ဒိန္ခ်ဥ္ႏွင့္ ေဆးဘဲဥသုပ္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ စိတ္ေကာင္းစြာမႏွံ႕ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ကိုပီတာ ဆိုသူ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကို ပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဒ္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ “ကိုပီတာႀကီးကို ဒီေန႔မနက္ ဘယ္လိုဟင္းမ်ိဳးနဲ႔ေကြ်းရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ပုစြန္ခ်ဥ္ေကာင္း ေကာင္းေလး မစားရတာ ၾကာပါၿပီ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပဲခူးမနီ ပုစြန္ခ်ဥ္ကို ၾကက္သြန္နီဥႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆီစိမ္းဆမ္းၿပီးသုပ္မယ္၊၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေတြလည္း လွီးၿပီးထည့္ရမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ပဲနဲေလးဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ အရည္ေသာက္အတြက္ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ပ်ဥ္ပံုႀကီးက ငါးရံ႕ေျခာက္ ေကာင္းေကာင္းေလးကို မီးဖုတ္ၿပီး ေထာင္းၿပီးေတာ့ ဆီဆမ္းမယ္၊ ဆန္ကေတာ့ ေကာင္းပေစေဟ့၊ တို႔စရာကေတာ့ သခြားသီးေကာင္းတယ္၊ ငါးပိရည္မလုပ္နဲ႔ကြာ ငံျပာရည္ေကာင္းေကာင္းကို င႐ုပ္သီးမႈန္႔ခပ္မယ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္လည္း အခ်ိဳစားဖို႔အတြက္ တျခားဘာမွ မစီစဥ္ပါနဲ႔၊ ထန္းလ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာ င္းရရင္ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကိုပီတာႀကီး စားရန္အတြက္ စီမံရေလေတာ့၏။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေသာ အခါ၌ ကိုပီတာႀကီးအား ၎မွာၾကားေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ပင္ ထမင္းေကြ်းရေလ၏။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္က .. “ဘယ္လိုလဲ ကိုပီတာႀကိး၊ ေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ ၎က.. “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘက္ဒ္..” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎၏အေျဖေၾကာင့္ ရယ္ရေသးေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေနက် ဝတၱရားမ်ားျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တန္းစီ၍ လုပ္ရေလေတာ့၏။ အလုပ္လုပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ထမင္းကို ကပ်ာကသီ စားရေလ၏။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တပည့္ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံမွ အမႈိက္မ်ားကို ရွင္းရေလ ၏။ၿခံထဲတြင္ သီဟိုဠ္ပင္ အေျမာက္အမ်ားရွိသည္ျဖစ္ရာ ေႂကြက်ေသာ သီဟိုဠ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို ရွင္းရသည္မွာ မသက္သာလွေပ။ အမႈိက္မ်ား ရွင္းၿပီးေသာအခါ၌ ကြ်ႏု္ထံ လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရေလ၏။ ဧည့္သည္မ်ားမွာလည္း အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုႏွင့္ လာၾကသည္ျဖစ္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္ဦးခ်င္းေတြ႕ဆံုကာ ေျဖရွင္းေပးေနရေလ၏၊

ေန႔လယ္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအား လက္ဖက္ရည္တိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနရင္း ကြ်ႏ္ုပ္က ကိုပီတာႀကီးအား.. “ ကိုပီတာ ႀကီးနဲ႔ ေပါင္းလာတာၾကာၿပီ၊ ကိုပီတာႀကီးအေၾကာင္း က်ဳပ္ မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ ဇာတိက ဘယ္ကလဲ မိဘေတြကေရာ ဘယ္သူေတြလဲ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိသလဲ ပညာဘယ္ထိေအာင္ သင္ခဲ့သလဲ၊ အစိုးရ႐ုံးဌာနေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးသလား အိမ္ေထာင္က်ဖူးသလား ဘုရားရွိခိုးတာလည္း တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးဘူး၊ ဘယ္ဘာသာကိုးကြယ္သလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာဝါသနာပါသလဲ၊ ဝါသနာပါတဲ့အထဲက ဘာေတြလိုက္စားဖူးသလဲ၊ လိုက္စားဖူးတဲ့အထဲက ဘယ္ဟာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တက္ကြ်မ္းဖူးသလဲ၊ ဘဝအတြက္လည္း ဘာေတြျပင္ဆင္ထားသလဲ ေရွ႕မွာ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးေတြရွိသလဲ..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေမးခြန္းမ်ားမွာ မၿပီးေသးေပ၊ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ကာ၍ျပေလ၏။ ထိုသို႔ျပရင္း.. “ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွခ်ည့္လား၊ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ ေတြကို ဘာေၾကာင့္သိခ်င္တာတံုး” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။ “သိထားရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းသင္းေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို မသိလို႔ဘယ္ျဖစ္မတံုး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက..

“ ကိုယ့္လူမွာက အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ၊ အဲဒီလူေတြရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္းအေၾကာင္းကို အခုေလာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုသိဖို႔ ဘယ္လြယ္မတံုး၊ ကိုယ့္လူကို လူတစ္ေယာက္လို႔ မျမင္ဘဲ ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္လို ျမင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူရဲ႕ ခြက္ႀကီးဟာ ေမးခြန္းေတြ၊ သိခ်င္တာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္လူခြက္ႀကီးထဲမွာက ေနရာလပ္ကို မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေမးခြန္ေတြကို ျပန္ေျဖဖို႔ အေျဖထည့္ထားဖို႔၊ ေနရာေတာင္ရွိေသးရဲ႕လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအးေဆးစြာျပန္၍ေျပာေလ၏။

“ခင္ဗ်ားဘာေတြေျပာေန တာလဲ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္ေမးတာေတြကို ေျဖစမ္းပါဦး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မိးညိွလိုက္ၿပီးေနာက္..“ တစ္ခါက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ေတာင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး တစ္ပါးတည္း ေနေတာ္မူတယ္ကြယ့္၊ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဆီကို ေက်ာင္းဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရေသးဘူး၊ သူသိခ်င္တာေတြကိုတရစပ္ စတင္ၿပီးေမးေတာ့တာပဲ၊

အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီး ရဲ႕ဘြဲ႕အမည္က နမ့္အာင္းတဲ့၊ အဲဒီေက်ာင္းဆရာႀကီးက ေက်ာင္းကေလးေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ “အရွင္ဘုရား.. ကမၼ႒ာန္းထိုင္တာ ဘယ္လိုထိုင္သလဲ၊ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ဟာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔မွာ သဂၤီသ႗္နဂိုျပည္ကို တာဝတိ ံသာကေန ဆင္းသက္ႂကြလာေတာ္မူတယ္ လို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာ အဘယ္တရားကို ေဟာပါသလဲ” စတင္ၿပီ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးေတာ့တာပဲ၊

အဲဒီမွာ ဦးပဥၨင္းနမ့္အင္းက ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေတာ္မူၿပီး “ဒကာႀကီးၾကည့္ရတာ အေတာ္ေမာေနပံုရ တယ္၊ ေမာမွာေပါ့ေလ၊ အသက္ကေလးကလည္း အေတာ္ရေနၿပီပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေက်ာင္းကလည္း ၾကည့္ရင္နိမ့္တယ္လို႔ ထင္ရတယ္၊ အေတာ္ျမင့္တယ္၊ ဒကာႀကီးလာတာကလည္း ဟိုးအေဝးႀကီးက လာတာမို႔လား၊ အေမာေျပ ေရေႏြးၾကမ္း ေလးတစ္ခြက္ေတာ့ တုိက္ပါရေစလို႔ ဆိုၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ အုတ္မီးဖိုေလးထဲကို ဦးပဥၨဇင္းကိုယ္တိုင္ပဲ မိးေသြးေတြထည့္တယ္ မီးေမႊးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးအိုးတည္တယ္၊

အဲဒီတည္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက သူသိခ်င္တာေတြကို ေမးမယ္ အကဲကဲလုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ ့ဦးပဥၨဇင္းက “ဒကာႀကီး.. မေလာစမ္းပါနဲ႔၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ဆူၿပီးတဲ့အထိ လက္ဖက္ေျခာက္ကေလး ေကာင္းေကာင္းခပ္ၿပီးတဲ့ အထိ၊ ပန္ကန္းလံုးထဲကို ငွဲ႔ၿပီးတဲ့အထိ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေရေႏြးၾကမ္းေကာ င္းေကာင္းေလးကို အရသာခံၿပီး ေသာက္ၿပီးတဲ့အထိ သည္းခံၿပီး ေစာင့္လိုက္ပါဦး၊ အဲဒီအခါမွာ ဒကာႀကီးသိခ်င္တာေတြ၊ အေျဖရၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ၊ သည္းခံပါ.. သည္းခံပါ..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊

ေက်ာင္းဆရာႀကီးဟာ အေတာ္ကေလး ကသိကေအာင့္ ျဖစ္သြားတယ္၊ သူက သိခ်င္ေနတာ ဦးပဥၨဇင္း နနမ့္အင္းက သူ႔ကို ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ဖို႔လုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီ မွာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ “ခက္ေတာ့တာပဲ၊ ငါ့မွာေတာ့ သိခ်င္တာေလးေတြသိဖို႔ အေဝးႀကီးက လာခဲ့ရတယ္၊ ေတာင္အျမင့္ႀကီးကို တက္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီၾကားထဲ ဒီးဦးပဥၨဇင္းက ငါ့ကိုေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ဖို႔လုပ္ေနတယ္၊ သူတိုက္တဲ့ ေရေႏြး ၾကမ္းေလးတစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီးရင္ ငါေမးတ ဲ့ေမးခြန္းေတြ ေျဖၿပီးသားျဖစ္မွာပါလို႔ ေျပာတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္မွာတံုး၊ ငါသိခ်င္ တာေတြကို ဒီေရေႏြးၾကမ္းက ဘယ္လိုအေျဖေပးမွာတံုး၊ ငါေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းခံၿပီးလာခဲ့ရတာ မွားၿပီထင္တယ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီေတာင္ေပၚက မဆင္းခင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလး တစ္ခြက္ေသာက္သြားရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတာေပါ့” လို႔ စိတ္ထဲ မွာဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မီးဖိုေပၚတင္ထားတဲ့ ေရေႏြးအိုကေလးဟာ ဆူလာတဲ့အတြက္ သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္သီးက တရႊီရႊီအသံေတ ြျမည္လာၿပီ၊ အဲဒီေတာ့မွ ဦးပဥၨဇင္းနမ္းအင္းက ေရေႏြးကရားထဲ လက္ဖက္ေျခာက္ေကာင္းေကာင္း ခပ္လိုက္ တယ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ က်ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ပန္းကန္ေလးတစ္လံုးကို ေအာက္က ပန္းကန္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ခံၿပီး ေက်ာင္းဆရာႀကီး ေရွ႕ကိုထိုးေပးၿပီး ပန္းကန္လံုးထဲကို ဦးပဥၨဇင္းကိုယ္တိုင္ ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႕ေပးတယ္၊

ဥိးပဥၨဇင္းငွဲ႔ေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းဟာ ပန္းကန္လံုးကိုျပည့္ၿပီး ေအာက္က ပန္းကန္ျပားကိုပါ လွ်ံေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္တစ္စက္ေလာက္ထည့္တာ နဲ႔ ပန္းကန္ျပားကိုလွ်ံၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ စီးက်ေတာ့မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္ဆရာႀကီးက “ဟိုး..ဟိုး..ဦးပဥၨဇင္း၊ ပန္းကန္လံုးေရာ၊ ပန္းကန္ျပားေရာ လွ်ံေနၿပီေလ၊ ဦးပဥၨဇင္း မ်က္စိမႈန္ေနၿပီလား ထပ္ၿပီးထည့္ရင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖိတ္က်ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲေျပာလိုက္တယ္၊

အဲဒီအခါမွာ ဦးပဥၨဇင္းနမ့္အင္းက “ဒကာႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ တဲေက်ာင္းကေလးထဲကို ဝင္လာကတည္းက ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဒကာႀကီးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေမးခြန္းေတြ ဒကာႀကီးရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္၊ အျပင္ကိုယ္ေတာင္ လွ်ံက်ေနၿပီ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာင္းကေလးေတာင္ လွ်ံက်ေနၿပီ က်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလးေတာင္ ျပည့္ေနၿပီ က်ဳပ္က အေျဖေပးဖို႔ ေနရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ ေၾကာင့္ ဒကာႀကီးျပန္ပါ၊ ဒကာႀကီးရဲ႕ခြက္ႀကီးထဲက ေမးခြန္းေတြကို သြန္ခ်ၿပီး ရွင္းပစ္လိုက္ပါဦး” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းဆရာႀကီးသည္ သေဘာက္ေပါက္သြားၿပီးျဖစ္ရာ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏၊

ၿပီးလွ်င္ ဦးပဥၨဇင္းကို ဦးခ်၍ ေက်ာင္းကေလးအတြင္းမွ စတင္၍ ထြက္ေလေတာ့၏ ထြက္ခါနီးတြင္ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက ဦးပဥၨဇင္း တပည့္ေတာ္ခြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြ၊ သိလိုစိတ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ သြန္ခ်ရွင္းလင္းၿပီးမွ တစ္ေခါက္လာပါဦးမယ္ဘုရား..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊

အဲဒီအခါမွာ ဦးပဥၨဇင္းက “ ခြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကို ရွင္းလိုက္ပါဦးဆိုတာက သိလြယ္ ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာလိုက္တာပါ၊ အဲဒါေတြရွင္းမွ ထပ္ၿပီးထည့္လို႔ရမွာမို႔လား၊ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ခြက္ပါမရွိေအာင္ အၿပီးရွင္းလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးကိုပဲ ၾကည့္ေလ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနရင္ ထည့္လိုမရဘူး၊ အဲဒီေရေႏြးၾကမ္းေတြကို သြန္ရမွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ျပည့္လာဦးမွာပါ႔ဲ၊

ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္ေအာင္ဆိုရင္ေတာ့ ခြက္ပါမရွိမွျဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕၊ ခြက္မရွိေလေတာ့ ထည့္စရာလည္းမရွိဘူး၊ မျပည့္တာလည္း မရွိဘူး၊ ျပည့္လို႔ လွ်ံက်တယ္ဆိုတဲ့ ျပႆနာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဒကာႀကီးရယ္..” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္တဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးဟာ ေတြေတြႀကီးရပ္ေနၿပီး ဦးပဥၨဇင္းကို ၿပံဳးျပလိုက္တယ္၊ အဲဒီအၿပံဳးဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အၿပံဳးျဖစ္တယ္” ဟူ၍ ကိုပီတာႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို သူ၏ လက္သီးႀကီးျဖင့္ အုန္းကနဲ႕ ထုကာ.. “ ေဟး.. မင္းသိခၤ မင္းရဲ႕ခြက္ႀကီးကလည္း ျပည့္လွ်ံေနၿပီကြ၊ ခြက္ထဲက အရာေတြကို အျမန္ဆံုး သြန္ခ်ပစ္လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီထည့္စရာ ခြက္ႀကီးပါမရွိေအာင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့ေဟ” ဟု ေျပာဆိုကာ သြက္လက္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ထြက္သြားရင္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်ာခိုင္းလ်က္ အေနအထားမွ.. “ ငါသြားမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါလာဦးမယ္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ သြားေလေတာ့သတည္း။



အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....