တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ေဒၚလွေအးဆိုေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎ကိုေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း... “ ကဲ... ေဒၚလွေအး။ ဘာေတြ ဒုကၡေတြ႕လာျပန္ၿပီလဲ။ ေျပာေတာ့...။ က်ဳပ္လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြ က်ဳပ္လုပ္ေပးမယ္...”ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ေဒၚလွေအးက...
တျခားမဟုတ္ပါဘူးဆရာရယ္။ စီးပြားေရးလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာက အလြန္ပဲ အိိမ္ပူတယ္ ဆရာရဲ့။ အိမ္က သားအဖႏွစ္ေယာက္က ညက ႏိုင္ငံျခားေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္တယ္။ မနက္လက္ဖက္ရည္ ၀ိုင္းလည္းေရာက္ေရာ ႏိုင္ငံျခားေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ဆူညံေနတာပဲ။ မီးဖိုးထဲမွာလဲ သမီးႏွစ္ေယာက္က ေနတိုးေခ်ာတယ္။ လူမင္းက မိုက္တယ္နဲ႔ ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ၾကြက္ၾကြက္ကို ညံေနတာပဲ။ အေၾကာင္းတစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ အိမ္မွာ ဆူညံေနတာပဲ။ အဲဒါေလး လုပ္ေပးပါဆရာရယ္”ဟု ေျပေလေတာ့၏။
“ေရွးက ဆရာေတြကေတာ့ “ ကႀကီးအလယ္ေသ အင္း” ပန္းကန္ျပားမွာ ကပ္ၿပီး မီးထြန္းခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္ အိမ္ပူတာရပ္သြားေရာ။ ဘာေၾကာင့္ ရပ္သြားရလဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေမးနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ အဲဒီလို လုပ္ရင္ အဲဒီလို ရပ္သြားေရာ။ ေဟာဒီမွာ ေၾကြပုဂံျပားေပၚမွာ ကႀကီး ေရးေပးလိုက္မယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး မီးထြန္းေပေတာ့။ အိမ္မပူပဲ ေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မယ္။“ ဟုေျပာကာ ကႀကီးေရးထားေသာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ေဒၚလွေအးအားေပးလိုက္ေလ၏။ ေဒၚလွေအးကလည္း ပန္းကန္ျပားကို ပိုက္၍ ျပန္သြားေလေတာ့၏။
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေဒၚလွေအး ျပန္ေ၇ာက္လာေလ၏။ အိမ္က ေအးသြားလိုက္တာ ဆရာရယ္။ အိမ္နီးနာခ်င္းကေတာင္ လူေတြမွ ရွိေသးရဲ့လားလို႔ေတာင္ ေမးယူရတဲ့အထိ ပါဘဲဟု အားရ၀မ္းသာ ေျပာေလေတာ့၏။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို စာအုပ္ေရးပါ ဆရာရဲ့။ ဒါမွ လူတိုင္း သံုးရမွာေပါ့...ဟု အႀကံေပးေလေတာ့၏။ စိတ္ခ်ပါဗ်ာ။ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမွာပါဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဂတိေပးလိုက္ေလေတာ့ သတည္း။(မူရင္း-အဘမင္းသိခၤ)