မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္း-ဒုတိယပိုင္း ( မင္းသိခၤ )

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အပိုင္း (၁) ကိုအရင္ ဖတ္ခ်င္ပါက ဒီေနရာတြင္ ဖတ္ပါ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ျမေသြးက ကြ်န္ေတာ္ဆီေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စကားနာထိုးမယ္ လို႔ ထင္ေနတာ။ ဒီေကာင္က ေတာ္ပါတယ္။ စကားနာ မထိုးရွာဘူး။

ဒီႏွစ္ မေအာင္လဲ ေနာင္ႏွစ္ေပါ့ကြာ။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔” လို႔ အားေပးရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို ပုဂံကို ဘုရားဖူးေခၚသြားတယ္။ ပုဂ့က ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေနာင္ႏ်စ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းစရိပ္ေတြ သူက အကုန္ခံတယ္။ သူ ျမင္းႏိုင္ထားတယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေပဒတယ္။ အက်ၤီေတြ ၀ယ္ေပးတယ္။ အက်ၤီေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ျမေသြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းလည္း စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား အရြယ္ကလြန္ေျမာက္ၿပီး ႐ံုးေတြဘာေတြမွာ ၀င္အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေကာင္နဲ႔ (၇)ႏွစ္ေလာက္ ကြဲသြာဒတယ္ဆိုပါေတာ့.....

တစ္ေန႔မွာ ႐ံုးဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးေပါ့...။ ကြ်န္ေတာ္က အေညာင္းေျပသေဘာနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာ။ အဲဒီမွာ ျမေသြးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ ဒီေကာင့္ အသားေတြက္လည္း မုန္႔ကြ်ဲ သည္းလိုပဲ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ မင္း ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ၊ ေနပါဦး၊ မင္းအသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပါလား...” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာမိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက...

“ ေဟ့ေကာင္ ... ေအာင္ထြန္း၊ ငါ့အသားအရည္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲဆိုေတာ့ မင္း အသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလို႔လဲ ” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ “ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ မင္းရဲ့ အသားအေရာင္ဟာ အရင္လို မဟုတ္ဘူး။ မုန္႔ကြ်ဲသည္း အေရာင္လို ျဖစ္ေနတယ္ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ရယ္တယ္။

“ မုန္ကြ်ဲသည္းနဲ႔ မတူဘူးကြ။ ငါ့အသားအရည္က ပုန္းရည္ႀကီး အေ၇ာင္နဲ႔ တူေနတာ။ ငါေထာင္က လြတ္လာတာ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ(၁၀)တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ ဖဲ၀ိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ ထိုးမိလို႔ ငါေထာင္က်သြားတယ္။ ျဖစ္တာက မံုရြာဘက္မွာ ျဖစ္တာေပါ့။ မင္းတို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ငါ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်သြားတယ္ ” လုိ႔ ျမေသြးးက ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

“ မင္းႏွယ္ကြာ၊ ငါနဲ႔ အုန္းျမင့္ဆိကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲလို႔ ” ကြ်န္ေတာ္က အျပစ္တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက.. “ ကိုယ့္ ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္ ရွိပါေစကြာ။ ငါေတာ့ ဘယ္သူ ကိုမွ ဒုကၡ မေပးခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ အေၾကာင္းကို ငါ ေထာင္ထဲမွာ ကတည္းက စံုစမ္းၾကည့္တယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ စာေရး လုပ္စားေနရတယ္ၾကားလို႔ ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ” လို႔ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ ဆင္းရဲတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ ငဲ့ငဲ့ေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလို ေတြ႕တုန္းႀကံဳတုန္း မင္းနဲ႔႔ ငါ စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ၿပံဳးတယ္။ “ မင္း ငါေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားေထာင္ခ်င္လား ” လို႔ သူက ျပန္ၿပီး ေမးတယ္။ “ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းလဲ ေျပာ၊ ငါလည္း ေျပာမယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီးေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးတယ္။ “ ငါက မင္းကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မင္းကေရာ ငါ့ကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိရဲ့လား ” လို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။

“ ရွိတာေပါ့ ျမေသြးရ။ ပထမတစ္ခ်က္က မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေျပာရမွာေပါ့။ ဒုတိယအခ်က္က မင္းအေနနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ငါက ေျပာရဦးမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ျမေသြးက ရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ မင္းက ငါ့ကို ဆံုးမမလို႔လား၊ မဆံုးမပါနဲ႔ကြာ။ ဆံုးမတာတို႔ ၊ ငါ့ကို တားျမစ္တာတို႔ဆို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ ေျပာၿပီးပါပေကာလား။ ငါ ေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္၊ မေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါလို႔ ” ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ....

ငါဟာ မင္းရဲ့ ငါအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္တယ္ကြ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ ေျမႇာက္မေပးရဘူး။ မေကာင္းတာ ကို တားျမစ္ရမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ... ဒီေကာင္က “ မဟုတ္တာေတြ လာၿပီး ေျပာမေနပါနဲ႔ ။ ငါ့အေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္း မလိုခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူပဲ လိုခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အဲဒီ မိတ္ေဆြရဲ့ တန္ဖိုးကို ငါ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ ငါ စကားမေျပာရင္ ေကာင္းမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ ငါ့ေခါင္းထဲကို သူတစ္ပါးရဲ့ အႀကံအစည္ေတြ အေတြးအေခၚေတြ မ၀င္ေစခ်င္ဘူး။ ငါ့စိတ္ကေလးဟာ မူလနဂိုအတိုင္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ကေလးရွိေနတယ္။ အဲဒါေလးကို ညစ္ေၾကးသြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ အဲဒီေတာ့ ငါျပန္မယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ” ဟု ျမေသြးက ေျပာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေနနဲ႔ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားတယ္။ “ မျပန္ပါနဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါ့ကို စကားေျပာခြင့္ မေပးရင္လည္း ေနပါ။ မင္းပဲ ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ပါ့မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က..

အဲလို လုပ္စမ္းပါ ေအာင္ထြန္းရာ၊ ငါပဲ ေျပာမယ္၊ မင္းနားေထာင္ ” လို႔ ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္လက္ကို ဆြဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကန္စပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမေသြးက သူ႕အိပ္ထဲက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ထုပ္ၿပီး နတ္သမီး မီးျခစ္ကို ရွဲကနဲ ေနေအာင္ျခစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကို ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ ႐ႈိက္ဖြာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို ေကာင္းကင္ဆီကို မႈတ္ထုပ္လိုက္တယ္။

“ သပေဒနဲ႔ မကင္းတာ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကလည္း ငါ့အေနနဲ႔ ေလာင္းကစားပဲ လုပ္တာ. ဒီက ေရွ႕ေလွ်ာက္ဆိုရင္ ေလာင္းကစားေတာင္ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ငါ့အေနနဲ႔ စီးပြားေရးကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ရေတာ့မွာ။ ငါ ခ်မ္းသာမွ ျဖစ္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ မင္းတို႔ကို ငါ့အေနနဲ႔ ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ငါ့အေျခအေနက သုညေအာက္ ယူဇနာ တစ္ရာေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကေန ျပန္ၿပီး ႀကိဳးစားယူရမွာပဲ ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ..

“ သူေ႒း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းရွိလား ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္....

မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္း-ဒုတိယပိုင္း ( မင္းသိခၤ )

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အပိုင္း (၁) ကိုအရင္ ဖတ္ခ်င္ပါက ဒီေနရာတြင္ ဖတ္ပါ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ျမေသြးက ကြ်န္ေတာ္ဆီေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စကားနာထိုးမယ္ လို႔ ထင္ေနတာ။ ဒီေကာင္က ေတာ္ပါတယ္။ စကားနာ မထိုးရွာဘူး။

ဒီႏွစ္ မေအာင္လဲ ေနာင္ႏွစ္ေပါ့ကြာ။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔” လို႔ အားေပးရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို ပုဂံကို ဘုရားဖူးေခၚသြားတယ္။ ပုဂ့က ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေနာင္ႏ်စ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းစရိပ္ေတြ သူက အကုန္ခံတယ္။ သူ ျမင္းႏိုင္ထားတယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေပဒတယ္။ အက်ၤီေတြ ၀ယ္ေပးတယ္။ အက်ၤီေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ျမေသြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းလည္း စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား အရြယ္ကလြန္ေျမာက္ၿပီး ႐ံုးေတြဘာေတြမွာ ၀င္အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေကာင္နဲ႔ (၇)ႏွစ္ေလာက္ ကြဲသြာဒတယ္ဆိုပါေတာ့.....

တစ္ေန႔မွာ ႐ံုးဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးေပါ့...။ ကြ်န္ေတာ္က အေညာင္းေျပသေဘာနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာ။ အဲဒီမွာ ျမေသြးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ ဒီေကာင့္ အသားေတြက္လည္း မုန္႔ကြ်ဲ သည္းလိုပဲ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ မင္း ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ၊ ေနပါဦး၊ မင္းအသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပါလား...” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာမိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက...

“ ေဟ့ေကာင္ ... ေအာင္ထြန္း၊ ငါ့အသားအရည္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲဆိုေတာ့ မင္း အသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလို႔လဲ ” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ “ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ မင္းရဲ့ အသားအေရာင္ဟာ အရင္လို မဟုတ္ဘူး။ မုန္႔ကြ်ဲသည္း အေရာင္လို ျဖစ္ေနတယ္ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ရယ္တယ္။

“ မုန္ကြ်ဲသည္းနဲ႔ မတူဘူးကြ။ ငါ့အသားအရည္က ပုန္းရည္ႀကီး အေ၇ာင္နဲ႔ တူေနတာ။ ငါေထာင္က လြတ္လာတာ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ(၁၀)တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ ဖဲ၀ိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ ထိုးမိလို႔ ငါေထာင္က်သြားတယ္။ ျဖစ္တာက မံုရြာဘက္မွာ ျဖစ္တာေပါ့။ မင္းတို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ငါ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်သြားတယ္ ” လုိ႔ ျမေသြးးက ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

“ မင္းႏွယ္ကြာ၊ ငါနဲ႔ အုန္းျမင့္ဆိကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲလို႔ ” ကြ်န္ေတာ္က အျပစ္တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက.. “ ကိုယ့္ ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္ ရွိပါေစကြာ။ ငါေတာ့ ဘယ္သူ ကိုမွ ဒုကၡ မေပးခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ အေၾကာင္းကို ငါ ေထာင္ထဲမွာ ကတည္းက စံုစမ္းၾကည့္တယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ စာေရး လုပ္စားေနရတယ္ၾကားလို႔ ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ” လို႔ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ ဆင္းရဲတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ ငဲ့ငဲ့ေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလို ေတြ႕တုန္းႀကံဳတုန္း မင္းနဲ႔႔ ငါ စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ၿပံဳးတယ္။ “ မင္း ငါေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားေထာင္ခ်င္လား ” လို႔ သူက ျပန္ၿပီး ေမးတယ္။ “ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းလဲ ေျပာ၊ ငါလည္း ေျပာမယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီးေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးတယ္။ “ ငါက မင္းကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မင္းကေရာ ငါ့ကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိရဲ့လား ” လို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။

“ ရွိတာေပါ့ ျမေသြးရ။ ပထမတစ္ခ်က္က မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေျပာရမွာေပါ့။ ဒုတိယအခ်က္က မင္းအေနနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ငါက ေျပာရဦးမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ျမေသြးက ရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ မင္းက ငါ့ကို ဆံုးမမလို႔လား၊ မဆံုးမပါနဲ႔ကြာ။ ဆံုးမတာတို႔ ၊ ငါ့ကို တားျမစ္တာတို႔ဆို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ ေျပာၿပီးပါပေကာလား။ ငါ ေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္၊ မေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါလို႔ ” ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ....

ငါဟာ မင္းရဲ့ ငါအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္တယ္ကြ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ ေျမႇာက္မေပးရဘူး။ မေကာင္းတာ ကို တားျမစ္ရမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ... ဒီေကာင္က “ မဟုတ္တာေတြ လာၿပီး ေျပာမေနပါနဲ႔ ။ ငါ့အေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္း မလိုခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူပဲ လိုခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အဲဒီ မိတ္ေဆြရဲ့ တန္ဖိုးကို ငါ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ ငါ စကားမေျပာရင္ ေကာင္းမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ ငါ့ေခါင္းထဲကို သူတစ္ပါးရဲ့ အႀကံအစည္ေတြ အေတြးအေခၚေတြ မ၀င္ေစခ်င္ဘူး။ ငါ့စိတ္ကေလးဟာ မူလနဂိုအတိုင္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ကေလးရွိေနတယ္။ အဲဒါေလးကို ညစ္ေၾကးသြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ အဲဒီေတာ့ ငါျပန္မယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ” ဟု ျမေသြးက ေျပာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေနနဲ႔ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားတယ္။ “ မျပန္ပါနဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါ့ကို စကားေျပာခြင့္ မေပးရင္လည္း ေနပါ။ မင္းပဲ ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ပါ့မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က..

အဲလို လုပ္စမ္းပါ ေအာင္ထြန္းရာ၊ ငါပဲ ေျပာမယ္၊ မင္းနားေထာင္ ” လို႔ ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္လက္ကို ဆြဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကန္စပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမေသြးက သူ႕အိပ္ထဲက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ထုပ္ၿပီး နတ္သမီး မီးျခစ္ကို ရွဲကနဲ ေနေအာင္ျခစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကို ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ ႐ႈိက္ဖြာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို ေကာင္းကင္ဆီကို မႈတ္ထုပ္လိုက္တယ္။

“ သပေဒနဲ႔ မကင္းတာ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကလည္း ငါ့အေနနဲ႔ ေလာင္းကစားပဲ လုပ္တာ. ဒီက ေရွ႕ေလွ်ာက္ဆိုရင္ ေလာင္းကစားေတာင္ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ငါ့အေနနဲ႔ စီးပြားေရးကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ရေတာ့မွာ။ ငါ ခ်မ္းသာမွ ျဖစ္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ မင္းတို႔ကို ငါ့အေနနဲ႔ ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ငါ့အေျခအေနက သုညေအာက္ ယူဇနာ တစ္ရာေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကေန ျပန္ၿပီး ႀကိဳးစားယူရမွာပဲ ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ..

“ သူေ႒း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းရွိလား ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္....

အေရးတႀကီး စကားေျပာဆိုစရာ ကိစၥမ်ားရွိပါက

အေရးႀကံဳ သက္လံုေကာင္းေစ(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘားလမ္း (ယခုမဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္း) ထိပ္တြင္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနသည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ထိုေဟာေျပာေသာေနရာမွ အခန္းပိုင္ရွင္သည္ လြန္စြာေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအိမ္ရွင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕မွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လုပ္ငန္းကို လြန္စြာ ဒုကၡေပးပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနစဥ္ အတြင္း ထိုသူမ်ားသည္ ေရဒီယိုကို က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ျခင္း၊ သီခ်င္းက်ယ္ေလာင္စြာဆိုျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး က်ယ္ေလာင္စြာ ျငင္းခံုျခင္း စေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာ ျခင္းအတြက္ အေႏွာင့္ယွက္ မ်ားစြာျဖစ္ေစပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ “ဒီေနရာက ေျပာင္းမွပဲ” ဟု စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ေျပာင္းသည္္ဆိုရာ၌ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ ဆိုင္လခကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း စေပၚကိုမူ မေပးႏိုင္ေပ။ ေပးစရာလည္း မရွိေပ။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ ဒီမွာ ဆရာမင္းသိခၤ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္နဲ႕ဆိုရင္ (၃၂)လမ္းထိပ္က ကိုသက္တင္၊ ေဒၚ၀တို႔ရဲ႕ အခန္းဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ေျပာၾကည့္ပါလား ” ဟု ေျပာရာ ကြ်ႏ္ုပ္က ထိုမိတ္ေဆြအား

“ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က လခကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ စေပၚက မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ေဒၚ၀၀ႀကီးကလည္း စေပၚမရရင္ က်ဳပ္ကို ထားပါ့မလား ” ဟု ေျပာရာ ထိုမိတ္ေဆြက“ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ စေပၚ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ေဒၚ၀၀က လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သြားေျပာလည္း စကားအဖတ္ တင္႐ုံ ရွိမွာပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာရင္း ထိုမိတ္ေဆြသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လမ္းခြဲသြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆူးေလးဘုရား ပန္းၿခံေထာင့္တြင္ ထိုင္းရင္း မည္သို႕ မည္ပံုျပဳလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားေန၏။ ထိုသို႔ စဥ္းစားရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္း၌လည္း ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရရြတ္မိေလ၏။

“လူဆိုတာ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲေတြ႕ၿမဲပဲ။ ဒီလို အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ေငြရွိတဲ့သူက ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး အဲ့ဒီအၾကပ္အတည္းက လြတ္ေအာင္ ထြက္သြားလိမ့္မယ္။ အာဏာ ရွိတဲ့ သူကလည္း အာဏာနဲ႔ ေျဖရွင္းသြားလိမ့္မယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိတဲ့သူကလည္း အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ေျဖရွင္း ၿပီး သြားလိမ့္မယ္။ ငါ့မွာကေတာ့ ေငြလည္း မရွိဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး။ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံု ေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္လိုသက္လံုမ်ိဳးရွိသလဲ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ငါ့မွာ သက္လံုေကာင္းရွိတာေပါ့။

အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ “ပညာ”။ ဘယ္လိုပညာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာပညာ။ ဒီပညာကို ငါလည္း ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္ က်င္ တတ္ထားတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသံုးမခ်ရမွာလဲ။ အသံုးခ်ရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီပညာမွာ “ သူ႕ကိုႏိုင္လို စာနဲ႕ခို၊ လိုရာ ေဆးေဖာ္သံုးတဲ့။ “ ဆ ” ဆိုတာက ပညာရပ္စကားကို ေျပာတာ။ အဓိပၸါယ္က “ ဆပြတ္ ” တဲ့ ။ ဆပြတ္ဆိုတာ ေျခာက္ခုေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ဆိုလိုတာ။

တနဂၤေႏြသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ဗုဒၶဟူး ” ။
ဗုဒၶဟူးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနလၤာ ” ။
တနလၤာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ၾကာသပေတး ”
ၾကာသပေတးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ သား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” ဆိုပဲ။

အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီ “ ဆ ” ကိုခိုၿပီး ေဒၚ၀ႀကီးဆီက တိုက္ခန္းကို ဌားေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ အင္း……. ဘယ္လို လုပ္ရပါ မလဲ။ ငါ့ဆရာက ငါ့ကို သင္ေပးဖူးတယ္။ “ပဥၶပြတ္ ” နဲ႔ ျမား ၊ ဆပြတ္နဲ႔ ဓား။ ပဥၶပြတ္ဆိုတာ ငါးခု ေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ေျပာတာ . . . . .

တနဂၤေႏြ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ၾကာသပေတး ” ။
ၾကာသပေတး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနလၤာ ”
တနလၤာ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ စေန ”
စေန ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ဗုဒၶဟူး” ။
ဗုဒၶဟူး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” တဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ေဒၚ၀ဆိုတာက ဗုဒၶဟူးသမီး။ ဗုဒၶဟူးကို ပဥၶပြတ္နဲ႔ မွ်ားရမယ္ ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ တနဂၤေႏြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အိတ္ထဲမွာ အုန္းညြန္႕ ကေလးတစ္ခု ထည့္ၿပီး သြားရမယ္။ ဆပြတ္နဲ႕ ဓားဆိုတဲ့ စကားအရ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာဆိုေတာ့ တနလၤာေန႕ကို သြားမယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာလည္း ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္အခ်ိန္ တနလၤာအခ်ိန္ကို သြားရမယ္။ အဲ့ဒါက ဗုဒၶဟူးေန႔ရဲ႕ ညေန ၄ နာရီခြဲကေန ၆ နာရီအတြင္းျဖစ္တယ္။ ဆပြတ္ေနရာက ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာ ဆိုေတာ့ အေရွ႕စူးစူးပဲ။ ေဒၚ၀ႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ငါ ဟာ အေရွ႕စူးစူး ေနရာကထုိင္ၿပီး သူ႔ကိုစကားေျပာမယ္။

ဒီပညာက ခိုင္လံုတဲ့ ပညာပဲ။ ၿပီးရင္ ဒီပညာဟာ ငါ့ရဲ႕ သက္လံုျဖစ္တယ္ ” ကြ်ႏ္ုပ္ဟာ အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ တနလၤာေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အိတ္ထဲတြင္ အုန္းညြန္တစ္ညြန္ထည့္၍ ေဒၚ၀ႀကီးထံ သြား၍ေတြ႕၏။ ေဒၚ၀ႀကီးႏွင့္ေတြ႕၍ ထိုင္ေသာအခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အေရွ႕စူးစူးက ထိုင္၍ ေဒၚ၀သည္ အေနာက္ စူးစူးက ရွိေန၏။ ေဒၚ၀သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း “ ထူးထူးျခားျခား ဆရာေရာက္လာတယ္။ ဘာကိတ္” ဟု ေမးေလ၏။ “ က်ဳပ္ကေတာ့ ရွားမီးကိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာတာကေတာ့ ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ လာတာမဟုတ္ပါဘူး။

က်ဳပ္က စကားလည္း သိပ္ၿပီး မေျပာတတ္ဘူး။ စကားေျပာရင္လည္း ၾကာၾကာေျပာတဲ့အခါ အေမာက္မတည့္ ျဖစ္လာတတ္ တယ္။ ဒါကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔လို လူႏုံလူအေတြဟာ အဲ့ဒီလိုျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ “ သူမ်ားလို လွ်ာမရွည္ ငေတမာ၏ ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ တိုတိုနဲ႕လိုရင္းပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚ၀ေရ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးတို႔၊ ဘယ္လိုက ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳးေတြ မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဟာဒီအခန္းကေလးဟာ လူလည္း ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ထားတဲ့ ဥစၥာမဟုတ္လား။

ဒီအခန္း ကေလးမွာ က်ဳပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ စေပၚေတာ့ တစ္ျပားမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ လခကေတာ့ ၁၅၀ ေမးမယ္။ မနက္ျဖန္ကို က်ဳပ္စားပြဲခံုေတြ ေရြ႕လာေတာ့မယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေဒၚ၀က “ မနက္ျဖန္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာရယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ လူရွင္းတယ္။ အခုပဲ ေရြ႕လိုက္ပါလား ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လညး္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရြ႕လိုက္ေတာ့သတည္း။

ဤ နည္းကေလးသည္ အဆန္းတၾကယ္နည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္လိုကိစၥမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ ခက္ထန္တဲ့ ေခါင္းမာတဲ့ လူနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးႀကံဳလို႕ ေျပာစရာရွိရင္ ဒီနည္း ကေလးကို ကြ်ႏ္ုပ္ အၿမဲတမ္းလိုလို အသံုးျပဳခဲ့ပါ သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ လြဲေခ်ာ္ခြ်တ္ယြင္းသြားသည္ဟု မရွိေသးပါ။ မိဘသေဘာမတူေသာ ခိုးေျပးၾကေသာ စံုတြဲမ်ားသည္ မိဘထံျပန္လိုေသာအါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံလာ ဤအကူအညီ ေတာင္းတတ္ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ပဥၶပြတ္ႏွင့္ ျမား၊ ဆပြတ္ႏွင့္ ဓား ” ဟူသည့္ ဤနည္း ကေလးႏွင့္ပင္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားထံသြားေရာက္ ၍ နားေဖာက္ရပါသည္။ ေအာင္ျမင္သည္ခ်ည္း သာ ျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အေၾကာင္းကို မသိေသာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက “ မင္းသိခၤ ” အေတာ္စြမ္းတယ္” ဟု ေျပာေလ့ရွိ ပါသည္။ အမွန္စင္စင္ ကြ်ႏ္ုပ္ မစြမ္းပါ။ အေရးႀကံဳလွ်င္ သက္လံုေကာင္းေစဆိုေသာ စကားအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္၌ နည္းေကာင္း ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏ ။ ဤနည္းကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္သံုးပါ။ ဤနည္းမွာ မ်ားစြာခက္ေသာနည္း မဟုတ္ပါ။ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဇယားကေလးကို သံုးမိနစ္ေလာက္ ဖတ္ရႈေလ့လာလိုက္လွ်င္ မုခ် တတ္ကြ်မ္း သြားပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ တတ္ကြ်မ္း သြားၿပီးဆိုလွ်င္ ထိုနည္းကေလးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ သင့္ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အရာကေလးတစ္ခု မုခ် ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား မုခ်ေက်းဇူးတင္ေပလိမ့္မည္။

သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ

အေရးတႀကီး စကားေျပာဆိုစရာ ကိစၥမ်ားရွိပါက

အေရးႀကံဳ သက္လံုေကာင္းေစ(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘားလမ္း (ယခုမဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္း) ထိပ္တြင္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနသည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ထိုေဟာေျပာေသာေနရာမွ အခန္းပိုင္ရွင္သည္ လြန္စြာေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအိမ္ရွင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕မွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လုပ္ငန္းကို လြန္စြာ ဒုကၡေပးပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနစဥ္ အတြင္း ထိုသူမ်ားသည္ ေရဒီယိုကို က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ျခင္း၊ သီခ်င္းက်ယ္ေလာင္စြာဆိုျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး က်ယ္ေလာင္စြာ ျငင္းခံုျခင္း စေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာ ျခင္းအတြက္ အေႏွာင့္ယွက္ မ်ားစြာျဖစ္ေစပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ “ဒီေနရာက ေျပာင္းမွပဲ” ဟု စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ေျပာင္းသည္္ဆိုရာ၌ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ ဆိုင္လခကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း စေပၚကိုမူ မေပးႏိုင္ေပ။ ေပးစရာလည္း မရွိေပ။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ ဒီမွာ ဆရာမင္းသိခၤ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္နဲ႕ဆိုရင္ (၃၂)လမ္းထိပ္က ကိုသက္တင္၊ ေဒၚ၀တို႔ရဲ႕ အခန္းဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ေျပာၾကည့္ပါလား ” ဟု ေျပာရာ ကြ်ႏ္ုပ္က ထိုမိတ္ေဆြအား

“ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က လခကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ စေပၚက မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ေဒၚ၀၀ႀကီးကလည္း စေပၚမရရင္ က်ဳပ္ကို ထားပါ့မလား ” ဟု ေျပာရာ ထိုမိတ္ေဆြက“ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ စေပၚ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ေဒၚ၀၀က လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သြားေျပာလည္း စကားအဖတ္ တင္႐ုံ ရွိမွာပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာရင္း ထိုမိတ္ေဆြသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လမ္းခြဲသြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆူးေလးဘုရား ပန္းၿခံေထာင့္တြင္ ထိုင္းရင္း မည္သို႕ မည္ပံုျပဳလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားေန၏။ ထိုသို႔ စဥ္းစားရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္း၌လည္း ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရရြတ္မိေလ၏။

“လူဆိုတာ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲေတြ႕ၿမဲပဲ။ ဒီလို အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ေငြရွိတဲ့သူက ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး အဲ့ဒီအၾကပ္အတည္းက လြတ္ေအာင္ ထြက္သြားလိမ့္မယ္။ အာဏာ ရွိတဲ့ သူကလည္း အာဏာနဲ႔ ေျဖရွင္းသြားလိမ့္မယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိတဲ့သူကလည္း အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ေျဖရွင္း ၿပီး သြားလိမ့္မယ္။ ငါ့မွာကေတာ့ ေငြလည္း မရွိဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး။ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံု ေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္လိုသက္လံုမ်ိဳးရွိသလဲ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ငါ့မွာ သက္လံုေကာင္းရွိတာေပါ့။

အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ “ပညာ”။ ဘယ္လိုပညာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာပညာ။ ဒီပညာကို ငါလည္း ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္ က်င္ တတ္ထားတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသံုးမခ်ရမွာလဲ။ အသံုးခ်ရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီပညာမွာ “ သူ႕ကိုႏိုင္လို စာနဲ႕ခို၊ လိုရာ ေဆးေဖာ္သံုးတဲ့။ “ ဆ ” ဆိုတာက ပညာရပ္စကားကို ေျပာတာ။ အဓိပၸါယ္က “ ဆပြတ္ ” တဲ့ ။ ဆပြတ္ဆိုတာ ေျခာက္ခုေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ဆိုလိုတာ။

တနဂၤေႏြသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ဗုဒၶဟူး ” ။
ဗုဒၶဟူးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနလၤာ ” ။
တနလၤာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ၾကာသပေတး ”
ၾကာသပေတးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ သား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” ဆိုပဲ။

အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီ “ ဆ ” ကိုခိုၿပီး ေဒၚ၀ႀကီးဆီက တိုက္ခန္းကို ဌားေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ အင္း……. ဘယ္လို လုပ္ရပါ မလဲ။ ငါ့ဆရာက ငါ့ကို သင္ေပးဖူးတယ္။ “ပဥၶပြတ္ ” နဲ႔ ျမား ၊ ဆပြတ္နဲ႔ ဓား။ ပဥၶပြတ္ဆိုတာ ငါးခု ေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ေျပာတာ . . . . .

တနဂၤေႏြ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ၾကာသပေတး ” ။
ၾကာသပေတး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနလၤာ ”
တနလၤာ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ စေန ”
စေန ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ဗုဒၶဟူး” ။
ဗုဒၶဟူး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” တဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ေဒၚ၀ဆိုတာက ဗုဒၶဟူးသမီး။ ဗုဒၶဟူးကို ပဥၶပြတ္နဲ႔ မွ်ားရမယ္ ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ တနဂၤေႏြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အိတ္ထဲမွာ အုန္းညြန္႕ ကေလးတစ္ခု ထည့္ၿပီး သြားရမယ္။ ဆပြတ္နဲ႕ ဓားဆိုတဲ့ စကားအရ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာဆိုေတာ့ တနလၤာေန႕ကို သြားမယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာလည္း ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္အခ်ိန္ တနလၤာအခ်ိန္ကို သြားရမယ္။ အဲ့ဒါက ဗုဒၶဟူးေန႔ရဲ႕ ညေန ၄ နာရီခြဲကေန ၆ နာရီအတြင္းျဖစ္တယ္။ ဆပြတ္ေနရာက ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာ ဆိုေတာ့ အေရွ႕စူးစူးပဲ။ ေဒၚ၀ႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ငါ ဟာ အေရွ႕စူးစူး ေနရာကထုိင္ၿပီး သူ႔ကိုစကားေျပာမယ္။

ဒီပညာက ခိုင္လံုတဲ့ ပညာပဲ။ ၿပီးရင္ ဒီပညာဟာ ငါ့ရဲ႕ သက္လံုျဖစ္တယ္ ” ကြ်ႏ္ုပ္ဟာ အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ တနလၤာေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အိတ္ထဲတြင္ အုန္းညြန္တစ္ညြန္ထည့္၍ ေဒၚ၀ႀကီးထံ သြား၍ေတြ႕၏။ ေဒၚ၀ႀကီးႏွင့္ေတြ႕၍ ထိုင္ေသာအခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အေရွ႕စူးစူးက ထိုင္၍ ေဒၚ၀သည္ အေနာက္ စူးစူးက ရွိေန၏။ ေဒၚ၀သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း “ ထူးထူးျခားျခား ဆရာေရာက္လာတယ္။ ဘာကိတ္” ဟု ေမးေလ၏။ “ က်ဳပ္ကေတာ့ ရွားမီးကိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာတာကေတာ့ ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ လာတာမဟုတ္ပါဘူး။

က်ဳပ္က စကားလည္း သိပ္ၿပီး မေျပာတတ္ဘူး။ စကားေျပာရင္လည္း ၾကာၾကာေျပာတဲ့အခါ အေမာက္မတည့္ ျဖစ္လာတတ္ တယ္။ ဒါကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔လို လူႏုံလူအေတြဟာ အဲ့ဒီလိုျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ “ သူမ်ားလို လွ်ာမရွည္ ငေတမာ၏ ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ တိုတိုနဲ႕လိုရင္းပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚ၀ေရ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးတို႔၊ ဘယ္လိုက ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳးေတြ မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဟာဒီအခန္းကေလးဟာ လူလည္း ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ထားတဲ့ ဥစၥာမဟုတ္လား။

ဒီအခန္း ကေလးမွာ က်ဳပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ စေပၚေတာ့ တစ္ျပားမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ လခကေတာ့ ၁၅၀ ေမးမယ္။ မနက္ျဖန္ကို က်ဳပ္စားပြဲခံုေတြ ေရြ႕လာေတာ့မယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေဒၚ၀က “ မနက္ျဖန္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာရယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ လူရွင္းတယ္။ အခုပဲ ေရြ႕လိုက္ပါလား ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လညး္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရြ႕လိုက္ေတာ့သတည္း။

ဤ နည္းကေလးသည္ အဆန္းတၾကယ္နည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္လိုကိစၥမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ ခက္ထန္တဲ့ ေခါင္းမာတဲ့ လူနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးႀကံဳလို႕ ေျပာစရာရွိရင္ ဒီနည္း ကေလးကို ကြ်ႏ္ုပ္ အၿမဲတမ္းလိုလို အသံုးျပဳခဲ့ပါ သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ လြဲေခ်ာ္ခြ်တ္ယြင္းသြားသည္ဟု မရွိေသးပါ။ မိဘသေဘာမတူေသာ ခိုးေျပးၾကေသာ စံုတြဲမ်ားသည္ မိဘထံျပန္လိုေသာအါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံလာ ဤအကူအညီ ေတာင္းတတ္ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ပဥၶပြတ္ႏွင့္ ျမား၊ ဆပြတ္ႏွင့္ ဓား ” ဟူသည့္ ဤနည္း ကေလးႏွင့္ပင္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားထံသြားေရာက္ ၍ နားေဖာက္ရပါသည္။ ေအာင္ျမင္သည္ခ်ည္း သာ ျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အေၾကာင္းကို မသိေသာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက “ မင္းသိခၤ ” အေတာ္စြမ္းတယ္” ဟု ေျပာေလ့ရွိ ပါသည္။ အမွန္စင္စင္ ကြ်ႏ္ုပ္ မစြမ္းပါ။ အေရးႀကံဳလွ်င္ သက္လံုေကာင္းေစဆိုေသာ စကားအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္၌ နည္းေကာင္း ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏ ။ ဤနည္းကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္သံုးပါ။ ဤနည္းမွာ မ်ားစြာခက္ေသာနည္း မဟုတ္ပါ။ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဇယားကေလးကို သံုးမိနစ္ေလာက္ ဖတ္ရႈေလ့လာလိုက္လွ်င္ မုခ် တတ္ကြ်မ္း သြားပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ တတ္ကြ်မ္း သြားၿပီးဆိုလွ်င္ ထိုနည္းကေလးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ သင့္ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အရာကေလးတစ္ခု မုခ် ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား မုခ်ေက်းဇူးတင္ေပလိမ့္မည္။

သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ

မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း(မင္းသိခၤ)

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္(၁၀)တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမွာ မတက္ဘဲ အလြတ္ပညာသင္ ေက်ာင္းမွာ သြားတက္တယ္။ အဲဒီ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းက ရန္ကုန္မွာ ျမင္းပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္တဲ့ ျမင္းကြင္းနားမွာ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ အတူတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အုန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ အေကာင္က ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ့ေကာင္။ စာမလိုက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က စာမက်ိဳးစားဘူး။ ျမေသြးကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းကို မွန္မွန္မတက္ဘူး။ သူ႕ရဲ့ လြယ္အိပ္မွာလဲ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို မရွိဘူး။ ျမင္းတစ္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လြယ္အိပ္ကို ေဖာင္းေနတာ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားကနဲ႔ ကို မတူဘူး။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျမင္းသမားေတြထိုင္တဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ျမင္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ လာမယ့္အပတ္ ဘယ္ျမင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ တါက္ေနေတာ့တာပဲ။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ျမင္းႏိုင္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို လာေခၚၿပီး ထမင္းေကြ်းတယ္။ ဘိုင္စကုတ္ျပတယ္။ အက်ႌေတြ ဘာေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ လံုခ်ဥ္ေတြလည္း ၀ယ္ေပးတယ္။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု ေကာင္းတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ျမင္း႐ႈံးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာၿပီး ဒုကၡမေပးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္က ျမင္းပြဲေန႔ဆိုရင္ ျမေသြးႏိုင္ပါေစလို႔ အလိုလို ဆုေတာင္းမိရက္သား ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ၿပီးေတာ ျမေသြးဆိုတဲ့ ေကာင္က တစ္လမွာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္ရက္တည္းတက္တာ။ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔ တစ္ရက္တက္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ပိုက္ဆံေပးဘို႔ တက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အတြက္ မွန္စုစာအုပ္ေတြ ကူးေပးရတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူက လခရွင္းတဲ့ သေဘာပဲ။ (၁၅)ရက္အတါက္ ငါးက်ပ္ေပးတယ္။ က်န္ဆယ့္ငါးရက္ အတြက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုပါ ေရာၿပီးေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ျမေသြးဆီက တစ္လတစ္ဆယ္ရတယ္။

စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲ လိုတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတ္က ျမေသြးကို “ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲလိုေတာ့တယ္ ကိုယ္လူေရ ေက်ာင္းေလးဘာေလး လာတက္ဦး ” လို႔ သတိေပးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီေကာင္က ဘာျပန္ေျပာသ လဲဆိုေတာ့...

“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း... ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔။ ငါမုန္းတဲ့အရာထဲမွာ အဆံုးအမဆိုတဲ့ အရာပါတယ္ကြ။ ငါခ်စ္တဲ့ အရာကေတာ့ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးျခင္းပဲ။ ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ ငါလုပ္တဲ့အရာဟာ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါ။ ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔ ”

“ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ ေစတနာကို အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပဲ ေနပါ့မလား။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္က ...

“ (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ မင္းအေနနဲ႔ ေခြးျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒါကို ငါ့က စိုးရိမ္လို႔ ေျပာတာ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက ထိပ္ထိပ္ျပာျပနဲ႔..“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း ၊ ငရဲႀကီးလိမ့္ မယ္။ အဲလို မေျပာနဲ႔။ (၁၀)တန္း မေအာင္လို႔ ေခြးျဖစ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ မင္းအဖိုးလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္ပါဘူး။ ငါ့ဘႀကီးလည္း ဆယ္တန္းမေေအာင္ဘူ။ မင္းေျပာသလို မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ လူႀကီးသူမေတြကို မေစာ္ကားပါနဲ႔ကြာ။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္။ အင္း ခုမွ သတိရတယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေတာင္ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ လူလည္ မလုပ္နဲ႔။ အဲဒီ လူေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ မင္းကို ေျပာတာ။ အဲဒီလူေတြက ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူူး.။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ (၁၀)တန္း ေျဖတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ၾကည့္ျမင္တိုင္က ေအဘီအမ္ေက်ာင္းမွာ သြားေျဖရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က (၈၈၄၈) ။ အုန္းျမင့္ ခံုနံပါတ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ျမေသြး ခံုနံပါတ္ကေတာ့ (၉၀၀၀)ေက်ာ္မွာ။ အတိတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ကိုေတြ႕ေတာ့...

“ (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မယ္ေျပာလို႔ ငါက ေခြးျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ လာၿပီး ေျဖတာ။ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ရိရိတိတိ လာေျပာေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ဆိုးၿပီး “ ေဟ့ေကာင္ လူယုတ္မာ၊ မင္းအတြက္ ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ။ မင္း ငါ့ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ မေျပာနဲ႔။ မင္းပါးစပ္ထဲက သြားေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားလို႔ တစ္ေခ်ာင္းဆီ ေကာက္ေနရမယ္” လို႔ ႀကိမ္းလို္က္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားမွန္း ဒီေကာင္က သိတယ္။

“ မင္း ငါ့ကို တကယ္ စိတ္ဆိုးသြား သလား။ မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ငါက က်ီစားတာပါ။ ” ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ေဒါက္ကနဲ႔ ေခါက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က “ လူတစ္ဖက္သားက ကိုယိ့ကို ေနာက္ရင္ ျပန္ၿပီး ေနာက္ရတယ္ကြ။ က်ီစားရင္ ျပန္ၿပီး က်ီစားရတယ္။ ေနာက္မွန္းမသိ ၊ က်ီစားမွန္းမသိ စိတ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးပြားဘူး။ မွတ္ထား ငတံုးေလးရဲ့ ” ဟု ေျပာၿပီး သူေျဖရမယ့္ အခန္းဘက္ကို ထါက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ ဆဲၿပီးေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ေဘးနားမွာရွိတဲ့ အုန္းျမင့္က...

“ျမေသြးေရ... မင္းကို ဆဲေနတယ္ကြ ” လို႔ လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက လွည့္ၿပီး ... “ ငါသိပါတယ္။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေနတယ္ဆိုတာ ။ ဘယ္လုိ ဆဲေနသလဲဆိုတာေတာင္ သိေသးတယ္။ လဒထိပ္နီနဲ႔ ေမ်ာက္ေမာင္းမ စပ္ၿပီးေမြးတဲ့ ေကာင္စား လို႔ ငါ့ကို ဆဲေနမွာကြ။ လို႔ ျမေသြးက ျပန္ၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရယ္ေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္တာ္ ဒိေကာင္ကို ဆဲတာ အဲဒီအတိုင္း ဆဲေနတာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေျဖၿပီးႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မေအာင္ဘူး။ အုန္းျမင္လဲ မေအာင္ဘူး။ ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ျမေသြးက စြတ္ရြတ္ၿပီး ေအာင္သြားတယ္။

ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း(မင္းသိခၤ)

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္(၁၀)တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမွာ မတက္ဘဲ အလြတ္ပညာသင္ ေက်ာင္းမွာ သြားတက္တယ္။ အဲဒီ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းက ရန္ကုန္မွာ ျမင္းပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္တဲ့ ျမင္းကြင္းနားမွာ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ အတူတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အုန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ အေကာင္က ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ့ေကာင္။ စာမလိုက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က စာမက်ိဳးစားဘူး။ ျမေသြးကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းကို မွန္မွန္မတက္ဘူး။ သူ႕ရဲ့ လြယ္အိပ္မွာလဲ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို မရွိဘူး။ ျမင္းတစ္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လြယ္အိပ္ကို ေဖာင္းေနတာ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားကနဲ႔ ကို မတူဘူး။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျမင္းသမားေတြထိုင္တဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ျမင္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ လာမယ့္အပတ္ ဘယ္ျမင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ တါက္ေနေတာ့တာပဲ။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ျမင္းႏိုင္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို လာေခၚၿပီး ထမင္းေကြ်းတယ္။ ဘိုင္စကုတ္ျပတယ္။ အက်ႌေတြ ဘာေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ လံုခ်ဥ္ေတြလည္း ၀ယ္ေပးတယ္။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု ေကာင္းတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ျမင္း႐ႈံးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာၿပီး ဒုကၡမေပးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္က ျမင္းပြဲေန႔ဆိုရင္ ျမေသြးႏိုင္ပါေစလို႔ အလိုလို ဆုေတာင္းမိရက္သား ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ၿပီးေတာ ျမေသြးဆိုတဲ့ ေကာင္က တစ္လမွာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္ရက္တည္းတက္တာ။ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔ တစ္ရက္တက္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ပိုက္ဆံေပးဘို႔ တက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အတြက္ မွန္စုစာအုပ္ေတြ ကူးေပးရတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူက လခရွင္းတဲ့ သေဘာပဲ။ (၁၅)ရက္အတါက္ ငါးက်ပ္ေပးတယ္။ က်န္ဆယ့္ငါးရက္ အတြက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုပါ ေရာၿပီးေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ျမေသြးဆီက တစ္လတစ္ဆယ္ရတယ္။

စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲ လိုတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတ္က ျမေသြးကို “ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲလိုေတာ့တယ္ ကိုယ္လူေရ ေက်ာင္းေလးဘာေလး လာတက္ဦး ” လို႔ သတိေပးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီေကာင္က ဘာျပန္ေျပာသ လဲဆိုေတာ့...

“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း... ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔။ ငါမုန္းတဲ့အရာထဲမွာ အဆံုးအမဆိုတဲ့ အရာပါတယ္ကြ။ ငါခ်စ္တဲ့ အရာကေတာ့ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးျခင္းပဲ။ ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ ငါလုပ္တဲ့အရာဟာ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါ။ ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔ ”

“ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ ေစတနာကို အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပဲ ေနပါ့မလား။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္က ...

“ (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ မင္းအေနနဲ႔ ေခြးျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒါကို ငါ့က စိုးရိမ္လို႔ ေျပာတာ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက ထိပ္ထိပ္ျပာျပနဲ႔..“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း ၊ ငရဲႀကီးလိမ့္ မယ္။ အဲလို မေျပာနဲ႔။ (၁၀)တန္း မေအာင္လို႔ ေခြးျဖစ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ မင္းအဖိုးလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္ပါဘူး။ ငါ့ဘႀကီးလည္း ဆယ္တန္းမေေအာင္ဘူ။ မင္းေျပာသလို မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ လူႀကီးသူမေတြကို မေစာ္ကားပါနဲ႔ကြာ။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္။ အင္း ခုမွ သတိရတယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေတာင္ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ လူလည္ မလုပ္နဲ႔။ အဲဒီ လူေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ မင္းကို ေျပာတာ။ အဲဒီလူေတြက ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူူး.။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ (၁၀)တန္း ေျဖတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ၾကည့္ျမင္တိုင္က ေအဘီအမ္ေက်ာင္းမွာ သြားေျဖရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က (၈၈၄၈) ။ အုန္းျမင့္ ခံုနံပါတ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ျမေသြး ခံုနံပါတ္ကေတာ့ (၉၀၀၀)ေက်ာ္မွာ။ အတိတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ကိုေတြ႕ေတာ့...

“ (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မယ္ေျပာလို႔ ငါက ေခြးျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ လာၿပီး ေျဖတာ။ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ရိရိတိတိ လာေျပာေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ဆိုးၿပီး “ ေဟ့ေကာင္ လူယုတ္မာ၊ မင္းအတြက္ ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ။ မင္း ငါ့ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ မေျပာနဲ႔။ မင္းပါးစပ္ထဲက သြားေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားလို႔ တစ္ေခ်ာင္းဆီ ေကာက္ေနရမယ္” လို႔ ႀကိမ္းလို္က္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားမွန္း ဒီေကာင္က သိတယ္။

“ မင္း ငါ့ကို တကယ္ စိတ္ဆိုးသြား သလား။ မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ငါက က်ီစားတာပါ။ ” ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ေဒါက္ကနဲ႔ ေခါက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က “ လူတစ္ဖက္သားက ကိုယိ့ကို ေနာက္ရင္ ျပန္ၿပီး ေနာက္ရတယ္ကြ။ က်ီစားရင္ ျပန္ၿပီး က်ီစားရတယ္။ ေနာက္မွန္းမသိ ၊ က်ီစားမွန္းမသိ စိတ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးပြားဘူး။ မွတ္ထား ငတံုးေလးရဲ့ ” ဟု ေျပာၿပီး သူေျဖရမယ့္ အခန္းဘက္ကို ထါက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ ဆဲၿပီးေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ေဘးနားမွာရွိတဲ့ အုန္းျမင့္က...

“ျမေသြးေရ... မင္းကို ဆဲေနတယ္ကြ ” လို႔ လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက လွည့္ၿပီး ... “ ငါသိပါတယ္။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေနတယ္ဆိုတာ ။ ဘယ္လုိ ဆဲေနသလဲဆိုတာေတာင္ သိေသးတယ္။ လဒထိပ္နီနဲ႔ ေမ်ာက္ေမာင္းမ စပ္ၿပီးေမြးတဲ့ ေကာင္စား လို႔ ငါ့ကို ဆဲေနမွာကြ။ လို႔ ျမေသြးက ျပန္ၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရယ္ေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္တာ္ ဒိေကာင္ကို ဆဲတာ အဲဒီအတိုင္း ဆဲေနတာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေျဖၿပီးႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မေအာင္ဘူး။ အုန္းျမင္လဲ မေအာင္ဘူး။ ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ျမေသြးက စြတ္ရြတ္ၿပီး ေအာင္သြားတယ္။

ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

လိုအင္ျပည့္ရာ-ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ

လူသားတိုင္း လူသားတိုင္း၏ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ပထ၀ီ အာေပါ ေတေဇာ ၀ါေယာဟု ဆိုအပ္ေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ျဖင့္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ၍ ၾကည့္မည္ဆိုပါက မည္မွ်ပင္ အေခၚအေ၀ၚ မ်ားျပားစြာ ရွိေနပါေစ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဒာတ္ႀကီးေလးပါးကိုေတာ့ လူတိုင္းလဲ သိၿပီးသားပင္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းလည္း ၾကားဖူးၾကတာ မ်ား၏။ ထိုဓာတ္ႀကီး ေလး ပါးကို အေသးစိပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ လိုက္၏။

ပထ၀ီဓာတ္-(၂၀) ရွိတယ္။
အာေပါဓာတ္က-(၁၂)ပါးရွိတယ္။
ေတေဇာဓာတ္က အပါး(၄)ပါးရွိတယ္။
၀ါေယာဓာတ္က အပါး (၆)ပါး ရွိတယ္။

ပထ၀ီ(ေျမဓာတ္) ၂၀ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ဆံပင္။ (၂) အေမႊး။ (၃) ေျခသည္း၊လက္သည္း။ (၄) သြား။ (၅) အေရ။ (၆) အသား။ (၇) အေၾကာ။ (၈) အ႐ိုး။(၉) ခ်ဥၤဆီ။ (၁၀) ႏွလံုး။(၁၂) အသည္း။ (၁၃) အေျမႇး။ (၁၄) အဖ်ဥ္း။ (၁၅) အဆုတ္။ (၁၆) အူမ။ (၁၇) အူသိမ္။ (၁၈) အစာသစ္။ (၁၉) အစာေဟာင္း။ (၂၀) ဦးေႏွာက္ အားလံုးေပါင္း ပထ၀ီဓာတ္(၂၀)ရွီတယ္။

အာေပါဓာတ္ (ေရ) ၁၂ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သည္းေျခ။ (၂) သလိပ္။ (၃) ျပည္။ (၄) ေသြး။ (၅) ေခြ်း။ (၆) အဆီ။ (၇) မ်က္ရည္။ (၈) ဆီၾကည္။ (၉) တံေတြး။ (၁၀) ႏွပ္။ (၁၁) အေစး။ (၁၂) က်င္ငယ္ဆိုၿပီး အာေပါဓာတ(၁၂)ပါး ရွိတယ္။

ေတေဇာဓာတ္(မီးဓာတ္) ၄-ပါးဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သႏၲပၸနေတေဇာ၊ ပူသလိုလို ေအးသလိုလိုျဖစ္တာ။ (၂) ဒဟေတေဇာ ၊ အလြန္ပူတာ။ (၃) ဇိရဏေတေဇာ ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေစတာ။ (၄) ပါစကေတေဇာ၊ က်က္သြားေစတာ ဆိုၿပီး ေတေဇာဓာတ္( ၄)ပါးရွိတယ္။

၀ါေယာဓာတ္(ေလ) ၆ပါး ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ထြက္သက္ေလ။ (၂) ၀င္သက္ေလ။ (၃) အထက္ကိုဆန္တဲ့ေလ။ (၄) ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ေလ။ (၅) တစ္ကိုလံုး ကိန္းတဲ့ေလ။ (၆ )အူအတြင္းမွာ တည္တဲ့ေလ ဆိုၿပီး ၀ါေယာဓာတ္က (၆)ပါးရွိတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီဓာတ္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ သြားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူဟာလဲ ဓာတ္ပ်က္သြားၿပီး သူနဲ႔ ပါတ္သက္တာေတြ အကုန္လံုး ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေျပာရင္ ဟာမိုနီ ပ်က္သြားတာေပါ့။ တစ္ခုထဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အကုန္လံုး အဆင္မေျပေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။ က်န္းမာေရး လူမႈ႕ေရး စီးပြားေရး အိမ္ေထာင္ေရး အကုန္လံုး ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။

က်န္းမာေရးေတြ ညံ့လာတယ္။ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာတယ္။ အလိုလိုေနရင္း မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေလာကႀကိးကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္တခုၿပီး တစ္ခု အဆင္မေျပျဖစ္လာတာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ အဆင္မေျပျဖစ္လာမယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာမယ္။ စီးပြားေရးေတြလဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒီလို ညံ့လာရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ ေခ်တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာက လူေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြကို မွ်တေကာင္းမြန္ေစၿပီး အရာရာကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူသားေတြရဲ့ ဘ၀ေနထိုင္မႈ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းကိုလည္း ေပွ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစတယ္။

ေနာက္ၿပီး အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေစတယ္။ ေျပာစကားဆိုစကားကို ေအာင္ျမင္ေစတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ေပွ်ာ္ရႊင္စေတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယၾတာေခ်ျခင္းကို ၀ါသနာပါ ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ မိသားစု စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ ဤဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာကို မၾကာခဏ ေဆာင္ရြက္ေပး ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ယၾတာအမည္

ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာႀကီး။

လုပ္ရမည့္ေန႔.

အိမ္ေထာင္ဦးစီး၏ ေမြးေန႔နံက္ (၄း၀၀)

ျပင္ဆင္ပံု.......

ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ စာပြဲခင္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ခင္းရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခံုေပၚမွာ ေအာက္ပါ ပစၥည္းေတြ ျပင္ဆင္ထားရမယ္။
+ ပထ၀ီဓာတ္၂၀-အတြက္ - ႏို႔ထမင္း ပုဂံ (၂၀)။
+ေတေဇာဓာတ္ေလးပါးအတြက္- ဖေယာင္းတိုင္ (၄)တိုင္။
+အာေပါဓာတ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးအတြက္- ေရ(၁၂)ခြက္။
+၀ါေယာဓာတ္ေျခာက္ပါးအတြက္- ယပ္ (၆)လက္။

ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပံု.....

ဖေယာင္းတိုင္ ေလးတိုင္ကို ထြန္းပါ။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ဘုရားနဲ႔ ရဟႏၲာ အရွင္သူျမတ္ေတြကို ပင္ဖိတ္ေလွ်ာက္ ထားပါ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဆြမ္းကို ႐ိုေသစြာ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါ။ ေနာက္ မိမိတို႔ မိသားစု ျဖစ္ခ်င္တာေတါကို ထိုင္ၿပီး က်က်နန ဆုေတာင္းပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးညိမ္းရင္ စြန္႔လို႔ရပါၿပီ။

စြန္႔ရန္........



စြန္႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းစြန္႔လို႔ မရဘူး။ စာရြက္ အျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ႀကီးေလးႀကီးစမကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ေရးပါ။ ၿပီးရင္ မိမိ၏ အိမ္ေရွ႕ ေျပာင္ေျပာင္တြင္ ႀကီးေလးႀကီးေရးထားေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ စြန္႔ရမည္။ စြန္႔ေသာအခါတြင္ ေရ ၁၂-ခြက္ကိုလည္း ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေလာင္းခ်ၿပီး စြန္႔ရမည္။ ယပ္ ၆-ေခ်ာင္းကိုလည္း ေဘးတြင္ စိုက္ထားရမည္။ ၿပီးရင္ မီးမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေလမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေျမမွာက်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေရမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါမ်ား အားလံုး ၀လင္ေအာင္ သံုးေဆာင္ၿပီး လိုရာအရပ္ကို သြားၾကပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မိသားစုကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ ရြတ္ဆို၍ စြန္႔၇မည္။

မွတ္ခ်က္။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ....
ဤဒာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ဆရာသခင္ျဖစ္ေသာ အဘမင္းသိခၤသည္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔ မရမ္းတလင္း ယၾတာေျမတြင္ အပတ္စဥ္ အဂၤါေန႔ည ဗုဒၶဟူးေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ အၿမဲမျပတ္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာပြဲသို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ (၇)ရက္သားသမီးမ်ား (၅၀၀)မွ (၁၀၀၀)ထိ အပတ္စဥ္ လာေရာက္ဤ ယၾတာေခ်ၾကပါသည္။

လိုအင္ျပည့္ရာ-ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ

လူသားတိုင္း လူသားတိုင္း၏ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ပထ၀ီ အာေပါ ေတေဇာ ၀ါေယာဟု ဆိုအပ္ေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ျဖင့္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ၍ ၾကည့္မည္ဆိုပါက မည္မွ်ပင္ အေခၚအေ၀ၚ မ်ားျပားစြာ ရွိေနပါေစ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဒာတ္ႀကီးေလးပါးကိုေတာ့ လူတိုင္းလဲ သိၿပီးသားပင္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းလည္း ၾကားဖူးၾကတာ မ်ား၏။ ထိုဓာတ္ႀကီး ေလး ပါးကို အေသးစိပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ လိုက္၏။

ပထ၀ီဓာတ္-(၂၀) ရွိတယ္။
အာေပါဓာတ္က-(၁၂)ပါးရွိတယ္။
ေတေဇာဓာတ္က အပါး(၄)ပါးရွိတယ္။
၀ါေယာဓာတ္က အပါး (၆)ပါး ရွိတယ္။

ပထ၀ီ(ေျမဓာတ္) ၂၀ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ဆံပင္။ (၂) အေမႊး။ (၃) ေျခသည္း၊လက္သည္း။ (၄) သြား။ (၅) အေရ။ (၆) အသား။ (၇) အေၾကာ။ (၈) အ႐ိုး။(၉) ခ်ဥၤဆီ။ (၁၀) ႏွလံုး။(၁၂) အသည္း။ (၁၃) အေျမႇး။ (၁၄) အဖ်ဥ္း။ (၁၅) အဆုတ္။ (၁၆) အူမ။ (၁၇) အူသိမ္။ (၁၈) အစာသစ္။ (၁၉) အစာေဟာင္း။ (၂၀) ဦးေႏွာက္ အားလံုးေပါင္း ပထ၀ီဓာတ္(၂၀)ရွီတယ္။

အာေပါဓာတ္ (ေရ) ၁၂ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သည္းေျခ။ (၂) သလိပ္။ (၃) ျပည္။ (၄) ေသြး။ (၅) ေခြ်း။ (၆) အဆီ။ (၇) မ်က္ရည္။ (၈) ဆီၾကည္။ (၉) တံေတြး။ (၁၀) ႏွပ္။ (၁၁) အေစး။ (၁၂) က်င္ငယ္ဆိုၿပီး အာေပါဓာတ(၁၂)ပါး ရွိတယ္။

ေတေဇာဓာတ္(မီးဓာတ္) ၄-ပါးဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သႏၲပၸနေတေဇာ၊ ပူသလိုလို ေအးသလိုလိုျဖစ္တာ။ (၂) ဒဟေတေဇာ ၊ အလြန္ပူတာ။ (၃) ဇိရဏေတေဇာ ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေစတာ။ (၄) ပါစကေတေဇာ၊ က်က္သြားေစတာ ဆိုၿပီး ေတေဇာဓာတ္( ၄)ပါးရွိတယ္။

၀ါေယာဓာတ္(ေလ) ၆ပါး ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ထြက္သက္ေလ။ (၂) ၀င္သက္ေလ။ (၃) အထက္ကိုဆန္တဲ့ေလ။ (၄) ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ေလ။ (၅) တစ္ကိုလံုး ကိန္းတဲ့ေလ။ (၆ )အူအတြင္းမွာ တည္တဲ့ေလ ဆိုၿပီး ၀ါေယာဓာတ္က (၆)ပါးရွိတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီဓာတ္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ သြားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူဟာလဲ ဓာတ္ပ်က္သြားၿပီး သူနဲ႔ ပါတ္သက္တာေတြ အကုန္လံုး ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေျပာရင္ ဟာမိုနီ ပ်က္သြားတာေပါ့။ တစ္ခုထဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အကုန္လံုး အဆင္မေျပေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။ က်န္းမာေရး လူမႈ႕ေရး စီးပြားေရး အိမ္ေထာင္ေရး အကုန္လံုး ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။

က်န္းမာေရးေတြ ညံ့လာတယ္။ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာတယ္။ အလိုလိုေနရင္း မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေလာကႀကိးကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္တခုၿပီး တစ္ခု အဆင္မေျပျဖစ္လာတာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ အဆင္မေျပျဖစ္လာမယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာမယ္။ စီးပြားေရးေတြလဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒီလို ညံ့လာရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ ေခ်တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာက လူေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြကို မွ်တေကာင္းမြန္ေစၿပီး အရာရာကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူသားေတြရဲ့ ဘ၀ေနထိုင္မႈ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းကိုလည္း ေပွ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစတယ္။

ေနာက္ၿပီး အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေစတယ္။ ေျပာစကားဆိုစကားကို ေအာင္ျမင္ေစတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ေပွ်ာ္ရႊင္စေတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယၾတာေခ်ျခင္းကို ၀ါသနာပါ ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ မိသားစု စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ ဤဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာကို မၾကာခဏ ေဆာင္ရြက္ေပး ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ယၾတာအမည္

ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာႀကီး။

လုပ္ရမည့္ေန႔.

အိမ္ေထာင္ဦးစီး၏ ေမြးေန႔နံက္ (၄း၀၀)

ျပင္ဆင္ပံု.......

ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ စာပြဲခင္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ခင္းရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခံုေပၚမွာ ေအာက္ပါ ပစၥည္းေတြ ျပင္ဆင္ထားရမယ္။
+ ပထ၀ီဓာတ္၂၀-အတြက္ - ႏို႔ထမင္း ပုဂံ (၂၀)။
+ေတေဇာဓာတ္ေလးပါးအတြက္- ဖေယာင္းတိုင္ (၄)တိုင္။
+အာေပါဓာတ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးအတြက္- ေရ(၁၂)ခြက္။
+၀ါေယာဓာတ္ေျခာက္ပါးအတြက္- ယပ္ (၆)လက္။

ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပံု.....

ဖေယာင္းတိုင္ ေလးတိုင္ကို ထြန္းပါ။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ဘုရားနဲ႔ ရဟႏၲာ အရွင္သူျမတ္ေတြကို ပင္ဖိတ္ေလွ်ာက္ ထားပါ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဆြမ္းကို ႐ိုေသစြာ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါ။ ေနာက္ မိမိတို႔ မိသားစု ျဖစ္ခ်င္တာေတါကို ထိုင္ၿပီး က်က်နန ဆုေတာင္းပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးညိမ္းရင္ စြန္႔လို႔ရပါၿပီ။

စြန္႔ရန္........



စြန္႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းစြန္႔လို႔ မရဘူး။ စာရြက္ အျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ႀကီးေလးႀကီးစမကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ေရးပါ။ ၿပီးရင္ မိမိ၏ အိမ္ေရွ႕ ေျပာင္ေျပာင္တြင္ ႀကီးေလးႀကီးေရးထားေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ စြန္႔ရမည္။ စြန္႔ေသာအခါတြင္ ေရ ၁၂-ခြက္ကိုလည္း ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေလာင္းခ်ၿပီး စြန္႔ရမည္။ ယပ္ ၆-ေခ်ာင္းကိုလည္း ေဘးတြင္ စိုက္ထားရမည္။ ၿပီးရင္ မီးမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေလမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေျမမွာက်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေရမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါမ်ား အားလံုး ၀လင္ေအာင္ သံုးေဆာင္ၿပီး လိုရာအရပ္ကို သြားၾကပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မိသားစုကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ ရြတ္ဆို၍ စြန္႔၇မည္။

မွတ္ခ်က္။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ....
ဤဒာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ဆရာသခင္ျဖစ္ေသာ အဘမင္းသိခၤသည္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔ မရမ္းတလင္း ယၾတာေျမတြင္ အပတ္စဥ္ အဂၤါေန႔ည ဗုဒၶဟူးေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ အၿမဲမျပတ္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာပြဲသို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ (၇)ရက္သားသမီးမ်ား (၅၀၀)မွ (၁၀၀၀)ထိ အပတ္စဥ္ လာေရာက္ဤ ယၾတာေခ်ၾကပါသည္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၅)

ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄)

သိဒၶိဓာတ္ႏွင့္ေမတၱာဓာတ္

သိဒၶိဓာတ္ တည္ေနရာရယ္၊ သိဒၶိဓာတ္ရဲ့ စြမ္းအားရယ္ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီ သိဒၶိဓာတ္ကို ထက္ျမက္သထက္ ထက္ျမက္ေအာင္ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးဟာ ရင့္က်က္ထက္ျမက္လာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ဟာကို ေျပာျပမယ္။ သိဒၶိဓာတ္မွာ အရွိန္ရွိတယ္။

ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္က ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို ႏုိင္စၿမဲပဲ။ အရွိန္ဓာတ္၊ အရွိန္ႀကီးတာ ၊ အရွိန္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိဒၶိျခင္း တူတယ္ဆိုေပမယ့္ အရွိန္ခ်င္း မတူႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ သိဒၶိအဆင့္နိမ့္တဲ့လူ၊ ျမင့္တဲ့ လူဆိုတာ ရွိေနတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ သေဘာတစ္ခု ေပါက္ရမွာကေတာ့ သိဒၶိဓာတ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ သိဒၶိရတာခ်ဥ္း အတူတူပဲလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ဟာ အဆင့္ေတြရွိတယ္။ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္ဟာ ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို အားျပဳလို႔ ရတယ္။ ေနာက္ ငယ္တဲ့ဓာတ္ကို နိုင္လို႔ရတယ္။

အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ ဒီကေန ေ၀ဒနာသိဒၶိတန္ခိုးေတြ ေစလြတ္တယ္။ ဘာလုပ္ေပး၊ ငါ့ဆီကို လာခဲ့။ ငါ့ဆီက ယူသြားတဲ့ ေငြ ျပန္လာပို႔။ ဟို ခိုင္းတဲ့ လူဟာ အဲဒါ ကိုယ့္ထက္ သိဒၶိဓာတ္ ငယ္မွရမယ္။ ငယ္မွ ရမယ္။ ကိုယ္က သိဒၶိဓာတ္ ႀကီးမွ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကီးေအာင္ ရင့္က်က္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ ပထမ နားလည္ထားရမယ္။

သိဒၶိဓာတ္ကို ရင္က်က္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အျမင့္ဆံုး သိဒၶိဓာတ္ဟာ ေမတၱာဓာတ္ပဲ။ ေမတၱာဓာတ္ႀကီးဟာ သိဒၶိဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ေ၀ဒနာဓာတ္မွာလည္းပဲ ေမတၱာဓာတ္ဟာ ေ၀ဒနာဓာတ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ သိဒၶိကို ထက္ျမက္ေစတဲ့ ဓာတ္မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပထမဦးဆံုး ခ်ိန္မွတ္ယူရတယ္။

ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္မ်ား ျပည့္လႊမ္းေနတဲ့ လူျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူရတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ အျပည့္ျဖစ္ေနရမယ္။ အဲဒီေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုေတြ႕တာနဲ႔ သိုမဟုတ္ ငါက ေတာင့္တတာနဲ႔ သူတို႔ဟာ ေစာင့္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ မေနာအိမ္မွာ ခံယူရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ ေမတၱာဓာတ္ ျပည့္၀တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေမတၱာဓာတ္ျပည့္၀တဲ့ လူေတြဟာ ငါ့ရဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္လို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ အဲဒါ ဘယ္လို အာ႐ံုျပဳရမလဲ။

တစ္ေန႔က္ို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳ၇မယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳရမယ္ ဆိုေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ၊ ထိုင္လို႔ျဖစ္ေစ ၊ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ အဆာထုပ္ၿပီးမွ လုပ္ရမယ္။ အဲဒါ ဆယ္မိနစ္ပါပဲ။ အခုန က်င့္စဥ္အတိုင္း ဆယ္မိနစ္။ ထိုင္၍ျဖစ္ေစ ၊ထ၍ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ရဲ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြကို ေလွ်ာၿပီးေတာ့ အဲဒါ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အဲဒါကို စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ၊ ခံယူၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ခုနတုန္းကလို ၀စီကံမႈ႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါလည္း ေျပာေနရမယ္။ လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းၿပီးေတာ့ ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေမတၱာကို အလိုရွိတယ္။ ေနာ္ ... ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိတဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိၾကကုန္ေသာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ကူညီၾကတယ္။ ငါကလည္း ေမတၱာဓာတ္ ေတြ ျပည့္၀ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူတို႔လဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလို အလိုေတြ ဆႏၵေတြ ေဖာ္စပ္ရမယ္။ ဒါ ဆယ္မိနစ္ပဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္ရမယ္လို႔ မေျပာဘူး။ ဘယ္လို စကားလံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ လုပ္ပါ ။ ဘာေတြ ရြတ္ပါဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ပညာ စာအုပ္ေတြလို ၀ါက်ေတြနဲ႔ အလီလီ ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ စာေတြ ဒီမွာ မေျပာတာ တမင္တကာ လြတ္လြတ္လတ္လတ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ ငါသည္ ဘယ္ေန႔ကို ဘယ္လို ၊ အဲလို ဟာမ်ိဳးေတြ မေျပာဘူး။ ေျပာလို႔ ရတယ္၊ ေျပာရင္ ေဘာင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔။ ေနာ္... ေဘာင္ဆိုရင္ ဘယ္ေဘာင္မွ မေကာင္းဘူး။ ဒါၾကာင့္မို႔လို႔ ေဘာင္လြတ္၊ ကိုယ့္ဟာကို ထည့္ခ်င္တဲ့စကားလံုးကို ထည့္ပါ။

အဲဒီ စကားလံုးနဲ႔ ေလ့က်င့္ေနရင္ အဲဒီစကားလံဳးဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို မ႐ိုက္ခတ္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကို မထိခိုက္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္စကားလံုး ေရြးလုပ္ပါ။ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ အဲဒီ စကားလံုးဟာ ႐ိုးလာၿပီဆိုရင္ အသစ္ဆန္း ထြင္ၿပီးေတာ့ ရြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ကုလားလိုပဲ ရြတ္ရြတ္ ၊ တ႐ုပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ပါဠိလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ျမန္မာလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ကိုယ့္ရဲ့ မေနာအိမ္ကို လႈပ္ရွားေစတဲ့ စာလံုးေတြ ေရြးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီက စာေၾကာင္းေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ေပးထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို လုပ္ရမယ္။ ေမတၱာဓာတ္။

အဲဒီေတာ့ .. ေမတၱာဓာတ္မွာက စာလံုးေတြက အေရးမႀကီးဘူး။ စကားလံုးေတြ တိုတိုနဲ႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသား ကိုယ္မေနာအိမ္ကို ထိခိုက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒါ ငါးမိနစ္ထက္ မနည္း၊ ဆယ္မိနစ္ထက္ မမ်ား။ ရြတ္ေပးရမယ္။ ထိမိမဲ့ စကားလံုးေတြ ကိုယ့္မေနာအိမ္က လက္ခံမယ့္ စကားလံုးေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီလို ရြတ္ရင္းနဲ႔ အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားလက္ခံႏိုင္တဲံ အဆင့္အထိ ေနရမယ္။ အလြန္ပဲ ငါဟာ က်င့္စဥ္တစ္ခုကို က်င့္ေနတဲ့ ဆိုတဲ့ ၊ ငါ စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ေနမယ္ ၊ ငါ ျဖစ္သလို ေနမယ္ ၊ အဲလို မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တင့္တယ္ေအာင္ ေနရမယ္။

အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားနဲ႔ မဆန္႔က်င္ဘဲနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ကို ရင့္သည္ထက္ ရင့္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ကို လုပ္ေနရင္း ကေနၿပီးေတာ့ ခြ်တ္ေခ်ာ္လာမယ္လို႔ ထင္ရင္ ပထမ ဒုတိယ အေၾကာင္းအရာမွာ ေျပာတဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္း ကို ျပန္သတိရၿပီးေတာ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကိုလည္း သံုးပါ။ ေန႔စဥ္ သံုးပါ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ေမတၱာကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့လူကို ေမတၱာထားတာဟာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အစား ၾကည္ညိုတယ္ဆိုတဲ့ စာလံုး သံုးထားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ လူကိုေတာ့ ေမတၱာအစား ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္ေအာက္နိမ့္တဲ့ လူကိုေတာ့ ညႇာတာတယ္၊ သနားတယ္ေပါ့။ အဲဒါ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာ စကားေတြခ်ဥ္းပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာစကားေတြမွာ အမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ သတၱ၀ါ အနႏၱကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲကိုလည္း လိုအပ္ရင္ပို႔မယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အခုနတုန္းကလို ေမတၱာတံုးႀကီး။ ငါဟာ ေမတၱာနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ လူႀကီးဆိုတာကို အၿမဲတမ္း ခံယူေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါကို နာရီနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေတာ့ ငါးမိနစ္ကေန ဆယ္မိနစ္အတြင္း သိဒၶိဓာတ္ေတြ ထက္ျမက္ရင္သန္ေစဖို႔ အတြက္ ေမတၱာကို ႏိႈးဆြပါလို႔ ဒီအခန္းက႑မွာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီေရးရာ စိတ္ပညာေလ့က်င့္ခန္းေတြပါ။ ဘာသာေရး ႐ႈ႕ေဒါင့္က ၾကည့္ဖို႔ မလိုပါဘူး။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၅)

ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄)

သိဒၶိဓာတ္ႏွင့္ေမတၱာဓာတ္

သိဒၶိဓာတ္ တည္ေနရာရယ္၊ သိဒၶိဓာတ္ရဲ့ စြမ္းအားရယ္ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီ သိဒၶိဓာတ္ကို ထက္ျမက္သထက္ ထက္ျမက္ေအာင္ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးဟာ ရင့္က်က္ထက္ျမက္လာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ဟာကို ေျပာျပမယ္။ သိဒၶိဓာတ္မွာ အရွိန္ရွိတယ္။

ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္က ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို ႏုိင္စၿမဲပဲ။ အရွိန္ဓာတ္၊ အရွိန္ႀကီးတာ ၊ အရွိန္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိဒၶိျခင္း တူတယ္ဆိုေပမယ့္ အရွိန္ခ်င္း မတူႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ သိဒၶိအဆင့္နိမ့္တဲ့လူ၊ ျမင့္တဲ့ လူဆိုတာ ရွိေနတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ သေဘာတစ္ခု ေပါက္ရမွာကေတာ့ သိဒၶိဓာတ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ သိဒၶိရတာခ်ဥ္း အတူတူပဲလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ဟာ အဆင့္ေတြရွိတယ္။ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္ဟာ ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို အားျပဳလို႔ ရတယ္။ ေနာက္ ငယ္တဲ့ဓာတ္ကို နိုင္လို႔ရတယ္။

အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ ဒီကေန ေ၀ဒနာသိဒၶိတန္ခိုးေတြ ေစလြတ္တယ္။ ဘာလုပ္ေပး၊ ငါ့ဆီကို လာခဲ့။ ငါ့ဆီက ယူသြားတဲ့ ေငြ ျပန္လာပို႔။ ဟို ခိုင္းတဲ့ လူဟာ အဲဒါ ကိုယ့္ထက္ သိဒၶိဓာတ္ ငယ္မွရမယ္။ ငယ္မွ ရမယ္။ ကိုယ္က သိဒၶိဓာတ္ ႀကီးမွ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကီးေအာင္ ရင့္က်က္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ ပထမ နားလည္ထားရမယ္။

သိဒၶိဓာတ္ကို ရင္က်က္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အျမင့္ဆံုး သိဒၶိဓာတ္ဟာ ေမတၱာဓာတ္ပဲ။ ေမတၱာဓာတ္ႀကီးဟာ သိဒၶိဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ေ၀ဒနာဓာတ္မွာလည္းပဲ ေမတၱာဓာတ္ဟာ ေ၀ဒနာဓာတ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ သိဒၶိကို ထက္ျမက္ေစတဲ့ ဓာတ္မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပထမဦးဆံုး ခ်ိန္မွတ္ယူရတယ္။

ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္မ်ား ျပည့္လႊမ္းေနတဲ့ လူျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူရတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ အျပည့္ျဖစ္ေနရမယ္။ အဲဒီေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုေတြ႕တာနဲ႔ သိုမဟုတ္ ငါက ေတာင့္တတာနဲ႔ သူတို႔ဟာ ေစာင့္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ မေနာအိမ္မွာ ခံယူရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ ေမတၱာဓာတ္ ျပည့္၀တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေမတၱာဓာတ္ျပည့္၀တဲ့ လူေတြဟာ ငါ့ရဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္လို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ အဲဒါ ဘယ္လို အာ႐ံုျပဳရမလဲ။

တစ္ေန႔က္ို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳ၇မယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳရမယ္ ဆိုေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ၊ ထိုင္လို႔ျဖစ္ေစ ၊ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ အဆာထုပ္ၿပီးမွ လုပ္ရမယ္။ အဲဒါ ဆယ္မိနစ္ပါပဲ။ အခုန က်င့္စဥ္အတိုင္း ဆယ္မိနစ္။ ထိုင္၍ျဖစ္ေစ ၊ထ၍ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ရဲ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြကို ေလွ်ာၿပီးေတာ့ အဲဒါ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အဲဒါကို စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ၊ ခံယူၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ခုနတုန္းကလို ၀စီကံမႈ႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါလည္း ေျပာေနရမယ္။ လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းၿပီးေတာ့ ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေမတၱာကို အလိုရွိတယ္။ ေနာ္ ... ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိတဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိၾကကုန္ေသာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ကူညီၾကတယ္။ ငါကလည္း ေမတၱာဓာတ္ ေတြ ျပည့္၀ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူတို႔လဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလို အလိုေတြ ဆႏၵေတြ ေဖာ္စပ္ရမယ္။ ဒါ ဆယ္မိနစ္ပဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္ရမယ္လို႔ မေျပာဘူး။ ဘယ္လို စကားလံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ လုပ္ပါ ။ ဘာေတြ ရြတ္ပါဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ပညာ စာအုပ္ေတြလို ၀ါက်ေတြနဲ႔ အလီလီ ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ စာေတြ ဒီမွာ မေျပာတာ တမင္တကာ လြတ္လြတ္လတ္လတ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ ငါသည္ ဘယ္ေန႔ကို ဘယ္လို ၊ အဲလို ဟာမ်ိဳးေတြ မေျပာဘူး။ ေျပာလို႔ ရတယ္၊ ေျပာရင္ ေဘာင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔။ ေနာ္... ေဘာင္ဆိုရင္ ဘယ္ေဘာင္မွ မေကာင္းဘူး။ ဒါၾကာင့္မို႔လို႔ ေဘာင္လြတ္၊ ကိုယ့္ဟာကို ထည့္ခ်င္တဲ့စကားလံုးကို ထည့္ပါ။

အဲဒီ စကားလံုးနဲ႔ ေလ့က်င့္ေနရင္ အဲဒီစကားလံဳးဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို မ႐ိုက္ခတ္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကို မထိခိုက္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္စကားလံုး ေရြးလုပ္ပါ။ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ အဲဒီ စကားလံုးဟာ ႐ိုးလာၿပီဆိုရင္ အသစ္ဆန္း ထြင္ၿပီးေတာ့ ရြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ကုလားလိုပဲ ရြတ္ရြတ္ ၊ တ႐ုပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ပါဠိလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ျမန္မာလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ကိုယ့္ရဲ့ မေနာအိမ္ကို လႈပ္ရွားေစတဲ့ စာလံုးေတြ ေရြးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီက စာေၾကာင္းေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ေပးထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို လုပ္ရမယ္။ ေမတၱာဓာတ္။

အဲဒီေတာ့ .. ေမတၱာဓာတ္မွာက စာလံုးေတြက အေရးမႀကီးဘူး။ စကားလံုးေတြ တိုတိုနဲ႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသား ကိုယ္မေနာအိမ္ကို ထိခိုက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒါ ငါးမိနစ္ထက္ မနည္း၊ ဆယ္မိနစ္ထက္ မမ်ား။ ရြတ္ေပးရမယ္။ ထိမိမဲ့ စကားလံုးေတြ ကိုယ့္မေနာအိမ္က လက္ခံမယ့္ စကားလံုးေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီလို ရြတ္ရင္းနဲ႔ အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားလက္ခံႏိုင္တဲံ အဆင့္အထိ ေနရမယ္။ အလြန္ပဲ ငါဟာ က်င့္စဥ္တစ္ခုကို က်င့္ေနတဲ့ ဆိုတဲ့ ၊ ငါ စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ေနမယ္ ၊ ငါ ျဖစ္သလို ေနမယ္ ၊ အဲလို မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တင့္တယ္ေအာင္ ေနရမယ္။

အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားနဲ႔ မဆန္႔က်င္ဘဲနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ကို ရင့္သည္ထက္ ရင့္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ကို လုပ္ေနရင္း ကေနၿပီးေတာ့ ခြ်တ္ေခ်ာ္လာမယ္လို႔ ထင္ရင္ ပထမ ဒုတိယ အေၾကာင္းအရာမွာ ေျပာတဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္း ကို ျပန္သတိရၿပီးေတာ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကိုလည္း သံုးပါ။ ေန႔စဥ္ သံုးပါ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ေမတၱာကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့လူကို ေမတၱာထားတာဟာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အစား ၾကည္ညိုတယ္ဆိုတဲ့ စာလံုး သံုးထားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ လူကိုေတာ့ ေမတၱာအစား ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္ေအာက္နိမ့္တဲ့ လူကိုေတာ့ ညႇာတာတယ္၊ သနားတယ္ေပါ့။ အဲဒါ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာ စကားေတြခ်ဥ္းပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာစကားေတြမွာ အမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ သတၱ၀ါ အနႏၱကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲကိုလည္း လိုအပ္ရင္ပို႔မယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အခုနတုန္းကလို ေမတၱာတံုးႀကီး။ ငါဟာ ေမတၱာနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ လူႀကီးဆိုတာကို အၿမဲတမ္း ခံယူေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါကို နာရီနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေတာ့ ငါးမိနစ္ကေန ဆယ္မိနစ္အတြင္း သိဒၶိဓာတ္ေတြ ထက္ျမက္ရင္သန္ေစဖို႔ အတြက္ ေမတၱာကို ႏိႈးဆြပါလို႔ ဒီအခန္းက႑မွာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီေရးရာ စိတ္ပညာေလ့က်င့္ခန္းေတြပါ။ ဘာသာေရး ႐ႈ႕ေဒါင့္က ၾကည့္ဖို႔ မလိုပါဘူး။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း

ဂုဏ္တံတိုင္းႀကီးေတြ ျခားေနတယ္...

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က အခါမဟုတ္ပါပဲ တစ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သြားေနက် ေဘာလံုးကြင္းေဘး က လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုေတာင္ မသြားဘဲ မိမိ အခန္းတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္လွ်က္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လွ်က္ ရွိ၏။ အခ်ိန္အားျဖင့္ နံက္ (၈)နာရီ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အသက္အားျဖင့္ (၂၈)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ တံခါးေခါက္၍ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ပံုပန္းသက်ပ႑ာန္ကို ေျပာျပရလွ်င္ သူမ၏ ႐ုပ္ရည္မွာ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳမွ်သာ ျဖစ္ေလ၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ႏြမ္းလ်လွ်က္ ရွိေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူျခားသည္ကား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၏ မဲွ႔ႏွင့္ အလားတူ မဲွ႔တစ္လံုးသည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနေလ၏။

သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ညွိဳးႏြမ္းေန၏။ သူမ၏ ေဗဒင္ေမးခ်င္လို႔ပါ ဆရာဟူေသာအသံသည္လဲ ေခ်ာက္ေသြ႕ လွ်က္ ရွိ၏။ သူမ၏ အမူအရာကို အကဲ ခတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူမ၏ ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားသည္ ခံစားခ်က္ ကင္မဲ့လွ်က္ သံပတ္ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလ၏။ သူမ၏ အမည္မွာ မုိးစႏၵာဟု ေျပာျပေလ၏။ ကြ်ႏိ္ုပ္သည္ ၎မိုးစႏၵာအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ “ ေျပာပါ မိန္းကေလး၊ ကြ်န္ုပ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ”ဟု ကြ်န္ုပ္က စတင္၍ ေမးလိုက္ေလလွ်င္ မိုးစႏၵာက ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဒီလိုပါဆရာရယ္ ၊ ကြ်န္မက ပ်ဥ္းမနား(အခု)ေနျပည္ေတာ္ဇာတိပါ။ ၿမိဳပမက် ေတာမက်တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု ကေပါ့။ မိဘေတြကေတာ့ စတိုးဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားပါတယ္။ သိပ္အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ မိသားစု စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ အဆင့္ေတာ့ ရွိပါတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မက မိသားစုထဲမွာ အႀကီဆံုး သမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ပညာေရးပါရမွ မပါဘူး ထင္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို (ခ) အဆင့္နဲ႔ ေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အိမ္အလုပ္ေတြကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္မရဲ့ အငယ္ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္မ ဘ၀ကို ညေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာ။ ကြ်န္မ သက္ (၂၄) ေလာက္ထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး ။ ပံုမွန္အတိုင္းေလးပါပဲ။ စားစားေသာက္ေသာက္ သြားသြားလာလာ ပါပဲ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္မ ဘ၀ ကံစိုးမိုးေမွာင္က်မဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဥကၠာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္မ ဘ၀ထဲကို စတင္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေန႔က စတာပါပဲ။

သူ႔နာမည္က ဥကၠာတဲ့။ အစိုးရ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴး တစ္ေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ဗိုလ္မွဴးလိုသာ ေျပာရတာ သူ႔အသက္က ကြ်န္မနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒီအက္ေအ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေတြခုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မရဲ့ ခ်စ္သူ ကိုဥကၠာအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ သူဟာ စိတ္သေဘာထား အရမ္းေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ့ ပံုက ေယာက်္ား ပီသတယ္။ စကားေျပာလဲ ေကာင္းတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ကြ်န္မအေပၚမွာလဲ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ စစ္သားသာ ဆိုတာဆရာ။ သူ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေလးက အရမ္း ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရား တရားလဲ ကိုင္း႐ိႈင္းတယ္။ အဲဒီ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေလးဟာ ေအးေအးေဆးပါပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္လာခဲ့ရာကေန တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မရဲ့ စတိုးဆိုင္ေလး ေရွ႕ကို ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚကေန အသက္(၄၀)ေက်ာ္ေလာက္ အမ်ိဳးသီးတစ္ ဦးနဲ႔ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဆင္းလာတယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး မိုးစႏၵာဆိုတာ သူပဲ အန္တီဟု ေျပာေနတာ ျမင္ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ အန္တီက ကြ်န္မကို လာၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီ ရန္ေတြ႕ၿပီး သူ႕သားနဲ႔ လံုး၀ မပါတ္သက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလဲ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အေႏွာက္အယွက္ ေပးၾကတယ္။ ၾကာေတာ့လဲ ကြ်န္မလဲ ရွက္တာနဲ႔ ၿမိဳ႔မွာ မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကြ်န္မ အကို ၀မ္းကြဲေတြရွိတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာတာပါပဲ ဆ၇ာရယ္။ ကြ်န္မ ဘ၀ကေတာ့ ဒါပါပဲဟု ေျပာျပေလေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ ၎အမ်ိဳးသမီက ဆက္လက္၍ အဲဒါ ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ အခုဆိုရင္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကြ်န္မ သိခ်င္တာက ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ဖူးစာဆံုႏိုင္ေသးသလား ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါ။ ကြ်န္မကို ေဟာေပးပါဟု ေျပာေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္သည္ ထိုမိန္းကေလး၏ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖရန္အတြက္ တားေရာ့ကို ကုလားဖန္ထိုးၿပီး ကဲ... မိန္းကေလး မင္းခ်စ္သူကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဖူးစာဆံုႏိုင္ မဆံုႏိုင္လို႔ တဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ တစ္၀က္ခ်ိဳးလိုက္ဟု တားေရာ့ကို ခ်ိဳးခိုင္းလိုက္ေလ၏။ ထိုမိန္းကေလးသည္ မ်က္လံုးကို မွိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခတၱမွ် သူ၏ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးေနပံု ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တားေရာ့ကို ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ တစ္၀က္ ခ်ိဳးလိုက္ေလရာ ေအာက္ပါအတိုင္း က်လာေလ၏။

(၁၈) တားေရာကဒ္အေၾကာင္းကို ဒီေနရာတြင္ အေသးစိပ္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္

ထိုကဒ္သည္ တားေရာနံပါတ္(၁၈) ကဒ္က်ေလ၏။ ထိုကဒ္မွာ မေကာင္းေသာ ကဒ္ျဖစ္၍ မိမိသိခ်င္ေသာ ကိစၥတြင္ ၾကားလူမ်ား၏ အေႏွာက္အယွက္ အဖ်က္အစီးမ်ားေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဟု အေဟာထုပ္ရေသာ ကဒ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က “ ဒီလိုေဟာရတာ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ မိန္းကေလး။ မင္းနဲ႔ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ လံုး၀ ဖူးစာ မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဟု ” ျပန္ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ လကၡဏာပညာကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားသည့္အေလွ်ာက္ ထိုမိန္းကေလး၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါး ျပင္ကို ေတာင္းယူၾကည့္႐ႈ႕ေလရာ သူမ၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးရွိ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္း၏ အစပိုင္းသည္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ခံု ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ျပတ္ေတာက္ေနၿပီး အေပၚဘက္သို႔ ေကာ့တက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေလ၏။ ထိုလကၡဏာမ်ိဳးသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိမိ၏ ခ်စ္သူဖက္က ဂုဏ္ပကာသန ဥစၥာပစၥည္း ေငြေၾကးမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေ၀းကြာသြားရေသာ အမွတ္အသားပင္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ေစတနာေကာင္းျဖင့္
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ဂုဏ္တံတိုင္းႀကီးေတြ ျခားေနတယ္...

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က အခါမဟုတ္ပါပဲ တစ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သြားေနက် ေဘာလံုးကြင္းေဘး က လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုေတာင္ မသြားဘဲ မိမိ အခန္းတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္လွ်က္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လွ်က္ ရွိ၏။ အခ်ိန္အားျဖင့္ နံက္ (၈)နာရီ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အသက္အားျဖင့္ (၂၈)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ တံခါးေခါက္၍ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ပံုပန္းသက်ပ႑ာန္ကို ေျပာျပရလွ်င္ သူမ၏ ႐ုပ္ရည္မွာ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳမွ်သာ ျဖစ္ေလ၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ႏြမ္းလ်လွ်က္ ရွိေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူျခားသည္ကား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၏ မဲွ႔ႏွင့္ အလားတူ မဲွ႔တစ္လံုးသည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနေလ၏။

သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ညွိဳးႏြမ္းေန၏။ သူမ၏ ေဗဒင္ေမးခ်င္လို႔ပါ ဆရာဟူေသာအသံသည္လဲ ေခ်ာက္ေသြ႕ လွ်က္ ရွိ၏။ သူမ၏ အမူအရာကို အကဲ ခတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူမ၏ ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားသည္ ခံစားခ်က္ ကင္မဲ့လွ်က္ သံပတ္ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလ၏။ သူမ၏ အမည္မွာ မုိးစႏၵာဟု ေျပာျပေလ၏။ ကြ်ႏိ္ုပ္သည္ ၎မိုးစႏၵာအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ “ ေျပာပါ မိန္းကေလး၊ ကြ်န္ုပ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ”ဟု ကြ်န္ုပ္က စတင္၍ ေမးလိုက္ေလလွ်င္ မိုးစႏၵာက ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဒီလိုပါဆရာရယ္ ၊ ကြ်န္မက ပ်ဥ္းမနား(အခု)ေနျပည္ေတာ္ဇာတိပါ။ ၿမိဳပမက် ေတာမက်တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု ကေပါ့။ မိဘေတြကေတာ့ စတိုးဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားပါတယ္။ သိပ္အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ မိသားစု စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ အဆင့္ေတာ့ ရွိပါတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မက မိသားစုထဲမွာ အႀကီဆံုး သမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ပညာေရးပါရမွ မပါဘူး ထင္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို (ခ) အဆင့္နဲ႔ ေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အိမ္အလုပ္ေတြကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္မရဲ့ အငယ္ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္မ ဘ၀ကို ညေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာ။ ကြ်န္မ သက္ (၂၄) ေလာက္ထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး ။ ပံုမွန္အတိုင္းေလးပါပဲ။ စားစားေသာက္ေသာက္ သြားသြားလာလာ ပါပဲ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္မ ဘ၀ ကံစိုးမိုးေမွာင္က်မဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဥကၠာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္မ ဘ၀ထဲကို စတင္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေန႔က စတာပါပဲ။

သူ႔နာမည္က ဥကၠာတဲ့။ အစိုးရ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴး တစ္ေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ဗိုလ္မွဴးလိုသာ ေျပာရတာ သူ႔အသက္က ကြ်န္မနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒီအက္ေအ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေတြခုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မရဲ့ ခ်စ္သူ ကိုဥကၠာအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ သူဟာ စိတ္သေဘာထား အရမ္းေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ့ ပံုက ေယာက်္ား ပီသတယ္။ စကားေျပာလဲ ေကာင္းတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ကြ်န္မအေပၚမွာလဲ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ စစ္သားသာ ဆိုတာဆရာ။ သူ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေလးက အရမ္း ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရား တရားလဲ ကိုင္း႐ိႈင္းတယ္။ အဲဒီ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေလးဟာ ေအးေအးေဆးပါပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္လာခဲ့ရာကေန တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မရဲ့ စတိုးဆိုင္ေလး ေရွ႕ကို ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚကေန အသက္(၄၀)ေက်ာ္ေလာက္ အမ်ိဳးသီးတစ္ ဦးနဲ႔ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဆင္းလာတယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး မိုးစႏၵာဆိုတာ သူပဲ အန္တီဟု ေျပာေနတာ ျမင္ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ အန္တီက ကြ်န္မကို လာၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီ ရန္ေတြ႕ၿပီး သူ႕သားနဲ႔ လံုး၀ မပါတ္သက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလဲ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အေႏွာက္အယွက္ ေပးၾကတယ္။ ၾကာေတာ့လဲ ကြ်န္မလဲ ရွက္တာနဲ႔ ၿမိဳ႔မွာ မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကြ်န္မ အကို ၀မ္းကြဲေတြရွိတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာတာပါပဲ ဆ၇ာရယ္။ ကြ်န္မ ဘ၀ကေတာ့ ဒါပါပဲဟု ေျပာျပေလေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ ၎အမ်ိဳးသမီက ဆက္လက္၍ အဲဒါ ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ အခုဆိုရင္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကြ်န္မ သိခ်င္တာက ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ဖူးစာဆံုႏိုင္ေသးသလား ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါ။ ကြ်န္မကို ေဟာေပးပါဟု ေျပာေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္သည္ ထိုမိန္းကေလး၏ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖရန္အတြက္ တားေရာ့ကို ကုလားဖန္ထိုးၿပီး ကဲ... မိန္းကေလး မင္းခ်စ္သူကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဖူးစာဆံုႏိုင္ မဆံုႏိုင္လို႔ တဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ တစ္၀က္ခ်ိဳးလိုက္ဟု တားေရာ့ကို ခ်ိဳးခိုင္းလိုက္ေလ၏။ ထိုမိန္းကေလးသည္ မ်က္လံုးကို မွိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခတၱမွ် သူ၏ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးေနပံု ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တားေရာ့ကို ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ တစ္၀က္ ခ်ိဳးလိုက္ေလရာ ေအာက္ပါအတိုင္း က်လာေလ၏။

(၁၈) တားေရာကဒ္အေၾကာင္းကို ဒီေနရာတြင္ အေသးစိပ္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္

ထိုကဒ္သည္ တားေရာနံပါတ္(၁၈) ကဒ္က်ေလ၏။ ထိုကဒ္မွာ မေကာင္းေသာ ကဒ္ျဖစ္၍ မိမိသိခ်င္ေသာ ကိစၥတြင္ ၾကားလူမ်ား၏ အေႏွာက္အယွက္ အဖ်က္အစီးမ်ားေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဟု အေဟာထုပ္ရေသာ ကဒ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က “ ဒီလိုေဟာရတာ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ မိန္းကေလး။ မင္းနဲ႔ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ လံုး၀ ဖူးစာ မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဟု ” ျပန္ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ လကၡဏာပညာကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားသည့္အေလွ်ာက္ ထိုမိန္းကေလး၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါး ျပင္ကို ေတာင္းယူၾကည့္႐ႈ႕ေလရာ သူမ၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးရွိ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္း၏ အစပိုင္းသည္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ခံု ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ျပတ္ေတာက္ေနၿပီး အေပၚဘက္သို႔ ေကာ့တက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေလ၏။ ထိုလကၡဏာမ်ိဳးသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိမိ၏ ခ်စ္သူဖက္က ဂုဏ္ပကာသန ဥစၥာပစၥည္း ေငြေၾကးမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေ၀းကြာသြားရေသာ အမွတ္အသားပင္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ေစတနာေကာင္းျဖင့္
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၄)

အပိုင္း (၁) - (၂) - (၃)

ဘယ္အထဲကိုလဲ . . . ၊ကိုယ့္ရဲ႕ မေနာထဲကို အဲဒီလို ဓာတ္ျပန္ကူးမယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ေစာေစာက ရွင္းျပခဲ့သလို ေစာေစာကအခန္းက ရွင္းျပခဲ့သလို လက္ေျမွာက္မယ္။ လက္ကို အေပၚေျမွာက္လိုက္၊ ေအာက္ကိုခ်လိုက္ အခ်ိန္မွန္ မွန္ စည္းခ်က္ညီညီပို႔ရမယ္။ မၾကာခင္ က်ဳပ္ဆီကို လာပို႔ရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ကိုေျမွာက္ရမ္းမယ္။ အဲဒီလို အမူအရာ သံုးပါးဆံုရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလူဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ သူ႔ဆီသြားၿပီးေတာ့ “ ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ာဆီ ပိုက္ဆံေပးရမွာေမ့ေနတာ၊ ညတုန္းက အဲဒါ သတိရလို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္းလာမလို႔ဟာ အခ်ိ္န္မရွိေတာ့လို႔ အခုလာပို႔တာ” ဆိုၿပီး လာပို႔တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ရ လိုက္တဲ့ေငြအတြက္ ၀မ္းသာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ရဲ႕ က်င့္စဥ္ဟာ အေတာ္ဟုတ္သြားၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ေ၀ဒနာတန္ခိုးေပါ့ေနာ္ . . . ။

သိဒိၶတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ဆႏၵတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ ေ၀ဒနာဟာ အရင္းခံတယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာတန္ခိုးဟာ ကူးေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ပို႔လႊတ္လို႔ ရတယ္ဆိုတာ နားလည္ရမယ္။ သူ႔သတၱိက ဘာန ဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ သေဘၤာႀကီး ခုတ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္က ဂယက္ေတြ ထၿပီးေတာ့ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြ ထလာတယ္။ အဲဒီလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ကမ္းေျခကို သြားေနတုန္းမွာ ေနာက္မွာ လိႈင္းလံုး တစ္လံုးေပၚမွာ အက်ိဳးျပဳေနတယ္။ ဒီလိႈင္းလံုး ေၾကာင့္ပဲ ေရက ေနာက္က ကယက္လိုက္လာတယ္။ ေနာက္ လႈိင္းလံုးကေန ေနာက္လႈိင္းလံုးကို ပစၥည္းထပ္နဲ႔ အက်ိဳးျပဳၿပီးေတာ့ လႈိင္းေတြ ထလာတယ္။ ေ၀ဒနာေတြ ဟာလည္း စလုပ္တာနည္းနည္း၊ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တျဖည္းျဖည္း ေ၀ဒနာေတြ ထလာၿပီး တန္ခိုးေတြ တိုးပြားလာတယ္။ အဲဒါ လုပ္ၾကည့္မွသိ မယ္။

သူ႔သတၱိက သိပ္ထူးတာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာတန္ခိုး ကေန ေ၀ဒနာတန္ခိုး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေနာ၊ မေနာေတြ၊ စိတ္အာ႐ုံေတြ စိတ္အာ႐ုံ မေနာေတြကေန ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခံစားမႈပဲ။ အဲဒါေတြဟာ တကယ့္ကို ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕ရွိေနတယ္။ မ်က္စိနဲ႕မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔ မျမင္ရေပမဲ႔ ျမင္ရတဲ့တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔ ျမင္ရမွာ။ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕တကြတင္မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္နဲ႔ တကြျမင္ရမွာ။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ေ၀ဒနာေတြမွာ အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတယ္။

ကာလာ . . . ။
အဲဒီ ကာလာေတြဟာ သိပ္ထူးျခားတာ။ ေပါက္ေျမာက္ၿပီးသား တိဗက္က လားမားႀကီးေတြ ဘာေတြဆို ဒီအေရာင္ေတြကို တန္းျမင္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြဟာ ဥပမာဆို႔ပါစို႔။ အေရာင္ က ဘယ္လိုတည္ရွိသလဲဆို လူရဲ႕ပံုသဏၭန္အတိုင္းပဲ ေဘးနားမွာ တစ္ေပေလာက္ ပတ္ေနတယ္။ အေရာင္ေတြ၀ိုင္း ၿပီးပတ္ေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ က်က်နနတစ္ခါတည္း စိတ္ႏွလံုးေလးညွိဳးၿပီးေတာ့ ဘုရားၾကည္ညိဳေနတယ္ဆိုရင္ သူ႔ေဘးမွာ ညိဳျပာျပာ အေရာင္ကေလး ပတ္ေနတာေတြ႕ ရလိမ့္မယ္။ အျပာေရာင္ေလး။ ဒါေပမဲ့ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

ေမတၱာပို႔ၿပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတည္း ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေလာကဓာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ တရားေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက ္ရဲ႕ေဘးမွာ အလြန္က်က္ သေရရွိတဲ့ အနီေရာင္ေလးဟာ သူ႔လူပံုသဏၭန္အတိုင္း ပတ္ေနတယ္။ အဲဒါ သိပ္ထူးျခားတာပဲ။ ၾကင္နာသနားတဲ့ စိတ္ေတြ အရမ္းေပၚေနၿပီဆိုရင္ ၾကည္လင္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြကြန္႕ျမဴးၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြပြင့္ေနၿပီ ဆိုရင္ အ၀ါေရာင္ေတြ ပတ္ေနတယ္ သီလေကာင္းတဲ့လူမွာ ဆိုရင္ အလင္းေရာင္တစ္မ်ိဳးပတ္ေနတယ္။

ယမ္းပံုမီးက် ေဒါသေတြ ေဖာက္ခြင္းေနတယ္ဆိုရင္ အနီေရာင္ရဲရဲဟာ လူကိုယ္ေဘးမွာ မညီမညာ အတြန္႔လႈိင္းႀကီးနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ယုတ္မာၿပီး၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ၿပီး ဒုကၡေပးဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးနားမွာ မည္းက်ဳတ္ က်ဳတ္အေရာင္ႀကီးက တစ္ခါတည္းက ေၾကာက္ခမန္း လိလိေပၚေန တယ္။ သူမ်ားကို ေပးရမွာတြန္႔တိုလို႔ မေပးဘဲ ေနရရင္ ဘယ္လို ေကာင္းမလဲလို႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ အႀကံရွိတဲ့လူမွာ အနီရယ္၊ အျပာရယ္၊ ညစ္ပုတ္တဲ့ အေရာင္ရယ္ ေရာထားတာေတြ႕ရတယ္။ လိမ္လည္ ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမွာေတာ့ ဆူးပုတ္ေရာင္၊ မာနႀကီးတဲ့ လူမွာလည္း ဒီသေဘာပဲ၊ ေၾကာက္ေနတဲ့ လူမွာေတာ့ အျဖဴနဲ႕ အျပာေရာ ထားတဲ့ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အေရာင္ ေနာက္ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္ညိွဳး ငယ္ေနရင္ေတာ့ ညစ္ေထးတဲ့အေရာင္၊ တဏွာရာဂေတြ သိပ္ႀကီးေနရင္ေတာ့ နီပုတ္ပုတ္ အေရာင္လို၊ ကာကီေရာင္လို အစက္ အေျပာက္အေရာင္၊ ဒါအၾကမ္းဖ်င္းအေရာင္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတာ။ ဘာလို႔ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတာလဲ ဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ထြက္ေပၚ လာၿပီဆိုရင္ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔အတူ ကာလာေတြနဲ႔ရွိေနတယ္။ ေနာက္ေျပာရမွာကေကာ့ အဲဒီနည္း စၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ၿပီ၊ သိဒိၶတန္ခိုးကို ေလ့က်င့္ၿပီ ဆိုကတည္း လူမွာ ဥပါဒါန္ဆြဲေနရမယ္။ ဒါဟာ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ ဒါရကို ရရမယ္ မျဖစ္မေနကိုရမယ္။ ခုနတုန္းက ဥပမာမွာ ထင္ရွားတာေျပာ မယ္ဆိုရင္ အဲဒါ ဥပါဒါန္ေတြကပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ဥပါဒါန္ ကပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အျခားစိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ဘူးလား အျခားစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚႏိုင္တာေပါ့။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို အာ႐ုံညြတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ လူဆိုေတာ့ လူမႈကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ စိတ္ညစ္စရာရွိမယ္။ ေဒါသ ထြက္စရာရွိမယ္။ လန္႔စရာရွိမယ္။ ေပ်ာ္စရာရွိမယ္ စသည့္ျဖင့္ အဲဒီအရာေတြ မေပၚႏိုင္ဘူးလား။ ေပၚႏိုင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြေပၚရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ ေပၚလာ မယ္ဆိုရင္ ခုနကက်င့္စဥ္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ကို အေႏွာင္အယွက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်င့္စဥ္ အထမေျမာက္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္လို႔ ယူဆတဲ့ အရာေတြကို လမ္းေျပာင္းေပးပါ။ အဲဒါ စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ ေ၀ဒနာ လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာနဲ႔ သႏၱန္တူသလဲဆိုရင္ ေဘာလံုးကေလးကို လူတစ္ေယာက္ လိွမ့္ေပးတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီေဘာလံုးကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ညာဘက္ကိုပို႔ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ လိွမ့္တာကသက္သက္၊ လွိမ့္တဲ့လူက သက္သက္ လိွမ့္လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္တစ္ခါဖမ္းမယ္။ ဖမ္းၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ပို႔ရမယ့္ ညာဘက္က လူဆီကို ပစ္ပို႔မယ္ အစား ဟိုက လွိမ့္လိုက္တာေလးကို လက္ကေလးနဲ႔အသာခံ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္းကေလး ခံလိုက္လို႔ရွိရင္ ေဘာလံုး ကေလးဟာ ကိုယ့္လက္ကို လာထိတာရယ္။ ဟိုဘက္ကို ထြက္သြားတာရယ္ဟာ ႏွစ္ခုေသာအလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႕တစ္ခု ေသာအလုပ္ေပါ့။ စိတ္လမ္းေျပာင္းလိုက္တာ။

ကဲ . . . အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတုန္းမွာ က်င့္စဥ္က လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဒါသလို႔ သိိလုက္တာနဲ႔ အဲဒီေဒါသကို ဘယ္အထိ ေျပာင္းရမွာလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေ၀ဒနာအထိ ေျပာင္းလိုက္ရမယ္။ အဲဒီ စိတ္ဆိုးစရာႀကီး၊ ေဒါသႀကီးကို ငါတိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ေဒါသ ႀကီးပါလားလို႔ သိလိုက္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ က်စရာႀကီးလား။ ေၾသာ္ . . . မေကာင္းတဲ့စိတ္။ ညံ့တဲ့စိတ္၊ ေနာ္ . . . ညိွဳးငယ္တဲ့စိတ္၊ ဒီစိိတ္ေတြဟာ ငါ တိုက္ အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အရာေတြပဲလို႔ တစ္ခါတည္း မွတ္ယူလိုက္ပါ။ လက္နဲ႔ထိသြားရင္ အမေလးလို႔ ေအာ္မိတာနဲ႔ အဲဒီ အမေလးဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အမေလးပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးလို႔ ဆဲမယ္္ဆိုရင္ မဆဲနဲ႔ေတာ့။ တစ္ခါတည္း အာ႐ုံျပဳလိုက္၊ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ဒီဆဲစရာကိစၥေပါ့။ ႐ိုက္စရာကိစၥလည္း မ႐ိုက္နဲ႔ေတာ့။ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရမယ့္ ႐ိုက္စရာ ကိစၥႀကီး ပါလားလို႔ သိပစ္ လိုက္တာနဲ႔ စိတ္လမ္း ေျပာင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။

စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တဲ့ အညံ့စိတ္ေတြ၊ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ သက္သက္ မေဖ်ာက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီး။ အဲဒီ ေဒါသ ျဖစ္လိုက္တာဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနဖို႔ဆိုၿပီး ေဒါသကို ခံယူလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ အင္မတန္ ျပင္းထန္တဲ့ေဒါသ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးႀကီး အျဖစ္နဲ႕မိမိခႏၶာထဲမွာ အက်အန ကိန္း၀ပ္ၿပီး သိုေလွာင္ၿပီး သားျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒီအတိုင္း နားလည္ၾကပါ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ စိတ္လမ္းေျပာင္းတဲ့ အခါေတြမွာ ေၾကာက္သြားတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္ေျပာင္း ရတာ အေကာင္း ဆံုးပဲ။ ေ၀ဒနာအရဆံုးပဲ။

ေနာက္ သာမန္အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔၊ ေရခ်ိဳးတယ္ဆိုတာ ေရနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ထိတဲ့အခါမွာ စိတ္လမ္း ေျပာင္းလို႔ေကာင္းပါတယ္။ အခု ငါခ်ိဳးေနတဲ့ေရေတြက ေအးသြားတယ္ဟာ အဲဒါ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရဖို႔ ေအး သြားတာ။ ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ အဲဒီတန္ခိုးသတၱိေတြ ၀င္သြားၿပီး။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ခံယူလိုက္ပါ။ စိတ္လမ္း ေျပာင္းစရာေတြခ်ည္းပဲလို႔ နားလည္လိုက္ပါ။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကို အျပင္းထန္ဆံုးထဖို႔၊ ႏိုးဖို႔။ အခုလုပ္ေနတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးမို႔လား။ သိဒိၶဆိုတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးပဲ။ ခံစားမႈေတြကို တန္ခိုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ။

အဲဒီအေၾကာင္းေရာေတြမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀ဖို႔ အာ႐ုံျပဳထားရင္ ေ၀ဒနာပိုတက္တယ္။ အေျခြအရံ မ်ားဖို႔ က်က္သေရမဂၤလာတိုးဖို႔ ၾသဇာတန္ခိုးႀကီးဖို႔ က်န္းမာဖို႔ မ်က္ႏွာပြင့္ဖို႔၊ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားဖို႔၊ ပညာဥာဏ္ႀကီးဖို႔ အက်ဥ္းအၾကပ္မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ ႀကီးမားတဲ့ အလုပ္အကိုင္ ႀကီးေတြ၊ ရာထူးႀကီးေတြရဖို႔၊ ခ်စ္ေသာ သူကိုရဖို႔၊ ရဲရင့္တည္ ၾကည္ဖို႔ အဲဒီအခ်က္ေတြကို လူေတြက ေတာင္းတၾကတယ္။ ရယူလိုခ်င္တယ္။

ခုနက ႀကိဳက္မႀကိဳက္ထဲမွာ ႀကိဳက္ထဲမွာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကိဳက္ထဲမွာက်ေတာ့ ႀကိဳက္ေ၀ဒနာကို ဖန္တီး မယ္။ ေ၀ဒနာတန္ခိုးကို ဖန္တီးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟာေတြလည္း အာ႐ုံျပဳလို႔ရပါတယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ တန္ခိုးသိဒိၶရဲ႕သတၱိ သေဘာကို ဒီအခန္းမွာရပ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီ စိတ္ပညာက်င့္စဥ္ေတြပဲလို႔ မွတ္ယူထားပါ။ ဘာသာေရးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို လုပ္လို႔ရပါတယ္။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၄)

အပိုင္း (၁) - (၂) - (၃)

ဘယ္အထဲကိုလဲ . . . ၊ကိုယ့္ရဲ႕ မေနာထဲကို အဲဒီလို ဓာတ္ျပန္ကူးမယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ေစာေစာက ရွင္းျပခဲ့သလို ေစာေစာကအခန္းက ရွင္းျပခဲ့သလို လက္ေျမွာက္မယ္။ လက္ကို အေပၚေျမွာက္လိုက္၊ ေအာက္ကိုခ်လိုက္ အခ်ိန္မွန္ မွန္ စည္းခ်က္ညီညီပို႔ရမယ္။ မၾကာခင္ က်ဳပ္ဆီကို လာပို႔ရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ကိုေျမွာက္ရမ္းမယ္။ အဲဒီလို အမူအရာ သံုးပါးဆံုရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလူဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ သူ႔ဆီသြားၿပီးေတာ့ “ ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ာဆီ ပိုက္ဆံေပးရမွာေမ့ေနတာ၊ ညတုန္းက အဲဒါ သတိရလို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္းလာမလို႔ဟာ အခ်ိ္န္မရွိေတာ့လို႔ အခုလာပို႔တာ” ဆိုၿပီး လာပို႔တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ရ လိုက္တဲ့ေငြအတြက္ ၀မ္းသာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ရဲ႕ က်င့္စဥ္ဟာ အေတာ္ဟုတ္သြားၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ေ၀ဒနာတန္ခိုးေပါ့ေနာ္ . . . ။

သိဒိၶတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ဆႏၵတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ ေ၀ဒနာဟာ အရင္းခံတယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာတန္ခိုးဟာ ကူးေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ပို႔လႊတ္လို႔ ရတယ္ဆိုတာ နားလည္ရမယ္။ သူ႔သတၱိက ဘာန ဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ သေဘၤာႀကီး ခုတ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္က ဂယက္ေတြ ထၿပီးေတာ့ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြ ထလာတယ္။ အဲဒီလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ကမ္းေျခကို သြားေနတုန္းမွာ ေနာက္မွာ လိႈင္းလံုး တစ္လံုးေပၚမွာ အက်ိဳးျပဳေနတယ္။ ဒီလိႈင္းလံုး ေၾကာင့္ပဲ ေရက ေနာက္က ကယက္လိုက္လာတယ္။ ေနာက္ လႈိင္းလံုးကေန ေနာက္လႈိင္းလံုးကို ပစၥည္းထပ္နဲ႔ အက်ိဳးျပဳၿပီးေတာ့ လႈိင္းေတြ ထလာတယ္။ ေ၀ဒနာေတြ ဟာလည္း စလုပ္တာနည္းနည္း၊ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တျဖည္းျဖည္း ေ၀ဒနာေတြ ထလာၿပီး တန္ခိုးေတြ တိုးပြားလာတယ္။ အဲဒါ လုပ္ၾကည့္မွသိ မယ္။

သူ႔သတၱိက သိပ္ထူးတာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာတန္ခိုး ကေန ေ၀ဒနာတန္ခိုး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေနာ၊ မေနာေတြ၊ စိတ္အာ႐ုံေတြ စိတ္အာ႐ုံ မေနာေတြကေန ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခံစားမႈပဲ။ အဲဒါေတြဟာ တကယ့္ကို ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕ရွိေနတယ္။ မ်က္စိနဲ႕မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔ မျမင္ရေပမဲ႔ ျမင္ရတဲ့တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔ ျမင္ရမွာ။ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕တကြတင္မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္နဲ႔ တကြျမင္ရမွာ။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ေ၀ဒနာေတြမွာ အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတယ္။

ကာလာ . . . ။
အဲဒီ ကာလာေတြဟာ သိပ္ထူးျခားတာ။ ေပါက္ေျမာက္ၿပီးသား တိဗက္က လားမားႀကီးေတြ ဘာေတြဆို ဒီအေရာင္ေတြကို တန္းျမင္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြဟာ ဥပမာဆို႔ပါစို႔။ အေရာင္ က ဘယ္လိုတည္ရွိသလဲဆို လူရဲ႕ပံုသဏၭန္အတိုင္းပဲ ေဘးနားမွာ တစ္ေပေလာက္ ပတ္ေနတယ္။ အေရာင္ေတြ၀ိုင္း ၿပီးပတ္ေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ က်က်နနတစ္ခါတည္း စိတ္ႏွလံုးေလးညွိဳးၿပီးေတာ့ ဘုရားၾကည္ညိဳေနတယ္ဆိုရင္ သူ႔ေဘးမွာ ညိဳျပာျပာ အေရာင္ကေလး ပတ္ေနတာေတြ႕ ရလိမ့္မယ္။ အျပာေရာင္ေလး။ ဒါေပမဲ့ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

ေမတၱာပို႔ၿပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတည္း ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေလာကဓာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ တရားေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက ္ရဲ႕ေဘးမွာ အလြန္က်က္ သေရရွိတဲ့ အနီေရာင္ေလးဟာ သူ႔လူပံုသဏၭန္အတိုင္း ပတ္ေနတယ္။ အဲဒါ သိပ္ထူးျခားတာပဲ။ ၾကင္နာသနားတဲ့ စိတ္ေတြ အရမ္းေပၚေနၿပီဆိုရင္ ၾကည္လင္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြကြန္႕ျမဴးၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြပြင့္ေနၿပီ ဆိုရင္ အ၀ါေရာင္ေတြ ပတ္ေနတယ္ သီလေကာင္းတဲ့လူမွာ ဆိုရင္ အလင္းေရာင္တစ္မ်ိဳးပတ္ေနတယ္။

ယမ္းပံုမီးက် ေဒါသေတြ ေဖာက္ခြင္းေနတယ္ဆိုရင္ အနီေရာင္ရဲရဲဟာ လူကိုယ္ေဘးမွာ မညီမညာ အတြန္႔လႈိင္းႀကီးနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ယုတ္မာၿပီး၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ၿပီး ဒုကၡေပးဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးနားမွာ မည္းက်ဳတ္ က်ဳတ္အေရာင္ႀကီးက တစ္ခါတည္းက ေၾကာက္ခမန္း လိလိေပၚေန တယ္။ သူမ်ားကို ေပးရမွာတြန္႔တိုလို႔ မေပးဘဲ ေနရရင္ ဘယ္လို ေကာင္းမလဲလို႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ အႀကံရွိတဲ့လူမွာ အနီရယ္၊ အျပာရယ္၊ ညစ္ပုတ္တဲ့ အေရာင္ရယ္ ေရာထားတာေတြ႕ရတယ္။ လိမ္လည္ ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမွာေတာ့ ဆူးပုတ္ေရာင္၊ မာနႀကီးတဲ့ လူမွာလည္း ဒီသေဘာပဲ၊ ေၾကာက္ေနတဲ့ လူမွာေတာ့ အျဖဴနဲ႕ အျပာေရာ ထားတဲ့ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အေရာင္ ေနာက္ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္ညိွဳး ငယ္ေနရင္ေတာ့ ညစ္ေထးတဲ့အေရာင္၊ တဏွာရာဂေတြ သိပ္ႀကီးေနရင္ေတာ့ နီပုတ္ပုတ္ အေရာင္လို၊ ကာကီေရာင္လို အစက္ အေျပာက္အေရာင္၊ ဒါအၾကမ္းဖ်င္းအေရာင္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတာ။ ဘာလို႔ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတာလဲ ဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ထြက္ေပၚ လာၿပီဆိုရင္ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔အတူ ကာလာေတြနဲ႔ရွိေနတယ္။ ေနာက္ေျပာရမွာကေကာ့ အဲဒီနည္း စၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ၿပီ၊ သိဒိၶတန္ခိုးကို ေလ့က်င့္ၿပီ ဆိုကတည္း လူမွာ ဥပါဒါန္ဆြဲေနရမယ္။ ဒါဟာ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ ဒါရကို ရရမယ္ မျဖစ္မေနကိုရမယ္။ ခုနတုန္းက ဥပမာမွာ ထင္ရွားတာေျပာ မယ္ဆိုရင္ အဲဒါ ဥပါဒါန္ေတြကပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ဥပါဒါန္ ကပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အျခားစိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ဘူးလား အျခားစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚႏိုင္တာေပါ့။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို အာ႐ုံညြတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ လူဆိုေတာ့ လူမႈကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ စိတ္ညစ္စရာရွိမယ္။ ေဒါသ ထြက္စရာရွိမယ္။ လန္႔စရာရွိမယ္။ ေပ်ာ္စရာရွိမယ္ စသည့္ျဖင့္ အဲဒီအရာေတြ မေပၚႏိုင္ဘူးလား။ ေပၚႏိုင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြေပၚရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ ေပၚလာ မယ္ဆိုရင္ ခုနကက်င့္စဥ္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ကို အေႏွာင္အယွက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်င့္စဥ္ အထမေျမာက္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္လို႔ ယူဆတဲ့ အရာေတြကို လမ္းေျပာင္းေပးပါ။ အဲဒါ စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ ေ၀ဒနာ လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာနဲ႔ သႏၱန္တူသလဲဆိုရင္ ေဘာလံုးကေလးကို လူတစ္ေယာက္ လိွမ့္ေပးတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီေဘာလံုးကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ညာဘက္ကိုပို႔ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ လိွမ့္တာကသက္သက္၊ လွိမ့္တဲ့လူက သက္သက္ လိွမ့္လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္တစ္ခါဖမ္းမယ္။ ဖမ္းၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ပို႔ရမယ့္ ညာဘက္က လူဆီကို ပစ္ပို႔မယ္ အစား ဟိုက လွိမ့္လိုက္တာေလးကို လက္ကေလးနဲ႔အသာခံ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္းကေလး ခံလိုက္လို႔ရွိရင္ ေဘာလံုး ကေလးဟာ ကိုယ့္လက္ကို လာထိတာရယ္။ ဟိုဘက္ကို ထြက္သြားတာရယ္ဟာ ႏွစ္ခုေသာအလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႕တစ္ခု ေသာအလုပ္ေပါ့။ စိတ္လမ္းေျပာင္းလိုက္တာ။

ကဲ . . . အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတုန္းမွာ က်င့္စဥ္က လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဒါသလို႔ သိိလုက္တာနဲ႔ အဲဒီေဒါသကို ဘယ္အထိ ေျပာင္းရမွာလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေ၀ဒနာအထိ ေျပာင္းလိုက္ရမယ္။ အဲဒီ စိတ္ဆိုးစရာႀကီး၊ ေဒါသႀကီးကို ငါတိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ေဒါသ ႀကီးပါလားလို႔ သိလိုက္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ က်စရာႀကီးလား။ ေၾသာ္ . . . မေကာင္းတဲ့စိတ္။ ညံ့တဲ့စိတ္၊ ေနာ္ . . . ညိွဳးငယ္တဲ့စိတ္၊ ဒီစိိတ္ေတြဟာ ငါ တိုက္ အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အရာေတြပဲလို႔ တစ္ခါတည္း မွတ္ယူလိုက္ပါ။ လက္နဲ႔ထိသြားရင္ အမေလးလို႔ ေအာ္မိတာနဲ႔ အဲဒီ အမေလးဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အမေလးပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးလို႔ ဆဲမယ္္ဆိုရင္ မဆဲနဲ႔ေတာ့။ တစ္ခါတည္း အာ႐ုံျပဳလိုက္၊ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ဒီဆဲစရာကိစၥေပါ့။ ႐ိုက္စရာကိစၥလည္း မ႐ိုက္နဲ႔ေတာ့။ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရမယ့္ ႐ိုက္စရာ ကိစၥႀကီး ပါလားလို႔ သိပစ္ လိုက္တာနဲ႔ စိတ္လမ္း ေျပာင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။

စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တဲ့ အညံ့စိတ္ေတြ၊ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ သက္သက္ မေဖ်ာက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီး။ အဲဒီ ေဒါသ ျဖစ္လိုက္တာဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနဖို႔ဆိုၿပီး ေဒါသကို ခံယူလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ အင္မတန္ ျပင္းထန္တဲ့ေဒါသ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးႀကီး အျဖစ္နဲ႕မိမိခႏၶာထဲမွာ အက်အန ကိန္း၀ပ္ၿပီး သိုေလွာင္ၿပီး သားျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒီအတိုင္း နားလည္ၾကပါ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ စိတ္လမ္းေျပာင္းတဲ့ အခါေတြမွာ ေၾကာက္သြားတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္ေျပာင္း ရတာ အေကာင္း ဆံုးပဲ။ ေ၀ဒနာအရဆံုးပဲ။

ေနာက္ သာမန္အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔၊ ေရခ်ိဳးတယ္ဆိုတာ ေရနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ထိတဲ့အခါမွာ စိတ္လမ္း ေျပာင္းလို႔ေကာင္းပါတယ္။ အခု ငါခ်ိဳးေနတဲ့ေရေတြက ေအးသြားတယ္ဟာ အဲဒါ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရဖို႔ ေအး သြားတာ။ ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ အဲဒီတန္ခိုးသတၱိေတြ ၀င္သြားၿပီး။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ခံယူလိုက္ပါ။ စိတ္လမ္း ေျပာင္းစရာေတြခ်ည္းပဲလို႔ နားလည္လိုက္ပါ။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကို အျပင္းထန္ဆံုးထဖို႔၊ ႏိုးဖို႔။ အခုလုပ္ေနတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးမို႔လား။ သိဒိၶဆိုတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးပဲ။ ခံစားမႈေတြကို တန္ခိုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ။

အဲဒီအေၾကာင္းေရာေတြမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀ဖို႔ အာ႐ုံျပဳထားရင္ ေ၀ဒနာပိုတက္တယ္။ အေျခြအရံ မ်ားဖို႔ က်က္သေရမဂၤလာတိုးဖို႔ ၾသဇာတန္ခိုးႀကီးဖို႔ က်န္းမာဖို႔ မ်က္ႏွာပြင့္ဖို႔၊ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားဖို႔၊ ပညာဥာဏ္ႀကီးဖို႔ အက်ဥ္းအၾကပ္မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ ႀကီးမားတဲ့ အလုပ္အကိုင္ ႀကီးေတြ၊ ရာထူးႀကီးေတြရဖို႔၊ ခ်စ္ေသာ သူကိုရဖို႔၊ ရဲရင့္တည္ ၾကည္ဖို႔ အဲဒီအခ်က္ေတြကို လူေတြက ေတာင္းတၾကတယ္။ ရယူလိုခ်င္တယ္။

ခုနက ႀကိဳက္မႀကိဳက္ထဲမွာ ႀကိဳက္ထဲမွာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကိဳက္ထဲမွာက်ေတာ့ ႀကိဳက္ေ၀ဒနာကို ဖန္တီး မယ္။ ေ၀ဒနာတန္ခိုးကို ဖန္တီးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟာေတြလည္း အာ႐ုံျပဳလို႔ရပါတယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ တန္ခိုးသိဒိၶရဲ႕သတၱိ သေဘာကို ဒီအခန္းမွာရပ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီ စိတ္ပညာက်င့္စဥ္ေတြပဲလို႔ မွတ္ယူထားပါ။ ဘာသာေရးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို လုပ္လို႔ရပါတယ္။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း