လက္ဖက္၊သရက္သီးႏွင့္ခ်က္ေသာ ဝက္သားဟင္း

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္းျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔သူ လူႀကီးတစ္ဦး ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္၍ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “လုပ္ၿပီ..” ဟု ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။

“အၿမဲတမ္း ေမာနင္းမရွိဘူးေလ၊ အၿမဲတမ္းလည္း ႏိုက္မရွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္တာ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔” ဟု ၎ကေျပာေလ၏။ “ ကဲပါဗ်ာ.. ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့ မနက္စာ ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာေနာ္၊ ဓာတ္စာလိုလို ဘာလိုလိုမေျပာနဲ႔ ဝယ္ရခက္တယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎ကိုပီတာႀကီးက.. “ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြ မစားတတ္ပါဘူး ႐ိုး႐ိုး လြယ္လြယ္ပဲ စားတတ္တယ္၊ ဝက္သားဟင္းနဲ႔စားမယ္၊ ဝက္သားကိုတံုးၿပီး င႐ုတ္သီးၾကက္သြန္နဲ႔ အိုးထဲမွာလံုးမယ္၊ ဆီက က်က္ၿပီး ဆက္ရက္ (ဇရက္) ျမည္သံ ဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြ ထည့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ေမႊ မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးထဲက အခ်ိဳအဖန္ဓာတ္ေတြက ဝက္သားထဲကို ဝင္မယ္၊ ဝက္သားထဲက အအီေတြဟာ အႏွစ္ထဲကိုဝင္မယ္၊ အႏွစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သရက္သီးမွည့္ကို ေပါက္ၿပီးထည့္မယ္၊

သရက္သီးေတြ ေက်သြားတဲ့အခါ လက္ဖတ္အသားခ်ည္း ထည့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရထည့္မယ္၊ ေရႏွစ္ခါ ခမ္းေအာက္ခ်က္မယ္၊ ဒါမွ ဝက္သားအေခါက္ပါ ႏူးမွာ၊ အသားမွာ ဝက္၊ အသီးမွာ သရက္၊ အရြက္မွာ လက္ဖက္၊ အေကာင္းဆံုး သံုးမ်ိဳးေပါင္းခ်က္ၿပီးသားျဖစ္မယ္၊ အဲဒါက တစ္ခြက္၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးကို ဘဲ႐ိုးနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ ၾကက္သည္းၾကက္ျမစ္နဲ႔ ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္မယ္၊ ဒီလိုဟင္းမ်ိဳးကငါးပိ ရည္နဲ႔စားလို႔ မေကာင္းဘူး၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေလာက္ေတာ့လုပ္မွ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ဥႀကီးေတြကို အကြင္းလိုက္လွီးၿပီး ဆားနဲ႔နယ္မယ္၊ ဒါမွ မႊန္တဲ့ဟာေတြ ထြက္သြားမွာ ၿပီးေတာ့ ေရေဆးၿပီး ရွာလကာရည္ဆမ္းမယ္၊ ပီတာ့အဖို႔ အဲဒီေလာက္စား ရရင္ အာဂပါးစပ္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ပါၿပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြလည္း မစားတတ္ပါဘူး” ဟုေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က. “မစားတတ္ေပလို႔ ေတာ္ေတာ့္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဝက္သားဟင္းကလည္း လက္ဖက္ေတြေရာ၊ သရက္သီးေတြေရာ၊ ငွက္ေပ်ာ သီးေတြေရာ.. စားေကာင္းရဲ႕လား ေသေၾကကုန္ပါဦးမယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလွ်င္ ၎က.. “ကိုယ္ရင္မစား ရဲရင္ မစားပါနဲ႔၊ အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္၊ ကိုပီတာႀကီးပဲ စားပါမယ္၊ အခ်က္မွာသာခ်က္စမ္းပါ၊ တယ္လည္း ေၾကာင့္က်တတ္သလို၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္

ထမင္းစားၿပီးရင္ အခ်ိဳပြဲလိုတယ္ေလ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခြက္ဝယ္မယ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္က လက္ ဖက္ရည္ပန္းကန္လံုး ႏွစ္လံုးစာေလာက္ဆိုရင္ လံုေးလာက္ပါၿပီ၊ အဲဒီအထဲကို စေတာ္ဘယ္ရီယို ေႂကြဇြန္းႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ဇြန္းခပ္မယ္ သမေအာင္ ေခါက္မယ္ ၿပီးေတာ့မွ ေရခဲထည့္မယ္၊ အဲဒါေသာက္မယ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္ဟာ စေတာ္ဘယ္ရီ ယိုနဲ႔ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ပန္းႏုေရာင္ လဗ္ဘ္ကာလာေလး ျဖစ္သြားမယ္၊ ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အခ်ဥ္အရသာရယ္၊ အခ်ိဳအရသာရယ္ ေပါင္းၿပီးသြား ေတာ့ ေသာက္လို႔ သိပ္ၿပီးေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ၊ ပီတာႀကီးတို႔က ကတ္သီးကတ္သတ္လည္း မစားတတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္တယ္ မို႔လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ေပးေလ၏။

“ဒီအခ်ိ္န္ဟာ ဝမ္းေရာဂါေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ ျဖစ္ပါ့မလား ဝမ္းေတြဘာေတြ ပ်က္ၿပီး ေသသြားဦးမယ္ေနာ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က သတိေပးလိုက္ရာ ၎က.. “ကိုယ္ရင္ မေသာက္ရဲရင္ မေသာက္ပါနဲ႔ ပီတာႀကီး ေသာက္မွာပါ၊ ကိုယ္ရင္ဟာ တယ္ၿပီး အေၾကာင့္အက် မ်ားတာကိုး..” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။ “စေတာ္ဘယ္ရီယိုေတြ ဘာေတြက အခန္႔မသင့္ရင္ တစ္ညလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေနတာဗ်..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကိးက.. “တစ္ညလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့ သူခိုးမလာဘူးေပါ့ ငါ့လူရာ၊ အေၾကာင့္အက် မမ်ားစမ္းပါနဲ႔..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္ ေမွာ္ဘီေစ်းသို႔ ေျပးရေလ၏။ ေက်ာက္ဖ႐ုံသိး၊ ဝက္သား ငွက္ေပ်ာသီး၊ လက္ဖက္ စသည့္တို႔ကို ဝယ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီး ေျပာသည့္အတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးေနာက္ စိတ္မႏွံ႔ေသာ ကိုပီတာႀကီးအား ဧည့္ေကာင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ သေဘာထားကာ တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ၿမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ေနေလ၏။ စားေနရင္းႏွင့္ လည္း “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာေနေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ.. “ေဟ့.. ဖိုးေအာင္ထြန္း၊ ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့ ဟိႏၵဴပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္၊ တစ္ခါက နာရာဒ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပဲ၊ အဲဒီလူဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့၊ တစ္ေန႔မ်ာ နာရာဒဟာ ေတာအုပ္ႀကီး တစ္ခုအတြင္းကို ျဖတ္ဝင္သြားတယ္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီႀကီးတစ္ဦး၊ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔ရဲ႕အက်င့္က ထိုင္ၿပီး က်င့္ရတဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေယာဂီႀကီးကို နာရာဒက “ဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖိုရွိတယ္ ဘာမွာဦးမလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊

အဲဒီေတာ့ ေယာဂီႀကီးက “က်ဳပ္ ဒီလို ထိုင္ၿပီးက်င့္ေနတာ အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုတံခါးကို ဖြင့္ေပးမလဲလို႔ ေမးလိုက္စမ္းပါ” လို႔ျပန္ၿပီးေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာ နာရာဒက “ေကာင္းၿပီေလ ေမးေပးပါမယ့္” ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္၊ ေတာနက္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၿပီး ေယာဂီႀကီးေမးတဲ့ စကားကို ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမးေပးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေကာင္းကင္ဘံုက အသံတစ္သံ ၾကားရတယ္၊ အဲဒီ ေယာဂီထိုင္ေနတဲ့ သစ္ပင္မွာရွိတဲ့ သစ္ရြက္ အေရအတြက္ဟာ သူျဖည့္က်င့္ဖို႔ က်န္တဲ့ ဘဝအေရ အတြက္ပဲ” လို႔ျပန္ၿပီးေျဖတယ္၊

အဲဒီအေျဖကို နာရာဒက ေယာဂီႀကီးထံျပန္လာၿပီး ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီမွာ ေယာဂီႀကီးက အေတာ့္ကို ေဒါပြသြားတယ္၊ အခုလုပ္လာတာလည္း အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဒါကလည္း မၿပီးေသးဘူး၊ ေနာက္လုပ္ရမယ့္ ဟာေတြကလည္း ႏွစ္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ဘဝေတြတဲ့၊ သစ္ရြက္အေရအတြက္ေလာက္ လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သစ္ရြက္အေရအတြက္လည္း မနည္းဘူး သစ္ပင္ကလည္း မက်ည္းပင္ဆိုေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး ျပန္မယ္” ဟု ဆိုၿပီး ထၿပီးျပန္သြားတယ္၊

အဲဒီအခါမွာ နာရာဒဟာ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီလူငယ္ တစ္ေယာက္ ခုန္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒီေယာဂီေလးကို နာရာဒက ေကာင္းကင္ကို ဘာမွာခ်င္ေသးသလဲ သူဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာစရာ ဂွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီေယာဂီေလး က်င့္ေနတဲ့ က်င့္စဥ္က ခုန္ၿပီးက်င့္တဲ့ က်င့္စဥ္လို႔ဆိုတယ္၊ ေယာဂီေလးက “က်ဳပ္ကေတာ့ က်င့္ေနတာပါပဲ၊ ေကာင္းကင္ကို ေမးေပးေစခ်င္တာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ခုန္ရဦးမလဲ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊

အဲဒီအခါမွာ နာရာဒက ေတာထဲကိုဝင္သြားျပန္တယ္၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၿပီးေတာ့ ေယာဂီေလးအတြက္ ေမးေပးျပန္တယ္၊ ေကာင္းကင္ဘံု ကလည္းျပန္ၿပီးေျဖတယ္၊ ဒီေတာထဲမွာရွိတဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြမွာ ရွိတဲ့ မန္က်ည္းရြက္ေလး တစ္ရြက္ဟာ ဘဝတစ္ခုပါ၊ အဲဒီဘဝေတြေလာက္ ခုန္ၿပီးရင္ တံခါးဖြင့္ေပးမယ္” လို႔ျပန္ၿပီးေျပာတယ္ အဲဒီေတာ့ နာရာဒဟာ ေယာဂီေလးဆီျပန္လာၿပီး အဲဒီအတိုင္း ျပန္ေျပာတယ္၊ ေယာဂီေလးဟာ နာရာဒရဲ႕ စကားကိုၾကားတာနဲ႔ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္၊

ၿပီးေတာ့ “ေတာ္တာပဲ၊ အရင္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ရမွန္း မသိဘဲလုပ္ေနရတာ၊ အခုေတာ့ အေရအတြက္ကို သိရၿပီး ဒီအခ်က္ဟာ အားရွိစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ပဲ ဆက္ၿပီး ခုန္မယ္” လို႔ေျပာပီး ေပါ့ပါးသြက္လက္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ခုန္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာပဲ ေကာင္းကင္ဘံုက ေကာင္းခ်ီးေပးသံ ၾကားရေတာ့တယ္၊ တ့ခါးဖြင့္လိုက္ပါၿပီးတဲ့၊

ဒီအခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ ေယာဂီအိုႀကီးဟာ အေတာ့္ကို အေၾကာင့္အက်မ်ားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ၊ အဲဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးဆို ခက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာညာေပါ့၊ ေယာဂီလူငယ္ ေလးကေတာ့ အေၾကာင့္အက် နည္းတယ္၊ အေရအတြက္ကို ေမးမယ့္ေမးတာပါ၊ သူ႔သေဘာထားကေတာ့ မပြင့္မခ်င္း၊ ခုန္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးရိွၿပီး ဟန္တူပါတယ္၊ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းကင္တံခါးဟာ အစဥ္သျဖင့္ ပြင့္ေနပါတယ္” ဟု ေျပာ၍ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏ပံုျပင္ကို အဆံုးသတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထမင္းကို ဆက္၍စားေနေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သူ၏ပံုျပင္ကို ျပန္၍ စဥ္းစားေနမိေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းစား၍ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိန္ခ်ဥ္ကို ေသာက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စီးကရက္ဗူး အတြင္းမွ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ႏိႈက္ယူ၍ မီးညွိ႐ႈိက္ဖြာကာ ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ေက်ာကုနး္ကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ႔ထုကာ.. “ေဟး.. မင္းသိခၤ အေၾကာင့္အက်ေတြ မ်ားေနတယ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၊ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ ေကာင္းကင္တံခါး မပြင့္ဘဲ ငရဲတံခါး ပြင့္သြားလိမ့္မယ္၊ ကိုင္း.. ကိုယ္သြားမယ္” ဟုဆိုကာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ာျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင့္မွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....