ခင္ဗ်ား ေယာကၤ်ား အလုပ္လုပ္လြန္းလို႔ မနည္း တားယူေနရဦးမယ္ဟု ေျပာ၍ ေအာက္ပါ စမေတာ္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

စကားေျပာေအာင္ျမင္ေစဖို႔ အေဆာင္ေပးပါ

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဆိုသည္ ေကာင္ေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ေမာင္ေအာင္ေအာင္သည္ မြန္ျပည္နယ္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္ေလ၏။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္ေလ၏။ ပါဠိစာေပမ်ားကို လြန္စြာ ၀ါသနာပါသူလည္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ စကားေျပာလွ်င္ ပါဠိတို႔ နိပါတ္ေတာ္တို႔ ေလာကနီတိတို႔ က်မ္းကိုးက်မ္းကားျဖင့္ စကားေျပာေလ့ရွိေလ၏။ ေနာက္ သူတစ္ပါး စကားေျပာလွ်င္လည္း သူသင္ယူထားေသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီလွ်င္ ဒါဟာ အဓိပၸါယ္ လံုး၀မရွိဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အစရွိသည္ျဖင့္လည္း လြန္စြာအညင္းသန္ေသာသူ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ပံုစံကို ၾကည့္၍ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လူညစ္ဟုမွတ္ခ်က္ေပး၍ တစ္ခ်ိဳ႕ကမူေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္ဟု သတ္မွတ္ ၾကေလ၏။

တစ္ေန႔သ၌ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေအာေၾကာလန္ေနေသာ ထိုေမာင္ေအာင္္္ဆိုေသာ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေလေတာ့၏။

ေအာ္... လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဆရာရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ အမွန္ေတြပဲ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ သေဘာေပါက္လက္ခံသြားတာ မရွိဘူး။ အကုန္လံုးကြ်န္ေတာ္ ေျပာသမွ်ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ကြ်ဲပါးေစာင္းတီးသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အင္း ပါရမီလဲ မပါရွာဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလသုတ္မွာ ဘုရားေဟာထားတာေပါ့။ ပုေဗၺစ ကတပုညတာဆိုတာ ေရွ႕က ျပဳဘူးတဲ့ ေကာင္းမႈ႕ ပါရမီ ရွိရမယ္ဆိုတာ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပတာက ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကကို သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ သေဘာမေပါက္႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး ဆရာေရ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာင္ အျမင္ေစာင္းလာၾကတယ္ဗ်ာဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္၎ကဆက္လက္၍..

တစ္ခါတုန္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းထဲက တစ္ေကာင္က ဟ... ဒီေစာ္ေလးမိုက္တယ္ ေရဆင္းငါးေလးအတိုင္းပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မမိုက္ပါဘူးကြာ။ ဘုရားေဟာအတိုင္းဆို (၃၂)ေကာ႒ာသ အစုအေ၀းႀကီးပါကြာ။ တစ္ကိုယ္လံုး ၃၂ေကာ႒ာသေတြကို ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ပံုးထားၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူက မိုက္တယ္လို႔ ေျပာဦးမွာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္မွာလားဆရာရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ဘုရားေဟာနဲ႔ အညီပဲ ေျပာတာပဲဆရာရယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ေျပာျပရဦးမယ္ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ဘုရားဖူး သြားၾကမလို႔တဲ့။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ကို အလည္းေခၚတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘုရားပဲကြာ အိမ္မွာလဲ ဘုရားရွိတာပဲ။ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဖူးမွ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဘုရားကို ဆီမီးဖေယာင္းတုိင္ အေမႊးတိုင္ထြန္း ေသာက္ေတာ္ေရေတြကပ္၊ ဘုရားပန္းလွဴၿပီး အမွ်ေ၀ရင္းလဲ ကုသိုလ္ရတာပါပဲကြာ။ မင္းတို႔ဟာက ဘုရားဖူးသါားမွာလား၊ ဘုရားအေၾကာင္းျပဳၿပီး အလည္အပတ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ ဒီေကာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးၾကတယ္ ဆရာရယ္။ အခု ကြ်န္တာ္ ေျပာတာမွားလို႔လား။

ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ ဆရာရယ္။ အခုလည္း ဆရာ့ဆီက ယၾတာလာေတာင္းတာ။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္အင္တာဗ်ဴး သြားေျဖမလို႔။ စကားေျပာေအာင္ျမင္ေအာင္ အေဆာင္ေလးတစ္ခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ ဆရာေလးေရ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာေရးကို ၀ါသနာပါေတာ့ အေဆာင္ေပးရင္လဲ ဘာသာေရးႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး လုပ္လို႔ရတဲ့ အေဆာင္ေလးသာ ေပးပါဆရာရယ္။ အေကာင္းဆံုးက ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ရြတ္ရဖတ္ရတဲ့ အေဆာင္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အတၱာဟိအတၱေနာလို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား။ မိမိကိုယ္ကိုသာ အားကိုးရာတဲ့ ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္လည္း ပါဠိစာတတ္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္အား ေအာက္ပါအတိုင္း စကားေျပာ ေအာင္ျမင္ေစတဲ့ ယၾတာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

ေက်ာက္စရစ္ခဲသန္႔သန္႔ေလးတစ္လံုးကို ေရစင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးပါ။ ေရေမႊးေတြ ဘာေတြဆြတ္ျဖန္းပါ။ ထို႔ေနာက္ ညာဘက္လက္နဲ႔ ကိုင္၍ ေလာက၀ိဒူ ဂုဏ္ေတာ္ကို တစ္ရာ့ရွစ္လံုး ပုတီးနဲ႔ (၁၆)ပတ္ရေအာင္ စိပ္ပါ။ ၿပီးရင္ အဲဒီ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးကို ေဆာင္သြားလိုက္ပါ။ စကားေျပာဆိုရမယ့္ ကိစၥမွန္သမွ် ေဆာင္သြားေပေတာ့ဟု ေျပာလိုက္ေလရာ ....ေမာင္ေအာင္ေအာင္က...

ဒါမွ ယၾတာအစစ္ကြဟု ေအာ္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းမွ ေစာင့္ၾကြားၾကြား ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

စကားေျပာေအာင္ျမင္ေစဖို႔ အေဆာင္ေပးပါ

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဆိုသည္ ေကာင္ေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ေမာင္ေအာင္ေအာင္သည္ မြန္ျပည္နယ္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္ေလ၏။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္ေလ၏။ ပါဠိစာေပမ်ားကို လြန္စြာ ၀ါသနာပါသူလည္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ စကားေျပာလွ်င္ ပါဠိတို႔ နိပါတ္ေတာ္တို႔ ေလာကနီတိတို႔ က်မ္းကိုးက်မ္းကားျဖင့္ စကားေျပာေလ့ရွိေလ၏။ ေနာက္ သူတစ္ပါး စကားေျပာလွ်င္လည္း သူသင္ယူထားေသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီလွ်င္ ဒါဟာ အဓိပၸါယ္ လံုး၀မရွိဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အစရွိသည္ျဖင့္လည္း လြန္စြာအညင္းသန္ေသာသူ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ပံုစံကို ၾကည့္၍ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လူညစ္ဟုမွတ္ခ်က္ေပး၍ တစ္ခ်ိဳ႕ကမူေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္ဟု သတ္မွတ္ ၾကေလ၏။

တစ္ေန႔သ၌ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေအာေၾကာလန္ေနေသာ ထိုေမာင္ေအာင္္္ဆိုေသာ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေလေတာ့၏။

ေအာ္... လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဆရာရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ အမွန္ေတြပဲ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ သေဘာေပါက္လက္ခံသြားတာ မရွိဘူး။ အကုန္လံုးကြ်န္ေတာ္ ေျပာသမွ်ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ကြ်ဲပါးေစာင္းတီးသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အင္း ပါရမီလဲ မပါရွာဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလသုတ္မွာ ဘုရားေဟာထားတာေပါ့။ ပုေဗၺစ ကတပုညတာဆိုတာ ေရွ႕က ျပဳဘူးတဲ့ ေကာင္းမႈ႕ ပါရမီ ရွိရမယ္ဆိုတာ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပတာက ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကကို သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ သေဘာမေပါက္႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး ဆရာေရ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာင္ အျမင္ေစာင္းလာၾကတယ္ဗ်ာဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္၎ကဆက္လက္၍..

တစ္ခါတုန္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းထဲက တစ္ေကာင္က ဟ... ဒီေစာ္ေလးမိုက္တယ္ ေရဆင္းငါးေလးအတိုင္းပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မမိုက္ပါဘူးကြာ။ ဘုရားေဟာအတိုင္းဆို (၃၂)ေကာ႒ာသ အစုအေ၀းႀကီးပါကြာ။ တစ္ကိုယ္လံုး ၃၂ေကာ႒ာသေတြကို ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ပံုးထားၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူက မိုက္တယ္လို႔ ေျပာဦးမွာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္မွာလားဆရာရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ဘုရားေဟာနဲ႔ အညီပဲ ေျပာတာပဲဆရာရယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ေျပာျပရဦးမယ္ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ဘုရားဖူး သြားၾကမလို႔တဲ့။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ကို အလည္းေခၚတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘုရားပဲကြာ အိမ္မွာလဲ ဘုရားရွိတာပဲ။ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဖူးမွ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဘုရားကို ဆီမီးဖေယာင္းတုိင္ အေမႊးတိုင္ထြန္း ေသာက္ေတာ္ေရေတြကပ္၊ ဘုရားပန္းလွဴၿပီး အမွ်ေ၀ရင္းလဲ ကုသိုလ္ရတာပါပဲကြာ။ မင္းတို႔ဟာက ဘုရားဖူးသါားမွာလား၊ ဘုရားအေၾကာင္းျပဳၿပီး အလည္အပတ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ ဒီေကာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးၾကတယ္ ဆရာရယ္။ အခု ကြ်န္တာ္ ေျပာတာမွားလို႔လား။

ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ ဆရာရယ္။ အခုလည္း ဆရာ့ဆီက ယၾတာလာေတာင္းတာ။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္အင္တာဗ်ဴး သြားေျဖမလို႔။ စကားေျပာေအာင္ျမင္ေအာင္ အေဆာင္ေလးတစ္ခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ ဆရာေလးေရ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာေရးကို ၀ါသနာပါေတာ့ အေဆာင္ေပးရင္လဲ ဘာသာေရးႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး လုပ္လို႔ရတဲ့ အေဆာင္ေလးသာ ေပးပါဆရာရယ္။ အေကာင္းဆံုးက ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ရြတ္ရဖတ္ရတဲ့ အေဆာင္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အတၱာဟိအတၱေနာလို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား။ မိမိကိုယ္ကိုသာ အားကိုးရာတဲ့ ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္လည္း ပါဠိစာတတ္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္အား ေအာက္ပါအတိုင္း စကားေျပာ ေအာင္ျမင္ေစတဲ့ ယၾတာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

ေက်ာက္စရစ္ခဲသန္႔သန္႔ေလးတစ္လံုးကို ေရစင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးပါ။ ေရေမႊးေတြ ဘာေတြဆြတ္ျဖန္းပါ။ ထို႔ေနာက္ ညာဘက္လက္နဲ႔ ကိုင္၍ ေလာက၀ိဒူ ဂုဏ္ေတာ္ကို တစ္ရာ့ရွစ္လံုး ပုတီးနဲ႔ (၁၆)ပတ္ရေအာင္ စိပ္ပါ။ ၿပီးရင္ အဲဒီ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးကို ေဆာင္သြားလိုက္ပါ။ စကားေျပာဆိုရမယ့္ ကိစၥမွန္သမွ် ေဆာင္သြားေပေတာ့ဟု ေျပာလိုက္ေလရာ ....ေမာင္ေအာင္ေအာင္က...

ဒါမွ ယၾတာအစစ္ကြဟု ေအာ္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းမွ ေစာင့္ၾကြားၾကြား ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

ေကာင္းတာေလးေတြကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။

လာလည္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား....
ဟင္းေကာင္းေလးေတြ စားရေတာ့လဲ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ရာခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို သတိယ မိတတ္ၾကတာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ စိန္ထက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုတဲ့ဆႏၵနဲ႔ ျပန္လည္မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညာဘက္ဆိုက္ဘားမွာလဲ ေပးထားပါတယ္။ ေအာက္မွာလဲ ေဒါင္းလို႔ရပါတယ္ အဘမင္းသိခၤ၏ ေမတၱာပို႔အေခြရယ္၊ အဘမင္းသိခၤ၏အသံဖိုင္နဲ႔ ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္ရယ္ ေဒါင္းယူၾကပါ။ လိုက္က်င့္ၾကပါ။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ ေလးနက္စြာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

အဘမင္းသိခၤ၏ေမတၱာပို႔အေခြ......... ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၁)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၂)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၃)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၄)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။

ေကာင္းတာေလးေတြကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။

လာလည္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား....
ဟင္းေကာင္းေလးေတြ စားရေတာ့လဲ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ရာခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို သတိယ မိတတ္ၾကတာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ စိန္ထက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုတဲ့ဆႏၵနဲ႔ ျပန္လည္မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညာဘက္ဆိုက္ဘားမွာလဲ ေပးထားပါတယ္။ ေအာက္မွာလဲ ေဒါင္းလို႔ရပါတယ္ အဘမင္းသိခၤ၏ ေမတၱာပို႔အေခြရယ္၊ အဘမင္းသိခၤ၏အသံဖိုင္နဲ႔ ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္ရယ္ ေဒါင္းယူၾကပါ။ လိုက္က်င့္ၾကပါ။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ ေလးနက္စြာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

အဘမင္းသိခၤ၏ေမတၱာပို႔အေခြ......... ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၁)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၂)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၃)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။
အဘမင္းသိခၤ၏ဓနသိဒၶိက်င့္စဥ္အပိုင္း(၄)အသံဖိုင္......ဒီမွာယူပါ။

ေကာင္းတာေလးေတ

ေကာင္းတာေလးေတ

မိမိလုပ္ငန္းစည္ကားေစေသာယၾတာနည္းတစ္ခု

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္ေအာင္မွတစ္ဆင့္ မီးရထားျဖင့္ ဟသၤာတသို႔ ဆက္လက္ထြက္ ခြါခဲ့ေလ၏။ ေန႔လည္(၁)နာရီ ႀကံခင္းၿမိဳ႕မွ ထြက္လာမည့္ အျမန္ရထားကို ထိုင္ေစာင့္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အျမန္ရထား လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို အထက္တန္းလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကိုလည္း ျဖတ္ထားလိုက္၏။ ျမန္ေအာင္ ဘူတာထဲတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ ဟသၤာတ ပုသိမ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါၾကမည့္ ခရီးသည္မ်ားလည္း ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု ထိုင္သူက ထိုင္ေန၏။ စာဖတ္သူက ဖတ္ေန၏။ ထိုင္ခံုမ်ားေပၚတြင္ အိပ္သူက အိပ္စက္ေနေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မီးရထား ေစာင့္ေနရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိသျဖင့္ အနီးအနားမွ ကာတြန႔္စာအုပ္ငွားေသာ ကုလားမထံမွ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ ကာတြန္႔စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ငွား၍ အပ်င္းေျပဖတ္ေနေလ၏။

မၾကာမီတြင္ ႀကံခင္းဘက္မွ ထြက္လာေသာ အျမန္ရထားသည္ ျမန္ေအာင္ဘူတာသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အထက္တန္းတြဲကို လိုက္ရွာရ၏။ မီးရထား အထက္တန္းတြဲကို ေတြ႕ေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရထားေပၚသို႔ တက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံုနံပါတ္(၁၇)ကို ရွာရေလ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုင္ခံုနံပတ္ (၁၇) ကိုေတြ႕ ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခံုသည္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိ၍ ထိုင္ခံုေလးလံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံုသည္ မီးရထား ျပဴတင္းေပါက္ေဘးတြင္ရွိ၏။ ကြ်န္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးထိုင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဘးတြင္ သက္ (၃၀)ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေန၍ ဦးဇင္း၏ ေဘးတြင္မူ အသက္ ၅၀-ခန္႔ အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦးထိုင္ေန၏။

မီးရထားသည္ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြါခဲ့၍ ဟသၤာတပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါခဲ့ေလ၏။ လမ္းခရီးတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးက စကားလက္ဆံုက်လာခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုင္ခံုေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဦးဇင္းေလးေဘးမွ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္လည္း စကားလက္ဆံု က်လွ်က္ရွိ၏။ သိရသည္မွာ ဦးဇင္းေလး၏ ဘြဲ႕အမည္မွာ ဦး၀ဏၰသီရိဟု အမည္ရေလ၏။ ထိုဦးဇင္းေလးသည္ သူ၏ ဘြဲ႕အမည္ႏိွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီစြာ ဦးဇင္းေလး၏ ဥပဓိ႐ုပ္မွာ လြန္စြာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္း၏။ အသားအရည္မွာ ၀င္စိုေန၏။ မ်က္ခံုးမ်က္လံုး ေကာင္း၏။ အရပ္မွာလည္း အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္၏။ ဦးဇင္းေလး၏ ႏုတ္ခမ္းမ်ားမွာ သေျပသီးကဲ့သို႔ နုတ္ခမ္းနီ ဆိုးစရာမလိုပဲ နီရဲေနေလေတာ့၏။

ဦးဇင္းေလး၏ ေဘးမွ ဦးေလးႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးကို မၾကာမၾကာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထိုအတူ ကြ်န္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း ဦးဇင္းေလးအား လွမ္းလွမ္း၍ ၾကည့္ေနေလ၏။ ဦးဇင္းေလးကမူ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနေလရာ ဦးေလးႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကိုခဏခဏ ၾကည့္ေနသည္ကို၎ ၊ အမ်ိဳးသမီးက ဦးဇင္းေလးအား ခဏခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသိကို၎ လံုး၀ မသိေခ်။ ကြ်ႏ္ုပ္ကသာ မ်က္လံုး က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကုန္လံုးကို ေတြ႕ရွိရျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ မီးရထားႀကီးသည္ ပံုမွန္ ေျပးသြားလွ်က္ရွိေလ၏။ လမ္းတြင္လည္း ဘူတာတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေလ၏။ ထို႔သို႔လာခဲ့ရာ ထူးႀကီးဟူေသာ ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္လာ၏။ ေရွ႕တြင္ မဲဇလီကုန္းဘူတာ ရွိ၏။ ထူးႀကီးႏွင့္ မဲဇလီကုန္းဟူေသာ ဘူတာၾကားတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လြမ္းေစတီ ဆိုသည္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ မီးရထားလမ္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ရွိေလ၏။ ဦးဇင္းေလးက ဗိ္ုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လြမ္းေစတီအေၾကာင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာျပ၏။ ထို႔အတူ ကြ်ႏု္ပ္၏ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးအား ဦးေလးႀကီးက မေလးရွာ စကၤာပူႏိုင္ငံမ်ားအေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ ေျပာျပေနေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မီးရထားႀကီးသည္ မဲဇလီကုန္းဆိုေသာ ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီးေနာက္ အဂၤပူဆိုေသာ ဘူတာကို ေရာက္ရွိလာေလ၏။ အဂၤပူဆိုေသာ ဘူတာမွ ထြက္ခြါလာၿပီးေနာက္ ဦးဇင္းေလးေဘးမွ ဦးေလးႀကီး က ကြ်ႏ္ုပ္အား ဒီမွာ ညီေလးရဲ့။ မင္းနဲ႔ ဦးဇင္းေလးလည္း စကားေျပာအဆင္ေျပေအာင္ အကိုတို႔လည္း စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ညီေလးနဲ႔ အကိုနဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲထိုင္ရေအာင္ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လဲ ရပါတယ္ဗ်ာဟု ေျပန္ေျပာလိုက္ရင္း ေနရာလဲေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေလးေယာက္မွာ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ ကြ်ႏ္ုပ္က ထိုင္ခံုတစ္လံုး ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ထိုင္ခံုတစ္လံုး ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။ ဦးဇင္းေလးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း ဆက္လက္၍ စကားလက္ဆံုက်လာေလ၏။ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း ဆက္လက္၍ စကားလက္ဆံုက်လာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ မီးရထားႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ကြင္းဆိုေသာ ဘူတာသို႔ ေက်ာ္လြန္လာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုတ္တရက္ ထိုးရပ္သြားေလ၏။ ရထားေပၚတြင္ လိုက္လံ ေစ်းေရာင္းသူမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ရထားပ်က္သြားလို႔ ရပ္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ထြက္မလဲေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူးဟု ေျပာျပေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးလည္း အေညာင္းေျပ အညာေျပ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေလ၏။ ထိုအတူ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ရထားေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္း၍ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္၏။ လယ္ကြင္းေဘးတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္၏။ ေကာင္မေလးထိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးေလးႀကီးက သူ၏ ေအာကတၱီပါဖိနပ္ကိုခြ်တ္၍ ထိုင္ရန္ခ်ေပး၏။ ေကာင္မေလးက ထိုဖိနပ္ေပၚတြင္ ထိုင္၏။ ဦးေလးႀကီးက ေကာင္မေလးအား ပီေကကို အခြံခြ်တ္၍ ေပး၏။ ေကာင္မေလးက အလိုက္သင့္ ယူစားေလ၏။ ဦးေလးႀကီးက ေကာင္မကေလးကို ရြန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေန၏။ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုေအာက္သို႔ ငံု႔ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္မကေလးႏွင့္ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္ ရထားလမ္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေလ၏။

ထိုကဲသို႔ ရထားပ်က္ေနရာ ည(၈)နာရီေလာက္က်မွ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ရထားႀကီးသည္ ျပန္လည္စက္ႏိႈးလို႔ ရေလ၏။ ရထားစက္ႏႈိး၍ ရထားထြက္ေသာအခါတြင္မွ ဦးေလးႀကီးႏ်င့္ ေကာင္မေလးတို႔သည္ ျပာတိျပာယာျဖင့္ တက္လာေလေတာ့၏။ ညေန(၆)နာရီေလာက္ကစၿပီး ည(၈)နာရီေလက္အထိ ဘယ္ေပ်ာက္ေနသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ေရာ ဦးဇင္ေလးကို မသိေခ်။ ည(၈)နာရီတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ မီးရထားႀကီးသည္ ဟသၤာတ ပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္သြားေနေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တု႔ိ မီးရထားတြဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေသာေၾကာင့္ ရထားတြဲ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲေနေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရွိေသာ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ ေကာင္မေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မသိမသာ အကဲခတ္၍ ၾကည္လိုက္ရာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေခ်။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထင္ ဦးေလးႀကီးအေပၚတြင္ ေကာင္မေလးက ပုခံုးမွီ၍ အိပ္ေနသည္ထင္၏။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား ဆိုသည္ကား ကြ်ႏ္ုပ္အမွန္တကယ္ မသိေခ်။

ထိုကဲ့သို႔ျဖင့္ လာလိုက္ရာ ည(၁၀)ခြဲေလာက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ အျမန္ မီးရထားႀကီးသည္ ဟသၤာဘူတာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလ၏။ ဟသၤာတဘူတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဦးဇင္းေလးသည္ ရထားေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဦးဇင္းေလး၏ လက္ဆြဲအိပ္ကို ကူဆြဲေပး၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အား ဦးဇင္းေလးက ဒီည ဒကာ ဦးဇင္းေက်ာင္းလိုက္အိပ္ေလ၊ မနက္မိုလင္းမွ ဒကာ ရန္ကုန္ဆက္သြားမယ္ဆို သြားေပါ့ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ သည္ ဦးဇင္းေလး၏ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပါသြားရန္ ျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလးလည္း ဟသၤာတဘူတာတြင္ ဆင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဦးဇင္းေလးႏွင့္အတူ လိုက္ဆင္း၏။ ဦးဇင္းေလးက ေရွ႕မွဆင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဦးဇင္းေလး၏ ေနာက္မွ လိုက္ဆင္းေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေနာက္တြင္ ဦးေလးႀကီးသည္ သူ၏ အိပ္ႀကီးကို မႏိုင္မနင္းဆြဲလွ်က္ လိုက္ပါဆင္းေလ၏။ ဦးေလးႀကီး၏ ပုခံုထက္တြင္ မွီအိပ္ေသာ။ ရထားလမ္းေပၚတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာမူ ရထားေပးမွ မဆင္းေပ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္လို္က္ပါသြားမည္ ထင္၏။

ကြ်န္ုပ္တို႔(၃)ဦးသည္ မီးရထားဘူတာထဲမွ ထြက္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က တကၠစီသမားအား လွမ္း၍ လက္ျပကာ ေခၚလိုက္ေလ၏။ ဦးေလးႀကီးကလည္း ပုသိမ္ဘက္သို႔ ထြက္ခြါသြားေသာ ရထားေပးမွ အမ်ိဳးသမီး အားလွမ္း၍ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ မီးရထားဘူတာအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သံုးဦးသည္စု၍ တကၠစီငွားရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးက မိုးေကာင္းေက်ာင္းသို႔ သြားမည္ျဖစ္၍ ဦးေလးႀကီးက မူ ငါးမ်က္ႏွာဘုရားလမ္းရွိ တည္းခုိခန္းတစ္ခုကို အတူလိုက္မည္ျဖစ္ေလ၏။ တည္းခိုခန္းတြင္ ဦးေလးႀကီးကို ခ်ထားေပးၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ဦးဇင္းေလးအား မိုးေကာင္ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔မည္ဟု ကားသမားကကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကို လွည့္၍ ေျပာျပေလ၏။

တည္းခိုခန္းေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ ဦးေလးႀကီးသည္ ကားခေပးရန္အတြက္ သူ၏အိပ္ႀကီး၏ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္၍ ပိုက္ဆံအိပ္ကို ႏိႈက္ယူေလ၏။ ပထမ ေဘးအိပ္ကိုဖြင့္ၾကည့္၏။ သူ အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အလယ္အိပ္ကို ဖြင္ျပန္၏။ ၾကည့္၏။ မေတြ႕။ ထို႔ေနာက္ ေဘးအိပ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့သလို ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ အိပ္တစ္ခုလံုးကို ကားေပၚတြင္ သြန္ခ်၍ ၾကည္ျပန္၏။ မေတြ႕။ သူ၏ ပိုက္ဆံအိပ္ကို မေတြ႕ေပ။ သူသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ျဖတ္ခနဲ႔ သတိယသြားပံုရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေတာက္ဟု တက္တစ္ခ်က္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခါက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုၾကည္ကာ ငိုမဲ့မဲ့ႀကီး ျဖစ္လွ်က္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ပါသြားၿပီ၊ ဟိုရထားေပၚမွာေတြ႕တဲ့ ေကာင္မယူသြားၿပီဟု ေျပာေလေတာ့၏။

အမွန္အတိုင္းေျပာရပါမူ မီးရထားေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ ေကာင္မေလးသည္ ထိုဦးေလး၏ အိပ္ထဲတြင္ ရွိေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ေရာ ပစၥည္းထည့္တဲ့ အိပ္ေရာ အကုန္လံုးကို မသြားျခင္းျဖစ္၏။ မွတ္ပံုတင္ေတြေကာ ေငြေတြေကာ အကုန္ပါသြားေတာ့၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မွတ္ပံုတင္မရွိေသာေၾကာင့္ တည္းခိုခန္းကလည္း လက္မခံေသာေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလး၏မိုးေကာင္းေက်ာင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ အတူတည္းခိုရန္ လိုက္ပါ လာေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေလးႀကီးသည္ ရန္ကုန္သို႔ ဆက္လက္၍ မသြားေသးပဲ ဟသၤာတၿမိဳ႕ မိုးေကာင္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္လက္တည္းခိုေန၍ ဟသၤာၿမိဳ႕ေလးအာ ေလွ်ွာက္လည္၏။ ထိုႏွစ္ရက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဦးေလးႀကီး၏ အေၾကာင္းကို သိရသည္မွာ သူသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းစိန္တြင္ စတိုးဆိုင္ ဆစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္ဟု သိရေလ၏။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မေလးရွား၊ စကၤာပူစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သြားေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ကမ်ား၏။ အခုအခါတြင္ အင္းစိန္တြင္ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္၍ ေနတယ္ဟု သိရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးႀကီးအား အင္းစိန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ကားလက္မွတ္ ခရီးစရိပ္ကူညီေပးရေလ၏။ လမ္းတြင္ သံုးရန္အတြက္လည္း ခရီးစရိပ္မ်ားကိုလည္း ကူညီေပးရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္ မိုးေကာင္းေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းေလးအား ရွစ္ခိုးကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါလာခဲ့ ေလရာ လမ္းတြင္ ဦးေလးႀကီးက ဒီမွာ ညီေလး ။ ညီေလးက ေဗဒင္ဆရာဆိုေတာ့ အကိုက အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းရဦးမယ္။ အကို စတိုးဆိုင္ကို ေရာင္ေကာင္းေအာင္ ယၾတာေလးတစ္ခုေေလာက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေစ်းဆိုင္ စတိုးဆိုင္ ကုန္စံုဆိုင္စသည္တို႔တြင္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းရန္ လူစည္ကားရန္ ဓာတ္ဆင္ေသာ ေအာက္ပါယၾတာနည္းကို ဦးေလးႀကီးအား ေျပာျပခဲ့ေလေတာ့သတည္။

လူစည္ကားေသာ ေစ်းတစ္ခုအနီးက ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္၊ သေဘၤာဆိတ္က ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္ ။ မီးရထားဘူတာ႐ံုအနီးက ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္ကို ပန္းအိုးအစိမ္းေရာင္တစ္ခုထဲမွာ ေရာေမြၿပီး ထည့္လိုက္။ ၿပီးရင္ အဲဒီပန္းအိုးကို ကိုဆိုင္ေရွ႕မွာ ထားဗ်ာ။ ေန႔တိုင္း ဆိုင္ဖြင့္ရင္ အဲဒီပန္အိုးထဲကို အေမႊးတိုင္ ထြန္းၿပီး ဆုေတာင္းေပေတာ့ဗ်ိဳ႕ဟု ေျပာဆိုကာ အမွတ္မထင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရေသာ ဦးေလးႀကီးအား လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ခြဲခြါခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏ အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

(Ph.+6687 415 0022)

မိမိလုပ္ငန္းစည္ကားေစေသာယၾတာနည္းတစ္ခု

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္ေအာင္မွတစ္ဆင့္ မီးရထားျဖင့္ ဟသၤာတသို႔ ဆက္လက္ထြက္ ခြါခဲ့ေလ၏။ ေန႔လည္(၁)နာရီ ႀကံခင္းၿမိဳ႕မွ ထြက္လာမည့္ အျမန္ရထားကို ထိုင္ေစာင့္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အျမန္ရထား လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို အထက္တန္းလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကိုလည္း ျဖတ္ထားလိုက္၏။ ျမန္ေအာင္ ဘူတာထဲတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ ဟသၤာတ ပုသိမ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါၾကမည့္ ခရီးသည္မ်ားလည္း ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု ထိုင္သူက ထိုင္ေန၏။ စာဖတ္သူက ဖတ္ေန၏။ ထိုင္ခံုမ်ားေပၚတြင္ အိပ္သူက အိပ္စက္ေနေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မီးရထား ေစာင့္ေနရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိသျဖင့္ အနီးအနားမွ ကာတြန႔္စာအုပ္ငွားေသာ ကုလားမထံမွ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ ကာတြန္႔စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ငွား၍ အပ်င္းေျပဖတ္ေနေလ၏။

မၾကာမီတြင္ ႀကံခင္းဘက္မွ ထြက္လာေသာ အျမန္ရထားသည္ ျမန္ေအာင္ဘူတာသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အထက္တန္းတြဲကို လိုက္ရွာရ၏။ မီးရထား အထက္တန္းတြဲကို ေတြ႕ေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရထားေပၚသို႔ တက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံုနံပါတ္(၁၇)ကို ရွာရေလ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုင္ခံုနံပတ္ (၁၇) ကိုေတြ႕ ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခံုသည္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိ၍ ထိုင္ခံုေလးလံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံုသည္ မီးရထား ျပဴတင္းေပါက္ေဘးတြင္ရွိ၏။ ကြ်န္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးထိုင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဘးတြင္ သက္ (၃၀)ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေန၍ ဦးဇင္း၏ ေဘးတြင္မူ အသက္ ၅၀-ခန္႔ အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦးထိုင္ေန၏။

မီးရထားသည္ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြါခဲ့၍ ဟသၤာတပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါခဲ့ေလ၏။ လမ္းခရီးတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးက စကားလက္ဆံုက်လာခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုင္ခံုေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဦးဇင္းေလးေဘးမွ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္လည္း စကားလက္ဆံု က်လွ်က္ရွိ၏။ သိရသည္မွာ ဦးဇင္းေလး၏ ဘြဲ႕အမည္မွာ ဦး၀ဏၰသီရိဟု အမည္ရေလ၏။ ထိုဦးဇင္းေလးသည္ သူ၏ ဘြဲ႕အမည္ႏိွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီစြာ ဦးဇင္းေလး၏ ဥပဓိ႐ုပ္မွာ လြန္စြာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္း၏။ အသားအရည္မွာ ၀င္စိုေန၏။ မ်က္ခံုးမ်က္လံုး ေကာင္း၏။ အရပ္မွာလည္း အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္၏။ ဦးဇင္းေလး၏ ႏုတ္ခမ္းမ်ားမွာ သေျပသီးကဲ့သို႔ နုတ္ခမ္းနီ ဆိုးစရာမလိုပဲ နီရဲေနေလေတာ့၏။

ဦးဇင္းေလး၏ ေဘးမွ ဦးေလးႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးကို မၾကာမၾကာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထိုအတူ ကြ်န္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း ဦးဇင္းေလးအား လွမ္းလွမ္း၍ ၾကည့္ေနေလ၏။ ဦးဇင္းေလးကမူ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနေလရာ ဦးေလးႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကိုခဏခဏ ၾကည့္ေနသည္ကို၎ ၊ အမ်ိဳးသမီးက ဦးဇင္းေလးအား ခဏခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသိကို၎ လံုး၀ မသိေခ်။ ကြ်ႏ္ုပ္ကသာ မ်က္လံုး က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကုန္လံုးကို ေတြ႕ရွိရျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ မီးရထားႀကီးသည္ ပံုမွန္ ေျပးသြားလွ်က္ရွိေလ၏။ လမ္းတြင္လည္း ဘူတာတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေလ၏။ ထို႔သို႔လာခဲ့ရာ ထူးႀကီးဟူေသာ ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္လာ၏။ ေရွ႕တြင္ မဲဇလီကုန္းဘူတာ ရွိ၏။ ထူးႀကီးႏွင့္ မဲဇလီကုန္းဟူေသာ ဘူတာၾကားတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လြမ္းေစတီ ဆိုသည္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ မီးရထားလမ္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ရွိေလ၏။ ဦးဇင္းေလးက ဗိ္ုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လြမ္းေစတီအေၾကာင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာျပ၏။ ထို႔အတူ ကြ်ႏု္ပ္၏ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးအား ဦးေလးႀကီးက မေလးရွာ စကၤာပူႏိုင္ငံမ်ားအေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ ေျပာျပေနေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မီးရထားႀကီးသည္ မဲဇလီကုန္းဆိုေသာ ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီးေနာက္ အဂၤပူဆိုေသာ ဘူတာကို ေရာက္ရွိလာေလ၏။ အဂၤပူဆိုေသာ ဘူတာမွ ထြက္ခြါလာၿပီးေနာက္ ဦးဇင္းေလးေဘးမွ ဦးေလးႀကီး က ကြ်ႏ္ုပ္အား ဒီမွာ ညီေလးရဲ့။ မင္းနဲ႔ ဦးဇင္းေလးလည္း စကားေျပာအဆင္ေျပေအာင္ အကိုတို႔လည္း စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ညီေလးနဲ႔ အကိုနဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲထိုင္ရေအာင္ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လဲ ရပါတယ္ဗ်ာဟု ေျပန္ေျပာလိုက္ရင္း ေနရာလဲေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေလးေယာက္မွာ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ ကြ်ႏ္ုပ္က ထိုင္ခံုတစ္လံုး ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ထိုင္ခံုတစ္လံုး ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။ ဦးဇင္းေလးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း ဆက္လက္၍ စကားလက္ဆံုက်လာေလ၏။ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း ဆက္လက္၍ စကားလက္ဆံုက်လာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ မီးရထားႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ကြင္းဆိုေသာ ဘူတာသို႔ ေက်ာ္လြန္လာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုတ္တရက္ ထိုးရပ္သြားေလ၏။ ရထားေပၚတြင္ လိုက္လံ ေစ်းေရာင္းသူမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ရထားပ်က္သြားလို႔ ရပ္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ထြက္မလဲေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူးဟု ေျပာျပေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးလည္း အေညာင္းေျပ အညာေျပ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေလ၏။ ထိုအတူ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ရထားေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္း၍ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္၏။ လယ္ကြင္းေဘးတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္၏။ ေကာင္မေလးထိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးေလးႀကီးက သူ၏ ေအာကတၱီပါဖိနပ္ကိုခြ်တ္၍ ထိုင္ရန္ခ်ေပး၏။ ေကာင္မေလးက ထိုဖိနပ္ေပၚတြင္ ထိုင္၏။ ဦးေလးႀကီးက ေကာင္မေလးအား ပီေကကို အခြံခြ်တ္၍ ေပး၏။ ေကာင္မေလးက အလိုက္သင့္ ယူစားေလ၏။ ဦးေလးႀကီးက ေကာင္မကေလးကို ရြန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေန၏။ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုေအာက္သို႔ ငံု႔ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္မကေလးႏွင့္ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္ ရထားလမ္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေလ၏။

ထိုကဲသို႔ ရထားပ်က္ေနရာ ည(၈)နာရီေလာက္က်မွ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ရထားႀကီးသည္ ျပန္လည္စက္ႏိႈးလို႔ ရေလ၏။ ရထားစက္ႏႈိး၍ ရထားထြက္ေသာအခါတြင္မွ ဦးေလးႀကီးႏ်င့္ ေကာင္မေလးတို႔သည္ ျပာတိျပာယာျဖင့္ တက္လာေလေတာ့၏။ ညေန(၆)နာရီေလာက္ကစၿပီး ည(၈)နာရီေလက္အထိ ဘယ္ေပ်ာက္ေနသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ေရာ ဦးဇင္ေလးကို မသိေခ်။ ည(၈)နာရီတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ မီးရထားႀကီးသည္ ဟသၤာတ ပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္သြားေနေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တု႔ိ မီးရထားတြဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေသာေၾကာင့္ ရထားတြဲ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲေနေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရွိေသာ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ ေကာင္မေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မသိမသာ အကဲခတ္၍ ၾကည္လိုက္ရာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေခ်။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထင္ ဦးေလးႀကီးအေပၚတြင္ ေကာင္မေလးက ပုခံုးမွီ၍ အိပ္ေနသည္ထင္၏။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား ဆိုသည္ကား ကြ်ႏ္ုပ္အမွန္တကယ္ မသိေခ်။

ထိုကဲ့သို႔ျဖင့္ လာလိုက္ရာ ည(၁၀)ခြဲေလာက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ အျမန္ မီးရထားႀကီးသည္ ဟသၤာဘူတာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလ၏။ ဟသၤာတဘူတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဦးဇင္းေလးသည္ ရထားေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဦးဇင္းေလး၏ လက္ဆြဲအိပ္ကို ကူဆြဲေပး၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အား ဦးဇင္းေလးက ဒီည ဒကာ ဦးဇင္းေက်ာင္းလိုက္အိပ္ေလ၊ မနက္မိုလင္းမွ ဒကာ ရန္ကုန္ဆက္သြားမယ္ဆို သြားေပါ့ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ သည္ ဦးဇင္းေလး၏ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပါသြားရန္ ျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလးလည္း ဟသၤာတဘူတာတြင္ ဆင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဦးဇင္းေလးႏွင့္အတူ လိုက္ဆင္း၏။ ဦးဇင္းေလးက ေရွ႕မွဆင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဦးဇင္းေလး၏ ေနာက္မွ လိုက္ဆင္းေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေနာက္တြင္ ဦးေလးႀကီးသည္ သူ၏ အိပ္ႀကီးကို မႏိုင္မနင္းဆြဲလွ်က္ လိုက္ပါဆင္းေလ၏။ ဦးေလးႀကီး၏ ပုခံုထက္တြင္ မွီအိပ္ေသာ။ ရထားလမ္းေပၚတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာမူ ရထားေပးမွ မဆင္းေပ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ပုသိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္လို္က္ပါသြားမည္ ထင္၏။

ကြ်န္ုပ္တို႔(၃)ဦးသည္ မီးရထားဘူတာထဲမွ ထြက္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က တကၠစီသမားအား လွမ္း၍ လက္ျပကာ ေခၚလိုက္ေလ၏။ ဦးေလးႀကီးကလည္း ပုသိမ္ဘက္သို႔ ထြက္ခြါသြားေသာ ရထားေပးမွ အမ်ိဳးသမီး အားလွမ္း၍ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ မီးရထားဘူတာအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သံုးဦးသည္စု၍ တကၠစီငွားရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးက မိုးေကာင္းေက်ာင္းသို႔ သြားမည္ျဖစ္၍ ဦးေလးႀကီးက မူ ငါးမ်က္ႏွာဘုရားလမ္းရွိ တည္းခုိခန္းတစ္ခုကို အတူလိုက္မည္ျဖစ္ေလ၏။ တည္းခိုခန္းတြင္ ဦးေလးႀကီးကို ခ်ထားေပးၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ဦးဇင္းေလးအား မိုးေကာင္ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔မည္ဟု ကားသမားကကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကို လွည့္၍ ေျပာျပေလ၏။

တည္းခိုခန္းေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ ဦးေလးႀကီးသည္ ကားခေပးရန္အတြက္ သူ၏အိပ္ႀကီး၏ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္၍ ပိုက္ဆံအိပ္ကို ႏိႈက္ယူေလ၏။ ပထမ ေဘးအိပ္ကိုဖြင့္ၾကည့္၏။ သူ အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အလယ္အိပ္ကို ဖြင္ျပန္၏။ ၾကည့္၏။ မေတြ႕။ ထို႔ေနာက္ ေဘးအိပ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့သလို ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ အိပ္တစ္ခုလံုးကို ကားေပၚတြင္ သြန္ခ်၍ ၾကည္ျပန္၏။ မေတြ႕။ သူ၏ ပိုက္ဆံအိပ္ကို မေတြ႕ေပ။ သူသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ျဖတ္ခနဲ႔ သတိယသြားပံုရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေတာက္ဟု တက္တစ္ခ်က္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခါက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုၾကည္ကာ ငိုမဲ့မဲ့ႀကီး ျဖစ္လွ်က္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ပါသြားၿပီ၊ ဟိုရထားေပၚမွာေတြ႕တဲ့ ေကာင္မယူသြားၿပီဟု ေျပာေလေတာ့၏။

အမွန္အတိုင္းေျပာရပါမူ မီးရထားေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ ေကာင္မေလးသည္ ထိုဦးေလး၏ အိပ္ထဲတြင္ ရွိေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ေရာ ပစၥည္းထည့္တဲ့ အိပ္ေရာ အကုန္လံုးကို မသြားျခင္းျဖစ္၏။ မွတ္ပံုတင္ေတြေကာ ေငြေတြေကာ အကုန္ပါသြားေတာ့၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မွတ္ပံုတင္မရွိေသာေၾကာင့္ တည္းခိုခန္းကလည္း လက္မခံေသာေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလး၏မိုးေကာင္းေက်ာင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ အတူတည္းခိုရန္ လိုက္ပါ လာေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေလးႀကီးသည္ ရန္ကုန္သို႔ ဆက္လက္၍ မသြားေသးပဲ ဟသၤာတၿမိဳ႕ မိုးေကာင္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္လက္တည္းခိုေန၍ ဟသၤာၿမိဳ႕ေလးအာ ေလွ်ွာက္လည္၏။ ထိုႏွစ္ရက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဦးေလးႀကီး၏ အေၾကာင္းကို သိရသည္မွာ သူသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းစိန္တြင္ စတိုးဆိုင္ ဆစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္ဟု သိရေလ၏။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မေလးရွား၊ စကၤာပူစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သြားေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ကမ်ား၏။ အခုအခါတြင္ အင္းစိန္တြင္ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္၍ ေနတယ္ဟု သိရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးႀကီးအား အင္းစိန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ကားလက္မွတ္ ခရီးစရိပ္ကူညီေပးရေလ၏။ လမ္းတြင္ သံုးရန္အတြက္လည္း ခရီးစရိပ္မ်ားကိုလည္း ကူညီေပးရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေလးႀကီးတို႔သည္ မိုးေကာင္းေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းေလးအား ရွစ္ခိုးကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါလာခဲ့ ေလရာ လမ္းတြင္ ဦးေလးႀကီးက ဒီမွာ ညီေလး ။ ညီေလးက ေဗဒင္ဆရာဆိုေတာ့ အကိုက အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းရဦးမယ္။ အကို စတိုးဆိုင္ကို ေရာင္ေကာင္းေအာင္ ယၾတာေလးတစ္ခုေေလာက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေစ်းဆိုင္ စတိုးဆိုင္ ကုန္စံုဆိုင္စသည္တို႔တြင္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းရန္ လူစည္ကားရန္ ဓာတ္ဆင္ေသာ ေအာက္ပါယၾတာနည္းကို ဦးေလးႀကီးအား ေျပာျပခဲ့ေလေတာ့သတည္။

လူစည္ကားေသာ ေစ်းတစ္ခုအနီးက ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္၊ သေဘၤာဆိတ္က ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္ ။ မီးရထားဘူတာ႐ံုအနီးက ေျမႀကီးသန္႔သန္႔ရယ္ကို ပန္းအိုးအစိမ္းေရာင္တစ္ခုထဲမွာ ေရာေမြၿပီး ထည့္လိုက္။ ၿပီးရင္ အဲဒီပန္းအိုးကို ကိုဆိုင္ေရွ႕မွာ ထားဗ်ာ။ ေန႔တိုင္း ဆိုင္ဖြင့္ရင္ အဲဒီပန္အိုးထဲကို အေမႊးတိုင္ ထြန္းၿပီး ဆုေတာင္းေပေတာ့ဗ်ိဳ႕ဟု ေျပာဆိုကာ အမွတ္မထင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရေသာ ဦးေလးႀကီးအား လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ခြဲခြါခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

သင္တို႔၏ အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

(Ph.+6687 415 0022)

၀င္ေငြေကာင္းေစေသာအေဆာင္ေလးတစ္ခု

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕တြင္ (၄၉) ရက္ အဓိ႒ာန္ကို ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ၀င္ၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါး လွ်က္ရွိေလ၏။ ထိုအဓိ႒ာန္၏ ေနာက္ဆံုးရက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘ၀တြက္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈ႕မ်ားႏွင့္လဲ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေလ၏။ ထိုညတြင္ကြ်ႏ္ုပ္သည္ (၄၉)ရက္အဓိ႒ာန္ႀကီးကို ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ေလ၏။ ည (၁၀)နာရီခန္႔တြင္ ဘုရား၀န္းတစ္ခုလံုး တိပ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ ရွိေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းႏွစ္ဦးသာ ရွိေလ၏။

ရင္ျပင္ေတာ္၏ အေနာက္ဘက္ ၾကာသပေတးေဒါင့္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းသည္ ထိုင္၍ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာဆိုလွ်က္ ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကသာစကားေျပာျခင္းျဖစ္၍ ကိုေသာင္းမွာမူ ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ ဆင္မင္းေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖြာလိုက္ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာသမွ်ကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္လွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။

ည(၁)နာရီခန္႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေသာင္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဦးေလးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ၁၀မိနစ္ခန္႔လမ္းလွ်ာက္ရေလ၏။ ကိုေသာင္းက ကြ်ႏ္ုပ္အား လိုက္ပို႔မည္ဟုေျပာေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္က ရပါတယ္ဟုေျပာကာ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ တန္ေဆာင္းေျမာက္ဖက္မုဒ္မွ ထြက္ကာ ေရႊဘံုသာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပန္မည္ျဖစ္ရာ ဘုရား မုဒ္ေပါက္အထြက္တြင္ လမ္းမီး မွိန္မွိန္ေလး ျဖစ္ေနေလ၏။ ေျမာက္ေလတိုက္ေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ားပင္ လႈပ္ခတ္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မုဒ္ဦးအထြက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲ႔ ထသြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္လဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေနာက္သို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ လိုက္လာသကဲ့သို႔လည္း ခံစားရေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ေနာက္သို႔ ခ်ာကနဲ လွည့္ၾကည္လိုက္ေလရာ...

ဘုရားမုဒ္ေပါက္ ဇရပ္ေပၚတြင္ လူငါးေယာက္ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ထိုင္ေနၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ျပေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ဇရပ္မွာ ဓာတ္မီးတိုင္တစ္၀က္မွ်ေလာက္သာ ေ၀း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေရာေရာင္၍လက္ျပကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္၍ ျပန္လာေလေတာ့၏။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းႏွင့္ ကြ်န္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားမိသည္က ခုနတုန္းက ကြ်ႏ္ုပ္သည္ဇရပ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေရွာက္လာခဲ့တုန္းက ဇရပ္ေပၚမွာ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။ ငါ့ကို လက္ျပတာ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္ဟု အေတြး၀င္လာေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသည ္ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း ထသြားေလေတာ့၏။

ထိုညတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္မက္ေလ၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဇရပ္ေပၚတြင္ လူ(၅)ေယာက္ စုထိုင္ေန၏။ ထို လူငါးေယာက္ထဲတြင္ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ရွိေသာ လူႀကီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလေတာ့၏။ ဘယ္လိုလည္း ေဗဒင္ဆရာေလးရဲ့ အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့မလား။ ဆရာေလး မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကူအညီ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔လုပ္ၿပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀ခဲ့ေပးပါဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က...

ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။ ဘယ္မွာ ေနတာလဲဟု ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ.. ထိုလူႀကီးက ..

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေရႊဘံုသာဘုရားမွာ ေနတာပါ။ မကြ်တ္မလြတ္ေသးတဲ့ သရဲေတြပါ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတာ့ မေမးနဲ႔။ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါ ဆရာေလးမျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ေလးလုပ္ၿပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀ေစခ်င္ပါတယ္။ ညတုန္းကဇရပ္ေပၚမွာ ဆရာေလးကိုလက္ျပတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ။ ဆက္ဆက္လုပ္ေပးပါ ဆရာေလး။ ဆရာေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ဇူးျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ဟု ေျပာဆိုကာ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်န္ုပ္လည္း အိပ္ယာမွလန္႔ႏိုးသြားေလရာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ နံက္ (၄)နာရီခန္႔ ျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းႏွင့္ ဘုရားေဂါပကမ်ားကို တိုင္ပင္၍ ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းေကြ်းရန္ စီစဥ္ရေလ၏။ အိပ္မက္အေၾကာင္းကိုေတာ့ မယံုၾကည္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ မေျပာျပေတာ့ပါ။ ကိုေသာင္းႏွင့္ ဘုရားေဂါပကမ်ားမွလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ကူညီၾကေလ၏။ ဘုရားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မ်က္ေစာင္း ထိုးတြင္ရွိေသာ ၀ဲပ်ံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ တိုက္အုပ္ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သံဃာေတာ္ (၅)ပါးကို ဆြမ္းစားပင့္၍ ဆြမ္းေရာ သကၤန္းေရာ ေဆးေရာ အားလံုးျပည့္ျပည့္စံု လွဴဒါန္းေလ၏။

ထို႔ေနာက္ တိုက္အုပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကဲ.. ဒကာႀကီး အလွဴက ဘာအတြက္လွဴတာလဲ တကာရဲ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အားေမးေလရာ တပည့္ေတာ္ ဒီဘုရားထဲမွာရွိတဲ့ မကြ်တ္မလြတ္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ၇ည္စူးၿပီး လွဴတဲ့ အလွဴပါဘုရာ။ ၿပီးရင္ အရွင္ဘုရားတို႔ကလည္း သူတို႔ေတြအတြက္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေပးေ၀ေပးပါဘုရား ဟု ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ေလရာ ထိုတိုက္အုပ္ဆရာေတာ္သည္ အံ့ၾသသြားေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေနပါဦး ဒကာႀကီးရဲ့ ၊ ဒကာႀကီးက ဒီမွာရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ျမင္ရလို႔လားဟု ျပန္ေမးေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္၍ ေျပာျပေလေတာ့၏။ ထိုအခါ တိုက္အုပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက

ေအးလ ရွိတာေတာ့ တကယ္ရွိမွာေပါ့။ ၈၈-အေရးအခင္းတုန္းက ဒီဘုရားထဲမွာ ေသထားၾကတဲ့ လူေတြကလည္း ဘယ္ကြ်တ္ပါ့မလဲ။ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ အခုလို လုပ္ေပးတာဟု ေျပာဆိုကာ တရားေဟာေပးျခင္း၊ ပရိပ္ရြတ္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ကဲ... ဒကာႀကီးက အမွ်ေ၀ ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း အမွ်ေပးေ၀လိုက္ေလ၏။

ဒီေရႊဘံုသာ ေစတီ၀န္းအတြင္း ရွိၾကေသာ မကြ်တ္မလြတ္ေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔ အတြက္ ရည္စူးၿပီး ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔ အဖို႔ဘာဂကို အားလံုးတို႔အား အမွ်အတန္း ေပးေ၀ပါသည္။ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚဆိုႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေန႔လည္းတစ္နာရီခန္႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းအား ျပန္ေတာ့မယ္ ကိုေသာင္းေရ..၊ ကံမကုန္ေသးရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလရာ ကိုေသာင္းက ျပန္ဆံုတာ မဆံုတာက မေသခ်ာဘူး ဆရာေလးရဲ့။ မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ေငြေၾကးလာဘ္ရႊင္ေစမယ့္ အေဆာင္ေလး တစ္ခုေလာက္မစခဲ့စမ္းပါ ဆရာေလးရယ္ဟု ေျပာေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေသာင္းအား ေငြေၾကးလာဘ္ရႊင္ရန္ ေဆာင္ထား၍ရေသာ တားေရာ နံပါတ္ ၂ မယ္ေတာ္ႀကီးကဒ္အား လက္ေေဆာင္ ေပးခဲ့ေလေတာ့သတည္း။ ထိုတားေရာ့ကဒ္ကေလးကို စီးပြားေရးၾကပ္တည္းေနသူမ်ားအား ေပးေဆာင္လိုက္ပါက ေငြေၾကး ေခ်ာင္လည္သြားမည္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

၀င္ေငြေကာင္းေစေသာအေဆာင္ေလးတစ္ခု

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕တြင္ (၄၉) ရက္ အဓိ႒ာန္ကို ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ၀င္ၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါး လွ်က္ရွိေလ၏။ ထိုအဓိ႒ာန္၏ ေနာက္ဆံုးရက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘ၀တြက္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈ႕မ်ားႏွင့္လဲ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေလ၏။ ထိုညတြင္ကြ်ႏ္ုပ္သည္ (၄၉)ရက္အဓိ႒ာန္ႀကီးကို ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ေလ၏။ ည (၁၀)နာရီခန္႔တြင္ ဘုရား၀န္းတစ္ခုလံုး တိပ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ ရွိေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းႏွစ္ဦးသာ ရွိေလ၏။

ရင္ျပင္ေတာ္၏ အေနာက္ဘက္ ၾကာသပေတးေဒါင့္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းသည္ ထိုင္၍ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာဆိုလွ်က္ ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကသာစကားေျပာျခင္းျဖစ္၍ ကိုေသာင္းမွာမူ ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ ဆင္မင္းေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖြာလိုက္ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာသမွ်ကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္လွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။

ည(၁)နာရီခန္႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေသာင္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဦးေလးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ၁၀မိနစ္ခန္႔လမ္းလွ်ာက္ရေလ၏။ ကိုေသာင္းက ကြ်ႏ္ုပ္အား လိုက္ပို႔မည္ဟုေျပာေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္က ရပါတယ္ဟုေျပာကာ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ တန္ေဆာင္းေျမာက္ဖက္မုဒ္မွ ထြက္ကာ ေရႊဘံုသာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပန္မည္ျဖစ္ရာ ဘုရား မုဒ္ေပါက္အထြက္တြင္ လမ္းမီး မွိန္မွိန္ေလး ျဖစ္ေနေလ၏။ ေျမာက္ေလတိုက္ေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ားပင္ လႈပ္ခတ္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မုဒ္ဦးအထြက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲ႔ ထသြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္လဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေနာက္သို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ လိုက္လာသကဲ့သို႔လည္း ခံစားရေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ေနာက္သို႔ ခ်ာကနဲ လွည့္ၾကည္လိုက္ေလရာ...

ဘုရားမုဒ္ေပါက္ ဇရပ္ေပၚတြင္ လူငါးေယာက္ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ထိုင္ေနၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ျပေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ဇရပ္မွာ ဓာတ္မီးတိုင္တစ္၀က္မွ်ေလာက္သာ ေ၀း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေရာေရာင္၍လက္ျပကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္၍ ျပန္လာေလေတာ့၏။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းႏွင့္ ကြ်န္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားမိသည္က ခုနတုန္းက ကြ်ႏ္ုပ္သည္ဇရပ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေရွာက္လာခဲ့တုန္းက ဇရပ္ေပၚမွာ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။ ငါ့ကို လက္ျပတာ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္ဟု အေတြး၀င္လာေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသည ္ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း ထသြားေလေတာ့၏။

ထိုညတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္မက္ေလ၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဇရပ္ေပၚတြင္ လူ(၅)ေယာက္ စုထိုင္ေန၏။ ထို လူငါးေယာက္ထဲတြင္ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ရွိေသာ လူႀကီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလေတာ့၏။ ဘယ္လိုလည္း ေဗဒင္ဆရာေလးရဲ့ အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့မလား။ ဆရာေလး မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကူအညီ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔လုပ္ၿပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀ခဲ့ေပးပါဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က...

ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။ ဘယ္မွာ ေနတာလဲဟု ျပန္ေမးလိုက္ေလရာ.. ထိုလူႀကီးက ..

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေရႊဘံုသာဘုရားမွာ ေနတာပါ။ မကြ်တ္မလြတ္ေသးတဲ့ သရဲေတြပါ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတာ့ မေမးနဲ႔။ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါ ဆရာေလးမျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ေလးလုပ္ၿပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀ေစခ်င္ပါတယ္။ ညတုန္းကဇရပ္ေပၚမွာ ဆရာေလးကိုလက္ျပတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ။ ဆက္ဆက္လုပ္ေပးပါ ဆရာေလး။ ဆရာေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ဇူးျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ဟု ေျပာဆိုကာ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်န္ုပ္လည္း အိပ္ယာမွလန္႔ႏိုးသြားေလရာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ နံက္ (၄)နာရီခန္႔ ျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းႏွင့္ ဘုရားေဂါပကမ်ားကို တိုင္ပင္၍ ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းေကြ်းရန္ စီစဥ္ရေလ၏။ အိပ္မက္အေၾကာင္းကိုေတာ့ မယံုၾကည္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ မေျပာျပေတာ့ပါ။ ကိုေသာင္းႏွင့္ ဘုရားေဂါပကမ်ားမွလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ကူညီၾကေလ၏။ ဘုရားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မ်က္ေစာင္း ထိုးတြင္ရွိေသာ ၀ဲပ်ံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ တိုက္အုပ္ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သံဃာေတာ္ (၅)ပါးကို ဆြမ္းစားပင့္၍ ဆြမ္းေရာ သကၤန္းေရာ ေဆးေရာ အားလံုးျပည့္ျပည့္စံု လွဴဒါန္းေလ၏။

ထို႔ေနာက္ တိုက္အုပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကဲ.. ဒကာႀကီး အလွဴက ဘာအတြက္လွဴတာလဲ တကာရဲ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အားေမးေလရာ တပည့္ေတာ္ ဒီဘုရားထဲမွာရွိတဲ့ မကြ်တ္မလြတ္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ၇ည္စူးၿပီး လွဴတဲ့ အလွဴပါဘုရာ။ ၿပီးရင္ အရွင္ဘုရားတို႔ကလည္း သူတို႔ေတြအတြက္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေပးေ၀ေပးပါဘုရား ဟု ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ေလရာ ထိုတိုက္အုပ္ဆရာေတာ္သည္ အံ့ၾသသြားေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေနပါဦး ဒကာႀကီးရဲ့ ၊ ဒကာႀကီးက ဒီမွာရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ျမင္ရလို႔လားဟု ျပန္ေမးေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္၍ ေျပာျပေလေတာ့၏။ ထိုအခါ တိုက္အုပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက

ေအးလ ရွိတာေတာ့ တကယ္ရွိမွာေပါ့။ ၈၈-အေရးအခင္းတုန္းက ဒီဘုရားထဲမွာ ေသထားၾကတဲ့ လူေတြကလည္း ဘယ္ကြ်တ္ပါ့မလဲ။ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ အခုလို လုပ္ေပးတာဟု ေျပာဆိုကာ တရားေဟာေပးျခင္း၊ ပရိပ္ရြတ္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ကဲ... ဒကာႀကီးက အမွ်ေ၀ ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း အမွ်ေပးေ၀လိုက္ေလ၏။

ဒီေရႊဘံုသာ ေစတီ၀န္းအတြင္း ရွိၾကေသာ မကြ်တ္မလြတ္ေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔ အတြက္ ရည္စူးၿပီး ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔ အဖို႔ဘာဂကို အားလံုးတို႔အား အမွ်အတန္း ေပးေ၀ပါသည္။ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚဆိုႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေန႔လည္းတစ္နာရီခန္႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဘုရားေစာင့္ ကိုေသာင္းအား ျပန္ေတာ့မယ္ ကိုေသာင္းေရ..၊ ကံမကုန္ေသးရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလရာ ကိုေသာင္းက ျပန္ဆံုတာ မဆံုတာက မေသခ်ာဘူး ဆရာေလးရဲ့။ မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ေငြေၾကးလာဘ္ရႊင္ေစမယ့္ အေဆာင္ေလး တစ္ခုေလာက္မစခဲ့စမ္းပါ ဆရာေလးရယ္ဟု ေျပာေလေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေသာင္းအား ေငြေၾကးလာဘ္ရႊင္ရန္ ေဆာင္ထား၍ရေသာ တားေရာ နံပါတ္ ၂ မယ္ေတာ္ႀကီးကဒ္အား လက္ေေဆာင္ ေပးခဲ့ေလေတာ့သတည္း။ ထိုတားေရာ့ကဒ္ကေလးကို စီးပြားေရးၾကပ္တည္းေနသူမ်ားအား ေပးေဆာင္လိုက္ပါက ေငြေၾကး ေခ်ာင္လည္သြားမည္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕

ပံုေတာ္မ်ားကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္

ဒီပို႔ေလးအတြက္ နည္းနည္းေတာ့လန္႔တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ တိုက္ခိုက္ခံေနရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရာအားလံုးကို လက္ခံႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ...
အားလံုးကို အလို ရွိပါက ဒီမွာ ေဒါင္းေလာ့ လုပ္ယူလိုက္ ပံုမျမင္ရသူမ်ားအတြက္ တင္ေပးတာပါ။

ပံုေတာ္မ်ားကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္

ဒီပို႔ေလးအတြက္ နည္းနည္းေတာ့လန္႔တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ တိုက္ခိုက္ခံေနရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရာအားလံုးကို လက္ခံႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ...
အားလံုးကို အလို ရွိပါက ဒီမွာ ေဒါင္းေလာ့ လုပ္ယူလိုက္ ပံုမျမင္ရသူမ်ားအတြက္ တင္ေပးတာပါ။