ဆိတ္သားေၾကာ္ပူပူေလးႏွင့္ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးဟင္းခါး

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္႔မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရိွ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္း ျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္ေဝဒါနရွင္တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း…. “ေဟ့…မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း..ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ “ ကဲပါဗ်ာ ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္မေန စမ္းပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ မနက္စာခ်က္မယ္ဗ်၊ ဘာဟင္းနဲ႔ စားမလဲ ေျပာစမ္းပါဦး..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ..“

အရမ္းေျပာလို႔ ေတာ့မျဖစ္ဘူး ကိုယ့္လူရဲ႕၊ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာလို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္စားတဲ့ အစား အေသာက္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေဆးျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာေနေလ၏ “ကဲပါဗ်ာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဆးျဖစ္မယ့္ အစားအေသာက္ပဲေျပာပါ၊ က်ဳပ္က ေစ်းသြားရဦးမွာဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ ေျပာလို က္မိေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက..

“ငါက အလြန္အစြမ္းထက္တဲ့ ျမန္မာေဆးပညာတစ္ရပ္ကို ဆရာေကာင္းဆီမွာ တပည့္ ခံၿပီး သင္ယူထားဖူးတယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို ကုေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မကြ်မ္းက်င္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဘယ္ အသက္ပိုင္းမွာ ဘယ္လိုစားရမယ္၊ ဘယ္ဟာေတြ ေရွာင္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ သိတာေပါ့ ငါ့လူရာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ဘဝမွာေပး တိုင္းလည္းမယူပါဘူး၊ ေကြ်းတိုင္းလည္း မစားဘူး၊ ငါနဲ႔တည့္တဲ့အစာမွ စားတာ” ဟု အတည္ေပါက္ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အားေျပာေလ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကိုပီတာႀကီး.. တကယ္ေျပာေနတာလား” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ေလ၏။ “တကယ္ေျပာေနတာေပါ့ ငါ့လူရ၊ ငါ တကယ္ေလ့လာထားတာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ျပန္၍ေျပာေလ၏။

“အဲဒီလိုဆိုလည္း ခင္ဗ်ားပညာေတြ ရွင္းျပစမ္း ပါဥိး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကိးက.. “လူမွာက အသက္ပိုင္းအလိုက္ အပူအေအးေျပာင္းေနတယ္ကြ၊ ပံုေသမ ဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါကိုငါရဲ႕ဆရာက ဘယ္လိုသင္ေပးထားသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ အသက္ကို (၇)နဲ႔စားရတယ္ကြ၊ (၁) ျဖစ္ေစ၊ (၃) ျဖစ္ေစ၊ (၆) ျဖစ္ေစႂကြင္းရင္ အပူသက္ေရာက္လို႔ဆိုတယ္၊ (၂) ျဖစ္ေစ၊ (၀) ျဖစ္ေစ၊ (၄)ျဖစ္ေစ (၅) ျဖစ္ေစႂကြင္း ရင္ အေအးသက္ေရာက္လို႔ေခၚတယ္ကြ၊ အဲဒါကိုမွ “ေဆာင္-ပ်က္-ခိုက္-ငုပ္-လြန္-ဆံုး-ခ်ဳပ္” ဆိုတဲ့ ဓာတ္သြားခုႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ဖမ္းၿပီး အစားအစားရတာကြ၊

ဒီႏွစ္ ငါက (၁) ႂကြင္းၿပီး အပူသက္ေရာက္ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ ဆိတ္သားျပဳ တ္ေၾကာ္ပူပူေလး၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးဟင္းခါး၊ င႐ုတ္သီးေတာင့္ ေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ပိႏၷဲကြင္း၊ အဲဒါနဲ႔ စားမယ္ကြာ၊ ထမင္းစားၿပီး တဲ့အခါမွာလည္း အခ်ိဳပြဲမွာ ႏြားႏို႔ေသာက္မယ္၊ ဆီထမင္းပါရင္ ပိုေကာင္းေသးတယ္” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ “ဒီမွာ ကိုပီတာ ႀကီး ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ က်ဳပ္ေတာ့နားမလည္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက ဧည့္သည္၊က်ဳပ္ကအိမ္ရွင္း ခင္ဗ်ား စားခ်င္တာေတြ ခ်က္ေကြ်းပါမယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ား ပူခ်င္ပူ၊ ေအးခ်င္ေအး စားေပေတာ့၊ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ေနာင္ လာရင္ ႐ိုး႐ိုးစားစမ္းပါ၊ ဓာတ္စာလိုလို ဘာလိုလို မလုပ္စမ္းပါနဲ႔၊ ခ်က္ရတာ ဦးေႏွာက္ေျခာက္လြန္းလို႔ပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလို က္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကိုယ္လူကေတာ့ ကိုယ့္လို အစားအေသာက္ မဆင္ျခင္တာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ဥိးမယ္ေနာ္၊ အစာလည္း ေဆး၊ ေဆးလည္းအစာ၊ ကိုပီတာႀကီးေျပာတာမွတ္ထား..” ဟု ေျပာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအားထမင္းေကြ်းရန္အ တြက္ ေစ်းသို႔ေျပးရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ဆိတ္သားကို ျပဳတ္ေၾကာ္ကြ်တ္ကြ်တ္ကေလး လုပ္ေပးရ၏။ င႐ုတ္ေကာင္းႏိုင္ႏုိင္ႏွင့္ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးဟင္းခါးလုပ္ေပးရ၏။ ငါးပိေၾကာ္ေပးရ၏။ ပိႏၷဲကြင္းမ်ား လွီး၍ေပးရ၏။ ဆီထမင္း ထိုးေးရ၏။ ကိုပီတာႀကီး သည္ ကြွႏ္ုပ္ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ား သို႔မဟုတ္ ၎ေျပာသည့္ ဓာတ္စာမ်ားကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေသာ က္ေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ တစ္ခါက ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမႀကီး ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ကြ်ႏ္ုပ္ထံ၌ ေငြေခ်းေလ၏ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ကုန္က်ရန္လုပ္ငန္းမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ မေခ်းႏိုင္ေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ထိုမိန္းမႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား စကားသံုးမ်ိဳးျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေလေတာ့၏။ ပထမအမ်ိဳးမွာ ေငါ့၍ေျပာေသာ စကားမ်ားျဖစ္၏။ ဒုတိယေျပာေသာ စကားမ်ားမွာ ေထ့၍ေျပာေသာ စကားမ်ားျဖစ္၏။ တတိယအမ်ိဳးမွာ တိုက္ခိုက္ေသာ စကားမ်ားျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုမိန္းမႀကီး၏ ေငါ့၊ ေထ့၊ တိုက္ သံုးမ်ိဳး ကို အလူးအလဲ ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေမာဟိုက္၍သြားေလေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ မ်ားမၾကာမီအခ်ိ္န္၌ ေရာင္ျပန္မဂၢဇင္းမွ အယ္ဒီ တာခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအး ေရာက္လာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း.. “ ဝမ္းသာေပေတာ့ ဆရာႀကိးေရ မနက္ျဖန္ (၈) နာရီကို စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးကို အေရာက္သြားရမယ္၊ ထုတ္ေဝခြင့္ ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ေပးတဲ့ထုတ္ေဝခြင့္က သိပ္ၿပီးအဖိုးတန္တယ္၊ ဂ်င္နရယ္လ္လို႔ေခၚတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း လြန္စြာဝမ္းသာ၍ သြားေလ၏။ “ဝမး္လိုက္ တာကြာ၊ အဲဒီဆရာေတြကိ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္ကြာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က အားရဝမ္းသာေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ထမင္း စားေနေသာ ကိုပီတာႀကိးက.. ဘယ္လိုလဲ.. ကိုယ့္လူရဲ႕၊ မိန္းမႀကိးလာတုန္းကေတာ့ စိတ္ေတြညစ္လို႔၊ ခု ဒီဆရာေရာက္လာ ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာမေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ္ရင့္ မု(ဒ္)ေတြကလည္း အေျပာင္းအလဲ ျမန္လွခ်ည့္လား” ဟု မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာေလ၏။ “ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ကိုပီတာႀကီးေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာပဲ၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စိတ္ညစ္စရာေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္း ႀကီး ေရာက္လာတယ္၊ အဲဒီလိုပဲေပ်ာ္စရာေတလည္း ပါလာတယ္ဗ်ာ..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခပ္ညည္းညည္းေလး ေျပာလိုက္မိေလ ၏။

“မင္းကို ငါ ပံုေလးတစ္ပံုေျပာျပမယ္ကြ၊ ဟိုေရွးေရွးတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိတယ္၊ အဲဒီဘုရင္ရဲ႕တိုင္းျပည္ကို တျခားအ င္အားႀကီးတဲ့ တိုင္းျပည္က ဘုရင္ေတြက တိုက္ခိုက္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတယ္၊ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ စိတ္ညစ္ရေတာ့တာေပါ့ကြာ။ အဲဒီေတာ့ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ရေသ့ႀကီးဆီမွာ အေဆာင္ကေလးတစ္ခု သြားၿပီးေတာင္းတယ္၊ သူေတာင္းတဲ့အေဆာင္က စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ ႀကံဳရင္လည္း စိတ္မညစ္ရဘဲ ေျပေပ်ာက္သြားရမယ္တဲ့၊ ေပ်ာ္စရာနဲ႔ ႀကံဳ၇င္လညး္ အရမ္းမေပ်ာ္ဘဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္သြားရမယ္တဲ့၊ အဲဒီလိုအစြမ္းထက္တဲ့အဆာင္ကေလးတစ္ခုေပးပါလို႔ေတာင္းတယ္၊

အဲဒီေတာ့ ရေသႀကီးက ေက်ာက္အနက္ကေလးနဲ႔ ကြင္းထားတဲ့ လက္စြပ္ကေလးတစ္ကြင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္၊ လက္မွာဝတ္ထားဖို႔ လည္း မွာလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္စရာႀကံဳတဲ့အခါမွာ ဒီလက္စြပ္ေက်ာက္ကို စိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္တဲ့၊ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အလင္းေရာင္မွာ မၾကည့္နဲ႔တဲ့၊ ေက်ာက္က အလင္းျပန္ေတာ့ ဘာမွေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ အေမွာင္ရွိတဲ့ေနရာမွာၾကည့္တဲ့၊ သိပ္ၿပီးေပ်ာ္လာတဲ့အခါမ်ိဴးမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ လက္စြပ္ကေလးကို ၾကည့္ပါတဲ့၊ အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူလိုခ်င္တဲ့ အေဆာင္လက္စြပ္ကေလးရတဲ့အတြက္ အလြန္ပဲ ဝမ္းသာသြားတယ္၊

အဲဒီလက္စြပ္ကေလးရၿပီ။ သိပ္ၿပီးမၾကာပါဘူး၊ အျခား တိုင္းျပည္က ဘုရင္ေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈဟာ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတဲ့အတြက္ ဘုရင္ႀကီးဟာ အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္သြားတယ္၊ တုန္လည္း တုန္လႈပ္သြားရွာတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေမွာင္ရိပ္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေလးနားကိုကပ္သြားၿပီး လက္ စြပ္ေက်ာက္ကို စိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္၊ ရေသ့ႀကီးက အဲဒီေက်ာက္ထဲမွာ စာထြင္းၿပီး ထည့္ထားတာ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီးဘုရင္ ႀကီးဟာ အဲဒီေက်ာက္နက္ကေလးကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေက်ာက္နက္ကေလး ထဲကစာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖတ္ လိုရသြားတယ္၊

ဖတ္မိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ စိတ္ညစ္တာေတြ၊ ထိတ္လန္႔တာေတြ၊ စိုးရိမ္တာေတြ လံုးဝလြင့္ေပ်ာက္သြားတယ္ အဲဒီေက်ာက္နက္ထဲကစာက ဘာလဲဆိုရင္ “ ၿပီးသြားမွာပါ” ဆိုတဲ့ စာပဲ၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ စိတ္ညစ္မေနပါနဲ႔၊ သူ႔ဘာသာသူ ၿပီးသြားမွာပါတဲ့” ဟု ကိုပီတာႀကီးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎၏ပံုျပင္ကို လြန္စြာသေဘာ က်သြား၏။ ေစာေစာက မိန္းမႀကီးေရာလာၿပီး ဒုကၡေပးေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရျခင္းမ်ားသည္လည္း ယခုအခါ၌ “ၿပီးသြားပါၿပီ” ထို႔ေၾကာင့္ “ၿပီးသြားမွာပါ” ဆိုေသာ စာကေလးသည္ ကိစၥတိုင္းအတြက္ သက္သာခြင့္ရ႐ုံမွ်မက စိတ္ဒုကၡေရာက္မွလည္း လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္သည္ဆိုသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္သြားေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဟုတ္ပါ့.. ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးသြားမွာပါ၊ သိပ္ၿပီးေကာင္းတယ္ဗ်ာ..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘုန္းကနဲ႔ ထု၍.. “မင္းက ငါ့ကို ဓာတ္စာေကြ်းတယ္၊ ငါက မင္းကို “ၿပီးသြားမွာပါ” ဆိုတဲ့ စကားေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ ကိုယ့္လူေရ..” ဟု ဆိုကာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရပါမူ ဤပို႔အားတင္ေနခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အခန္းတြင္းမွ နာရီသည္ ည(၃း၂၀) ကို ညြန္ျပေနၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္လည္း ေညာင္းစပ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇက္ေၾကာမ်ားလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေညာင္းညာကိုက္ခဲလွ်က္ ရွိ၏။ ယခုကဲ့သို႔ အိပ္ေရးပ်က္ေသာ ညေပါင္းလည္း အေတာ္ပင္ မ်ားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလ၏။ ေဟာစာတမ္းမ်ားကို ရက္ခ်ိန္းအတိုင္း အတိအက် ပိုႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုပ္ေနရင္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ဥဳမ္သဟာစာၾကည့္တိုက္အတြက္ ႀကိဳးစားေနပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုရက္မ်ားအတြင္း စာေရးေနာက္က်ပါက အားလံုး နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါေၾကာင္း.......

လာေရာက္သူအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ.......
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္
ထိုင္းနိုင္ငံ -မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕