ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ထူးဆန္းေသာ ေရွ႕ေဟာင္း ေဗဒင္က်မ္းပုရပိုက္

တစ္ခုေသာလ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႔ အလြန္သိခ်င္ေနေသာ ကိစၥတစ္ခု၏ သဲလြန္စကို ရသျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့ေလ၏။ ထိုသဲလြန္စမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ရွိ ေတာရေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးထံတြင္ လြန္စြာေရွ႕က်၍ လြန္စြာမွလည္း တန္ဖိုးရွိေသာ ရွားပါးေသာ ေရွ႕ပုရပိုက္မူ ေဗဒင္က်မ္းတစ္က်မ္း ရွိသည္ဟူ၍ သဲလြန္စ ရရွိေလေသာေၾကာင့္ ထိုခရီးအား ထြက္ခြါလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ထိုပုရပိုက္သည္ ႏွစ္ေပါင္းအားျဖင့္ (၁၀၀) ေက်ာ္ ၿပီးျဖစ္ေလ၏။

ထိုနယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္ရွိေနစဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိကြ်မ္းခင္မင္ေသာ ကိုပုႏွင့္ မတင္လွဟု အမည္ရေသာသူတို႔၏ အိမ္တြင္ ခြင့္ေတာင္း၍ တည္းခိုရေလ၏။ ထိုေန႔ညတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုၿမိဳ႔ကေလးသို႔ ေရာက္ရွိကာစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ် မယ္မယ္ရရ မစံုစမ္းေသးဘဲ ၿမိဳ႕လယ္ဘုရားႀကီးေဘးရွိ မဘဲဥ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းစားရေလ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေစာစီးစြာျဖင့္ အိပ္ယာမွထကာ ေရခ်ိဳး၍ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ကာ ဘုရားရွိခိုး၏။ ျမတ္ဘုရားအား အလင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ပူေဇာ္၏။ ဆရာသခင္အားလည္း အေမႊးတိုင္မ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ကာ ေရွ႕ေဟာင္းပုရပိုက္ေနာက္သို႔ လိုက္ေနေသာ ဤခရီးစဥ္သည္ ေခ်ာေမာပါေစသတည္း။ ေအာင္ျမင္ပါေစသတည္းဟု ဆုေတာင္း အဓိ႒ာန္မိေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘုရား၀တ္ျပဳေသာ ၀တ္စံုကို ခြ်တ္၍ အ၀တ္တန္းတြင္ အကႌ်ခ်ိပ္ျဖင့္ ခ်ိတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခရီးေဆာင္အိပ္အတြင္းမွ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို လဲွယ္ ၀တ္ဆင္၏။ ထိုပေနာက္ အေပၚအကႌ်ကိုမူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တီရွပ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ဆင္၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ၇ီးေဆာင္ ေက်ာပိုးအိပ္ ေသးေသးေလးအတြင္း၌ ပုတီး ၊ တားေရာ့၊ ႏွင့္ ကင္မရာ၊ လက္ပေတာ့ကြန္ျပဴတာ အစရွိေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ထည့္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ပိုက္ဆံအိပ္ကို တစ္ခ်က္မွ် စစ္ေဆး၍ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲကို ထိုးထည့္ရင္း ေက်ာပိုးအိပ္ကို ေက်ာတြင္ပိုး၍ အိမ္ရွင္ ကိုပုႏွင့္ မတင္လွကိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပုတို႔ အိမ္မွ ထြက္လာကာ လမ္းထိပ္လဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေခတၱ ၀င္ထိုင္ကာ လဘက္ရည္တစ္ခြက္ကို မွာယူရင္း လြတ္ေနေသာ စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထို္င္ကာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ အကဲခတ္ ၾကည့္ရင္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနမိ၏။ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္း၇ွိ လူအမ်ားစုသည္ မေန႔က ထြက္သြားေသာ ႏွလံုးဂဏန္း အေၾကာင္းကို ျပန္လည္၍ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ ေျပာဆိုေနၾကေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးလဘက္ရည္၀ိုင္းတြင္ ဆိုင္ကယ္တကၠစီ အကႌ် ၀တ္ထားေသာ လူသံုးေယာက္တို႔၏ စကား၀ိုင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နားစြန္႔ၾကည့္လုိက္၏။

ထိုသူသံုးေယာကထဲတြင္ ဗလေကာင္းေကာင္း ဆိုင္ကယ္တကၠစီသမား ေျပာေနသာ အသံကို ေအာက္ပါအတိုင္း ၾကားလိုက္ရေလ၏။ မေန႔တုန္းက ငါသြား၇တဲ့ ခရီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကမ္းတယ္။ ေတာေတြကို ျဖတ္၇တယ္။ ေတာင္ေတြကို ေက်ာ္ရတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးေတြကိုလည္း ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလို႔ မရလို႔ ဆင္းတြန္းရတဲ့ ေနရာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ လမ္းတစ္၀က္မွာ လမ္းက ဆံုးသြားလို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၿပီး ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ရတယ္။

ထိုအခါ အျခားတကၠစီသမားတစ္ဦးက မင္းကို ဘယ္သူက ေခၚသြားတာလဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလမ္းက ဘယ္ဘက္မွာ ရွိတာလဲဟု ေမးလိုက္ေလရာ ထိုဗလေကာင္းကာင္း လူက... ငါ့ကို ေခၚသြားတာ လူမဟုတ္ဘူးကြ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပဲ။ အဲဒီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေတာင္ေပၚမွာ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေနတာကြ။ ငါဒီမွာေနေနတာ ငါ့တစ္သက္ အဲဒီဘက္မွာ လမ္းရွိတယ္လို႔ေတာင္ မၾကားမိဘူး။ လမ္းလို႔သာ ေျပာလိုက္၇တာပါကြာ အမွန္က လမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာထဲက တစ္ေယာက္သြား လူသြားလမ္းေလးပါ။ ဒါကလည္း လမ္းတစ္၀က္ကိုပဲ ေရာက္တာပါ။ က်န္တဲ့ (၇)မိုင္ေလာက္ ခရီးကို လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရတာဟု ထိုဆိုင္ကယ္သမားက ေျပာျပေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ထိုဆိုင္ကယ္သမားက ဆက္လက္၍ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးက ၾကည့္လိုက္ရင္ အ႐ိုးေပၚ အရည္တင္ေနတာ။ အသားပိုဆိုလို႔ နည္းနည္းေလးေတာင္ မရွိဘူး။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပိးတဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးဆီက ဆိုင္ကယ္ခေတာင္ လံုး၀ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ လွဴခ်င္စိတ္တန္းခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာလို႔ ဆိုင္ကယ္ခေတာင္ လံုး၀မေတာင္းေတာ့ဘူး။ လွဴလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာင္က အေပၚကို ေရာက္ကာနီးေလ ပိုမတ္ေလပဲ။ ေတာင္ေပၚမွာ အုပ္ခဲေတြ သဲေတြ ပံုထားတာေတြ႕တယ္။ အဲဒါ ဆရာေတာ္ကို ဒါေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လည္း ဘုရား ေနာက္ၿပီး ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚကို ဘယ္သူေတြ ဘယ္သူေတြ လာပို႔ထားတာလဲဘုရားလို႔ ငါက ေလွ်ာက္ေတာ့
ဆရာေတာ္က ဘုရားတည္မလို႔၊ ငါကိုယ္တိုင္ နည္းနည္းခ်င္း ထမ္းတင္ထားတာလို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျဖတယ္။

အဲဒီမွာ ငါလည္း အရမ္း အံ့ၾသသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရား ဘာအလိုရွိလဲ ဘုရားလို႔ ငါက ေလွ်ာက္ေတာ့ ဒကာတဲ့ ငါ ဘုန္းႀကီး သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ငါ့မွာကြာ ဘုန္းႀကီးက အဲလိုေျပာလိုက္တာကို စိတ္မဆိုးမယ့္အျပင္ အဲဒီဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ထိုင္ၿပီး ဦးခ်လိုက္မိတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းေတာင္ မမွတ္မိဘူးဟု ေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္မိေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုဆိုင္ကယ္သမားေျပာလိုက္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္မိေသာခန၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္၌ မည္သို႔ ျဖစ္သည္မသိ။ ထိုေတာင္ႏ်င့္ ထိုဘုန္းေတာ္ႀကီးကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားမိေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုဆရာေတာ္အား သြားေရာက္ဖူးျမင္လိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထို ဆိုင္ကယ္သမားမ်ား၀ိုင္းသို႔ ကူးသြားကာ ဆိုင္ကယ္သမားအား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာဆိုလိုက္ေလေတာ့၏။

ဒီမွာ မိတ္ေဆြႀကီး ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ခကေတာ့ မိတ္ေဆြႀကီး ႀကိဳက္သေလာက္ယူႏိုင္ပါတယ္။ လိုက္ပို႔ႏိုင္မလားဟု ေျပာလိုက္ေလရာ ထိုဆိုင္ကယ္သမားသည္ ကြ်။န္ုပ္အား အံ့ၾသေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ဒီမွာ ေမာင္ရင္ မင္းအဲဒီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္ရင္ေတာ့ သြားပါ။ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ေပးစရာမလိုပါဘူးဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ပ္လည္း လြန္စြာ ၀မ္းသာသြားေသာေၾကာင့္ ထိုသူမ်ား၏ လဘက္ရည္ဖိုးက်သင့္ေငြကို စားပြဲထိုးေလးအား ေခၚ၍ ရွင္းေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

ရွားပါးေသာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ပုရပိုက္၏ ပထမဦဆံုး စာမ်က္ႏွာအား ဓာတ္ပံု႐ိုက္၍ ယူလာခဲ့စဥ္...

ဒုတိယပိုင္းအား အလ်ဥ္းသင့္သလို ဆက္လက္ေရးသားသြားပါမည္....