ငါးပုတ္ေျခာက္ဆီဆမ္းႏွင့္ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာဟု အမည္ေပးထားေသာ ၿခံႀကီးအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစဟ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ဦးျဖစ္၏။ အမ်ားသူ ငါက အ႐ူးဟုေခၚၾကေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ဤမွ်လာက္အထိရင့္ရင့္သီးသီး မေခၚရက္ရွာေပ။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို မ်ားစြာ ခင္မင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ၎အားခင္မင္ေလ၏။ ထို႔အတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား သနားမိေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္… “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္က.. “မနက္စာ ကိုပီတာႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ ေကြ်းရမယ္၊ ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ.. “ပီတာ့ဘဝက သူမ်ားေကြ်းမွစားရတဲ့ဘဝပါ ငါ့လူရာ၊ အဲဒီ ေတာ့ ဘာစားခ်င္တယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ပါဘူး ေကြ်းတာစားၿပီး ဝသြားရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကမ်ား ဘာစားရမလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါမွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စီကာပတ္ကံုး မေျပာတတ္႐ိုးအမွန္ပါ၊ အဲဒီေတာ့ စားခ်င္တာေလးေတြ ေျပာၾကည့္မယ္၊


ကဝက္ကင္းဘက္က ငါးသေလာက္ကိုရွာဝယ္ၿပး မန္က်ည္းမွည့္နဲ႔ အခ်ဥ္ဆီျပန္ခ်က္မယ္၊ ၿပီေးတာ့အရည္ ေသာက္အတြက္ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ ေရႊပဲသီးကို ပုစြန္ဆိတ္နဲ႔ ေၾကာ္မယ္၊ ဘူးသီးျပဳတ္ကို တို႔စရာလုပ္မယ္ ငံျပာရည္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ငံျပာရည္ခ်က္လုပ္မယ္၊ ပီတာတို႔က ဒီေလာက္ပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ျမည္းဖို႔က ေရႊၾကည္ရယ္၊ အုန္းႏွိ႔ ေက်ာက္ေက်ာရယ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္းရယ္..ဒါေလာက္ပဲ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ စီးက၇က္တစ္လိပ္ေလာက္ဖြာခ်င္တယ္” ဟု ေျပာေလေတာ့ ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္းေမွာ္ဘီေစ်းသို႔ ေျပးရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ၿခံအထြက္၌မွာပင္ မခ်ိဳဆိုေသာ ေဗဒင္ဆရာမေလးႏွင့္ ေတြ႕ေလ၏။ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သင္ေပးေသာပညာျဖင့္ ေဗဒင္ေဟာေျပာ လ်က္ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎အား ေစ်းဝယ္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရာ ၎က လိုလိုခ်င္ခ်င္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္စား ေစ်းဝယ္သြားေလေတာ့၏။ မခ်ိဳျပန္ေရာက္လာေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လိုက္ေသာဟင္းခ်က္စရာမ်ား ျပည့္စံုစြာပါလာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ အက်အနခ်က္ျပဳတ္၍ ကိုပီတာႀကီးအား နံနက္စာေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ငါးသေလာက္အခ်ဥ့္ဆီျပန္ဟင္းျဖင့္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ေအာင္ေအာင္ဆိုသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တပည့္ကေလး ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ “အဘေရ..ႏွစ္ဦးတုန္းက အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီ အဘရဲ႕..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “တိုၿခံကိုလာေနက် ကေလးေတြထဲ ေအာင္ေက်ာ္စိုးက ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတာကြ၊ ဘယ္ေအာင္ေက်ာ္စိုးလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ ေအာင္ေအာင္က.. “သြားေခါေခါနဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္စိုးေလ” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။

“ေၾသာ္..သိၿပီ..သိၿပီ ဒီေကာင္က အဆိုေတာ္႐ူးကြ၊ အဆိုေတာ္သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေျပာလို႔ လည္းမရဘူး သြားေခါရင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္တယ္ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ငါက သူ႔ကိုေျပာျပတယ္၊ သြားေခါလို႔ အဆိုေတာ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ တို႔အေဒၚႀကီးက သူ႔ထက္ေတာင္ ေခါေသးတယ္လို႔ ေျပာတာလည္း မရဘူး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေအာင္ေအာင္က..“ ဂီတာၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုက တေယာပထမဆုကိုေပးတဲ့ ေရႊတံဆိပ္၊ ေရႊအစစ္နဲ႔ လုပ္ထားတာ၊ ႏွစ္က်ပ္သားေလာက္ရွိတယ္ အဘရဲ႕ အဲဒါ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ရလာတယ္” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီလိုရွိတာေပါ့။ ေအာင္ေအာင္ရယ္၊ အဆိုဘက္က မျဖစ္ရင္လည္း အတီးအမႈတ္ဘက္ ခြ်န္ႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ တေယာၿပိဳင္ပြဲမ်ာ ပထမဆုရတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္လက္သံဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္း လိမ့္မယ္ကြ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကခ်ီးမြမ္းလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္က..

“ၿပိဳင္ပြဲကရတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဘရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စာပြဲေပၚက သူမ်ား ေမ့က်န္ခဲံတာကို ေကာက္ရလာတာ၊ ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထုတ္ျပၿပီး ႂကြားပါလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမ့ က်န္ခဲ့မယ္၊ အဲဒီစားပြဲမွာ သူက ဝင္ေသာက္ေတာ့ ေကာက္ရလာခဲ့တာပါ” ဟု ေျပာလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ေဟ..” ဟု ေရရြတ္မိေလ၏။ ထမင္းစားေနေသာ ကိုပီတာႀကီးက တစ္ခစ္ခစ္ ရယ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ေရႊႏွစ္က်ပ္သားရခဲ့တာဆို ေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ကံေကာင္းတာေပါ့” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္မိေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ၿခံဝမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသံၾကားသျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ကို ၾကည့္႐ႈခိုင္းလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္လည္း သြား၍ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ၿပီးလွ်င္.. “ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က ရဲနဲ႔ လိုက္လာတာအဘေရ..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးသည္ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ျပန္ ေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏိုပ္က.. “ဒီေကာင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကံဆိုးတာေပါ့” ဟု ညည္းညဴလိုက္ေလ၏။ မ်ားမၾကာမွီ ၌ေအာင္ေက်ာ္စိုး ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ေအာင္ေက်ာ္စိုးက.. “အဘေရ.. ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆို ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေငြငါးေသာင္း ဆုခ်သြားတယ္…” ဟုဆိုကာ ေငြမ်ားကို ေထာင္၍ျပေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကံေကာင္းတာေပါ့ ကြာ..” ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးကမူ လက္ေဆးရင္း တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ျပန္ေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က ကိုပီတာႀကီးအား.. “ကိုပီတာႀကီး ခင္ဗ်ားက ဘာေတြရယ္ေနတာလဲဗ်” ဟု ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကိုယ့္လူကို အႀကံတစ္ခုေပးခ်င္တယ္၊ အဲဒီ အႀကံက ဘာလဲဆိုရင္ ကိုယ့္လူက တစ္ခုခုၾကားလိုက္တာနဲ႔ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ သြားေနတာကိုး၊ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ မသြား မသြားစမ္းပါနဲ႔ အခုလည္း ကိုယ့္လူရဲ႕တပည့္ ေအာင္ေက်ာ္စိုးေလး တေယာေရႊတံဆိပ္ ႏွစ္က်ပ္သားေလာက္ ကေလးရတာနဲ႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ အဆံုးထိ သြားလိုက္တာကိုး၊

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေရႊတံဆိပ္က ေအာင္ေက်ာ္စိုး ရတာမဟုတ္ဘူး တျခားလူရတဲ့ တံဆိပ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္စားပြဲေပၚမ်ာရတဲ့လူက ေမ့က်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဟိုက ရဲေခၚၿပီးလိုက္လာတာေပါ့၊ အဲဒီလိုလည္း ၾကားလိုက္ေရာ ကိုယ့္လူက ေအာင္ေက်ာ္စိုးေတာ့ ကံဆိုးတာပဲဆိုၿပီး အဆံုးထိသြားလိုက္ျပန္ေရာ၊ ဒါေပမဲ့ ဟိုက ဘာမွဒုကၡေပးမသြားဘူး၊ ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုၿပီ ေငြငါးေသာင္းေပးသြားျပန္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုး ဘယ္မွာကံဆိုးလို႔တံုး၊ ကိုယ့္လူက ၾကားလိုက္တာနဲ႔ အဆံုးထိ သြားပစ္လိုက္တာကိုး အမွန္က ၾကားတဲ့ ေနရာေလာက္မွာတင္ ရပ္ထားသင့္တယ္၊ အဆံုးထိ မသြားလိုက္ပါနဲ႔” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။

“ကိုပီတာႀကီးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီလိုၾကားတဲ့ေနရာမွာ မရပ္ဘဲ အဆံုးထိမသြားဖို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာ ကိုယ့္ရဲ႕စကား မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တ႐ုတ္ပညာရွိၿပီး ေလာင္ဖူးေျပာခဲ့တဲ့စကား ကိုယ့္လူရဲ႕ သူကေတာ့ ပံုျပင္ကေလးနဲ႔ ေျပာတာပဲ ကိုယ့္လူကို အဲဒီ့ပံုျပင္ ေျပာျပဖူးတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ကိုယ့္လူ ေမ့သြားလို႔ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့လည္း ထပ္ၿပီးေျပာျပရတာေပါ့့” ဟု ေျပာေလ၏။ “ ေျပာပါဗ်ာ.. ၾကားဖူးၿပီးသာဆိုလည္း ကိစၥမရွီပါဘူး ထပ္ၿပီးၾကားရေတာ့ လည္း မွတ္မိတာေပါ့” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “တစ္ခါက အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီအဘိုးႀကီးမွာ အလြန္လွပတဲ့ ျမင္းကေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ ျမင္းက ျမင္းျဖဴကေလး ျမင္းကေလးက ဘယ္ေလာက္လွသလဲဆို ရင္ ဘုရင္ကေတာင္ သေဘာက်ၿပီး အဘိုးႀကီးဆီမွာ ေတာင္းၿပီးဝယ္တယ္၊ အဲဒီ သတင္းလည္းၾကားေရာ လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး ဘုရင္က ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးမွာပဲလို႔ ၾကားတဲ့သတင္းေပၚမွာ အဆံုးထိသြားပစ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဘိုးႀကီးက ဘုရင္ကို မေရာင္းဘူး လူေတြက ျမင္းလို႔ထင္ေနၾကတာ၊ ျမင္းမဟုတ္ဘူး ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕သမီးပဲ၊ ဘာျပဳလို႔ေရာင္းရမွာလဲလို႔ အဘုိးႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ၾကားရတဲ့လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံဆိုးသြားၿပီး၊ ျမင္းကေလးကို ေရာင္းပစ္လိုက္ရင္ သူခ်မ္းသာသြားမွာ၊ အခုလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ မေနရဘူးလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညတစ္ညမွာ အဲဒီျမင္းျဖဴကေလးဟာ ေဇာင္းထဲကေန ေပ်ာက္သြားတယ္၊

အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ လူေတြက ေရာင္းပစ္လိုက္ရင္ ေငြေတြရမွာ အခုေတာ့ ေငြလည္းမရဘူး၊ ျမငး္လည္းဆံုးၿပီး၊ အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံဆိုးၿပီလို႔ အဆံုးအထိ ေတြးၿပီး ေျပာၾကျပန္တယ္ ဒါေပမဲ့ ငါးရက္ေလာက္ၾကာ တဲ့အခါမွာ ျမင္းျဖဴကေလးဟ အဘိုးႀကီးဆိျပန္လာတယ္၊ ျပန္လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ႐ိုး႐ိုးမလာဘူး၊ ေတာထဲက ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္ ပါ ေခၚလာတယ္၊ အဲဒါကိုလည္းသိေရာ လူေတြက အဘိုးႀကီးေတာ့ ကံေကာင္းျပန္ၿပီလို႔ အဆံုးထိုေတြးၿပီး ေျပာၾကျပန္ေရာ၊ ၿပီး.. သိပ္မၾကာလွပါူဘူး၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားလူပ်ိဳကေလးက ျမင္း႐ိုင္းကိုတက္ၿပီးစီးတာ ျမင္း႐ိုင္းကခါခ်လို႔ ျမင္းေပၚကလိမ့္က်ၿပီး ေျခာေထာက္က်ိဳးသြားပါေလေရာ၊ အဲဒီအခါမွာ လူေတြက အဘိုးႀကီးကို ကံဆိုးျပန္ၿပီလို႔ ေျပာၾကျပန္ေရာ၊

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ရန္သူေတြက ၿမိဳ႕ကိုလာဝိုင္းလို႔ လူငယ္လူရြယ္အားလံုး စစ္ထဲကိုဝင္ၾကရတယ္၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားေလးကိုေတာ့ ေျခ ေထာက္မသန္လို႔ဆိုၿပီး စစ္ထဲကို ဝင္ခြင့္မပးဘူး၊ စစ္ထဲဝင္တဲ့လူငယ္ေလးေတြအားလံုး အိမ္ကို ျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ စစ္ေျမျပင္ မွာ အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားရတယ္၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕သားေလးကေတာ့ မေသမေပ်ာက္ရွိေနတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လူေတြက အဘိုးႀကီးကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္၊

အဲဒီပံုျပင္ဟာ ေလာက္ဇူး မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပံုျပင္ပဲ ၾကားတဲ့သိတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ထားလိုက္မွ ေတာ္မယ္ မသ္းသိခၤေရ..” ဟုေျပာကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ေက်ာကုန္းကို လက္သီးျဖင့္ ဘန္းကနဲ႔ထုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....