အဘမင္းသိခၤ၏ က်န္းမာေရးေကာင္းေစေသာအဓိ႒ာန္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်န္ပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ့အစြန္၊ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံသို႔ ကြ်န္ပ္၏မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ အစပထမတြင္ ကြ်န္ပ္သည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေပ။ အသားအေရမွာမြဲ ေၿခာက္၍ ၾကံဳလွီေန၏။ ဆံပင္မ်ား ကြ်တ္၍ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲၿဖစ္ေန၏။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ အတြင္းသို႔ အတန္ငယ္ခ်ိဳင့္၀င္ေန၏။ မ်က္ႏွာေပၚမွ အစင္းေၾကာင္းမ်ားမွာလည္း စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚတြင္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ေဘာလ္ပင္ၿဖစ္ၿခစ္ထားသကဲ့ ရွဳပ္ပြေန၏။ ကြ်န္ပ္သည္ မ်က္လံုးေပၚတြင္ လက္၀ါးကြယ္၍ ထိုသူအား ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ထိုသူက ...

ဘယ္လိုလဲရွင္။ မ်က္လံုးက ဒီေလာက္ေတာင္ မြဲေနသလား။ လက္တစ္ကမ္းေလာက္မွာ လာၿပီးရပ္ေနတဲ့ လူကို မ်က္လံုးကိုလက္၀ါးႀကီးအုပ္ၿပီး ၾကည့္ရတယ္လို႔...ဟု အျပစ္တင္ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။

ေၾသာ္... ဘယ္သူမ်ားလည္းမွတ္တယ္။ မျမင့္ျမင့္ကိုး။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ မ်က္စိက မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်။ ေနာင္တစ္ခုကလည္း မျမင့္ျမင့္ကလည္း အရင္မျမင့္ျမင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္သိတဲ့ မျမင့္ျမင့္က ဆံပင္ကလည္း ေကာင္းလိုက္တာ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဆံပင္အေရာင္ကလည္း နက္ေမွာင္ေနတာ။ အသားအရည္ကလည္း ၀င္း၀ါဆိုျပည္ေနတာ။ ကိုယ္လံုးကိုေပါက္ကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း။

အခုေတာ့ဗ်ာ။ ေစ်းဗန္းထဲမွာ ေရြးလို႔က်န္တဲ့ သရက္သီးေနေလာင္ေနသလို ရြံတြေနပါလား။ အသံကေလးၾကားရလို႔သာ မျမင့္ျမင့္လို႔ ယံုရတယ္။ က်ဳပ္သိတဲ့ မျမင့္ျမင့္လို႔ ယံုရတယ္။ က်ဳပ္သိတဲ့ မျမင့္ျမင့္နဲ႔ တျခားစီပဲ။ မ်က္ႏွာက အသားအရည္ေတြလည္း သြားၿပီေပါ့။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိနဲ႔ လွတဲ့ ပါးကေလးလည္း အထဲကို ခြက္၀င္သြားၿပီေပါ့။ မ်က္ႏွာေပၚက အစင္းေၾကာင္းေတြကလည္း အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနပါလား။ အေတာ္ကို အၾကည့္ရဆိုးေနၿပီပဲ။ အခု အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလဲ..ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ၎မျမင့္ျမင့္သည္စိတ္ပ်က္ေသာ ေလသံျဖင့္ ငါးဆယ့္တစ္ႏွစ္ ရွိၿပီရွင္ဟု ျပန္၍ ေျဖေလ၏။

ေၾသာ္ .... ငါးဆယ့္တစ္ႏွစ္လား။ မထင္ရဘူးေနာ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ မျမင့္ျမင့္က..
ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္လို႔ ထင္လို႔လားဟု ျပန္၍ ေမးေလ၏။

မဟုတ္ဘူး မျမင့္ျမင့္ေရ... ခင္ဗ်ား အသက္ကို မေမးမိရင္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ရွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္လို႔ ထင္မိမွာဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ၎မျမင့္ျမင့္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္မွ...
အဲဒီလို အို႐ုပ္ေပါက္သြားတာ သိလားဟုဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏နားအနိးသို႔ သူ၏ ပါးစပ္ျဖင့္ ကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားေလ၏။ ကါ်န္ုပ္လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားေလ၏။

ဒီလို မျမင့္ျမင့္ရဲ့ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေရာဂါဆိုတာ ကုကုမကုကု သူ႔ဘာသာ ေပ်ာက္သြားတာက သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါး။ ေဆးကုသမွကို ေပ်ာက္တဲ့ေရာဂါက သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါး ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးကုလည္း မေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါက သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါး။ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အခု ခင္ဗ်ား ျဖစ္ေနတာက ေနာက္ဆံုးေရာဂါပဲ။ ကုသည္ျဖစ္ေစ မကုသည္ျဖစ္ေစ လံုး၀ မေပ်ာက္ဘူးဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ မျမင့္ျမင့္က

ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္းသာဆို ကြ်ႏ္မက တျခားဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ မတ္စိငံုထား႐ံု ရွိ္ေတာ့တာေပါ့ဟု ေျပာေလ၏။ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ာ ငံုခ်င္ရင္ အိမ္က်မွ ငံုပါဗ်ာ။ ေမွာ္ဘီက ဂ၀ံေျမေတြဗ်။ တူးရဆြရ သိပ္ၿပိးခက္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ မေသပါနဲ႔ဗ်ာဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ မျမင့္ျမင့္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား မၾကား၀ံ့မနာသာ က်ိန္ဆဲေလေတာ့၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က ဒီေလာက္လည္း စိတ္ဆင္းရဲ မေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးမယ္။ က်ဳပ္တာ၀န္ယူပါတယ္ဗ်ာဟု အားေပးစကားေျပာလိုက္ရာ မျမင့္ျမင့္က

ရွင္က ဘယ္ထိေအာင္ တာ၀န္ယူတာလဲ၊ အေလာင္းေျမက်တဲ့အထိလားဟု ျပန္၍ေမးေလ၏။

သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ု္ပ္တို႔ႏ်စ္ဥိးသည္ တစ္ဥိးႏွင့္တစ္ဥိး လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္အေလွ်ာက္ စိတ္ဆိုးျခင္း မ၇ွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လြန္စြာေစ်းႀကီးေသာ ပုဇြန္ထုပ္ကို ၀ယ္၍ ဆီျပန္ခ်က္ေကြ်းေလ၏။ ခ်ဥ္ေပါင္ကို ငါးက်ဥ္းျဖင့္ ျပစ္ျပစ္ေမႊ၏။ ငံျပာရည္ခ်က္ခ်က္၏။ မျမင့္ျမင့္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္တည္ခင္း ေကြ်းေမြးေသာ ပုဇြန္ထုပ္ ဆီျပန္ဟင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေလ၏ မျမင့္ျမင့္သည္ ထမင္းစားၿပီးေနာက္

ကဲ... လုပ္ပါဦး။ ေရာဂါေပ်ာက္မယ့္ အေၾကာင္းေလးဘာေလး ေျပာပါဦးဟု ပူဆာေလ၏။

ဒီေရာဂါက အဓိ႒ာန္ လုပ္ရမယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ အဓိ႒ာန္ဆိုတာကလည္း အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခုက အာ႐ံုျပဳတာ။ တစ္ခုက အတည္ျပဳတာဗ်။ အခုလုပ္မယ့္ အဓိ႒ာန္က ဘာသာတရားနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေနာ္။ ေလ့က်င့္ခန္းေလး တစ္ခုကို လုပ္ရမွာ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က စကား အစၿပိဳးလိုက္လွ်င္ ...

ေျပာပါရွင္ အဲဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ၿပီး ကြ်ႏ္မ အသက္ရွည္မယ္ဆိုရင္ လုပ္ရမွာေပါ့ဟု အားကိုးေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ျပန္၍ ေျပာေလ၏။

ဒီလို မျမင့္ျမင့္ရဲ့။ ခင္ဗ်ား အာ႐ံုျပဳရမွာက ေလပဲဗ်။ ေလကလည္း အႏုစားျဖစ္တဲ့ ၀င္သက္ထြက္သက္ေလက စၿပိး ကမၻာႀကီး ပ်က္ေလာက္ေအာင္တိုက္တဲ့ ကမၻာဖ်က္ေလအထိ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ အဲဒီေလေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ားေရာဂါကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြရွိတယ္လို႔ ခံယူထားရမယ္။ အဲဒီေလေတြဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္ေပၚကို က်ေရာက္ေနၿပီ။ တိုက္ခတ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္ႀကီးဟာ ေလေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနၿပီ။ ေလေတြထဲမွာပါတဲ့ တန္ခိုးသိဒၶိေတြဟာခင္ဗ်ားရဲ့ ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ အၿပီးအပိုင္ ကုသေပးေနၿပီလို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။

အဲဒီေလဓာတ္ႀကီးကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ေနရာမွာ အမွန္ကေတာ့ ေလဟာမ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ျမင္ရတယ္လို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ အဲဒီေလေတြကို အနီေရာင္ အမႈန္႔ေတြ၊ အနီေရာင္ အရည္ေတြအျဖစ္ ျမင္ရတယ္လို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ ဒါဟာ အာ႐ံုျပဳတဲ့ ကိစၥ ေျခာက္ဆယ့္ေလးရက္ ျပဳလုပ္ရမယ္။ အတည္ျပဳစကားကိုလည္း ရြတ္ဆိုရမယ္။ တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ႏွစ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆိုရမယ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ရွင္းျပလိုက္လွ်င္ မျမင့္ျမင့္က

ကဲပါရွင္ အဲဒီ ရြတ္ဆို၇မယ့္ အတည္ျပဳစကားေလး ကြ်န္မကို ေရးေပးပါဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအာက္ပါ အတည္ျပဳစာကို ေရးေပးလိုက္ေလေတ့ာသတည္း။

သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ