ဒညင္းသီးႏွင့္ ဝက္ႏို႔အံုသား

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ဦးျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာရပ္ကြက္ မွ လူမ်ားသည္ ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကမူထိုသို႔မေခၚရက္ပါ။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို လြန္စြာခင္မင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္႐ိွ ရာအရပ္သို႔ ေရာက္လာတတ္ၿမဲလည္းျဖစ္၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏု္ပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ေဟ့..ဖိုးေအာင္ထြန္း၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္” ဟု သူ၏ ထံုးစံအတိုင္း ကိုး႐ိုးကားရား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎အား ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံမွ ေဖ်ာ္ေသာ မေနာမယ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္တိုက္လိုက္၏။ ၎က မေသာက္မိကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဘာလဲ..” ဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေသာကရ တက္ မေပြရေအာ ခင္ဗ်ားကို မေနာမယ လက္ဖက္ရည္တိုက္တာ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တိုက္ေကြ်းေသာ လက္ဖက္ ရည္ကို တစ္ငံုမွ်ေသာက္ၿပီးေနာက္.. “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ “ေနစမ္းပါဥိး ကိုပီတာႀကီးရဲ႕၊ ဘာေတြဂြတ္ဒ္ၿပီး ဘာေတြဘတ္ဒ္ေနျပန္တာတံုး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္လွ်င္ ၎က.. “ေသာကရတက္မေပြရေအာင္ မေနာမယလက္ဖက္ရည္ဆို တာ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္က ခါးတယ္၊ စကားက ေကာင္းတယ္၊ လက္ဖက္ရည္က ခါးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေသာကရ တက္ပြားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခါးလို႔ ေျပာရင္ေကာင္းတယ္” ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာေလေတာ့၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကိုပီတာႀကီးမွာ အားနာတယ္ဆိုတာ မရွိဘူးေနာ္၊ ေျပာခ်လိုက္တာပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “အားနာတယ္ဆိုတာ ဘာျဖစ္တာလဲ သိလား၊ ေျပာခ်င္ပါလ်က္ အေျပာရခက္ေနတာကို အားနာတယ္လို႔ ေခၚတာကြ၊ ငါက ဘယ္ေတာ့မွ အေျပာရမခက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ အားနာတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ အေျပာရခက္မွာ လည္းကြာ၊ မႀကိဳက္တာကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္၊ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာမယ္၊ ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ့္ရဲ႕အတြင္းစိတ္နဲ႔ပဲ မွတ္ေက်ာက္တင္မယ္၊ သူမ်ားႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္က လိုက္ၿပီးႀကိဳက္စ ရာမလိုပါဘူး” ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေနစမ္းပါဦး ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ကိုယ္ကမႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားႀကိဳက္တာနဲ႔ လိုက္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးရွိၾကလို႔လား” ဟု ေမးလိုက္ရာ.. “ရွိတယ္ကြ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ ပညာတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ တတ္သိနားလည္တဲ့ လူေတြက အရမ္းႀကိဳက္ၾကတယ္၊ ငါ့အိမ္နားက ဂြတိုဆိုတဲ့ေကာင္က သူလည္း ဘာမွနားမလည္ဘဲ အဲဒီစာအုပ္ ကို အရမ္းႀကိဳက္ျပေနတယ္၊ ငါသိပါတယ္ကြာ၊ အဲဒါကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကို လူေတြက အထင္ေသးသြားလိမ့္မယ္ထင္ၿပီး သူက ခပ္သည္းသည္းေလး ႀကိဳက္ျပေနတာ၊ အဲဒီလိုပဲကြ ဟန္ဘာဂါဆိုတဲ့ ေပါင္မုန္႔အသား ညွပ္မုန္႔ေတြ ေပၚကာစမွာ ဂြတိုဟာ သူလည္း တကယ္ မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ဟန္ဘာဂါကို ေန႔တိုင္း ဝယ္စားျပေနတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပီဇာဆုိတဲ့ မုန္႔တစ္မ်ိဳးေပၚျပန္ေရာ၊ အဲဒီအခါမွာလည္း သူဟာ ပီဇာမုန္႔ကို တကယ္မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ဝယ္စားျပန္ေနရရွာတယ္၊ ႀကိဳက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပေနရရွာတယ္၊ အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြရွိ တယ္ ငါ့လူ၊

ငါကေတာ့ အဲဒီအထဲ ဘယ္ေတာ့မွမပါဘူး၊ ငါတကယ္ႀကိဳက္တာကိုမွ ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာတာ၊ ငါမႀကိဳက္တာဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔တူေအာင္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွလိုက္ၿပီး မႀကိဳက္ဖူးဘူး” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ကဲပါဗ်ာ ဒါေတြထားလိုုက္ပါေတာ့ ဒီေန႔မနက္စာခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာကိုပဲ ေျပာပါ၊ က်ဳပ္ ခ်က္ၿပီးေကြ်းပါမယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ေစ်းထဲမွာ တညင္းသီးႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ျခမ္းခြာ ဝက္ႏွိ႔အံုသားကို အဲဒီတညင္းသီး ႏွစ္ျခမ္းထဲမွာထည့္၊ ျပဳတ္ၿပီး ထြက္မသြားေအာင္ ႏွီးနဲ႔တုပ္၊ ၿပီး ေတာ့ ဝက္သားေရာတညင္းသီးပါ ႏူးအိေနေအာင္ ဆီျပန္ခ်က္စမ္းပါကြာ၊ အဲဒါက ဟင္းကိုေျပာတာ၊ ဟင္းခ်ိဳကေတာ့ သခြာသီးဟင္း ခ်ိဳေလးခ်က္ပါကြာ၊ ငါးပိရည္ကိုေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ေလးေဖ်ာ္ကြ၊ အဲဒီငါးပိရည္ထဲမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီ၊ ဂ်င္းလည္းေထာင္းၿပီး ထည့္ကြာ၊ ငါးမီးဖုတ္ကေလးပါ ထည့္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္၊ တို႔စရာကေတာ့ မ်ားမ်ားမလုပ္နဲ႔ကြာ၊ ပဲတီခ်ဥ္ေလာက္ဆို ေတာ္ပါၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ မင္းကို ေျပာရဦးမယ္။

ငါ့ဘဝက သူမ်ားေကြ်းမွစားရတဲ့ ဘဝကြ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ထမင္းစား ၿပီးရင္ အခ်ိဳတည္းဖို႔ ကေတာ့ ဘံုသီလို႔ေခၚတဲ့ ကုလားအခ်ိဳမုန္႔အလံုးေလးေတြနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာင္းဆို လံုေလာက္ပါၿပီး အဲ ဒါေတြ စားၿပီးရင္ေတာ့ ငါးသံုးလံုး တစ္လိပ္တိုက္ဦးေနာ္၊ သိပ္လည္းအစားအေသာက္ေပၚမွာ ဇီဇာမေၾကာင္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေလာက္ဆို ရင္ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာေလ၏။ “ကိုပီတာႀကီး ခင္ဗ်ားကေတာ့ တကယ့္ကိုပါပဲဗ်ာ၊ အားကိုမနာတတ္ဘူး၊ စိတ္ထဲရွိ တာ အကုန္ေျပာေတာ့တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက..

“ဟေကာင္ရ၊ ငါတို႔က ႐ိုးတယ္ကြ၊ ေတြးရင္လည္း အ ေျဖာင့္ပဲေတြးတယ္၊ ေျပာစရာရွိလည္း အေျဖာင့္ပဲ ေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ အားနာတာေတြဘာေတြ မရွိပါဘူးကြာ အားနာတယ္ ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္း ငါ့မွာ ရွိကိုမရွိဘူး” ဟု တြင္းတြင္းႀကီး ေျပာေလေတာ့၏။ “က်ဳပ္ျဖင့္ဗ်ာ၊ ကိုပီတာႀကီး ေနပံု၊ ထိုင္ပံု၊ ေျပာပံု ဆိုပံု ကို အားက်လိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ိုးသားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပြင့္လင္းသလဲ တကယ္ပါဗ်ာ၊ တကယ့္ကို အားက်တာ…” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမိေလ၏။

ထုိအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးက.. “တစ္ခါက ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းကို လူႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္သန္းခရီးႏွင္ခဲ့ဖူးတယ္၊ တစ္ေယာက္က အေတြးအေခၚသမား၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွမေတြးတတ္ရွာဘူး၊ သူကလုပ္စရာရွိတာကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူစား၊ ဘာမွကို မစဥ္းစားတတ္ဘူး၊ ေတာနက္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး လမ္းေပ်ာက္ သြားၾကတယ္ကြဲ႕ အဲသည္လို လမ္းေပ်ာက္သြားေပမဲ့ လွ်ပ္စီးက ဖ်န္းကနဲ႔ ဖ်န္းကနဲ႔ လက္တာေပါ့ကြယ္၊ အဲသည္လို လွ်ပ္စီးလက္တဲ့ အခါအခါမွာ အေတြးအေခၚသမားက ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး “လွ်ပ္စီး ဘာေၾကာင့္ လက္တယ္၊ လွ်ပ္စီးလက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္ောလက္လင္းသြားတယ္၊ လွ်ပ္စီးတစ္ႀကိမ္လက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လက္ တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္” ဆိုတာေတြကို တြက္ခ်က္ၿပီး စဥ္းစားတယ္ကြဲ႕ ေရွ႕ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ဘူး၊

လက္ေတြ႕လုပ္ တတ္တဲ့လူကေတာ့ လွ်ပ္စီးလက္တဲ့အခါတိုင္းမွာ လမ္းကိုရွာၿပီး လမ္းျမင္တာနဲ႔ အတင္းေျပးသြားတာပဲ၊ သူကေတာ့ လွ်ပ္စီးတစ္ခါ လက္တိုင္း လမ္းကိုေတြ႕တယ္၊ ေတြ႕တဲ့လမ္းအတိုင္း ေျပးသြားတယ္၊ အေတြးအေခၚသမားကေတာ့ ရပ္ေနတယ္ကြဲ႕၊ လွ်ပ္စီးလက္ တဲ့အခါမွာ လွ်ပ္စီးအေၾကာင္းကို ေတြးေခၚေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ကြာ လွ်ပ္စီးလက္လို႔ လမ္းကိုျမင္တာနဲ႔ အဲဒီလမ္းအတိုင္းေျပးသြားတဲ့ လူက ေတာအုပ္ႀကီးက ထြက္သြားႏိုင္တာေပါ့၊ လွ်ပ္စီးလက္တာကို သေဘာက်ၿပီး လွ်ပ္စီးလက္တဲ့ အလင္းေရာင္ကို ေက်နပ္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚသမားကေတာ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက မထြက္ႏိုင္ရွာဘူး၊

အဲဒီလိုပဲကြာ ဒီကမၻာႀကီးမွာ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ဆရာသခင္ေတြက လွ်ပ္စီးေပါင္းမ်ားစြာ လက္ျၿပီးပါၿပီကြာ၊ ဥပမာ ေလာက္ဇူးတို႔၊ ေခ်ာင္ဖူးတို႔၊ ကြ်န္ျဖဴးရွပ္စ္တို႔ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဟာ ကမၻာေလာကႀကီးကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့အရာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီးတိုေတာင္း လြန္းပါတယ္၊ ကမၻာေလာကႀကီးကို လွ်ပ္စီးလက္သလို အလင္းေရာင္း လွစ္ျပခဲ့ တဲ့ပဂၢိဳလ္ထူးႀကီးေတြပါပဲ၊ အဲဒီအလင္းေရာင္ကိုျမင္ တာနဲ႔ လမ္းေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အလင္းေရာင္မွာ ေက်နပ္ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ျပတဲ့ အလင္းေရာင္မွာ ေတြ႕ရတဲ့လမ္းအတိုင္း အတင္း ေျပးသြားရမွာ မဟုတ္တား၊

အခုေတာ့ မင္းက အဆိုးဆံုးပဲ၊ ငါလို အ႐ူးပီတာႀကီး လက္ျပတဲ့ မႈန္တိမႈန္ဝါး အလင္းေရာင္ကေလးကို အားက်ေနျပန္ၿပီ၊ ငါကေကာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လက္ျပႏုိင္မွာတုန္း၊ အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ ႀကီးမားတဲ့အရာႀကီးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ မ်က္စိတစ္မွိတ္ပဲရွိပါတယ္ကြာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးကို အားမက်ပါနဲ႔၊ ပီတာႀကီး လက္ျပတဲ့မျဖစ္စေလာက္ အလင္းေရာင္ကေလး မွာ မင္းအေနနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ မႈန္တိမႈန္ဝါးလမ္းကေလးမွာ အျမန္ဆံုးေျပးေလွ်ာက္သြားပါ ေမာင္ေအာင္ထြန္း” ဟုဆိုကာ ကြ်ႏု္ပ္၏ေက်ာ ကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ အုန္းကနဲ႔ ထုကာ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း သြက္လက္ လြတ္လပ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံအတြင္း မွထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။