ပုစြန္ထုပ္အစိမ္းသုပ္ႏွင့္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။



၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက ကိုယ့္လူ ေဆး႐ုံတက္ရေသးတယ္ဆို..” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္ပါ့ ကိုပီတာႀကီးေရ..ဟိုး..တာေမြဘက္က ေရႊဗဟိုေဆးခန္းဆိုတာမွာ ရွစ္ရက္ေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဆီးခ်ိဳက ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ တက္တယ္ဗ်ာ၊ ေသြးတိုးကလည္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ တက္တယ္ဗ်ာ၊ ေခါင္းကအနာကလည္း အေပါက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မက်က္ဘူးဗ်၊ စကၠန္႔မလပ္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနေတာ့ ေသလုေမ်ာပါးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒါနဲ႔ အေျပးအလႊာတက္ရဗ်၊ အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီေဆးခန္းဟာ ဖြင့္ပြဲေတာင္မလုပ္ရေသးဘူး က်ဳပ္က ေစ်းဦးသြားေဖာက္တာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ဘဲရီးဘတ္ဒ္ရျပန္တာတံုး၊” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက





“ေဆး႐ုံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တက္ေရာက္ကုသတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ့ အဲဒီလိုကုသမွလည္း ေပ်ာက္မွာမို႔လား၊ ဘဲရီးဂြတ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္က ေဆး႐ုံကလည္း ဆင္းေရာ မတည့္တာေတြ စားမွာမို႔လား၊ အဲဒါကေတာ့ ဘဲရီးဘတ္ဒ္ ေပါ” ဟုေျပာကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ တဟဲဟဲရယ္ေနျပန္၏။ “ကဲပါ.. ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ဒီေန႔ မနက္စာကို ဘာဟင္းနဲ႔ စားခ်င္သလဲ ေျပာစမး္ပါ၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြ်းစမ္းပါရေစ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက..



“အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ့ဘဝဟာ သူမ်ားေကြ်းမွ စားရတာပါကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာလည္း မစားတတ္ပါဘူး အဆီအအိမ့္ေတြလည္း သိပ္ၿပီးမႀကိဳက္ပါဘူးကြာ ေတာ္သလို ေရာ္သလိုပဲ စားတ္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အုန္းႏို႔ပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ခ်က္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေထာပတ္ထမင္းလည္းခ်က္၊ ပုစြန္တုပ္ကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ဟင္းခါးပူပူေလး ပါမွျဖစ္မယ္ကြ၊ အတို႔အျမွဳပ္ကေလးလည္း စားခ်င္ရင္ စားလို႔ရေအာင္ ငါးပိေၾကာ္ကြာ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ေတာ့ နတ္စ္ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေတာ့တိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္လည္း ပါမွျဖစ္မယ္ကြ၊ လက္ဖက္သုပ္မွာေတာ့ ပိုးေကာင္ေၾကာ္ မပါလို႔မျဖစ္ဘူးကြ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ တစ္လိပ္ေလာက္ေတာ့ တိုက္ဦး၊



အဲဒါေတြ အားလံုးၿပီးတဲ့အခါမွာငါ့မွာ ျပန္ဖို႔လမ္းစရိတ္မရွိဘူး၊ လမ္းစရိတ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္ၿပီးမေပးနဲ႔ကြာ ပိုပိုသာသာေလးေပးကြာ သံုးစရာ တစ္ျပားမွမရွိဘူးကြ၊ အဲဒီလို ေျပာလို႔ ေစတနာမပ်က္နဲ႔ေနာ္၊ ငါ့ကိုေကြ်းဖို႔မင္းမွာက ကံပါလို႔ေနာ္၊ တခ်ိဳ႕ ေကြ်းခ်င္လ်က္မေကြ်းရတဲ့လူေတြ တစ္ပံုႀကီးကြ၊ ဟု ေျပာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဟုတ္ပဲလား ကိုပီတာႀကီး” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ.. “ဟုတ္မလားကြ၊ ေကြ်းမယ့္လူကို တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊ နည္းနည္းႂကြားတာေပါ့ကြာ၊ ႂကြားတယ္ဆိုတာ မင္းကို ယံုလြယ္တဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း ျမတ္ေပါ့၊ မယံုတဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း အရင္းပါပဲကြာ၊ အ႐ႈံးမရိွပါဘူး၊ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပထား၊ နည္းနည္းပါးပါး လူရွိန္ေအာင္ေတာ့ေျပာရတာေပါ့ကြ၊ ဟဲ…ဟဲ..” ဟု ေျပာဆိုရယ္ေမာ၏။



“အေတာ္လာတဲ့ ကိုပီတာႀကီးပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေရရြတ္လိုက္ရာ ၎က… “လာတာေပါ့ကြာ လာလို႔ပဲ အခု မင္းဆီေရာက္ေနၿပီေလ” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎ႏွင့္ ဆက္စကားမေျပာေတာ့ဘဲ တပည့္ေလးတစ္ဦးအား ေစ်းသို႔လႊတ္ကာ ေစ်းဝယ္ခိုင္းရေလ၏။ ၎တပည့္ကေလး ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အုန္းႏို႔ႏွင့္ခ်က္ရေလ၏။ ပုစြန္တုပ္မာ်းကို ေရွာက္ရည္ညွစ္၍ သုပ္ရေလ၏။ ေထာပတ္ထမင္းခ်က္ရေလ၏။ ဟင္းခါးႏွင့္ ငါးပိေၾကာ္ကို စီမံရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုပီတာႀကီးအတြက္ ထမင္းပြဲျပင္၍.. “ကဲ..ကိုပီတာႀကီးေရ.. စားေပးဦးေတာ့” ဟုဆိုကာ ထမင္းေကြ်းရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးထမင္းစားေနစဥ္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားေနမိေလ၏။



ထိုအခါကိုပီတာႀကီးက.. “ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားေနတာလဲ ကိုယ့္လူရဲ႕..” ဟု ေမးေလ၏။ “ေရွ႕လာမယ့္ အေျခအေနေတြအတြက္ စဥ္းစားေတြးေခၚေနရတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏။ ေက်နပ္ေအာင္ရယ္ၿပီးေနာက္..“ ငါၾကားဖူးတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံုေျပာျပမယ္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီေတာရဲ႕အစပ္မွာ အဲဒီ့လူဟာ ဖိုးသူေတာ္တစ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ အဲဒီဖိုးသူေတာ္က အဲဒီ့လူကို “ဒီမွာမိတ္ေဆြ၊ ဒီေတာအုပ္ထဲ ဝင္သြာတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမယ္၊



တစ္ခုေတာ့ မွာခ်င္တယ္၊ ဒီေတာထဲကို ဝင္မယ္ဆိုရင္ ဘာမွစဥ္းစားေတြးေတာျခင္းမလုပ္ပါနဲ႔၊ အဲဒါတစ္ခုပဲလိုက္နာပါ၊ ဒီေတာရဲ႕နာမည္ကိုက မစဥ္းစားေတာတဲ့ လို႔ မွာလိုက္ေသးတယ္၊ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ထမင္းမစားရတဲ့လူဟာ ဖိုးသူေတာ္ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းညိတ္ၿပီး မစဥ္းစားဘဲ ေတာထဲကို ဝင္သြားေတာ့တာပဲ၊ အလြန္အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္လည္းေရာက္ေရာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အေမာအပန္းေျဖလိုက္တယ္၊ အေမာလည္းေျပသြားေတရာ အဲဒီ့လူက “အခုေန စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ တစ္ခုခုစားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ” လို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္၊ သူ႔ရဲဗိုက္လည္း အစာမရွိလို႔ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေနတယ္၊



အဲဒီလို တစ္ခုခုစားရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔လည္း စဥ္းစားလိုက္ေရာ ထမင္းစားစားပြဲခံုဝိုင္းတစ္ခုဟာ ေလထဲမွာေမ်ာၿပီး သူေရွ႕ေရာက္လာတယ္ အဲဒီစားပြဲေပၚမွာလည္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြ ပါလာတယ္၊ အဲဒီမွာ သူဟာ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ေကာက္ၿပီးစားပစ္လိုက္တယ္၊ တကယ္ငတ္လာရင္ စဥ္းစားတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ စားတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ေနာ္၊ အဲဒီ့လူဟာ စားပြဲေပၚမွာပါလာတဲ့ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြကိုစားၿပီး အေတာ့္ကို ေက်နပ္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ေက်နပ္တဲ့ အခ်ိန္ိမွာပဲ အဲဒီစားပြဲခံုႀကီးဟာ သူ႔ေရွ႕ကေန ေမ်ာထြက္သြားတယ္၊



အဲဒီအခါမွာ ဒီလူဟာ ဘာကိုစဥ္းစားမိျပန္သလဲဆိုေတာ့ “အခုေနမ်ား ေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ ေသာက္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားမိျပန္တယ္၊ အဲဒီလိုစဥ္းစားမိတာနဲ႔ ဖန္ခြက္ႀကီးတစ္လံုးဟာ ေရအျပည့္နဲ႔ ေလထဲမ်ာေမ်ာၿပီး သူ႔ဆီေရာက္လာျပန္တယ္၊ အဲဒီမွာ ဖန္ခြက္ကိုယူၿပီး သူက ေမာ့ခ်လိက္တယ္၊ ေရကလည္း ေအးေနတာ၊ ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အဲဒီမွာ သူဟာ အစားအေသာက္ေတြလည္း၊ စားၿပီးၿပီ၊ ေရေအးေအးလည္း ေသာက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပည့္စံုသြားၿပီးေပါ့၊



အဲဒီလိုျပည့္စံုျပန္ေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး မေနႏိုင္ဘူး၊ စဥ္းစားျပန္ေရာ၊ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ငါ့ကစားခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ ထမင္းစားပြဲႀကီး ေမ်ာလာတယ္၊ ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ ေရအျပည့္နဲ႔ ဖန္ခြက္ႀကီးေမ်ာလာတယ္၊ ဒါဟာ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေတာေျခာက္တာလား၊ သရဲတစၦေတြက ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႔တာလား၊ အဲဒီလို လွည့္စားၿပီးေတာ့ အဲဒီသရဲ တေစၦေတြက ငါ့ကို ဂုတ္ခ်ိဳး ၿပီး သတ္ၾကမွာလား” လို႔လည္း စဥ္းစားလိုက္ေရာ သူ႔အနားကို သရဲတေစၦေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဂုတ္ကိုခ်ိဳးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီ့လူဟာ ေသသြားတယ္၊



အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေစာေစာ ဖိုးသူေတာ္ေရာက္လာၿပီး “ ေၾသာ္.. ဒီလူ႔ႏွယ္.. မစဥ္းစားပါနဲ႔ဆိုတာ ေလွ်ာက္ၿပီးစဥ္းစားတာကို၊ ဒီေတာဟာ သိပ္ၿပီးဆန္းတယ္၊ စဥ္းစားသမွ် အေကာင္းအဆိုး မေရြးဘူး၊ အကုန္လိုက္ၿပီးျဖစ္တာ” လို႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္” ကိုပီတာႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕စကားဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းစားလို႔ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ လက္ေဆးရင္း၊ လက္သုပ္ရင္း ကြ်ႏ္ုပ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ခင္ဗ်ားရဲ႕ပံုကို ဆက္စမ္းပါဦးဗ်” လို႔ေျပာလိုက္ေလ၏။



ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ဒီလို ဖိုးေအာင္ထြန္းရဲ႕၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ အခုျဖစ္ပ်က္ရရွိေနတာေတြအားလံုးဟာ ဟိုးေရွးမဆြက စဥ္းစားခဲ့တဲ့အရာေတြပဲကြ၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက စဥ္းစားရတာဟာ သိပ္ၿပီးေဝးေနေတာ့ ျပန္ၿပီးဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ေတာင္မရဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲဒီရရွိမႈေတြဟာ စဥ္းစားခဲ့တာေတြပါပဲ၊ အခုငါေျပာတဲ့ ပံုျပင္ထဲက ေတာကလည္း တို႔ဘဝနဲ႔ အတူတူပါပဲ၊ တစ္ခုျခား နားတာကေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာက စဥ္းစားတာေတြ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္လာဘူး၊ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္၊ အခ်ိန္ေတြၾကာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူ႔ရဲ႕သဘာဝအတိုင္း အေကာင္းေတြခ်ည္း မစဥ္းစားမိဘူးကြ၊ အဆိုးေတြလည္း စဥ္းစားမိတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ သူ႔အက် ကေလးအတိုင္း အျဖစ္ကေလးအတိုင္း ေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ



ပံုျပင္ထဲက လူအေတာ့ စိတ္ကူးတာေတြ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေလေတာ့ သရဲတေစၦေတြက သူ႔ကို ဂုတ္ခ်ိဳးၿပီး သတ္မယ္လို႔လည္း စဥ္းစားမိေရာ တကယ္ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလိုပဲကြ၊ အျပင္မွာလည္း ငါတို႔စဥ္းစားမႈေတြ မေတာ္မတည့္ေတြျဖစ္ရင္ ပံုျပင္ထဲကေလာက္အက်ိဳးေပးမျမန္ေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီစဥ္းစားမႈေတြဟာ ဘဝမွာလာၿပီး သ႐ုပ္ေပၚတတ္တယ္” ဟု ေျပာကာ တဟဲဟဲရယ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္၎ကပင္.. “အဲဒါေၾကာင့္ ဖိုးေအာင္ထြန္းေရ၊ ေတာစဥ္းစားေတာင္စဥ္းစားေတြ မစဥ္းစားစမ္းပါနဲ႔” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ အံုးကနဲထုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခးလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။



အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....