ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ဟင္းႏွင့္ ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳ

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာ ခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံသို႔ မိန္းမ ႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ၎၏လင္ေယာက်ာ္းရွိစဥ္က အေျခႏွင့္အေနႏွင့္ အက်အန ေနထိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၎၏ေယာက်ာ္းဆံုးၿပီ တစ္ႏွစ္အတြင္း၌ပင္ စီးပြားဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးသြားရ ရွာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ အသက္အားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္သည္။ သူ၏အမည္မွာ ေဒၚၾသဟူ၍ျဖစ္၏။ သူသည္ငယ္စဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ၎ေဒၚၾသသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သည္ဟူ၍ မရွိေပ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယံုေလ့ရွိေသာ နတ္မ်ား၊ ဘိုးေတာ္မ်ားကို သူမယံုေပ။ ထို႔အတူ ငယ္စဥ္အခါက ကေလးဘာဝ သရဲအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း မည္သည့္အခါမွ် နားေထာင္ေလ့မရွိေပ။ ထိုအရာမ်ားကိုလည္း မယံုေပ။ ထိုအရာမ်ားကို ယံုၾကည္ေလ့ရွိေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ မေတြ႕ သည္မွာ ႏွစ္အတန္ ၾကာၿပီျဖစ္၏။ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ အလည္ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က . . “ အလို . . ဘယ္သူမ်ားလဲ ေအာက္ေမ့တယ္၊ တီခ်ာၾသကိုး . . ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုႏွစ္ဆယ္နား ကပ္ေနပါၿပီ ဘာမ်ား သင္ၾကား ေပးမလို႔လဲ”ဟု ခပ္ေငါ့ေငါေလး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရာ . “ ဒီလို လုပ္ရေအာင္ပါ၊ ဆရာႀကီး သမားႀကီး ဂိုက္မဖမ္းစမ္းပါနဲ႔၊ ဟိုး အရင္ကလိုပဲ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာခြင့္ရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ၿပီး စကားေျပာတာေပါ့၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရွင့္ကို ကြ်န္မက ဆရာႀကီးတို႔၊ အဘတို႔ ေခၚရမယ္ဆိုရင္ ျပန္တာေကာင္း မယ္ထင္တယ္” ဟု သူ၏အလိုကို ေၾကညာေလ၏။ “ရပါတယ္ ေလဒီၾသရယ္ ေခၚခ်င္သလို ေခၚပါ။ အရင္အတိုင္း ေျပာခ်င္သလို ေျပာပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎ ေဒၚၾသက . . “ အဲဒါ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ၊ နင္ဟာ အရင္က အတိုင္းပါပဲ ဘယ္ေတာ့မဆို ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်ရွိပါတယ္၊ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။

“ ကဲ. . လုပ္စမ္းပါဦး ေလဒီၾသရဲ႕၊ က်ဳပ္က မနက္စာေကြ်းရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာေတြနဲ႔မ်ား စားခ်င္ပါသလဲ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ၎က . . “နင္ေရးတဲ့ဟင္းေတြ ငါ ဖတ္ရပါတယ္ဟယ္၊ ေထာပတ္ေတြ၊ အုန္းႏို႔ေတြ အၿမဲပါ တယ္၊ အဲဒါေတြသာ စားရရင္ အျမန္ဆံုး ေသြးတိုးၿပီး ေသခ်င္ေသ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ႏွလံုးေသြးေၾကာပိတ္ၿပီး ေသ လိမ့္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါးႏုသန္းကေလးကို အရည္နဲ႔ခ်က္ဟယ္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ခ်ဥ္ရည္ေလးလည္ ခ်က္၊ တို႔စရာကေတာ့ဟယ္ ငါးပိရည္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔မယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စီမံရေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ ထမင္းဟင္းမ်ား စီမံေနစဥ္အတြင္း ၎ေဒၚၾသသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင္းသို႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ႏွံ႕ေအာင္ၾကည့္႐ႈၿပီးေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ျပန္လာၿပီးလွ်င္ . . “ ၿခံထဲမွာလည္း အ႐ုပ္ေတြက မ်ားလွခ်ည္လား၊ ဒါဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ နင့္အေနနဲ႔ လူေတြကို အယံုသြင္းေနတာ၊ ဘိုးေတာ္ပံုေတြ မယ္ေတာ္ပံုေတြေတာ့ ထားပါေတာ့၊ နင့္ဝတၳဳထဲက ဇာလိုက္ပံုေတြလည္း ထုထားတယ္၊ ဒါေတြကို တို႔က ဘယ္လို သေဘာထားရမွာလဲ၊ နင့္ပံုလည္း ထုထားတယ္၊ ဘာသေဘာလဲ” ဟု ေမးေလေတာ့၏။

“ ဒီလို ေလဒီၾသရဲ႕ ဒါေတြက ေလဒီၾသတို႔ ယံုဖို႔လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ သေဘာက်ၿပီး၊ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ယံုလို႔ ထုထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ . . . အလြန္ေခါင္တဲ့ ေတာႀကီးထဲက က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ ၿခံထဲမွာ က်ဳပ္ထုခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ထုမွာေပါ့၊ ေလဒီၾသ႐ုပ္ကို ထုရမလား“ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ၎က. . “ အမယ္ေလး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ္၊ က်ဳပ္႐ုပ္ေတာ့ မထုပါနဲ႔ ဟုိဘက္က မႏုစာရီမယ္ေတာ္တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ ေရာသြားပါဦးမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေဒၚၾသအား နံနက္စာ တည္ခင္းေကြ်းေမြးေလ၏။ ေဒၚၾသလည္း ၿမိန္ရွက္စြာ စား၏။ ထမင္းစားရင္းႏွင့္လည္း စား၍ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေလ၏။ ထို႔သို႔ ခ်ီးက်ဴး႐ုံမွ်မက. . “ဒါမ်ိဳးေလး ေတြ လူေတြကို လူေတြကို ခ်က္ေကြ်းစမ္းပါ၊ နင့္ဥစၥာက အႏၱရာယ္မ်ားမယ့္ အစားအစာေတြကိုပဲ ခ်က္ေကြ်းေန တာ၊ အုန္းႏို႔တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ ေသြးတိုးရွိတဲ့လူဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ၿပီးသြားႏိုင္တယ္ဟဲ့၊ အစားတစ္လုပ္နဲ႔ ဇီဝိန္ ျပဳန္ေအာင္မလုပ္စမ္းပါနဲ႔၊ လူဆိုတာ အသက္ရွင္တုန္း လူလို႔ေခၚတာဟဲ့၊ ေသသြားရင္ မသာလို႔ေခၚတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ အသက္ရွင္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

“ ေကာင္းပါၿပီ ေလဒီၾသရယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒၚၾသတို႔သည္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ထိုင္၍ ေျပာျဖစ္ၾကေလ၏။ ထိုသို႔ ေျပာရင္း . . “ ေက်ာင္းေနကတည္းက ၾကည့္လာတာ ေလဒီၾသက ဘာမွ်မယံုဘူးေနာ္၊ ယံုၾကည္မႈ အေတာ္နည္း တယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ. . “ အဲဒီလိုလည္း ဇြတ္ႀကီးမေျပာပါနဲ႔ဟယ္၊ ယံုစရာရွိေတာ့လည္း ငါကယံုပါတယ္၊ ဘလိုင္းႀကီး ဟိုဟာမယံု၊ ဒီဟာမယံု ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ေဒၚၾသက ျပန္၍ေျပာေလ၏။

“အဲ ဒီလိုဆိုေမးမယ္ဗ်ာ၊ ယံုတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလဒီၾသဘဝမွာ ဘယ္လို အမွတ္သညာမ်ား ရွိပါသလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚၾသသည္ မ်က္စိေပါက္မ်ား ပိတ္သြားသည္ အထိ ရယ္ေမာေလ၏။ ေက်နပ္ေအာင္ရယ္ၿပီးေနာက္ . .

ဒီလိုဟဲ့ . . ငါ့အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး၊ တိဗက္က ေလာကီပညာရွင္ အခြ်န္အမြန္ႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ ဆရာႀကီး ဂုရုႀကီးေပါ့ဟယ္၊ သူ႕နာမည္က မိလာေရပလို႔ေခၚတယ္၊ တိဗက္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဂါလဝံတို႔၊ ဓူလဝံတို႔နဲ႔ တစ္တန္းထဲေလာက္ပါပဲ၊ အဲဒီလို ဆရာႀကီးမျဖစ္ခင္မွာ သူဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ တပည့္ခံရတယ္၊ သူ႕ရဲ႕ဆရာက အမွန္ကေတာ့ ဘာမွ တန္ခိုးသိဒိၶမရွိဘူး၊ သူက ရွိတယ္ထင္ၿပီး တ ပည့္ခံေနတဲ့ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲကြယ့္၊ သူက အဲဒီတပည့္ေတြထဲမွာ ဆရာေပၚမွာ အယံုၾကည္ဆံုး တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္၊ ဆရာ႔ရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥလည္း အလုပ္ဆံုးတပည့္ပဲ၊

အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့တပည့္ေတြက သူ႔အေပၚမွာ မ်က္စိေနာက္လာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့တပည့္ေတြက မိလာေရပကို ေခ်ာက္တြန္းၾကတာေပါကြယ္၊ တစ္ေန႔မွာတပည့္အုပ္စုဟာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ၿပီးခရီးသြားၾကတယ္၊ အဲဒီအုပ္စုထဲမွာ မိလာေရပလည္း ပါတယ္ကြယ့္၊ ေတာင္ေခ်ာက္တစ္ခုလည္း ေရာက္ေရာ တပည့္တစ္ေယာက္က မိလာေရပကို “ ေဟ့. . . မိလာေရပ၊ မင္းဟာ ဆရာေပၚမွာ သိပ္ၿပီးယံုၾကည္တဲ့သူပဲ၊ ဘာျပဳလို႔ အပင္ပန္းခံၿပီးေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနမွာလဲ၊ ဆရာ့ကိုတ ၿပီး ခုန္ခ်လိုက္ေပါ့၊ တို႔ဆရာဟာ တန္ခိုးသိဒိၶနဲ႔ျပည့္ဝတဲ့ဆရာဆိုတာ မင္း ယံုတယ္ မို႔လား၊ ခုန္ခ်လိုက္ေလကြာ” လို႔ ေျပာတယ္၊

အဲဒီအခါမွာ မိလာေရပက စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ “ ဆရာသခင္ ကယ္ ပါ” လို႔ တ ၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တယ္၊ အျမင့္ႀကီးေနာ္၊ အဲဒီမွာ က်န္တဲ့တပည့္ေတြက မိလာေရပအ႐ူး ေတာ့ အ႐ိုးတျခား အသားတျခားျဖစ္သြားပါၿပီ၊ ဆင္းၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ေခ်ာက္ထဲကိုဆင္းၾကည့္ၾကတယ္၊ အဲဒီလို ဆင္းၾကည့္ေတာ့ မိလာေရပဟာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနတယ္၊ က်န္တဲ့တပည့္ေတြကို သူကေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေတာင္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။ “ က်ဳပ္တို႔ဆရာဟာ တကယ့္ကို အစြမ္းသိဒိၶနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ဆရာ” လို႔ေတာင္ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနလာလိုက္တာ တစ္ေန႔မွာအိမ္တစ္လံုးကို မီးေလာင္းတယ္၊ အဲဒီမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပိတ္မိေနတယ္၊ ဘယ္သူမွဝင္ၿပီး မကယ္ရဲဘူး၊ ကယ္ရင္လည္း ေသမွာပါပဲ၊ အဲဒီမွာ တပည့္တစ္ေယာက္က “မိလာေရပေရ . . ဆရာကိုတၿပီး မီးထဲဝင္ၿပီး ဟိုသားအမိကို ကယ္ပါေတာ့” လို႔ေျပာတယ္၊ မိလာေရပကလည္း မဆိုင္းမကြတဲ “ဆရာကယ္ပါ” လို႔ေျပာၿပီး မီးထဲ ေျပးဝင္သြားတယ္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ သူဟာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ မီးပြားေလး တစ္ပြားေတာင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို မက်ခဲ့ဘူး၊

အဲဒီမွာ မိလာေရပက က်န္တဲ့တပည့္ေတြကို “တို႔ဆရာႀကီးက တကယ္စြမ္း တာပါ” လို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ တပည့္အေပါင္းဟာ ျမစ္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာတယ္၊ အဲဒီ့အထဲမွာ တပည့္ေတြတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ ပါေနတယ္၊ အဲဒီမွာ တပည့္တစ္ေယာက္က မိလာေရပနားကို ကပ္ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္၊ “ေလွက သိပ္က်ပ္ေနၿပီကြာ၊ မင္းအေနနဲ႔ မစီးပါနဲ႔ တစ္ေယာက္စာ ေခ်ာင္သြားရင္လည္း မနည္းဘူးေပါ့ကြာ၊ ဆရာ့ကိုတၿပီး ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သြားကြာ” လို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာ မိလာေရပက “ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာေပါ့” လို႔ ေျပာၿပီး ဆရာကိုတၿပီး ေရေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ေလွေပၚက လူေတြလည္း တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္းပါတယ္၊

အဲဒီအခါမွာ ဆရာလုပ္တဲ့လူက စိတ္ႀကီးဝင္ေတာ့တာပဲ၊ ဒီေလာက္ ႐ူးေပါေပါႏိုင္လွတဲ့ မိလာေရပလိုေကာင္ေတာင္ ငါ့ကိုတၿပီး ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ငါကိုယ္တိုင္က ဘာျပဳလို႔ ေရေပၚလမ္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္ရမွာလဲလို႔ အေတြးေပါက္တာပဲ၊ အဲဒီလို အေတြးေပါက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဆရာဟာ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္မယ္ ဆိုၿပီး ေလွေပၚကေန ျမစ္ထဲကို ဆင္းတယ္ေဟ့၊ တစ္ခါတည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေတာ့တာပဲ၊ ေပၚကိုမလာေတာ့ဘူး၊

တိဗက္ေလာကီပညာ သမိုင္းမွာလည္း အဲဒီဆရာအေၾကာင္း ေျပာသံမၾကားေတာ့ပါဘူး၊ တကယ္ေျပာ ေနၾကတာ ကေတာ ဆရာႀကီးမိလာေရပအ ေၾကာင္းပဲ၊ အဲဒီဆရာႀကီး မိလာေရပကလည္း ဘာကိုပဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းလုပ္လုပ္ သူ႔ေလာက္အစြမ္းသိဒိၶမရွိလို႔ ေရနစ္ၿပီး ျမစ္ေအာက္က်သြားတဲ့ သူ႔ဆရာကိုတ တၿပီးလုပ္ေတာ့တာပဲ၊ တစ္သက္လံုးဆိုပါေတာ့ကြယ္၊ မင္းေမးတဲ့ ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ လို႔ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဒါပါပဲ၊ မင္းဘာသာ မင္းနားလည္ခ်င္သလို နားလည္ႏိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္၊ ထမင္းေကြ်းတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ျပန္ဦးမယ္ေဟ့. . ” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စူထြက္ေနေသာ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးကို လိမ္ဆြဲ၍ ထြက္သြားေလေတာ့ သတည္း။

သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ