ဖဲထုတ္ႏွင့္တူေသာ အိမ္နီးနားခ်င္း

ဖဲထုတ္၏ မူလအစ၌ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ခုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခ်ပ္ပါေလ၏။ ထို ဖဲခုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခ်ပ္တြင္ ေမဂ်ာဟု ေခၚေသာ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ မိုင္နာဟုဟုေခၚေသာ ဖဲခ်ပ္ေပါင္း ငါးဆယ့္ေျခာက္ခ်ပ္ ေပါင္းစပ္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေမဂ်ာ ဖဲခ်ပ္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္မွာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ားျဖစ္၏။ ထို႐ုပ္ပံုမ်ားမွာလည္း ေမွာ္ဆရာပံု၊ ဘုရင္မပံု၊ လူပ်ံေတာ္ပံု၊ စစ္ရထားပံု၊ အ႐ူးပံု စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မ်ိဳးေသာ ပံုတို႔ျဖင့္ ၿပီး၏။ မိုင္နာဖဲခ်ပ္ ငါးဆယ့္ေျခာက္ခ်ပ္မွာမူ အုစုအားျဖင့္ ေလးစုခြဲထား၏။

ထိုအုပ္စုေလးစုမွာ တုတ္အုပ္စု၊ ဓားအုပ္စု၊ ခြက္အုပ္စု၊ ၾကယ္အုပ္စုဟူ၍ ျဖစ္၏။ တုတ္အုပ္စုတြင္လည္း တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ တုတ္သံုးေခ်ာင္းမွစ၍ တုတ္ဆယ္ေခ်ာင္းပါဝင္ၿပီး တုတ္ဆယ္ေခ်ာင္း၏ အထက္တြင္မူ တုတ္မင္းေစဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုတုတ္မင္းေစကို အဂၤလိပ္ဘာသာအား ျဖင့္ (Paga of Wands ) ဟူ၍ေခၚ၏။ ထိုတုတ္မင္းေစ၏ အထက္တြင္မူ တုတ္သူရဲေကာင္း၊ တုတ္ဘုရင္မ၊ တုတ္ဘုရင္ ဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုအတူပင္ ဓားအုပ္စုတြင္လည္း ဓားတစ္၊ ဓားႏွစ္၊ ဓားသံုး၊ ဓားတစ္ဆယ္အထိရွိၿပီး၊ ထိုအထက္တြင္ ဓားမင္းေစ၊ ဓားသူရဲေကာင္း၊ ဓားဘုရင္မ၊ ဓားဘုရင္ဟူ၍ ရွိ၏။

ထို႔အတူခြက္အုပ္စုတြင္လည္း ခြက္တစ္မွ ခြက္တစ္ဆယ္ အထိရွၿိပီး၊ ခြက္မင္းေစ၊ ခြက္သူရဲေကာင္း၊ ခြက္ဘုရင္မ၊ ခြက္ဘုရင္ဟူ၍ရွိေလ၏။ ၾကယ္၌လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုဖဲခ်ပ္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေသာအခါ၌ အစဦးတြင္ တိရစာၦန္၏ သားေရမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက၏။ ထိုဖဲခ်ပ္တို႔သည္ အစဦးကာလက ေလာင္းကစား ျပဳလုပ္သူတို႔၏ ကိရိယာမဟုတ္။ အေနာက္တိုင္း ေရွးဦးဂမီၻရပညာရွင္မ်ား အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ဂမီၻရပညာကို “ၾသကာတစ္ဇင္း” ဟု ေခၚ၏။ ထိုပညာရွင္တို႔သည္ ၎တို႔၏ပညာကို ကမၻာတည္သေရြ႕ တည္စိမ့္ေသာဌာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္မည့္ သူတို႔ကို ရွာေဖြရာ ေလာင္းကစား သမားတို႔ကို ေတြ႕ေလ၏။

ထိုပညာရွင္တို႔၏ အယူအဆအရ လူ၏မူလစိတ္တြင္ ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္၊ ေလာဘစိတ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕လို ေသာစိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ စသည္တို႔သည္ ကိန္းဝပ္ေနသည္။ ထိုစိတ္တို႔ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ေသာ အရာမွာ ေလာင္းကစားျခင္း သာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္၎တို႔၏ ပညာကို ေလာင္းကစား ပညာအျဖစ္ဖန္တီးကာ ကမၻာဦး ေလာင္းကစားသမားတို႔၏ လက္သို႕ ဝကြက္၍အပ္ခဲ့ေလ၏။ ထိုသုိ႔အပ္ေသာအခါ၌ တုတ္အုပ္စု ဖဲခ်ပ္အား ညွင္းဖဲအျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ ညွင္းတစ္မွ ညွင္းတစ္ဆယ္ အထိထားၿပီး တစ္ဆယ္၏ အထက္တြင္ မင္းေစဖဲခ်ပ္ကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၏။ မင္းေစ၏ အထက္တြင္ ရွိေသာ သူရဲေကာင္းဖဲခ်ပ္ကို မူဂ်က္ဖဲခ်ပ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္လိုက္၏။ က်န္ေသာ ဘုရင္မႏွင့္ ဘုရင္ကိုမူ နဂိုအတိုင္း ထားလိုက္၏။

ေရွးေဟာင္း ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္မ်ားသည္ တစ္မွတစ္ဆယ္အထိ တိုင္းသူျပည္သားဟု သေဘာထား၏။ သူရဲေကာင္း ဘုရင္မႏွင့္ ဘုရင္ကိုမူ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဟု သေဘာထား၏။ တိုင္းသူျပည္သား ဖဲခ်ပ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အၾကား ဆက္စပ္ေပးေသာ ဖဲခ်ပ္မွာ မင္းေစဖဲခ်ပ္ျဖစ္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေလာင္းကစားအျဖစ္ ပံုေျပာင္းလိုက္ေသာ အခါ မင္းေစဖဲခ်ပ္အား ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္ကိုမူ သတိျပဳရန္လိုေပသည္။ အထက္က ဆိုခဲ့သည္အတို္င္း တုတ္ဖဲကို ညွင္းဖဲအျဖစ္ ျပဳလုပ္လုိက္သကဲ့သို႔ ဓားဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း စပိတ္ဖဲခ်ပ္မ်ားအျဖစ္ ျပဳလုပ္လိုက္၏။

ခြက္ဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း ဟတ္ဖဲခ်ပ္မ်ားအျဖစ္ ျပဳလုပ္၏။ ၾကယ္ဖဲခ်ပ္မ်ားကိုလည္း ဒိုင္းမြန္ဖဲခ်ပ္မ်ား အျဖစ္ျပဳလုပ္လိုက္၏။ ထို႔အျပင္ ေမဂ်ာဖဲခ်ပ္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုလည္း ထုတ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ အနက္မွ (Foll) ဖူးလ္ဟု ေခၚသည့္ အ႐ူးဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ကိုမူ ဂ်ိဳကာဟု နာမည္ေျပာင္းကာ ေလာင္းကစားကိရိယာ ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္၌ သြတ္သြင္းေပးလိုက္၏။ အုပ္စုေလးစု ခြဲထားေသာ တုတ္၊ ဓား၊ ခြက္၊ ၾကယ္၊ သို႔မဟုတ္ ညွင္း၊ စပိတ္၊ ဟတ္၊ ဒိုင္းမြန္ ဟူေသာ ဖဲခ်ပ္တို႔တြင္ တိုင္းသူျပည္သား ဖဲခ်ပ္ေလးဆယ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဖဲခ်ပ္ ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္သာလွ်င္ ရွိေတာ့၏။

တိုင္းသူျပည္သားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအၾကားတြင္ ဆက္စပ္ေပးေသာ မင္းေစဖဲခ်ပ္ကိုမူ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထုတ္ပစ္ရသည္ကို “ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္”တို႔က ဤသို႔ဆို၏။ ဘုရင္ဆိုသည္မွာ လာဘ္မစား၊ ထို႔အတူ မိဖုရားႀကီးလည္း လာဘ္မစား၊ ထို႔အတူ သူရဲေကာင္းလည္း လာဘ္မစား၊ လာဘတ္စားႏိုင္သူမွာ ထိုသံုးဦးႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သား အၾကားတြင္ရွိေသာ မင္းေစသာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖဲခ်ပ္ကို မထားသင့္ဟု ယူဆၾက၏။

မူလ ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာ၏ ကိရိယာအျဖစ္ သံုးစဥ္က ဖဲထုပ္တြင္ (Page) ဖဲကို အသံုးျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ေလာင္းကစားကိရိယာအျဖစ္ သံုးေသာအခါ၌ ထုတ္ပစ္လိုက္ျခင္းမွာ လာဘ္စားျခင္းသည္ ေလာင္းကစားျခင္း ထက္ ဆိုးဝါးသည္ဟု ယူဆသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္း ေလာင္းကစားသမားသည္ အရွည္သျဖင့္ တည္တံ့ ႏိုင္ေသာ္လည္း လာဘ္စားသူမွာမူ အရွည္သျဖင့္ မတည္တံ့ႏိုင္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ဖဲထုပ္မွ အၿပီးအပိုင္ ထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေရွးေဟာင္း ၾသကာတစ္ဇင္း ပညာရွင္တို႔သည္ သူတို႔၏ပညာ သူတို႔၏ အေမြျဖစ္ေသာ ဖဲထုပ္ကို ကမၻာတည္သေရြ႕ တည္စိမ့္ေသာဌာ လာဘ္စားသူ၏ သေဘာသ႐ုပ္ပါေသာ မင္းကပ္စိုးေျမွာင္ ဖဲေလးခ်ပ္ကို ထုပ္ပစ္ခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိ၏။ ၎တို႔ အယူအဆ မည္မွ်မွန္သည္ကို မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဖဲထုပ္ေပၚခဲ့သည္မွာမူ ႏွစ္ ေပါင္း ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလၿပီ၊ ဤမွ်သက္တမ္းရွည္ျခင္းမွာ လာဘ္စားသူေလးဦး ထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာ သည္ဟု ယူဆလိုကလည္း ယူဆႏိုင္၏။ ထိုမဟုတ္လွ်င္လည္း ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္၊ ေလာဘစိတ္ ေၾကာင္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စိတ္၊ မနာလိုစိတ္တို႔သည္ လူ၏ မူလစိတ္၌ တြယ္ကပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုစိတ္တို႔ကို ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ေသာ ေလာင္ကစားျခင္းသည္ လူ၏ သည္းေျခႀကိဳက္ေသာ အရာတြင္ တစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ႏွစ္ေပါင္းၾကာေအာင္ တည္ခဲ့သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္၏။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ ဖဲထုတ္မ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ တည္ရွိေန၏။ ကစားသူမ်ားလည္း ရွိေနၾက၏။ ထိုသူမ်ား ေသသြားလွ်င္လည္း အသစ္သစ္ေသာ ကစားသူမ်ား ေပၚေပါက္လာဦးမည္ျဖစ္၏။ ဖဲကစားျခင္းကို လူတို႔ႏွစ္သက္သည္မွာ ေငြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ ယွဥ္ၿပီဳင္ခြင့္ရျခင္း၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ရျခင္း၊ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေတာ္တာပဲဟုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တိုက္အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္ခြင့္ရျခင္း၊ တစ္ဘက္လူ ႏိုင္သြားသည္ကို မနာလိုေၾကာင္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာခြင့္ (သို႔မဟုတ္) အမူအရာျဖင့္ ျပခြင့္ရျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာ၏။

ဖဲကစားသူတို႔သည္ ဒီအတိုင္း လွန္၍ ၾကည့္လွ်င္လည္း ဒီဖဲခ်ပ္ - ပြတ္၍ ၾကည့္လွ်င္လည္း ဒီဖဲခ်ပ္ဟု သိလ်က္ႏွင့္ပင္ လွန္၍ ၾကည့္သူနည္း၏။ ပြတ္၍ၾကည့္သူမ်ား၏၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ပြတ္ၾကည့္သနည္းဟူမူ တခ်က္တည္း လွန္၍ၾကည့္ပါမူ အေျဖကိုခ်က္ခ်င္းသိရ၏။ ထိုသို႔မၾကည့္ဘဲ ပြတ္၍ၾကည့္လွ်င္ အေျဖမွန္ကို မသိမီစပ္ၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ယူဆခြင့္ရွိ၏။ ထိုယူဆခြင့္သည္ ဖဲသမား၏ အရသာမ်ားအနက္ တစ္ခုေသာ အရသာျဖစ္၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဖဲသမားတစ္ဦးျဖစ္၏ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ႀကိဳေခတ္တြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ပိတုန္းဖဲထုပ္၊ ေအဝမ္းဖဲထုပ္၊ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ဂဏန္းသံုးလံုးတူ ဖဲထုပ္မ်ား သံုးသံုးလံုး၊ ကိုးသံုးလံုး၊ ရွစ္သံုးလံုး စသည့္ဖဲထုပ္မ်ား၊ ေၾကာင္နက္တံဆိပ္ဖဲထုပ္၊ ကိုး႐ိုးကားရား အမ်ိဳးသမီးပံုမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ပလတ္စတစ္ဖဲထုပ္၊ နာရီတံဆိပ္ ဖဲထုပ္စသည္ျဖင့္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ဖဲထုပ္တို႔ကို ကစားခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားသည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္၍ ကုလားဖန္ ထိုးလိုက္လွ်င္ “ရႊမ္း”ခနဲ ျမည္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ “ခ်ပ္ခ်ပ္… ခ်ပ္ခ်ပ္” ျမည္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မွာ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လုိက္လွ်င္ စီးစီးပုိင္ပုိင္ရွိ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ ကိုင္လိုက္လွ်င္ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္ျခင္း သာလွ်င္ျဖစ္၏။

အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာ ကစားခံ၏။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏြမ္းေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဖဲထုပ္မ်ားမွာမူ အကစားမခံေပ။ တစ္လွည့္ႏွစ္လွည့္ ကစားလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကသြား၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုလိုသည္မွာ ဖဲထုပ္တို႔တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ သဘာဝတို႔သည္ ရွိကုန္၏ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအေၾကာင္းကို လူတိုင္းလက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဖဲကစားဖူးေသာ ဖဲသမားတို႔သာလွ်င္ လက္ခံေပလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ ကြ်ႏ္ုပ္၌လည္း အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ ရွိ၏။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းတို႔သည္လည္း သဘာဝအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကကုန္၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကေပ ထိုအေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနသူမ်ားသည္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနသူမ်ားသည္ မိမိအခန္းေဘးတြင္ ေနသူသည္ မည္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျဖင့္ အသက္ေမြးသည္ကိုပင္ အခ်ိဳ႔သည္ မသိႏိုင္ၾက၊ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေန၊ သြားစရာရွိလွ်င္ ကိုယ္အခန္း ကိုယ္ပိတ္၍ ထြက္သြားၾက၏ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္လည္းရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာမ်ိဳး၌ အိမ္နီးခ်င္းဟူေသာ စကားသည္တိတိက်က် အက်ံဴးမဝင္လွေခ်၊ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အိမ္ဌား၍ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ဝယ္၍ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေဆာက္၍ျဖစ္ေစ ေနသူမ်ား၌ကား အိမ္နီးခ်င္းဟူသည္ ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္း၌ ေနခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ရွိခဲ့၏။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းတို႔သည္ သဘာဝ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကို ေပါင္းရသည္မွာ စီးစီးပိုင္ပုိင္ ရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္ခါ ဆက္ဆံလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ဆယ္ခါလန္၍သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကစားဖူးေသာ ဖဲထုပ္မ်ားႏွင့္ တူ၏ဟု ကြႏ္ုပ္ကဆိုရျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ အမည္မွာ ဘသိန္းျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေစ်းတစ္ေစ်းတြင္ အုန္းသီး၊ ဌက္ေပ်ာသီး ေရာင္းေသာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ေစ်းမွာ နံနက္ခုႏွစ္နာရီ မွ ဆယ္တစ္နာရီခန္႔ သာလွ်င္ လူစည္ကား၏။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္သည္မွ ေစ်းပိတ္သည္အထိ လြန္စြာလူပါးေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ားသည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ သည္ႏွင့္ “အိပ္ခ်ိန္” ဟု တစ္ဦးကို တစ္ဦး လွမ္း၍ေနာက္ တတ္ၾက၏။ အမွန္တကယ္လည္း အခ်ိဳ႔ေသာ ေစ်းသည္မ်ားသည္ အိပ္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕သည္ လူစု၍ လက္ဖက္စားျဖင္း၊ ဂ်င္းသုတ္စားျခင္း၊ စကားေျပာျခင္း၊ က်ားထိုးျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾက၏။ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား၍ ဝယ္သူတစ္ဦးတစ္ေလ လာလွ်င္မူထ၍ ေရာင္းၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အိပ္သူ ျပန္၍အိပ္၏။ စားသူျပန္၍စား၏။ က်ားထိုးသူျပန္၍ ထိုး၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ဆိုင္ကိုမူ မူတူးဟုေခၚေသာ ကုလားေလျဖင့္ လႊဲကာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ အခ်ိန္းအခ်က္ရွိေသာ ဖဲဝိုင္းမ်ားသို႔ သြားေလေတာ့၏။ ဖဲဝိုင္းေစာေစာၿပီးလွ်င္လည္း ဆိုင္သို႔မသြားဘဲ အိမ္သို႔သာ ျပန္လာ၏။ ကုလားမူတူးက အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဆိုင္သိမ္း၍ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ေရာက္လာၿမဲျဖစ္၏။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဖဲဝိုင္းမ်ား မရွိသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း ဆယ့္ႏွစ္ရီထိုးသည္ႏွင့္ ေစ်းမွအိမ္သို႔သာ တိုက္႐ိုက္ျပန္လာတတ္၏။ အိမ္၌ အေနမ်ား လာေသာအခါ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို သတိျပဳမိလာ၏။ ဤသို႔ သတိျပဳမိလာသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ယခင္က သတိမျပဳသေဘာဟု ဆိုဖြယ္ရာရွိ၏။ အမွန္စင္စစ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ လူသစ္မ်ားျဖစ္၏။ ယခင္က လူေဟာင္းမ်ား မရွိၾကေတာ့ေပ၊ အားလံုးလိုလိုေျပာင္းသြား ၾကၿပီျဖစ္၏။

ေစ်းေကာင္းရေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ အိမ္မ်ား ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ကာ ၿမိဳ႕စြန္႔ ဆင္ေျခဖံုးမ်ားဆီသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ယခုဆက္ဆံရသည္မွာ လူသစ္မ်ား ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္အိမ္မွ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးဆိုသူမွာ မရွိေတာ့ၿပီ။ ၎၏ အိမ္ေဟာင္းႀကီးကို တျခားလူတစ္ေယာက္ လာ၍ ဝယ္သျဖင့္ ၎က ၿမိဳ႕စြန္သို႔ ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္၏။ ထိုအိမ္ကို လာ၍ ဝယ္သူမွာလည္း ကိုဝႀကီးကဲ့သို႔ပင္ လူဝႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုသူသည္ ကိုဝႀကီးထက္ အရပ္ျမင့္၏။ ကိုဝႀကီးသည္ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္း၏ ထို႔ျပင္ ကိုဝႀကီးထက္ ေငြေၾကးတက္ႏိုင္၏။ သူသည္ ကိုဝႀကီး၏ အိမ္ေဟာင္းႀကီးကို ဝယ္ကာ ဖ်က္ခ်ၿပီးတိုက္ ေဆာက္၏။

၎၏တိုက္မွာ လြန္စြာလွပ၏။ ထိုတိုက္ကို “ပုလဲေဂဟာ” ဟု ထိုသူက အမည္ေပးကာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး တစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ထိုသူသည္ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေသာ အခါ၌ မိသားစုႏွင့္ အတူေျပာင္းေရြ႕လာ၏။ ေျပာင္းေရြ႕လာၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ အိမ္တက္မဂၤလာလုပ္၏။ ထိုအိမ္တက္မဂၤလာသို႔ ထိုသူ၏မိတ္ေဆြ အေျမာက္အျမားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားျဖင့္ ေရာက္၍လာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္ တြင္းမွ လူမ်ားကိုလည္း ထိုအိမ္တက္ မဂၤလာသို႔ ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း ေရာက္ရွိသြား၏။

ထိုသူသည္ ကားမ်ားျဖင့္ ေရာက္လာေသာ သူ၏မိတ္ေဆြမ်ားကို ဦးစားေပး၍ တည္ခင္းဧည့္ခံ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားမ်ားကိုမူ ေကာင္းမြန္စြာလည္း ဧည့္မခံ။ ေကြ်းေမြးျခင္းလည္း မျပဳေသာေၾကာင့္ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔အား မေကာင္းတတ္၍သာ ဖိတ္ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္လိုပံု မရေၾကာင္း အားလံုးလိုလိုက ရိပ္မိၾက၏။ ထိုသူႏွင့္ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆိုၾက၏။ ရယ္ေမာၾက၏။ ေနာက္ေျပာင္ၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အပါအဝင္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားမွာမူ ပါးစပ္အေဟာင္း သားျဖင့္ ေငး၍ၾကည့္ေနၾကရ၏။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ပြဲက်ေသာ ျပက္လံုးမ်ားမွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ရယ္၍လည္းမျဖစ္၊ မရယ္ဘဲငုတ္တုတ္ႀကီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ထိုင္ေနရသည္မွာ လည္း ခက္လွေတာ့၏။

ထိုသူသည္ ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနမွ အရာရွိဟုသိရ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္စိထဲတြင္မူ ထိုသူသည္ ပုလဲႏွင့္မတူ၊ ငါးႏွင့္သာ တူေန၏ ငါးမွာလည္း ငါပူတင္းႏွင့္သာ တူေန၏။ ေဖာင္းကားေသာ သူ၏ဗိုက္ႀကီးမွာ အေတာ္စားထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပေန၏။ ရပ္ကြက္တြင္းမွ သူမ်ားသည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထ၍ျပန္သြားၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္ဆိုေသာ သူႏွစ္ဦးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ၎ကိုျမစိန္က ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “မျပန္နဲ႔ဗ်ာ၊ စားေသာက္ၿပီးမွကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာၿပီးမွ ျပန္မယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ခဲ့ရာ ဧည့္သည္မ်ား အေတာ္အတန္ ရွင္းသြားေသာအခါ ထိုသူက.. “ေဟ့.. ဒီမွာ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ေဟ့၊ မုန္႔ႏွစ္ပန္းကန္ျပင္ပါဦးဟ” ဟု ေနာက္ဘက္သို႔ လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ မုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပန္းကန္ ေရာက္လာ၏။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာ္မ်ား မပါေတာ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သည္ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားၾက၏။ ထိုအခါ ထိုသူက.. “တစ္လမ္းလံုး ဖိတ္ထားတာပဲ၊ မလာၾကေသးပါလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္တိုအား ေမးသလိုလို ေျပာသလိုလို စကားျဖင့္ စတင္ႏႈတ္ခြန္း ဆက္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “လာၾကပါတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္ေစ့တက္ေစ့ လာၾကပါတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဦးစားေပး ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ ျပန္သြားၾကတယ္၊ မိတ္ေဆြႀကီး မၾကားလို႔ပါ၊ အျပင္မွာ ကမၻာမေက် သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားၾကေသးတယ္” ဟု ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။

ထိုအခါ ထိုသူသည္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြား၏။ ထို႔ေနာက္မွ ငါးပုတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူသည္ ဣေႁႏၵဆည္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူက “ဟုတ္မွာပါဗ်ာ၊၊ က်ဳပ္ကလဲ ႐ုံးကမိတ္ေဆြေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာက လူေတြ မလစ္ဟင္းေအာင္ ဧည့္ခံေနရတယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထုိအခါ ကိုျမစိန္က.. “ျပန္သြားတဲ့ လူေတြကလဲ မိတ္ေဆြႀကီးကို မွာသြားပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ အားမနာပါနဲ႔တဲ့၊ သူတို႔အစား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ အေၾကာ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ က်က်နနေကြ်း လိုက္ပါတဲ့” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ စားပြဲကို ဂရုတစိုက္ ၾကည့္လိုက္ရာ အေၾကာ္မပါေၾကာင္း ေတြ႕ရွိသြားေလ၏။

ထိုအခါ ေနာက္သို႔ လွည့္ကာ..“ ေဟ့.. ဒီမွာ အေၾကာ္ေတြဘာေတြ လာခ်ေပးေလ” ဟု ေျပာလိုက္မွပင္ ပဲေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ တစ္ျခမ္းေလာက္ကို ေျခ၍ထားေသာ ပန္းကန္ကေလး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အနီးတြင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူက.. “ဒီရပ္ကြက္ကေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းလာတာ၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီမွာက အစိုးရဝန္ထမ္း နည္းတယ္ေနာ္၊ ပ်ံက်လုပ္စားတဲ့ လူေတြ မ်ားတယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊ ေဟာ ဒီလူႀကီးက ကိုဘသိန္းတဲ့၊ ေစ်းထဲမွာ အုန္းသီး၊ ဌက္ေပ်ာသီး ေရာင္းတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ေဟာဒီ ေစ်းထဲက ေယာက်ာ္းငါးစိမ္းသည္ ပါပဲ။ ငါးလုပ္ငန္းေပါဗ်ာ၊ ပုလဲေတာ့မပါဘူး၊ မိတ္ေဆြႀကီးက ပုလဲနဲ႔ငါးလုပ္ငန္း က်ဳပ္က ႐ိုး႐ိုးငါးလုပ္ငန္းဟဲ..ဟဲ.. မႏွစ္တုန္းက က်ဳပ္လဲ အိမ္ျပင္ေဆာက္တယ္။ က်ဳပ္အိမ္ကိုေတာ့ “ငါးေဂဟာ” လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုသူသည္ စိတ္အညစ္ႀကီး ညစ္ေနပံုရ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ “ခုေခတ္မွာကေတာ့ ပြဲေတာ္ေတာ္ ထိုးၾကတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာမည္ ဟန္ျပင္စဥ္ပင္ ကိုျမစိန္က.. “သိပ္ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေခတ္မွာ လူေတြကလဲ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ မသိဘူး၊ အိမ္တိုင္းလိုလို ကန္ေတာ့ပြဲေတြနဲ႔ဗ်” ဟု ၾကားျဖတ္၍ အေျဖေပးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ငါးပူတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူက.. “ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္လို လူခ်ည္းပဲဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႕ ဌက္ေပ်ာသီး အုန္းဆိုင္ေတြ ပိတ္ထားရလိမ့္မယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု သူသည္ အယံုအၾကည္ မရွိေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုျမစိန္က.. “ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိတ္ေဆြႀကီးလို မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဟိုအတြက္ပူရ၊ ဒီအတြက္ပူရနဲ႔၊ ပူရပါမ်ားလာေတာ့ အားငယ္လာၾကတယ္၊ အဲဒီလို အားငယ္လာေတာ့ အားကိုးရွာၾကတယ္၊ အားကိုးရွာေတာ့ ဟိုနတ္ မ ႏိုးႏိုး၊ ဟို ဘုိးေတာ္ မႏိုးႏိုးနဲ႔ ပြဲထိုးၾကတာေပါ့၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ယံုၾကည္လို႔ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးတဲ့ လူကိုေတာ့ အျပစ္မေျပာပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ အက်ပ္အတည္းေတြ႕လို႔ အားကိုးရွာတဲ့ သေဘာနဲ႔ နတ္ -မ ႏိုးႏိုး၊ ဘိုးေတာ္ မ ႏိုးႏိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ သနားမိတယ္ဗ်ာ၊ မရွိရတဲ့ ၾကားထဲ ကန္ေတာ့ပြဲဖိုးက ကုန္ရဦးမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ငါးပူတင္းႏွင့္တူေသာသူက.. “ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ မပါပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ရပ္ကြက္က လူေတြဟာ နဲနဲေလးေတာ့ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ စ႐ိုက္ခ်င္းကြာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ဗ်ာ ကိုယ္က ဒီရပ္ကြက္ထဲ ေနတာပဲ၊ အိမ္ရွင္ေပါ့၊ တျခားက ကားနဲ႔လာတဲ့ လူေတြက ဧည့္သည္ေပါ့ဗ်ာ၊ အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့၊ ဒီလို သေဘာမထားဘဲ ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမလားဆိုၿပီး ျပန္သြားၾကတာကေတာ့ ႐ိုင္းတာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း မုန္႔ဟင္းခါး စား၍ ၿပီးၿပီျဖစ္ရာ ေနရာမွထၾက၏။ ကိုျမစိန္က.. “ဒီမွာ မိတ္ေဆြႀကီး၊ ဒီရပ္ ကြက္က တစ္မ်ိဳးဗ်၊ အဲဒီလို အဆင္မေျပ ျဖစ္ၿပီးရင္ အသုဘက်ရင္ လိုက္မပို႔ၾကဘူး၊ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီးတို႔ အိမ္မွာ အဲဒီလိုကိစၥမ်ား ႀကံဳရင္ေတာ့ လိုက္ပို႔ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြကိုပဲ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မွာထားေပးေတာ့” ဟု ဆို၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ၾကေလ၏။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ငါးပူတင္းႏွင့္ တူေသာ ထိုသူသည္ မည္သည့္အလွဴတန္း လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ရပ္ ကြက္တြင္းမွ လူမ်ားအား ဖိတ္ၾကားျခင္း မရွိေတာ့ေပ၊ ၎၏ ကားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၾကား၏။ ရပ္ကြက္တြင္းမွ လူမ်ားကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖတ္မွ်ပင္ မလုပ္ေတာ့ေပ။ တိုက္ဆိုင္၍လား မဆိုႏိုင္ေပ၊ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ထိုသူ၏ ေယာကၡမႀကီး ကြယ္လြန္ေလ၏။ ထိုသူ၏ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ လာေရာက္ေမးျမန္းၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဖင္ပူေအာင္ပင္ မထိုင္ၾက၊ ျပန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္မွ လူမ်ားလည္ လာေရာက္ေမးျမန္းေဖာ္ပင္ မရ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသုဘအိမ္မွာ အေလာင္းႏွင့္ အိမ္သားမ်ားသာ ရွိေလ၏။ အျပင္လူဆို၍ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သာ ရွိ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုျမစိန္သည္ ကြာစိကို တေျဖာက္ေျဖာက္ဝါးရင္း စကားစျမည္ ေျပာေနၾက၏။ ညဥ္႔နက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်မ္းေအးလြန္းသျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ႏွပ္ေလ၏။ ကိုျမစိန္သာလွ်င္ ကြာစိ တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ က်န္ေနခဲ့၏။ ကိုျမစိန္သည္ ငါးပူတင္းႏွင့္ တစ္ညလံုး စကားေျပာေန၏။ နံနက္ မိုးလင္းေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွုင့္ ကိုျမစိန္သည္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္တြင္ ဆံုေလ၏။ “ဘယ္လိုလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ား ညက မိုးအလင္းပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုျမစိန္ “မိုးလင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုမွကို အသုဘအိမ္က ထၿပီးျပန္လာခဲ့တာ၊ အိမ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ညကတစ္ညလံုး ဟိုလူကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ဆံုးမ ေနရတယ္၊ ဒီလူဟာ ေလာကအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ မသိဘူးဗ်၊ သနားစရာ အေတာ္ေကာင္းတဲ့လူ” ဟု ေျပာေလ၏။ “

သူက ေလာက အေၾကာင္း မသိေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေတြ သိလဲ ကိုျမစိန္ရဲ႕” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုျမစိ္န္က လက္ဖက္ရည္ကို အၿပီးသတ္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ရင္း.. “ဒီလူ ေမာ္ေတာ္ကား အေၾကာင္း၊ တိုက္အိမ္ေတြအေၾကာင္း၊ အဖိုးတန္တဲ့ ၿခံႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ႏိုင္ငံျခားကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း သြားရမယ့္ အေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ်” ဟု ေျပာေလ၏။ သူသိတာေတြက သူ႔ဘဝအတြက္ လံုေလာက္သားပဲဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဝင္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အဲဒါအေရးမႀကီးဘူးဗ်၊ ဒီလူကလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ ေယာက်္ားဆိုလို႔ က်ဳပ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ေခါင္းဝယ္ၿပီး သူ႔ေယာကၡမကို ေခါင္းထဲထည့္ဖို႔ ကိစၥရွိေသးတယ္၊ သူကလဲ မသာဆိုရင္ အလြန္ရြံဆိုပဲဗ်၊ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တည္းေတာ့ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို အကူညီ ေတာင္းမလို႔၊ ခင္ဗ်ားက ဖဲသမားဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ႏွီးမွာေပါ့” ဟု ကိုျမစိန္က ေျပာေလ၏။

“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က သိပ္ၿပီး ေၾကာက္တတ္တာဗ်၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က ဖဲသမားဆိုေပမယ့္ မသာအိမ္မွာ ႐ိုက္တဲ့ ဖဲသမားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ပစ္ပစ္ခါခါ ျငင္းဆိုလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုျမစိန္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ေလ၏။ ကိုျမစိန္သာ ထိုအသုဘအိမ္ ၌ ရက္လည္သည္အထိ ဝိုင္း၍ လုပ္ကိုင္ေပးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ငါးပူတင္း၏ ေယာကၡမ အေလာင္းကိုမူ ေခါင္းအတြင္း သို႔ မည္သို႔မည္ပံု သြင္းလိုက္သည္ကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုအဘြားႀကီး ရက္လည္ေသာေန႔၌ ရပ္လည္ဆြမ္းသြပ္ကို သြား၍ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ငါးပူတင္းႏွင့္တူေသာ အိမ္သို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထိုသူကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြ မျဖစ္လိုပါ၊ ထိုသူသည္ အေပါစား ဖဲထုတ္ႏွင့္တူ၏။ အေပါစား ဖဲထုပ္သည္ တစ္ဝိုင္းေလာက္ ကစားသည္ႏွင့္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေက်ေလ၏။ ထိုသူသည္လည္း တစ္ခါ ဆက္ဆံသည္ႏွင့္ ဆယ္ခါလန္၍ သြားေလာက္ေအာင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္ေပသည္တကား။

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....

ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံ- မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႔
sayaheintintzaw@gmail.com
+6687 415 0022